Λογοτεχνία - Βοήθεια/Απορίες στη Λογοτεχνία

[Boom]

Να 'σαι καλά!
Ό,τι απορία έχεις εδώ είμαστε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[elena_95]

τιποτα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nioniosmeg]

παιδιά μπορείτε να βοηθήσετε με την απάντηση;;; Το 'χω ψάξει αλλά δεν βρήκα τίποτα...
«Ποιά δείγματα γυναικών γενναίων μπορούμε να βρούμε στη δημοτική ποίηση; (απαντήστε με λεπτομέρειες)».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alessandra]

Η γυναίκα του Πρωτομάστορα στο γιοφύρι της Άρτας, που δέχτηκε να θυσιαστεί για να στεριώσει το γεφύρι: Την έθαψαν μέσα, γιατί το βράδυ εγκρεμιζόταν.

Επίσης, η γενναιότητα μιας γυναίκας που έχει άντρα στα ξένα:

• «Ξενιτεμένο μου πουλί κι αλαργινό μου αηδόνι,
  η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ έχω τον καημό σου.
  Τι να σου στείλω, ξένε μου, τι να σου πρωτοδώσω;
  Στου στέλλω μήλο σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει.
  Να στείλω μοσκοστάφυλο κι εκείνο σταφιδιάζει.
  Να στείλω και το δάκρυ μου σʼ ένα χρυσό μαντίλι,
  το δάκρυ μου ʼναι καυτερό και καίει το μαντίλι».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[maraki love]

Η γυναίκα του Πρωτομάστορα στο γιοφύρι της Άρτας, που δέχτηκε να θυσιαστεί για να στεριώσει το γεφύρι: Την έθαψαν μέσα, γιατί το βράδυ εγκρεμιζόταν.

:iagree: αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alessandra]

Η Αρετή, η αδελφή του Κωνσταντή, αλλά και η μάνα της...​

ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ​

Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη,
την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε!
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει,
στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει.
«Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα,
στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.
- Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης.
Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια,
κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;
- Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω».
~
Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα,
κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι
κι έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν,
βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο.
Σ' όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ' όλα μοιρολογιόταν,
στου Κωσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της.
«Ανάθεμά σε, Κωσταντή, και μυριανάθεμά σε,
οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα!
το τάξιμο που μου 'ταξες, πότε θα μου το κάμεις;
Τον ουρανό 'βαλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, να πας να μου τη φέρεις».
Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε.
Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ' άστρο χαλινάρι,
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.
~
Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του.
Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν όξου στο φεγγαράκι.
Από μακριά τη χαιρετά κι από κοντά της λέγει:
«Άιντε, αδερφή, να φύγομε, στη μάνα μας να πάμε.
- Αλίμονο, αδερφάκι μου, και τι είναι τούτη η ώρα;
Αν ίσως κι είναι για χαρά, να στολιστώ και να 'ρθω,
κι αν είναι πίκρα, πες μου το, να βάλω μαύρα να 'ρθω.
- Έλα, Αρετή, στο σπίτι μας, κι ας είσαι όπως και αν είσαι».
- Κοντολυγίζει τ' άλογο και πίσω την καθίζει.
~
Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.
- Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Αί-Γιάννη,
κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι».
Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος!»
Τ' άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της.
«Άκουσες, Κωσταντάκη μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Άφησ', Αρέτω, τα πουλιά κι ό,τι κι α θέλ' ας λέγουν.
- Πες μου, πού είναι τα κάλλη σου, και πού είν' η λεβεντιά σου,
και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ' όμορφο μουστάκι;
- Έχω καιρό π' αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου».
~
Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά πρoφτάνoυν.
Βαριά χτυπά τ' αλόγου του κι απ' εμπροστά της χάθη.
Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοΐζει.
Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της.
Βλέπει τους κήπους της γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα
βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καρυοφύλλι μαύρο,
βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα,
και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν.
«Αν είσαι φίλος διάβαινε, κι αν είσαι εχτρός μου φύγε,
κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω,
κι η δόλια η Αρετούλα μου λείπει μακριά στα ξένα.
- Σήκω, μανούλα μου, άνοιξε, σήκω, γλυκιά μου μάνα.
- Ποιος είν' αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα;
- Άνοιξε, μάνα μου, άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου».
~
Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δύο...
~
(Απο τα αγαπημένα μου κείμενα Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας που μας διδάξανε στο σχολείο!)
~ Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το τραγούδι εδώ ~​

-----------------------------------------
-Επίσης, οι γυναίκες της Μάνης, με τα μοιρολόγια.



-Οι γυναίκες την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
-----------------------------------------
Το 1789 ο δερβέναγας του Αλή-πασά Γιουσούφ Αράπης εκστρατεύει με 3.000 Τουρκαλβανούς εναντίον των αρματολών Θεσσαλίας και Ρούμελης. Αντιδρούν οι Κοντογιανναίοι. Γενάρχης τους ήταν ο «ένδοξος και μεγαλοπρεπής» (κατά Κασομούλη) Γιαννάκης Κοντογιάννης, αρματολός Πατρατζικίου (Υπάτης), ο οποίος πολεμούσε από το 1750. Μετά τον θάνατό του, αντί να κληροδοτήσει σπίτια και παλλάτια στους υιούς του, Κωνσταντή και Μήτσο, τους κληροδότησε το όραμα της Επαναστάσεως! Αυτοί αντέταξαν ισχυρά αντίσταση, αλλά διεσκορπίσθησαν και συνέχισαν τον πόλεμο ως κλέφτες. Τελικώς, σε μία μάχη κοντά στην γέφυρα της Τατάρνας στην Ευρυτανία (αρχές 19ου αι.), ο Κωνσταντής εσκοτώθη κι αιχμαλωτίσθηκε ο υιός του Κωνσταντή, Νικολάκης. Αργότερα, ο Νικολάκης εξαγοράσθηκε και χωρίς να πτοηθεί από το προηγούμενο τραυματικό βίωμά του, έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821 - μαζί με τον θείο του Μήτσο Κοντογιάννη. Ποιος καλείται να περάσει στην αθανασία την αντίσταση και επανάσταση των Κοντογιανναίων; Μα φυσικά, το δημοτικό τραγούδι! Ο λαός βάζει αγγελιαφόρο να φέρει μαντάτο στην Κοντογιάνναινα – γιατί το θηλυκό φέρνει την ζωή, το θηλυκό προώρισται να την κλαύσει – να θρηνεί, σε μια σκηνή που μας αποδεικνύει το πόσο το δημοτικό μας τραγούδι είναι η συνέχεια της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας:

«Το τι μαντάτα μου ΄φερες από τους καπετάνους;».
«Πικρά μαντάτα σου ΄φερα από τους καπετάνους,
τον Νικολάκη πιάσανε, τον Κωνσταντή βαρέσαν!»…
«Πού ΄σαι, μανούλα, πρόφτασε, πιάσε μου το κεφάλι,
και δέσʼ το μου σφιχτά-σφιχτά, για να μοιριολογήσω!
Και ποιον να κλάψω από τούς δυό, ποιόν να μοιριολογήσω;»…
-----------------------------------------
Το 1807 γίνεται η μεγάλη επανάστασις του Ολύμπου, με επί κεφαλής τους Λαζαίους, τους 4 αρματολούς του θεϊκού βουνού, τους υιούς του Λάζου, τους Λαζαίους (ή τα Λαζόπουλα - όπως είναι γνωστοί ο Τόλιας, ο Χρήστος, ο Νίκος και ο Κώστας). Η επανάστασις κατεστάλη. Οι τρεις πρώτοι παρέμειναν στην Ραψάνη, ο Κώστας εκρατήθη όμηρος, από τον Αλή-πασά στα Ιωάννινα! Το 1812, ανέλαβε το πασαλίκι της Θεσσαλίας ο υιός του Αλή, Βελή-πασάς. Κυνήγησε και σκότωσε τους Λαζαίους, στην Ραψάνη. Τις δε οικογένειές τους απήγαγε στον Τύρναβο. Άρπαξε δε για το χαρέμι του, την ομορφότερη, την γυναίκα του Κώστα, για προσβολή και για πόνο. Κι ο Κώστας, αργότερα, σκοτώθηκε από τον Αλή-πασά. Καμμιά σελίδα των βιβλίων μας δεν τα γράφει τούτα. Δεν τους υμνεί. Μόνο οι σελίδες των δημοτικών τραγουδιών διέσωσαν την αλήθεια, μέσα από τους στίχους του τραγουδιού «Των Λαζαίων οι γυναίκες»:

Τρία πουλάκια κάθουνται στον Έλυμπο στην ράχη.
Το ΄να τηράει τα Γιάννινα, τʼ άλλο την Κατερίνα,
το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει:
«Τι ΄νʼ το κακό που πάθαμε, οι μαύροι οι Λαζαίοι!
Μας χάλασε ο Βελή-πασάς, μας έκαψε τα σπίτια,
μας πήρε τις γυναίκες μας, μας πήρε τα παιδιά μας!
Στον Τούρναβο τις πάπαε, πεσκέσι του βεζύρη!
Μπροστά πηγαίνει η Τόλιαινα κι οπίσω οι συννυφάδες,
κι οπίσω-οπίσω η Κώσταινα με το παιδί στο χέρι!
Σαν μήλο, σαν τριαντάφυλλο, σαν νεραντζιά κομμένη!
Βγαίνουν κυράδες, την τηρούν από τα παραθύρια:
«Ποιες είνʼ αυτές οποʼ ΄ρχουνται στην Πόρτα, στο σαράι;».
«Κυράδες, τι λογιάζετε, κυράδες, τι τηράτε;
Εμείς είμαστε κλέφτισσες, γυναίκες των Λαζαίων»!
Βελή-πασάς αγνάντευε, στέκει και τις ρωτάει:
«Γυναίκες, πού είνʼ οι άντροι σας κι οι καπεταναραίοι;»
«Είναι ψηλά στον Έλυμπο, ψηλά στα κυπαρίσσια».
«Πάρτε τες τρεις, φλακώστε τες, βάλτε τες στο μπουντρούμι,
την Κώσταινα την όμορφη, φέρτε την στο χαρέμι!».
-----------------------------------------

ΚΥΡΑ ΦΡΟΣΥΝΗ​

«Φυσάει βοριάς, φυσάει θρακιάς
τ' είν' το κακό που εγίνη
Στα Γιάννινα στη λίμνη!
Δείτε κυράδες, θάλασσες,
Τ' είν' το κακό που εγίνη!
Επνίξανε τις δεκαεφτά με την κυρά Φροσύνη
Αχ! , χαλασμός που εγίνη!….»


Τραβάει αγέρας και βοριάς που κυματάει η λίμνη να βγάλει τες αρχόντισσες και την Κυρά Φροσύνη -Φροσύν΄ σε κλαίει το σπίτι σου, σε κλαίνε τα παιδιά σου σε κλαίν΄ όλα τα Γιάννινα δια την ομορφιά σου -Φροσύν΄ σε κλαίει η άνοιξη, σε κλαίει το καλοκαίρι σε κλαίει κι ο Μουχτάρ-πασάς με το τσεβρέ[1] στο χέρι.

ΤΗΣ ΦΡΟΣΥΝΗΣ

Τʼ ακούσατε τι γίνηκε ʽς τα Γιάννενα, τη λίμνη,
που πνίξανε τοις δεκαφτά με την κυρά Φροσύνη;
Αχ, Φροσύνη παινεμένη,
τι κακό παθες, καϊμένη!
Άλλη καμιά δεν τό βαλε το λιαχουρί φουστάνι,
πρώτʼ η Φροσύνη το βαλε και βγήκε ʽς το σιργιάνι
Αχ, Φροσύνη παινεμένη,
και ʽς τον κόσμο ξακουσμένη!
Δε σʼ τό ʽλεγα, Φροσύνη μου, κρύψε το δαχτυλίδι,
γιατί αν το μάθη ο Αλήπασας θε να σε φάη το φίδι;
Αχ, Φροσύνη μου καϊμένη,
τι πολύ κακό θα γένη!
Αν είστε Τούρκοι αφήστε με, χίλια φλωριά σας δίνω,
σύρτε με ʽς το Μουχτάρπασα, δυο λόγια να του κρίνω”
Αχ, Φροσύνη μου καϊμένη,
τι κακό πολύ θα γένη!
«Πασά μου, πού είσαι, πρόβαλε, τρέξε να με γλυτώσης,
μέρωσε τον Αλή πασά, και δώσε ό τι να δώσης».
Αχ, Φροσύνη πέρδικά μου,
τι κακό ʽπαθες, κυρά μου!
Εις το Βεζίρη τα φλωριά, τα δάκρυα δεν περνάνε,
και σένα μʼ άλλαις δεκαφτά τα ψάρια θα σας φάνε.
Αχ, Φροσύνη πέρδικα μου,
μόκαψες τα σωθικά μου!
Νά ταν οι πέτραις ζάχαρη, να ρήχνανε ʽς τη λίμνη,
για να γλυκάνη το νερό για την κυρά Φροσύνη.
Αχ, Φροσύνη παινεμένη,
μέσ ʽς τη λίμνη ξαπλωμένη!
Φύσα, βοριά, φύσα, θρακιά, για νʼ αγρίεψη η λίμνη,
να βγάλη ταις αρχόντισσαις και την κυρά Φροσύνη.
Αχ, Φροσύνη παινεμένη,
μεσ ʽς τη λίμνη ξαπλωμένη!
Φροσύνʼ, σε κλαίει το σπίτι σου, σε κλαίνε τα παιδιά σου
σε κλαίν όλα τα Γιάννενα, κλαίνε την ομορφιά σου.
Αχ, Φροσύνη πέρδικα μου,
μόκαψες τα σωθικά μου!”​

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Το μάθατε τι γίνηκε στα Γιάννινα στη λίμνη; Πνίξανε τις δεκαεφτά με την κυρά Φροσύνη τραγουδάει η λαϊκή μούσα. Το Γενάρη του 1801 μια συνταρακτική είδηση κατατρόμαξε τους κατοίκους των Γιαννίνων. Ήταν ο πνιγμός των δεκαεφτά γυναικών, που ανάμεσα τους ήταν και η κυρά Φροσύνη η «Ξωτικιά» κατά τον αείμνηστο λαογράφο Δ. Σαλαμάγκα. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Η Φροσύνη ήταν ανεψιά του Δεσπότη Γαβριήλ Γκάγκα «μια κόρη θαυμασίου κάλλους και περιφανούς γένους» γράφει ο Γάλλος πρόξενος στα Γιάννινα Πουκεβίλ. Από πολύ μικρή την πάντρεψαν μʼένα Γιαννιώτη έμπορο το Δημ. Βασιλείου, ο οποίος τον περισσότερο καιρό βρίσκονταν στη Βενετία. Από το γάμο της απόχτησε δύο παιδιά. Οι δικοί της προέβησαν σʼαυτό το γάμο για να την προστατέψουν από τα ασελγή μάτια του ακόλαστου Αλή Πασά. Ήταν φυσικό να μην του είναι άγνωστη, γιατί παντού έψαχνε με τους ανθρώπους του να βρει θύματα, για να κορέσει το πάθος του. Λόγω όμως της κοινωνικής θέσης της Φροσύνης απομακρύνθηκε από αυτήν. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Στα Γιάννινα την εποχή του Αλή Πασά ήταν φυσικό να υπάρχει έκλυση ηθών και τούτο, γιατί στην πρωτεύουσα του κράτους της Ηπείρου πολλοί ζούσαν μέσα στην αίγλη και τη χλιδή. Τα Γιάννινα ήταν πολυάνθρωπα και πολυσύχναστα από κατοίκους της Βαλκανικής και Ευρωπαίους. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Για το ωραίο ντύσιμο της Φροσύνης μας λένε οι παρακάτω στίχοι: [/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]«Άλλη δεν το ʽβαλε το λαχουρί φουστάνι [/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]μόνʼη Φροσύνη τόβαλε και βγήκε στο σεργιάνι». [/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Στο σεργιάνι, φαίνεται, κατά την παράδοση, ο Μουχτάρ-γιος του Αλή- αντίκρισε την όμορφη αρχοντοπούλα Φροσύνη και την ερωτεύτηκε παράφορα, θαμπωμένος από την ομορφιά της. Εκμεταλλευόμενος την μακρόχρονη απουσία του άνδρα της ύστερα από πολλά τεχνάσματα και συνεχή πολιορκία κατόρθωσε να την κάνει ερωμένη του. Ο ποιητής Αριστ. Βαλαωρίτης σε επιστολή του προς τον Εμ. Ροϊδη στις 3/11/1877 γράφει: «Ο γέρων Λιδωρίτης ο επί πολλά έτη υπηρετήσας τον Αλή Πασά ως σφραγιδοφύλαξ με εβεβαίωσεν ότι το κάλλος της Φροσύνης είχε τι το υπεράνθρωπον, ούτε ηδύνατο να είπει τις εις τι ακριβώς συνίστατο. Απέπνεε εκ του πλάσματος εκείνου μια αύρα αρμονίας, εν άρωμα φυσικής τελειότητας, ώστε αδύνατον ατενίζων τις επί του αγγελικού προσώπου της να μείνει άτρωτος». Βέβαια καμιά γυναίκα και να ήθελε δε θα μπορούσε νʼαντισταθεί στον «Μαύρο Μουχτάρ», όπως τον αποκαλούσε ο λόρδος Βύρων, καθώς ήταν ένα πρόσωπο των βίαιων παθών. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Ο Μουχτάρ μάλιστα – κατά την παράδοση – χάρισε στη Φροσύνη το δαχτυλίδι, που του χάρισε η γυναίκα του. φαίνεται πως η Φροσύνη, ίσως για λόγους οικονομικούς, σκέφτηκε να πουλήσει το δαχτυλίδι. Κάποια μέρα παρουσιάστηκε στα χαρέμια ένας χρυσοχόος με το βαρύτιμο αδαμαντοκόλλητο δαχτυλίδι. Εξάλλου που αλλού θα μπορούσε να πουλήσει. Η γυναίκα του Πασά αναγνώρισε αμέσως το δαχτυλίδι και πίεσε τον κοσμηματοπώλη να την πληροφορήσει πως έφτασε στα χέρια του. Ήθελε δεν ήθελε αναγκάστηκε να ομολογήσει την προέλευσή του. Τότε η γυναίκα του Μουράτ κυριεύτηκε από ζήλια και μίσος βάλθηκε να τιμωρήσει τη Φροσύνη. Ένα λαϊκό δίστιχο μας λέει: «Δε σʼτου λεγα Φροσύνη μου μη βάλεις δαχτυλίδι γιατί το μαθαινʼ Αλή πασσιάς, σε ρίχνει μεσʼ τη λίμνη». [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Η απατημένη σύζυγος παρουσιάστηκε στον πεθερό της τον Αλή, έπεσε γονατιστή μπροστά του και ζήτησε να της ορκιστεί, ότι η Φροσύνη θα τιμωρηθεί υποδειγματικά. Ο Αλής υποσχέθηκε στη νύφη του ότι θα πληρώσει γιʼαυτό η μοιχαλίδα, που κλέβει την αγάπη του Μουχτάρ. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Η παράδοση της πόλης μας λέει πως ο σπουδαιότερος λόγος που ο Αλής αποφάσισε να θανατώσει την όμορφη αρχοντοπούλα ήταν η ερωτική αντιζηλία προς το γιο του Μουχτάρ, που τον αγαπούσε η Φροσύνη, ενώ αυτόν δεν τον ήθελε αποκρούοντας τις ερωτικές του προθέσεις. Τούτο διαπιστώνεται από ένα χρονογράφημα για τα Γιάννινα του Γ. Χατζή Πελλερέν που γράφει, πως σε μια καλοκαιρινή βαρκάδα στη λίμνη μας στη συζήτηση που γινόταν για τις παλιές θύμησες της πόλης μας ειπώθηκε για τη Φροσύνη: «Τι παράξενη όμως γυναίκα. Πάντα έτσι παράξενη μου εφάνη. Πως τον Μουχτάρην, έναν Τούρκον, γυναίκα αυτή, Ελληνίδα πανδρευμένη τον έβαζε στο κρεββάτι της, και στο κρεββάτι του αλή επέθανεν και επάτησεν». Και πιο κάτω στο ίδιο χρονογράφημα όταν ρωτήθηκε ο καϊξής τι ξέρει για την Κυρά Φροσύνη απάντησε: «Ο πάππος ομολογούσε πως ο Αλή πασάς την έπνιξε με δεκαοχτώ άλλες όμοιες στη λίμνη μέσα, γιατί ήθελε τον Μουχτάρην και αυτόν δεν τον ήθελε....... Τον Μουχτάρη τον αγαπούσε. Τον γέρο μπορεί και να τον συχαινόταν κιόλας. Ποιός τα ξέρει αυτά;» [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Η εκτέλεση της αρχοντοπούλας έπρεπε να γίνει, χωρίς να το αντιληφθεί ο Μουχτάρ. Για το σκοπό αυτό ο Αλής απομάκρυνε το γιο του από τα Γιάννινα, στέλνοντας τον σε κάποια εκστρατεία στην Αδριανούπολη. Έτσι λοιπόν μια νύχτα παγερή του Γενάρη του 1801 μπήκε κρυφά στο σπίτι της, παρά τα 62 χρόνια του κι έπεσε στα πόδια της ζητώντας ερωτικές σχέσεις. Η Φροσύνη βέβαια τον συχάθηκε και απόκρουσε τις ανήθικες προτάσεις. Μετά την άρνησή της έγινε θηρίο και αποφάσισε τον εξολοθρεμό της. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Ο Άγγλος Ουίλιαμ Πλομάρ μας κάνει γνωστό ότι η Φροσύνη έπεσε στα πόδια του, ομολογώντας το λάθος της και για συγχώρηση πρόσφερε στο δυνάστη σαν δωροδοκία όλα τα χρυσαφικά και ότι πολύτιμο είχε. Ο άπληστος, αφού τα πήρε διέταξε να ντυθεί, να πάρει μαζί της και την παραμάνα της και στη συνέχεια τις έκλεισε σʼένα μπουντρούμι του Κάστρου. Συνελήφθησαν κι άλλες δεκαεφτά χριστιανές απʼτα καλύτερα γιαννιώτικα σπίτια με την κατηγορία ότι όλες ασκούσαν πορνεία και ήταν επικίνδυνες για τα ήθη. Λόγω αυτού του γεγονότος δημιουργήθηκε μεγάλος αναβρασμός στην πόλη. Ο Αλή για δυο μέρες ήταν αναποφάσιστος. Περίμενε ίσως κάποιο διάβημα των προκρίτων για να τις ελευθερώσει. Οι πρόκριτοι όμως δείλιασαν και ο Αλής διέταξε τη θανάτωσή τους. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Όλες οι γυναίκες (δεκαεφτά τον αριθμό) οδηγήθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου Κοπάνων, σύμφωνα με τους περισσότερους που ασχολήθηκαν με το θέμα της φυλάκισης, κι από εκεί τις έπνιξαν. Ο αείμνηστος Κ. Τέκτονας μας κάνει γνωστό, ότι δεν τις έβαλαν σε σακιά, όπως ήταν τα έθιμα της Κωνσταντινούπολης. Ως προς την τοποθεσία του πνιγμού οι γνώμες των ερευνητών διχάζονται. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Ο Άγγλος Ουίλιαμ Πλομάρ γράφει ότι οι γυναίκες πνίγηκαν κάτω από το Κάστρο στην δηλαδή της σημερινής «Κυρά Φροσύνης». Η λαϊκή μούσα συγχώρεσε την 28χρονη όμορφη Φροσύνη για το ανόμημά της και εύχεται: «Χίλια καντάρια ζάχαρη να ρίξουμε στη λίμνη για να γλυκάνει το νερό να πιει η Κυρά Φροσύνη». Ο φλογερός πατριώτης ποιητής Αριστ. Βαλαωρίτης αφιέρωσε στην Κυρά Φροσύνη, ένα μεγάλο ποίημα, έπειτα από αφήγηση, για όλα όσα συνέβησαν στην αρχόντισσα από το Γάλλο πρόξενο στα Γιάννινα Πουκεβίλ. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Το δραματικό αυτό γεγονός που έγινε στη λίμνη μας επηρέασε και τους Έλληνες της διασποράς. Τα πτώματα των γυναικών εκβράστηκαν ύστερα από πολλές μέρες. Λέγεται, κατά το Δ. Σαλαμάγκα, ότι το πτώμα της Φροσύνης βρέθηκε στα νερά κοντά στο μοναστήρι των Αγ. Αναργύρων στο Στρούνι (σήμερα Αμφιθέα). Μερικοί υποστηρίζουν ότι η κηδεία της Φροσύνης έγινε με τιμές, στην οποία πήρε πανηγυρικά μέρος όλη η κοινωνία της πόλης, για να αποδοκιμάσει και να διαμαρτυρηθεί για τις εκτελέσεις, τιμώντας μʼαυτό τον τρόπο επιδεικτικά μια παντρεμένη γυναίκα χριστιανή ανώτερης κοινωνικής τάξης, που είχε γίνει μοιχαλίδα μʼέναν Τούρκο. Αντίθετα ο ποιητής Αριστ. Βαλαωρίτης και ο λογοτέχνης Κ. Καζαντζής μας πληροφορούν ότι η Φροσύνη θάφτηκε χωρίς πομπές και άλλου είδους εκδηλώσεις στην απόμακρη εκείνη εκκλησία των Αγ. Αναργύρων, κρυφά από τον Αλή Πασά σʼένα λιτό και απέριττο τάφο. Το ίδιο υποστηρίζει και ο Πουκεβίλ για τον τάφο της Φροσύνης. Αυτή ήταν η Φροσύνη, η αρχόντισσα των Γιαννίνων, η «Ξωτικιά», που έγινε θρύλος και ο χρόνος στάθηκε ευγενικός στην υπόληψη της. [/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Κ. Μαρτίνης[/FONT]​

Στο παραπάνω ποίημα διαφαίνεται η γενναιότητα μιας γυναίκας, η οποία εξαναγκάζεται να παντρευτεί, όπως γινόταν παλιά, να γίνει μάνα, ενώ ο άντρας της εργαζόταν στη Βενετία, να γίνεται βορά στην πολιορκία του Αλή πασά και του γιου του!, να ερωτεύεται ως νέα γυναίκα το γιο, και στο τέλος να θυσιάζεται ως αντικείμενο, υποταγμένη στη μοίρα της.





Οι γυναίκες στις Αρχαίες Θρησκείες και η άνοδος της Πατριαρχικής Παράδοσης

Η υψηλότερη και πιο σεβαστή θεότητα που λατρεύθηκε από τους πρωϊμότερους πολιτισμούς ήταν η Μάνα Γη.

Η μητέρα Θεά. ή απλώς «Η Μητέρα». Τα αρχαιότερα αγάλματα Θεάς που έχουν βρεθεί, έχουν ηλικία 35.000 ετών. Από την στιγμή που είναι το θηλυκό που έχει την ικανότητα να κουβαλάει τη ζωή, να την φανερώνει και να την μεγαλώνει, και επιπλέον με ένα μηνιαίο κύκλο όπως της ιερής σελήνης κάτι που την συνδέει με την ισχυρή δύναμη της, δεν είναι περίεργο πως η ίδια η Φύση θεωρείτο θηλυκή.
Η μήτρα από όπου όλοι προήλθαμε θα είναι επίσης και ο τάφος μας.. Οι γυναίκες στις εποχές εκείνες με σεβασμό θεωρούντο ως οι δωρητές αλλά και οι καταστροφείς της ζωής.

Επίσης θεωρείτο πως οι γυναίκες ήσαν ευλογημένες με το δώρο της διαίσθησης και πως μπορούσαν να εισέλθουν στον «κάτω κόσμο», την «άλλη πλευρά», το υποσυνείδητο, εκεί όπου θα μπορούσε -η γυναίκα- να επικοινωνήσει με τα πνεύματα και έτσι η τέχνη του σαμανισμού πολλές φορές εξασκείτο από τις γυναίκες. Πολλές παγανιστικές κουλτούρες θεωρούσαν μάλλον φυσικό, το να καταλαβαίνουν οι γυναίκες καλύτερα τα μυστικά του Σύμπαντος. Συχνά, ήσαν οι γυναίκες εκείνες που λειτουργούσαν ως μάγισσες (σοφές), ιέρειες, μάντισσες, θεραπεύτριες, μαίες, και σύμβουλοι στα οικογενειακά ή στα περί της τεκνοποίησης. Οι γυναίκες αναγνωρίζονταν επίσης ως φιλόσοφοι, επιστήμονες ή αθλήτριες και συμμετείχαν στην πολιτική. Είχαν επίσης περιουσία δική τους και κερδίζανε τον σεβασμό της κοινωνίας με την γενναιότητα, την αποφασιστικότητα, την δυνατή θέληση, την χάρη και τις δεξιοτεχνίες τους. Σε αυτές τις φυσικές κουλτούρες η ανάγκη για μια ισορροπία μεταξύ των αντιθέτων ήταν μία αρχή, ευρέως κατανοητή. Το να παραμελήσεις το ένα μέρος θα δημιουργούσε ανισορροπία και έτσι οι άντρες και οι γυναίκες εναρμονίζονταν με σκοπό να σχηματίσουν ένα όλον.

Το αιώνιο τραγούδι της Θεάς που οι γυναίκες τραγουδούσαν από την αυγή της ανθρώπινης συνείδησης, βιαίως σώπασε από την ανατέλλουσα πατριαρχική παράδοση. Οδηγημένοι από την απληστία , την πικρία, τον φθόνο και τον φόβο, οι πατριαρχικοί «πατέρες» σκόπευαν στο να καταπιέσουν τις γυναίκες και τις δυνάμεις τους. Έχοντας και την θρησκεία που αυτοί δημιούργησαν με όλα της τα αντίφυσικά δόγματα από πίσω τους, οι γυναίκες έμαθαν να είναι υπάκουες έτσι ώστε να είναι «καλές». Βασικά αυτοί οι άντρες διαστρέβλωσαν τα πάντα και δαιμονοποίησαν όλα τα αρχαία γονιμικά σύμβολα τα οποία οι παγανιστές είχαν ως ιερά, όπως το φίδι, το δέντρο, το μήλο και φυσικά την γυμνή γυναίκα, την «ξεμυαλίστρα» (η οποία αναγνωρίζεται την μυθιστορία του κήπου της Εδέμ). Η Εύα είναι η πρώτη αμαρτωλή. Μια ξεμυαλίστρα είναι υπεύθυνη για τις αμαρτίες του ανθρώπου. Για να μην ξεχνάμε και την Εβραϊκή ιστορία της Λίλιθ, της πρώτης «κακής γυναίκας» που θεωρείται «κακή» από τους πατριαρχικούς πατέρες γιατί ήθελε να είναι ανεξάρτητη και δεν δέχθηκε να υποτάσσεται στον άνδρα της Αδάμ. Ή την Μαρία την Μαγδαληνή, την καημένη «παραστρατημένη γυναίκα» που ακολούθησε τον ραβίνο Jesua, η οποία στην πραγματικότητα ήταν μια ιέρεια. Μια σεξουαλικά ενεργή ιέρεια, όπως ήσαν οι περισσότερες ιέρειες στις ημέρες των παγανιστικών κοινωνιών.

Οι γυναίκες σε αυτή την νέα πατριαρχική, μονοθεϊστική θρησκεία, θεωρούντο ως πολίτες δευτέρας διαλογής, στους οποίους δεν ήταν επιτρεπτό να διαβάζουν, να δημιουργούν ή να τους ανήκει περιουσία. Ούτε τους επιτρεπόταν να είναι ιέρειες ή θεραπεύτριες. Η νέα τους μοίρα ήταν να υπηρετούν τους άνδρες τους και να είναι μηχανές αναπαραγωγής. Το ισχυρότερο τους εργαλείο, η ικανότητα να μαγεύουν με την ομορφιά τους και να εκκινούν την σεξουαλική συνεύρεση, ήταν τώρα ένα θανάσιμο αμάρτημα. Η φυσική συνεύρεση και σεξουαλική ένωση του άνδρα και της γυναίκας, η οποία υμνήθηκε τόσο πολύ στην πρότερη μητριαρχική παράδοση, τώρα έγινε ντροπή, καταστρέφοντας έτσι την αρμονική σχέση που είχαν οι άντρες και οι γυναίκες. Είμαστε ακόμη και τώρα μάρτυρες της σκληρής καταπίεσης των γυναικών στις χώρες που οι δογματικές πατριαρχικές θρησκείες επικρατούν. Γυναίκες που ποτέ δεν θα έχουν την ευκαιρία να αποκαλύψουν τους εαυτούς τους και να αναπτύξουν τις δυνατότητες τους.

Κατά τον Μεσαίωνα, ελάμβαναν χώρα τρομακτικές επιθέσεις κατά των γυναικών και δεν εκτελούντο με τους πιο φρικτούς τρόπους που μπορεί η φαντασία να συλλάβει μόνο οι παγανίστριες σοφές γυναίκες, αλλά και γυναίκες που ήσαν απλώς άνω του «μέτρου» επιθυμητές, έξυπνες, και περήφανες, ή γυναίκες που απλώς αντιμιλούσαν στις αρχές. Η ίδια η γυναικεία φύση δαιμονοποιήθηκε και η Εκκλησία κατέστησε πίστη πως οι γυναίκες ήσαν στην πραγματικότητα μια.. δημιουργία του διαβόλου (μαζί με τις γάτες και τους λύκους, ζώα δηλαδή που συμβολίζουν το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα), τον οποίο θα.. υπηρετούσαν στην πρώτη του διαταγή. Μόνο στους άντρες επιτρεπόταν να ασκούν το ιατρικό επάγγελμα. Εάν μια γυναίκα χειριζόταν φάρμακα ή δοκίμαζε να γιατρέψει κάποιον, αυτό ήταν.. μαγεία, και η άτυχη γυναίκα έπρεπε να τιμωρηθεί.. Η περιγραφή της μεσαιωνικής μάγισσας, των εργαλείων της, των μεθόδων της κ.τ.λ. είναι ολόϊδια με αυτή της παγανίστριας σοφής και των τελετουργιών της, αλλά σε μια γελοία, δαιμονοποιηθείσα έκδοση.

Η ανθρώπινη φύση καταπιέσθηκε, αλλά ποτέ δεν καταστράφηκε. Και έτσι η φύση της Θεάς επέζησε, και οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια είχαν ξανά την ευκαιρία να δείξουν τις ικανότητες τους. Ακόμη και αν, δεδομένης της περίστασης, υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν θα αδράξουν ποτέ αυτήν την ευκαιρία. Φυσικά δεν ενδιαφέρονται όλες οι γυναίκες και ακόμη δεν είναι όλες προικισμένες ώστε να ασχοληθούν με την δημιουργική τέχνη ή την φιλοσοφία, ή ακόμη και την ιερατική τέχνη. Αλλά υπάρχουν και αυτές που πραγματικά είναι, αλλά παρ' όλα αυτά είναι πολύ ανασφαλείς για να φανερωθούν και να αποδείξουν τον εαυτό τους, επειδή μεγάλωσαν με το δίδαγμα πως «τα κορίτσια θα πρέπει να μένουν παθητικά στην αφάνεια». Πρέπει να στραφούμε στους αρχαίους μύθους. Να μάθουμε από την παλαιά παγανιστική σοφία, εκεί όπου η αρμονία μεταξύ αντιθέτων δυνάμεων, όπως η αρσενική και θηλυκή, η μέρα και η νύχτα, το φως και το σκοτάδι, η δημιουργία και η καταστροφή, η λογική και το συναίσθημα λαμβάνονταν πάντοτε και σεβαστικά υπόψη. Να μάθουμε τις αρχαίες ιστορίες που μας διδάσκουν ότι είμαστε μέρος της Φύσης και των μυστηρίων της. Και γι' αυτό πρέπει να σεβασθούμε τόσο αυτή, όσο και την ζωή των πλασμάτων της.

Μέσα από την μυθολογία μπορούμε να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και να συνειδητοποιήσουμε τις διάφορες ποιότητες που έχουμε μέσα μας. Γυναίκα, χρησιμοποίησε την διαίσθηση σου, την φαντασία σου, τα αισθήματα σου και την σεξουαλικότητα σου ! Χρησιμοποίησε την εσωτερική σου δύναμη και νοιώσε ελεύθερη να εκφραστείς. Με όποιον τρόπο θέλεις!
-----------------------------------------
Ρίξε μια ματιά κι εδώ. Παραθέτω ολόκληρα τα κείμενα για να σχηματίσεις καλύτερα εικόνα.


Για τη δημοτική ποίηση
Αλλά το άριστο δείγμα του γεωμετρημένου μυθικού τοπίου μας το δίνει η δημοτική ποίηση. Εδώ δεν πέφτει ούτε μια λέξη στο χώμα από το δέντρο του ζωντανού μύθου. Όλες οι μορφές, που στέκουνται ή περπατούν και κουβεντιάζουν, είναι φαντάσματα στερεά. Για να ειπώ ό,τι εννοώ, θυμίζω το στίχο του Δάντη, που για το Σεφέρη εστάθηκε το σάββατο των σαββάτων της μεγάλης ποίησης:
Trattando I'; ombre come cosa salda
(Μεταχειρίζομαι τους ίσκιους σαν πράμα στερεό. (Α,Ι)
Από τις πρώτες κιόλας λέξεις κάθε τραγουδιού έχει καβαλικέψει κανείς την κυματιστή χαίτη του ονείρου, και ρεβανίζει στην ιερά οδό της γήινης αμνηστείας. Αντί για την όποια φτωχή θεωρία αφήνω να μιλήσουνε μόνες τους δύο τρεις μουσικές στιγμές:
Κάτω στην Αγια Μαρίνη και στην Παναγιά
Δώδεκα χρονώ κορίτσι γένει καλογριά.
Ούτε το σταυρό της κάνει ούτε προσκυνά.
Μόν' στα σταυροδρόμια στέκει και κρασί πουλά.
Πέρασε κι ένας λεβέντης και την αρωτά,
- Πόσο το κρασί, κυρά μου, πόσο η οκά;
- Πέντε φράγκα στους γερόντους, τζάμπα στα παιδιά.
Ποιος αμφιβάλλει πως αυτή η παγανή ιερόδουλη θα λογάριαζε την παράδεισο και την κόλαση να ζυγίζουν όσο ένας μπακιρένιος οβολός στα χέρια μιας ζητιάνας; Ο έρωτας είναι το μέγα προνόμιο των νέων. Οι γεροπαράλυτοι και οι σαλιάρηδες θα πληρώσουν.
Στο επόμενο δείγμα κάποιος ξενιτεμένος χωρίς γυρισμό στέλνει γραφή με τα πουλιά στην αραβωνιαστικιά και στη μάνα του. Εδώ στα ξένα, λέει, με πάντρεψαν με μιαν αρμενοπούλα, οπού μαγεύει τ' άστρι και δεν περπατεί. Χρόνια αγωνίζεται να σκορπίσει τον ίλιγγο της μαγγανείας και να γυρίσει. Του κάκου όμως.
Σελλώνω τ' άλογο μου, ξεσελλώνεται"
Κινάω για να φύγω, αστράφτει και βροντά'
Κι όταν γυρίζω πίσω, ήλιος, ξαστεριά.
Βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα ενός ξυπνητού ύπνου. Ενός έξυπνου ενυπνίου. Είναι, το δραματικό μεταίχμιο ανάμεσα στο φροντιστικό Οδυσσέα που πρέπει να φύγει για την Ιθάκη, και στον ηδονικό Ελπήνορα που γκρεμοτσακίζεται στη φρενήρη κωδωνοκρουσία του ενθουσιασμού του.
Στο τρίτο δείγμα ο λαός ζωγραφίζει μια πανέμνοστη νύφη με λόγια τόσο πλούσια, που μόνο η σιωπή μπορεί να τα δώσει. Δε θα ειπεί ούτε μία λέξη για την κόρη που ξεσηκώνει γύρω της έναν χαλασμό από χορούς και νταγερέδες. Ακίνητη, και μέσα στην αθώα της άγνοια κινεί γύρω της ένα μικρό σύμπαν.
Ένας ασίκης διάβαινε στον κάμπο καβαλάρης,
Σέρνει νταούλια τριανταδυό, καλάμια εξηνταπέντε,
Ούτε σε γάμο πήγαινε ούτε σε πανηγύρι,
Στου πεθερού του την αυλή.

Σαν την Ελένη που έκαμε τον τρωικό πόλεμο και δε μας είπε λέξη για την εμορφιά της ο Όμηρος.
Το ακόλουθο δείγμα μιλάει για έναν παλίκαρο, που το ασκέρι του Αλήπασα τον έκλεισε στα στενά. Μαζί είναι κι ένας έλληνας, που η συγκυρία τόνε θέλει από τη μεριά του εχθρού. Παραδόσου, ρε ήρωα, για να μη σε χαλάσουνε, του φωνάζει μπεσαλίδικα. Και το θερίο των ξέφωτων αποκρίνεται: Μα τι λες, ρε καρυόλη!
Στο Μέτσοβο στον πλάτανο, μες στις κρύες βρυσούλες
Κλείσαν το Γρίβα, κλείσανε, πέντ' έξι οχτώ χιλιάδες,
Κι ήτανε μέσα Αλήπασας κι αυτός ο Καρυοφύλλης.
- Γρίβα μου, ρίξε τ' άρματα, Γρίβα μου, ξαρματώσου.
- Τι λες, βρε συ Αληπασά, κι εσύ βρε Καρυοφύλλη!
Αυτό δεν είναι απλό όχι. Αυτό είναι κρίση θεού. Σα να θέλει να πει: Μα ποιος είσαι, ασυλλόγιστε, που διατάζεις τον ήλιο να μην ανατείλει; Γίνουνται τέτοια παράξενα;
Το τελευταίο δείγμα μου το αφήνω ακαριαίο και ασχολίαστο:
Βασιλικός μυρίζει εδώ, η αγάπη μου διαβαίνει.
Όλος ο κόσμος χαίρεται, μένα η ψυχή μου βγαίνει.
Θα αργήσουμε να καταλάβουμε, αν καταλάβουμε ποτέ πως αν είμαστε λαός που περπατά στην έρημο αναζητώντας τη γη που κάποτε ήταν δική του, τα Δημοτικά τραγούδια είναι η Κιβωτός της διαθήκης του.​

-----------------------------------------
-Η Πηνελόπη του Οδυσσέα.
-----------------------------------------
Οι εκφάνσεις της ζωής όπου οι γυναίκες δείχνουν τη γενναιότητά τους στη δημοτική μας ποίηση είναι ο έρωτας, η συζυγική πίστη, το θάρρος στον πόλεμο, ο εξορκισμός του θανάτου (μοιρολόγια), η παρρησία εμπρός στον κατακτητή, η απαντοχή απέναντι στη θηλυκή τους μοίρα που επιτάσσει, σε κάποιες εποχές, την υποταγή στο σύζυγο, στον πατέρα, την υιοθέτηση του ρόλου της μάνας, χωρίς να μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες η ίδια. Η αίσθηση ότι δεν όριζε η ίδια τον εαυτό της, ότι ήταν έρμαιο στις επιταγές και τις επιθυμίες του γεννήτορά της αρχικά και του άντρα-αφέντη μετέπειτα.
Επίσης, όταν θυσιάζεται για τα παιδιά της ή για την πατρίδα, για μία ιδέα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[!w@Nn4]

Του νεκρού αδελφού το κάναμε χθες!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Jasiu]

Του νεκρού αδελφού το κάναμε χθες!!

Είμαστε 2 κείμενα μπροστά

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nioniosmeg]

Βασικά η εργασία τελικά ήταν για σήμερα αλλά και πάλι thanks...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alessandra]

:rucrazy::rucrazy:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nioniosmeg]

Δεν ήταν δική μου εργασία ρε... Μιας φίλης μου ήταν
Δεν ήξερα πότε την ήθελε, αλλά μου τη ζήτησε χθες...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alex2395]

αναφορικο και δεικτικο μερος...
αυτα τα θυμαμαι απο την οδυσσεια χααχα...
τεσπα ο,τι θες εδω ειμαστε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[psycho_man]

"Εγώ την αλήθεια θα την ειπώ γυμνή". Πως καταλαβαινετε αυτην την περιφημη φραση του Μακρυγιαννη????

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[maraki love]

Όπως βλέπουμε μέσα από αυτή τη φράση διαγράφεται ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα του Μακρυγιάννη η γενναιότητα όπως επίσης και το θάρρος της γνώμης του.Συγκεκριμένα,το νόημα αυτής της φράσης έγκειται στο γεγονός ότι αυτός ο σπουδαίος στρατηγός είχε τη δύναμη να αποκαλύψει όλη την αλήθεια χωρίς φόβο και προκάλυμμα για τις αντιδράσεις των υπολοίπων.Μόνο και μόνο αυτή του η φράση αναδεικνύει το ήθος,την αξιοπρέπεια και την ειλικρίνειά του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[gtsolathess]

Είναι επείγον να με βοηθήσετε σε μια ασκηση που δεν κατάλαβα
μας την εβαλε η καθηγητρια.


Ερώτηση :

Να γράψετε προτάσεις που να φένεται η πολυσημία της λέξης γλώσσα.





πείτε καποια προταση

Η αδερφή μου δεν βάζει γλώσσα μέσα!
Ο θειος μου που έχει γυρισει ολο τον κοσμο ξερει 6 γλωσσες!
Σήμερα το μεσημερι η μαμα μου μαγειρεψε γλώσσα τηγανητη! (το ψάρι)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[baki boo]

λοιπόν, η καθηγήτρια μας έβαλε στα κείμενα μια δίκια της ερώτηση η οποια λέει "ποιοι κατέκτησαν παλιά τα ιόνια νησιά?" έχω φάει τον τόπο να βρω κάτι αλλα τζίφος. Εάν γνωρίζει κάποιος κάτι ας το κάνει post. ευχαστιστο

σε πιο μαθημα σας την εβαλε αυτη την ερωτηση...?μηπως την βαλει και σε εμας...χιχιχι...:thanks:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[staxtoMPouta]

είμαστε στο μαθημα παπατρεχας ειναι ολα στα αρχαια και εχουμε την ασκηση 1.. δν ξερω τι να γραψω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Flygon]

στο γιοφύρι της αρτας τι σημαινει η λέξη "λυγερή"?

δηλαδήσε ποιον αναφέρεται?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Boom]

λυγερος ειναι ο ευλύγιστος, ψηλός και λεπτός και αναφερεται στην γυναικα του πρωτομαστορα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Flygon]

λυγερος ειναι ο ευλύγιστος, ψηλός και λεπτός και αναφερεται στην γυναικα του πρωτομαστορα

ευχαριστώ πολύ:no1::no1::iagree::iagree:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.