Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
17-09-19
21:50
Μόλις πριν δεν απαξίωσες τις πηγές μου ως ένα "γκουγκλ σερτσ"? Τώρα ξαφνικά είναι οκ το γκουγκλάρισμα?Βαριέμαι πολύ να συνεχίσω καθώς δεν καταλαβαίνεις τα υπερπροφανή. Με ένα απλό google βλέπεις ότι το pp έχει άπειρες εφαρμογές, αλλά όταν μαθαίνεις αποκλειστικά από τις φυλλάδες σου αυτά παθαίνεις. Πέρα απ' αυτό μ' αρέσει που λες ότι καταρρίφθηκε πριν από έναν αιώνα, κάτι το οποίο είναι αδύνατο καθώς τότε δεν υπήρχε τρόπος ορθής επαλήθευσης έτσι και αλλιώς(προ kolmogorov), κάτι το οποίο δείχνει πως απλά παπαγάλλισες τις σημειώσεις απ' την "κοινωνική επιστήμη" που σπούδασες και τώρα το παίζεις έξυπνος αγνοώντας πάσης φύσεως ορθολογισμού και ρίχνοντας αβάσιμους χαρακτηρισμούς. Είναι προφανές, λοιπόν, πως δεν έχεις καμία απάντηση και ό,τι άλλο και να σου γράψω θα το αγνοήσεις λέγοντας "δεν το λέει κανένας επιστήμονας αυτό" χωρίς να ξέρεις τι σημαίνει αυτό ή να μπεις στο κόπο να δεις τι σου γράφω in the first place.
Τέσπα πάλι ένα μάτσο φανφάρες χωρίς κανένα απολύτως επιχείρημα, όντως δεν έχει νόημα να συνεχίσω τον διάλογο μαζί σου.
Όσον αφορά τους προσωπικούς σου χαρακτηρισμούς, μαν πέρα ότι προφανώς δεν ξέρεις τίποτα για μένα, αν ήσουν όντως γρανάζι σ' αυτές τις μεγάλες εταιρίες, μπράβο σου, το ξέρω ότι είναι μάλλον αδύνατο, αλλά προσπάθησε να έρθεις σε επαφή με αυτούς στη κορυφή της ιεραρχίας και πες τους τα feel good woo-woo που πιστεύεις για ομαδικότητε να δεις τι θα γίνει. Βέβαια, στη θέση σου θα προσπαθούσα να μην τους strawmanαρω σα να μην υπάρχει αύριο(και μετά κάνεις πως δεν εκτέθηκες) όπως έκανες σε μένα, καθώς δείχνει ελλειπέστατη κριτική ικανότητα.
Προφανώς δεν ξέρω τίποτα για σένα, συμπεράσματα βγάζω από τα ποστς σου (ξέρεις, η ουσία ύπαρξης ενός φόρουμ). Τέλος και έκανα και συνεχίζω να κάνω τακτικές συζητήσεις, και σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε πλαίσιο meeting, με άτομα που βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας.
Δεν χρειάζεται να τους πω τίποτα για ομαδικότητα, οι ίδιοι μας τα λένε. Και έχει απολυθεί και κόσμος που δημιουργούσε πρόβλημα στην ομάδα, ασχέτως μέχρι που έφτανε η ατομική του ικανότητα. Δεν έχεις ιδέα πόσο κοστίζει, και σε χρόνο και σε χρήμα και σε φθορά των υπόλοιπων υπαλλήλων, να κάνεις ένα απαιτητικό project με άτομα που δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα συλλογικό πλαίσιο.
Το "Pareto Principle" με την εφαρμογή του στο management και ειδικά σε θέματα ποιότητας δεν είναι συνεισφορά του ίδιου του Pareto, αλλά άλλου επιστήμονα, που διάβασε το έργο του και εμπνεύστηκε από αυτό.
Επίσης, το Pareto principle δεν χρησιμοποιήθηκε ως βάση για να αποδείξει ότι οι ανισότητες είναι νομοτελειακές. Έχεις συγχύσει στο μυαλό σου το pareto efficiency με το "principle", που είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους =)
To Pareto Principle ως όρος δεν προέρχεται από επιστήμονα αλλά από τον Joseph Juran κάπου στο '40, που ήταν management consultant. Η ιδέα παραμένει η ίδια, μια πεποίθηση πως οι όποιες (συμπτωματικές) ανισοκατανομές αποτελούν κάποιου είδους φυσικό νόμο και δεν είναι απόρροια άλλων δυναμικών. Του Juran μάλιστα ήταν και ακόμα χειρότερο γιατί είναι αδύνατον να ποσοτικοποιήσεις την προσφορά στην εργασία με τον ίδιο τρόπο που μπορείς για τα χρηματικά μεγέθη.
Αυτός όπως και όλοι που στηρίζουν αυτήν την θεωρία όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό, και για αυτό είναι και που γίνεται λόγος εδώ πέρα, θεωρούσε πως άνηκε σε αυτό το εκλεκτό "20", και πως έπρεπε οι εκάστοτε εταιρίες να επικεντρωθούν στο να το προσελκύσουν με διάφορους τρόπους, δηλαδή κυρίως χρηματικές απολαβές. Το όποιο resurgence έχει δει την τελευταία δεκαετία (προήλθε πάλι από κύκλους του management κυρίως βέβαια) έχει το ίδιο πρόσημο.
Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
17-09-19
04:44
Δεν χρειάζεται να απαντήσω σε ό,τι γράφεις, καθώς με την πρώτη πρόταση ορίζεις το πλαίσιο, στο οποίο η μαρξιστική ιδεολογία σου προβάλλεται στην πραγματικότητα, αντί το αντίθετο, δλδ, την προσπάθεια αντικειμενικότητας.
Είναι κωμικοτραγικά σαφές πως το PP δεν είναι ένας αυθαίρετος αριθμός καθώς υπάρχει παντού στη φύση, στην οικονομία και στα περισσότερα πράγματα που θα μπορούσε να υπάρχει γενικά. Ο λόγος που νομίζεις πως είναι αβάσιμο είναι επειδή αντί να κάτσεις 2 λεπτά να διαβάσεις απ τη wikipedia, πήρες έτοιμη τη γνώμη σου απ' ότι ακροαριστερή φυλλάδα έπεσε στα χέρια σου, και από εκεί έμαθες και να εκνευρίζεσαι όταν κάποιος το αναφέρει.
To να αναφέρεις τι ισχύει δεν σε κάνει ούτε μαρξιστή ούτε αναρχοκομμούνι, ούτε άλλες φράσεις που φαντάζομαι πως χρησιμοποιείς και που δείχνουν το επίπεδό σου. Το PP είναι μια θεωρία που έχει καταρριφθεί κάναν αιώνα πριν, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Επίσης εν αντιθέσει με σένα εγώ δεν παίρνω τις πληροφορίες μου από προπαγανδιστικά περιοδικά, τον Pareto τον είχαμε στην σχολή του πρώτου μου πτυχίου, όπως και σε κάθε σχολή οικονομικών/κοινωνικών/πολιτικών επιστημών. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός επιστήμονας στις μέρες μας που να πιστεύει αυτές τις αηδίες, όπως είπα και πριν ο λόγος που ακόμα διδάσκεται είναι διότι οι κριτικές που του έγιναν προχώρησαν τα πεδία. Έχει ιστορική σημασία, αυτό είναι όλο.
Μόνο το γεγονός πως θεωρείς πως "υπάρχει παντού στη φύση" δείχνει την παντελή άγνοια σου και την καφενειακή αντίληψη που έχεις για τον κόσμο. Έχεις και τον Νίτσε ως άβαταρ τρομάρα σου.
Απ' τις περιγραφές φαίνεται πως απλά έκανες ένα γκουγκλ ψάχνοντας να βρεις κάτι και να πετάξεις ονόματα μεγάλων ιδρυμάτων(λες και έχει σημασία ή λες και μιλάμε για Επιστήμη(φυσική)).
Ήταν απλά ένα ενδεικτικό δείγμα, μπορώ να σου βρω άπειρες παρόμοιες έρευνες, από άπειρα άλλα πανεπιστήμια. Συγνώμη που εμπιστεύομαι περισσότερο άτομα με κατάρτιση που έχουν κάνει πολυετείς έρευνες σε κάποιο ζήτημα, από κάποιον τύπο σε ένα φόρουμ που μέχρι στιγμής τα μόνα του επιχειρήματα είναι λυκειακού τύπου εντζίλες (καλά για παράθεση στοιχείων ούτε λόγος)
Εσένα σε τρομάζει τόσο πολύ το γεγονός πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω που από μόνοι τους είναι τόσο πιο ικανοί από σένα, χωρίς καμιά ντροπή, που βάζεις λόγια σε στώματα τρίτων μπας, λέω εγώ μπας, και νιώσεις λίγο καλύτερα σήμερα.
Και για του λόγου το αληθές, αναρωτιέμαι πως γίνεται να πιστεύετε πως οι πιο ικανοί κ πετυχημένοι επαγγελματίες δουλεύουν 8ωρο ΛΟΛΟΛ.
Μάλλον εσύ είσαι που έχεις τρομερές ανασφάλειες και αυτό βγάζει μάτι
Όσο για ικανούς και πετυχημένους επαγγελματίες και λοιπά ρομαντικά δεν χρειάζεται να μου τα πει κανένας, έχω δουλέψει σε δύο Fortune 100 εταιρίες μέχρι στιγμής και τα έχω δει ιδίοις όμμασι. Άμα και όταν πιάσεις την πρώτη σου δουλειά σε πολυεθνική ίσως να αποκτήσεις perspective (αν δεν σε διώξουν πρώτα με αυτό το attitude)
Για τα άλλα που λες δεν χρειάζεται να απαντήσω καν, μιλάνε μόνα τους.
Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
15-09-19
10:50
Τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά τις αλλαγές από Κεραμέως σε σημαιοφόρους και βάσεις του 10 κτλ, υπάρχει μεγάλη κουβέντα είτε εδώ είτε γενικά περί του αν θα πρέπει να επιβραβεύονται οι αριστούχοι. Αυτό όμως που δεν τίθεται συχνά ως ζήτημα είναι η αριστεία ως έννοια. Τι είναι η αριστεία?
Αριστεία στην σημερινή εποχή νοείται η υψηλή ατομική επίδοση σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με προκαθορισμένα ερωτήματα. Το να είναι κάποιος αριστούχος σημαίνει πως ουσιαστικά είναι ένας καλός test taker.
Tι σχέση όμως έχουν τα παράπανω με ένα "πραγματικό" περιβάλλον εργασίας ή έρευνας? Ας σκεφτούμε για λίγο τι γενικές ικανότητες ζητούνται πλέον σε θέσεις ευθύνης, σε ένα περιβάλλον εργασίας ή σε ένα χώρο έρευνας:
1) Ομαδικότητα. Κάθε σύγχρονη σχετικά έρευνα τονίζει την ανωτερότητα της επίδοσης μιας ομάδας έναντι του ατόμου. Η αγορά εργασίας μετακινείται σιγά σιγά από την φιλοσοφία των "experts" και προσανατολίζεται σε άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό πλαίσιο.
2) Αφηρημένη/κριτική σκέψη. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται δεν έχουν προκαθορισμένες απαντήσεις. Λύνονται μόνο με ικανότητες ουσιαστικής κατανόησης του πλαισίου, αλλά και με το να μπορεί να βλέπει κάποιος πέρα από αυτό.
Τα παραπάνω τι σχέση έχουν με την αριστεία όπως νοείται στο σχολείο, καθώς σε σημαντικό βαθμό και στο πανεπιστήμιο? Κατ' εμέ, ελάχιστη. Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη θεοποίηση της ατομικής επίτευξης, στην επίλυση επαναλαμβανόμενων προβλημάτων βάσει πολύ συγκεκριμένων οδηγιών. Αν εξαιρέσουμε την τριβή με μια πειθαρχία, που οπωσδήποτε χρειάζεται, τα υπόλοιπα είναι άσχετα, αν όχι αντιθετικά.
Αυτό σχετίζεται με το ότι οι ομαδικές εργασίες στο πανεπιστήμιο τείνουν τις περισσότερες φορές να είναι μια φαρσοκωμωδία? Σχετίζεται με φαινόμενα τοξικότητας στον χώρο εργασίας από ατομικές ματαιοδοξίες? Σχετίζεται με το πόσο εύκολα μπλοκάρουν πολύ εργαζόμενοι όταν παρουσιαστεί ένα καινούργιο πρόβλημα με το οποίο δεν έχουν έρθει ξανά αντιμέτωποι?
Απλά κάποιες σκέψεις μου περί του ζητήματος.
Αριστεία στην σημερινή εποχή νοείται η υψηλή ατομική επίδοση σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με προκαθορισμένα ερωτήματα. Το να είναι κάποιος αριστούχος σημαίνει πως ουσιαστικά είναι ένας καλός test taker.
Tι σχέση όμως έχουν τα παράπανω με ένα "πραγματικό" περιβάλλον εργασίας ή έρευνας? Ας σκεφτούμε για λίγο τι γενικές ικανότητες ζητούνται πλέον σε θέσεις ευθύνης, σε ένα περιβάλλον εργασίας ή σε ένα χώρο έρευνας:
1) Ομαδικότητα. Κάθε σύγχρονη σχετικά έρευνα τονίζει την ανωτερότητα της επίδοσης μιας ομάδας έναντι του ατόμου. Η αγορά εργασίας μετακινείται σιγά σιγά από την φιλοσοφία των "experts" και προσανατολίζεται σε άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό πλαίσιο.
2) Αφηρημένη/κριτική σκέψη. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται δεν έχουν προκαθορισμένες απαντήσεις. Λύνονται μόνο με ικανότητες ουσιαστικής κατανόησης του πλαισίου, αλλά και με το να μπορεί να βλέπει κάποιος πέρα από αυτό.
Τα παραπάνω τι σχέση έχουν με την αριστεία όπως νοείται στο σχολείο, καθώς σε σημαντικό βαθμό και στο πανεπιστήμιο? Κατ' εμέ, ελάχιστη. Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη θεοποίηση της ατομικής επίτευξης, στην επίλυση επαναλαμβανόμενων προβλημάτων βάσει πολύ συγκεκριμένων οδηγιών. Αν εξαιρέσουμε την τριβή με μια πειθαρχία, που οπωσδήποτε χρειάζεται, τα υπόλοιπα είναι άσχετα, αν όχι αντιθετικά.
Αυτό σχετίζεται με το ότι οι ομαδικές εργασίες στο πανεπιστήμιο τείνουν τις περισσότερες φορές να είναι μια φαρσοκωμωδία? Σχετίζεται με φαινόμενα τοξικότητας στον χώρο εργασίας από ατομικές ματαιοδοξίες? Σχετίζεται με το πόσο εύκολα μπλοκάρουν πολύ εργαζόμενοι όταν παρουσιαστεί ένα καινούργιο πρόβλημα με το οποίο δεν έχουν έρθει ξανά αντιμέτωποι?
Απλά κάποιες σκέψεις μου περί του ζητήματος.