Η αλληλεπίδραση με τους συμμαθητές

[Obscura]

Συχνά πυκνά όταν προσπερνάω παιδάκια στο δρόμο σουφρώνω στην πλάκα και κάνω απαξιωτικά σχόλια γι'αυτά. Προς τι αυτό το ιδιόμορφο χιούμορ, αναρωτήθηκε κάποτε ένας φίλος. Φταίει μάλλον η κάκιστη εμπειρία με τους συνομιλήκους από το δημοτικό. Μελιστάλακτες εκφράσεις του τύπου "τα παιδιά είναι αγγελάκια" μου δημιουργούν αποστροφή.

Αυτό το απόσμασμα από ποστ που δημοσιεύτηκε στο θέμα για τη μοντεσσοριανή εκπαίδευση είναι ενδεικτικό:

Πάντοτε όμως υπήρχαν κλίκες. Πάντοτε υπήρχαν μάγκες, ψευτόμαγκες καθώς και μαθητές που δεν έβγαιναν ποτέ διάλλειμμα επειδή κανένας δεν τους έκανε παρέα.

Γιατί στην ευχή να συμβαίνουν τέτοια πράγματα (και ακόμα χειρότερα, βλέπε bullying και παρενοχλήσεις); Φταίει η νοοτροπία της εκπαίδευσης, η ανατροφή από το σπίτι ή οι ιδιοσυγκρασίες των παιδιών; Τι μπορεί να γίνει για να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα; Ποιος είναι ο αντίκτυπος στην ενήλικη ζωή και ποιες είναι οι δικές σας εμπειρίες;

Υ.Γ. Αν και πιο πολύ εστίασα στα χρόνια του δημοτικού, μπορείτε ελεύθερα να αναφερθείτε σε όλα τα σχολικά χρόνια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Tsipouro]

Από τη φύση τους τα παιδιά (κυρίως τα αγόρια) είναι σκληρά και κυριαρχικά σε εκείνες τις ηλικίες (χαρκτηριστικό παράδειγμα εγώ σε εκείνα τα χρόνια και οι φίλοι μου). Στην εφηβεία τα πράγματα γίνονται χειρότερα, καθώς οι ορμόνες "τρελαίνονται" και οδηγούν σε πράξεις με μόνο στόχο την επίδειξη, την επιβολή στους άλλους και τη δημιουργία "ονόματος" (κοινώς καγκουριές).

Τώρα το τι μπορεί να γίνει για να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα... Δεν είμαι σίγουρος και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό που θα πω είναι ο κανόνας...

Όταν ήμουν 16 χρονών περίπου, κατάφερα να ξεπεράσω τη τάση που είχα να κάνω καγκουριές και να γράφω τα πάντα στους όρχεις μου (ξέρω ότι ακούγεται άσχημο σαν έκφραση αλλά δε μου ερχόταν κάτι άλλο) απλά και μόνο βάζοντας στόχο το να γίνω υπεύθυνος και να κοπιάσω λίγο για να καταφέρω να τα πάω καλά στη ζωή όταν περάσουν πια τα ανέμελα χρόνια της εφηβείας και να μη βρεθώ σε μια άθλια θέση. Τελικά ίσως να τα κατάφερα όλα αυτά, τουλάχιστον αυτό πιστεύω με βάση το ότι έχω προχωρήσει πολύ στους τομείς "υπευθυνότητα" και "προσπάθεια", είμαι φοιτητής σε μια καλή σχολή και να τα πηγαίνω καλά και μέσα στη σχολή, έχοντας παράλληλα και τη ζωή μου και πολλές εμπειρίες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[WhiteDrum]

Εγώ στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχα 2 φίλες.- Την Μαρία και την Κατερίνα. Η μία εκ των δύο έγινε και είναι ακόμα κολλητή-αδερφή-φίλη με φ κεφαλαίο.

Δεν με "έκαναν"¨παρέα εμένα και την Κατ, για τους εξής σοβαρούς λόγους :

1.Διαβάζαμε και παίρναμε καλούς βαθμούς.

2.Παίζαμε μπάσκετ και ποδόσφαιρο και ντυνόμασταν σαν φυσιολογικά παιδάκια-παιδιά της ηλικίας : φόρμα/μπλου τζην, πουλόβερ- τ/σερτ. Και έτσι ήμασταν "λεσβίες", "λέτσοι", "φλώρια".

3.Όταν απυδήσαμε δε και μέιναμε οι 3 μας, μας τσιγκλούσαν πάλι ότι τους σνομπάρουμε.

4.Είπαμε ήμαρτον και τους γράψαμε εκεί που δεν πιάνει η μελάνη.

Τώρα, αν μου άφησε κάποιο τραύμα το ότι εισέπραξα πολλή ζήλια και κακία... τι να σου πω, ακόμη δεν έχω κάποιο δείγμα. Ενδεικτικά θα σου πω, ότι στην Β' Γυμνασίου που εγώ και η Κατ είχαμε επιτύχει στον διαγωνισμό της μαθηματικής εταιρίας, κανείς δεν μας μιλούσε για 1 μήνα. Ούτε "γεια". Το ίδιο και στην πρώτη λυκείου και στην δευτέρα που πετύχαμε ξανά στον ίδιο διαγωνισμό σε κάποια στάδιά του. Επίσης, θυμάμαι χαρακτηριστικά και πικρά ένα σχόλιο στην Γ' Γυμνασίου όταν δεν πέρασε καμία μας στον διαγωνισμό , από μία κοπέλα : "Έτσι μπράβο..."

Έπειτα, από δευτέρα γυμνασίου που άρχισα να ασχολούμαι πολύ με τη μουσική που μου αρέσει, να πηγαίνω σε συναυλίες κτλ, άρχισαν να μου τη λένε ΚΑΙ για αυτό.
Άλλη κακία που θυμάμαι χαρακτηριστικά... Αρχή Γ'λυκείου και περνάω μπροστά απο μία παρέα συμμαθητών. Χαιρετάω, προσπερνάω να πάω να βρω τις φιλενάδες.. Και ακούω από έναν καινούριο συμμαθητή "Ποιά είναι αυτή; Θα μου τη γνωρίσετε;" Απάντηση ενός άλλου : "Ποιο μωρέ; Το φλώρι;"

Για να μην μακρυγορώ, εγώ τα συνήθησα τόσα χρόνια. Και αυξήθηκαν και τα επίπεδα (ας μου επιτρέψετε) του "σταρχιδισμού" μου.Εδώ έρχονταν μανάδες και προσπαθούσαν να μας ρίξουν το ηθικό, επειδή τα δικά τους βλαστάρια δεν διάβαζαν. Δεν ήμασταν ιδιοφυίες. Καθόλου. Απλά δεν ανέχονταν να βλέπουν άτομα χωρίς ψυχολογικά προβλήματα/πατομπούκαλα στα μάτια/ όλη μέρα το κεφάλι στο βιβλίο, να πάνε καλύτερα από αυτούς που δεν άνοιγαν βιβλίο ούτε για να μουτζουρώσουν. Και όμως.

Μου δίδαξαν πολλά τα "τσογλανάκια" του σχολείου μου. Πλέον είμαι άτομο με ελάχιστες επαφές, αλλά όταν αποφασίσω να ανοιχτ'ω σε κάποιο άτομο, πραγματικά γίνομαι χαλί να με πατήσει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Πάντα ήμουν καλός μαθητής αλλά συγχρόνως ήμουν και αρκετά ζωηρός. Δεν έζησα ποτέ κάποιας μορφής σνομπάρισμα, ούτε έγινα στόχος κακιών (τουλάχιστον όσο ήξερα εγώ). Πάνω απ' όλα ήμουν το "καλό παιδί"

Πολύ βασικό για την μη αντιπάθεια των υπολοίπων ήταν το γεγονός ότι είχα πολύ καλή σχέση με τον αθλητισμό, κάτι που είναι σεβαστό στα αγόρια μέχρι το λύκειο τουλάχιστον. Επίσης δεν είχα οτιδήποτε στην εμφάνιση μου που να προκαλούσε χλευασμό. Εξίσου σημαντικό είναι ότι και όσον αφορά το μυαλό είχα κερδίσει κάποιο σεβασμό (διαγωνισμοί, μαθήματα κτλ). Άρα μπορώ να πω ότι στάθηκα τυχερός στο ότι δεν είχα κάτι στο οποίο θα πατούσαν τα παιδιά για να με πικάρουν.
Συμπέρασμα δηλαδή, ότι τα παιδιά περιθωριοποιούν όσους διαφοροποιούνται αρκετά σε οποιονδήποτε τομέα.

Προσωπικά ήθελα να τα έχω καλά με όλους είτε αυτοί ήταν οι "φλώροι" είτε ήταν οι "μάγκες". Από την οικογένεια μου ήταν έντονη η αίσθηση της χαράς και της υπερηφάνειας σε οποιαδήποτε (έστω και ασήμαντη) επιτυχία μου κάτι που με έκανε να θέλω να είμαι σωστός. Θεωρώ λοιπόν ότι όσοι δεν ήταν/είναι "σωστοί" απλά δεν είχαν/έχουν κίνητρα για να το κάνουν, γιατί δεν υπάρχει αναγνώριση από την οικογένεια τους.

Ένα τρίτο σημείο που θεωρώ ότι είναι η αιτία για τέτοια φαινόμενα είναι ο "υπερπληθυσμός". Σε μεγάλες πόλεις όπου ακόμα και το γείτονα της διπλανής πόρτας δεν έχουμε δει ποτέ, τα παιδιά "αναγκάζονται" να ξεχωρίσουν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν. Ο πιο εύκολος είναι να επιβληθούν στα υπόλοιπα είτε λεκτικά, είτε σωματικά είτε κάνοντας ακραία πράγματα. Σε μια κλειστή κοινωνία όπου ο συμμαθητής σου μπορεί να είναι και γείτονας σου, όπου μεγαλώσατε μαζί, είχατε σε όλα τα στάδια κοινά σχολεία, δύσκολα θα τον περιθωριοποιήσεις και ας τον θεωρείς και φλώρο. Ξέρεις τους γονείς του, σε ξέρουν και αυτοί, σκέφτεσαι τις πράξεις σου διπλά.

Τέλος επίσης σημαντικό είναι τα παιδιά να κοινωνικοποιούνται από νωρίς, ώστε να είναι αρκετά άνετα στις γνωριμίες και στη συναναστροφή με πολύ κόσμο. Αν η πρώτη επαφή με άλλα πολλά παιδιά είναι στο δημοτικό, τότε το πιο πιθανό για το παιδί είναι να διστάζει και αναγκαστικά να μπει στο περιθώριο. Έπειτα αυτό θα συνεχίσει μέχρι τέλους. Όσες περισσότερες δραστηριότητες κάνουν τα παιδιά και όσα περισσότερα άτομα γνωρίζουν, τόσο πιο άνετα θα είναι και τόσο πιο εύκολα θα γίνονται αποδεκτά απ' όλες τις παρέες. Δεν ήταν λίγες φορές που επειδή ήξερα παιδιά από τα αγγλικά, γερμανικά, γυμναστικές ομάδες έμπαινα πολύ εύκολα σε νέες παρέες, μόνο και μόνο γιατί ισχύει το "αφού τον ξέρει και του μιλάει αυτός, τότε είναι οκ".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Εκτός από τη μή επιβράβευση από τους γονείς για κάτι σωστό ή τη μή κοινωνικοποίηση του παιδιού από μικρή ηλικία, που τόνισε ο Θοδωρής, θεωρώ εξίσου σημαντικό το σχολείο για αυτές τις συμπεριφορές.
Το δημοτικό είναι η πρώτη ουσιαστική φάση κοινωνικοποίησης του παιδιού με άτομα της ηλικίας του, που δε βρίσκονται στο οικογενειακό του περιβάλλον και είναι εκεί που συναντάμε συχνά εκπαιδευτικούς με απαρχαιωμένες αντιλήψεις, που κρίνονται άκρως αντιπαιδαγωγικές στις μέρες μας και που δε βοηθούν σε τίποτα ένα παιδι με αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Προσωπικά ήμουν η μαθήτρια μέσα σε όλα. Έδειχνα ζήλο και στο μάθημα και στις ομαδικές κοπάνες, τις οποίες οργάνωνα πολλές φορές.
Τα πήγαινα καλά με όλους και ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με κάποιον συμμαθητή μου. Έκανα καλή παρέα και με τους άριστους μαθητές (που ήταν η παρέα μου), αλλά και με τους μάγκες του σχολείου τους οποίους προσπαθούσα να βοηθήσω για να περάσουν την τάξη και δεν είναι λίγες οι φορές που τους έκανα ψυχανάλυση εν ώρα μαθήματος και μή, για να κατανοήσω αυτή τους τη συμπεριφορά αλλά και συμβουλεύοντάς τους.
Στην τρίτη λυκείου καθόμουν στο ίδιο θρανίο με ένα από αυτά και εκτός του ότι στα διαλείμματα μου έλεγαν οι καθηγητές: "Μα εσύ είσαι πρότυπο μαθητή, γιατί κάνεις παρέα με αυτόν, θα σε παρασύρει" η καθηγήτρια των αγγλικών είχε πάρει τηλέφωνο στο σπίτι μου να ενημερώσει τους γονείς μου για το γεγονός αυτό.
Οι γονείς μου το γνώριζαν σαφώς, μιας και με το συγκεκριμένο παιδί είμασταν οικογενειακοί φίλοι, αλλά που ακριβώς είναι το παράξενο;

Αντί να επικροτήσουν αυτή τη στάση οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, που ίσως βοηθήσει ένα παιδί να γίνει καλύτερος μαθητής, τους χωρίζουν οι ίδιοι σε κατηγορίες και προσπαθούν να προστατεύσουν κάποιον καλό από την επιρροή τους.

Αυτή μου η συμπεριφορά τελικά με έχει ακολουθήσει σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα.Μπορώ να κάνω παρέα με διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους απολαμβάνοντάς το.

Εγώ στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχα 2 φίλες.- Την Μαρία και την Κατερίνα. Η μία εκ των δύο έγινε και είναι ακόμα κολλητή-αδερφή-φίλη με φ κεφαλαίο.
...
Μου δίδαξαν πολλά τα "τσογλανάκια" του σχολείου μου. Πλέον είμαι άτομο με ελάχιστες επαφές, αλλά όταν αποφασίσω να ανοιχτ'ω σε κάποιο άτομο, πραγματικά γίνομαι χαλί να με πατήσει.

Όλα αυτά μου φαίνονται τραγικά
Να σε ρωτήσω: έχεις μεγαλώσει σε μεγαλούπολη ή όχι;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Δηλαδή θεωρείτε ότι κάποιος που περιθωριοποιείται ενσυνείδητα ή μη έχει μερίδιο της ευθύνης (αδυναμία στην κοινωνικοποίηση λόγου χάρη, μη γνώση του κώδικα δεοντολογίας των συνομιλήκων κοκ); 'Εχω την αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με αυτοεκπληρούμενη προφητεία πάντως. Ο Χ συνδυασμός παραγόντων κάνει ένα παιδί ευάλωτο και οι πλειοψηφία των συμμαθητών του προκαλούν ενισχύουν αυτήν την ευαλωτότητα δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο και θάβοντας την έννοια της αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησης six feet under... Υπάρχει επίσης μία προκατάληψη από μέρους και των δύο πλευρών -δεν ξέρω εσείς οι ευνοημένοι προλαλήσαντες τι αντιμετώπιση είχατε προς τους μη ευνοημένους και αντιστρόφως.- Προσωπικά, ακόμα κάνω τεράστιες προσπάθειες να πάψω να βλέπω τους ανθρώπους μέσα από λυκειακά στερεότυπα.

Πάντως Ηρώ, με τρομάζει η συμπεριφορά της καθηγήτριας που ανέφερες και δεν είναι η μόνη; Μα καλά τόσο αψυχολόγητες κινήσεις από εκπαιδευτικούς; Μηδενική συναισθαντικότητα πια; Πόσα και πόσα στερεότυπα διαιωνίζονται εξαιτίας μερίδας αυτών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην τρίτη δημοτικού, η δασκάλα με ψυχολογική βία (του τύπου θα πάρετε όλοι Β ή θα φωνάξω τους γονείς σας, ναι όταν είσαι 8-9 σου φαίνονται συγκλονιστικά) ενθάρρυνε ουσιαστικά τα παιδάκια να "καρφώσουν" έναν συμμαθητή τους για μία σκανταλιά που είχε κάνει, χωρίς να λάβει καθόλου υπόψη τι αντίκτυπο έχει ένα τέτοιο "κάρφωμα" στον παιδικό μικρόκοσμο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iJohnnyCash]

Δηλαδή θεωρείτε ότι κάποιος που περιθωριοποιείται ενσυνείδητα ή μη έχει μερίδιο της ευθύνης (αδυναμία στην κοινωνικοποίηση λόγου χάρη, μη γνώση του κώδικα δεοντολογίας των συνομιλήκων κοκ);

Έχει μερίδιο ευθύνης μόνο εφόσον ήταν κάτι που ήθελε η κοινωνικοποίηση στα πλαίσια του σχολείου. Υπάρχει και το σενάριο κάποιος να επιλέξει ευσυνείδητα να μην κοινωνικοποιηθεί, στο σχολείο, ΧΥΖ λόγους. Στο σενάριο δεν έχει κάνεις μερίδιο ευθύνης και ούτε φυσικά μπορεί να θεωρεί ως κάτι μεμπτό σε κάθε (υπο)περίπτωση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Έχει μερίδιο ευθύνης μόνο εφόσον ήταν κάτι που ήθελε η κοινωνικοποίηση στα πλαίσια του σχολείου. Υπάρχει και το σενάριο κάποιος να επιλέξει ευσυνείδητα να μην κοινωνικοποιηθεί, στο σχολείο, ΧΥΖ λόγους. Στο σενάριο δεν έχει κάνεις μερίδιο ευθύνης και ούτε φυσικά μπορεί να θεωρεί ως κάτι μεμπτό σε κάθε (υπο)περίπτωση.

Τι εννοείς ακριβώς;


Χτες είχα μια συζήτηση με μία εκπαιδευτικό και η οποία μου είπε πως ένα από τα παιδιά που κάνει ιδιαίτερα, ενώ είναι πολύ έξυπνο και μελετηρό έχει πρόβλημα άρθρωσης. Έτσι πρότεινε στους γονείς να επισκεφτούν λογοθεραπευτη όπως και έγινε.
Η φετινή του δασκάλα (ηλικίας πάνω από 55) όταν οι γονείς τη ρώτησαν για τη μέχρι τώρα πρόοδο του παιδιού τους, τους είπε πως πετάνε τα λεφτά τους (στο λογοθεραπευτή) και πως το παιδί έχει νοητικό πρόβλημα.
Του φέρεται ρατσιστικά και αφού ζητάει το ίδιο συχνά να πει μάθημα, κάθε φορά το μειώνει μπροστά στα άλλα παιδιά φωνάζοντάς του να μιλήσει πιο καθαρά.
Μιλάμε για ένα παιδί 8 χρονών.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angie_Ann]

Όχι μόνο στο σχολείο αλλά παντού θα υπάρχει ο δυνατός, ο αδύναμος, ο δημοφιλής, ο έξυπνος, ο χαζός, ο αστείος, το θύμα κτλ...Δυστυχώς ή ευτυχώς ζούμε σε μια σκληρή κοινωνία ακριβώς επειδή δεν είμαστε και αγγελούδια. Πολλές φορές μας οδηγούν τα βαθύτερα ένστικτα μας και η έμφυτη τάση μας να θέλουμε πάντα να επιβαλόμαστε στου άλλους ο καθένας με ότι προσόντα έχει. Όπως και να χει δεν το βρίσκω περίεργο αυτό που γίνεται στο σχολείο. Έτσι είναι μετά και η κοινωνία. Κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι άλλοι όχι...

Προσοχή! Δεν επικροτώ αυτό που συμβαίνει. Απλά εξηγω πως έχει η κατάσταση από την δική μου οπτική γωνία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[thanosmylo]

Μιας και αναφερόμαστε σε αυτά ας περιγράψω και 'γω την επειρία μου...

Είμαι Γ'Λυκείου τώρα και αν κάνω μια ανσκόπηση των σχολικών μου χρόνων θα είναι η εξής: Και πολλές καλές στιγμές αλλά και πολλές κακές.

Μέχρι την Α'Γυμνασίου είχα αρκετούς φίλους και γενικώς ήμουν μια χαρά. Χωρίς να φανεί κλισέ (ήμουν πάντα αρκετά ώριμςο σε σχέη με άλλους). Θέλω να πω ήταν εμφανές πως ήμουν πάντα πιο ώριμςο από τους συμμαθητές μου και μάλιστα το είχε πει και η φιλόλογος μου στο Γυμνάσιο στους γονείς μου.
Δεν ήμουν φυτό αλλά ούτε και κακός μαθητής. Του 16, 17 ήμουν.
Όταν λέω ωριμοτητα εννούσα στη συμπεριφορά, στον τρόπο που φερόμουν και γενικά στη στάση μου. (Καλά δε φερόμουν και σαν πρέσβης....) απλώς δεν ήμουν το παιδί που θα έκανε πολλές "μ@λ@κίες" και σκανταλιές. Δεν σνόμπαρα ποτέ μα ποτέ τις αταξίες απλώς δεν τις έκανα. Ή αν έκανα δε θα ήταν κάτι εκτός ορίων. Και δεν το βρίσκω κακό. Ή αν η τάξη συμφωνούσε να κάνουμε κάτι, πλάκα όλοι μαζί δε θα έλεγα όχι. Αλλά ποτέ μα ποτέ θε συμφωνούσα στο να κάνω πλάκα σε παιδί.
Αυτό που πιστέυω τάραξε τα νερά ήταν ότι εκτός από ώριμος ήμουν και καλός. Θέλω να πω, πως ποτέ δεν κορόιδευα, πάντα βοηθουσα τον άλλον, δεν τον έκρινα καθώς σέβομαι τον κάθένα, και γενικώς με χαρακτηρίσανε όλοι πολύ καλό παιδί κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων.

Βέβαια μέσα σε κάθε τάξη υπάρχουν και οι ταραξίες της υπόθεσης.
Στόχος: Ποιος άλλος από το κατά αυτούς "ώριμο και καλό παιδί", που στο λεξιλόγιο των εφήβων σημαίνει βλάκας.
Δέχθηκα πάρα πολλές προσβολές, βρυσιές, καθημερινώς τσακονόμουν, υπήρχε ένταση και μάλιστα μια φορά είχε γίνει συνέλευση των καθηγητών όπου δώθηκε τριήμερη αποβολή σε τρία παιδιά για τον τρόπο που συμπριφέρονταν απέναντί μου. Και σε συνδυασμό με το ότι ήμουν πολυ΄συμπαθής στους καθηγητές έκανε τα πράγματα χειρότερα.
"Να σημειώσω πως όταν λέμε συμπαθής στους καθηγητές δεν εννοώ το στερεότυπο (τσιράκι του καθηγητή, που καρφώνει δλδ κάτι σαν τον Σπιρτούλη στα στρουμφάκια) καμία σχέση."
Με το μισό σχολείο ήμουν μια χαρά αλλά με το άλλο μισό τα πήγαινα χάλια. Με κορόιδευαν πολύ και με θεωρούσαν βλάκα. Ευτυχώς με το άλλο μισό ήμουν ΟΚ και δεν υπήρχε πρόβλημα. Ήμουν συμπαθής σε αρκετούς και είχα φίλους, μπορεί όχι πολλούς αλλά είχα.

Φυσικά ποτέ μου δε σκέφτηκα αν αλλάξω σχολείο. Δε θα έκανα τη χάρη σε αυτούς και αποδείχθηκε πως άντεξα και φυσικά τώρα στην Γ'Λυκείου κατάλαβαν πως δε μπορούν να μου κάνουν τίποτα. Αυτούς δεν τους αντιμετώπισα με ξύλο ούτε με βρυσιές κα΄τι που έπρεπε να είχα κάνει γιατί από ότι φαίνεται και έχω διαπιστώσει μόνο αν πλακώσεις τον άλλον στο ξύλο σε σέβεται μετά. ΚΑι το βλέπω. Παιδιά που πλακώνονται και μετά γίνονται φίλοι ενώ πριν δεν ήταν.

Κατά τα πρότυπα πολλών στο σχολείο έπρεπε να βρύζεις, να 'σαι μάγκας, να δέρνεις και γενικά να 'χεις ένα στυλάκι για να είσαι αποδεκτός.
Εγώ δεν ακολούθησα αυτό το στυλάκι για να γίνω αποδεκτός στη Β'Γυμνασίου, καθώς το θεωρώ μ@λ@κία όλο αυτό. Ψευτομαγκια και δήθεν μαγκιές.
Έτσι δεν έδηρα αυτά τα παιδιά ούτε τα έβριζα όπως μου έλεγαν αν κάνω. Και συνεχίστηκε το όλο σκηνικό. Στην Α'Λυκείου οι μισοί είχαν φύγει για τεχνικό. Τώρα πλέον πιο ώριμοι, είχαν αλλάξει δεν ξέρω, δεν μου έκαναν επίθεση. Ο καθένας ήταν με τους φίλους του.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως αν βρισκόμουν μόνος με κάποιον από αυτούς θα μου μιλούσε ή θα κάναμε πλάκα μαζί. Θα ήμουν συμπαθής σε αυτόν. Αλλά όταν ερχόταν ένας φίλος του ή η παρέα του, αυτόματα θα άλλαζε στάση ο καθένας τους.
Αυτό που έκανα ήταν να γράψω στα "ξέρετε...που" αυτούς και να μην ασχολούμαι. Μου έκαναν τα χίλια δυο, με εξεφτέλισαν με, με.. , με... αλλά δεν έκανα τίποτα. Τους έγραφα ή τους έδειχνα τον καλό εαυτό μου τρομάρα μου. Δε μπορώ να γίνω κακός. Συγγνώμη.

Δικαιώθηκα πάντως! Συναντώ μερικούς στο δρόμο και μιλάμε και μερικοί μου έχουν ανακαλέσει ό,τι έχουν πει και μου λένε πως είμαι μια χαρά παιδί τελικά! Δυστυχώς μερικοί, γιατί άλλοι συνεχίζουν την ίδια στάση με ένα υποτιμητικό βλέμα όταν με βλέπουν. Δε με ενδιαφέρει όμως. Δε θα γίνω ποτέ σαν κι αυτούς. Θα συνεχίζω να τους μιλάω άμα τους βλέπω χωρίς αυτό α σημαίνει πως έχω ξεχάσει τα πάντα.

Ευτυχώς είμαι καλά με τα άτομα που μιλάω και με τους φίλους μου. Μπορεί αν μην είναι πολλοί αλλά είναι λίγοι και καλοί. Αληθινοί φίλοι. όχι φίλοι της ψευτομαγκιάς. Δηλαδή να κάνω μ@λ@κίε ςγια να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους.

Η δικαίωση όλου αυτού είναι ότι οι περισσότεροι λένε πως το λύκειό μας έιναι σαν ένα παζάρι από κλίκες. Δεν είμαστε ενωμένοι σαν σχολείο. Ο καθένας έιναι σε μια κλίκα κοιτάει την πάρτη του και θάβει τους άλλους. Να φανταστείτε στην 7 ήμερή μας που έγινε ήμασταν στο όριο.Δηλαδή ένα παιδί να μην ερχόταν θα τη χάναμε την εκδρομή, καθώς από τους 65 μόνο οι 45 ήρθαν. Οι δε σνομο αφείστε.
Και αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά η πλειοψηφάι που το αντιλήφθηκε. Κάτι που είχα αντιληφθεί εγώ στη Β'Γυμνασίου επειδή έτυχε να μαι πιο ώριμος ή καλός χαρακτήρας με αποτέλεσμα να γίνω στόχος.

Με όλο αυτό κατάλαβα πως δεν έχω εγώ κανένα πρόβλημα ούτε είμαι αντικοινωνικός, καθώς έιχα φθάσει να το πιστεύω σε κάποια φάση πως εγώ φταίω. Αναγνώρισαν οι περισσότεροι πως ο καθένας κοιτάει τον εαυτούλη του στο σχολείο. Και αυτοί που το λένε είναι οι καινούργιοι που έρχονται.
Χαρακτηριστικα΄αναφέρουν πως στο δικό τους σχολείο όλοι ήτανμαι πα΄ρεα και ενωμένοι. Και αυτό το πράγμα που αντικρύζουν στο σχολείο μου δεν το 'χουν ξαναδει. Τϊ να πω...
Ευτυχώς έχω και πολύ καλές στιγμές με τα παιδιά που μιλάμε και κάνουμε παρέα. Περνάμε καλά και αφηνουμε τους άλλους να σφάζονται.

Το μόνο μου παράπονο είναι γιατί θα πρέπει κάποιος να είναι μάγκας, σκληρός, επιθετικός και απότομος και να δέρνει για να τον σέβονται και να είναι αποδεκτός. Γιατί;; Τί να πω...
Εγώ από το σπίτι μου, την οικογένειά μου και από κάποιος καλούς καθηγητές άλλα έμαθα, άλλλα αφομίωσα. Σαφώς δεν ταιριάζουν αυτά τα στοιχεία σε μια ανώριμη και κομπλεξική κοινωνία.

Βέβαια ακόμη με θεωρούν χαζό ή βλάκα μερικοί αλλά πολύ που με νοιάζει. Αυτοί έχουν τα χάλια τους και δεν τα κοιτάνε μα μετά θα 'ναι αργά.Δηλαδή δεν κοτάνε τα δικά τους και ασχολούνται εμ τους άλλους. Τί να πω...
Μπορεί να έχω λίγους φίλους αλλά τουλάχιστον είμαι καλά με αυτούς καθώς και με τα παιδιά που μιλάμε στο σχολείο και δεν είναι λίγοι αλλά γιατί να μαστε έτσι ρε γαμώτο...Γιατί;;;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[WhiteDrum]

Όλα αυτά μου φαίνονται τραγικά
Να σε ρωτήσω: έχεις μεγαλώσει σε μεγαλούπολη ή όχι;

Ναι, σε αρκετά μεγάλη πόλη και είχα και πολλούς συμμαθητές/τριες. Ναι, τότε και μένα μου φαίνονταν τραγικά και γι αυτόν ακριβώς το λόγο άλλαξα απόψεις περί φιλίας νωρίς. Έφαγα τη μισαλλοδοξία και την κακία με τη σέσουλα και ήμουν και λίγο "χάπατο" , δεν αντιδρούσα.

Από καθηγητές συχνά άκουγα σχόλια για το μακρόμμαλο και τις συγκροτηματομπλούζες, αλλά αποσκοπούσαν κυρίως στο να με κάνουν να χαμογελάσω, καθότι ήμουν ψιλο-μουντρούχα (χαχα, slang rules).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angie_Ann]

Βασικά έτσι τώρα έχω όρεξη και θα σας πω και τη δικιά μου ιστορία, γελάστε ελεύθερα!

Από την καταφρόνια στα ... σαλόνια!

Η μικρή Angie λοιπόν ήταν ένα περίεργο παιδί όταν πήγε Α Γυμνασίου. ( μέχρι τότε έκανε παρέα με άτομα σαν κι αυτήν)

• φορούσε εντελώς άκυρα ρούχα (πολύ όμως! μιλάμε για εντελώς χάλια, δεν ήξερα τι ήταν το τζιν)
• ήταν στον κόσμο της (δηλ. δεν είχε πλήρη επαφή με το τι συμβαίνει στην κοινωνία) κοινώς καλοκάγαθο προβατάκι
• ήταν ένας άνθρωπος υπερβολικά αυθόρμητος και ενθουσιώδης, σε καμία περίπτωση σε αποδεκτό βαθμό
• είχε διαβάσει όμως ήδη πααααρα πολλά βιβλία, (μέχρι και Charles Bukowski είχε πέσει στα χέρια μου, θου κύριε)
• α ναι ξέχασα! είχε και και κάτι φρύδια..μαγεία! σαν τον φρανκενστάιν ήταν! όπως και σπυράκια και όλα τα τραγικά της ηλικίας...

Φαντάζεστε την μοίρα αυτού του παιδιού ε...?
Χρειάζεται να σας το περιγράψω;
Όπως ήταν φυσικό τα άλλα παιδάκια άρχισαν το δούλεμα...και η μικρή Angie έκανε παρέα με τον βιβλιοθηκάριο του σχολείου αφού την έβγαζε στην βιβλιοθήκη.

Είχα και παρέες βέβαια, δηλαδή έτρεχα πίσω από διάφορους (άλλαζαν συχνά) και προσπαθούσα να με κάνουν παρέα...

Σιγά, σιγά κατάλαβε ότι η κοινωνία ήταν διαφορετική από ότι την φανταζόταν, εκεί στο μακρινό σύννεφο όπου ζούσε και προσαρμόστηκε. Σταμάτησε να είναι τόσο αυθόρμητη, αγόρασε φυσιολογικά ρούχα και το κυριότερο...ανακάλυψε το τσιμπιδάκι και τα καθαριστικά προσώπου! Έτσι σίγα σιγά άρχισε να αποκτά φίλους...

Η όχι πια μικρή Angie 6 χρόνια μετά (στην τρίτη Λυκείου δηλαδή, στο ίδιο σχολείο πάντα και με τους ίδιους συμμαθητές) ήταν πολύ διαφορετική. Όχι επειδή άλλαξε ρούχα αλλά γιατί κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν υστερούσε σε τίποτε από τα άλλα παιδάκια όπως νόμιζε αλλά μάλλον τελικά ήταν και καλύτερη (καλά ντε, μην γελάτε! ) Αποδέχτηκε τον εαυτό της και τον αγάπησε με τα ελαττώματα του και έτσι την αποδέχτηκαν και οι άλλοι. Σε σημείο που όχι μόνο βγήκε αντιπρόεδρος του 15μελούς αλλά όταν μιλούσε σε συζητήσεις στην τάξη ήταν η μόνη στιγμή που δεν μιλούσε κανένας.... (ξέρω συγκινηθήκατε τώρα )

Έτσι δεν πιστεύω ότι φταίνε οι άλλοι για την περιθωριοποίηση μας. Σίγουρα δεν είναι απόλυτα δικό μας το φταίξιμο και σίγουρα δεν ήταν και τόσο ωραία τα πρώτα μου χρόνια στο Γυμνάσιο παρ' όλα αυτά, και παρ' όλο τον αυθορμητισμό μου (ακόμα δεν τον έχω ξεφορτωθεί! ), κατάφερα να κάνω ανθρώπους που με κορόιδευαν μπροστά στα μάτια μου να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να με επαινούν για τις γνώσεις μου.

Και γιατί; Γιατί δεν σνόμπαρα ποτέ κανέναν, γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ανώτερο ή ξεχωριστό, γιατί προσπάθησα πραγματικά, γιατί αγάπησα τους ανθρώπους γύρω μου και κυρίως γιατί αποδέχτηκα τον εαυτό μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[thanosmylo]

Πολύ καλό! Πραγματικά χαίρομαι! Αν και είχα και εγώ κάποια ψιλοπροβληματάκια όπως θα διάβασες πιο πάνω, δεν είχα τέτοια εξέλιξη. Απλώς αντιμετώπισα την κατάσταση γύρω μου με τον δικό μου τρόπο. Μπορεί αν μην κάνω παρέα με όλη την τάξη αλλά είμαι καλά με αυτούς που κάνω παρέα!
Παρ'όλα αυτά συμφωνώ σε αυτό που λες ότι δε φταίνε μόνο οι άλλοι αλλά και πάλι παίζουν πολλοί παράγοντες...

Τέσπα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Συχνά πυκνά όταν προσπερνάω παιδάκια στο δρόμο σουφρώνω στην πλάκα και κάνω απαξιωτικά σχόλια γι'αυτά. Προς τι αυτό το ιδιόμορφο χιούμορ, αναρωτήθηκε κάποτε ένας φίλος. Φταίει μάλλον η κάκιστη εμπειρία με τους συνομιλήκους από το δημοτικό. Μελιστάλακτες εκφράσεις του τύπου "τα παιδιά είναι αγγελάκια" μου δημιουργούν αποστροφή.

Αυτό το απόσμασμα από ποστ που δημοσιεύτηκε στο θέμα για τη μοντεσσοριανή εκπαίδευση είναι ενδεικτικό:
Γιατί στην ευχή να συμβαίνουν τέτοια πράγματα (και ακόμα χειρότερα, βλέπε bullying και παρενοχλήσεις); Φταίει η νοοτροπία της εκπαίδευσης, η ανατροφή από το σπίτι ή οι ιδιοσυγκρασίες των παιδιών; Τι μπορεί να γίνει για να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα; Ποιος είναι ο αντίκτυπος στην ενήλικη ζωή και ποιες είναι οι δικές σας εμπειρίες;

Υ.Γ. Αν και πιο πολύ εστίασα στα χρόνια του δημοτικού, μπορείτε ελεύθερα να αναφερθείτε σε όλα τα σχολικά χρόνια.

Χμ... Η αλήθεια είναι πως εγώ όταν συναντάω παιδάκια που γυρίζουν από το σχολείο σε τσούρμο και μιλάνε και γελάνε και παίζουν και πειράζονται, χαμογελάω. Ίσως επειδή σκέφτομαι πως εκείνα τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ότι τότε μας συγχωρούνταν όλα- κάθε αποκοτιά, κάθε χαζομάρα της ηλικίας, και δεν τα πέρναμε όλα τόσο στα σοβαρά- με λίγα λόγια, ζούσαμε στον δικό μας κόσμο (όπου και μερικοί από μας παραμένουμε ).
Πιστεύαμε λοιπόν πως θα βγούμε εκεί έξω και θα αλλάξουμε τον κόσμο και είχαμε τα πιο τρελά όνειρα, που όταν τα άκουγε κανένας μεγάλος (όπως είμαστε τώρα εμείς-λολζ) χαμογελούσε με συγκατάβαση αλλά δεν μπορούσε να μην σκεφτεί πως κι εκείνος στην ηλικία μας ήταν ίδιος με εμάς.

Αυτή την γκριμάτσα που φαντάζομαι κάνεις κι εσύ Obscura, την κάνω μόνο όταν συναντώ το εξής- παιδάκια 10-11-12 χρονών, που αναφέρονται το ένα στο άλλο ως "ρε μ...κα" και χρησιμοποιούν εκφράσεις του τύπου "κούλαρε" ή "νιώσε" ή "γιατί, δε σ αφήνει η μαμά σουυ;;" και που γελάνε με εκείνο το εκνευριστικό γελάκι όταν δουν κάποιο παιδάκι διαφορετικό, ας πούμε, από αυτά. Ε αυτά θέλω να τα δείρω λίγο

Και ο λόγος που θέλω να τα δείρω, είναι επειδή η παιδική και εφηβική μου ηλικία ήταν κατακλυσμένη από τέτοια άτομα. Άτομα που είχαν λυμένα όολα τους τα προβλήματα και το έπαιζαν μάγκες πίσω από τις πλάτες (και τα χρήματα) των γονέων τους. Το περίεργο είναι πως, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γονείς ήταν καλά και συγκροτημένα άτομα, που είχαν πασχίσει να φτάσουν εκεί που έφτασαν για να μπορούν να παρέχουν στα παιδιά τους τα πάντα. Τα τσαπερδόνια λοιπόν, είχαν την εντύπωση πως μπορούσαν να τη λένε στους καθηγητές, να φέρονται όπως θέλουν, να μιλάνε όπως θέλουν, ακριβώς γι αυτό- επειδή κανείς δεν είχε φροντίσει στο σπίτι να τους βάλει κάποια όρια και να τους πει πως δεν μπορούν να αντιμιλάνε στον 50χρονο καθηγητή, ακόμη κι αν αυτός είναι βλάκας/δεν ξέρει να υπολογίσει την παράσταση/είναι καραφλός/είναι χοντρός/είναι κοντός/μιλάει με λλ και νν ή τέλος πάντων για οποιοδήποτε λόγο μπορεί να τους σπάει τα νεύρα. Τα παιδάκια αυτά λοιπόν, κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους του σχολείου με ύφος 100 καρδιναλίων και είχαν κάνει πέρα τα άτομα που δεν τους έκαναν- κοινώς, είχαν σχηματιστεί κλίκες. Εγώ ήμουν κάπου στη μέση, δεν ήμουν ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε- και μαζί με τις 3 καλύτερές μου φίλες περάσαμε τα χρόνια του σχολείου και έκτοτε δεν ξαναπατήσαμε. Πάντως η αλήθεια είναι πως πάντα έτρεφα μεγαλύτερη συμπάθεια για τους μη έχοντες υφάκι και όποτε έπρεπε να πάρω θέση, καθόμουν με εκείνους. Οι ...καρδινάλιοι μου έσπαγαν από τότε τα νεύρα

Και φτάνουμε στο σήμερα. Τα άτομα που από τότε ήταν κάπως, δεν άλλαξαν... Δεν πιστεύω πως έγιναν χειρότερα, γιατί απλά βγήκαν παραέξω και είδαν ότι το υφάκι δεν περνάει, οπότε αναγκάστηκαν να το αλλάξουν. Χαίρομαι να τους βλέπω οκ, τους συναντώ στο δρόμο και μου μιλάνε και δείχνουν καλά- και μετά εγώ συνεχίζω το δικό μου δρόμο και τη δική μου ζωή, γιατί στο κάτω κάτω, συμμαθητές ήμασταν. Οι συμμαθητές ήλθαν και παρήλθαν- οι φίλοι έμειναν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Μπράβο βρε kalypso.... Οι σκέψεις μου ακριβώς!!!

Αν και σε ζηλεύω λίγο γιατί εμένα μου πήρε λίγο περισσότερο χρόνο από σένα για να τα συνειδητοποιήσω αυτά που λες στην τελευταία παράγραφο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΛΑΡΑ7427]

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα γεγονός που συνέβηκε στον ανιψιό μου 15 χρονών. Ερχόμενος στο σπίτι,9.30 το βραδυ, τον σταμάτησε μια παρέα 10 ατόμων, ο ένας συμμαθητής του, με παρέα παιδιών ηλικίας 18-20.
Τον ρώτησαν τη ομάδα είναι και αφού απάντησε αντίθετη από αυτή που ήταν η παρέα, του έδωσαν μπουνιά στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να είναι ζαλισμένος, πρησμένος, και να έχει μαυρο μάτι, για μέρες τώρα.
Αφού τον απείλησαν να μη μιλήσει...
Οι γονείς του δεν έκαναν τίποτα, ( αν ήταν δικό μου παιδί θα τα ειχα σπάσει όλα)
Δε μάρεσε που το άφησαν έτσι γιατί νομίζω αυξάνετε η εγκληματικότητα περισσότερο, και επειδή έχουν συμβεί και άλλα τέτοια περιστατικά στη περιοχή μας, βλέπω να μη τα δηλώνουν οι γονείς φοβούμενοι για κάτι ποιο τραγικό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

ναι ισως να φοβηθηκαν για κατι χειροτερο
απλα δυστυχως πολυ λιγα πραγματα κανει η αστυνομια σε τετοιες περιπτωσεις και αντε να βρεις το δικιο σου...

εχουμε καταντησει μια ζουγκλα με τους γονεις να ειναι με δεμενα τα χερια αφου δεν μπορουν να προστατευσουν τα παιδια τους απο τοσους κινδυνους που καραδοκουν γυρω τους παρα μονο να τα συμβουλευουν ευχομενοι να μην συμβει κατι κακο....

ειναι ενας φαυλος κυκλος και ολα ξεκινουν απο την οικογενεια. θα μπορουσα να σας μιλω για ωρες επι του θεματος αφου εχουν δει πολλα τα ματια μου σχετικα με το θεμα και δυστυχως οπως πανε τα πραγματα θα χειροτερευουν μερα με τη μερα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερωφίλη]

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα γεγονός που συνέβηκε στον ανιψιό μου 15 χρονών. Ερχόμενος στο σπίτι,9.30 το βραδυ, τον σταμάτησε μια παρέα 10 ατόμων, ο ένας συμμαθητής του, με παρέα παιδιών ηλικίας 18-20.
Τον ρώτησαν τη ομάδα είναι και αφού απάντησε αντίθετη από αυτή που ήταν η παρέα, του έδωσαν μπουνιά στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να είναι ζαλισμένος, πρησμένος, και να έχει μαυρο μάτι, για μέρες τώρα.
Αφού τον απείλησαν να μη μιλήσει...
Οι γονείς του δεν έκαναν τίποτα, ( αν ήταν δικό μου παιδί θα τα ειχα σπάσει όλα)
Δε μάρεσε που το άφησαν έτσι γιατί νομίζω αυξάνετε η εγκληματικότητα περισσότερο, και επειδή έχουν συμβεί και άλλα τέτοια περιστατικά στη περιοχή μας, βλέπω να μη τα δηλώνουν οι γονείς φοβούμενοι για κάτι ποιο τραγικό...

Aν είναι ποτέ δυνατόν!!! Και εγώ δε θα το άφηνα έτσι...

Λοιπόν ας πώ και εγώ μια δική μου ιστορία!!Στη Α' λυκείου είχα ένα συμμαθητή τον οποίο τον χτυπούσαν καθημερινά παιδιά μεγαλύτερων τάξεων μόνο και μόνο για να σπάσουν πλάκα,να περάσουν την ώρα τους..(ούτε ξέρω και γω)..Ουσιαστικός λόγος δεν υπήρχε--όχι πως υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος για να χτυπήσεις κάποιον--.Αυτό το παιδί δε μπορούσε με τίποτα να προστατέψει τον εαυτό του απο αυτούς, καθόταν τις "έτρωγε" και δε μιλούσε.
Οι καθηγητές πήραν χαμπάρι τι γινόταν και αποφάσισαν να κάνουν μία συνελευση με τους προέδρους των κάθε τάξεων.Ε μαζευτήκαμε εκεί και αρχίσαν να μας ρωτάνε τι γίνεται. Όλοι οι πρόεδροι των μεγαλύτερω τάξεων αρχίσαν να λένε πως το κάνουν για πλάκα,πως απλά τον πειράζουνε,πως είναι φίλος τους και άλλες τέτοιες π@π@ριες(σοζ).. Μετά της Α' λέγανε τα ίδια ψέματα για να μη τους κάνουν τα ίδια ή για να είναι και αυτοί στην αφρόκρεμα του σχολείου( ) Και είχα μείνει μόνη μου προσπαθώντας να εναντιωθώ απέναντι σε όλους αυτούς που με αγριοκοίταζαν. Είπα ότι είχα και δεν είχα.. Πανικός έγινε!!!!!
Μετά φώναξαν και το παιδί για το οποίο γινόταν όλη η ιστορία. Άρχισα να ησυχάζω γιατί περίμενα πως και αυτός θα έλεγε ότι είπα προηγουμένως εγώ..Αμ δε όμως!! Φοβήθηκε και είπε ένα σορό ψέματα και αυτός.Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό!! Δε μπορούσα να πώ τίποτα άλλο..
Έκανα μια θεαματική έξοδο σιχτιρίζοντας του πάντες..

Τελικά το μόνο που άλλαξε ήταν να χτυπάνε το παιδι εκτός του σχολείου μόνο..Ούτε τιμωρήθηκαν, ούτε τίποτα..Στεναχωρήθηκα απίστευτα και το σκεφτόμουνα συνεχώς για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα!! Ευτυχώς μετά απο μερικούς μήνες το παιδί και η οικογενειά του μετακόμισαν στη Κύπρο και έτσι ηρέμησα κάπως.Ακόμα αναρωτίέμαι αν θα έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

Παω σχολειο και τα πραγματα ειναι χαλια.Υπαρχουν πολλα παιδια που παριστανουν τους μαγκες και τρομακρατουν και παιδια που δεν εχουν φιλους,οπως ειπατε..Συμβαινει νομιζω επειδη καποιοι νιωθουν εξυπνοι και ανωτεροι οταν μειωνουν τους αλλους και οι γονεις πολλες φορες δεν εχουν ιδεα οτι συμβαινουν τετοια πραγματα...Οι καθηγητες δεν βοηθουν καθολου...Αλλα και εγω που δεν ανηκω ουτε στην κατηγορια των νταηδων ουτε και των θυματων της κοροιδιας δεν βοηθαω και πολυ....Περιφρονω τους νταηδες και φερομαι με συμπαθεια σε οσους υποφερουν αλλα μεχρι εκει..Το πολυ πολυ να διακοψω αν μπορω και κανα καυγα..Αλλα ισως θα επρεπε να μην μενουν μαθητες,οπως εγω που ειναι απλα η και δημοφιλη παιδια,στον οικτο και στη συμπαθεια...Πρεπει να βοηθαμε ακομα περισσοτερο,αφου κανεις αλλος σχεδον δεν δινει σημασια..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Πήγαινα δημοτικό σε ένα ιδιωτικό παρεισφρέοντας ανάμεσα σε γόνους των καλύτερων οικογενειών της Θεσσαλονίκης. Καθ' όλη τη διάρκειά του, δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα με τους συμμαθητές μου, είμασταν όλοι πολύ δεμένοι κι αγαπημένοι.

Στο γυμνάσιο πήγαινα σ' ένα λυόμενο δημόσιο, όπου επίσης τα πήγαινα καλά με τους συμμαθητές μου, αν και από τη φύση μου δεν πλησίαζα εύκολα άτομο για να κάνω προσωπική παρέα. Ωστόσο είχα καλές σχέσεις με τα περισσότερα παιδιά.

Λύκειο πήγαινα σε σχολείο που φιλοξενούσε τα παιδιά της εύπορης τάξης της πόλης, αν και δημόσιο. Εκεί είχε περάσει πια η εποχή της αθωότητας κι είχε αρχίσει το εμετικό στάδιο της ένταξης των παιδιών στη συμβατικότητα που έχουν προετοιμάσει οι μεγάλοι γι' αυτά. Άρχισαν όλα τα γνωστά, η επίδειξη, ο ανταγωνισμός, η κλίκα· όχι επιθέσεις δεν είχαμε, ήταν πολύ αθώα η εποχή μας για τέτοια πράγματα.

Εκεί λοιπόν ανακάλυψα ότι όλοι είχαν κάποιο λόγο να μου τη λένε και να προσπαθούν να με μειώσουν. Στη Β' Λυκείου λοιπόν, άρχισα να κάνω παρέα με τα πλέον περιθωριακά, αφανή και "φτυσμένα" άτομα του σχολείου. Σύντομα η παρέα μας είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της στα πράγματα του σχολείου, σε πείσμα των αστοπαίδων της ΟΝΝΕΔ που κυριαρχούσε στα πράγματα. Μετά από λίγο η παρέα άρχισε να συσπειρώνει γύρω της κι άλλα αξιόλογα άτομα. Στην Γ' Λυκείου είμασταν οι πρώτες μούρες!! Μέχρι και γκόμενες έβγαζαν οι πρώην περιθωριακοί που δεν τους μιλούσε κανείς. Η εκδίκηση του Χάους ήταν γεγονός

Εάν έχει κάποιος ευθύνη που είναι κι αισθάνεται διαφορετικός;
Φυσικά κι έχει, αφού εκείνος επέλεξε τη διαφορετικότητά του.

Εάν έχει ευθύνες που οι άλλοι του την πέφτουν; Όχι η ευθύνη είναι των άλλων. Αυτό αποτελεί το τίμημα του να διαλέξεις να είσαι διαφορετικός και να ξεχωρίζεις από το σωρό, με οποιονδήποτε τρόπο.

Εάν έχει ευθύνη που νιώθει μειονεκτικά;
Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος του. Απέναντι στη βία των ανοήτων θα έπρεπε να προτάξει σθεναρή αντίσταση προκειμένου να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητά του και να φανεί αντάξιός της...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.