Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν πέρασαν στη σχολή που ήθελαν

[ogigidi]

Και τωρα θα σκέφτεστε: μα πόσοι άλλοι κλαψιάρηδες που δεν έγραψαν όσο ήθελαν στις πανελληνιες υπάρχουν τελος πάντων?

Υπάρχει ομως μια μικρή πιθανότητα η ιστορία μου να έχει κάποιο ενδιαφέρον και να αξίζει τη προσοχή σας αλλά καλύτερα δείτε το σαν έκκληση για βοήθεια.

Απο μικρός που ημουν μου άρεσε να μαθαίνω. Προτιμούσα πάντα τις πνευματικες δραστηριοτητες απο τις αθλητικες. Ο μπαμπας μου εχει σπουδασει μουσικη αλλα αναγκάστηκε για οικονομικούς λόγους να αλλάξει τη σύντομη επαγγελματική του καριέρα ως μουσικός.Το γεγονός αυτό εχει πληγώσει πολυ τον πατέρα μου και εμενα κιόλας αφου ,επειδή παίζω μουσική, μπορώ να βιωσω το μέγεθος της δουλειάς και της επένδυσης τα οποια πηγαν, κατα ενα τρόπο, χαμενα.

Μην τα πολυλογω, στα 14 ηρθα σε επαφη με μερικά ιατρικα βιβλία και εκεί το ένιωσα πραγματικα οτι αυτό το αντικείμενο εχει κατι μαγικό και μοναδικό και ηθελα να ασχοληθω και εγω με αυτό (νιωθω κάπως περήφανος που δεν επηρεάστηκα απο τη βλαμμενη ηρωοποίηση των γιατρών απο τις γνωστες σειρες). Ειχα δηλαδή αληθινή έλξη προς την ιατρική και οτι σχετίζεται με θεματα υγείας, πρόληψης, φαρμακα, νοσοκομεια τα πάντα.

Και κάπως ετσι αρχίζει ο τεράστιος Γολγοθάς. Όταν ηρθε η πρώτη λυκείου προσπαθησα να διαβασω πολύ για να εχω γερές βάσεις για μια υψηλη βαθμολογία στις πανελληνιες στο σύντομο μέλλον. Όμως τα πρόβληματα ήταν πολλά όπως οι κακοί καθηγητές, η μεγάλη διάσπαση προσοχής μου και η ανοργανωσια μου που με αναγκαζαν να κάθομαι όλη μέρα κυριολεκτικά πανω απο τα βιβλία χωρις ιδιαίτερη πρόοδο. Στη δευτέρα λυκείου παρολο που πηγα σε μεγαλο φροντιστηριο παλι δεν ενιωσα οτι βοήθηθηκα. Θυμαμαι ειχαμε στο σχολείο εναν βιολόγο που η ιστορία του με είχε τρομοκρατήσει αρκετά. Αυτος εδωσε δυο φορές για ιατρική δεν πέρασε και μετα θυμωσε με την αποτυχία του και τα παρατησε αλλα εδωσε κατατακτήριες μετα το πτυχίο και βγηκε 5ος στη σειρα της βαθμολογίας ενω περνάνε μονο 4 άτομα!! Θυμάμαι πόσο πολύ αυτή η ιστορια με έκανε να μην θελω με τίποτα να γινω σαν αυτον τον βιολόγο μου.

Ετσι λοιπόν δινω το 2021 πρώτη φορα και γραφω 15.820 και περασα στο μηχανικων βιοϊατρικής. Χωρις δεύτερη σκεψη λεω οκαυ δινουμε ξανα. Αλλα στην αρχή του Σεπτεμβρίου με επηρέασε ο ξάδερφος μου που και αυτος τότε περασε και λεω εε σιγά και αυτη η σχολή που περασα ωραια ειναι θα παω εκεί. Τωρα που το βλέπω απο κάποια απόσταση η επιπολαιη αυτή επιλογή μου σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό μου ειναι αποτέλεσμα μη διαγνωσμενου δεπυ αλλα δεν ξερω. Εν τελει πηγα στη σχολή με έντονο ενθουσιασμό αλλα σιγα σιγά ένιωθα ότι ιατρική θελω περισσότερο οπότε μετα απο αρκετη σκέψη, στεναχώρια και προβληματισμο αποφασισα να δωσω παλι. Άλλωστε στη πόλη μου ήταν η σχολή οποτε ολα καλα.

Στη δεύτερη φορά όμως ζήλευα τους φιλους μου που ο καθενας στη σχολη του μαθαινε καινούρια πραγματα και εγω εκανα τα ιδια και τα ιδια οπότε ολη την ωρα χαζευα προγραμματα σπουδων απο ενα σωρο σχολες, τα βιβλια που δινει το καθε τμήμα απο τον ευδοξο κτλ κτλ
Κανονικο νερντουλιασμα δηλαδή για σχολές κτλ ετσι εμαθα και το ischool.
Στα πλαισια αυτης της αναζητησης ανακάλυψα το πόσο συναρπαστική μου φαινοταν η Κτηνιατρικη επειδή αφορούσε ιατρικη και βιολογικα προβλήματα σε ζώντες οργανισμούς. Ηταν και 700περιπου μορια πιο κατω απο ιατρική και ειχα ενθουσιαστει υπερβολικα. Εβλεπα τη Κτηνιατρικη μπροστά μου οπου πηγαινα σαν ερωτευμένος. Οταν πηγα να δωσω το 2022 τη δεύτερη φορα πανελληνιες μπορει και να ηθελα κτηνιατρικη πιο πολυ απο ιατρική τόσο πολυ μου άρεσε.

Όμως δυστυχώς γραφω 16.750 και η κτηνιατρική ήταν στα 17.350

Οπότε λεω θα δωσω πάλι και αυτή τη φορά θα βάλω υψηλό στόχο. Και πραγματικα πορωθηκα με την ιδεα του να διαβασω πολύ να πιασω ιατρική Αθήνας ωστε στη χειρότερη να πιασω καποια ιατρική και σιγουρα κάποια κτηνιατρική.

Και αρχιζω το διαβασμα της τρίτης φοράς με ξανα το κόλλημα να περασω ιατρική. Και ο ηλίθιος παω και προσπαθω να λυσω ολες τις ασκήσεις του Σαλτερη και ολες τις ασκήσεις του Μαθιουδάκη που πρακτικά αυτο ειναι αδύνατον. Και εκει ειχα μερικες περιπέτειες με κακους καθηγητες με αποτέλεσμα να τρέχω και να μη προλαβαινω. Ειχα τοσο πολύ απελπιστει που την νύχτα που εγινε το δυστυχήμα στα Τέμπη θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως τουλάχιστον ειμαι αρτιμελής και εχω την υγεία μου παρα το άγχος και τη πίεση (ειρωνικό της επόμενης μέρας),τετοια ήταν όμως η συναισθηματικη μου κατάσταση.

Δινω τριτη φορα το 2023 και δεν θυμομουν καλα κατι δυσκολο που επεσε σε ενα κεφαλαιο Βιολογία με αποτέλεσμα να τα παω χάλια εκεί και έπρεπε με βαρια καρδια να δώσω και τα αλλα δυο μαθήματα αφου ηξερα οτι δεν πιάνω ούτε κτηνιατρικη με τον χαλια βαθμό μου Βιολογια. (Ουτε Φυσική ειχα παει καλα)

Η λύπη ήταν ασύλληπτη που ουτε καν ειδα τους βαθμούς μου οταν βγήκαν. Ημουν σιγουρος οτι θα παω στη παλια σχολή που ήμουν ηδη γραμμένος. Ειχα κουραστει,φοβηθει και τραυματιστεί ψυχικά απο αυτη την αποτυχία. Τοσα χρόνια διάβασμα για το τίποτα.

Και τυχαία βλέπω τους βαθμούς μου και βλέπω οτι ενα 18,7 έκθεση με εχει φερει στο 17.400 το οποιο ειναι 50 μορια πανω απο τη βάση της Κτηνιατρικης της προηγούμενης χρονιάς. Πίστεψα οτι εχω μια μικρή πιθανότητα να σωσω ολα αυτα τα χρόνια δουλειάς και ασύλληπτα βασανιστικου και μη παραγωγικού διαβασματος. 20 αγχωτικες μερες μετά μαθαίνω οτι περασα 4ος απο το τελος στη Κτηνιατρικη της Καρδίτσας.

Η χαρα ηταν τεράστια και ο ενθουσιασμός απερίγραπτος και ανυπομονουσα να αρχισουμε τη σχολή.

Ωστόσο οσο διαβαζα για το επαγγελμα του κτηνιάτρου και μαθαινα γενικα καπως σαν να απογοητευομουν με το επαγγελματικο μετά χωρίς να καταλαβαινω το γιατι. Σκεφτομουν ποιος θα δωσει λεφτα για τα ζωα του??

Πρεπει να πω εδω πως εγω συμπαθώ πολυ τα ζωα αλλα δεν εχω κάποιο ιδιαιτερο συναισθηματικο δεσιμο μαζι τους μιας και ποτε δεν ειχα κατοικίδιο ή ιδιαίτερη επαφή με ζώα στη ζωη μου. Μου αρεσε το ιατροβιολογικο της σχολής και οχι τόσο το "αγαπω τα ζωα πιο πολυ απο τη ζωή μου"

Παρα τις αμφιβολίες μου για τη σχολή σκεφτόμουν οτι οταν παω εκει οι καθηγητές θα μας ηρεμήσουν και θα μας διωξουν τις ανησυχίες μας.

Εε και παω στη σχολή και οι καθηγητες ήταν απογοητευτικοι κατα τη γνώμη μου. Μας έλεγαν πραγματα τύπου "η ιατρική των ζώων είναι ιατρική μεχρι εκει που μας πληρώνουν" ή "για τον άνθρωπο κάνουμε τα πάντα για να τον σωσουμε ενω για το ζωο όχι" και γενικότερα ηταν μιζεροι και απογοητευτικοι. Μεχρι που έρχεται ενας καθηγητής μια μερα και ειχε έτσι χιουμορ ωραιο στυλ κτλ και εγω ενθουσιαστηκα στην αρχη λεω να αυτος ο καθηγητής μάλιστα! Και τελικα αυτος ηταν Ο ΠΙΟ ματαιόδοξος απο όλους. Και μας ελεγε απίστευτα απογοητευτικά πράγματα απο τη δική του πορεια. Αυτος ειχε δωσει 3 φορές κιολας για ιατρική και δεν περασε οπως ειχε συμβει σε εμενα περίπου και μετα απο εναν καταιγισμό αρνητικότητας μας είπε: αν πιστεύετε οτι μπορείτε να γραψετε για ιατρική να το κάνετε μην μείνετε με την απορία. Εε για εμενα αυτο ήταν το αποκορύφωμα.

Αυτο έγινε τον Νοεμβριο του 2023 περίπου. Απο τοτε σιγα σιγα αρχιζα να σκεφτομαι ματαιοδοξα εντελώς. Και τωρα τι κανω εδω? Οι γονείς μου μου πληρωνουν σπιτι. Τι νοημα εχουν ολες αυτες οι γνωσεις?. Κανεις δεν θα δωσει λεφτα για να θεραπευτεί το ζωο του. Που θα βρω εγω κτηνοτροφικες μοναδες να δουλεψω?. Γενικα τετοιες σκεψεις ψηλοαβασιμες και παρανοϊκές. Αρχιζα να εχω δύσπνοια, πόνους στο στήθος, τάση για πανικό, εκανα απουσιες και εν τελει εμεινα στα εργαστήρια, αλλαζα γνώμη καθε 2 ωρες για το δινω πάλι- μενω σχολη. Γενικά μια κατάσταση απελπιστική απίστευτα. Ένιωθα απροστάτευτος, οτι δολοφονω τον εαυτό μου, οτι τον αφήνω να ξεπέσει έτσι. Δεν καταλαβαινα γιατι μου συνέβαινε. Δεν καταλαβαινα αν φταινε αλλοι παράγοντες για το πρόβλημα μου. Δεν ηξερα τίποτα απολύτως. Το συζητησα με τους γονείς μου και επέστρεψα για λιγο στο πατρικό μου οπου με περίμεναν νέοι προβληματα.

Τώρα όλοι θα νομίζουν ότι ειμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει, θα νομίζουν όλοι οτι ειμαι ο άνθρωπος που τοσο πολυ φοβόμουν να γινω. Δηλαδή, οχι ο άνθρωπος που απέτυχε (αυτο σε ολους συμβαινει και σιγα το πράγμα) αλλα αυτος που ζει με το πωθημενο. Αυτο το πωθημενο νομίζω φοβάμαι. Το να ζεις σαν να εχεις ενα τεράστιο στίγμα σαν εναν καρκίνο που δεν σου αφήνει να χαρεις τη ζωη σου.

Δεν ξερω τι ακριβώς μου φταιει. Ιδανικα θα ηθελα να εκτεθω σε μέρη με ζώα για να νιωσω την αξια τους και να θελω να μαθω για αυτα και την ιατρική τους. Ίσως έτσι το ξεπεράσω αυτό που περναω τωρα και καταφέρω να απολαυσω τη ζωη μου ωριμαζοντας στο τρόπο που σκέφτομαι. Ίσως παλι αυτο να ειναι το ολοκαθαρο σημαδι οτι θελω να γινω γιατρός και αυτο αγαπάω και ολο αυτο με την Κτηνιατρική ειναι απλά μια χαζολυση για να γλιτωσω απο τις πανελλήνιες.
Μόνο αν μάθεις τον εαυτό σου και τη ζωή μπορείς να πάρεις σωστες αποφασεις αλλα αυτο απαιτεί χρόνια ζωης ολόκληρα. Χρόνος που ίσως δεν αρκεί για να με αποτρέψει απο το να γίνω εκεινος ο καθηγητής μου ή ο μπαμπας μου καταδικάζοντας με σε μια ζωή γεμάτη απωθημενα.

Ευχαριστω πολύ όσοι αφιέρωσαν τον χρόνο τους για τις δικές μου σκέψεις. Οποιαδήποτε άποψη απο οποιονδήποτε ειναι σε αυτή τη φάση πολύτιμη ακόμα και μετα απο χρόνια απο αυτο το μηνυμα μη διστασετε να πειτε τη γνωμη σας. Και ακομα και να μην απαντησετε μόνο λιγο στο μυαλό σας να σας μείνει η περιπέτεια μου, για εμενα θα ειναι απειρα σπουδαίο και χρησιμο )

 

[Primary Care]

1. Συγχαρητήρια για την επιμονή & την επιτυχία σου.
2. Υπάρχει πληθώρα κόσμου που πληρώνει αδρά για τα ζώα & το ζωικό κεφάλαιο εν γενεί . Επιπλέον δεν υπάρχει ΕΟΠΥΥ clawback κτλ και οι αμοιβή του κτηνιάτρου διαμορφώνεται σε σημαντικό βαθμό από την αγορά .
3. Εξαιρετικοί μαθητές δεν καταφέρνουν να περάσουν Ιατρική στην Ελλάδα δοθέντος του συγκεκριμένου αριθμού θέσεων που υπάρχουν στις Ιατρικές Σχολές . Δυο είναι οι λύσεις που υπάρχουν σε αυτή την περίπτωση . Κατατακτήριες & Εξωτερικό .

 

[allall1]

Λες οτι διαβαζοντας για την κτηνιατρικη σε επιασε πανικος για την απελπιστικη κατασταση που επικρατει .......δλδ στην ιατρικη νμζεις οτι ειναι όλα ρόδινα?Τα ιδια χαλια κ εκει με τη μονη διαφορα ότι τελειώνοντας τη σχολη εχεις ενα καλο μισθο ειδικευόμενου.Αν αρχισεις να ψαχνεις αρνητικα ιατρικής σε διαφορα φορουμ θα σε πιασει πανικος που εκατσες κ εδωσες 3 φορες για να μπεις σε αυτη τη σχολη.Κ σε εμας απο την αρχη κιολας οι καθηγητες μας ελεγαν ποσο ανταγωνιστικο ειναι το επάγγελμα του ιατρου κ ποσο άγχος εχει+οτι πολλες ειδικοτητες δεν εχουν καμια ποιοτητα ζωης.Μαλιστα αν μιλησεις με ατομα απο μεγαλυτερα ετη θα διαπιστωσεις οτι υπαρχει πολυς κοσμος που θα επιθυμουσε να ειχε σπιυδασει κατι αλλο.Το θεμα ειναι εσυ τι θελεις απο τη ζωη σου,αν σαρεσει η κτηνιατρικη τοτε σιγουρα θα βρεις τροπο να ξεχωρισεις κ να κανεις αυτο που αγαπας.Μη κολλας σε αυτα που σας λενε στη σχολη οι wanna be ιατροι.Υπαρχουν ατομα τα οποια εχουν διαπρεψει αποφοιτώντας απο σχολες χομπι,τυπου θεατρικες,κινηματογραφου,αρχαιολογικες κτλ γιατι με σκληρη δουλεια επιδιωξαν αυτα που αγαπουσαν.Πηγαινε σε ενα νοσοκομειο κ κοψε βολτες στους διαδρομους κανα 6ωρο μεχρι να βαρεθεις κ οση ωρα εισαι εκει φαντασου τον εαυτο σου ως γιατρο χωρις ρομαντισμους αλλα οτι δουλευεις απειρες ωρες,οι ασθενεις εχουν ολοι την απαιτηση να τους εξεταζεις κανα δυωρο κ παλι εχουν παραπονα που δε τους δινεις σημασια και και.Κ μετα φευγοντας ξεχνα για λιγο την ιατρικη εντελως κ σκεψου αν θα ηθελες να κανεις καποιο αλλο επαγγελμα κ να φανταστεις τον εαυτου σε αυτο,μηπως η ιστρικη ειναι ενα ονειρο που σου εχει επιβληθει εμμεσα απο την κοινωνια κ δεν ειναι δικο σ ονειρο.....
Να προσθεσω ακομα οτι ενας πολυ μαγαλος αριθμος αποφοιτων φευγει εξω μετα τη ληψη του πτυχιου μονο κ μονο για να εχει εστω κ καποια ποιοτητα ζωης.......οτι πτυχιο κ αν εχεις,αν εισαι διατεθειμένος να φυγεις εξω μπορεις να βρεις πολυ καλες συνθηκες εργασιας κ καλο μισθο.

 

[HelloWorld]

Το ότι μέσα σε 3 χρόνια, πήγες από ιατρική σε μηχανικών βιοϊατρικής και μετά σε κτηνιατρική είναι λίγο αλλοπρόσαλλο. Κοίτα, αρχικά πρέπει να αποφασίσεις ποια σχολή σου αρέσει και γιατί σου αρέσει. Εγώ επίσης, αν ήμουνα στην θέση σου, και είχα υποψία πως έχω ΔΕΠΥ θα πήγαινα για μία ψυχιατρική διάγνωση. Έχω φίλο με ΔΕΠΥ που είναι τώρα τρίτο έτος Λογιστικής στο ΠΑΔΑ και χρωστάει καμιά δεκαριά μαθήματα. Κάνει το διάβασμα και την ζωή στο πανεπιστήμιο αρκετά δύσκολη.

Μην τα πολυλογω, στα 14 ηρθα σε επαφη με μερικά ιατρικα βιβλία και εκεί το ένιωσα πραγματικα οτι αυτό το αντικείμενο εχει κατι μαγικό και μοναδικό και ηθελα να ασχοληθω και εγω με αυτό

Τι ήταν αυτό που σου φάνηκε μαγικό και μοναδικό με την Ιατρική; Είναι αυτό κάτι που μπορείς να ανακαλύψεις μέσω της Κτηνιατρικής;

Δεν ξερω τι ακριβώς μου φταιει. Ιδανικα θα ηθελα να εκτεθω σε μέρη με ζώα για να νιωσω την αξια τους και να θελω να μαθω για αυτα και την ιατρική τους. Ίσως έτσι το ξεπεράσω αυτό που περναω τωρα και καταφέρω να απολαυσω τη ζωη μου ωριμαζοντας στο τρόπο που σκέφτομαι. Ίσως παλι αυτο να ειναι το ολοκαθαρο σημαδι οτι θελω να γινω γιατρός και αυτο αγαπάω και ολο αυτο με την Κτηνιατρική ειναι απλά μια χαζολυση για να γλιτωσω απο τις πανελλήνιες.

Μόνο εσύ το ξέρεις αυτό. Θες να βοηθάς περισσότερο ανθρώπους ή ζώα; Επειδή αναφέρεις και τις οικονομικές απολαβές που έχουν οι δύο σχολές στο μέλλον, προφανώς και στις δύο μπορείς να βγάλεις πολλά λεφτά, αλλά δεν είναι σχολές που είναι καλό να μπαίνεις μονάχα με τα χρήματα στο μυαλό. Είναι και τα δύο επαγγέλματα που πρέπει πραγματικά να θέλεις να βοηθάς και να θεραπεύεις.

Καλή επιτυχία σε ότι και να επιλέξεις να κάνεις!

 

[Panzerkampfwagen]

Μερικές σκέψεις:

1. Ίσως να είχε νόημα μια επίσκεψη σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Διακρίνω έντονη συναισθηματική προσκόλληση από τα λεγόμενά σου.
2. Κανένα επάγγελμα δεν είναι τέλειο και όλα απαιτούν καταναγκασμό και δουλειά.
3. Υπάρχει και η επιλογή των κατατακτηρίων.

 

[Grand Duchess]

Σκεφτομουν ποιος θα δωσει λεφτα για τα ζωα του??

Φιλε, τι λες;
Όσοι έχουμε κατοικίδια ξέρουμε πόσα λεφτά δίνουμε κάθε χρόνο γι'αυτα και πίστεψε με δεν είναι λίγα.
Άρα μισθολογικά θα είσαι υπερκομπλε όταν ανοίξεις το ιατρείο σου.

Τα έχεις όμως πολύ μπερδεμένα στο μυαλό σου και επηρεαζεσαι ΠΑΡΑ πολύ από τους άλλους.
Το πώς θα ασκήσεις εσύ αύριο μεθαύριο το επάγγελμα είναι αποκλειστικά δική σου υπόθεση.
Υπάρχουν γιατροί που θέλουν να σώσουν μέχρι εκεί που τους πληρώνεις, άλλοι θέλουν με όλη τους καρδιά.
Έτσι και οι κτηνίατροι.
Ασκείς το επάγγελμα όπως εσύ θέλεις.

Άποψη μου είναι να κλείσεις τα αυτιά και να σκεφτείς,
Θέλεις να γίνεις γιατρος ανθρώπων ή ζωων;
Και τα δύο είναι εκπληκτικα επαγγελματία, που θέλουν όμως πολύ στομάχι.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 7 Ιανουαρίου 2024

Κανεις δεν θα δωσει λεφτα για να θεραπευτεί το ζωο του.

Φίλε μου μεγάλο λάθος που πήγες στην κτηνιατρική χωρίς να έχεις εμπειρία από κηδεμόνες κατοικίδιων.
Αν εσύ δεν πιστεύεις ότι ο κηδεμόνας δεν θα δώσει λεφτά για το ζώο του, τότε άστο.
Στο εξωτερικό τα ορθοπαιδικα χειρουργεία ζώων χτυπάνε 3-4 χιλιάρικα.
Στην Ελλάδα πάλι οι κτηνιατρικες υπηρεσίες είναι ακριβές συγκριτικά με τους μισθούς.
Σκέψου βασικές εξετάσεις αίματος έχουν 100€.
Και τα απλά υποχρεωτικά από το νόμο εμβόλια, είναι ακριβά για 15 λεπτά ραντεβού.
Όμως εμεις οι κηδεμόνες τα δινουμε, γιατί δεν τα βλέπουμε απλά ως "ζώα", αλλά ως μέλη της οικογένειας.

Σου προτείνω ανεπιφύλακτα να υιοθετήσεις γάτα ή σκύλο. Θα σου αλλάξει πολλές απόψεις και θα αποκτήσεις απαραίτητη εμπειρία.

 

[eukleidhs1821]

Οσοι αντεξαν και το διαβασαν ολο συγχαρητηρια αλλα για καποιον λογο μυριζομαι οτι ειναι τρολ

 

[allall1]

Οσοι αντεξαν και το διαβασαν ολο συγχαρητηρια αλλα για καποιον λογο μυριζομαι οτι ειναι τρολ

Δεν εχει να λεει,υπαρχουν πολλα ατομα τα οποια περνανε απο τετοιες φασεις χωρις να τα γραφουν στο νετ,εδω θα μπορουν να λαβουν εστω κ καποιες συμβουλες.Επισης δε χρειαζεται να το διαβσεις ολο,εγω μια ματια εριξα σε κατι προτασεις κ καταλαβα σε γενικες γραμμες τι παιζει,εσυ ειδικα που εχεις μαστερ στο επιφανειακο διαβσμα κ με δυο λεξεις πιανεις το νοημα ολο

 

[Natsuko]

Συγγνώμη που θα το πω έτσι ωμά, αλλά ξαναδώσε πανελλήνιες. (Ή κάνε κάτι άλλο. Οι πανελλήνιες δεν είναι το παν.)

Δε χρειαζόμαστε άλλους κτηνιάτρους που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τα ζώα και που επέλεξαν τη σχολή απλά και μόνο για να λέγονται γιατροί και για το status ή που μπήκαν τυχαία επειδή έχασαν την ιατρική. Μιλάμε για ζωές εδώ, δεν είναι παίξε - γέλασε η κατάσταση. Ο βιολόγος που έχασε την ιατρική και την έχει απωθημένο δε θα έχει υπό την ευθύνη του ψυχές. Ο κτηνίατρος θα έχει.

 

[Samael]

Και τωρα θα σκέφτεστε: μα πόσοι άλλοι κλαψιάρηδες που δεν έγραψαν όσο ήθελαν στις πανελληνιες υπάρχουν τελος πάντων?

Υπάρχει ομως μια μικρή πιθανότητα η ιστορία μου να έχει κάποιο ενδιαφέρον και να αξίζει τη προσοχή σας αλλά καλύτερα δείτε το σαν έκκληση για βοήθεια.

Εγώ δεν καταλαβαίνω ακριβώς που είναι το πρόβλημα. Εσένα ο σκοπός σου είναι να ασχοληθείς με τα ιατροβιολογικά. Ε αυτό το κάνεις και μέσω της κτηνιατρικής. Έπειτα λες οτι δεν δένεσαι με τα ζώα...πάλι δεν το βλέπω ως θέμα. Όταν εγώ σου φέρνω ένα ζώο δεν με ενδιαφέρει εαν θα δεθείς μαζί του, δεν στο φέρνω για να δεθείς μαζί του. Να το κάνεις καλά με ενδιαφέρει. Δεν πληρώνεσαι για τον συναισθηματισμό σου, αλλά για τις γνώσεις και τις ικανότητες σου. Αγάπη του δίνω και εγώ και ο οποιοσδήποτε, δεν είναι αυτό το κύριο ζητούμενο όμως. Πρέπει να έχεις ηθική και φυσικά είναι καλό και απαιτούμενο να καταλαβαίνεις τον πόνο των ζωών έτσι ώστε να τα φροντίζεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά ως εκεί, δεν χρειάζεται να τα αγαπάς και τρελά εαν δεν σου βγαίνει. Απλά να τα φροντίσεις όπως τους αξίζει και όπως χρειάζονται.

Για αυτά που λες τώρα σχετικά με τους καθηγητές, πέτα όσα θεωρείς άχρηστα και κράτα όσα θεωρείς χρήσιμα. Το γεγονός οτι είναι καθηγητές δεν σημαίνει οτι έχουν δίκιο σε όλα. Όταν κάποιος μιλάει για πράγματα εκτός του αντικειμένου του, να είσαι πολύ επιφυλακτικός. Ορισμένες φορές ακόμα και επί του αντικειμένου του πάλι πρέπει να είσαι λίγο επιφυλακτικός και να μην πιστεύεις όλα όσα λέει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Πρέπει να διασταυρώνεις όσα σου λένε με αυτά που λένε οι peers τους. Ο κάθε καθηγητής δεν είναι ο Θεός.

Υ.Γ. και φυσικά δεν ισχύει οτι ο κόσμος δεν ξοδεύει λεφτά για τα ζώα του.

 

[kiyoshi]

Φαίνεται από τα λεγόμενα σου ότι επηρεάζεσαι πανεύκολα από τρίτους: μία με τον ξάδελφο που σε έπεισε να κάτσεις σε σχολή που δεν σου άρεσε, μία με τους καθηγητές που σε έπεισαν ότι δεν τους αρέσει η δουλειά τους άρα αυτομάτως δεν πρέπει ούτε σε εσένα να αρέσει, με αυτό που είπες ότι "τώρα όλοι θα νομίζουν ότι ειμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει" κλπ.
Από το μήνυμα σου δεν κατάλαβα τι πραγματικά σου αρέσει πάντως. Ούτε για την ιατρική με έπεισες ότι σε ψήνει. Φαίνεται να την έχεις εξιδανικεύσει τόσο πολύ στο μυαλό σου (λογικό σε ένα βαθμό καθώς πάλεψες για να μπείς εκεί) που υπάρχει κίνδυνος να μπεις όντως ιατρική κάποια στιγμή και να καταλήξεις ότι εν τέλει η ιατρική δεν είναι αυτό που σου άρεσε τελικά (ίδια λούπα).

 

[ogigidi]

Σας υπερευχαριστω όλους για τον χρόνο σας νιωθω ήδη πολύ καλα απο το ενδιαφέρον σας. Αρχικά, η ιστορία μου ειναι οντως αληθινή και τη μετέφερα γιατί μπορει να βοηθηθούν και αλλα παιδια και γιατι χρειαζομουν και εγω καποια βοήθεια.

Σορρυ για το τεράστιο μηνυμα απλα ήθελα να πω πραγματα που ίσως φανούν χρήσιμα στο ζητημα του -φόβου να μην δημιουργηθούν απωθημένα-

Ξέρετε η αλήθεια είναι πως ίσως το πρόβλημα μου δεν ειναι οτι δεν ειμαι ιατρική, μιας και θα μπορουσα να πω εε αφου συμπαθω και μου αρέσουν τα ζώα ας εκθεσω τον εαυτό μου σε αυτον τον νεο κόσμο της κτηνιατρικης και αν μετα το πτυχίο δεν ειμαι ικανοποίημενος τότε κανω κατι άλλο (ειτε ιατρικη ειτε οτιδήποτε αλλο)

Σε αυτη τη φαση το πραγματικό μου πρόβλημα νομιζω πως ειναι πως φοβαμαι να αφήσω πισω το κομφορτ ζοουν της ζωης των πανελλήνιων.

Εισαι καθε μερα σπιτι, φτιαχνεις καφε, διαβαζεις τα ιδια, νιώθεις ικανοποίηση οταν λυνεις ασκησεις σωστά και εχεις εναν υψηλό στοχο που σου δινει κίνητρο να εργαστεις πάνω σε αυτο.

Ομως πρέπει να γνωστοποιηθει οτι το πανεπιστημιακο διαβασμα ειναι διαφορετικό. Η γνώση ειναι άπειρη δεν νιώθεις ποτε σιγουρος οτι ξερεις κατι αρκετά καλα και πολλές φορές ειναι δύσκολο (οσο φιλομαθης και να ειναι κανεις) να πει τωρα μαθαίνω γνώσεις απλα για να τις μαθω και όχι για να τις δωσω εξετάσεις.

Όμως τωρα σκεφτομαι: και αν το βλέπω ετσι επειδή δεν ειμαι αρκετά φιλοζωος και δεν πρεπει να γινω κτηνιατρος?. Φοβάμαι ότι αφήνω πίσω την γνώριμη πανελλήνιακη ζωη και τη δουλειά που εκανα τοσα χρόνια για κάτι άλλο που δεν ξέρω αν πρέπει να το δοκιμασω ή αν το μετανιωσω μετά.

Συν τοις άλλοις νιωθω οτι πλέον δεν μπορω να εμπιστευτω τον εαυτο μου στις επιλογές μου. Δηλαδή σκεφτόμουν παλια πριν περασω: μα καλα υπάρχουν ατομα που περνάνε κτηνιατρική και δινουν ξανα για ιατρική?
Και τωρα που εγω το σκέφτομαι αυτο φοβάμαι ακριβως αυτο: μην περάσω ιατρική και εκει απογοητευτω παλι.

Τελευταίο να προσθεσω αυτο που ειπα και πριν οτι σιγουρα τωρα σας φαινομαι σουπερ ανωριμος και οτι να ναι άτομο αλλα εχω αφοσιωσει πολυ χρονο ψαξιμο και σκεψη σε ολα αυτα που κανω αλλα οταν πας και το βιωνεις ο ιδιος νιωθεις πάντα διαφορετικά.
Πχ τωρα αυτο που θελω ειναι να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή, να εκτεθω σε ζώα και να τα αγαπήσω ακομη περισσότερο και να εξελιχθω λοιπον σαν ατομο γενικα. Αλλα μπορει σε 3 χρόνια να πω κοιτα τι χαζο σκεπτικο ειχα τότε και άφησα τις πανελλήνιες για να ασχοληθω με τα ζωα.

Ειναι πολυτιμα τα νεανικα χρόνια και είναι τόσο εύκολο να κάνεις κακές επιλογές αφου δεν υπάρχει η ωριμότητα της ηλικίας (αυτο το λεω πιο πολυ γενικα και περα απο το δικο μου πρόβλημα)

 

[allall1]

υπαρχουν απειρες πιθανοτητες να μετανιωσεις οποια επιλογη κ αν κανεις,ετσι ειναι η ζωη βασικα.Αργοτερα που θα γινεις κτηνιατρος θα γνωρισεις καμια καρδιολογο η οποια θα σου λεει τα περιστατικα της κ θα λες τι χαζος που ησουν που δε πηγες ιατρικη αφου ολα οσα λεει σου ακουγονται τοσο ενδιαφεροντα κ εσυ ασχολεισαι με τα τα "βαρετα" της κτηνιατρικης.Ή γινεσαι κτηνιατρος δουλευεις ενα χρονο δινεις κατατακτηριες βγαζεις ιατρικη,ξεκινας δουλεια κ καταλαβαινεις οτι δε σου ταιριαζει καθολου κ σπαταλήσες κοπο κ δυναμεις για την ιατρικη.Βελκομ,λοιπο, to the adulthood.Εδω ταιριαζει πολυ η φραση grass is greener on the other side οπως λενε οι αμερικανοι.Σκεψου μονο οτι αυτη ειναι η αρχη,αργοτερα η ζωη θα παρει κατι στροφαρες που ουτε τις φανταζοσουνα,φαση μπορει να σιχαθείς το τομεα υγειας κ να γινεις scuba diver καπου στη χαβαϊ.

 

[Χρήστος2006]

Καταρχήν πραγματικά συγχαρητήρια από εμενα που είχες την αντοχή και το κουράγιο να δώσεις πανελλήνιες συνεχόμενα ξανά και ξανά.
τωρα στο θέμα μας, όσο αναφορά το σχόλιο σου αναφερόμενο στον μισθο ενός κτηνιατρικού και για το «ποιος θα δώσει λεφτά για το κατοικίδιο του» κανείς τεράστιο λάθος. Το κατοικίδιο, οτιδήποτε ζώο και να είναι, ριναι για τους περισσότερους μας ένα μέλος της οικογένειας και φυσικά οι κηδεμόνες του θα ξοδέψουν όσα χρειαστεί για να το σωσουν, εξάλλου εκτός από τα τυπικά ραντεβού του τύπου, ένα απλό Τσεκ απ και 2-3 εμβολιάκια θα έχεις και άπειρα περιστατικά όπως είναι τα έκτακτα χειρουργεία, ασθένειες κλπ. Το επάγγελμα του κτηνίατρο αν και εφόσον εξασκηθεί σωστά με αγάπη αν αναμφίβολα ένα από τα ποιο καλοπληρωμένα επαγγέλματα.
Από την άλλη μεριά εγώ προσωπικά θεωρώ μεγάλη κουταμάρα να συνεχίσεις την σχολή επειδή καλώς η κακώς είσαι μεσα, να την γνωρίσεις σιγά σιγά «να μπεις στον κόσμο τον ζώων» και στο τελος ΑΝ σου κάνει το κλικ καλώς. Ξέρω αρκετούς βιολόγους και κτηνιάτρους που εξασκούν το επάγγελμα αυτό μόνο και μόνο επειδή Δεν κατάφεραν να πιάσουν την ιατρική. Δεν ξέρω

Και στα κατω κατω αν ο στόχος σου είναι τόσο πολύ ο μισθός σου τότε σκέψου πόσοι κτηνίατροι βγαίνουν κάθε χρόνο από τις 2 σχολές και πόσοι ιατροί από τις 7 ( εάν δεν κανω λάθος ) Αλλά και παλι οπως είπα δεν είναι μια από τις ποιο απαιτητικές σχολές και αν δεν σου αρέσει η σχολή δεν την βγάζεις

 

[cha0s]

Έχω κατοικίδιο, ένα labrador, 7 χρόνων είναι τωρα. Έχω δώσει αρκετά λεφτά για αυτόν, αμπούλες, χάπια, αιματολογικες, ειδικές τροφές όταν ήταν άρρωστος και ο,τι άλλο χρειαστεί. Είναι μέλος της οικογένειας μου, οπότε δεν υπάρχει διαχωρισμός. Προτιμώ να μην έχω να φάω εγώ, από το να μείνει νηστικός ο σκύλος μου. Εγώ έτσι τον αντιμετωπίζω, και πίστεψε με είναι πολλοί σαν κι εμένα.
Πολλοί με λένε υπερβολικό, αλλά ούτε που με νοιάζει. Τα κατοικίδια είναι οικογένεια, οπότε ναι, ο κόσμος δίνει λεφτά, και οι κτηνίατροι επίσης βγάζουν αρκετά.
Αν είναι να γίνεις κτηνίατρος για τα λεφτά, μη το κάνεις. Αν αγαπάς τα ζώα, κάνε το.

 

[Samael]

Σας υπερευχαριστω όλους για τον χρόνο σας νιωθω ήδη πολύ καλα απο το ενδιαφέρον σας. Αρχικά, η ιστορία μου ειναι οντως αληθινή και τη μετέφερα γιατί μπορει να βοηθηθούν και αλλα παιδια και γιατι χρειαζομουν και εγω καποια βοήθεια.

Σορρυ για το τεράστιο μηνυμα απλα ήθελα να πω πραγματα που ίσως φανούν χρήσιμα στο ζητημα του -φόβου να μην δημιουργηθούν απωθημένα-

Ξέρετε η αλήθεια είναι πως ίσως το πρόβλημα μου δεν ειναι οτι δεν ειμαι ιατρική, μιας και θα μπορουσα να πω εε αφου συμπαθω και μου αρέσουν τα ζώα ας εκθεσω τον εαυτό μου σε αυτον τον νεο κόσμο της κτηνιατρικης και αν μετα το πτυχίο δεν ειμαι ικανοποίημενος τότε κανω κατι άλλο (ειτε ιατρικη ειτε οτιδήποτε αλλο)

Σε αυτη τη φαση το πραγματικό μου πρόβλημα νομιζω πως ειναι πως φοβαμαι να αφήσω πισω το κομφορτ ζοουν της ζωης των πανελλήνιων.

Εισαι καθε μερα σπιτι, φτιαχνεις καφε, διαβαζεις τα ιδια, νιώθεις ικανοποίηση οταν λυνεις ασκησεις σωστά και εχεις εναν υψηλό στοχο που σου δινει κίνητρο να εργαστεις πάνω σε αυτο.

Ομως πρέπει να γνωστοποιηθει οτι το πανεπιστημιακο διαβασμα ειναι διαφορετικό. Η γνώση ειναι άπειρη δεν νιώθεις ποτε σιγουρος οτι ξερεις κατι αρκετά καλα και πολλές φορές ειναι δύσκολο (οσο φιλομαθης και να ειναι κανεις) να πει τωρα μαθαίνω γνώσεις απλα για να τις μαθω και όχι για να τις δωσω εξετάσεις.

Όμως τωρα σκεφτομαι: και αν το βλέπω ετσι επειδή δεν ειμαι αρκετά φιλοζωος και δεν πρεπει να γινω κτηνιατρος?. Φοβάμαι ότι αφήνω πίσω την γνώριμη πανελλήνιακη ζωη και τη δουλειά που εκανα τοσα χρόνια για κάτι άλλο που δεν ξέρω αν πρέπει να το δοκιμασω ή αν το μετανιωσω μετά.

Συν τοις άλλοις νιωθω οτι πλέον δεν μπορω να εμπιστευτω τον εαυτο μου στις επιλογές μου. Δηλαδή σκεφτόμουν παλια πριν περασω: μα καλα υπάρχουν ατομα που περνάνε κτηνιατρική και δινουν ξανα για ιατρική?
Και τωρα που εγω το σκέφτομαι αυτο φοβάμαι ακριβως αυτο: μην περάσω ιατρική και εκει απογοητευτω παλι.

Τελευταίο να προσθεσω αυτο που ειπα και πριν οτι σιγουρα τωρα σας φαινομαι σουπερ ανωριμος και οτι να ναι άτομο αλλα εχω αφοσιωσει πολυ χρονο ψαξιμο και σκεψη σε ολα αυτα που κανω αλλα οταν πας και το βιωνεις ο ιδιος νιωθεις πάντα διαφορετικά.
Πχ τωρα αυτο που θελω ειναι να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή, να εκτεθω σε ζώα και να τα αγαπήσω ακομη περισσότερο και να εξελιχθω λοιπον σαν ατομο γενικα. Αλλα μπορει σε 3 χρόνια να πω κοιτα τι χαζο σκεπτικο ειχα τότε και άφησα τις πανελλήνιες για να ασχοληθω με τα ζωα.

Ειναι πολυτιμα τα νεανικα χρόνια και είναι τόσο εύκολο να κάνεις κακές επιλογές αφου δεν υπάρχει η ωριμότητα της ηλικίας (αυτο το λεω πιο πολυ γενικα και περα απο το δικο μου πρόβλημα)

Έτσι όπως τα λες εγώ αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι οτι θα σου ταίριαζε μια πιο ερευνητική σχολή.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν σκέφτηκες ποτέ άλλες σχολές όπως η βιολογία ή η φαρμακευτική.

 

[Panzerkampfwagen]

Σας υπερευχαριστω όλους για τον χρόνο σας νιωθω ήδη πολύ καλα απο το ενδιαφέρον σας. Αρχικά, η ιστορία μου ειναι οντως αληθινή και τη μετέφερα γιατί μπορει να βοηθηθούν και αλλα παιδια και γιατι χρειαζομουν και εγω καποια βοήθεια.

Σορρυ για το τεράστιο μηνυμα απλα ήθελα να πω πραγματα που ίσως φανούν χρήσιμα στο ζητημα του -φόβου να μην δημιουργηθούν απωθημένα-

Ξέρετε η αλήθεια είναι πως ίσως το πρόβλημα μου δεν ειναι οτι δεν ειμαι ιατρική, μιας και θα μπορουσα να πω εε αφου συμπαθω και μου αρέσουν τα ζώα ας εκθεσω τον εαυτό μου σε αυτον τον νεο κόσμο της κτηνιατρικης και αν μετα το πτυχίο δεν ειμαι ικανοποίημενος τότε κανω κατι άλλο (ειτε ιατρικη ειτε οτιδήποτε αλλο)

Σε αυτη τη φαση το πραγματικό μου πρόβλημα νομιζω πως ειναι πως φοβαμαι να αφήσω πισω το κομφορτ ζοουν της ζωης των πανελλήνιων.

Εισαι καθε μερα σπιτι, φτιαχνεις καφε, διαβαζεις τα ιδια, νιώθεις ικανοποίηση οταν λυνεις ασκησεις σωστά και εχεις εναν υψηλό στοχο που σου δινει κίνητρο να εργαστεις πάνω σε αυτο.

Ομως πρέπει να γνωστοποιηθει οτι το πανεπιστημιακο διαβασμα ειναι διαφορετικό. Η γνώση ειναι άπειρη δεν νιώθεις ποτε σιγουρος οτι ξερεις κατι αρκετά καλα και πολλές φορές ειναι δύσκολο (οσο φιλομαθης και να ειναι κανεις) να πει τωρα μαθαίνω γνώσεις απλα για να τις μαθω και όχι για να τις δωσω εξετάσεις.

Όμως τωρα σκεφτομαι: και αν το βλέπω ετσι επειδή δεν ειμαι αρκετά φιλοζωος και δεν πρεπει να γινω κτηνιατρος?. Φοβάμαι ότι αφήνω πίσω την γνώριμη πανελλήνιακη ζωη και τη δουλειά που εκανα τοσα χρόνια για κάτι άλλο που δεν ξέρω αν πρέπει να το δοκιμασω ή αν το μετανιωσω μετά.

Συν τοις άλλοις νιωθω οτι πλέον δεν μπορω να εμπιστευτω τον εαυτο μου στις επιλογές μου. Δηλαδή σκεφτόμουν παλια πριν περασω: μα καλα υπάρχουν ατομα που περνάνε κτηνιατρική και δινουν ξανα για ιατρική?
Και τωρα που εγω το σκέφτομαι αυτο φοβάμαι ακριβως αυτο: μην περάσω ιατρική και εκει απογοητευτω παλι.

Τελευταίο να προσθεσω αυτο που ειπα και πριν οτι σιγουρα τωρα σας φαινομαι σουπερ ανωριμος και οτι να ναι άτομο αλλα εχω αφοσιωσει πολυ χρονο ψαξιμο και σκεψη σε ολα αυτα που κανω αλλα οταν πας και το βιωνεις ο ιδιος νιωθεις πάντα διαφορετικά.
Πχ τωρα αυτο που θελω ειναι να δώσω μια ευκαιρία στη σχολή, να εκτεθω σε ζώα και να τα αγαπήσω ακομη περισσότερο και να εξελιχθω λοιπον σαν ατομο γενικα. Αλλα μπορει σε 3 χρόνια να πω κοιτα τι χαζο σκεπτικο ειχα τότε και άφησα τις πανελλήνιες για να ασχοληθω με τα ζωα.

Ειναι πολυτιμα τα νεανικα χρόνια και είναι τόσο εύκολο να κάνεις κακές επιλογές αφου δεν υπάρχει η ωριμότητα της ηλικίας (αυτο το λεω πιο πολυ γενικα και περα απο το δικο μου πρόβλημα)

Καταρχάς το πανεπιστημιακό διάβασμα είναι πιο απολαυστικό.

 

[Basiliki.kiki]

Φέτος δίνω πανελληνιες με στόχο την ιατρική και μπορώ να πω ότι έχω παρόμοια εμπειρία με αυτή του δημιουργού του θρεντ αυτού... αυτή τη στιγμή γνωρίζω ότι μάλλον μπορεί και να μην πιάσω την ιατρική, αλλά κάτι μου λέει ότι θα πιάσω κτηνιατρικη σίγουρα και σκέφτομαι έντονα αυτή τη δεύτερη επιλογή ...ειδικά επειδή έχω τρελή αδυναμία στα ζώα (αν και μάλλον αυτό δεν θα ειναι απαραίτητα υπέρ μου) αλλά από την άλλη έχω κάνει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι εγώ θα κάνω ο,τι μπορώ για να περάσω ιατρική, γιατι ειναι αυτο που θελω πολλα χρονια τωρα και αν ακολουθησω αλλη πορεία θα μου μείνει απωθημένο.. έτσι τώρα είμαι σε δίλημμα...ναι στην πραγματικότητα ξέρω ότι ιατρικη θέλω αλλά αν θα έρθει η στιγμή που θα δω ότι πέρασα κτηνιατρικη τι θα κανω; θα βολευτώ; θα το παλέψω;..

 

[Primary Care]

Αντικειμενικά πάντως η επαγγελματική & οικονομική προοπτική της κτηνιατρικής είναι καλύτερη της ιατρικής.

 

[allall1]

Αντικειμενικά πάντως η επαγγελματική & οικονομική προοπτική της κτηνιατρικής είναι καλύτερη της ιατρικής.

το 'αντικειμενικα' μαρεσε...