Λυκειακή vs φοιτητική ζωή

[nPb]

Βασικά πλέον στις βιομηχανίες οι εργάτες στα εργοστάσια μειώνονται με τα χρόνια εφόσον οι περισσότεροι αντικαθιστουνται από μηχανιματα οπότε πάλι μόνο ορισμενοι βγάζουν τα κέρδη και οι θέσεις εργασίας μειώνονται λόγω τεχνολογίας, δε θέλω να το παίξω γνωστής σε καμία περίπτωση πάντως πιστεύω ότι πχ αν είχαμε μια αυτοκινητοβιομηχανία στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι δε θα ήταν τόσοι πολλοί καθώς την περισσότερη δουλειά θα την έκαναν αυτόματα "ρομπότ".

Όταν και όποτε περάσουμε στην "ρομποτική" αντικατάσταση των υπαλλήλων και εργατών, δεν νομίζω ότι θα έχουμε ολική τεχνολογική μεταφορά σε ρομπότ γιατί μετά τίθεται το ερώτημα της εργασίας και των μαζικά ανέργων σε όλο τον κόσμο. Θα προκύψουν ζητήματα φορολογίας και δεν νομίζω οι κρατικές αρχές σε όλες τις χώρες να θέλουν να αλλάξουν κάτι που ισχύει αιώνες. Αλλαγές θα γίνουν, θέσεις εργασίας θα χαθούν αλλά θα προκύψουν άλλες με άλλη μορφή. Η φορολογία και το νομικό πλαίσιο της εργασίας από ανθρώπους αποτελεί και τη βάση της πολιτικής εξουσίας.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Αυστρίας όταν η θέση εργασίας του πωλητή εισητηρίων συγκοινωνίας αντικαταστάθηκε από μηχάνημα αυτόματης συναλλαγής. Όσο υπήρχε ο πωλητής εισητηρίων σε ειδικό πρατήριο, υπήρχε και η ανάλογη γραφειοκρατία με την επικύρωση του εισητηρίου με ειδική μπλε σφραγίδα του Αυστριακού κράτους ενώ με την τεχνολογία σάρωσης ο πολίτης απλά βάζει την χρεωστική ή πιστωτική κάρτα στο μηχάνημα, ή το ποσό σε κέρματα (0.50, 1 ή 2 ευρώ) ή χαρτονόμισμα 5, 10 ή 20 ευρώ και με μια σειρά επιλογών στην οθόνη αφής του μηχανήματος, επιλέγει το εισητήριο που θέλει με τη χρονική διάρκεια της διαδρομής, το είδος του μεταφορικού μέσου (λεωφορείο, προαστιακό τρένο, υπόγειο τρένο, τραμ), το όνομα προορισμού-στάσης του μεταφορικού μέσου, επιλέγει έλεγχο διαδικασίας με άμεση πληρωμή και το εισητήριο τυπώνεται με ειδική μαγνητική ταινία και κωδικό QR, ενώ είναι ακυρωμένο για επόμενο δρομολόγιο. Μπορεί να ακυρώθηκε αυτή η θέση εργασίας του υπαλλήλου έκδοσης εισητηρίων, αλλά δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας πάνω στο ψηφιακό εισητήριο. Η διαδικασία πληρωμής και έκδοσης του αστικού εισητηρίου μπορεί να γίνει και με τραπεζική μεταφορά e-banking.

 

[Theodora03]

Παιδιά μήπως να συνεχίζατε σε άλλο topic γιατί είναι εκτός θέματος;

 

[Jim175]

Όταν και όποτε περάσουμε στην "ρομποτική" αντικατάσταση των υπαλλήλων και εργατών, δεν νομίζω ότι θα έχουμε ολική τεχνολογική μεταφορά σε ρομπότ γιατί μετά τίθεται το ερώτημα της εργασίας και των μαζικά ανέργων σε όλο τον κόσμο. Θα προκύψουν ζητήματα φορολογίας και δεν νομίζω οι κρατικές αρχές σε όλες τις χώρες να θέλουν να αλλάξουν κάτι που ισχύει αιώνες. Αλλαγές θα γίνουν, θέσεις εργασίας θα χαθούν αλλά θα προκύψουν άλλες με άλλη μορφή. Η φορολογία και το νομικό πλαίσιο της εργασίας από ανθρώπους αποτελεί και τη βάση της πολιτικής εξουσίας.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Αυστρίας όταν η θέση εργασίας του πωλητή εισητηρίων συγκοινωνίας αντικαταστάθηκε από μηχάνημα αυτόματης συναλλαγής. Όσο υπήρχε ο πωλητής εισητηρίων σε ειδικό πρατήριο, υπήρχε και η ανάλογη γραφειοκρατία με την επικύρωση του εισητηρίου με ειδική μπλε σφραγίδα του Αυστριακού κράτους ενώ με την τεχνολογία σάρωσης ο πολίτης απλά βάζει την χρεωστική ή πιστωτική κάρτα στο μηχάνημα, ή το ποσό σε κέρματα (0.50, 1 ή 2 ευρώ) ή χαρτονόμισμα 5, 10 ή 20 ευρώ και με μια σειρά επιλογών στην οθόνη αφής του μηχανήματος, επιλέγει το εισητήριο που θέλει με τη χρονική διάρκεια της διαδρομής, το είδος του μεταφορικού μέσου (λεωφορείο, προαστιακό τρένο, υπόγειο τρένο, τραμ), το όνομα προορισμού-στάσης του μεταφορικού μέσου, επιλέγει έλεγχο διαδικασίας με άμεση πληρωμή και το εισητήριο τυπώνεται με ειδική μαγνητική ταινία και κωδικό QR, ενώ είναι ακυρωμένο για επόμενο δρομολόγιο. Μπορεί να ακυρώθηκε αυτή η θέση εργασίας του υπαλλήλου έκδοσης εισητηρίων, αλλά δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας πάνω στο ψηφιακό εισητήριο. Η διαδικασία πληρωμής και έκδοσης του αστικού εισητηρίου μπορεί να γίνει και με τραπεζική μεταφορά e-banking.

Και οι τράπεζες πιστεύω σιγά σιγά "πεθαίνουν", εννοώ με την έννοια που τις ξέραμε τόσα χρόνια, πλέον οι περισσότερες συναλλαγές θα γίνονται ηλεκτρονικά. Γενικότερα όμως πιστεύω αυτό είναι και καλό και κακό , απ'τή μία δε χρειάζεται να τρέχεις σε τράπεζες συνεχώς αλλά απ'τήν άλλη μπορεί να γίνει ηλεκτρονική υποκλοπή στο λογαριασμό σου, σπάνιο μεν αλλά θέλει προσοχή, γι'αυτό εγώ σίγουρα δε συνιστώ σε κανέναν bit coins, δεν είναι τόσο εύκολο και ασφαλές όσο το παρουσιάζουν.

 

[nPb]

Και οι τράπεζες πιστεύω σιγά σιγά "πεθαίνουν", εννοώ με την έννοια που τις ξέραμε τόσα χρόνια, πλέον οι περισσότερες συναλλαγές θα γίνονται ηλεκτρονικά. Γενικότερα όμως πιστεύω αυτό είναι και καλό και κακό , απ'τή μία δε χρειάζεται να τρέχεις σε τράπεζες συνεχώς αλλά απ'τήν άλλη μπορεί να γίνει ηλεκτρονική υποκλοπή στο λογαριασμό σου, σπάνιο μεν αλλά θέλει προσοχή, γι'αυτό εγώ σίγουρα δε συνιστώ σε κανέναν bit coins, δεν είναι τόσο εύκολο και ασφαλές όσο το παρουσιάζουν.

Πολλές επίσης κινέζες 'φοιτήτριες' στο tinder κάνουν επενδύσεις στο bitcoin όταν την ίδια ώρα ελληνίδες φοιτήτριες πασχίζουν να εξεταστούν μέσω webex. Η αδικία της ζωής.

 

[Arvacon]

Πολλές επίσης κινέζες 'φοιτήτριες' στο tinder κάνουν επενδύσεις στο bitcoin όταν την ίδια ώρα ελληνίδες φοιτήτριες πασχίζουν να εξεταστούν μέσω webex. Η αδικία της ζωής.

Παιζει κανα λινκ απ τις κινεζες φοιτητριες?
Ρωταω για ενα φιλο...

 

[Samael]

Βασικά πλέον στις βιομηχανίες οι εργάτες στα εργοστάσια μειώνονται με τα χρόνια εφόσον οι περισσότεροι αντικαθιστουνται από μηχανιματα οπότε πάλι μόνο ορισμενοι βγάζουν τα κέρδη και οι θέσεις εργασίας μειώνονται λόγω τεχνολογίας, δε θέλω να το παίξω γνωστής σε καμία περίπτωση πάντως πιστεύω ότι πχ αν είχαμε μια αυτοκινητοβιομηχανία στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι δε θα ήταν τόσοι πολλοί καθώς την περισσότερη δουλειά θα την έκαναν αυτόματα "ρομπότ".

Τα μηχανήματα αυτά κάποιος τα σχεδιάζει και τα παράγει,όπως και η παραγωγή χρειάζεται σχεδιασμό γενικότερα απο εξειδικευμένους επαγγελματίες, επιστήμονες και μηχανικούς. Προφανώς ο nPb μιλάει για δουλειές έρευνας,ανάπτυξης και άλλες όπως manufacturing engineering τις οποίες δεν κάνουν τα ρομπότ και τις οποίες δεν έχουμε στην Ελλάδα εφόσον ούτε εξάγουμε τεχνολογία ούτε παράγουμε γενικότερα. Ούτως η άλλως τα ρομπότ απλά κάνουν scale την παραγωγή. Εαν ο άλλος ονειρεύεται να μάθει να χτυπάει με το σφυρί περίτεχνα,τότε ναι,τα job prospects του είναι μηδαμινά. Πριν κανέναν αιώνα ίσως ναι,αλλά τώρα όχι,γιατί το ρομπότ το κάνει πιο γρήγορα,με περισσότερη ασφάλεια,με ακρίβεια,ακούραστα,και με αξιοπιστία.

Ηθικό δίδαγμα -> 1)Δεν επενδύεις και δεν βασίζεσαι σε δουλειές του ποδαριού ή που απαιτούν skills που μαθαίνεις απο ένα σεμινάριο σε λίγους μήνες. Ναι είναι καλό και πρέπει εννοείται να έχεις και αυτές τις γνώσεις για να συνεισφέρεις άμεσα έργο, αλλά δεν θα σε βοηθήσουν να βγάλεις το ψωμί σου αξιοπρεπώς αύριο μεθαύριο. Άρα πρέπει να έχεις έναν core τομέα που εξελίσσεται και θα υπάρχει και σε 40 και 50 και 60 χρόνια απο τώρα.

2)Πας έξω γιατί εδώ απλούστατα δεν υπάρχει τίποτα,πέρα απο ευκαιριακές δουλειές.

 

[Νομάρχης]

Ποια είναι η συμπεριφορά που εκπροσωπεί τον μέσο Έλληνα φοιτητή δηλαδή και θεωρείς ότι έχει περιορισμένη αντίληψη?

Κατ' αρχήν, δε μίλησα για τον μέσο Έλληνα φοιτητή, διότι το δείγμα από το οποίο διαθέτω στοιχεία συμπεριφοράς δεν έχει μέγεθος αρκετά μεγάλο ώστε να βγάλω εύρωστα συμπεράσματα, αντιπροσωπευτικά για όλη την Ελλάδα. Αν προσέξεις λίγο καλύτερα, θα δεις ότι στο τέλος έβαλα μια παρένθεση, της οποίας το περιεχόμενο είναι: του σχετικά μικρού συνόλου με το οποίο έχω συναναστραφεί. Συνεπώς, περιόρισα τον χαρακτηρισμό μου σε ένα πολύ μικρό υποσύνολο των Ελλήνων φοιτητών!

Τώρα που το ξεκαθάρισα αυτό (ελπίζω), πολύ ευχαρίστως να σου απαριθμήσω ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία του συνόλου που προανέφερα:

- Αναισθησία: πιο συγκεκριμένα, η τάση του να έχουν ως μόνη προτεραιότητα (πέρα από τις σπουδές) το πότε θα βγούν με τους φίλους τους, πότε θα παίξουν βιντεοπαιχνίδια, πότε θα αράξουν στον καναπέ τους για να χαζέψουν με τις ώρες στο YouTube/Netfix/Facebook/Instagram... Αυτό έχει δύο συνέπειες:

1. Πνευματική πενία: η ενημέρωση για το τι γίνεται γύρω τους (στη γειτονιά, στην πόλη, στο νομό, στη χώρα, στον υπόλοιπο κόσμο) είτε είναι ανύπαρκτη, είτε έχει ευτελείς πηγές (π.χ. ΕΡΤ). Θα μου πεις η ενημέρωση συχνά συμπληρώνεται και μέσω συζητήσεων, αλλά (όπως ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο) αν τα μόνα θέματα που συζητάς με τους φίλους σου είναι το τι έκανες με την πρώην σου γκόμενα, το πότε και πού θα βγείτε το βράδυ και διάφορα θέματα χαμηλού πνευματικού επιπέδου, πώς να γίνει αυτό;

2. Δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις: από τη στιγμή που έχει εγκαθιδρυθεί μια παρέα, είναι δύσκολο να μπουν καινούργια άτομα (και συνήθως μάλιστα αποκλείονται τα άτομα που π.χ. περνούν κάποια δύσκολη φάση και επομένως "δεν είναι καλή παρέα"), με αποτέλεσμα να γίνονται συναναστροφές με έναν πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Προφανώς μετά, όταν χρειαστεί να συναναστραφούν με άλλα άτομα που συνήθως είναι διαφορετικοί χαρακτήρες από τους ίδους (π.χ. προϊστάμενος, συνάδελφοι), συχνά τα βρίσκουν μπαστούνια...

- Ηττοπάθεια: ακούνε από μικροί από σχολείο και οικογένεια την καραμέλα "δε θα πετύχεις ποτέ - δεν υπάρχουν δουλειές εδώ και για όλα φταίνε οι πολιτικοί - αρκεί να μην πεινάσεις", με αποτέλεσμα να αρκούνται στα λίγα: "να πάρω το πτυχίο μου" (με 5,5, σε 10 χρόνια, χωρίς να έχω κάνει κάτι που δικαιολογεί αυτήν την καθυστέρηση), "να βρω μια δουλειά" (ό,τι να 'ναι, σε καφετέρια, σε φούρνο, βοηθός κομμωτή...). Το γνωρίζω πως δεν μπορούμε (και δεν θέλουμε) όλοι να φτάσουμε ψηλά, αλλά το να παραδίδει κανείς τα όπλα από τόσο νωρίς και να προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του ότι για όλα φταίει το κράτος και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει τη μοίρα του είναι τουλάχιστον θλιβερό...

Spoiler: Μην το πείτε σε κανέναν

Φήμες λένε ότι στον κόσμο υπάρχουν και άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα, και ότι οι Έλληνες μπορούν να μετακινηθούν σε αυτές τις χώρες χρησιμοποιώντας υλικά όπως το διαβατήριο, το διαδίκτυο και το αεροπλάνο... και ότι πολλοί το έχουν κάνει αυτό στο παρελθόν με επιτυχία... μπορεί να κάνω βέβαια και λάθος

- Έλλειψη ανεκτικότητας: ό,τι έδειξε ο φιλαράκος μας λίγο πιο επάνω που με ρώτησε αν έχω δει ειδικό. Δε νομίζω πως πρέπει να γράψω κάτι παραπάνω...

- Πατριωτισμός: σε σημείο που δεν το έχω δει πουθενά αλλού. Στο πανεπιστήμιο που ήμουν προπτυχιακός ήταν και μια παρέα Ελλήνων, με τους οποίους έκανα κι εγώ παρέα πού και πού. Σε κάθε διακοπές πήγαιναν από το δευτερόλεπτο που άρχιζαν μέχρι το δευτερόλεπτο που τελείωναν οι διακοπές... στην Ελλάδα. Η πρώτη συζήτηση που γινόταν στην πρώτη συνάντηση μετά τις διακοπές ήταν... ποιος έκλεισε ήδη τα εισητήρια για Ελλάδα για τις επόμενες διακοπές (σε κάτι μήνες). Ουδεμία κουβέντα για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό, για τη γνωριμία νέων πολιτισμών... Όταν ρωτούσα τι το τρομερό έχει αυτή η χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων που δεν το έχει καμία άλλη στον κόσμο (πέρα από τα γνωστά key-words όπως "δημοκρατία", "φιλοσοφία", "μυθολογία" κλπ. από την αρχαιότητα, που ως γνωστόν αποτελούν επιχείρημα για τη διαγραφή όλων των χρεών σε χώρες όπως Γερμανία, όσοι αιώνες και να έχουν περάσει από τότε), λάμβανα την απάντηση "φίλε δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, δεν έχεις ζήσει ποτέ εκεί για να καταλάβεις..."

- Εγκλωβισμός στο comfort zone: δεν μαθαίνω κάτι καινούργιο που να απαιτεί ικανότητες που προς το παρόν δε διαθέτω... δε συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δε γνωρίζω... δεν πηγαίνω στο εξωτερικό για μέρος των σπουδών μου (ούτε με Εράσμους)...

- Νευρικότητα: στην οικογένεια και στο σχολείο συνήθως νικάει αυτός που φωνάζει και χτυπάει το τραπέζι πιο δυνατά από όλους (γονέας, δάσκαλος), με αποτέλεσμα να μαθαίνουν πως είναι μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά (και ύστερα να τους κοιτούν περίεργα οι εργοδότες σε χώρες όπου αυτό θεωρείται απολίτιστο, πρωτόγονο και στα όρια εισαγωγής σε νευρολογική κλινική)

- Αργός απογαλακτισμός: είναι δεμένοι με την οικογένεια, κάτι το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά γίνεται σε βαθμό που οι γονείς παραμένουν κηδεμόνες ακόμα και μετά τα 18 (και ακόμα και μετά τις σπουδές). Δεν τολμούν να φέρουν αντίρρηση, δεν θέλουν να πάνε στο εξωτερικό ή ακόμα και σε άλλη πόλη για να είναι κοντά τους, αν η μαμά/ο μπαμπάς παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο για να ελέγξουν... εεεε εννοούσα να δούν αν το παιδί τους είναι καλά αυτό θεωρείται αποδεκτό, δεν τίθενται όρια. Η δική μου θεωρία είναι ότι υπάρχει απαίτηση από πλευράς των γονιών να βρίσκονται τα παιδιά κοντά τους για όλη τους τη ζωή, ώστε να τους "γηροκομίσουν" όταν πλέον δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους σε μεγάλη ηλικία.

 

[nPb]

Όταν ρωτούσα τι το τρομερό έχει αυτή η χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων που δεν το έχει καμία άλλη στον κόσμο (πέρα από τα γνωστά key-words όπως "δημοκρατία", "φιλοσοφία", "μυθολογία" κλπ. από την αρχαιότητα, που ως γνωστόν αποτελούν επιχείρημα για τη διαγραφή όλων των χρεών σε χώρες όπως Γερμανία, όσοι αιώνες και να έχουν περάσει από τότε), λάμβανα την απάντηση "φίλε δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, δεν έχεις ζήσει ποτέ εκεί για να καταλάβεις..."

Noμίζω ότι με αυτή την απάντηση βλέπεις όλη την Ελλάδα... Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς παραπάνω προσφέρει η Ελλάδα σε ποιότητα ζωής με επιχειρήματα. Όταν παύουν τα λογικά επιχειρήματα αρχίζουν οι επικλήσεις στην μυθολογία και σε μη διαχειρίσιμα πράγματα όπως φιλοσοφία, αμπελοφιλοσοφία, παπαρολογία κτλ.

 

[Jim175]

Κατ' αρχήν, δε μίλησα για τον μέσο Έλληνα φοιτητή, διότι το δείγμα από το οποίο διαθέτω στοιχεία συμπεριφοράς δεν έχει μέγεθος αρκετά μεγάλο ώστε να βγάλω εύρωστα συμπεράσματα, αντιπροσωπευτικά για όλη την Ελλάδα. Αν προσέξεις λίγο καλύτερα, θα δεις ότι στο τέλος έβαλα μια παρένθεση, της οποίας το περιεχόμενο είναι: του σχετικά μικρού συνόλου με το οποίο έχω συναναστραφεί. Συνεπώς, περιόρισα τον χαρακτηρισμό μου σε ένα πολύ μικρό υποσύνολο των Ελλήνων φοιτητών!

Τώρα που το ξεκαθάρισα αυτό (ελπίζω), πολύ ευχαρίστως να σου απαριθμήσω ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία του συνόλου που προανέφερα:

- Αναισθησία: πιο συγκεκριμένα, η τάση του να έχουν ως μόνη προτεραιότητα (πέρα από τις σπουδές) το πότε θα βγούν με τους φίλους τους, πότε θα παίξουν βιντεοπαιχνίδια, πότε θα αράξουν στον καναπέ τους για να χαζέψουν με τις ώρες στο YouTube/Netfix/Facebook/Instagram... Αυτό έχει δύο συνέπειες:

1. Πνευματική πενία: η ενημέρωση για το τι γίνεται γύρω τους (στη γειτονιά, στην πόλη, στο νομό, στη χώρα, στον υπόλοιπο κόσμο) είτε είναι ανύπαρκτη, είτε έχει ευτελείς πηγές (π.χ. ΕΡΤ). Θα μου πεις η ενημέρωση συχνά συμπληρώνεται και μέσω συζητήσεων, αλλά (όπως ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο) αν τα μόνα θέματα που συζητάς με τους φίλους σου είναι το τι έκανες με την πρώην σου γκόμενα, το πότε και πού θα βγείτε το βράδυ και διάφορα θέματα χαμηλού πνευματικού επιπέδου, πώς να γίνει αυτό;

2. Δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις: από τη στιγμή που έχει εγκαθιδρυθεί μια παρέα, είναι δύσκολο να μπουν καινούργια άτομα (και συνήθως μάλιστα αποκλείονται τα άτομα που π.χ. περνούν κάποια δύσκολη φάση και επομένως "δεν είναι καλή παρέα"), με αποτέλεσμα να γίνονται συναναστροφές με έναν πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Προφανώς μετά, όταν χρειαστεί να συναναστραφούν με άλλα άτομα που συνήθως είναι διαφορετικοί χαρακτήρες από τους ίδους (π.χ. προϊστάμενος, συνάδελφοι), συχνά τα βρίσκουν μπαστούνια...

- Ηττοπάθεια: ακούνε από μικροί από σχολείο και οικογένεια την καραμέλα "δε θα πετύχεις ποτέ - δεν υπάρχουν δουλειές εδώ και για όλα φταίνε οι πολιτικοί - αρκεί να μην πεινάσεις", με αποτέλεσμα να αρκούνται στα λίγα: "να πάρω το πτυχίο μου" (με 5,5, σε 10 χρόνια, χωρίς να έχω κάνει κάτι που δικαιολογεί αυτήν την καθυστέρηση), "να βρω μια δουλειά" (ό,τι να 'ναι, σε καφετέρια, σε φούρνο, βοηθός κομμωτή...). Το γνωρίζω πως δεν μπορούμε (και δεν θέλουμε) όλοι να φτάσουμε ψηλά, αλλά το να παραδίδει κανείς τα όπλα από τόσο νωρίς και να προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του ότι για όλα φταίει το κράτος και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει τη μοίρα του είναι τουλάχιστον θλιβερό...

Spoiler: Μην το πείτε σε κανέναν

Φήμες λένε ότι στον κόσμο υπάρχουν και άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα, και ότι οι Έλληνες μπορούν να μετακινηθούν σε αυτές τις χώρες χρησιμοποιώντας υλικά όπως το διαβατήριο, το διαδίκτυο και το αεροπλάνο... και ότι πολλοί το έχουν κάνει αυτό στο παρελθόν με επιτυχία... μπορεί να κάνω βέβαια και λάθος

- Έλλειψη ανεκτικότητας: ό,τι έδειξε ο φιλαράκος μας λίγο πιο επάνω που με ρώτησε αν έχω δει ειδικό. Δε νομίζω πως πρέπει να γράψω κάτι παραπάνω...

- Πατριωτισμός: σε σημείο που δεν το έχω δει πουθενά αλλού. Στο πανεπιστήμιο που ήμουν προπτυχιακός ήταν και μια παρέα Ελλήνων, με τους οποίους έκανα κι εγώ παρέα πού και πού. Σε κάθε διακοπές πήγαιναν από το δευτερόλεπτο που άρχιζαν μέχρι το δευτερόλεπτο που τελείωναν οι διακοπές... στην Ελλάδα. Η πρώτη συζήτηση που γινόταν στην πρώτη συνάντηση μετά τις διακοπές ήταν... ποιος έκλεισε ήδη τα εισητήρια για Ελλάδα για τις επόμενες διακοπές (σε κάτι μήνες). Ουδεμία κουβέντα για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό, για τη γνωριμία νέων πολιτισμών... Όταν ρωτούσα τι το τρομερό έχει αυτή η χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων που δεν το έχει καμία άλλη στον κόσμο (πέρα από τα γνωστά key-words όπως "δημοκρατία", "φιλοσοφία", "μυθολογία" κλπ. από την αρχαιότητα, που ως γνωστόν αποτελούν επιχείρημα για τη διαγραφή όλων των χρεών σε χώρες όπως Γερμανία, όσοι αιώνες και να έχουν περάσει από τότε), λάμβανα την απάντηση "φίλε δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, δεν έχεις ζήσει ποτέ εκεί για να καταλάβεις..."

- Εγκλωβισμός στο comfort zone: δεν μαθαίνω κάτι καινούργιο που να απαιτεί ικανότητες που προς το παρόν δε διαθέτω... δε συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δε γνωρίζω... δεν πηγαίνω στο εξωτερικό για μέρος των σπουδών μου (ούτε με Εράσμους)...

- Νευρικότητα: στην οικογένεια και στο σχολείο συνήθως νικάει αυτός που φωνάζει και χτυπάει το τραπέζι πιο δυνατά από όλους (γονέας, δάσκαλος), με αποτέλεσμα να μαθαίνουν πως είναι μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά (και ύστερα να τους κοιτούν περίεργα οι εργοδότες σε χώρες όπου αυτό θεωρείται απολίτιστο, πρωτόγονο και στα όρια εισαγωγής σε νευρολογική κλινική)

- Αργός απογαλακτισμός: είναι δεμένοι με την οικογένεια, κάτι το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά γίνεται σε βαθμό που οι γονείς παραμένουν κηδεμόνες ακόμα και μετά τα 18 (και ακόμα και μετά τις σπουδές). Δεν τολμούν να φέρουν αντίρρηση, δεν θέλουν να πάνε στο εξωτερικό ή ακόμα και σε άλλη πόλη για να είναι κοντά τους, αν η μαμά/ο μπαμπάς παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο για να ελέγξουν... εεεε εννοούσα να δούν αν το παιδί τους είναι καλά αυτό θεωρείται αποδεκτό, δεν τίθενται όρια. Η δική μου θεωρία είναι ότι υπάρχει απαίτηση από πλευράς των γονιών να βρίσκονται τα παιδιά κοντά τους για όλη τους τη ζωή, ώστε να τους "γηροκομίσουν" όταν πλέον δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους σε μεγάλη ηλικία.

Συγγνώμη αλλά αυτό που λες είναι υπερβολικό, νεολαία είναι τι θες να κάνει? Τώρα θα ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο, διακοπές γυναίκες πάρτυ κτλπ. Γιατί δηλαδή στο εξωτερικό οι φοιτητές πως είναι? Για μένα αυτή είναι η ομορφιά της νεανικής ζωής, και μέσα απ' αυτά αποκτάς εμπειρίες που θα σου μείνουν αξέχαστες, ντοκιμαντέρ η ο'τι άλλο επιμορφωτικό μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου. Συν το διάβασμα προφανώς δε το συζητάμε αυτό. Στα άλλα που είπες συμφωνώ σε γενικές γραμμές, μην ξεχνάμε και την άθληση που είναι πολύ σημαντική. Οπότε η γνώμη μου είναι ότι όλα χρειάζονται, το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

 

[nPb]

Συγγνώμη αλλά αυτό που λες είναι υπερβολικό, νεολαία είναι τι θες να κάνει? Τώρα θα ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο, διακοπές γυναίκες πάρτυ κτλπ. Γιατί δηλαδή στο εξωτερικό οι φοιτητές πως είναι? Για μένα αυτή είναι η ομορφιά της νεανικής ζωής, και μέσα απ' αυτά αποκτάς εμπειρίες που θα σου μείνουν αξέχαστες, ντοκιμαντέρ η ο'τι άλλο επιμορφωτικό μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου. Συν το διάβασμα προφανώς δε το συζητάμε αυτό. Στα άλλα που είπες συμφωνώ σε γενικές γραμμές, μην ξεχνάμε και την άθληση που είναι πολύ σημαντική. Οπότε η γνώμη μου είναι ότι όλα χρειάζονται, το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Απλά στο εξωτερικό έχουν λύσει όλα τα άλλα έτσι ώστε να ζουν τη ζωή τους στο έπακρο.

 

[Νομάρχης]

Συγγνώμη αλλά αυτό που λες είναι υπερβολικό, νεολαία είναι τι θες να κάνει? Τώρα θα ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο, διακοπές γυναίκες πάρτυ κτλπ. Γιατί δηλαδή στο εξωτερικό οι φοιτητές πως είναι?

Οπότε η γνώμη μου είναι ότι όλα χρειάζονται, το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Όταν λες "ζήσουμε" και "όλα χρειάζονται", συμπεριλαμβάνεις όλους τους φοιτητές/νέους; Δεν θεωρείς πως εξαρτάται από τους στόχους που έχει θέσει κανείς; Π.χ. για κάποιον του οποίου τα μελλοντικά σχέδια είναι "πτυχίο - δουλειά - οικογένεια & παιδιά", χωρίς παραπάνω απαιτήσεις, και π.χ. για κάποιον του οποίου είναι "πτυχίο με άριστα - McKinsey - Harvard Business School - Goldman Sachs - PE", θεωρείς ότι αυτό που είπες ισχύει εξίσου;

"πτυχίο - δουλειά - οικογένεια & παιδιά": όλα χρειάζονται, συμφωνώ.
"πτυχίο με άριστα - McKinsey - Harvard Business School - Goldman Sachs - PE": όχι, δεν χρειάζονται όλα! Χρειάζονται πολύ, πολύ συγκεκριμένα πράγματα (τα οποία θα τα διαχωρίσω στις κατηγορίες "ακαδημαϊκά" και "διαπροσωπικά") που να καλύπτουν το 95% της ζωής σου, με το άλλο 5% να είναι δραστηριότητες ίσα ίσα για να σε προφυλάξουν από το burn-out.

Προφανώς, ξαναλέω, αυτοί με τον πρώτο τύπο σχεδίων είναι δυσανάλογα περισσότεροι από αυτούς με τον δεύτερο (και αυτό δεν είναι κακό και ισχύει σε όλον τον κόσμο), αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως το φαινόμενο "δεν έχω στο νου μου τίποτα άλλο από γυναίκες, διακοπές και πάρτυ επειδή είμαι νέος και όλα στα @@ μου" δεν το έχω δει σε τόσο μεγάλο βαθμό στο εξωτερικό όπως στην Ελλάδα (π.χ. σπάνια έβλεπα / άκουγα από συμφοιτητές μου να βγαίνουν για ποτά καθημερινές).

Και, στην τελική, ό,τι στόχους και να έχεις, δεν σε γεμίζει το να ζήσεις τη ζωή σου "στο έπακρο" το ΠΣΚ; Πρέπει να είναι κάθε μέρα; (δε σε ρωτάω ρητορικά)

Για μένα αυτή είναι η ομορφιά της νεανικής ζωής, και μέσα απ' αυτά αποκτάς εμπειρίες που θα σου μείνουν αξέχαστες, ντοκιμαντέρ η ο'τι άλλο επιμορφωτικό μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου.

Δε γνωρίζω σε τι είδους εμπειρίες αναφέρεσαι, αλλά έχω την υποψία ότι δεν είναι και τόσο exclusive... τελοσπάντων, δε θα σταθώ εδώ...

Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου, για τουλάχιστον 3 λόγους:

1. Έχε υπόψη σου ότι, μετά από τις σπουδές σου, θα εργάζεσαι τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα, πολλές φορές και παραπάνω, πολλές φορές και Σαββατοκύριακα. Είσαι σίγουρος πως θα είσαι σε θέση, από τη μια μέρα (τέλος των σπουδών σου) στην άλλη (αρχή της εργασιακής σου ζωής), να κάνεις απευθείας τη μετάβαση "κινητό" σε "ντοκιμαντέρ/βιβλίο/εφημερίδα" όταν τελειώνει η μέρα σου, χωρίς να επηρεάζεσαι από τη σκέψη του τι σε περιμένει την επόμενη μέρα και του πόσο ευγενικός θα είναι ο προϊστάμενος μαζί σου;

2. Σχεδόν όλες οι πράξεις/σκέψεις μας είναι αποτέλεσμα των συνήθειών μας, δηλαδή ό,τι κάναμε πάντα. Αν έχεις συνηθίσει κατά τη φοιτητική σου ζωή να κάνεις τη ζωή που περιέγραψες πριν, και σπανιότατα έως καθόλου κάνεις κάτι επιμορφωτικό, τι ακριβώς θεωρείς πως θα συμβεί για να "σπάσει" τη συνήθειά σου αυτή; Έπειτα, θεωρείς πως θα έχεις την θέληση, την πειθαρχία και την αντοχή ώστε να ολοκληρώσεις τη μετάβαση αυτή, να βγεις δηλαδή από το comfort zone σου (ή κάποιον παράγοντα που να σου τα αναπτύξει);

Τι εννοώ: έχεις δει ποτέ άρθρα του The Economist, του Wall Street Journal ή της New York Times; Την πρώτη φορά που είδα εγώ, τα αγγλικά μου δεν ήταν ούτε κοντά στο επίπεδο που απαιτούταν για να τα κατανοήσει κανείς σε λογικά χρονικά πλαίσια. Ένα τεστ ονόματι Law School Admissions Test μου έδωσε την ώθηση να βγώ από το comfort zone μου, να αντισταθώ στον εκνευρισμό του ότι πρέπει να έχω δίπλα το κινητό και να ψάχνω κάθε 30 δευτερόλεπτα για λέξεις που δε γνωρίζω και, μετά από πολύ καιρό, να αποτελεί η ανάγνωση άρθρων κάθε τεύχους του The Economist καθημερινή μου συνήθεια.

3. Η συντριπτική πλειοψηφία των καινούργιων γνώσεων και ικανοτήτων που αποκτάμε καθημερινά είναι συνδυασμοί γνώσεων και ικανοτήτων που έχουμε ήδη αποκτήσει στο παρελθόν. Αν δεν έχεις συνηθίσει να κάνεις επιμορφωτικά πράγματα από νωρίς, θα έχεις και ανάλογα λίγες γνώσεις και ικανότητες, και επομένως θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο (=θα απαιτούνται πολύ πιο γερά νεύρα) να αποκτήσεις νέες γνώσεις και ικανότητες, όταν αποφασίσεις να το κάνεις.

Δεν είναι, εν ολίγοις, θέμα χρόνου, αλλά θέμα συνήθειας...

 

[Jim175]

Όταν λες "ζήσουμε" και "όλα χρειάζονται", συμπεριλαμβάνεις όλους τους φοιτητές/νέους; Δεν θεωρείς πως εξαρτάται από τους στόχους που έχει θέσει κανείς; Π.χ. για κάποιον του οποίου τα μελλοντικά σχέδια είναι "πτυχίο - δουλειά - οικογένεια & παιδιά", χωρίς παραπάνω απαιτήσεις, και π.χ. για κάποιον του οποίου είναι "πτυχίο με άριστα - McKinsey - Harvard Business School - Goldman Sachs - PE", θεωρείς ότι αυτό που είπες ισχύει εξίσου;

"πτυχίο - δουλειά - οικογένεια & παιδιά": όλα χρειάζονται, συμφωνώ.
"πτυχίο με άριστα - McKinsey - Harvard Business School - Goldman Sachs - PE": όχι, δεν χρειάζονται όλα! Χρειάζονται πολύ, πολύ συγκεκριμένα πράγματα (τα οποία θα τα διαχωρίσω στις κατηγορίες "ακαδημαϊκά" και "διαπροσωπικά") που να καλύπτουν το 95% της ζωής σου, με το άλλο 5% να είναι δραστηριότητες ίσα ίσα για να σε προφυλάξουν από το burn-out.

Προφανώς, ξαναλέω, αυτοί με τον πρώτο τύπο σχεδίων είναι δυσανάλογα περισσότεροι από αυτούς με τον δεύτερο (και αυτό δεν είναι κακό και ισχύει σε όλον τον κόσμο), αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως το φαινόμενο "δεν έχω στο νου μου τίποτα άλλο από γυναίκες, διακοπές και πάρτυ επειδή είμαι νέος και όλα στα @@ μου" δεν το έχω δει σε τόσο μεγάλο βαθμό στο εξωτερικό όπως στην Ελλάδα (π.χ. σπάνια έβλεπα / άκουγα από συμφοιτητές μου να βγαίνουν για ποτά καθημερινές).

Και, στην τελική, ό,τι στόχους και να έχεις, δεν σε γεμίζει το να ζήσεις τη ζωή σου "στο έπακρο" το ΠΣΚ; Πρέπει να είναι κάθε μέρα; (δε σε ρωτάω ρητορικά)

Δε γνωρίζω σε τι είδους εμπειρίες αναφέρεσαι, αλλά έχω την υποψία ότι δεν είναι και τόσο exclusive... τελοσπάντων, δε θα σταθώ εδώ...

Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου, για τουλάχιστον 3 λόγους:

1. Έχε υπόψη σου ότι, μετά από τις σπουδές σου, θα εργάζεσαι τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα, πολλές φορές και παραπάνω, πολλές φορές και Σαββατοκύριακα. Είσαι σίγουρος πως θα είσαι σε θέση, από τη μια μέρα (τέλος των σπουδών σου) στην άλλη (αρχή της εργασιακής σου ζωής), να κάνεις απευθείας τη μετάβαση "κινητό" σε "ντοκιμαντέρ/βιβλίο/εφημερίδα" όταν τελειώνει η μέρα σου, χωρίς να επηρεάζεσαι από τη σκέψη του τι σε περιμένει την επόμενη μέρα και του πόσο ευγενικός θα είναι ο προϊστάμενος μαζί σου;

2. Σχεδόν όλες οι πράξεις/σκέψεις μας είναι αποτέλεσμα των συνήθειών μας, δηλαδή ό,τι κάναμε πάντα. Αν έχεις συνηθίσει κατά τη φοιτητική σου ζωή να κάνεις τη ζωή που περιέγραψες πριν, και σπανιότατα έως καθόλου κάνεις κάτι επιμορφωτικό, τι ακριβώς θεωρείς πως θα συμβεί για να "σπάσει" τη συνήθειά σου αυτή; Έπειτα, θεωρείς πως θα έχεις την θέληση, την πειθαρχία και την αντοχή ώστε να ολοκληρώσεις τη μετάβαση αυτή, να βγεις δηλαδή από το comfort zone σου (ή κάποιον παράγοντα που να σου τα αναπτύξει);

Τι εννοώ: έχεις δει ποτέ άρθρα του The Economist, του Wall Street Journal ή της New York Times; Την πρώτη φορά που είδα εγώ, τα αγγλικά μου δεν ήταν ούτε κοντά στο επίπεδο που απαιτούταν για να τα κατανοήσει κανείς σε λογικά χρονικά πλαίσια. Ένα τεστ ονόματι Law School Admissions Test μου έδωσε την ώθηση να βγώ από το comfort zone μου, να αντισταθώ στον εκνευρισμό του ότι πρέπει να έχω δίπλα το κινητό και να ψάχνω κάθε 30 δευτερόλεπτα για λέξεις που δε γνωρίζω και, μετά από πολύ καιρό, να αποτελεί η ανάγνωση άρθρων κάθε τεύχους του The Economist καθημερινή μου συνήθεια.

3. Η συντριπτική πλειοψηφία των καινούργιων γνώσεων και ικανοτήτων που αποκτάμε καθημερινά είναι συνδυασμοί γνώσεων και ικανοτήτων που έχουμε ήδη αποκτήσει στο παρελθόν. Αν δεν έχεις συνηθίσει να κάνεις επιμορφωτικά πράγματα από νωρίς, θα έχεις και ανάλογα λίγες γνώσεις και ικανότητες, και επομένως θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο (=θα απαιτούνται πολύ πιο γερά νεύρα) να αποκτήσεις νέες γνώσεις και ικανότητες, όταν αποφασίσεις να το κάνεις.

Δεν είναι, εν ολίγοις, θέμα χρόνου, αλλά θέμα συνήθειας...

Για να είμαστε δίκαιοι, δε ξέρω που σπούδασες αλλά στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό σύστημα ειδικά γυμνάσιο και λύκειο έχει πολλά μειονεκτήματα, με αποτέλεσμα να χρειαζόμαστε όλοι τα φροντιστήρια για την είσοδο στη τριτοβάθμια. Επίσης, θεωρώ ότι όλα αυτά που λες είναι πολύ σχετικά, το πτυχίο δουλειά οικογένεια παιδιά δεν ισχύει είναι εντελώς διαφορετικό για το καθένα, πολλοί πχ δε θέλουν οικογένεια και δικαίωμα τους, επίσης αυτό που λες για το μέσο εργαζόμενο είναι κάτι που δυστυχώς ισχύει και εγώ προσωπικά ελπίζω να φύγω από αυτό το "τρυπακι", αλλά και αυτό είναι σχετικό αν πάω ξέρω γω και ρωτήσω 10 Έλληνες τώρα οι 3 μπορεί να μου πούνε ότι δουλεύουν 8ωρα με πενιχρό μισθό, οι άλλοι 2 μπορεί να μου πουν ότι τεμπελιαζουν όλη μέρα και ζούνε με το μισθό του μπαμπά, οι άλλοι 3 μπορεί να μου πουν ότι έχουν πτυχία μεταπτυχιακά κτλπ έχουν καλές δουλειές με λεφτά ο άλλος μπορεί να έχει κι αυτος πολλά προσόντα και να είναι άνεργος ( παίζει και η αδικία )και ο άλλος μπορεί να ειναι άστεγος. Θέλω να σου πω ότι ολα παίζουν ένα σωρό σε μια καριέρα, δεν είναι μόνο τα πτυχία και έχει φανεί αυτό άλλωστε οι πιο πολλοί που παίρνουν υπέρογκα ποσά σε μισθούς είναι ηθοποιοί μοντέλα ποδοσφαιριστές οδηγοί αγώνων κτλπ (που αυτό είναι πάρα πολύ άδικο αλλά αποτελεί άλλο θέμα συζήτησης), το σωστό στα φοιτητικά χρόνια να είναι διάβασμα διασκέδαση αθλητικά-καλλιτεχνικα χόμπι για μένα, αν τα συνδυάσεις αυτά πιστεύω είναι πολύ καλό. Πχ αν ο άλλος έχει ως χόμπι το να παίζει μια ώρα τη μέρα κιθάρα θα τον βοηθήσει και ίσως επαγγελματικά αν του χρειαστεί και νοητικά, γι'αυτό είναι θετικό το να ασχολείται κάποιος με κάτι έξτρα, και όλα να γίνονται με μέτρο, αν εξουθενωνεσαι δεν έχει νόημα , πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στη ζωή μας και βελτιωνομαστε συνεχώς ως όντα. Και στη τελική όλα μια εμπειρία είναι, επειδή ανέφερες πριν το νεφλιξ να ξέρεις ότι υπάρχουν σειρές και ντοκιμαντέρ τρομερές αγγλικές και αμερικανικές οπότε ας μην το υποτιμάμε το νεφλιξ και το κάθε νετφλιξ γιατί αν ψαχτεις θα δεις ότι όλα κάτι έχουν να σου προσφέρουν (συνήθως). Τέλος πάντων, πιστεύω δε διαφωνούμε απλά ήθελα να συμπληρώσω αυτά που είπες, γενικά να είμαστε άτομα δραστήρια και αναζητάμε γνώσεις και εμπειρίες, δυστυχώς αυτό δεν το έχει η νοοτροπία του μέσου Έλληνα και γι'αυτό οι περισσότεροι μπαίνουν στο "τρυπακι" που προανεφερες, συν όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις λόγω των συγκυριών που επικρατούν, γενικότερα είμαι άτομο που θέλει πάντα να κρατιέται αισιόδοξο και να απολαμβάνει τη ζωή οπότε μη με παρεξηγητε που τα λέω κάπως περίεργα . Απλά τα είπα όπως τα νιώθω εγώ.

 

[nPb]

Η Ελλάδα είναι αυτό...δείτε χορό που σέρνουν οι μερακλωμένοι τσιφτετέλληνες χωρίς αύριο. Δεν παράγουμε ούτε καρφίτσα, αλλά μόνιμα σε νταλκάδες και καλή ζωή με διακανονισμούς από τράπεζες και ΔΕΚΟ. Μετά ο κάθε Δημήτρης θεωρεί ότι έτσι πρέπει να ζούμε. Απλά να ζούμε και να αφοδεύουμε μόνο. Αλλού φτιάχνουν υβριδικά λεωφορεία (Τουρκία) και μας τα πουλάνε και εμείς καθόμαστε να βρίζουμε την Τουρκία.

 

[Jim175]

Η Ελλάδα είναι αυτό...δείτε χορό που σέρνουν οι μερακλωμένοι τσιφτετέλληνες χωρίς αύριο. Δεν παράγουμε ούτε καρφίτσα, αλλά μόνιμα σε νταλκάδες και καλή ζωή με διακανονισμούς από τράπεζες και ΔΕΚΟ. Μετά ο κάθε Δημήτρης θεωρεί ότι έτσι πρέπει να ζούμε. Απλά να ζούμε και να αφοδεύουμε μόνο. Αλλού φτιάχνουν υβριδικά λεωφορεία (Τουρκία) και μας τα πουλάνε και εμείς καθόμαστε να βρίζουμε την Τουρκία.

Ναι η Τουρκία μέσα στη φτώχεια και τη πείνα είναι όμως. Επίσης από όλο το μήνυμα μου αυτό κατάλαβες? Δεν είπα αυτό, επίσης στην Ελλάδα έχουμε φτιάξει το Χάος, που αλλού τέτοια αμαξαρα! Α και κάτι άλλο , οι τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα γιατί κάνουν ΤΑ όργια κάθε χρόνο?

 

[Νομάρχης]

Επίσης από όλο το μήνυμα μου αυτό κατάλαβες?

Εγώ πάντως από το όλο μήνυμά σου δεν κατάλαβα τίποτα, συγκεκριμένα πού κολλάει σε όλα αυτά που έγραψα προηγουμένως. Για φροντιστήρια μίλησες... για κάποιο «τρυπάκι»... για ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές και το ποσα λεφτά παίρνουν... για χόμπι...

Τέλοσπάντων, μια φιλική συμβουλή: στο πληκτρολόγιό σου υπάρχει το κουμπί «Enter», πάτα το πού και πού όταν γράφεις, γιατί είναι γενικά πολύ κουραστικό να διαβάζεις ολόκληρο κατεβατό χωρίς παραγράφους.

 

[Jim175]

Έχε υπόψη σου ότι, μετά από τις σπουδές σου, θα εργάζεσαι τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα, πολλές φορές και παραπάνω, πολλές φορές και Σαββατοκύριακα. Είσαι σίγουρος πως θα είσαι σε θέση, από τη μια μέρα (τέλος των σπουδών σου) στην άλλη (αρχή της εργασιακής σου ζωής), να κάνεις απευθείας τη μετάβαση "κινητό" σε "ντοκιμαντέρ/βιβλίο/εφημερίδα" όταν τελειώνει η μέρα σου, χωρίς να επηρεάζεσαι από τη σκέψη του τι σε περιμένει την επόμενη μέρα και του πόσο ευγενικός θα είναι ο προϊστάμενος μαζί σου;

Αυτό το τρυπακι εννοούσα, επίσης τα φροντιστήρια τα ανέφερα για να καταλάβεις ότι έχουμε μια κακή δημόσια εκπαίδευση που εν τέλει μας αποθαρρύνει απ'το να έχουμε όρεξη για μάθηση.

Εγώ πάντως από το όλο μήνυμά σου δεν κατάλαβα τίποτα, συγκεκριμένα πού κολλάει σε όλα αυτά που έγραψα προηγουμένως. Για φροντιστήρια μίλησες... για κάποιο «τρυπάκι»... για ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές και το ποσα λεφτά παίρνουν... για χόμπι...

Τέλοσπάντων, μια φιλική συμβουλή: στο πληκτρολόγιό σου υπάρχει το κουμπί «Enter», πάτα το πού και πού όταν γράφεις, γιατί είναι γενικά πολύ κουραστικό να διαβάζεις ολόκληρο κατεβατό χωρίς παραγράφους.

Επίσης δε μας είπες που σπουδασες, ούτε πως αιτιολογεις ότι οι ξένοι που έρχονται εδώ κάνουν χειρότερα από εμάς . Εγώ πιστεύω παντού τα ίδια είναι απλά στο εξωτερικό είναι καλύτερα οικονομικά τίποτα περισσότερο.

 

[nPb]

Μετά την εξεταστική όταν γνωρίζουμε φοιτήτρια με τη μέθοδο γύπα-σκονάκι:

Όταν διασκεδάζουμε σε οινοπνευματοποτείο και μαθαίνουμε ότι τα σκονάκια ήταν λάθος:

Προκαλώ τον @Lasher να ανανεώσει αβατάρ!
Η Ελληνική κοινωνία παρέχει άφθονο γέλιο δωρεάν.

 

[Lasher]

Προκαλώ τον @Lasher να ανανεώσει αβατάρ!
Η Ελληνική κοινωνία παρέχει άφθονο γέλιο δωρεάν.

Challenge accepted.

 

[Jim175]

Πρωτοετής συνάδελφε ; Περίμενε να δεις απο το 3ο έτος πόσο χειρότερη θα γίνει εαν νιώθεις τώρα πιεσμένος,τα γκουλάγκ θα μοιάζουν διακοπές . Αλλά let's be honest... είναι μια σχολή που εαν δεν έχεις αγάπη για τα μαθηματικά και την φυσική και δεν σου αρέσει να δουλεύεις πολύ σκληρά, πιο πολύ απο την συνεχή ή συχνή νυχτερινή διασκέδαση ή το καθισιό, δεν θα επιβιώσεις. Η πίεση στην οποία αναφέρεσαι οφείλεται στο οτι οι καθηγητές προσπαθούν να κάνουν τους καλοπερασάκηδες να παρατήσουν την σχολή.


Σημαίνει οτι η μαμά σου και ο μπαμπάς σου δεν είναι υπεύθυνοι πλέον για εσένα.
Σημαίνει οι οι καθηγητές σου δεν θα σε μαλώσουν εαν δεν διάβασες ή εαν έχεις χαμηλούς βαθμούς ή αν δεν ενδιαφέρεσαι για τα μαθήματα. Γενικότερα εαν δεν σε νοιάζει να αποκτήσεις γνώσεις. Και οτι κανείς δεν θα σε υποχρεώσει να πας να παρακολουθήσεις εαν δεν το θέλεις.
Σημαίνει οτι οι φίλοι σου και γενικά ο περίγυρος σου δεν θα ενδιαφερθεί να σου πει να βάλεις στόχους.
Σημαίνει οτι κανείς δεν θα είναι εκεί να σου πει το σωστό και το λάθος, το λογικό και το υπερβολικό και το πως να κρατάς ισορροπίες στην ζωή σου.
Σημαίνει οτι πρέπει να μάθεις να είσαι υπεύθυνος.
Σημαίνει οτι θα είσαι μόνος σου.

Σημαίνει γενικά οτι δίνεται η απόλυτη ελευθερία στην ζωή σου να την κάνεις ότι θέλεις με ότι κινδύνους συνεπάγεται αυτό. Είσαι εξολοκλήρου υπεύθυνος για την επιτυχία σου αλλά και για την αποτυχία σου αλλά και το σε τι θα εξελιχθείς. Αυτό ξεχνάνε να το λένε συνήθως στα νέα παιδιά...διαφημίζεται μόνο η "ωραία" φοιτητική ζωή. Κρίνοντας απο το πόσοι φοιτητές έχουν σπαταλήσει την ζωή τους, θα σου έλεγα οτι η φοιτητική ζωή είναι πολύ χειρότερη απο το λύκειο γιατί δίνεται σε ένα 18χρονο παιδί, πιθανώς ανώριμο ακόμα, η πλήρη ελευθερία να κάνει ότι θέλει.

σορρυ που απανταω μετα απο τοσο καιρο αλλα εκανα μια αναρδομη στο θεμα οποτε ειπα γιατι οχι. Νομιζω οτι γενικα αυτο εχει με το θεμα της ελευθεριας οχι μονο στη φοιτητικη ζωη αλλα γενικα, δηλαδη αν καποιος και μετα τα 18 μεινει στη πολη του και εχει μια οικογενεια που ενδιαφερεται πραγματικα για το παιδι της θα το βοηθησει να βρει μια ισορροπια στη ζωη του χωρις να του δωσει κατευθειαν την απολυτη ελευθερια να κανει ο'τι θελει, και το παιδι απ'την αλλη πρεπει να εχει σωστες αρχες και αξιες. Οι γονεις θα συνεχισουν να ειναι υπευθυνοι ομως αλλιως για τι σοι οικογενεια μιλαμε? το θεμα ειναι καποιος που ειναι 18-25 να ζησει και να διασκεδασει τη ζωη του, αυτο δεν ειναι κακο, αυτο ειναι το φυσιολογικο δεν μπορει να ειναι καθε μερα μεσα στο αγχος και τις υποχρεωσεις, θελει να ζησει τη ζωη του, χωρις φυσικα να τα φορτωσει στον κοκκορα οσον αφορα και το θεμα του διαβασματος, το ενα δεν αναιρει το αλλο. Παντως εγω νομιζω πως φοιτητικη ζωη και λιγο μετα ειναι οντως ωραια αρκει να κρατας ισορροπιες στη ζωη σου, και αυτο θα το κανει και με τη βοηθεια της οικογενειας και μετα τα 18, νομιζω κατι τετοιο εννοεις κι εσυ εν τελει.

 

[Eclipse]

μετα τα 18 μεινει στη πολη του και εχει μια οικογενεια που ενδιαφερεται πραγματικα για το παιδι της θα το βοηθησει να βρει μια ισορροπια στη ζωη του χωρις να του δωσει κατευθειαν την απολυτη ελευθερια να κανει ο'τι θελει, και το παιδι απ'την αλλη πρεπει να εχει σωστες αρχες και αξιες.

Στα 18 εισαι ενηλικας. Δεν περιμενεις, υποτιθεται, απο τους γονεις σου να σου βρουν δουλεια, ουτε περιμενεις να σου δωσουν την αδεια να βγεις εξω να παρταρεις. Βεβαια θα μου πεις, αλλο τι ισχυει κ αλλο τι συμβαινει irl (σε χωρες Βαλκανιων).

Οι γονεις θα συνεχισουν να ειναι υπευθυνοι ομως αλλιως για τι σοι οικογενεια μιλαμε?

Απο την στιγμη που εισαι ενηλικας, οι γονεις σου δεν εχουν ευθυνη για τις συνεπειες των αποφασεων που εχεις παρει.

Παντως εγω νομιζω πως φοιτητικη ζωη και λιγο μετα ειναι οντως ωραια αρκει να κρατας ισορροπιες στη ζωη σου, και αυτο θα το κανει και με τη βοηθεια της οικογενειας και μετα τα 18, νομιζω κατι τετοιο εννοεις κι εσυ εν τελει.

Πρεπει λιγο να ξεφυγεις απο την τρυπα της οικογενειας. Σαν φοιτητης που εξαρτιεσαι οικονομικα απο τους δικους σου, εχεις μια μεγαλη ευθυνη να διαχειριζεσαι σωστα τα οικονομικα σου εξοδα. Απο κει κ περα, κανεις ο,τι θες (εξαιρουνται οι μαλακιες). Μετα τα 18 και αφου τελειωσεις την σχολη, δεν θα εχεις την βοηθεια της οικογενειας αλλα την υποστηριξη της. Εσυ θα πρεπει να την βοηθας.