Φοβάστε το θάνατο;

[dannaros]

Κάποιοι πεθαίνουν κι εμείς λέμε "μα γιατι?", αλλά σίγουρα υπάρχει λόγος.

ένας λόγος είναι ο καρκίνος ή άλλες ανίατες ασθένειες. Άλλος λόγος είναι τα ατυχήματα.

Τελικά νομίζω πως αυτό που με φοβίζει είναι αν θα προλάβω να κάνω όλα αυτά που θέλω πριν πεθάνω. Μακάρι αν είχα 10 ζωές για να προλάβω.

Άρα φοβάσαι τον θάνατο σου... Όχι με την έννοια του πως θα είναι αλλά με την έννοια του ότι δεν θα υπάρχεις να κάνεις αυτά που θέλεις ή "θέλεις" να κάνεις...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Tania_K]

ένας λόγος είναι ο καρκίνος ή άλλες ανίατες ασθένειες. Άλλος λόγος είναι τα ατυχήματα.

Άρα φοβάσαι τον θάνατο σου... Όχι με την έννοια του πως θα είναι αλλά με την έννοια του ότι δεν θα υπάρχεις να κάνεις αυτά που θέλεις ή "θέλεις" Τι εννοείς?? να κάνεις...

Δεν φοβάμαι μην πεθάνω. Φοβάμαι την ανικανότητα. Φοβάμαι να νιώθω άχρηστη. Και φοβάμαι πως υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να δοκιμάσω που δεν φτάνει η ζωή ενός ανθρώπου για να τα κάνω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kiriazispao4ever]

Ο θάνατος πολλές φορές είναι πρόκληση...

Προσωπικά όχι δεν τον φοβάμαι...δηλαδή οχι...δεν με φοβίζει η ιδέα οτι κάποτε θα χαθώ...με φοβίζει όμως η ιδέα οτι.. θα χαθώ με τους δικούς μου ανθρώπους..οτι δεν θα τους ξαναδώ ποτέ...

Επίσης φοβάμαι στην ιδέα του πώς θα πεθάνω...δεν με πειράζει να πεθάνω ανώδυνα...αλλα δεν θα θέλα να ξέρω οτι απο λεπτό σε λεπτό θα πεθάνω..το θεωρώ τραγικό να σου συμβεί κάτι και να ξέρεις οτι σε λίγο θα πεθάνεις... να σου περνάνε ΤΟΣΑ απο το μυαλό...να σου έρχονται τόσες αναμνήσεις ... τόσα πρόσωπα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[selc]

δεν φοβάμαι το θάνατο ως "χαμό" ! φοβάμαι όμως τον πόνο που μπορεί να έχει κάποιος πριν απο αυτον...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Drama Prinzessin]

Όχι, δεν τον φοβάμαι..απλώς μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι άδικο να τελειώνει μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα μια ανθρώπινη ζωή. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το εξηγήσω αυτό που αισθάνομαι, είναι ένα παράξενο συναίσθημα.
Είναι κρίμα να γνωρίζεις ότι η ζωή θα υπάρχει για άπειρα χρόνια, και εσύ να ζεις μόνο στα 80-90 από αυτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις και λιγότερα, λόγω ασθένιας ή ατυχημάτων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Δε φοβάμαι τον θάνατο σαν γεγονός...αλλά αυτό που τον ακολουθεί...μάλλον επειδή είναι άγνωστο για όλους και κανένας δε μας έχει πει τι γίνεται ΑΦΟΥ πεθάνουμε...είναι μια άγνωστη εμπειρία, και δεν έχει επιστροφή...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bl4Ck_PyTh0N!]

Ωραίο θέμα.Δεν ξέρω αν φοβάμαι τον θάνατο.Αμφιβάλλω αν ξέρουμε τι είναι θάνατος για να μπορούμε να πούμε αν τον φοβόμαστε ή όχι.Φαίνεται να είναι ένα φρικτό γεγονός που μας "απενεργοποιεί" από τη ζωή.Δεδομένου όμως ότι ζούμε σε μια εποχή που τα κοινωνικά προβλήματα μαστίζουν τη χώρα μας καθώς και όλες τις άλλες χώρες,τα οικονομικά προβλήματα και το οικολογικό πρόβλημα που οδηγεί τον πλανήτη μας στην καταστροφή,μήπως εν τέλει ζούμε τώρα τον Θάνατο και η ζωή ξεκινάει μετά από εκείνον?!Εγώ πάντως έχω ενδοιασμούς για το αν θα πρέπει να με στενοχωρεί/φοβίζει ο θάνατος.Αυτά από μένα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dannaros]

Δεν φοβάμαι μην πεθάνω. Φοβάμαι την ανικανότητα. Φοβάμαι να νιώθω άχρηστη. Και φοβάμαι πως υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να δοκιμάσω που δεν φτάνει η ζωή ενός ανθρώπου για να τα κάνω.

Δηλαδή άμα σου έλεγε ο γιατρός αύριο μεθαύριο ότι πεθαίνεις σε έναν μήνα πως θα το έπαιρνες?

Προσωπικά όχι δεν τον φοβάμαι...δηλαδή οχι...δεν με φοβίζει η ιδέα οτι κάποτε θα χαθώ...με φοβίζει όμως η ιδέα οτι.. θα χαθώ με τους δικούς μου ανθρώπους..οτι δεν θα τους ξαναδώ ποτέ...

Κάποτε?? Αυτό μπορεί να είναι αύριο μεθαύριο... Αυτό δεν το φοβάσαι?

Ωραίο θέμα.Δεν ξέρω αν φοβάμαι τον θάνατο.Αμφιβάλλω αν ξέρουμε τι είναι θάνατος για να μπορούμε να πούμε αν τον φοβόμαστε ή όχι.Φαίνεται να είναι ένα φρικτό γεγονός που μας "απενεργοποιεί" από τη ζωή.Δεδομένου όμως ότι ζούμε σε μια εποχή που τα κοινωνικά προβλήματα μαστίζουν τη χώρα μας καθώς και όλες τις άλλες χώρες,τα οικονομικά προβλήματα και το οικολογικό πρόβλημα που οδηγεί τον πλανήτη μας στην καταστροφή,μήπως εν τέλει ζούμε τώρα τον Θάνατο και η ζωή ξεκινάει μετά από εκείνον?!Εγώ πάντως έχω ενδοιασμούς για το αν θα πρέπει να με στενοχωρεί/φοβίζει ο θάνατος.Αυτά από μένα!

Επειδή τόσοι κερατάδες κατέστρεψαν την χώρα μας πρέπει να λες τέτοια πράγματα? Να χαρείς την ζωή σου, είσαι πολύ τυχερός που ζεις, και αγωνίσου να την κάνεις καλύτερη, να την κάνεις ΖΩΗ. Μακάρι να υπάρχει Θεός να μας σώσει εμάς τους εγωίσταρους, αλλά από εκεί και πέρα μην θυσιάζουμε την σίγουρη, μικρή ζωή μας για κάτι που δεν ξέρουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Εμένα με προβληματίζει η αίσθηση του θανάτου ως παύση λειτουργίας..σε ακαριαίο χρόνο. Εκείνα τα τελευταία κλάσματα δευτερολέπτου πώς να είναι άραγε; Βέβαια σαν έννοια δεν με προβληματίζει άμμεσα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω δει αφ' υψηλού τη ζωή νομίζοντας ότι ο θάνατος είναι κάτι απίθανο να συμβεί όσο είμαι νέος. Δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι τον θάνατο ως κάτι "τρομαχτικό" γιατί πολύ απλά είμαι συνειδητοποιημένος ότι είμαι ένα υλικό σώμα μάζας το οποίο εκτελεί κάποιες διαδικασίες σε χρονο , όπου θετικός ακέραιος και συνεχώς διαφορίσιμες συναρτήσεις, οι οποίες (διαδικασίες) κάποια στιγμή θα πάψουν να λειτουγούν και το υλικό σώμα μου, θα πάψει να υπάρχει..και θα αρχίσουν οι βιολογικές διεργασίες της αποσύνθεσης.

Σήμερα δυστυχώς, λόγω δραστηριοτήτων και έντονων ρυθμών ζωής, ο θάνατος είναι "ανάμεσά" μας...και μπορεί να είναι ξαφνικός και ακαριαίος εκτός των λόγων ανιάτων ασθενιών όπως ανέφεραν κάποιοι συνομηλιτές. Το μόνο που με απασχολεί ως άνθρωπο, είναι μέχρι την ημέρα του θανάτου μου, να έχω προλάβει να ζήσω μια ζωή ποικιλίας (από λύπες και χαρές). Να έχω κάνει κάποια πράγματα που να με ολοκληρώνουν ως άνθρωπο σύμφωνα με τις κοινωνικές αξίες που έχω κληρονομήσει αλλά και "αντλήσει" από την παιδεία μου και τις κοινωνικές μου επαφές.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bl4Ck_PyTh0N!]

Κοίταξε να δεις φίλε dannaros εγώ που είμαι μικρός και ψάχνομαι ακόμα,δεν έχω καταλήξει να ορίσω τι είναι θάνατος οπότε έχω τις αμφιβολίες μου.Σύμφωνα με αυτά που βλέπω τριγύρω μου προσπαθώ να βγάλω ένα συμπέρασμα που στηρίζεται στη λογική και την παρατήρηση.Μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου στο γεγονός ότι πρέπει να αγωνιστώ για να την κάνω καλύτερη.Το θέμα είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίσω όλους αυτούς τους κερατάδες που αναφέρεις για να την κάνω καλύτερη,κάτι που είναι πολύ δύσκολο.Αυτά από εμένα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δαλιδά]

Βλέπω πολλοί λέτε δε φοβάστε το θάνατο. Και εγώ αυτό πίστευα, μέχρι πρόσφατα. Όταν κάποιος χάνεται τόσο απρόσμενα, κάποιος που ούτε θα σου πέρναγε από το μυαλό(άτιμα τροχαία). Ξέρετε δεν είναι κακό να φοβάσαι, να μετανιώνεις, να αναθεωρείς, να ζητάς συγνώμη, να συγχωρείς. Η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο εύθραυστη.Εμείς είμαστε τόσο μα τόσο εύθραυστοι.Είμαστε τόσο εγωιστές, κρατάμε μούτρα ή νευριάζουμε ή τσακωνόμαστε για ανούσια πράγματα και αναλωνόμαστε για το τίποτα.
Λογικό η ιδέα της ανυπαρξίας και της εξαφάνισης να προκαλεί φόβο. Μπορεί μερικές φορές να περιτυλίγουμε τους φόβους και τα προβλήματα σε μανδύες λογικής και ορθολογισμού, ο πόνος του χαμού όμως ενός αγαπημένου δε μπορεί να καλυφθεί. Εγώ φοβάμαι, το δέχομαι. Αυτό που με τρομοκρατεί κάθε φορά είναι ο πόνος αυτού που μένει πίσω. Πως συνεχίζεις μετά;

Καλημέρα, καληνύχτα, αυτή είναι η ζωή, είχε πει ο Σενέκας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wrong]

Δε φοβάμαι το θάνατο τόσο όσο την ιδέα του ότι δεν θα υπάρχω, δε θα νιώθω, δε θα σκέφτομαι. Νομίζω ότι όποιος ισχυρίζεται ότι δε φοβάται την ιδέα του θανάτου δεν είναι γενναίος, απλά δεν το έχει ψάξει τόσο πολύ. Πιστεύω ότι ένας γενναίος άνθρωπος έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι η φυσική κατάληξη όλων μας είναι ο θάνατος και παραδέχεται ότι όλοι φοβόμαστε το άγνωστο, προσπαθώντας να ζήσει όσο πιο έντονα γίνεται.
Αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω και τέτοια στάση θέλω να κρατάω απέναντι στο θέμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[avlopaoki]

Οχι..Γιατι να φοβηθω;Το μονο που φοβαμαι ειναι η ιδεα οτι δεν θα ζω στην γη για να εχω τις απολαυσεις της ζωης!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[missducaine]

φοβαμαι το αγνωστο...δηλαδη που θα παω οταν πεθανω?προσωπικα δεν πιστευω σε κολαση και παραδεισο.....αχ...δεν γινεται να γυρισει καποιος νεκρος κ να μας πει??

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dmitsos]

Eίμαστε ζωντανοί, δε φοβάμαι μήπως πεθάνω, φοβάμαι μήπως δε ζήσω.
Ο στόχος μου στη ζωή αυτή είναι να ( να προσπαθήσω) πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και όταν είναι να ρθει εκείνη η ώρα, ας φύγω like a boss.
Το μόνο που με προβληματίζει είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο, πως είναι να νιώθεις και μετά να μη νιώθεις. Βέβαια δε θα το μάθω ποτέ γιατί μετά απ' αυτό το δευτερόλεπτο θα αναλάβει δουλειά ο ψόφος που λέμε, οπότε cool.
Εγώ πάντως θέλω να πεθάνω στο κρεβάτι μου από ανακοπή, έτσι, να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω. Ο πιο αξιοπρεπής θάνατος, να μην ταλαιπωρήσω καθόλου τους ανθρωπους γύρω μου. Φιλάκια μετά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dalian]

Έρχονται στιγμές που πραγματικά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είμαστε όντως "ζωντανοί" ή όχι.... Ή μήπως παγιδευμένοι σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο, ανήμποροι να αποδράσουμε?

Άλλες πάλι που βλέπω το θάνατο σαν λύτρωση....αχ να γλυτώσω επιτέλους από την ταλαιπωρία...

Και άλλες που εύχομαι να μην συμβεί ποτέ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[vickydask]

Έρχονται στιγμές που πραγματικά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είμαστε όντως "ζωντανοί" ή όχι.... Ή μήπως παγιδευμένοι σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο, ανήμποροι να αποδράσουμε?
(

ακομα κι αν ολα ειναι ενας φαυλος κυκλος δεν ειμαστε παγιδευμενοι σε αυτον, ειμαστε κομματι του, ειμαστε ο φαυλος κυκλος. αρα ο θανατος δε θα πρεπει να μας τρομαζει.

ετσι νομιζω..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alireza]

Κακά τα ψέματα όλοι μας φοβόμαστε το θάνατο απλώς κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν πιστεύω. Εγώ το δηλώνω, ναι φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο, τί θα γίνει μετά, πού θα πάω. Θα είμαι μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα? Τί συνέπειες μπορεί να έχει ο τωρινός τρόπος ζωής μου στη μεταθανάτια ζωή? Θα προλάβω να ζήσω αυτό που λένε "ευτυχισμένη ζωή" μέχρι να πεθάνω ή ο θάνατος θα μου κλέψει στιγμές πολύτιμες που δε θα ξαναέχω την ευκαιρία να ξαναζήσω? Κι αν υπάρχει ζωή μετά θα έχω ξεχάσει ό,τι έχω ζήσει προηγουμένως? Πφφ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dmitsos]

Κακά τα ψέματα όλοι μας φοβόμαστε το θάνατο απλώς κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν πιστεύω. Εγώ το δηλώνω, ναι φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο, τί θα γίνει μετά, πού θα πάω. Θα είμαι μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα? Τί συνέπειες μπορεί να έχει ο τωρινός τρόπος ζωής μου στη μεταθανάτια ζωή? Θα προλάβω να ζήσω αυτό που λένε "ευτυχισμένη ζωή" μέχρι να πεθάνω ή ο θάνατος θα μου κλέψει στιγμές πολύτιμες που δε θα ξαναέχω την ευκαιρία να ξαναζήσω? Κι αν υπάρχει ζωή μετά θα έχω ξεχάσει ό,τι έχω ζήσει προηγουμένως? Πφφ..

Γιατί τα σκεφτόμαστε αυτά; Είμαστε βιολογικά όντα, κάποια στιγμή θα πάψουμε να λειτουργούμε, οι σκέψεις μας, οι επιθυμίες μας, οι ανυπομονησίες, τα όνειρά μας θα πάψουνε να υφίστανται αφού αίμα δε θα πηγαίνει στον εγκέφαλό μας.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πως είναι ο θάνατος. Φανταστείτε να μη νιώθετε τίποτα. Πριν γεννηθείτε καταλαβαίνατε τίποτα; Προφανώς όχι. Ε έτσι είναι και μετά. Δε θα μας νοιάζει τότε
Κακά τα ψέματα, πολλές φορές ο θάνατος είναι λύτρωση και άλλες τόσες φορές άδικος. Είναι όμως κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Αυτό το θεωρώ ΔΩΡΟ για τον άνθρωπο, να ξέρει τον προορισμό του έτσι ώστε να μπορεί να απολαύσει το ταξίδι.

Γιατί προσωπικά , αφού κάποια μέρα θα πάψω να υπάρχω σαν Δημήτρης στον κόσμο αυτό και το μόνο που θα μείνει θα' ναι τα χέρια μου, τα πόδια μου, τα @@ μου και αυτά πλέον σαν ανόργανη ύλη, έχω μάθει να μη νοιάζει και να μη με φοβίζει ο θάνατος, αλλά να εκμεταλλεύομαι τις στιγμές που μπορώ να παίρνω ανάσα. Αυτά.

Όποτε θέλει ας έρθει ο κυριούλης, τα @@ μου θα πάρει, στην κυριολεξία όμως. Όταν έρθει αυτός εγώ θα' χω ήδη φύγει. Οπότε στην κυριολεξία, ΧΕΣΤΗΚΑ για το γεγονός ότι είμαι θνητός, δεν είναι μειονέκτημα, αλήθεια είναι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Loony]

νε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.