Υψηλοί ακαδημαϊκοί στόχοι - νέα γενιά - Ήσσονα προσπάθεια

[Scott]

Εγω πάντως απορώ που σε αυτα τα παιδιά οι γονείς πληρώνουν σπίτια για να σπουδάζουν.

Πώς θα καυχιούνται οι γονείς στους γείτονες του χωριού αλλιώς;!

 

[Ουριήλ]

Εγω πάντως απορώ που σε αυτα τα παιδιά οι γονείς πληρώνουν σπίτια για να σπουδάζουν.

Άσε να δεις που αυτούς τους μήνες λόγω κορωνοιού έχουμε δώσει πόσα χρήματα για σπίτι ρεύμα νερό και ίντερνετ χωρίς να τα χρησιμοποιό

 

[nPb]

Κάθε φοιτητής που θέλει να σέβεται τον εαυτό του θα θέλει έναν γαμιστρώνα με πεταμένα προφυλακτικά και strings από bits. Για να είμαστε ρεαλιστές, στην Ελλάδα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ο κάθε μπούλης δεν θέλει να συγκατοικήσει έτσι ώστε να μοιραστούν τα έξοδα ενός νοικοκυριού. Από την άλλη τηρείται και η παράδοση ώστε να καυχιέται ο πατήρ σε άλλους (ο δικός μου έγκει γκόμεναζζζ ή σε πιο κομμουνιστικά Ελληνικά: έχει κοπελιά και πάνε Σίφνο για να διαβάσουνε αφού κουράστηκαν πριν 20 χρόνια στις πανελλήνιες).

Πέρα από την ανάλαφρη συζήτηση και το χιούμορ, το θέμα που θέτει ο Ryazaki είναι διαχρονικό απλά διογκώνεται σήμερα επειδή υπάρχει το διαδίκτυο με το εξής νέο μαθηματικό πολυμετάβλητο μοντέλο:

- η ανθρώπινη νοημοσύνη μειώνεται σε βαθμό χαζομάρας
- ο μη παραγωγικός χρόνος αυξάνεται
- οι κακές παρενέργειες αυξάνονται
- η απουσία αίσθησης της πραγματικότητας με αποτέλεσμα να παρατηρούνται σκηνικά σαν αυτά που λέει ο @tsiobieman

Noμίζω ότι στην κάθε δεκαετία, κάποιοι άνθρωποι θα κυνηγούν τον εύκολο δρόμο με τις γνωστές συνέπειες. Είμαι της άποψης ότι τη μοίρα μας την επιδιώκουμε. Με τις επιλογές μας. Απλά τώρα λόγω κακής οργάνωσης πολλών προσωπικών θεμάτων και απουσίας χρόνου, αφού η ζωή φεύγει στο διαδίκτο, οι περισσότεροι στρέφονται σε λογικές "αρπαχτής" με 250.000 ευρώ από την Goldmann και να την κάνουμε για Ελλάδα μετά να τρώμε μπυρόνια και να χαζεύουμε μιλφ από το instagram. Η μαλακίαση του Έλληνα χτυπάει τέτοια levels. Λες και η Goldmann Sachs είναι το κωλομάγαζο του κυρ Μήτσου από το Αγαθοκλής να προσλαμβάνει Έλληνες για μαζεύουν χοντρές και να φεύγουν. Μάλλον για καζίνο θα μιλάνε...

Δεύτερο νομίζω, ότι πάντα έχουμε το συνήθειο να θεωρούμε το παρελθόν "όμορφο" ότι τότε όλοι ήταν πιο διαβαστεροί, γαμηστεροί, καυλεροί κλπ από την Ελλάδα των μνημονίων 100 χρόνων. Αυτό γίνεται γιατί η μνήμη μας συνήθως ξεχνάει τα άσχημα με το χρόνο. Αν κάναμε ένα back στην Ελλάδα του 1990 και τότε θα βλέπατε νέους που δεν γούσταραν να μπουν στο τρυπάκιο να κάνουν πράγματα. Στην Ελλάδα ειδικά νομίζω τρία, ότι έπαιξε ένα ρόλο και η επιδοματική ανατροφή των τέκνων από μίζες του Πασόκ και πάσης Ελλάδος. Όταν οι γονείς ανατρέφουν κοπρόσκυλα που η μόνη τους απασχόληση είναι η πίστα του play station, λογικό είναι η χώρα να έχει την εικόνα που έχει. Δεν είδα ποτέ έναν συμμαθητή από εκείνους που δεν τα ήθελαν τα γράμματα και έκαναν όλη μέρα σούζες με flex ή με play station να θέλουν να πάνε να μαζέψουν κρεμμύδια ή να κάνουν μια δική τους δουλειά και να αποδίδουν ΦΠΑ για την ανόρθωση της Ελληνικής Οικονομίας. Μετά από χρόνια αν βλέπω κανέναν στον δρόμο, λέει: "άσε μωρέ, έκανα μαλακίες στα 18 και τώρα δουλεύω περιστασιακά ως influencer σερβίροντας μπόμπες".

 

[Scott]

Άσε να δεις που αυτούς τους μήνες λόγω κορωνοιού έχουμε δώσει πόσα χρήματα για σπίτι ρεύμα νερό και ίντερνετ χωρίς να τα χρησιμοποιό

Κάθε φοιτητής που θέλει να σέβεται τον εαυτό του θα θέλει έναν γαμιστρώνα με πεταμένα προφυλακτικά και strings από bits. Για να είμαστε ρεαλιστές, στην Ελλάδα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ο κάθε μπούλης δεν θέλει να συγκατοικήσει έτσι ώστε να μοιραστούν τα έξοδα ενός νοικοκυριού. Από την άλλη τηρείται και η παράδοση ώστε να καυχιέται ο πατήρ σε άλλους (ο δικός μου έγκει γκόμεναζζζ ή σε πιο κομμουνιστικά Ελληνικά: έχει κοπελιά και πάνε Σίφνο).

Πέρα από την ανάλαφρη συζήτηση και το χιούμορ, το θέμα που θέτει ο Ryazaki είναι διαχρονικό απλά διογκώνεται σήμερα επειδή υπάρχει το διαδίκτυο με το εξής νέο μαθηματικό πολυμετάβλητο μοντέλο:

- η ανθρώπινη νοημοσύνη μειώνεται σε βαθμό χαζομάρας
- ο μη παραγωγικός χρόνος αυξάνεται
- οι κακές παρενέργειες αυξάνονται
- η απουσία αίσθησης της πραγματικότητας με αποτέλεσμα να παρατηρούνται σκηνικά σαν αυτά που λέει ο @tsiobieman

Noμίζω ότι στην κάθε δεκαετία, κάποιοι άνθρωποι θα κυνηγούν τον εύκολο δρόμο με τις γνωστές συνέπειες. Είμαι της άποψης ότι τη μοίρα μας την επιδιώκουμε. Με τις επιλογές μας. Απλά τώρα λόγω κακής οργάνωσης πολλών προσωπικών θεμάτων και απουσίας χρόνου, αφού η ζωή φεύγει στο διαδίκτο, οι περισσότεροι στρέφονται σε λογικές "αρπαχτής" με 250.000 ευρώ από την Goldmann και να την κάνουμε για Ελλάδα μετά να τρώμε μπυρόνια και να χαζεύουμε μιλφ από το instagram. Η μαλακίαση του Έλληνα χτυπάει τέτοια levels. Λες και η Goldmann Sachs είναι το κωλομάγαζο του κυρ Μήτσου από το Αγαθοκλής να προσλαμβάνει Έλληνες για μαζεύουν χοντρές και να φεύγουν. Μάλλον για καζίνο θα μιλάνε...

Δεύτερο νομίζω, ότι πάντα έχουμε το συνήθειο να θεωρούμε το παρελθόν "όμορφο" ότι τότε όλοι ήταν πιο διαβαστεροί, γαμηστεροί, καυλεροί κλπ από την Ελλάδα των μνημονίων 100 χρόνων. Αυτό γίνεται γιατί η μνήμη μας συνήθως ξεχνάει τα άσχημα με το χρόνο. Αν κάναμε ένα back στην Ελλάδα του 1990 και τότε θα βλέπατε νέους που δεν γούσταραν να μπουν στο τρυπάκιο να κάνουν πράγματα. Στην Ελλάδα ειδικά νομίζω τρία, ότι έπαιξε ένα ρόλο και η επιδοματική ανατροφή των τέκνων από μίζες του Πασόκ και πάσης Ελλάδος. Όταν οι γονείς ανατρέφουν κοπρόσκυλα που η μόνη τους απασχόληση είναι η πίστα του play station, λογικό είναι η χώρα να έχει την εικόνα που έχει. Δεν είδα ποτέ έναν συμμαθητή από εκείνους που δεν τα ήθελαν τα γράμματα και έκαναν όλη μέρα σούζες με flex ή με play station να θέλουν να πάνε να μαζέψουν κρεμμύδια ή να κάνουν μια δική τους δουλειά και να αποδίδουν ΦΠΑ για την ανόρθωση της Ελληνικής Οικονομίας. Μετά από χρόνια αν βλέπω κανέναν στον δρόμο, λέει: "άσε μωρέ, έκανα μαλακίες στα 18 και τώρα δουλεύω περιστασιακά ως influencer σερβίροντας μπόμπες".

Ό καθένας πιστεύει ότι η γενιά τους ήταν "η καλύτερη" γιατί ήταν νέοι και δεν είχαν υποχρεώσεις.
Όπως λες,η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι γενιές ίδιες είναι,με την διαφορά του ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί αντιπερισπασμοί (ίντερνετ,πλέι κλπ),οπότε και το attention span του νέου (συμπεριλαμβάνοντας και την γενιά μου) να είναι μικρό και να μην μπορεί να συγκεντρωθεί και να καταβάλει προσπάθεια σε κάτι κοπιαστικό και δημιουργικό (είτε αυτό είναι οι σπουδές είτε η εργασία).

 

[nPb]

Ό καθένας πιστεύει ότι η γενιά τους ήταν "η καλύτερη" γιατί ήταν νέοι και δεν είχαν υποχρεώσεις.
Όπως λες,η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι γενιές ίδιες είναι,με την διαφορά του ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί αντιπερισπασμοί (ίντερνετ,πλέι κλπ),οπότε και το attention span του νέου (συμπεριλαμβάνοντας και την γενιά μου) να είναι μικρό και να μην μπορεί να συγκεντρωθεί και να καταβάλει προσπάθεια σε κάτι κοπιαστικό και δημιουργικό (είτε αυτό είναι οι σπουδές είτε η εργασία).

Βασικά αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι βλέπεις 18χρονων ενήλικες και ο τρόπος γραφής γραμματοσειράς είναι 10χρονου επειδή δεν έχουν εξοικειωθεί με την Ελληνική γραφή λόγω της υπερβολικής χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων. Κατάντια.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 16 Ιουλίου 2020

Ό καθένας πιστεύει ότι η γενιά τους ήταν "η καλύτερη" γιατί ήταν νέοι και δεν είχαν υποχρεώσεις.
Όπως λες,η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι γενιές ίδιες είναι,με την διαφορά του ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί αντιπερισπασμοί (ίντερνετ,πλέι κλπ),οπότε και το attention span του νέου (συμπεριλαμβάνοντας και την γενιά μου) να είναι μικρό και να μην μπορεί να συγκεντρωθεί και να καταβάλει προσπάθεια σε κάτι κοπιαστικό και δημιουργικό (είτε αυτό είναι οι σπουδές είτε η εργασία).

Παλιά υπήρχαν τα μπιλιάρδα, τα playboy περιοδικά-ασβεστωμένα, οι disco μπαρμπαρέλα, κλπ και το μηχανάκι με εξάτμιση κανόνι. Σε κάθε γενιά υπάρχουν attention span απλά spanning διαφορετικό διανυσματικό χώρο ενδιαφερόντων.

 

[Scott]

Βασικά αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι βλέπεις 18χρονων ενήλικες και ο τρόπος γραφής γραμματοσειράς είναι 10χρονου επειδή δεν έχουν εξοικειωθεί με την Ελληνική γραφή λόγω της υπερβολικής χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων. Κατάντια.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελληνική γλώσσα είναι αρκετά δύσκολη. Βέβαια,έχοντας και εγώ (προφανώς) θέμα με την γραφή γιατί είχα από μικρός πρόβλημα εξοικείωσης με την διγλωσσία και μου δημιουργήθηκε ένα κομφούζιο όσον αφορά την γλώσσα.
Γι'αυτό και,σε κάποια σημεία,μπορεί να μη βγάζω πολύ νόημα,αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαι πιο βελτιωμένος και συνεχίζω να προσπαθώ να βελτιώνομαι.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 16 Ιουλίου 2020

Βασικά αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι βλέπεις 18χρονων ενήλικες και ο τρόπος γραφής γραμματοσειράς είναι 10χρονου επειδή δεν έχουν εξοικειωθεί με την Ελληνική γραφή λόγω της υπερβολικής χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων. Κατάντια.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 16 Ιουλίου 2020

Παλιά υπήρχαν τα μπιλιάρδα, τα playboy περιοδικά-ασβεστωμένα, οι disco μπαρμπαρέλα, κλπ και το μηχανάκι με εξάτμιση κανόνι. Σε κάθε γενιά υπάρχουν attention span απλά spanning διαφορετικό διανυσματικό χώρο ενδιαφερόντων.

Αυτό μου θυμίζει (λίγο σχετικο/άσχετο) το παρκάρισμα παιδιών,που οι γονείς δεν θέλουν να ασχοληθούν με τα παιδιά τους και τα "παρκαρουν" σε ένα τάμπλετ ή τους βάζουν σε διάφορα κλαμπ με δραστηριότητες (αγγλικά,μπαλέτο,καράτε κλπ) για να μην τα έχουν στα πόδια τους.
Είναι πολύ λίγοι οι γονείς που θα καταβάλουν ενέργεια κάπου για να μην "εθιστεί" το παιδί και να φτάσει στην κατάσταση αποχαύνωσης που συζητάμε τώρα. Οπότε παίζει ρόλο και το πόσο θα απαγορεύσει και θα ασχοληθεί ο γονιός.

 

[Guest 699855]

Επί του θέματος έχω να πω ότι τα πιθανά απροσδιόριστα όνειρα των νέων παιδιών, δεν γίνονται στόχοι.
Αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος, δεν υπάρχει και απόφαση για την επίτευξή του.
Αν δεν υπάρχει απόφαση δεν υπάρχει και συγκεκριμένο χρονικό πλάνο πορείας.
Φτάνουν λοιπόν στο τέλος του χρόνου και ψάχνουν γρήγορους και εύκολους τρόπους να πετύχουν "κάτι" .
Τώρα τι είναι αυτό το "κάτι", εξαρτάται από την περίπτωση. Στην περίπτωση των πανελλαδικών είναι "μια οποιαδήποτε Σχολή με τα λιγότερα μόρια".
΄Ενας νέος άνθρωπος με στόχο, βλέπει αν η βαθμολογία του, επαρκεί για να εισαχθεί στη Σχολή που είχε στόχο.
Αντιθέτως αυτός που δεν είχε στόχο, βλέπει σε ποια Σχολή μπορεί να εισαχθεί με τη βαθμολογία που πήρε.
Για τα social media, τα instagram και τα λοιπά σχετικα, τους influencers, ω ναι πιστεύω ότι είναι καταστροφικά σε νεαρές ηλικίες που καταπίνουν αμάσητο ο,τι τους σερβίρεις! Πχ δεν είναι δυνατόν να έχουν πρότυπο τις Kardashians!!!
Θα μου πείτε και τι να κάνεις; Να τα αποκόψεις από την καθημερινοτητα; Ακόμα και να μην τα δουν τα ίδια, θα τα μάθουν από τους συμμαθητές τους, τους φίλους τους, τα ξαδέλφια τους.
Εδώ λοιπόν έρχεται το σοβαρότατο ερώτημα για το αν οι σημερινοί γονείς ανησυχούν, ελέγχουν και καθοδηγούν σωστά τα παιδιά τους.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, εγώ παρατηρώ μια χαλάρωση σ΄αυτόν τον τομέα.
Να είναι η οικονομική κρίση που μηδένισε το κοντέρ κάποιων οικογενειών και έτρεχαν πανικόβλητοι χωρίς ωράριο να ξεκινήσουν από την αρχή; ΄Ισως!
Να είναι η σύγχρονη άποψη ότι πρέπει ν΄αφήνουμε ελεύθερα τα νέα παιδιά να διαμορφώσουν μόνα τους τα "θέλω" τους ; Μα αν δεν έχουν μια βάση πάνω στην οποία να στηριχθούν, πώς θα τα διαμορφώσουν;
Να είναι ότι τη σημερινή εποχή όλα γίνονται νωρίτερα και φτάνουν κάποια στιγμή να έχουν κάνει ο,τι θα μπορούσε να κάνει ένα παιδί της ηλικίας τους άρα χάνουν το ενδιαφέρον τους; ΄Ισως!
Δεν έχω καταλήξει! Μπορεί και όλα μαζί, μπορεί και τίποτα απ΄αυτά!
Γι΄αυτό που πραγματικά λυπάμαι είναι που χάνουν αυτή την εκπληκτική εμπειρία της επίτευξης ενός στόχου!
Από τη χαρά όταν θα τον βρεις, από την εναλλαγή όλων των αντίθετων συναισθημάτων κατά την πορεία και από την τελική επιτυχία που σε κάνει ευτυχή, δυνατό, "πλήρη", ικανοποιημένο, ανθεκτικό, ενθουσιασμένο, αισιόδοξο και το κυριότερο έτοιμο για την ανάληψη ενός νέου δυσκολότερου στόχου.

 

[Samael]

Παίρνοντας αφορμή από διάφορα θεματάκια που ξεπηδούν εδώ κι εκεί, αλλά και όσα βλέπω γύρω μου, παρατηρώ κάποια προβληματικά σημεία.
Πολλά νέα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες ή ακόμη και φοιτητές, ψάχνουν τρόπους για την εισαγωγή τους (ή ακαδημαϊκή εξέλιξη) αλλά δεν είναι διατεθειμένα να καταβάλλουν τον αντίστοιχο κόπο & χρόνο.
Θεωρώ δεδομένο ότι οι απαιτήσεις των εξετάσεων έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν, με αποτέλεσμα πολλοί στο τέλος να λαμβάνουν μία ωραιότατη κεραμίδα.

Πρόσφατο παράδειγμα δύο φίλες μου ήθελαν αρχιτεκτονική, αλλά έβγαιναν κάθε μέρα, το γιόλαραν γενικά και ήταν σχεδόν σίγουρες ότι θα περάσουν.
Αποτέλεσμα γύρω στα 7000 μόρια.

Τι πιστεύετε ότι συντελεί σε αυτή τη κατάσταση;
Μήπως η κουλτούρα του ίνσταγραμ και λοιπών σοσιαλ μίντια, που προβάλλουν μία στρεβλή εικόνα τα τελευταία χρόνια με infulencers κλπ, έπαιξε μεγάλο ρόλο τα τελευταία χρόνια; Κακή εκπαίδευση στο σχολείο;
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ κωλόγερος, αναρρωτιέμαι μήπως η μάστιγα με τα κινητά αποπροσανατόλισε τον κόσμο.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Προσπαθώ να βρω μία σωστή εξήγηση για το φαινόμενο.

Σε πρώτη φάση,ο Έλληνας το έχει στο αίμα του γενικά να πουλάει μούρη το 95% του χρόνου και να δουλεύει το 5% . Ενώ σε μια ισορροπημένη και υγιής προσωπικότητα που είναι στα αλήθεια παθιασμένη με αυτό που κάνει ισχύει το αντίστροφο. Δουλεύει 95% και παίρνει εύσημα-και όχι πουλάει μούρη- το 5% του χρόνου. Πολλοί απλά θέλουν την μούρη αλλά σε καμία περίπτωση τις ευθύνες,το διάβασμα,την εμπειρία,την εργασία και τις θυσίες που απαιτούνται για να φτάσεις σε τέτοια θέση.

Δεν φταίνε βέβαια μόνο εκείνοι.Μια σχολή για να βγει γενικά,και πόσο μάλλον με αξιοπρεπές βαθμό και όχι απλά χαριστικά 5 σε όλα, χρειάζεται όλα τα παραπάνω . Και στο τέλος όμως σε βγάζει(την πλειοψηφία) άνεργο ή στην καλύτερη να κάνεις κάτι άλλο απο αυτό που σπούδασες . What's the point ; Καταβάλλεις imense προσπάθεια και λαμβάνεις πίσω σχεδόν τίποτα . Γιατί να το κάνει κάποιος αυτό όταν υπάρχουν πολύ πιο εύκολες & σε αφθονία(όσον αφορά στην ζήτηση) δουλειές ;

Τώρα,το κινητό,το internet και όλες οι σχετικές τεχνολογίες,δεν μπορεί να πει κάποιος οτι επηρέασαν αλλά μάλλον καθόρισαν την νεα πραγματικότητα για το ανθρώπινο είδος . Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω το εξής απόφθεγμα του Isaac Asimov :

"The saddest aspect of life right now is that science gathers knowledge faster than society gathers wisdom" .

Αυτό που συνέβη μετά το 1957-1958 πρόκειται για μια εκθετική αύξηση στην εξέλιξη της τεχνολογίας . Η ηλεκτρονική σε λίγο παραπάνω απο μισό αιώνα-μέχρι σήμερα- εξελίχθηκε με ρυθμό που καμία άλλη επιστήμη δεν έχει εξελιχθεί και έφερε τα πάνω κάτω σε επιστήμες που δούλευαν με συγκεκριμένο τρόπο για πολλούς αιώνες . Εφόσον η επιστήμη άλλαξε,άλλαξαν οι ανθρώπινες δυνατότητες,οι ευκαιρίες και τα διαφορετικά ενδεχόμενα αυξήθηκαν και έτσι άλλαξε και η δυναμική μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων .

Που ακριβώς το πάω ; Θα δεις αμέσως .
Απο κάτι τέτοιο :

Φτάσαμε σήμερα σε κάτι τέτοιο :

Ξαφνικά ένα τηλέφωνο αρχίζει να έχει στο ίδιο chip ένα σωρό επεξεργαστές,coprocessors,accelerators να αποκτάει μονάδες που μπορούν να δουλέψουν βάσει των αρχών ενός ανθρώπινου εγκεφάλου. Να αισθανθούν περισσότερα για την φύση της πραγματικότητας απο τα δικά μας βιολογικά σώματα (εξέλιξη στα MEMS-αισθητήρες). Αλλά φυσικά το πιο σημαντικό απο όλα τα πλεονεκτήματα του...άμεση επικοινωνία και πρόσβαση σε βάσεις δεδομένων(λέξη κλειδί για τον 21ο αιώνα).

Το κινητό δεν είναι απλά οτι αποσπά την προσοχή των ανθρώπων.Πλέον φτάνει στο σημείο να είναι τελείως αναγκαίο όπως ας πούμε το χέρι του ή τα πόδια του. Ειλικρινά δεν έχουμε ιδέα για το τι πρόκειται να είναι ικανό στα χρόνια που ακολουθούν.Το μόνο που είναι σίγουρο,είναι πως θα γίνεται ολοένα και πιο αναγκαίο(είναι ήδη για ανθρώπους με προβλήματα υγείας όπως και άλλες συσκευές-βηματοδότης). Όπως είπα,η εξέλιξη που άρχισε,επιταχύνεται τόσο γρήγορα πλέον που ακόμα και για τους ειδικούς στο πεδίο αυτών των τεχνολογιών γίνεται δύσκολο να κάνεις track όλες τις εξελίξεις.

Όλο αυτό που βλέπουμε στα social media λοιπόν,οι υποψήφιοι που δεν τους νοιάζει τίποτα,εξηγείται ως εξής . Η τεχνολογία κάνει flatten τις διαφορές εξαλείφοντας τις προσωπικές αδυναμίες . Ήσουν κουτσός ; Υπάρχει τρόπος να περπατήσεις ; Έχανες στο σκάκι ; Δεν έχει σημασία,όλοι χάνουν απο έναν απλό υπολογιστή σήμερα . Δεν ξέρεις κάτι ; Μπορείς να το γκουγκλάρεις κτλπ. Όσο λοιπόν η τεχνολογία μας προοδεύει, εμείς δεν χρειάζεται να προσπαθούμε ιδιαίτερα για τίποτα,αφού θα καλύψει τα σημεία που υστερούμε. Έτσι λοιπόν γιατί να μπεις στον κόπο να μάθεις οτιδήποτε ; Γιατί να μάθεις να διαβάζεις π.χ. έναν χάρτη όταν το κινητό σου δίνει άμεσα οδηγίες απο το GPS;

Οι άνθρωποι και η νεα γενιά ειδικότερα που μεγαλώνει πολύ κοντά σε αυτές τις τεχνολογίες δεν προσπαθεί γιατί ξέρει οτι μπορεί να πάρει αυτό που θέλει πολύ πιο εύκολα. Όσο περνάνε τα χρόνια οι άνθρωποι γίνονται πιο τεμπέληδες,και οι υπολογιστές πιο έξυπνοι,και η κατάσταση ολοένα και θα χειροτερεύει .

Όλα αυτά δεν είναι κακά,θέλουμε εκδημοκράτιση. Οπότε ποιο είναι το κόστος που πληρώνουμε και κάπως όλα αυτά τα όμορφα χαλάνε ; Οτι είπε ο Asimov και πάλι...

"The saddest aspect of life right now is that science gathers knowledge faster than society gathers wisdom" .

Μαζεύουμε γνώσεις λόγω της συλλογικής μας προσπάθειας για την εξέλιξη των τεχνολογιών, πιο γρήγορα απο όσο γινόμαστε σοφοί ως προς την χρήση τους. Το ηθικό δίδαγμα είναι οτι δεν πρέπει να βάζεις στην ζωή σου ταβάνια . Να λες οτι εγώ προσπαθώ μέχρι εδώ και μετά σταματάω. Ναι, είναι δεδομένο οτι κάποια στιγμή αυτό για το οποίο κάποτε κόπιασες τρομερά, άλλος δεν θα χρειαστεί να το μάθει ή θα το παρακάμπτει λόγω κάποιας τεχνολογίας. Αλλά ο σκοπός δεν ήταν μόνο το να γίνει το έργο αυτό καθεαυτό τότε,γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Αλλά να μάθεις να εργάζεσαι σκληρά για να πετύχεις κάτι με ότι έχεις αυτή την στιγμή. Το κόστος επομένως είναι οτι θα καταλήξουμε με ανθρώπους που εσωτερικά,πνευματικά θα είναι τελείως κενοί χωρίς την τεχνολογία. Σίγουρα η τεχνολογία δεν θα σε αφήσει ποτέ να μπεις στο τρυπάκι να το σκεφτείς αυτό,αλλά...will you be truly happy with yourself?

Είναι ο λόγος που σαν άνθρωποι ενθουσιαζόμαστε .
Γιατί οι πυραμίδες ακόμα μας φαίνονται ένα τρομερό μνημείο ;
Δεν θα έπρεπε.Σήμερα θα μπορούσαμε να χτίσουμε κάτι ανάλογο και μάλιστα πολύ καλύτερο & μεγαλύτερο .
Αλλά μας εξιτάρει το γεγονός οτι τότε που δεν είχαν ΤΙΠΟΤΑ,ούτε υπολογιστές,ούτε εξελιγμένο εξοπλισμό, ούτε πανεπιστήμιο σε κάθε πόλη και δωρεάν και δημόσια εκπαίδευση,κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτό το τέρας για τις δυνατότητες τους . Μας συγκινεί το ανθρώπινο πνεύμα ,που η αξία του είναι διαχρονική και εκτιμάται όσο εξελιγμένοι και να είμαστε . Η σκληρή δουλειά μετράει οπότε γιατί έχει την δκή της χάρη.Το να καταφέρνεις κάτι που φαινομενικά μοιάζει αδύνατο,αδιανόητο . Η τεχνολογική πρόοδος δεν είναι λόγος να προσπαθούμε λιγότερο σήμερα απο οτι χθες,γιατί πάντα θα υπάρχουν προβλήματα τεχνικά και ανθρώπινα που θα απαιτούν πνευματική δύναμη .

 

[Wrong]

Εγώ προσωπικά ας πούμε θεωρώ μαλακία (σόρρυ αλλά πρέπει να το πω έτσι) ότι κάποιος στα 19 σκέφτεται το διδακτορικό. Στα 17-18-19 όλα φαίνονται εύκολα, είσαι ανίκητος. Μετά αρχίζεις και τρως κατραπακιές, και είναι και φυσιολογικό, είναι ο κύκλος της ζωής.

Κάποτε είχαμε διαφωνήσει σε αυτό, Ρεβέκκα, αλλά, πλέον, κι εγώ –που ήθελα να κάνω το διδακτορικό που κάνω από 19 ετών– εκεί έχω καταλήξει. Συχνά νιώθουμε ανίκητ@ στα 18-19-20, κάποιες φορές ίσως να είμαστε και κομματάκι αλαζονικ@ –εγώ προσωπικά ήμουν– αλλά τίποτα δεν μας προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει αν όντως κάνουμε διδακτορικό. Και φυσικά οι κατραπακιές και η συνειδητοποίηση πολλών πραγμάτων είναι μέσα στο πρόγραμμα.


Και για να απαντήσω και στην ερώτηση, νομίζω ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν εμπνέει ένα έφηβο άτομο να ψαχτεί λίγο παραπάνω με πράγματα που το ενδιαφέρουν. Η στείρα παπαγαλία αποθαρρύνει πολλά παιδιά από το να διαβάσουν παραπάνω. Σε κάποιο άλλο σύστημα, τα social media θα μπορούσαν να αποτελέσουν εκπαιδευτικά εργαλεία (κάτι πήρε το μάτι μου ότι το δοκιμάζουν ήδη σε σχολεία στη Φινλανδία, εκτός κι αν ήταν πρόταση, στο ResearchGate το είδα κάπου). Το ίνσταγκραμ και το youtube έχουν πολύ καλό εκπαιδευτικό περιεχόμενο, θα αναφέρω τον Astronio απ' όπου έχω μάθει πολλά πράγματα και τ@ youtubers του Study Tube Project, που είναι πολύ δημοφιλής τάση στη Βρετανία και στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά, και απ' το Study Tube έμαθα πράγματα και μου άρεσε πολύ ως project. Νομίζω πως αυτό που λείπει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ένας σοβαρός επαγγελματικός προσανατολισμός και μάθηση με τέτοιο τρόπο που να βοηθάει τ@ μαθητ@ και να τους ωθεί να ψαχτούν περισσότερο. Για εμένα το στοίχημα βρίσκεται στη χρήση των νέων μέσων, μπορεί ένα άτομο να τα χρησιμοποιήσει για να έχει πρόσβαση σε ακόμη περισσότερη γνώση, πχ. κατά τη διάρκεια του lockdown όλη η ακαδημία, από εμάς στο τελευταίο σκαλί ως τ@ καθηγητ@, δουλέψαμε μέσω online συλλογών, μέσω ψηφιοποιημένων έργων κλπ. Αυτό ήταν δώρο για εμάς, εφόσον δεν είχαμε πρόσβαση στις βιβλιοθήκες. Το βασικό είναι να ενδιαφερθεί και το έφηβο άτομο με τέτοιο τρόπο ώστε να το θεωρεί «δώρο» και όχι κάτι «βαρετό» και "uncool".
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι κοινωνίες αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν, οι ανάγκες αλλάζουν, διαρκώς.

 

[DumeNuke]

Παίρνοντας αφορμή από διάφορα θεματάκια που ξεπηδούν εδώ κι εκεί, αλλά και όσα βλέπω γύρω μου, παρατηρώ κάποια προβληματικά σημεία.
Πολλά νέα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες ή ακόμη και φοιτητές, ψάχνουν τρόπους για την εισαγωγή τους (ή ακαδημαϊκή εξέλιξη) αλλά δεν είναι διατεθειμένα να καταβάλλουν τον αντίστοιχο κόπο & χρόνο.
Θεωρώ δεδομένο ότι οι απαιτήσεις των εξετάσεων έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν, με αποτέλεσμα πολλοί στο τέλος να λαμβάνουν μία ωραιότατη κεραμίδα.

Πρόσφατο παράδειγμα δύο φίλες μου ήθελαν αρχιτεκτονική, αλλά έβγαιναν κάθε μέρα, το γιόλαραν γενικά και ήταν σχεδόν σίγουρες ότι θα περάσουν.
Αποτέλεσμα γύρω στα 7000 μόρια.

Τι πιστεύετε ότι συντελεί σε αυτή τη κατάσταση;
Μήπως η κουλτούρα του ίνσταγραμ και λοιπών σοσιαλ μίντια, που προβάλλουν μία στρεβλή εικόνα τα τελευταία χρόνια με infulencers κλπ, έπαιξε μεγάλο ρόλο τα τελευταία χρόνια; Κακή εκπαίδευση στο σχολείο;
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ κωλόγερος, αναρρωτιέμαι μήπως η μάστιγα με τα κινητά αποπροσανατόλισε τον κόσμο.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Προσπαθώ να βρω μία σωστή εξήγηση για το φαινόμενο.

Το κινητό και ο υπολογιστής, αυτά καθ΄ αυτά, ως συσκευές, δεν δημιουργούν κάποιο πρόβλημα. Προσωπικά, δυσκολεύομαι ακόμα να καταλάβω τι εννοεί κάποιος όταν λέει ότι "μπήκε 5 λεπτά στο facebook και δεν κατάλαβε πότε πέρασε η μέρα".

Εν πάση περιπτώσει, εγώ θεωρώ ότι 2 είναι οι παράγοντες που έχουν οδηγήσει στην έξαρση του φαινομένου αυτού:
1) Η οικονομική άνθιση που ξεκίνησε περίπου τη δεκαετία του '90 και έφτασε μέχρι και τις αρχές του 2010 περίπου. Χονδρικά, η 20ετία όπου η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκίνησε να δανείζεται και να αναπτύσσεται. Λογώ της εκρηκτικής αύξησης της ποσότητας του χρήματος που άρχισε να κυκλοφορεί στην αγορά, έπαψε να υφίσταται η ισορροπία μεταξύ εργασίας και απολαβών. Δουλειά υπήρχε, λεφτά υπήρχαν, οπότε το θέμα ήταν πόσο θα δούλευες για να τα αποκτήσεις. Ενώ η ανάπτυξη μιας οικονομίας είναι κάτι ωφέλιμο και επιθυμητό, θα πρέπει η ανάπτυξη αυτή να πηγάζει από βελτίωση/αύξηση της παραγωγικότητας. Αντί, δηλαδή, να έχουμε μια ανάπτυξη της οικονομίας που οφείλονταν στη βελτίωση των μέσων παραγωγής, είχαμε μια πλασματική ανάπτυξη που οφείλονταν στο δανεισμό. Κοινώς, βρήκαμε εύκολο χρήμα, για το οποίο δεν εργαστήκαμε, αλλά υποσχεθήκαμε ότι θα το επιστρέψουμε στο μέλλον. Και είναι γενική παραδοχή ότι το εύκολο χρήμα ξοδεύεται και εύκολα. Την περίοδο του υψηλού δανεισμού δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για το φαινόμενο που βλέπουμε σήμερα. Η μεγαλύτερη μερίδα όσων μεγάλωσαν εκείνη την περίοδο είναι οι σημερινοί γονείς.
2) Η οικονομική κρίση. Η κρίση δούλεψε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο: Ενώ η πλασματική άνθιση εξασφάλιζε το μισθό και σε ωθούσε στο να αναζητήσεις εργασία με λιγότερο κόπο, η κρίση δημιούργησε ένα περιβάλλον όπου η προσπάθεια δεν ανταμοίβεται. Σπουδάζεις και δεν βρίσκεις δουλειά, γιατί η ανεργία είναι στα ύψη ή βρίσκεις και οι απολαβές είναι στα τάρταρα. Θυμάμαι, όταν ξεκίνησε η όλη δουλειά με τα μνημόνια, τελείωνα το Γυμνάσιο. Ήταν εκείνη, περίπου, η περίοδος που άρχισε να μεταβάλλεται το κλίμα, να μειώνονται οι επιδιώξεις και να πέφτουν οι ρυθμοί. Μην ξεχνάμε, οι σπουδές είναι μια επένδυση. Αφιερώνεις 4 με 5 χρόνια, για να έχεις στη συνέχεια ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό είναι κάτι που ένα παιδί δυσκολεύεται να το αντιληφθεί, εάν, για παράδειγμα, αντιμετωπίζει η οικογένειά του οικονομικές δυσκολίες. Η συρρίκνωση της οικονομίας οδήγησε πολλές οικογένειες στο να κοιτάνε πώς θα πορεφθούν στο άμεσο μέλλον και όχι να σκέφτονται τι θα γίνει σε 4-5 χρόνια.

Από την μία, λοιπόν, είναι η γεννιά των γονέων μας που μεγάλωσε σε περίοδο άνθισης και, από την άλλη, η σημερινή γεννιά που μεγάλωσε σε περίοδο στέρησης. Όσον αφορά τους ψυχολογικούς λόγους, θεωρώ ότι η επιθυμία των σημερινών υποψηφίων να πετύχουν με το λιγότερο δυνατό κόπο οφείλεται στο ότι τα τελευταία 10 χρόνια άκουγαν και έβλεπαν παντού για μια διαλυμμένη οικονομία. Όταν ο καθηγητής στο Λύκειο λέει στα παιδιά ότι η ανεργία είναι στα ύψη και ότι θα έχουν πρόβλημα να βρούνε εργασία, πώς θα παρακινηθούν αυτά να προσπαθήσουν να επιτύχουν το οτιδήποτε; Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο καθηγητής δεν παρουσιάζει την αλήθεια, το κάνει όμως με ένα τρόπο που καταρρακώνει τους μαθητές και τους οδηγεί σε μια αναλστατική λογική: "Αφού η αποτυχία είναι δεδομένη, για ποιο λόγο να προσπαθήσω;".

Πέραν αυτού, θεωρώ πολύ σημαντικό και το σχόλιο του Nihilist:

2) Πλέον εισάγονται 8/10 σε σχολές, ενώ παλιά αν δεν κάνω λάθος 3-4/10. Έχει δημιουργηθεί σχολή κάθε είδους, από την οποία ούτε οι καθηγητές ξέρουν τι βγαίνεις, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Όταν ο μαθητής χωρίς συγκεκριμένο στόχο ξέρει πως και με 2κ κάπου θα περάσει για να ζήσει τη φοιτητική ζωή, γιατί να προσπαθήσει για παραπάνω; Παλιά υπήρχε πολύ μεγαλύτερος ανταγωνισμός, έπρεπε να βγάλεις 12-13κ τουλάχιστον για να μπεις σε σχολή και να μη χρειαστεί να πιάσεις δουλειά από τα 18, οπότε υπήρχε μεγαλύτερο κίνητρο.

Τα πανεπιστήμια ξεκίνησαν να λειτουργούν, ώστε να παράγουν εξειδικευμένους τεχνίτες, ιατρούς, νομικούς κτλπ. Επειδή, τότε, υπήρχε αντιστοιχία μεταξύ των θέσεων που παρέχονταν για εκπαίδευση και των εξειδικευμένων εργαζομένων που χρειάζονταν η κοινωνία, το να σπουδάσεις την εποχή του '50, πχ, σήμαινε ότι θα έχεις δουλειά. Και, αυτό είναι κάτι λογικό. Εάν η Θεσσαλονίκη χρειάζεται 1000 πολιτικούς μηχανικούς και αυτοί εργάζονται, κατά μέσο όρο, 30 χρόνια ο καθένας, τότε χρειάζεται να εκπαιδεύει 30-40 μηχανικούς τον χρόνο.

Δεδομένου ότι οι εργασίες αυτές ήταν πιο ξεκούραστες και με καλύτερες απολαβές, η ζήτηση ήταν υψηλή. Και εκεί μπλέχτηκε η πολιτική, που για να ικανοποιήσει τη βάση και στο όνομα της δωρεάν παιδείας, ξεκίνησε να δημιουργεί θέσεις, σχολές και πανεπιστήμια. Αφού είχε ήδη αποκρυσταλλωθεί η λογική ότι όποιος σπούδαζε, έβρισκε και καλή δουλειά, το ζήτημα πλέον ήταν να σπουδάσουν περισσότεροι. Έλα, όμως, που η σίγουρη δουλειά προερχόταν από τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι από τις σπουδές.

Αφού, λοιπόν, δημιουργήσαμε μια υπερπληθώρα θέσεων σπουδών, ξαφνικά, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε τι να τους κάνουμε όλους αυτούς. Και μπορεί η μάνα να θέλει να δει το παιδί της γιατρό και δικηγορό, αλλά εάν το παιδί δεν θέλει να διαβάσει, αυτό δεν γίνεται. Εν ολίγοις, στήθηκε ένα στρεβλό σύστημα που, προδιαγεγραμμένα, οδηγεί μεγάλο μέρος των φοιτητών στην ανεργία, είτε γιατί προσφέρει γνώση σε κάποιο άχρηστο αντικείμενο, είτε γιατί υπερκαλύπτεται η ζήτηση που υπάρχει.

Για να λειτουργήσει η Τριτοβάθμια εκπαίδευση χρειάζεται σοβαρή αναδιάρθρωση. Αυτό σημαίνει μείωση των παρεχόμενων θέσεων, ίσως κλείσιμο σχολών, κατακόρυφη αύξηση των βάσεων, αλλαγές σε οικονομίες που βασίζονται στους φοιτητές κ.α. Η στρέβλωση που δημιουργήθηκε θα λυθεί, όταν φτάσει στον κόμπο το χτένι.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Εντάξει, τη χαντακώσαμε τη νέα γενιά. :Ρ

Εγώ νομίζω ότι δεν είναι ζήτημα ήσσονος προσπάθειας, διότι, κατ' εμέ κάθε άτομο καταβάλει πάντα την ήσσονα προσπάθεια για ό,τι θέλει να επιτύχει. Απλώς, αυτή η ελάχιστη προσπάθεια είναι πολλές φορές αρκετά ψηλά από μόνη της, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ένα εσωτερικό κίνητρο για να τη φτάσει. Επομένως, θεωρώ ότι αν προκύπτει ένα ζήτημα είναι αυτό της έλλειψης κινήτρων και όχι ότι ήρθε στην επιφάνεια μία αγάπη προς την «ήσσονα προσπάθεια». Αυτή υπήρχε ανέκαθεν.

Το ζήτημα είναι τώρα, τι οδηγεί στην έλλειψη κινήτρων; Αρχικά, σίγουρα όχι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κινητά, το διαδίκτυο κ.λπ.. Αυτά είναι απλά μέσα τα οποία, όπως σε κάθε εποχή, χρησιμοποιούνται με κάθε τρόπο που βάζουμε στον νου μας. Απλά, όσο περισσότερα γίνονται τα άτομα σε αυτόν τον πλανήτη και όσες περισσότερες αφορμές έχουν για να εκδηλωθούν, τόσο πιο ξεκάθαρη εικόνα έχουμε για την ανθρώπινη φύση. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το παρελθόν το βλέπουμε με «γυαλιά» ενώ το παρόν το ζούμε από «μέσα».

Μπορεί, όμως, να οδηγήσει στην έλλειψη κινήτρων η ίδια η κοινωνία. Όταν η πολιτεία δεν προσπαθεί συντονισμένα να στηρίξει παιδιά με όνειρα - τα περισσότερα, δηλαδή - αλλά βασίζεται μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζόμενων στην εκπαίδευση, όταν απουσιάζει η υγιής πολιτική αγωγή από τα σχολεία και όταν, ως συνεπακόλουθο των παραπάνω, σχεδόν κανένα μέλος της κοινωνίας δε διεκδικεί αλλαγές προς αυτές τις κατευθύνσεις - όχι μόνο με συλλογικές διεκδικήσεις, αλλά με την ίδια του την καθημερινή ζωή - πώς περιμένουμε να βγουν γενιές με κίνητρα, με όρεξη, με όραμα; Τα περισσότερα προβλήματά μας - όχι μόνο ως ελληνική κοινωνία, αλλά εν γένει, όλης της Δύσης - εδράζονται ακριβώς εκεί: στην απομάκρυνση από την παιδευτική λειτουργία του σχολείου και στην άκριτη εστίαση στο σχολείο ως φορέα κατάρτισης. Είδαμε και τώρα, με την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, ότι δε γίνεται όλα να τα βλέπουμε με όρους οικονομίας και μόνο, το ίδιο συμβαίνει με την εκπαίδευση και ίσως έρχεται σιγά-σιγά ο καιρός να το αναγνωρίσουμε.

 

[jims]

Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι γονείς. Από αυτούς ξεκινάνε όλα. Πολλοί από αυτούς είναι ακαλλιέργητοι, οκνηροί, επιπόλαιοι και ανώριμοι. Δεν ασχολούνται με τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους, τα στέλνουν σε φροντιστήρια (όχι για να μάθουν) και εξωσχολικές δραστηριότητες, είτε για να τα "παρκάρουν" κάπου ώστε να μην τα έχουν στο σπίτι είτε για να κοκορεύονται ότι το καμάρι τους κάνει ξένες γλώσσες, μπάσκετ, μπαλέτο κ.λ.π, και τους αγοράζουν ένα σωρό άχρηστα gadgets που σε τίποτα δεν τους ωφελούν παρά μόνο στο να κωλοβαράνε. Και βέβαια πάντα έχουν μια δικαιολογία για τον γιόκα τους ή την κορούλα τους όταν π.χ. παρουσιάζει παραβατική συμπεριφορά στο σχολείο. Το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι βγάζουν και γλώσσα στους καθηγητές. Κάποτε μία καθηγήτρια έκανε παρατήρηση σε ένα παιδί γιατί είχε βγάλει το κινητό του την ώρα του μαθήματος και πήγε η μάνα του και την απείλησε ότι θα την πάει στο εισαγγελέα. Και μη τολμήσει κανένας καθηγητής και βάλει κάτω από 19 γιατί χάθηκε!!!

Να μη ξεχάσω βέβαια και την περίπτωση που σκάνε ένα σωρό λεφτά για να στέλνουν το βλαστάρι τους σε ιδιωτικό σχολείο και εκείνο δεν ανοίγει βιβλίο και παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να το στέλνουν

 

[Scott]

Εντάξει, τη χαντακώσαμε τη νέα γενιά. :Ρ

Εγώ νομίζω ότι δεν είναι ζήτημα ήσσονος προσπάθειας, διότι, κατ' εμέ κάθε άτομο καταβάλει πάντα την ήσσονα προσπάθεια για ό,τι θέλει να επιτύχει. Απλώς, αυτή η ελάχιστη προσπάθεια είναι πολλές φορές αρκετά ψηλά από μόνη της, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ένα εσωτερικό κίνητρο για να τη φτάσει. Επομένως, θεωρώ ότι αν προκύπτει ένα ζήτημα είναι αυτό της έλλειψης κινήτρων και όχι ότι ήρθε στην επιφάνεια μία αγάπη προς την «ήσσονα προσπάθεια». Αυτή υπήρχε ανέκαθεν.

Το ζήτημα είναι τώρα, τι οδηγεί στην έλλειψη κινήτρων; Αρχικά, σίγουρα όχι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κινητά, το διαδίκτυο κ.λπ.. Αυτά είναι απλά μέσα τα οποία, όπως σε κάθε εποχή, χρησιμοποιούνται με κάθε τρόπο που βάζουμε στον νου μας. Απλά, όσο περισσότερα γίνονται τα άτομα σε αυτόν τον πλανήτη και όσες περισσότερες αφορμές έχουν για να εκδηλωθούν, τόσο πιο ξεκάθαρη εικόνα έχουμε για την ανθρώπινη φύση. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το παρελθόν το βλέπουμε με «γυαλιά» ενώ το παρόν το ζούμε από «μέσα».

Μπορεί, όμως, να οδηγήσει στην έλλειψη κινήτρων η ίδια η κοινωνία. Όταν η πολιτεία δεν προσπαθεί συντονισμένα να στηρίξει παιδιά με όνειρα - τα περισσότερα, δηλαδή - αλλά βασίζεται μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζόμενων στην εκπαίδευση, όταν απουσιάζει η υγιής πολιτική αγωγή από τα σχολεία και όταν, ως συνεπακόλουθο των παραπάνω, σχεδόν κανένα μέλος της κοινωνίας δε διεκδικεί αλλαγές προς αυτές τις κατευθύνσεις - όχι μόνο με συλλογικές διεκδικήσεις, αλλά με την ίδια του την καθημερινή ζωή - πώς περιμένουμε να βγουν γενιές με κίνητρα, με όρεξη, με όραμα; Τα περισσότερα προβλήματά μας - όχι μόνο ως ελληνική κοινωνία, αλλά εν γένει, όλης της Δύσης - εδράζονται ακριβώς εκεί: στην απομάκρυνση από την παιδευτική λειτουργία του σχολείου και στην άκριτη εστίαση στο σχολείο ως φορέα κατάρτισης. Είδαμε και τώρα, με την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, ότι δε γίνεται όλα να τα βλέπουμε με όρους οικονομίας και μόνο, το ίδιο συμβαίνει με την εκπαίδευση και ίσως έρχεται σιγά-σιγά ο καιρός να το αναγνωρίσουμε.

Είπαμε και για την δικιά μας

 

[Guest 699855]

Τέλος, τοσο η λογική της ήσσονος προσπάθειας όσο και οι υψηλές έως και αφελείς φιλοδοξίες οφείλονται στον ρεαλισμό- πεσιμισμο της σημερινής κοινωνίας. Φράσεις όπως
<<και αν περάσεις τι θα κάνεις >> και
<< όπως και να χει άνεργος θα μείνεις>> έχουν μεγάλες επιπτώσεις στον νέο που τωρα διαμορφώνει το χαρακτηρα του και λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον του. Αποθαρρύνεται και εγκαταλείπει σταδιακά την προσπάθεια ενω αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει πως μπορεί να τα καταφέρει.

΄Οντως αυτά που ακούγονται, λειτουργούν αρνητικά στην ψυχολογία των νέων ανθρώπων που ξεκινούν τη ζωή τους.
΄Ομως δημιουργείται άμεσα το εύλογο ερώτημα:
- Ακόμα και να ισχύουν αυτά, αν εγκαταλείψω την προσπάθειά μου, τι μέλλον με περιμένει;
Θέλω να πω ότι με τον πεσιμισμό, την ηττοπάθεια, την αποθάρρυνση και την παραίτηση οδηγήστε με μαθηματική ακρίβεια σ΄αυτό που απεύχεστε!
Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση, έχοντας αποκτήσει εφόδια θα έχετε κάποιες ευκαιρίες που χωρίς αυτά δεν θα τις είχατε!
Πιστεύω ακράδαντα ότι όσο δυσκολότερες είναι οι συνθήκες ζωής τόσο μεγαλύτερη θα πρέπει να είναι η προσπάθεια για να καταφέρουμε όσα περισσότερα μπορούμε.
Κάποτε το απολυτήριο Λυκείου μετρούσε στην αγορά εργασίας.΄Ενας υποψήφιος εργαζόμενος με απολυτήριο Λυκείου και 2 ξένες γλώσσες μπορούσε να βρει εύκολα "καλή" δουλειά.
Αργότερα το απολυτήριο Λυκείου αντικαταστάθηκε με το πτυχίο.
Τώρα βλέπω κάποιες προκηρύξεις που θέτουν ως προϋπόθεση συμμετοχής το μεταπτυχιακό.
Αργότερα δεν ξέρω τι θα γίνει.
΄Οπως και να ΄χει εντοπίζουμε την κλίση μας, στοχεύουμε στο αντικείμενο σπουδών που την υπηρετεί και παλεύουμε να γίνουμε όσο καλύτεροι μπορούμε σ΄αυτό.
Πείτε με ρομαντική όμως πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος δεν φείδεται χρόνου και προσπάθειας προκειμένου να γίνει ειδήμων της επιστήμης του, σίγουρα αργά ή γρήγορα θα τον βρει τον δρόμο του!

 

[J.Cameron]

Δεν ξερω αμα σχετιζεται με το topic, αλλα θεωρω υποχρεωση μου να το αναφερω.Θεωρω οτι η πλειονοτητα των παιδιων σημερα δεν εχει ορεξη για δουλεια.Και δεν λεω για τα παιδια που αναγκαζονται να δουλεψουν, αλλα τα παιδια που προερχονται απο την λεγομενη "μεσαια" ταξη.Θυμαμαι με ελεγε η μητερα μου οτι οσα νεα παιδια εχει συναντησει στην δουλεια της( δικηγορος) βαριουνται να δουλεψουν και θεωρουν οτι επειδη διαβασαν στις πανελληνιες και στην σχολη που περασαν και επειδη εκαναν και ενα μεταπτυχιακο τους ανοιγουν οι πορτες.Δεν ειναι ετσι.Για να πετυχεις οπουδηποτε πιστευω οτι χρειαζεται σκληρη δουλεια, ανεξαρτητου σχολης και ας ειναι και ιατρικη.Αν κανω λαθος παρακαλω διορθωστε με.

 

[akikos]

Η προσπάθεια που πρέπει να κάνει ένα παιδί σήμερα είναι πολλαπλάσια γιατί πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τα σωστά μέσα από τα χιλιάδες! Εμείς (προ διαδικτύου) έπρεπε να ρίξουμε προσπάθεια να βρούμε ακόμα και τα πιο απλά.

Η γνώση είναι πιο εύκολη σε σχέση με παλαιότερα, αλλά δυστυχώς περισσότερο κατευθυνόμενη. Τα social media ακόμα χειρότερα. Ειδικά το twitter εχει γινει εμετικό.

 

[Revekka]

Η γνώση είναι πιο εύκολη σε σχέση με παλαιότερα, αλλά δυστυχώς περισσότερο κατευθυνόμενη. Τα social media ακόμα χειρότερα. Ειδικά το twitter εχει γινει εμετικό.

Η πληροφόρηση μπορεί να γίνει κατευθυνόμενη, η γνώση όχι!

 

[MarcoReus]

Δεν ξερω αμα σχετιζεται με το topic, αλλα θεωρω υποχρεωση μου να το αναφερω.Θεωρω οτι η πλειονοτητα των παιδιων σημερα δεν εχει ορεξη για δουλεια.Και δεν λεω για τα παιδια που αναγκαζονται να δουλεψουν, αλλα τα παιδια που προερχονται απο την λεγομενη "μεσαια" ταξη.Θυμαμαι με ελεγε η μητερα μου οτι οσα νεα παιδια εχει συναντησει στην δουλεια της( δικηγορος) βαριουνται να δουλεψουν και θεωρουν οτι επειδη διαβασαν στις πανελληνιες και στην σχολη που περασαν και επειδη εκαναν και ενα μεταπτυχιακο τους ανοιγουν οι πορτες.Δεν ειναι ετσι.Για να πετυχεις οπουδηποτε πιστευω οτι χρειαζεται σκληρη δουλεια, ανεξαρτητου σχολης και ας ειναι και ιατρικη.Αν κανω λαθος παρακαλω διορθωστε με.

Ετσι οπως τα λες ειναι. Εδω στην Ελλαδα ακομα επικρατει η λογικη πτυχιο=εξασφαλισμενη δουλεια. Αμ δεν ειναι ετσι. Ζουσαμε σε μια μεγαλη φουσκα για 30 χρονια (1980-2010) και νομιζαμε οτι αυτο ειναι το φυσιολογικο. Το πτυχιο δε λεει τιποτα αμα δεν εχεις τη διαθεση να ψαχτεις και να δουλεψεις σκληρα (εκτος αν εισαι πχ σε καμια στρατιωτικη σχολη που στην ουσια σου εχουν ετοιμη τη δουλεια). Ο εργοδοτης θα κοιταξει μεν τι πτυχιο εχεις αλλα θα δωσει εμφαση κυριως στο τι ξερεις και ποσο διατεθειμενος εισαι να εργαστεις με ολες σου τις δυναμεις.

 

[J.Cameron]

Χαρακτηριστικο παραδειγμα ειναι η πληροφορικη.Οι εταιριες σε πολλες περιπτωσεις δεν ζητανε πτυχια, αλλα γνωσεις.Δηλαδη τον ιδιωτη,πιστευω, οτι ιδιο του ειναι το πτυχιο της πληροφορικης απο το Εκπα και απο ενα κολλεγιο( δεν υποβαθμιζω την αξια τους).Ο ιδιωτης θελει να του βγαζεις δουλεια.Ο πατερας μου τελειωσε διοικηση επιχειρησεων σε τει και δουλευει σε φαρμακευτικη εδω και 16 χρονια και εχει εναν τελειο μισθο με bonus και ταξιδια.Αυτο που θελω να πω ειναι οτι τα πτυχια δεν υποδηλωνουν κατι, τουλαχιστον στον ιδιωτικο τομεα.