Βοήθεια/Απορίες/Ιδέες στην Έκθεση

[catherine1994]

Ωπα παιδια μη μαλωνετε
Και εγω εχω διαβασει σε βοηθημα εκθεσης και πρεπει να το εχει πει και η φιλολογος μου οτι περιληψη μπορει ν; γινει και σε περισσοτερες παραγραφους κυριως αν το κειμενο ειναι.μεγαλο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnnaousa]

Η ειρωνεία σε όλη σας την κόντρα ξέρετε ποια είναι? έχετε και οι 2 δίκιο!!! η περίληψη μπορεί να γραφτεί σε μια εως τρείς παραγράφους..αλλά το συγκεκριμένο μοτίβο που ακολουθούμε στα σχολικά χρόνια είναι σε μια παράγραφο. Αυτό διδάσκουν παντού, αλλά η περίληψη έχει ΜΠΟΡΕΙ να γραφτεί και σε 3!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Joaquín]

Μη το κουράζουμε, ΜΙΑ παράγραφο θα γράφετε, κλασσικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[antwwwnis]

Μία παράγραφο θα γράψετε, αφού πάντοτε το όριο είναι περίπου 100 λέξεις. Αν κάνετε 3 παραγράφους 30 λέξεων, περίληψη είναι μεν, αλλά οι παράγραφοι είναι μικροί και πιθανότατα λανθασμένοι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrHouse]

Η περίληψη είναι η απόδοση του περιεχομένου του κειμένου των θεμάτων σε κείμενο.
Δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη παράγραφος. Ο μαθητής μπορεί να ακολουθήσει είτε τη δομή του δοθέντος προς εξέταση κειμένου, είτε τη μέθοδο της μιας παραγράφου. Είναι και οι δύο τρόποι εξίσου σωστοί. Get over it.
Διάβασε τις οδηγίες και μετά μίλα.

Και... ξεκαβάλα. Εδώ δε μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά πλειοψηφίας-πλειονότητας, κι έβγαλες θεωρητική κατεύθυνση. Τι μας το παίζεις δάσκαλος;
Και, ναι, με 18,8 στις Πανελλήνιες στο μάθημα της Έκθεσης, μπορώ να εκφέρω άποψη, πόσω μάλλον όταν η άποψη αυτή δεν είναι δική μου, αλλά η επικρατούσα.
Μην ξεχνάς, επίσης, ότι τη φράση που χρησιμοποίησες στον επίλογό σου στις εξετάσεις, εγώ σ' την έμαθα*.

Αλλά δε θα κάνουμε επίδειξη γνώσεων τώρα.

*

Spoiler

Τα αποδεικτικά στοιχεία τα έχω σε pm, καθώς και η εν λόγω φράση/στίχος είναι γραμμένη σε σχόλιό μου στο θέμα «Πανελλήνιες 2012» λίγες ημέρες πριν την έναρξη των Πανελληνίων.
Δια του λόγου το αληθές, μπορείς να δεις και μόνος σου ότι με ρώτησες σε pm ποιος έγραψε το συγκεκριμένο στίχο, καθώς επίσης είπες και πως θα τον «κρατήσεις».

Μαγκιές αλλού, λοιπόν, αν θέλεις να μετρήσεις τις «γνώσεις» «σου» και να το παίξεις ειδήμων.

Ποιο στιχο?Ποια αποδεικτικα στοιχεια?Ποιον επιλογο?Μηπως με εχεις μπερδεψει?


Οταν σου δινω λεξικο,και το λεξικο γραφει αυτο που λεω εγω,τοτε το προβλημα δεν ειναι ουτε σε μενα ουτε στο λεξικο,παμε παλι
Απο το βικιλεξικο
το μεγαλύτερο μέρος ενός συνόλου
η πλειοψηφία των προϊόντων αυτής της εταιρείας είναι χαμηλής ποιότητας
https://el.wiktionary.org/wiki/%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CE%B1


https://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CE%B1&dq=
. 1. ο μεγαλύτερος αριθμός,

Και επειδη μας κουρασες,και λεμε ολοι οτι η περιληψη ειναι σε μα παραγραφος,σταματαω εδω.

Και αν εσυ με 18.8 την ειδες θεος στις πανελληνιες με την Εκθεση,και λες οτι παπαρια σου κατεβει με τετοιον τονο και στομφο,εγω με 19.8 επρεπε να την δω Παπας.

Αιντε,μιση ωρα να καταλαβουμε οτι η περιληψη ειναι σε μια παραγραφο,και οτι η πλειοψηφια σημαινει το μεγαλυτερο μερος του συνολου.Jesus

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rainbowarrior]

Άνοιξε κανένα Μπαμπινιώτη ρε βλάχο.

Στίχος: "στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς". Και έγραψες τον μισό. Τσέκαρε τα pm σου από εκείνες τις ημέρες.

Σχετικά με το 18,8 είπα απλώς ότι μπορώ να εκφέρω άποψη. Εσύ το παίζεις έξυπνος.

Επίσης, για τελευταία φορά, βάσει των οδηγιών, η περίληψη είναι ΚΕΙΜΕΝΟ, ΚΕΙΜΕΝΟ του οποίου τη δομή διαμορφώνει ο μαθητής είτε ακολουθώντας τη δομή του εξεταζόμενου κειμένου ως έχει, είτε ακολουθώντας τη μια παράγραφο.

Διαπίστωσε πρώτα τι ισχύει με βάση τη διδαχή και τις οδηγίες, και μετά μίλα.
Παραπληροφορητή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrHouse]

Άνοιξε κανένα Μπαμπινιώτη ρε βλάχο.

Στίχος: "στα χρόνια τα δικά μας τα σακκάτικα-είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς". Και έγραψες τον μισό. Τσέκαρε τα pm σου από εκείνες τις ημέρες.

Σχετικά με το 18,8 είπα απλώς ότι μπορώ να εκφέρω άποψη. Εσύ το παίζεις έξυπνος.

Επίσης, για τελευταία φορά, βάσει των οδηγιών, η περίληψη είναι ΚΕΙΜΕΝΟ, ΚΕΙΜΕΝΟ του οποίου τη δομή διαμορφώνει ο μαθητής είτε ακολουθώντας τη δομή του εξεταζόμενου κειμένου ως έχει, είτε ακολουθώντας τη μια παράγραφο.

Διαπίστωσε πρώτα τι ισχύει με βάση τη διδαχή και τις οδηγίες, και μετά μίλα.
Παραπληροφορητή.

Ρε ο nafasskata εισαι?Γαμω τις αλλαγες ονοματων δηλαδη,δεν σε καταλαβα
Απο τον στιχο σε καταλαβα


Καλα,επειδη τραβηξε πολυ,εγω ειπα τι να κανει καποιος,εσυ ειπες,απο εκει και περα δεν γινεται να κοκορομαχουμε.

Ειμαι παραπληροφορητης και αντιπροσωπος.

ΥΓ-->Στον Μπαμπινιωτη Συνωνυμο για την Πλειοψηφια εχει πλειονοτητα.
Τον ανοιξα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rainbowarrior]

...Ειμαι παραπληροφορητης και αντιπροσωπος.

Και...αχάριστος, ελεεινός, υποκριτής, σαδιστής, μαζοχιστής... ΚΑΙ ΜΑΖΟΧΙΣΤΗΣ. ΨΕΥΤΗ.

Ναι, o nafasskataa είμαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Joaquín]

Και κακός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rainbowarrior]

ΥΓ-->Στον Μπαμπινιωτη Συνωνυμο για την Πλειοψηφια εχει πλειονοτητα.
Τον ανοιξα

Check that:

Spoiler

Δ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ

Η συγκρουσιακή αντίληψη της πλειοψηφίας

Ο σολοικισμός με τις λέξεις πλειονότητα και πλειοψηφία, ο οποίος κυρίως παρατηρείται στον δημοσιογραφικό λόγο δεν είναι μόνο γλωσσικός αλλά και λογικός, εφόσον συνιστά λογική σύγχυση συνόλου και υποσυνόλου.

Η ελληνική γλώσσα προσφέρει στους χρήστες τη μοναδική δυνατότητα να κάνουν τη διάκριση μεταξύ πλειονότητας και πλειοψηφίας. Αλλες ευρωπαϊκές γλώσσες δεν παρέχουν αυτή τη δυνατότητα. Οι όροι majority, majorite, Mehrheit, στα αγγλικά, γαλλικά και στα γερμανικά, σημαίνουν και τα δύο. Ενώ όμως η πλειοψηφία είναι μια ιδιαίτερη μορφή πλειονότητας # οι Ελληνες σήμερα στη μεγάλη τους πλειονότητα (και όχι στη μεγάλη τους πλειοψηφία) χρησιμοποιούν τον όρο «πλειοψηφία» για κάθε μορφή πλειονότητας.

Ο σολοικισμός αυτός απαντάται κυρίως στον δημοσιογραφικό λόγο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης. Μας μιλούν για την υψηλή ή χαμηλή ποιότητα των ελληνικών κρασιών «στη μεγάλη τους πλειοψηφία» ή για την «πλειοψηφία των εξεταζομένων φοιτητών». Ουδέποτε όμως ψηφίζουν τα κρασιά, ενώ οι φοιτητές ψηφίζουν στις φοιτητικές και στις βουλευτικές εκλογές, ως φοιτητές και ως πολίτες, όχι όμως ως εξεταζόμενοι.

Το λάθος αυτό δεν είναι μόνο γλωσσικό αλλά και λογικό, εφόσον συνιστά λογική σύγχυση συνόλου και υποσυνόλου. Είναι όμως μέρος της τρέχουσας γλωσσικής πρακτικής και αυτό υποδηλώνει μια τάση υπερκάλυψης των πάντων από τη σφαίρα της πολιτικής και συγχρόνως μια ορισμένη αντίληψη για τη δημοκρατία και τον ρόλο της πλειοψηφίας σ' αυτήν. Αυτό φαίνεται καθαρότερα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι πολύ συχνά γίνεται λόγος για «συντριπτική» πλειοψηφία.
Αυτή η εικόνα παραπέμπει στη δυνατότητα και στη διάθεση συντριβής του αντιπάλου. Μέσα από αυτή την εικόνα μεταφέρεται η ιδέα μιας προσέγγισης της ολότητας. Οταν λέγεται ότι οι Ελληνες «στη συντριπτική τους πλειοψηφία» είναι φιλειρηνικοί ή πολεμοχαρείς ή οτιδήποτε άλλο, υπονοείται ότι η ιδιότητα αυτή αφορά το σύνολο, ότι οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και ασήμαντες και ότι το σύνολο αυτό δένει αρμονικά μέσα από αυτή την ιδιότητα, εκφρασμένη μέσα από τη συγκρουσιακή ιδέα της «συντριπτικής» πλειοψηφίας # η οποία βέβαια παύει να είναι πλειοψηφία όταν είναι «συντριπτική», όπως έλεγε συχνά ο αείμνηστος Φαίδων Βεγλερής. Οι ψηφοφόροι ψηφίζουν, δεν συντρίβουν.

Η συγκρουσιακή αυτή αντίληψη της πλειοψηφίας συνδέεται με την ουσιολογική ιδέα της ενιαίας συλλογικής βούλησης του λαού, εκφρασμένης ως πλειοψηφίας. Η πλειοψηφία εκφράζει την ενιαία θέληση του κυρίαρχου λαού ως συνόλου, η οποία στρέφεται κατά του «υπολειμματικού» τμήματος, ωσάν αυτό να μην αποτελούσε γνήσιο τμήμα αυτού του συνόλου.

Με άλλα λόγια η πλειοψηφία εκλαμβάνεται ως οιονεί ολότητα, εφόσον αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι του συνόλου. Στην πραγματικότητα κάθε ποσοστό, ακόμη και μειοψηφικό, είναι μια προσέγγιση του συνόλου, με τη διαφορά ότι η πλειοψηφία, δηλαδή το 50%+1, είναι μια καλύτερη προσέγγιση του συνόλου # του 100% # από ό,τι είναι το 49%+1. Συμβατική και πρακτική είναι η σημασία της πλειοψηφίας και όχι μαγική ιδιότητα που μεταβάλλει ουσιολογικά την πλειονότητα σε ολότητα.
Αν όμως δέχεται κανείς αυτή την ιδέα της πλειοψηφίας ως έκφρασης της ενιαίας λαϊκής βούλησης, τότε είναι βέβαιο ότι πρέπει να είναι συντριπτική για να (μπορεί να) συντρίψει το υπολειμματικό τμήμα # τη μειονότητα # που θεωρείται ξένο σώμα.

Ετσι ο τίτλος εφημερίδας την παραμονή των εκλογών του 1985 «θα σας λιώσουμε!» δεν είναι μόνο συγκρουσιακός. Εκφράζει # μαζί με πολλές άλλες ανάλογες εκδηλώσεις πριν από τις εκλογές # μια ορισμένη αντίληψη της πλειοψηφίας και της δημοκρατίας, εφόσον το προγραμματισμένο λιώσιμο των αντιπάλων «νομιμοποιείται» από το γεγονός ότι ως μειοψηφία αποτελούν ξένο σώμα, υποψήφιο για εξάλειψη ή τοποθέτηση στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Είναι δυνατόν να αντιτάξει κανείς σε αυτό ότι οι «συντριπτικές πλειοψηφίες» αποτελούν σχήμα λόγου οι χρήστες του οποίου δεν έχουν πρόθεση να συντρίψουν κανέναν. Ωστόσο η επιλογή αυτού του σχήματος λόγου δεν είναι τυχαία. Εκφράζει τη δυνατότητα σύγκρουσης και το ενδεχόμενο συντριβής. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Οπως δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη δημοκρατία η αντίληψη της τελευταίας ως ενιαίας βούλησης του λαού η οποία ταυτίζεται με τη θέληση των πολλών, δηλαδή την πλειοψηφία. Οταν ο Αριστοτέλης όριζε τη δημοκρατία ως κυριαρχία των πολλών (Πολιτικά 1279b) αναφερόταν σε μια κατάσταση πραγμάτων και όχι σε ένα κριτήριο ή μια μέθοδο λήψης αποφάσεων. Και η δημοκρατία στη σύγχρονη μορφή της βασίζεται στον σχηματισμό διαδοχικών πλειοψηφιών στη λήψη αποφάσεων. Ο κανόνας της πλειοψηφίας παίζει λειτουργικό ρόλο και βασίζεται απλώς σε μια σύμβαση: ότι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ουσιολογική διαφορά μεταξύ πλειονότητας και μειονότητας ανάμεσα στους εκάστοτε ψηφοφόρους θα πρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται πάντα σύμφωνα με αυτό που αποφασίζει η μία από τις δύο. Αυτή δεν μπορεί να είναι η μειοψηφία, διότι έτσι το δημοκρατικό παιχνίδι θα αναγόταν σε άτοπο, εφόσον κάθε υποψήφιος θα προσπαθούσε να πείσει όσο το δυνατόν λιγότερους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα να κερδίζει ο κατά τεκμήριο λιγότερο κατάλληλος. Είναι συνεπώς λογικότερο να παίρνονται αποφάσεις και να εκλέγονται εκπρόσωποι με γνώμονα την πλειοψηφία.

Η τελευταία σέβεται τη μειοψηφία όχι μόνο διότι η σχέση πλειοψηφούσας / μειοψηφούσας μερίδας ανατρέπεται σε μια δημοκρατία, εφόσον υπάρχει εναλλαγή κομμάτων και εκπροσώπων στην εξουσία, αλλά κυρίως διότι αναγνωρίζει ότι δεν υφίσταται καμία μεταφυσική «ουσία» που να προσδίδει ιδιαίτερο προνόμιο στην πλειοψηφία, η οποία έτσι κι αλλιώς σε μια δημοκρατία είναι και πρέπει να είναι παροδική. Και η αρμοδιότητα της τελευταίας στη λήψη αποφάσεων δεν είναι και δεν είναι δυνατόν να είναι άλλο από συμβατική.

Υπό αυτό το πρίσμα η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας είναι απλώς σχήμα λόγου. Διότι αν δεν είναι κυριαρχία επί των «εχθρών του λαού», οι οποίοι πρέπει κάθε φορά να εφευρεθούν (κομμουνιστές, δεξιοί, αλλόφυλοι, ετερόδοξοι, ετερόθρησκοι, ανάλογα με τον τόπο και την εποχή), τότε είναι κυριαρχία επί του ίδιου του λαού, πράγμα άτοπο και θεσμικά ακαθόριστο, που επιτρέπει στον καθένα να παρουσιάζεται ως φορέας και εκφραστής της «ενιαίας» θέλησης του λαού, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος που κήρυξε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ως «επανάσταση του λαού κατά του εαυτού του»!

Ο λαός δεν είναι απόλυτα κυρίαρχος, διότι δεν αποτελεί ένα είδος ενιαίας υπερψυχής και διότι τα άτομα κατέχουν δικαιώματα που καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να αφεθεί να τα ποδοπατήσει σε μια δημοκρατία. Γι' αυτό και στη σύγχρονη δημοκρατία ισχύει η περιοριστική και όχι η απεριόριστη αρχή της πλειοψηφίας.

Ο Δημήτρης Δημητράκος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σκέψου ότι η λέξη «πλειοψηφία» βγαίνει από το «πλείων*» και «ψήφος», που σημαίνει: περισσότερες ψήφοι.
Υπάρχει η λέξη ψήφος. Ψ Η Φ Ο Σ.
Η λέξη ψήφος, όμως, δε σχετίζεται πάντα με το μεγαλύτερο μέρος το συνόλου, γιατί:

Το μεγαλύτερο μέρος των μαθητών, πάει φροντιστήριο. ---> Η πλειονότητα των μαθητών πάει φροντιστήριο.
(Δεν ψήφισαν οι μαθητές για κάτι).

Ακόμη, μπορείς να αντιληφθείς τη διάκριση με το εξής παράδειγμα:

Το Χ κόμμα συγκέντρωσε την πλειοψηφία σε αυτές τις εκλογές. (Συγκέντρωσε το μεγαλύτερο μέρος των ΨΗΦΩΝ.)
Την πλειονότητα των εδρών πήρε το Χ κόμμα σε αυτές τις εκλογές.(Συγκέντρωσε το μεγαλύτερο μέρος των εδρών, και όχι την πλειοψηφία των εδρών, ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΔΡΕΣ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΝ.)

Η διαφορά είναι πασιφανής.

*Το «πλείων» είναι παραθετικό του «πολύς» και σημαίνει «περισσότερος».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrHouse]

Check that:

Spoiler

Δ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ

Η συγκρουσιακή αντίληψη της πλειοψηφίας

Ο σολοικισμός με τις λέξεις πλειονότητα και πλειοψηφία, ο οποίος κυρίως παρατηρείται στον δημοσιογραφικό λόγο δεν είναι μόνο γλωσσικός αλλά και λογικός, εφόσον συνιστά λογική σύγχυση συνόλου και υποσυνόλου.

Η ελληνική γλώσσα προσφέρει στους χρήστες τη μοναδική δυνατότητα να κάνουν τη διάκριση μεταξύ πλειονότητας και πλειοψηφίας. Αλλες ευρωπαϊκές γλώσσες δεν παρέχουν αυτή τη δυνατότητα. Οι όροι majority, majorite, Mehrheit, στα αγγλικά, γαλλικά και στα γερμανικά, σημαίνουν και τα δύο. Ενώ όμως η πλειοψηφία είναι μια ιδιαίτερη μορφή πλειονότητας # οι Ελληνες σήμερα στη μεγάλη τους πλειονότητα (και όχι στη μεγάλη τους πλειοψηφία) χρησιμοποιούν τον όρο «πλειοψηφία» για κάθε μορφή πλειονότητας.

Ο σολοικισμός αυτός απαντάται κυρίως στον δημοσιογραφικό λόγο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης. Μας μιλούν για την υψηλή ή χαμηλή ποιότητα των ελληνικών κρασιών «στη μεγάλη τους πλειοψηφία» ή για την «πλειοψηφία των εξεταζομένων φοιτητών». Ουδέποτε όμως ψηφίζουν τα κρασιά, ενώ οι φοιτητές ψηφίζουν στις φοιτητικές και στις βουλευτικές εκλογές, ως φοιτητές και ως πολίτες, όχι όμως ως εξεταζόμενοι.

Το λάθος αυτό δεν είναι μόνο γλωσσικό αλλά και λογικό, εφόσον συνιστά λογική σύγχυση συνόλου και υποσυνόλου. Είναι όμως μέρος της τρέχουσας γλωσσικής πρακτικής και αυτό υποδηλώνει μια τάση υπερκάλυψης των πάντων από τη σφαίρα της πολιτικής και συγχρόνως μια ορισμένη αντίληψη για τη δημοκρατία και τον ρόλο της πλειοψηφίας σ' αυτήν. Αυτό φαίνεται καθαρότερα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι πολύ συχνά γίνεται λόγος για «συντριπτική» πλειοψηφία.
Αυτή η εικόνα παραπέμπει στη δυνατότητα και στη διάθεση συντριβής του αντιπάλου. Μέσα από αυτή την εικόνα μεταφέρεται η ιδέα μιας προσέγγισης της ολότητας. Οταν λέγεται ότι οι Ελληνες «στη συντριπτική τους πλειοψηφία» είναι φιλειρηνικοί ή πολεμοχαρείς ή οτιδήποτε άλλο, υπονοείται ότι η ιδιότητα αυτή αφορά το σύνολο, ότι οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και ασήμαντες και ότι το σύνολο αυτό δένει αρμονικά μέσα από αυτή την ιδιότητα, εκφρασμένη μέσα από τη συγκρουσιακή ιδέα της «συντριπτικής» πλειοψηφίας # η οποία βέβαια παύει να είναι πλειοψηφία όταν είναι «συντριπτική», όπως έλεγε συχνά ο αείμνηστος Φαίδων Βεγλερής. Οι ψηφοφόροι ψηφίζουν, δεν συντρίβουν.

Η συγκρουσιακή αυτή αντίληψη της πλειοψηφίας συνδέεται με την ουσιολογική ιδέα της ενιαίας συλλογικής βούλησης του λαού, εκφρασμένης ως πλειοψηφίας. Η πλειοψηφία εκφράζει την ενιαία θέληση του κυρίαρχου λαού ως συνόλου, η οποία στρέφεται κατά του «υπολειμματικού» τμήματος, ωσάν αυτό να μην αποτελούσε γνήσιο τμήμα αυτού του συνόλου.

Με άλλα λόγια η πλειοψηφία εκλαμβάνεται ως οιονεί ολότητα, εφόσον αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι του συνόλου. Στην πραγματικότητα κάθε ποσοστό, ακόμη και μειοψηφικό, είναι μια προσέγγιση του συνόλου, με τη διαφορά ότι η πλειοψηφία, δηλαδή το 50%+1, είναι μια καλύτερη προσέγγιση του συνόλου # του 100% # από ό,τι είναι το 49%+1. Συμβατική και πρακτική είναι η σημασία της πλειοψηφίας και όχι μαγική ιδιότητα που μεταβάλλει ουσιολογικά την πλειονότητα σε ολότητα.
Αν όμως δέχεται κανείς αυτή την ιδέα της πλειοψηφίας ως έκφρασης της ενιαίας λαϊκής βούλησης, τότε είναι βέβαιο ότι πρέπει να είναι συντριπτική για να (μπορεί να) συντρίψει το υπολειμματικό τμήμα # τη μειονότητα # που θεωρείται ξένο σώμα.

Ετσι ο τίτλος εφημερίδας την παραμονή των εκλογών του 1985 «θα σας λιώσουμε!» δεν είναι μόνο συγκρουσιακός. Εκφράζει # μαζί με πολλές άλλες ανάλογες εκδηλώσεις πριν από τις εκλογές # μια ορισμένη αντίληψη της πλειοψηφίας και της δημοκρατίας, εφόσον το προγραμματισμένο λιώσιμο των αντιπάλων «νομιμοποιείται» από το γεγονός ότι ως μειοψηφία αποτελούν ξένο σώμα, υποψήφιο για εξάλειψη ή τοποθέτηση στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Είναι δυνατόν να αντιτάξει κανείς σε αυτό ότι οι «συντριπτικές πλειοψηφίες» αποτελούν σχήμα λόγου οι χρήστες του οποίου δεν έχουν πρόθεση να συντρίψουν κανέναν. Ωστόσο η επιλογή αυτού του σχήματος λόγου δεν είναι τυχαία. Εκφράζει τη δυνατότητα σύγκρουσης και το ενδεχόμενο συντριβής. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Οπως δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη δημοκρατία η αντίληψη της τελευταίας ως ενιαίας βούλησης του λαού η οποία ταυτίζεται με τη θέληση των πολλών, δηλαδή την πλειοψηφία. Οταν ο Αριστοτέλης όριζε τη δημοκρατία ως κυριαρχία των πολλών (Πολιτικά 1279b) αναφερόταν σε μια κατάσταση πραγμάτων και όχι σε ένα κριτήριο ή μια μέθοδο λήψης αποφάσεων. Και η δημοκρατία στη σύγχρονη μορφή της βασίζεται στον σχηματισμό διαδοχικών πλειοψηφιών στη λήψη αποφάσεων. Ο κανόνας της πλειοψηφίας παίζει λειτουργικό ρόλο και βασίζεται απλώς σε μια σύμβαση: ότι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ουσιολογική διαφορά μεταξύ πλειονότητας και μειονότητας ανάμεσα στους εκάστοτε ψηφοφόρους θα πρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται πάντα σύμφωνα με αυτό που αποφασίζει η μία από τις δύο. Αυτή δεν μπορεί να είναι η μειοψηφία, διότι έτσι το δημοκρατικό παιχνίδι θα αναγόταν σε άτοπο, εφόσον κάθε υποψήφιος θα προσπαθούσε να πείσει όσο το δυνατόν λιγότερους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα να κερδίζει ο κατά τεκμήριο λιγότερο κατάλληλος. Είναι συνεπώς λογικότερο να παίρνονται αποφάσεις και να εκλέγονται εκπρόσωποι με γνώμονα την πλειοψηφία.

Η τελευταία σέβεται τη μειοψηφία όχι μόνο διότι η σχέση πλειοψηφούσας / μειοψηφούσας μερίδας ανατρέπεται σε μια δημοκρατία, εφόσον υπάρχει εναλλαγή κομμάτων και εκπροσώπων στην εξουσία, αλλά κυρίως διότι αναγνωρίζει ότι δεν υφίσταται καμία μεταφυσική «ουσία» που να προσδίδει ιδιαίτερο προνόμιο στην πλειοψηφία, η οποία έτσι κι αλλιώς σε μια δημοκρατία είναι και πρέπει να είναι παροδική. Και η αρμοδιότητα της τελευταίας στη λήψη αποφάσεων δεν είναι και δεν είναι δυνατόν να είναι άλλο από συμβατική.

Υπό αυτό το πρίσμα η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας είναι απλώς σχήμα λόγου. Διότι αν δεν είναι κυριαρχία επί των «εχθρών του λαού», οι οποίοι πρέπει κάθε φορά να εφευρεθούν (κομμουνιστές, δεξιοί, αλλόφυλοι, ετερόδοξοι, ετερόθρησκοι, ανάλογα με τον τόπο και την εποχή), τότε είναι κυριαρχία επί του ίδιου του λαού, πράγμα άτοπο και θεσμικά ακαθόριστο, που επιτρέπει στον καθένα να παρουσιάζεται ως φορέας και εκφραστής της «ενιαίας» θέλησης του λαού, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος που κήρυξε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ως «επανάσταση του λαού κατά του εαυτού του»!

Ο λαός δεν είναι απόλυτα κυρίαρχος, διότι δεν αποτελεί ένα είδος ενιαίας υπερψυχής και διότι τα άτομα κατέχουν δικαιώματα που καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να αφεθεί να τα ποδοπατήσει σε μια δημοκρατία. Γι' αυτό και στη σύγχρονη δημοκρατία ισχύει η περιοριστική και όχι η απεριόριστη αρχή της πλειοψηφίας.

Ο Δημήτρης Δημητράκος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σκέψου ότι η λέξη «πλειοψηφία» βγαίνει από το «πλείων*» και «ψήφος», που σημαίνει: περισσότερες ψήφοι.
Υπάρχει η λέξη ψήφος. Ψ Η Φ Ο Σ.
Η λέξη ψήφος, όμως, δε σχετίζεται πάντα με το μεγαλύτερο μέρος το συνόλου, γιατί:

Το μεγαλύτερο μέρος των μαθητών, πάει φροντιστήριο. ---> Η πλειονότητα των μαθητών πάει φροντιστήριο.
(Δεν ψήφισαν οι μαθητές για κάτι).

Ακόμη, μπορείς να αντιληφθείς τη διάκριση με το εξής παράδειγμα:

Το Χ κόμμα συγκέντρωσε την πλειοψηφία σε αυτές τις εκλογές. (Συγκέντρωσε το μεγαλύτερο μέρος των ΨΗΦΩΝ.)
Την πλειονότητα των εδρών πήρε το Χ κόμμα σε αυτές τις εκλογές.(Συγκέντρωσε το μεγαλύτερο μέρος των εδρών, και όχι την πλειοψηφία των εδρών, ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΔΡΕΣ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΝ.)

Η διαφορά είναι πασιφανής.

*Το «πλείων» είναι παραθετικό του «πολύς» και σημαίνει «περισσότερος».

Αρχικα,ωραιος ο Δημητρακος.

Ηξερα την ετυμολγικη διαφορα μεταξυ πλειοψηφιας και πλειονοτητας,εκανες την αναλυση και εσυ παραπανω.
Αλλα αφου δινεται απο τα λεξικα και ως ''το μεγαλυτερο μερος της πλειοψηφιας'' γιατι να μην χρησιμοποιησω την λεξη?
Θα μου πεις αφου απο την ετυμολογια καταλαβαινεις οτι αυτη η λεξη μπορει να χρησιμοποιηθει μονο σε περιπτωσεις υπαρχουσας ψηφοφοριας ωστε να δικαιολογηθει το δευτερο συνθετικο.
Και παλι,το νοημα ειναι ιδιο,δεν νομιζω να υπαρξει καποια δυσκολια στην κατανοηση,στην προταση που θα τεθει αυτη η λεξη.

Τεσπα,δεκτα τα οσα αναφερες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hephaestus]

να κανω μια χαζη ερωτηση:; δεν ξερω αν ανηκει σε αυτο το θεμα
εχω σει σε πολλα σημεια οτι το του για παραδειγμα παιρνει σε μερικες περιπτωσεις τονο...
ποτε γινεται αυτο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tzwrtzia]

Ένα απλό παράδειγμα:

α) Η δασκάλα του είπε (= Η δική του δασκάλα είπε).
β) Η δασκάλα τού είπε (= Η δασκάλα είπε σ' αυτόν).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hephaestus]

δεν το καταλαβα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rainbowarrior]

δεν το καταλαβα

Λέμε «Η δασκάλα του τού είπε».
Το πρώτο «του» που δηλώνει την κτήση (γενική κτητική), δηλαδή, τίνος η δασκάλα, είναι άτονο.
Το δεύτερο «τού», που στα αρχαία θα αντιστοιχούσε με δοτική και έμμεσο αντικείμενο, εδώ τονίζεται. Το «τού», δηλαδή, που συντάσσεται με το ρήμα (είναι αντικείμενο έμμεσο), τονίζεται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hephaestus]

Τα κρουσματα των αθλητων που εχουν κανει χρηση αναβολικων πολλαπλασιαζονται στην Ελλαδα και στο εξωτερικο. Ειναι σαφες οτι, αν δεν εχει πεθανει τελειως ο ευγενης συναγωνισμος,που αποτελουσε την πεμπτουσια του αθλητικου ιδεωδους,κινδυνευει.

Η ερωτηση ειναι ποιο ειναι το ειδος του συλλογισμου και γιατι.
εχω βρει οτι ο συλλογισμος ειναι επαγωγικος,αλλα δεν ξερω πως να γραψω μια πληρης απαντηση..


πλζ,ας μου γραψει καποιος μια πληρης απαντηση....και γενικα αυτο ειναι το προβλημα μου στους συλλογισμους,δεν μπορω να δωσω μια πληρης απαντηση..τι αλλο πρεπει να γραψω,εκτος του οτι ειναι επαγωγικος και παει απο το ειδικο στο γενικο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hephaestus]

κανενας παιδια;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nikosxdxd]

Μολις μου θυμισες τι ανουσια ηταν αυτα στην εκθεση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hephaestus]

Μολις μου θυμισες τι ανουσια ηταν αυτα στην εκθεση.

αστα...θυμασαι τιποτα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nikosxdxd]

αστα...θυμασαι τιποτα;

Πολυ λιγα.Στα χαζα κομματια της θεωριας δεν εδινα και πολυ βαση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.