Νεκρή η 27χρονη που παρουσίασε επιπλοκές ύστερα από καισαρική

[Μάρκος Βασίλης]

"Η Δημοκρατία δεν είναι αγαθό πολίτευμα αφού δεν έχει θέμα να θυσιάσει τους λίγους που έχουν δίκιο,για να σώσει τους πολλούς και ας έχουν άδικο ."
Διαβάζω αυτά που λέτε, και πότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πράγματι η Δημοκρατία
δεν κοιτά απαραίτητα τι είναι το ΣΩΣΤΟ αλλά το τι θέλει η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.Θεωρητικά, στηρίζεται στο ότι η κοινή γνώμη θα έχει και κοινή λογική. Αλλά τι γίνεται αν δεν έχει;!
Λέτε να υπάρχει κάποιο καλύτερο πολίτευμα από την Δημοκρατία,που να εφαρμόσουμε οι άνθρωποι στο μέλλον;

@nPb δε θέλεις να μοιραστείς την χαρά σου μαζί μας να γελάσουμε και εμείς;

Παιδιά, η δημοκρατία δεν είναι «τα περισσότερα άτομα λένε κάτι, τα άλλα ακολουθούν». Δε νομοθετεί η πλειοψηφία που έχει την εξουσία μόνο για το συμφέρον της - γι' αυτό υπάρχει αντιπολίτευση, άλλωστε, γι' αυτό έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για όσα δε μας αρέσουν και να διεκδικούμε όσα θεωρούμε δίκαια/μας στερούνται.

Επίσης, η δημοκρατία δε στηρίζεται στο ότι η ευρεία μάζα διαθέτει κοινή λογική αλλά στο ότι, από τη θεωρητική της θεμελίωση, παρέχει σε κάθε άτομο το μερίδιο της εξουσίας που του αναλογεί. Στη μετάβαση από τις φεουδαρχικές κοινωνίες του Μεσαίωνα και της ύστερης Αναγέννησης - εξαιρώντας της δημοκρατίες (kind of) της Βόρειας Ιταλίας - στις αστικές δημοκρατίες της Δύσης, μέρος αυτής της εξουσίας αποφασίσαμε - ή «αποφασίσαμε» - να το παραχωρούμε σε άτομα που κρίνουμε ως κατάλληλα - με κάποια κριτήρια - για να τη διαχειρίζονται. Ωστόσο, η δημοκρατία είναι ιστορικά ένα από τα λίγα πολιτεύματα που δίνουν στον λαό την ευκαιρία να εξελιχθεί ατομικά και να αναπτύξει τις δυνατότητές του, να εκδηλώσει όσο περισσότερο του επιτρέπεται τις επιθυμίες του.

Άλλο να μας ενοχλεί η εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης που δεν είναι αψεγάδιαστη και «κουλτουριάρικη» και άλλο η δημοκρατία, ως πολίτευμα, που μας δίνει τη δυνατότητα να εκδηλωθούμε - αν και διαφωνώ και με το πρώτο σκέλος της πρότασης αυτής. Η δημοκρατία αν υπερέχει σίγουρα σε κάτι είναι στο ότι αυτή τη στιγμή εμείς μπορούμε να την αμφισβητούμε χωρίς να κινδυνεύει η ζωή μας, χωρίς να φοβόμαστε να πούμε την άποψή μας και όλα αυτά. Η δημοκρατία μας φέρει προ των ευθυνών μας. Όχι των ευθυνών να διαχειριστούμε στο σύνολό του ένα κράτος, αλλά στο να διαχειριστούμε τη ζωή μας και τον εαυτό μας. Αυτό, ίσως να μας ξεβολεύει λίγο.

Στην Πολιτεία του Πλάτωνα φαύλο πολίτευμα παρουσίαζεται η Δημοκρατία (κάτι θα ήξερε ο φίλος μάλλον...). Αριστοκρατία χρειαζόμαστε .

Εντάξει, αριστοκρατικός από τα γεννοφάσκια του ο Πλάτωνας, αυτό μας έλειπε να τη συμπαθούσε τη δημοκρατία. Μην ξεχνάμε και το πότε έζησε ο Πλάτωνας, πράγμα που επηρεάζει πάρα πολύ και όλον τον χαρακτήρα του έργου του. Δε μας ήρθε ως «αυθεντία» από άλλον πλανήτη...

 

[Viedo]

Πολλοί από τους ανθρώπους που ψηφίζουν δεν παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα ψυχικής φύσεως. Δεν θεωρώ πως η πλειονότητα παρουσιάζει τέτοια σοβαρά προβλήματα.

Τα προβλήματα ψυχικής υγείας, ωστόσο, μπορεί να είναι από πολύ ήπια μέχρι πολύ σοβαρά. Επομένως, ενδέχεται να υπάρχουν άτομα με εποχική κατάθλιψη ελαφριάς μορφής, αλλά και άτομα με διπολική διαταραχή ή σχιζοφρένεια, τα οποία αντιμετωπίζουν σοβαρότερο πρόβλημα. Και τα δύο άτομα στερούνται του δικαιώματος να λάβουν το πιστοποιητικό ψυχικής υγείας.

Κάποιος που έχει ελαφριάς μορφής ψυχική νόσο, πιστεύω είναι εντάξει να ψηφίζει. Όσο πιο σοβαρό κρίνεται το πρόβλημα εκεί τρέφω κι εγώ επιφυλάξεις..

Σε ορισμένες χώρες άτομα με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας δεν ψηφίζουν, καθώς ο νόμος ορίζει ότι αφού δεν μπορούν να εργαστούν, να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους από άποψη π.χ. οικονομική δεν έχουν το δικαίωμα ψήφου.

Νομίζω πολιτική παιδεία θα χρειαζόταν ο κόσμος να έχει και όχι πιστοποιητικό ψυχικής υγείας. Γιατί αυτοί που πάνε και ψηφίζουν στην πλειονότητά τους είναι εντάξει σε ψυχικό επίπεδο. Ενημερωμένοι δεν είναι για το τι συμβαίνει ή εθελοτυφλούν...

 

[Μάρκος Βασίλης]

Πολλοί από τους ανθρώπους που ψηφίζουν δεν παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα ψυχικής φύσεως. Δεν θεωρώ πως η πλειονότητα παρουσιάζει τέτοια σοβαρά προβλήματα.

Τα προβλήματα ψυχικής υγείας, ωστόσο, μπορεί να είναι από πολύ ήπια μέχρι πολύ σοβαρά. Επομένως, ενδέχεται να υπάρχουν άτομα με εποχική κατάθλιψη ελαφριάς μορφής, αλλά και άτομα με διπολική διαταραχή ή σχιζοφρένεια, τα οποία αντιμετωπίζουν σοβαρότερο πρόβλημα. Και τα δύο άτομα στερούνται του δικαιώματος να λάβουν το πιστοποιητικό ψυχικής υγείας.

Κάποιος που έχει ελαφριάς μορφής ψυχική νόσο, πιστεύω είναι εντάξει να ψηφίζει. Όσο πιο σοβαρό κρίνεται το πρόβλημα εκεί τρέφω κι εγώ επιφυλάξεις..

Σε ορισμένες χώρες άτομα με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας δεν ψηφίζουν, καθώς ο νόμος ορίζει ότι αφού δεν μπορούν να εργαστούν, να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους από άποψη π.χ. οικονομική δεν έχουν το δικαίωμα ψήφου.

Νομίζω πολιτική παιδεία θα χρειαζόταν ο κόσμος να έχει και όχι πιστοποιητικό ψυχικής υγείας. Γιατί αυτοί που πάνε και ψηφίζουν στην πλειονότητά τους είναι εντάξει σε ψυχικό επίπεδο. Ενημερωμένοι δεν είναι για το τι συμβαίνει ή εθελοτυφλούν...

Δε νομίζω ότι πραγματικά είναι πρόβλημα τα άτομα με ψυχική νόσο για τη δημοκρατία και ότι πρέπει να τους στερηθεί το δικαίωμα ψήφου από ένα σημείο και μετά. Είναι μία φωνή που πρέπει να εκφραστεί, αν μπορεί. Όπως επισημαίνεις, έχουμε ουσιαστικά προβλήματα αλλού να εστιάσουμε για τη δημοκρατία μας.

 

[Viedo]

Πέρα από την πλάκα με αριστοκρατίες και δικτατορίες, στις χώρες που τα πάνε περίφημα από διάφορες απόψεις (κοινωνικά, οικονομικά, υγεία, πολιτική...) δημοκρατία υπάρχει. Όλος ο κόσμος μπορεί και ψηφίζει όπως και εδώ, δεν επιτρέπουν μόνο στους διανοούμενους ή τους γνώστες πολιτικής μόνο.

Η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης, οι φιλοδοξίες, οι ευαισθησίες των ανθρώπων είναι που κάνουν τη διαφορά. Πραγματικά δεν μπορώ να σου πω που σκατά είναι το πρόβλημα και γιατί πάει όπως πάει η χώρα εδώ και χρόνια. Είναι το μέγεθος της χώρας; Είναι οι όντως οι άνθρωποι; Είναι οι υπόλοιπες χώρες; Έχει πάρα πολλούς λόγους που μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι η αιτία του προβλήματος αλλά ταυτόχρονα να έρθει κάποιος άλλος και να τους αναιρέσει με παραδείγματα.

Ίσως στην τελική να είναι λίγο από όλα. Μάλλον πρέπει να αλλάξει το λίγο από όλα σιγά σιγά.

 

[Eileen]

To θέμα νομίζω είναι πλέον αρκετά off-topic, αλλά όσο τετριμμένη είναι η συζήτηση σχετικά με την τηλεόραση που αναπαράγει/προάγει υποκουλτούρα θα ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία.

Η τηλεόραση δείχνει αυτό που ζητάει το κοινό.
Η τηλεόραση κοινώς είναι η εικόνα της κοινωνίας, όπως ακριβώς και οι πολιτικοί που βγαίνουν είναι η αντίστοιχη εικόνα των πολιτών.

Η τηλεόραση επίσης είναι ένα φίλτρο. Αντίστοιχο φίλτρο είναι και το feed στο εκάστοτε κοινωνικό δίκτυο. Μόνο που στο feed το φίλτρο είναι οι φίλοι σου (που κατά 95% έχουν τις ίδιες απόψεις με σένα-γι' αυτό είναι και φίλοι σου) οπότε δεν σου κακοφαίνεται. Στην τηλεόραση (και στις εφημερίδες και στα sites) το φίλτρο είναι εκτός ελέγχου σου, γι' αυτό και σε ξενίζει.

Συμφωνώ εν μέρει με τα παραπάνω, την παρουσίαση δηλαδή της τηλεόρασης ως ενός καθρέπτη στον οποίο αντανακλάται η εικόνα της κοινωνίας σήμερα. Έχω την εντύπωση ωστόσο, πως αυτό το παρουσιάζεις σαν μία υπερασπιστική γραμμή σε σχέση με την κριτική και δε καταλαβαίνω το λόγο. Η θέση δηλαδή, ότι η τηλεόραση συνιστά αντανάκλαση της κοινωνίας, για ποιο λόγο πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν στην κριτική που δέχεται ως μέσο; Αν βάσει της αισθητικής και των ιδεών μου θεωρώ ότι η τηλεόραση σήμερα σε σημαντικό βαθμό (ανα)παράγει εκπομπές ανάξιες λόγου, δε θα επηρεαστεί η κριτική μου αυτή από την σκέψη πως "αυτό ζητάει το κοινό".

Από την άλλη, από την στιγμή που εισάγεται στη συζήτηση η εμπορική διάσταση της τηλεόρασης, θα πρέπει να λάβουμε υπ'όψιν όλες τις εκφάνσεις της. Τουτέστιν, η ιδέα ότι η τηλεόραση δείχνει αυτό που ζητάει το κοινό είναι μόνο μερικώς (αν είναι εν τέλει) ορθή. Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, πως οι ουσιαστικές επιλογές στο πρόγραμμα γίνονται μετά από ανάλυση κόστους - οφέλους. Μία εκπομπή reality, όπως το power of love, που αναφέρθηκε νωρίτερα, ή τα big brother έχουν σαφώς μικρότερο κόστος από την παραγωγή σειρών, ενώ αντίστοιχα, τα αναμενόμενα έσοδα είναι μεγαλύτερα, διότι η πώληση τηλεοπτικού χρόνου επεκτείνεται και μέσα στην ίδια την εκπομπή. Αντίστοιχα, οι συμμετέχοντες παρόλο που πληρώνονται για την συμμετοχή τους, σίγουρα δεν λαμβάνουν τον μισθό που παίρνει ένας ηθοποιός, πόσο μάλλον ένα κάστ. Αυτό θεωρώ πως εξηγεί την επιμονή ορισμένων τηλεοπτικών σταθμών να υιοθετούν συνεχώς καινούρια concept παιχνιδιών ή show και να απομακρύνονται από τις σειρές. Μπορεί η ακροαματικότητα των καλών παραγωγών (και μέσα από συζητήσεις καταλαβαίνω ότι υπήρχαν κάποιες αξιόλογες παραγωγές φέτος) να είναι εντυπωσιακή και επομένως να λειτουργεί σαν signaling στα κανάλια ότι το κοινό τις επιθυμεί, ωστόσο το κόστος τους, μειώνει την ελκυστικότητά τους από πλευράς σταθμού και για αυτό είναι ελάχιστες. =)

Υπάρχουν πολλά είδη ρεπορτάζ, και ανάμεσα σε αυτά είναι και το ψυχαγωγικό και το gossip που ανέφερες παραπάνω με τη μορφή της είδησης για τη Μενεγάκη ή για το next top model. Η δαιμονοποίηση της ψυχαγωγίας και της ελαφριάς είδησης για μια "κουλτούρα" των λίγων μου θυμίζει λίγο το "έντεχνο" τραγούδι. Σε μια πολυφωνική τηλεόραση υπάρχει ανάγκη για όλα. Η πολυφωνία δεν έγκειται στο να παίζονται οι πολιτικές ειδήσεις για όλα τα γούστα, έγκειται στο να καλύπτονται όλες οι ανάγκες του συνόλου του κοινού-που καθορίζει το πρόγραμμα κάθε καναλιού.

To γιατί το κοινό δεν καθορίζει κατ΄αποκλειστικότητα το πρόγραμμα του καναλιού, νομίζω το έχω εξαντλήσει. Ακόμη, από την στιγμή που δεχόμαστε πως η τηλεόραση παράγει ένα προϊόν για εμένα είναι αυτονόητο, ότι υπεισέρχεται στη συζήτηση και η διάσταση της ποιότητας - όσο κλισέ και κορεσμένο κι αν είναι αυτό το θέμα, όπως είπε και ο Βασίλης. Κάθε προϊόν έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό και δε καταλαβαίνω γιατί η τηλεόραση αποτελεί εξαίρεση από αυτό.
Η ανάγκη για πολυφωνία σίγουρα υπάρχει, καθώς ένα κοινό μέσο καλείται να εξυπηρετήσει πολλές και διαφορετικές ποιοτικές απαιτήσεις από πλευράς καταναλωτών. Συμφωνώ ότι υπάρχουν διαφορετικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, αλλά από την άλλη δε θεωρώ καθόλου τυχαίο που η τηλεόραση της ΕΡΤ δεν έχει παίξει ποτέ reality, από όσο γνωρίζω, ή ότι σε πείσμα των ακροαματικοτήτων επιμένει σε εκπομπές λόγου, τέχνης και σε docuseries. Η δική μου ανάγνωση είναι πως αφαιρώντας τον παράγοντα κέρδους από την εξίσωση, υπό την πίεση του οποίου λειτουργεί η ιδιωτική τηλεόραση, η δημόσια τηλεόραση επιλέγει να απευθυνθεί σε ένα κοινό με διαφορετικές ποιοτικές απαιτήσεις.

Εννοείς ότι το να υπάρχει υποκουλτούρα που εσύ ως σκεπτόμενο άτομο επιλέγεις να μη δει σε προσβάλλει; Εμένα, πάντως, καθόλου δε με προσβάλλει να παίζεται στην τηλεόραση το GNTM ή να ενημερώνεται ο κόσμος για το τι κάνει η Μενεγάκη (όντως χώρισε, τώρα; ). Στο παράδειγμα με το fast food που έφερες, είναι σαν να απαιτείς να κλείσουν αυτά τα μαγαζιά επειδή εσύ δε θες να τρως συχνά fast food. Μπορείς απλά να μην τρως. Τόσο απλό.
Εγώ συνήθως αυτή την τάση να χαρακτηρίζουμε πράγματα ως «υποκουλτούρα» την εκλαμβάνω ως μία πρόθεση να μιλήσουμε δια του αποκλεισμού για μία συμπληρωματική «ελίτ» με την κουλτούρα της που δεν είναι συμβατή με την προαναφερθείσα «υποκουλτούρα» και που, εξ ορισμού, θεωρείται κατώτερη της «κουλτούρας» - με κάποια ad hoc, συνήθως, σχέση διάταξης. Ωστόσο, δε νομίζω ότι υφίσταται κάτι τέτοιο, ειδικά όταν το γούστο είναι κάτι το τόσο υποκειμενικό.

Κάτι, άλλο επίσης, που χαρακτηρίζει την «ελίτ-κουλτούρα» είναι η εκ προοιμίου απαξίωση κάθε μορφής «ελαφριάς» διασκέδασης. Εγώ βλέπω εδώ περισσότερο μία συναισθηματική απομάκρυνση και απευαισθητοποίηση, στο επίπεδο που κάτι που δεν παράγει «έργο» για την ανθρωπότητα, να είναι απλά κατακριτέο. Αν δηλαδή ένα άτομο επιλέγει να ψυχαγωγείται «ελαφρά» με αυτόν τον τρόπο - που και το «ελαφρά» είναι υποκειμενικό - θα του πούμε να μην το κάνει γιατί μας βλάπτει ( ; ) με κάποιον τρόπο;

Το παράδειγμα με το fast food περισσότερο ενισχύει την άλλη θέση πάντως, κι όχι την δική σου
Και εμένα δε με ενοχλεί το GNTM/ΔΙΚΗ/κτλ, πόσο μάλλον από την στιγμή που έχω και άλλες επιλογές. Το γεγονός όμως, ότι αναγνωρίζω πως ο οποιοσδήποτε έχει δικαίωμα να δει τις εκπομπές που τον ευχαριστούν, δε σημαίνει φυσικά ότι συναινώ στον ψυχαγωγικό τους χαρακτήρα. Εκτός αν θέλεις να μου πεις, πως προτείνεις στους μαθητές σου στον ελεύθερό τους χρόνο να δουν Kardashians (πχ) και όχι μία ταινία. Σίγουρα, ένας άνθρωπος έχει ανάγκη από χαλάρωση και δεν γίνεται να βλέπεις συνέχεια ντοκιμαντέρ του Σιδέρη ή ταινίες της Varda, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ξαφνικά θα χειροκροτώ την επιλογή της αναπαραγωγής ακόμη μιας χρονιάς ριάλιτι. Η επιθυμία μας δηλαδή να αρνηθούμε μία επιβεβλημένη ελίτ - κουλτούρα (hello, postmodernism, I've missed you) φτάνει να γίνει η υιοθέτηση απάθειας στο συγκεκριμένο θέμα. Όταν όμως ξαφνικά, κλειστήκαμε όλοι δύο μήνες σπίτια μας, δεν διάβασα πουθενά "φτου, να είχαμε τώρα gntm" - όλοι έψαχναν αξιόλογες σειρές και ταινίες, και βρίσκανε καταφύγιο στο Netflix το Cinobo και το Prime, που τις παρέχουν, και όχι στην τηλεόραση. =)

 

[Revekka]

Συμφωνώ εν μέρει με τα παραπάνω, την παρουσίαση δηλαδή της τηλεόρασης ως ενός καθρέπτη στον οποίο αντανακλάται η εικόνα της κοινωνίας σήμερα. Έχω την εντύπωση ωστόσο, πως αυτό το παρουσιάζεις σαν μία υπερασπιστική γραμμή σε σχέση με την κριτική και δε καταλαβαίνω το λόγο. Η θέση δηλαδή, ότι η τηλεόραση συνιστά αντανάκλαση της κοινωνίας, για ποιο λόγο πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν στην κριτική που δέχεται ως μέσο; Αν βάσει της αισθητικής και των ιδεών μου θεωρώ ότι η τηλεόραση σήμερα σε σημαντικό βαθμό (ανα)παράγει εκπομπές ανάξιες λόγου, δε θα επηρεαστεί η κριτική μου αυτή από την σκέψη πως "αυτό ζητάει το κοινό".

Από την άλλη, από την στιγμή που εισάγεται στη συζήτηση η εμπορική διάσταση της τηλεόρασης, θα πρέπει να λάβουμε υπ'όψιν όλες τις εκφάνσεις της. Τουτέστιν, η ιδέα ότι η τηλεόραση δείχνει αυτό που ζητάει το κοινό είναι μόνο μερικώς (αν είναι εν τέλει) ορθή. Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, πως οι ουσιαστικές επιλογές στο πρόγραμμα γίνονται μετά από ανάλυση κόστους - οφέλους. Μία εκπομπή reality, όπως το power of love, που αναφέρθηκε νωρίτερα, ή τα big brother έχουν σαφώς μικρότερο κόστος από την παραγωγή σειρών, ενώ αντίστοιχα, τα αναμενόμενα έσοδα είναι μεγαλύτερα, διότι η πώληση τηλεοπτικού χρόνου επεκτείνεται και μέσα στην ίδια την εκπομπή. Αντίστοιχα, οι συμμετέχοντες παρόλο που πληρώνονται για την συμμετοχή τους, σίγουρα δεν λαμβάνουν τον μισθό που παίρνει ένας ηθοποιός, πόσο μάλλον ένα κάστ. Αυτό θεωρώ πως εξηγεί την επιμονή ορισμένων τηλεοπτικών σταθμών να υιοθετούν συνεχώς καινούρια concept παιχνιδιών ή show και να απομακρύνονται από τις σειρές. Μπορεί η ακροαματικότητα των καλών παραγωγών (και μέσα από συζητήσεις καταλαβαίνω ότι υπήρχαν κάποιες αξιόλογες παραγωγές φέτος) να είναι εντυπωσιακή και επομένως να λειτουργεί σαν signaling στα κανάλια ότι το κοινό τις επιθυμεί, ωστόσο το κόστος τους, μειώνει την ελκυστικότητά τους από πλευράς σταθμού και για αυτό είναι ελάχιστες. =)

To γιατί το κοινό δεν καθορίζει κατ΄αποκλειστικότητα το πρόγραμμα του καναλιού, νομίζω το έχω εξαντλήσει. Ακόμη, από την στιγμή που δεχόμαστε πως η τηλεόραση παράγει ένα προϊόν για εμένα είναι αυτονόητο, ότι υπεισέρχεται στη συζήτηση και η διάσταση της ποιότητας - όσο κλισέ και κορεσμένο κι αν είναι αυτό το θέμα, όπως είπε και ο Βασίλης. Κάθε προϊόν έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό και δε καταλαβαίνω γιατί η τηλεόραση αποτελεί εξαίρεση από αυτό.
Η ανάγκη για πολυφωνία σίγουρα υπάρχει, καθώς ένα κοινό μέσο καλείται να εξυπηρετήσει πολλές και διαφορετικές ποιοτικές απαιτήσεις από πλευράς καταναλωτών. Συμφωνώ ότι υπάρχουν διαφορετικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, αλλά από την άλλη δε θεωρώ καθόλου τυχαίο που η τηλεόραση της ΕΡΤ δεν έχει παίξει ποτέ reality, από όσο γνωρίζω, ή ότι σε πείσμα των ακροαματικοτήτων επιμένει σε εκπομπές λόγου, τέχνης και σε docuseries. Η δική μου ανάγνωση είναι πως αφαιρώντας τον παράγοντα κέρδους από την εξίσωση, υπό την πίεση του οποίου λειτουργεί η ιδιωτική τηλεόραση, η δημόσια τηλεόραση επιλέγει να απευθυνθεί σε ένα κοινό με διαφορετικές ποιοτικές απαιτήσεις.

Δεν έχω καμία πρόθεση υπεράσπισης της τηλεόρασης! Απλά, όπως σε όλα τα πράγματα, δεν μπορώ να δεχθώ ότι κάνει κριτική κάποιος σε αυτήν όταν δεν έχει καν τηλεόραση στο σπίτι του, από εκεί πιάστηκα.

Επίσης, δεν μπήκα καθόλου στη διαδικασία ανάλυση κερδών και εμπορικών προϊόντων, καθώς μίλησα για ενημερωτικές εκπομπές. Αν αρχίζω να αναλύω το θέμα reality κοκ, θα ξημερώσουμε.

Αν δεχθούμε από την άλλη ότι το "ποιοτικό" κοινό της Ελλάδας είναι η ακροαματικότητα της ΕΡΤ, πρέπει σίγουρα να προβληματιστούμε πάρα πολύ. Η οποία απαγορεύεται να βάλει ριάλιτι και τοποθετήσεις προϊόντων έτσι και αλλιώς, δεν λειτουργεί στην ελεύθερη αγορά. Είναι προστατευμένη και γι' αυτό επιζεί.

Κοινώς, αν και είμαστε εντελώς εκτός θέματος όπως ήδη είπες, να πω ότι δεν έχω καούρα να υποστηρίξω καμία τηλεόραση ή οποιοδήποτε άλλο ΜΜΕ. Αυτό που θέλω όμως να υπογραμμίσω με χίλιες γραμμές και φλούο μαρκαδόρους είναι ότι η ποιότητα δεν είναι κάτι που έχει μια ταμπέλα. Αυτό είναι ποιοτικό και αυτό όχι. Ποιος το κρίνει; Και με τι κριτήρια το κρίνει στην τελική; Εγώ που βλέπω Μενεγάκη, master chef, ντοκιμαντέρ και πολιτικές εκπομπές ανάλυσης, τί είμαι; ΠοιοτικΙΑ ή όχι;

Όπου υπάρχει ζήτηση παιδιά, υπάρχει και προσφορά. Αυτό ισχύει σε όλα-όλα τα πράγματα. Από τα τηλεοπτικά προγράμματα μέχρι το trafficking. Αν το κοινό ζητούσε "ποιότητα" και εκπομπές λόγου, οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα έπαιρναν το μήνυμα από τις χαμηλές θεαματικότητες και θα άλλαζαν ρότα. Ναι, η πρώτη τους μέριμνα θα ήταν το κέρδος και χαμηλό κόστος, αλλά αν ο τηλεθεατής δεν βλέπει, δεν μετράει καμία αρχική πρόθεση.

Και για να κλείσω, θα επαναλάβω: Μην ποινικοποιούμε τα ελαφρά θεάματα. Για κάποιον λόγο υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Το παράδειγμα με το fast food περισσότερο ενισχύει την άλλη θέση πάντως, κι όχι την δική σου
Και εμένα δε με ενοχλεί το GNTM/ΔΙΚΗ/κτλ, πόσο μάλλον από την στιγμή που έχω και άλλες επιλογές. Το γεγονός όμως, ότι αναγνωρίζω πως ο οποιοσδήποτε έχει δικαίωμα να δει τις εκπομπές που τον ευχαριστούν, δε σημαίνει φυσικά ότι συναινώ στον ψυχαγωγικό τους χαρακτήρα. Εκτός αν θέλεις να μου πεις, πως προτείνεις στους μαθητές σου στον ελεύθερό τους χρόνο να δουν Kardashians (πχ) και όχι μία ταινία. Σίγουρα, ένας άνθρωπος έχει ανάγκη από χαλάρωση και δεν γίνεται να βλέπεις συνέχεια ντοκιμαντέρ του Σιδέρη ή ταινίες της Varda, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ξαφνικά θα χειροκροτώ την επιλογή της αναπαραγωγής ακόμη μιας χρονιάς ριάλιτι. Η επιθυμία μας δηλαδή να αρνηθούμε μία επιβεβλημένη ελίτ - κουλτούρα (hello, postmodernism, I've missed you) φτάνει να γίνει η υιοθέτηση απάθειας στο συγκεκριμένο θέμα. Όταν όμως ξαφνικά, κλειστήκαμε όλοι δύο μήνες σπίτια μας, δεν διάβασα πουθενά "φτου, να είχαμε τώρα gntm" - όλοι έψαχναν αξιόλογες σειρές και ταινίες, και βρίσκανε καταφύγιο στο Netflix το Cinobo και το Prime, που τις παρέχουν, και όχι στην τηλεόραση. =)

Όχι, βρε, αφού το νόημα με το fast food είναι το «άσε το κάθε άτομο να φάει ό,τι θέλει». :Ρ

Για τα άλλα τώρα, το τι μπορεί να προτείνω εγώ ως άνθρωπος έχει να κάνει με το προσωπικό μου γούστο. Η ένστασή μου - ίσως βέβαια να μην ήμουν σαφής - είναι στο ότι δεν έχουμε λόγο να συναινέσουμε ή όχι σε επιλογή ενός άλλου ανθρώπου όταν δεν μας αφορούν. Από όσα εμπορικά προγράμματα έχουν αναφερθεί παραπάνω (GNTM, Kardashians κ.λπ.) δε με έχει κρατήσει τίποτα, αλλά δε θεωρώ ότι μπορώ να πω σε ένα άλλο άτομο να μην το κάνει ή να το κατακρίνω για αυτό. Μπορώ να πω την άποψή μου, μπορώ να μην το δω, μπορώ να διαφωνήσω για την ποιότητα που έχει ή όχι ένα πρόγραμμα - σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια - αλλά δεν μπορώ να πω «αυτά τα άτομα που βλέπουν GNTM μας πάνε πίσω» ή να τα κατηγορήσω που ψηφίζουν σε αυτή τη χώρα.

Επειδή με τη μουσική είμαι πολύ πιο ευαίσθητος - λόγω μακροχρόνιας σχέσης :Ρ - τις προάλλες που κάτι παλικαράκια άκουγαν κάποιο δημοφιλές τραπάκι με θεματολογία του τύπου «τσιγάρα, αλητεία, από τους δρόμους στη χλιδή» κ.λπ. δεν άντεξα και πήγα κι έκανα την ερώτηση κλειδί: «Ρε παιδιά, να σας ρωτήσω που το έχω και περιέργεια καιρό τώρα: τι σας τραβάει σε αυτά τα κομμάτια.» Να σου πω, περίμενα καμία ατάκα του τύπου «η παραγωγή από πίσω, η φάση κ.λπ.». Ο ένας αυτά μου είπε. Ο άλλος με κούφανε με αυτό που μου απάντησε: «Εμένα με εμπνέουν αυτά», μου είπε. Λέω, θα ακούσω τώρα ότι θέλει να γίνει έμπορος ναρκωτικών. Αλλά με ξανακούφανε: «Με τραβάει αυτό που βγήκε ο άλλος από τη φτώχεια και κάτι κατάφερε. Δε θέλω να γίνω τέτοιος σαν αυτούς, αλλά να βρω το κουράγιο τους».

[Εκεί κάπου σκάλωσα με το 16χρονο]

Μετά από κάτι μέρες που επεξεργάστηκα αυτήν την πολιτισμική σφαλιάρα συνειδητοποίησα κάπως αυτό που έγινε. Όταν συνδιαμορφώνεσαι με την τέχνη και τον πολιτισμό της εποχής σου, βλέπεις πράγματα πολλές φορές πιο διαφορετικά από ό,τι τα βλέπουμε εγώ κι εσύ που έχουμε μία δεκαετία από αυτά τα παιδιά. Βάλε και την ηλικία που βιώσαμε την κρίση και κάπως δένουν όλα αυτά.

Επομένως, επιστρέφοντας στο GNTM και την ελαφρά τηλεόραση, αυτή η ατάκα του μικρού μου έκοψε λίγο τον αέρα. Ποιος είμαι εγώ να ξέρω πώς μασάει ο κάθε άνθρωπος ότι του δίνουν. Εντάξει, ακόμα το βρίσκω πιθανό να μην αναπλαισιώνουν πολλά άτομα την «ελαφρά» κουλτούρα που πλασσάρει η τηλεόραση με αυτόν τον τρόπο, αλλά, γιατί να κρίνω, σε τελική ανάλυση. Θα προτείνω αυτό που έχω και μου αρέσει, θα πω την άποψή μου, θα αντιπαρατεθώ, άμα λάχει, αλλά για την άποψή μου και το γούστο μου. Σε αυτά τα ζητήματα της τέχνης, της κουλτούρας και τα αμιγώς συναισθηματικά δεν έχει νόημα να είμαστε εριστικά και διεκδικητικά άτομα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Είναι προσωπικές επιλογές. Δε συμφωνούμε με αυτές τις επιλογές, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι απάθεια, είναι απλά κατανόηση.

Η βασική μου θέση είναι ότι δεν υπάρχουν πραγματικά αξιολογήσεις στην τέχνη. Καλή και κακή τέχνη, αξιόλογη και μη. Είναι τέχνη, στο σύνολό της. Με διαφορετικούς σκοπούς, διαφορετικές επιρροές, διαφορετικό κοινό. Αλλά καμία δεν είναι υποδεέστερη της άλλης.

 

[Eileen]

Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως περισσότερο η ένσταση βρίσκεται στην έννοια της ποιότητας, ως μία καθολικά "ανώτερης" αισθητικής και όχι στην πραγματικότητα σε αυτό που περιγράφω, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται και συνθέτει την ποιότητα που επιθυμεί, δηλαδή συναρτήσει της δικής του αισθητικής.

 

[The Mountain]

Random σκηνή ταινίας που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας διαγώνια το θέμα, γιατί εφόσον τα ποστ είναι ήδη off topic γιατί να μην το γαμήσω περαιτέρω.