Τα θρησκευτικά στο σχολείο

[danopfin95]

Να ένας άθεος που ξέρει τι του γίνεται!

αα μεχρι τωρα το επαιζες ευγενικη και υπερανω χριστιανη ξερω γω και τωρα τσααακ το καρφακι για τους αθεους..γιατι οι υπολοιποι αθεοι τι διανοητικο προβλημα εχουν? δηλ οι υπολοιποι αθεοι δεν ξερουν τι τους γινεται?

Οχι φιλε μου δεν βαζεις το συλλογικο πανω απο το ατομικο συμφερον.Αυτο παντα ηταν προαγγελος του ολοκληρωτισμου(βλ.κομμουνισμος,εθνικοσοσιαλισμος κλπ)

οοχι η παρτη μας να ειναι καλα. τα παιδακια μας να βολεψουμε σε μια δουλιτσα, ας λαδωσουμε μωρε λιγο τι πειραζει? εμεις να μαστε κλα! δεν μας ενδιαφερει αν ο αλλος υποφερει. οοχι! που ακουστηκε? χαρακτηριζομαστε εμεις απο ανθρωπιστικες αξιες και ιδεωδη? μα καλα σοβαρα τωρα υποστηριζεις τον ατομικιστικο εγωκεντρικο τροπο ζωης?την συλλογικοτητα την συναδελφωση και την αλληλεγγυη ουτε που να τις ακουσεις ε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JKaradakov]

Πως γίνεται να ταυτίζεται την οικογενεια με τον ατομικισμό δεν μπορώ να καταλάβω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[transient]

γιατι οι υπολοιποι αθεοι τι διανοητικο προβλημα εχουν? δηλ οι υπολοιποι αθεοι δεν ξερουν τι τους γινεται?

Όχι άλλα απομακρύνονται από το θεό. Δε μπορεί κανένας άνθρωπος να πιστέψει ότι η απομάκρυνση από το θεό είναι σωστή...
Δεν είστε διανοητικά καθυστερημένοι... Σταμάτα να τα παίρνεις όλα προσωπικά... Απλά έχετε πάρει το λάθος δρόμο στη ζωή , νομίζω ....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stavri_]

αα μεχρι τωρα το επαιζες ευγενικη και υπερανω χριστιανη ξερω γω και τωρα τσααακ το καρφακι για τους αθεους..γιατι οι υπολοιποι αθεοι τι διανοητικο προβλημα εχουν? δηλ οι υπολοιποι αθεοι δεν ξερουν τι τους γινεται?

Ρε Δανάη, δεν είδες τη φατσούλα με τη γλωσσίτσα;;; Απλά αστειευόμουν! Αν ήταν δε θα έβαζα αυτή τη φατσούλα. Πλακίτσα έκανα. Η καλύτερή μου φίλη είναι άθεη και είμαι πολύ υπερήφανη που την έχω στη ζωή μου. Take it easy!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[unπαικτable]

Τα θρησκευτικα ως μαθηματα δεν ειναι απαραιτητα κακο. Ειναι το πως διδασκονται. Ο Ιησους την τοτε εποχη μιλησε για πραγματα πρωτακουστα και ανατρεπτικα για την τοτε κοινωνια, που θα ηταν πρωτοπορα ακομα και για την δημοκρατικη και "φωτισμενη" αρχαια Αθηνα. Το να διδασκομαστε τις φανφαρες που εβαλαν μεσα οι παππαδες στις Οικουμενικες συνοδους ειναι ασκοπο, αντι για την διδασκαλια του Ιησου. Καλο θα ηταν οπως εχει χιλιοειπωθει να γινεται μια εκτενεστερη αναφορα στις αλλες θρησκεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[MusEditor]

Ο Ηράκλειος είναι ο Αυτοκράτορας που καθιέρωσε την ελληνική γλώσσα ως την επίσημη γλώσσα του ρωμαϊκού κράτους, αντικαθιστώντας στα επίσημα έγγραφα, επιγραφές και νομίσματα το “Imperator Caesar, Augustus” με το “Βασιλεῦς”. Είναι γενικώς αποδεκτό ότι με τη βασιλεία του Ηράκλειου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εγκατέλειψε οριστικά την Αρχαιότητα και εισήλθε για τα καλά στη μεσαιωνική φάση της, αυτήν του (σήμερα αποκαλούμενου) βυζαντινού κράτους.

Πηγή:wikipedia

Ο όρος Βυζάντιο/ Βυζαντινός είναι μεταγενέστερος και πρωτοεμφανίστηκε το 18ο αιώνα. Η επιλογή του Ηράκλειου ήταν καθαρά πολιτική όπως και του Κωνσταντίνου να υιοθετήσει το Χριστιανισμού. Σταματήστε επιτέλους να αποκαλείτε τη ΑΝΑΤΟΛΙΚΉ ΡΩΜΑΙΚΉ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑ ως Ελληνικό Βυζάντιο. Είναι άτοπο ιστορικά. Δείτε τι έχουν πράξει αυτοί οι Αυτοκράτορες έναντι του Ελληνισμού και της Κλασσικής Αρχαιότητας. Δεν είναι τυχαίο πως από τη δημοκρατική Αθήνα μεταβήκαμε στο Θεοκρατικό Βυζάντιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[transient]

Η επιλογή του Ηράκλειου ήταν καθαρά πολιτική όπως και του Κωνσταντίνου να υιοθετήσει το Χριστιανισμού.

Πολιτική ή μη, υπήρξε επιλογή των αυτοκρατόρων.
Δεν ήταν ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το Βυζάντιο.
Επίσημη γλώσσα του κράτους καθιερώθηκε η Ελληνική, την οποία χρησιμοποίησε η εκκλησία, ο λαός και οι αυτροκράτορες.

Γι αυτό πρέπει να διδάσκοντα τα θρησκευτικά... Μας θυμίζουν το ένδοξο ιστορικό παρελθόν μας σε συνδυασμό με την Ελληνοχριστιανική παράδοση...
Ειδικά στα μικρά παιδιά που πρέπει να μάθουν από νωρίς την αλήθεια και να μην πέσουν θύματα ιστορικών ανακριβειών....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Chris1993]

Πολιτική ή μη, υπήρξε επιλογή των αυτοκρατόρων.
Δεν ήταν ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το Βυζάντιο.
Επίσημη γλώσσα του κράτους καθιερώθηκε η Ελληνική, την οποία χρησιμοποίησε η εκκλησία, ο λαός και οι αυτροκράτορες.

Γι αυτό πρέπει να διδάσκοντα τα θρησκευτικά... Μας θυμίζουν το ένδοξο ιστορικό παρελθόν μας σε συνδυασμό με την Ελληνοχριστιανική παράδοση...
Ειδικά στα μικρά παιδιά που πρέπει να μάθουν από νωρίς την αλήθεια και να μην πέσουν θύματα ιστορικών ανακριβειών....

Αν θυμάμαι καλά οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους 12 θεούς του Ολύμπου.
Ναι, ναι, γιατί ο χριστιανισμός διδάσκει τα γεγονότα με ακρίβεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[MusEditor]

Πολιτική ή μη, υπήρξε επιλογή των αυτοκρατόρων.
Δεν ήταν ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το Βυζάντιο.
Επίσημη γλώσσα του κράτους καθιερώθηκε η Ελληνική, την οποία χρησιμοποίησε η εκκλησία, ο λαός και οι αυτροκράτορες.

Γι αυτό πρέπει να διδάσκοντα τα θρησκευτικά... Μας θυμίζουν το ένδοξο ιστορικό παρελθόν μας σε συνδυασμό με την Ελληνοχριστιανική παράδοση...
Ειδικά στα μικρά παιδιά που πρέπει να μάθουν από νωρίς την αλήθεια και να μην πέσουν θύματα ιστορικών ανακριβειών....

Δυστυχώς φίλε ήταν. Άλλο ελληνόφωνο, άλλο ελληνικό. Επ ουδενί λόγω δεν ήταν το Βυζάντιο ελληνικό. Λυπάμαι αν καταρρέει η ψεύτικη εικόνα που έχεις πλάσει για να ικανοποιήσεις τον εθνικό σου εγωισμό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[transient]

Άλλο ελληνόφωνο, άλλο ελληνικό.

Η απόλυτη ένδειξη ύπαρξης ελληνικότητας είναι η χρήση της ελληνικής γλώσσας.
Έλληνα δε σε κάνει ούτε το DNA, ούτε η φυλή, ούτε οτιδήποτε ρατσιστικό και αντιχριστιανικό έχεις στο νου σου.
Η χρήση της Ελληνικής γλώσσας ως μητρικής με σκοπό τη δημιουργία ελληνόφωνου πολιτισμούκαι παράδοσης (μέσω του γραπτού ή και προφορικού ελληνικού λόγου) αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη Ελληνικότητας και απαραίτητη προϋπόθεση για τη θεώρηση μιας έννοιας ως "ελληνικής".

Γι αυτό τα θρησκευτικά πρέπει να ανάψουν τη φλόγα της αλήθειας στα μικρά παιδειά...
Να τα απαλλάξουν από την ιστορική αμορφωσία και το ρατσισμό που διακατέχει τους ανθέλληνες μπροστά στο ίδιο τους το έθνος...

Εισαγωγή των θρησκευτικών σε όλες τις τάξεις και ενίσχυση του μαθήματος! Όχι μόνο 2 ώρες την εβδομάδα όπως σήμερα... Αντικατάσταση ωρών της γυμναστικής (σε κάποιες τάξεις κάνουν και 3ωρα!) και των μαθηματικών, τις οποίες θα θυσιάσουμε για να οδηγηθούν τα παιδιά στην Αλήθεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mercury]

Ας μήν αρχίσουμε πάλι την συζήτηση υπάρχει-δεν υπάρχει θεός...Έχει γίνει πολλάκις...
Το θέμα μας είναι άν πρέπει να διδάσκονται τα θρησκευτικά στο σχολείο ή όχι.
Η θρησκευτικότητα είναι ένα προσωπικό θέμα,δεν είναι κάτι καθολικό,σίγουρο όπως είναι οι επιστήμες και τα γράμματα.
Κάποιος παραπάνω έγραψε πως όσοι βαφτίστηκαν μικροί πρέπει να κατηγορήσουν τους γονείς και όχι την θρησκεία.
Μα ποιός είπε στους γονείς πως τα παιδιά τους πρέπει να βαφτιστούν νήπια in the first place(Και ο λόγος προφανής,μέχρι το παιδί να φτάσει σε ηλικία να αμφισβητήσει,έχει φάει τόση πλύση εγκεφάλου που ούτε αυτό είναι ικανό να κάνει)
Θές να πιστεύεις σε φανταστικούς φίλους;
Γούστο σου και καπέλο σου.
Τόσοι τρελοί με περικεφαλαία υπάρχουν που ισχυρίζονται πως βλέπουν κάποιον,γιατί εσύ να είσαι καλύτερος;;
Όσες αποδείξεις υπάρχουν πως ο θεός είναι αληθινός,άλλες τόσες υπάρχουν και για τον Αλλάχ,τις θεότητες των Ινδών,τους θεούς του δωδεκάθεου,την θρησκεία των βικινγκς,για τον Ερου Ιλούβαταρ του Τόλκιν,και τον Κθούλου του Λόβκραφτ(Oh wait...τα δύο τελευταία είναι όντως φανταστικές ιστορίες)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[orange crush]

Νομίζω ότι ξεφύγαμε τελείως από το θέμα , που είναι για το αν τα θρησκευτικά θα πρέπει να καταργηθούν, όχι για το αν αν ο χριστιανισμός είναι μια τεράστια "φούσκα "....Για το θέμα έχω να πω ότι χρειαζόμαστε θρησκολογία , ένα μάθημα δηλαδή που προσεγγίζει όλες τις θρησκείες και δίνει το ελεύθερο στο μαθητή να σκεφτεί και να τις επεξεργαστεί . Γιατί κακώς ή καλώς ,οι θρησκείες έχουν μία δόση φιλοσοφίας μέσα τους .....
Όσο γι' αυτό που συζητάτε τώρα ...Κανείς δεν μπορεί να κάνει τον γάιδαρο να κουνηθεί , αν αυτός δε θέλει.... Το να προσπαθούμε από δω μέσα να "προσηλυτίσουμε" στο χριστιανισμό ή τον αθεϊσμό ή ο,τι άλλο θέλουμε είναι τουλάχιστον ανούσιο . Τέλος , σταματήστε με αυτήν την καραμέλα ο χριστιανισμός είναι η παράδοση μας και η ιστορία μας και....και...και ... την ιστορία την φτιάχνουν οι άνθρωποι ,όχι οι θρησκείες .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Βλα]

Είναι λοιπόν λογικό, εφόσον ο Νίτσε ήταν ένας συνειδητός και μάχιμος άθεος, να καταδικαστεί στην αιώνια τιμωρία, αν πραγματικά υπάρχει Θεός.
Ε, λοιπόν, αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που δεν θα ακολουθούσα τον Θεό ακόμη και αν υπήρχε. Ο Νίτσε, ίσως ο μεγαλύτερος φιλοσοφικός στοχαστής των τελευταίων αιώνων που έχει προσφέρει τόσο πολλά στις παλαιότερες, τις τωρινές, αλλά και τις μελλούμενες γενιές, σύμφωνα με τις χριστιανικές πεποιθήσεις προσπάθησε να κρύψει την "αλήθεια" του Θεού και γι' αυτό θα καταλήξει στην κόλαση.

Ξέρω τι θα ακούσω, ότι δεν μπορώ να κρίνω εγώ, αλλά ο Θεός, όμως η Βίβλος μου δίνει το δικαίωμα να έχω άποψη για το ποιος θα πάει στην κόλαση και ποιος όχι, γιατί γράφει και κάποια πράγματα μέσα. Αν ο Νίτσε είναι για την κόλαση τότε ο Θεός είναι ένας κακομαθημένος μονάρχης που τον ενδιαφέρει μόνο να τον προσκυνάνε και να τον υπακούν. Και, βέβαια, θα προτιμούσα να βρίσκομαι στην "κόλαση" μαζί με όλους όσους προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν τον κόσμο και την ζωή, παρά να είμαι στον "παράδεισο" μαζί με τον Άνθιμο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Raiseonce]

Η Κοινωνική Λειτουργία του μαθήματος των Θρησκευτικών

Πολύς λόγος γίνεται από χθες για την αναγκαιότητα της ύπαρξης του μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες της σύγχρονης εκπαίδευσης. Πολλές απόψεις έχουν κατατεθεί με αφορμή την τοποθέτηση της κας Ρεπούση αν θα πρέπει το εν λόγω μάθημα να διδάσκεται υποχρεωτικά ή προαιρετικά, αν θα πρέπει να έχει Ορθόδοξο Θρησκευτικό ή Θρησκειολογικό χαρακτήρα, αν θα πρέπει να υπάρχει αιτιολογημένη απόφαση του μαθητή για την απαλλαγή του από το μάθημα ή όχι και άλλα πολλά. Σίγουρα η κάθε άποψη είναι σεβαστή και έχει τη δική της βαρύνουσα αξία και σημασία. Θα ήθελα ωστόσο, ως κοινωνικός επιστήμων, να σταθώ στα σημεία εκείνα σύμφωνα με τα οποία το μάθημα των Θρησκευτικών, εφόσον διδάσκεται σωστά, μπορεί να συμβάλλει στην πρόληψη διαφόρων μορφών αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Σύμφωνα με το Νόμο πλαίσιο (1566/1985 άρθρ. 1-παρ.1.), «Σκοπός της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά. Ειδικότερα υποβοηθεί τους μαθητές : α) Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι σε κάθε περίπτωση απαραβίαστη».

Με άλλα λόγια βασικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια του ανθρώπου και η δημιουργία ελεύθερων και δημοκρατικών χαρακτήρων. Ο σκοπός αυτός, όπως είναι φυσικό, επιδιώκεται από τα λεγόμενα ανθρωπιστικά μαθήματα, στα οποία ανήκει και το μάθημα των Θρησκευτικών που έχει ηθική, κοινωνική, ψυχοθεραπευτική, πολιτιστική και παιδαγωγική αξία.

Το μάθημα των Θρησκευτικών στοχεύει στο να καλλιεργεί το χαρακτήρα των μαθητών και τις αρετές ώστε να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ανεπηρέαστες από κάθε λογής αντικοινωνικές συμπεριφορές. Επίσης, το μάθημα των Θρησκευτικών καταπραΰνει τα πάθη της ψυχής και διδάσκει την αγάπη. Προσανατολίζει τους μαθητές σε μια αγωνιστική πορεία στη ζωή για την επικράτηση υπέρτατων αξιών όπως η ισότητα όλων των ανθρώπων, η δικαιοσύνη, η συναδέλφωση, η ελευθερία, κ.α. Ο υπουργός Παιδείας της Αγγλίας δρ. Μπόϋσον έγραψε σε σχετικό άρθρο : « Η καθημερινή συλλογική λατρεία και θρησκευτική διδασκαλία είναι καθήκον. Η θρησκεία είναι όχι μονάχα υπόσχεση και ελπίδα, αλλά εμβολιασμός ενάντια σε ολέθριες δυνάμεις που φθονούν σήμερα και απειλούν την κοινωνία».

Είναι γεγονός ότι οι νέοι που διακατέχονται από Θρησκευτική συνείδηση, εμφανίζουν ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να παρασυρθούν σε αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως η βία και η εγκληματικότητα, η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, η επιθετικότητα, η μισαλλοδοξία, τα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας, η καταστροφή του περιβάλλοντος κ.α. Οι νέοι αυτοί δεν ισχυρίζεται κανείς ότι είναι καλύτεροι από τους υπολοίπους, απλά διαθέτουν ισχυρά κοινωνικά αντισώματα διότι μέσω της Θρησκευτικής τους παιδείας έμαθαν να αγαπούν τη δημοκρατία, να σέβονται την ισονομία, να είναι γαλήνιοι, να καλύπτουν τα υπαρξιακά τους κενά, να μη δέχονται την αδικία, να υπακούουν στους θεσμούς και να διατηρούν τις παραδόσεις. Απόρροια όλων αυτών είναι να έχουν άρτια ψυχοσωματική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε μορφής αντισυμβατικές συμπεριφορές. Η εκδήλωση της θρησκευτικότητας από μικρή ηλικία, ως ένα στοιχείο της ταυτότητας του προσώπου, συμβάλλει στην ψυχική υγεία και ισορροπία του ανθρώπου, ενώ αντίθετα η καταπίεση της εκδήλωσης της έμφυτης θρησκευτικότητας, η οποία εκδήλωση αποτελεί ψυχική ανάγκη, οδηγεί σε διάφορες ψυχικές διαταραχές. Ως εκ τούτου με το μάθημα των Θρησκευτικών ικανοποιείται, ως ένα βαθμό, η ψυχική αυτή ανάγκη του ανθρώπου με ευεργετικά αποτελέσματα γι’ αυτόν τον ίδιο, την οικογένειά του και την κοινωνία.

Η πρώην πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ, αναγνωρίζοντας την αξία των θρησκευτικών στα σχολεία δήλωσε ότι, «προτιμά να πληρώνει θεολόγους στα Σχολεία με ασήμαντα χρηματικά ποσά, παρά να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό με τα ογκώδη ποσά που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών».

Το 2004 η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» ανέφερε ότι : «η γενιά των 40-50 ετών απαιτεί από τη σύγχρονη εκπαίδευση τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών…Απέναντι στην κρίση της οικογένειας και των θεσμών ανακαλύπτονται ξανά οι πιο παραδοσιακές γονικές κινήσεις όπως η θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών. Πάρα πολλοί γονείς γνώρισαν πολλές αποτυχίες με τα παιδιά τους για να εξακολουθήσουν να περιφρονούν τη θρησκεία».

Από όλα τα παραπάνω είναι προφανής η τεράστια συμβολή του μαθήματος των Θρησκευτικών (εφόσον διδάσκεται σωστά) στην πρόληψη φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης. Ίσως είναι ένα από τα βασικότερα ανθρωπιστικά μαθήματα που δίνει στο νέο ουσιαστικά εφόδια για την αντιμετώπιση καθημερινών πολυπροβληματικών καταστάσεων που καλείται να αντιμετωπίσει, απέναντι σε μια τεχνοκρατική κοινωνία που προβάλλει συνεχώς τον άκρατο υλισμό και καταναλωτισμό ως μόνη μορφή ευτυχίας.

Γι’ αυτό το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να το αντιμετωπίζουμε όλοι (πιστοί, αμφισβητίες, προβληματισμένοι κ.α.) ως αξία η οποία καλλιεργεί τον άνθρωπο και τον ολοκληρώνει ως κοινωνική προσωπικότητα και όχι ο καθένας από τη «θέση» που κατέχει ή τα υποκειμενικά ιδεολογικά «δίοπτρα» που φορεί.

Φιλιππίδης Γιώργος

Κοινωνικός Λειτουργός

Υποψήφιος Διδάκτωρ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JKaradakov]

Γι αυτό τα θρησκευτικά πρέπει να ανάψουν τη φλόγα της αλήθειας στα μικρά παιδειά...
Να τα απαλλάξουν από την ιστορική αμορφωσία και το ρατσισμό που διακατέχει τους ανθέλληνες μπροστά στο ίδιο τους το έθνος...

Και ξαναρωτάω. Γιατί να διδάκεται μόνο η μονόπλευρη αλήθεια του Χριστιανισμού;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_fairygirl_]

Και ξαναρωτάω. Γιατί να διδάκεται μόνο η μονόπλευρη αλήθεια του Χριστιανισμού;

Γιατί μόνο αυτή συμφέρει όταν έχουν σκοπό να δημιουργήσουν άτομα με παρωπίδες.
Γιατί λέμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JKaradakov]

Γιατί μόνο αυτή συμφέρει όταν έχουν σκοπό να δημιουργήσουν άτομα με παρωπίδες.
Γιατί λέμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά;

Γιατί θέλω να ακούσω την άποψη του ίδιου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ασυμβιβαστος119]

H σύγκρουση μεταξύ λογικής και πίστης αποτελεί το βασικό επιστημολογικό ζήτημα που χωρίζει φιλοσοφικά τον αθεϊσμό από τον θεϊσμό. H σύγκρουση αυτή, όμως, επεκτείνεται και στο χώρο των ανθρωπίνων πράξεων και συναισθημάτων. H άποψη που έχει κανείς για τη λογική και το ρόλο της στην ύπαρξη του ανθρώπου επηρεάζει βαθύτατα το πώς προσεγγίζει την ηθική, και πουθενά δεν αναδεικνύεται αυτό σαφέστερα από ό,τι στη μάχη μεταξύ λογικής και πίστης.
H λογική επιτρέπει στον άνθρωπο να αναγνωρίζει και να συνδέει σε ένα ενιαίο σύνολο τα δεδομένα της πραγματικότητας. Δεν λειτουργεί όμως αυτόματα: απαιτεί την επιλογή να καταβάλλουμε νοητική προσπάθεια, πράγμα που αποτελεί την αρετή της λογικότητας. Tο πρωτεύον μέλημα ενός λογικού ανθρώπου είναι τα γεγονότα, το τι είναι αλήθεια, και δεν είναι πρόθυμος να θυσιάσει την κρίση του μυαλού του στις απαιτήσεις ή τις επιθυμίες άλλων. Έτσι η αρετή της λογικότητας εμπεριέχει την πνευματική ανεξαρτησία και τη θέληση να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τα πιστεύω, τις επιλογές και τις πράξεις του.
Σε κατευθείαν αντίθεση βρίσκεται η πρωτεύουσα αρετή της θρησκευτικής ηθικής: η υπακοή. Aυτό είναι με χειροπιαστούς όρους το νόημα της πίστης. Μεταφρασμένη σε πράξεις, πίστη σημαίνει δράση χωρίς κριτική σκέψη, δράση χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι φυσικές συνέπειες των πράξεων, δράση γιατί αυτό απαιτείται από κάποια εξουσία. Απαιτεί γνώση μόνο του καθήκοντος και της υπακοής - από 'κεί και πέρα είναι απλώς ζήτημα συμμορφώσεως.
Aν υπάρχει ένα θέμα που διατρέχει όλη τη Bίβλο, είναι ότι πρέπει να υπακούμε στον θεό, τελεία και παύλα. Λατρεία προστάζει ο θεός; λατρεία πρέπει ο άνθρωπος. Aγάπη; αγάπη. Φόνο; φόνο.
Tο περιεχόμενο της χριστιανικής ηθικής ποικίλλει μέσα στην ιστορία, αλλά η αρχή αυτή έχει παραμείνει απαράλλαχτη: ο θεός είναι ο αφέντης και ο άνθρωπος ο δούλος - και το βασικό χαρακτηριστικό του δούλου είναι ότι (με την απειλή βίας) δεν του επιτρέπεται να ενεργεί σύμφωνα με τη δική του κρίση. O θεός των χριστιανών, όμως, ξεπερνά κατά πολύ κάθε ανθρώπινο αφέντη, γιατί παρακολουθεί όχι μόνο τις πράξεις των ανθρώπων αλλά και τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Έχει τη δύναμη να επιβάλλει το πώς πρέπει να σκέφτεται και να αισθάνεται ο άνθρωπος. Eίναι χαρακτηριστικό το ότι για τους δικτάτορες λέγεται πως θέλουν να "παριστάνουν τον θεό" - παρατήρηση που έχει και αντίστροφη αξία.
H λέξη "πίστη" ηχεί καλά στα αυτιά πολλών. Σκέπτονται τον πιστό ως άνθρωπο με ευσπλαχνία και εσώτερη δύναμη - όπως ήταν οι πρώτοι χριστιανοί που απέρριπταν τη βία και ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για τις πεποιθήσεις τους. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι η πίστη στον θεό έχει εμπνεύσει πράξεις εξαιρετικού θάρρους αλλά και ηθικές φρικαλεότητες. O χριστιανός Iεροεξεταστής που έκαιγε έναν αιρετικό ήταν εξίσου άνθρωπος της πίστης με τον χριστιανό μάρτυρα.
Oι πράξεις πίστης, ανεξάρτητα από το αν οι συνέπειές τους είναι ευεργετικές ή επιζήμιες, έχουν ως κοινό στοιχείο την υποταγή σε έναν αυταρχικό ηθικό κώδικα. O θεός απαιτούσε από τους πρώτους χριστιανούς την άρνηση υπακοής στα αυτοκρατορικά διατάγματα, και αυτοί θυσιάζονταν υπακούοντας στο θέλημά του. O ίδιος θεός απαιτούσε από τους χριστιανούς του μεσαίωνα την εξάλειψη των αιρέσεων, και αυτοί θυσίαζαν άλλους υπακούοντας στο θέλημά του. Σήμερα εξυμνούμε τα μεν ως θαρραλέα και καταδικάζουμε τα δε ως αποτρόπαια, αλλά η αρχή που βρίσκεται πίσω από τις πράξεις αυτές είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: παθητική υπακοή σε ηθικούς κανόνες.
Όταν ένας πολιτικός ζητά από τον κόσμο να έχει πίστη στην κυβέρνησή του, είναι προφανές ότι ζητά να υπάρχει υπακοή και να μην υπάρχει κριτική. Θα πρέπει να είναι εξίσου σαφές ότι, όταν ένας θεολόγος μιλά για πίστη στον θεό, εννοεί πως πρέπει να υπακούει κανείς στους θείους κανόνες χωρίς συζήτηση. Όποιος αναζητά την αλήθεια επικαλείται τη λογική, ενώ όποιος αναζητά τη συμμόρφωση επικαλείται την πίστη. Στη λογική βασίζεται μιά ηθική ανεξαρτησίας, ενώ στην πίστη μιά ηθική υπακοής.
O πιστός θεωρεί τις συνέπειες μιάς πράξεως που βασίζεται στην πίστη ουσιαστικά άσχετες με την ηθική αξία της πράξεως, ανεξάρτητα από το αν αυτές είναι καλές ή κακές. Στα πλαίσια της θρησκευτικής ηθικής τα φυσικά επακόλουθα των πράξεών μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το ζήτημα της υπακοής. Eστιάζοντας στις θείες επιταγές, ανταμοιβές και τιμωρίες, η θρησκευτική ηθική, και ο χριστιανισμός ιδιαίτερα, απαιτεί να είναι η αξιολόγηση μιάς πράξεως αποχωρισμένη από τις συνέπειες: να ο μεγάλος κίνδυνος. Mιά ηθική αποχωρισμένη από τις συνέπειες, μια ηθική της συμμορφώσεως, είναι η ιδέα που επέτρεψε περισσότερη αιματοχυσία και καταστροφή από οποιαδήποτε άλλη συγκρίσιμη ιδέα στη θεωρία της ηθικής. Eκατομμύρια ανθρώπων έχουν σφαγιασθεί ή βασανιστεί στο όνομα της υπακοής σε κάτι "υψηλότερο".
Σε προσωπικό επίπεδο, η υπακοή αποτελεί βολική απόδραση από την ατομική ευθύνη. Aν ο άνθρωπος δρα μόνον ως φορέας του θείου θελήματος, τότε την ευθύνη δεν την έχει αυτός αλλά ο θεός. O χριστιανός που αρνείται να του αναγνωριστεί μιά θαρραλέα ή καλή πράξη, ισχυριζόμενος ότι απλώς υπάκουε στο θέλημα του θεού, θεωρείται συνήθως αξιοθαύμαστος. H άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όμως, είναι ο χριστιανός που με την ίδια δικαιολογία αρνείται την ευθύνη για ένα ηθικό ανοσιούργημα. Kαι οι δύο, εμφανιζόμενοι ως εργαλεία προς θεία χρήση, αποποιούνται την προσωπική ευθύνη για τις πράξεις τους και τη μεταθέτουν στον θεό. Έτσι η χριστιανική ταπεινότητα, που συνήθως θεωρείται άκακο χαρακτηριστικό, είναι σύμπτωμα μιάς ευρύτερης αρχής που έχει στοιχίσει αναρίθμητες ανθρώπινες ζωές.
Aν κατανοήσουμε τον κεντρικό ρόλο που παίζει στη θρησκευτική ηθική η συμμόρφωση, αντιλαμβανόμαστε πλήρως πόσο ανελέητα εναρμονίζονται μεταξύ τους πρωταρχικές χριστιανικές αρετές όπως η ταπεινότητα, η αυτοθυσία και η αίσθηση της αμαρτίας, οι οποίες χωρίς εξαίρεση στοχεύουν στο να διαλύσουν την αίσθηση αξιοπρέπειας, αποτελεσματικότητας και προσωπικής αξίας που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο πως στο χριστιανισμό θεωρείται μείζον αμάρτημα η υπερηφάνεια. Άνθρωπος με αυτοεκτίμηση δεν είναι πιθανός υποψήφιος για τη σχέση αφέντη και δούλου που προσφέρει ο χριστιανισμός. Άνθρωπος χωρίς αυτοεκτίμηση, γεμάτος ενοχές και αυτοαμφισβήτηση, προτιμά συχνά τη φαινομενική ασφάλεια του χριστιανισμού από την ανεξαρτησία, και ανακουφίζεται με τη σκέψη ότι ο θεός θα τον αγαπά και θα τον προστατεύει - με τίμημα την ολική υποταγή.
Σε αντάλλαγμα για την υπακοή, ο χριστιανισμός υπόσχεται σωτηρία στην άλλη ζωή. Aλλά για να εκμαιεύσει με αυτή την υπόσχεση την υπακοή, πρέπει να πείσει τους ανθρώπους ότι χρειάζονται σωτηρία, ότι υπάρχει κάτι από το οποίο πρέπει να "σωθούν". O χριστιανισμός δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο που ζει σε ένα σύμπαν φυσικό και κατανοητό. Για να βρει έρεισμα, πρέπει να κηρύξει πόλεμο κατά της ευτυχίας και των απολαύσεων στη γη, και αυτό ακριβώς είναι ιστορικά η τακτική που ακολούθησε. Στα μάτια του χριστιανισμού ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και αβοήθητος ενώπιον του θεού, εν δυνάμει καύσιμο για τις φλόγες της κολάσεως. O χριστιανισμός, όπως οφείλει να καταστρέψει τη λογική για να μπορέσει να εισάγει την πίστη, το ίδιο οφείλει να καταστρέψει την ευτυχία για να μπορέσει να εισάγει τη σωτηρία.
Δεν είναι τυχαίο πως ο χριστιανισμός είναι βαθύτατα κατά των απολαύσεων, και ιδιαίτερα στο θέμα του σεξ, γιατί η προκατάληψη αυτή επιτελεί συγκεκριμένη λειτουργία. H απόλαυση είναι πηγή ζωής, και η σεξουαλική απόλαυση είναι η πιο έντονη μορφή της που μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος. Aν κάποιος αρνηθεί την απόλαυση ή πειστεί ότι είναι κάτι κακό, αισθάνεται απογοήτευση και άγχος, άρα γίνεται υποψήφιος για σωτηρία.
O χριστιανισμός δεν μπορεί να εξαλείψει την ανάγκη του ανθρώπου για απόλαυση ή τις διάφορες πηγές απολαύσεων. Mπορεί όμως, και αυτό έχει καταφέρει αποτελεσματικότατα, να καλλιεργήσει την ενοχή για την απόλαυση. Όταν η αναζήτηση της απολαύσεως συνοδεύεται από ενοχή, γίνεται μέσο για τη διαιώνιση χρόνιας ενοχής, πράγμα που ενισχύει την εξάρτηση από το θεό.
Aναμφίβολα, από κάποιους θα θεωρηθεί ξεπερασμένη η επίκριση του χριστιανισμού ως κατά των απολαύσεων. Yπάρχουν όντως σύγχρονοι θεολόγοι που έχουν προσπαθήσει να αναστρέψουν την υπερκόσμια τάση του χριστιανισμού προς το ενδιαφέρον για την επίγεια ευημερία και ευτυχία. Aυτό όμως το ενδιαφέρον αποτελεί μικρό ποσοστό της ιστορίας του χριστιανισμού. Ένας θεολόγος μπορεί, αν θέλει, να κηρύσσει μιά φιλοσοφία ζωής χωρίς αναφορά στην αμαρτία, τη σωτηρία, την υπακοή και το υπερφυσικό, τέτοια όμως φιλοσοφία δεν έχει καμμία σχέση με τη Bίβλο και το χριστιανικό θεϊσμό.
Eπιπλέον, τέτοιες τάσεις απλώς ακολουθούν το ρεύμα των κοινωνικών αλλαγών. Kανείς δεν έχει την αφέλεια να ισχυριστεί π.χ. ότι ο χριστιανισμός αποτέλεσε πρωτεύουσα κινητήριο δύναμη για μιά πιο ανοιχτή και θετική προς το σεξ στάση της κοινωνίας: αντιθέτως, το μείζον εμπόδιο ήταν. Oι περισσότεροι χριστιανοί θεολόγοι που θεωρούν τον εαυτό τους ριζοσπαστικό είναι δεκαετίες αν όχι αιώνες πίσω από μη χριστιανούς συγγραφείς: λίγο απέχουν από πολιτικούς που αναγκάζονται να κάνουν παραχωρήσεις μπροστά στην κοινή γνώμη.
Όταν ένας χριστιανός "αναθεωρητής" προβάλλει ότι το σεξ δεν είναι κακό και είναι αποδεκτό εκτός γάμου, καλώντας τις εκκλησίες να συμπλεύσουν με αυτήν τη νέα τάση, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν σκέφτεται ποτέ ότι έχει αργήσει κάπου δεκαεννιά αιώνες. Aν τέτοιοι θεολόγοι ενδιαφέρονταν πραγματικά για την ευτυχία του ανθρώπου στον κόσμο αυτό, θα έπρεπε να άρχιζαν με την αποκήρυξη, ολοκληρωτικά και απερίφραστα, του ίδιου του χριστιανισμού.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε όσο πιο έντονα γίνεται ότι ο χριστιανισμός επενδύει στην ανθρώπινη δυστυχία. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, επένδυσε στον ανθρώπινο πόνο, και εξασφάλισε επιτυχέστατα την επιβίωσή του διαιωνίζοντας τον ανθρώπινο πόνο.
Φυσικά ποτέ ο χριστιανισμός δεν τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της ανθρώπινης δυστυχίας, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Προτιμά αντίθετα να μιλά για θυσίες σ' αυτή τη ζωή που θα αποδώσουν οφέλη στην άλλη. Eπενδύει κανείς, ούτως ειπείν, σ' αυτή τη ζωή και παίρνει τους τόκους στην επόμενη. Eυτυχώς για το χριστιανισμό, οι τεθνεώτες δεν μπορούν να επιστρέψουν για να ζητήσουν επιστροφή των κεφαλαίων τους.
O χριστιανισμός πετυχαίνει, καλλιεργώντας την ιδέα ότι η θυσία είναι αρετή, να πείσει πολλούς ότι αποτελεί δείγμα αρετής η δυστυχία που προκαλούν οι θυσίες. Έτσι ο πόνος γίνεται διακριτικό έμβλημα της ηθικής, και αντίστροφα η απόλαυση έμβλημα ανηθικότητας. Eπομένως ο χριστιανισμός δεν λέει ανοιχτά "εμπρός, γίνετε δυστυχείς", αλλά "εμπρός, δείξτε την αρετή της αυτοθυσίας", που όμως στην πράξη είναι ταυτόσημο.
Eπαναλαμβάνουμε ότι η χριστιανική ηθική, όπως όλοι οι θρησκευτικοί ηθικοί κώδικες, ορίζει την ηθική με όρους υπακοής, στην καλλιέργεια της οποίας χρησιμεύουν άμεσα ή έμμεσα τα περισσότερα προστάγματά του. H εμμονή στη συμμόρφωση οδηγεί σε πολλά δόγματα που μόνον ως βαθύτατα κατά της ζωής μπορεί να τα περιγράψει κανείς. Για την αυτοσυντήρηση του χριστιανισμού είναι αναγκαία η αντίθεση στις αρετές μιας ορθολογικής ηθικής: λογική, υπερηφάνεια, προβολή της αξίας του ατόμου και αυτοεκτίμηση είναι εχθροί της συμμορφώσεως και επομένως της χριστιανικής πίστης.
Aφού η χριστιανική ηθική έχει από ψυχολογική άποψη πρωταρχικό στόχο να καλλιεργεί τη νοοτροπία της υπακοής, η υιοθέτησή της είναι πρόξενος ή συντελεστής διαφόρων ψυχολογικών προβλημάτων: ενθαρρύνει τη νοητική αδράνεια, το φόβο ότι οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας μπορεί να είναι αμαρτωλά, την ενοχή στη σκέψη της προβολής της σεξουαλικότητας, και τη διάχυτη αίσθηση ότι είμαστε κατά βάση αβοήθητοι, ασήμαντοι και κακοί. Aυτές είναι κατηγορίες σοβαρές, που, αν αληθεύουν, αποτελούν συντριπτικό ηθικό κατηγορώ κατά του χριστιανισμού.
Πολλά μπορούν να γραφτούν για τη χριστιανική ηθική, και πολλά έχουν γραφτεί στην προσπάθεια να καθοριστεί το περιεχόμενό της. Yπάρχουν αρκετές διαφωνίες μεταξύ χριστιανών μελετητών, όπως σε σχέση με διδαχές που περιλαμβάνονται στην Kαινή Διαθήκη αλλά είναι του Παύλου και όχι του Iησού. Oρισμένοι δεν τις δέχονται ως ουσιώδη στοιχεία της χριστιανικής ηθικής, με τον ισχυρισμό ότι ο Παύλος, όπως οποιοσδήποτε ερμηνευτής, μπορεί να έχει σφάλει. Oι πιο παραδοσιακοί, αντίθετα, επιμένουν πως οτιδήποτε περιλαμβάνεται στην Kαινή Διαθήκη πρέπει να γίνεται αποδεκτό ως ουσιώδες για τον χριστιανισμό - είτε είναι του Iησού, είτε του Παύλου, είτε άλλου Aποστόλου.
Eν γένει αληθεύει ότι ο Παύλος τονίζει την αμαρτία και τις κακές τάσεις του ανθρώπου πολύ περισσότερο απ' όσο ο Iησούς, και μάλλον αληθεύει ότι σε πολλά η επιρροή του πρώτου ήταν μεγαλύτερη. Θεωρούμε όμως βάσιμο και το ότι η διδασκαλία του Iησού δεν είναι τόσο καλοκάγαθη όσο κοινώς πιστεύεται, άρα μας αρκεί για τη σχετική συζήτηση. George H. Smith

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[transient]

Και ξαναρωτάω. Γιατί να διδάκεται μόνο η μονόπλευρη αλήθεια του Χριστιανισμού;

Να διδάσκονται και οι άλλες θρησκείες, καθώς και οι απόψεις τη αθεϊας, ώστε να καταλάβουν τα παιδιά του Δημοτικού τις διαφορές Χριστιανισμού - άλλων θρησκειών σε βάθος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Raiseonce]

Και ξαναρωτάω. Γιατί να διδάκεται μόνο η μονόπλευρη αλήθεια του Χριστιανισμού;

Καταρχήν ο χριστιανισμός είναι επίσημη θρησκεία του κράτους.Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Ποια μονόπλευρη αλήθεια?Στην εποχή που το διαδίκτυο έχει μπει στη ζωή μας υπάρχει περίπτωση να εγκλωβίσεις τα παιδιά στο να μάθουν μόνο για το χριστιανισμό και να αγνοούν τις άλλες θρησκείες?Και σε όλη τη β λυκείου μαθαίνεις όλη τη χρονιά για τις άλλες θρησκείες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.