Βιβλία που διαβάσατε και σας άρεσαν

[razorbladeDream]

Τhe sheltering Sky -Paul Bowles,αν σου αρέσει η φυσική και θέματα σχετικά με αυτή τοτε διάβασε την αυτοβιογραφία του φωτός του Γραμματικάκη,The vampire chronicles.Επίσης καλή είναι η συλλογή κόμικ του James O' Barr "The Crow":no1:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Burp]

Silmarillion - Tolkien

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[halvas]

Silmarillion - Tolkien

Κορυφή!!!:no1: Το έχω διαβάσει.

Επίσης υπέροχο είναι το Χόμπιτ, το οποίο θα γυριστεί και ταινία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Proudqueen]

αλλά;
(btw και εγώ το "Η βερονικα αποφασιζει να πεθανει" έχω ξεχωρίσει απ τα βιβλία του)

παιδια δεν ξερω για σας αλλα εγω 3 φορες εχω ξεκινησει να το διαβασω φτανω μεχρι τη μεση και μετα το παραταω δε ξερω γιατι

μυθιστορημα ,το αγαπημενο μου-->ο δρομος του φεγγαριου/Ομηρος Αβραμιδης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[wolfe4ever]

μυθιστορημα ,το αγαπημενο μου-->ο δρομος του φεγγαριου/Ομηρος Αβραμιδης

συμφωνω:iagree: το τελος ειναι συγκλονιστικο! μου ειχε ερθει να κλαψω!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mad cow]

το τελευταιο που διαβασα και σας το προτεινω:

ο γλαρος ιωναθαν λιβινγστον

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Krou]

Το ειχαμε διαβασει αυτο στο γυμνασιο για μια εργασια για το σχολειο. Νταξ δεν ηταν ασχημο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[papas]

Το καλυτερο βιβλιο ever:Κωδικας Ντα Βιντσι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mad cow]

Το ειχαμε διαβασει αυτο στο γυμνασιο για μια εργασια για το σχολειο. Νταξ δεν ηταν ασχημο

βασικα αυτο που μου αρεσε περισσοτερο ηταν καποιες φρασεις-υμνος στην ελευθερια και την διαφορετικοτητα

ενα ακομα το 1984

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Krou]

Να σου πω δε το θυμαμαι και πολυ, παει καιρος που το διαβασα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hey Joy]

Κώδικας Da Vinci (τέλειο, αλλά η ταινία χάλια)
Βίος και Πολιτεία (όπως είδα και πιο πάνω, αφού είμαι super fan του θείου Σκρούτζ και γενικά των κόμιξ )
Μια σειρά από ατυχή γεγονότα!!!!

Είχα φτάσει μέχρι το 10ο αλλά το βαρέθηκα.......είναι για πιο μικρές ηλικίες.

Το ξεκίνησα διότι μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία:no1:

Αχαχα τα διάβαζα σαν τρελή στην πρώτη-δευτέρα γυμνασίου και τώρα διαβάζω και το 13ο που είναι και το τελευταίο.Ήθελα να τα τελειώσω.
Όντως για μικρότερες ηλικίες αλλά είναι έξυπνα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[halvas]

Αχαχα τα διάβαζα σαν τρελή στην πρώτη-δευτέρα γυμνασίου και τώρα διαβάζω και το 13ο που είναι και το τελευταίο.Ήθελα να τα τελειώσω.
Όντως για μικρότερες ηλικίες αλλά είναι έξυπνα.

Εγώ πέρισυ, μέσα σε ένα μήνα.

Και είναι όμως πολύ έξυπνα:iagree:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hey Joy]

Εγώ πέρισυ, μέσα σε ένα μήνα.

Και είναι όμως πολύ έξυπνα:iagree:

Bookworm!
Το κάθε ένα τους σου αφήνει ένα άλλο κλίμα και έχει κάτι ατάκες..Εγώ είχα πωρωθεί,όμως τότε που τα διάβαζα δεν είχαν μεταφραστεί όλα και κάθε που έβγαινε ένα το βιβλιοπωλείο με έπαιρνε τηλέφωνο ότι ήρθε.Πάντως το τελευταίο άργησε...

Διάβαζες και Νάρνια;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[halvas]

Bookworm!
Το κάθε ένα τους σου αφήνει ένα άλλο κλίμα και έχει κάτι ατάκες..Εγώ είχα πωρωθεί,όμως τότε που τα διάβαζα δεν είχαν μεταφραστεί όλα και κάθε που έβγαινε ένα το βιβλιοπωλείο με έπαιρνε τηλέφωνο ότι ήρθε.Πάντως το τελευταίο άργησε...

Διάβαζες και Νάρνια;

Νάρνια όχι.

Τόλκιν φανατικά: Άρχοντας των δακτυλιδιών 1, 2, 3, Χόμπιτ (το οποίο γυρίζεται και σε ταινία), Σιλμαρίλιον.........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hey Joy]

Νάρνια όχι.

Τόλκιν φανατικά: Άρχοντας των δακτυλιδιών 1, 2, 3, Χόμπιτ (το οποίο γυρίζεται και σε ταινία), Σιλμαρίλιον.........

Α,εγώ όταν είχα δει τον Άρχοντα στο δημοτικό σκέφτηκα να τα αρχίσω αλλά με είχε αποτρέψει το μέγεθος τότε..
Πάντως πρέπει όντως να είναι γαμάτα.
Σε ξωτικό στυλ διάβαζα τα Σπαϊντεργουίκ.Χαχα ήταν τέλεια.
Και φυσικά σ' όλα αυτά τα βιβλία έχω μπει στο τριπάκι να τα πιστέψω..


Χμμ..Να σας προτείνω και εγώ κανένα.

"Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι"-Όσκαρ Γουάιλντ.(αααα φλασιά!θυμάστε στο γυμνάσιο(νομίζω α) ένα κείμενο του ίδιου συγγραφέα με το γίγαντα,την αυλή και τα παιδάκια?πωπω είχα συγκλονιστεί τότε.)

Σε όσους έχουν φιλοσοφικές τάσεις προτείνω Λάο Τσε και Ζεν ιστορίες..

Όλη τη βιβλιογραφία του Coelho για να πήξετε από αισιοδοξία γιατί μας χρειάζεται..

Και μου άρεσε πολύ και το "Girl with a pearl Earring" της Tracy Chevalier.Το προτείνω στα αγγλικά για όσους ενδιαφέρονται γιατί έχει άλλη μαγεία.

Υπέρτατο φαίνεται και το "ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ"-το έχω βάλει στο μάτι από το προηγούμενο καλοκαίρι.Θα πάω να το πάρω standard.

ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ
Συγγραφέας : ΦΕΙΜΠΕΡ ΜΙΣΕΛ
Εκδότης : ΛΙΒΑΝΗΣ Α.Α.
Χρονολογία Έκδοσης : 2004
ISBN 960-14-0971-8

Ένας πλούσιος αρωματοποιός, μια ικανότατη πανέξυπνη πόρνη που γίνεται μούσα του, μια μητέρα που αδυνατεί να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις της ήσυχης ζωής της και μια κόρη που νιώθει παραμελημένη και ψάχνει να βρει τη θέση που της ανήκει είναι τα κεντρικά πρόσωπα του βιβλίου. Η θρησκεία, το σεξ, ο θάνατος, αλλά πάνω από όλα η αγάπη είναι τα θέματα που πραγματεύεται με εξαιρετική μαεστρία ο αναγνωρισμένος συγγραφέας Μισέλ Φέιμπερ. Το μυθιστόρημα Το Άλικο και το Λευκό στηρίζει την εξέλιξη της πλοκής του στην πεποίθηση ότι ναι μεν οι άντρες κυβερνούν τον κόσμο, αλλά τα αισθήματα των γυναικών έχουν τη δύναμη να κινούν τα νήματα και να τον κλονίζουν συθέμελα. Με συγκλονιστικό, καταιγιστικό ρυθμό προχωράει βαθύτερα από τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του. Εν μέρει έπος, αλλά και ηθογραφία, συνεπαίρνει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Η Σούγκαρ, μια δεκαεννιάχρονη πόρνη, ζει στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Από το τρομερό μπορντέλο της κυρίας Κασταγουέι αρχίζει η άνoδός της στην υψηλή κοινωνία. Και μπορεί η Σούγκαρ να νοικιάζει το σώμα της, η ψυχή της όμως της ανήκει.

Μου έχουν πει ότι η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια των ίδιων των πρωταγωνιστών.







Αυτά από μένα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[teol20]

Το αγαπημενο μου!
ΑΙΧΜΗΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Flynn, Gillian

Αιχμηρά αντικείμενα, κοφτερές λέξεις, ιλιγγιώδης ρυθμός. Η πρωτοεμφανιζόμενη Τζίλιαν Φλιν στήνει ένα εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ που της χάρισε τα βραβεία CWA Ian Fleming Steel Dagger και CWA New Blood Fiction Dagger καθώς και διθυραμβικές κριτικές. Εθιστικό ως την τελευταία του σελίδα, παγιδεύει τον αναγνώστη μέσα στο λαβύρινθο των σχέσεων μιας οικογένειας καθώς και το πλέγμα των δεσμών μεταξύ των κατοίκων μιας αμερικανικής επαρχιακής πόλης. Η πρωταγωνίστριά του Καμίλ Πρίκερ, δημοσιογράφος, επιστρέφει ύστερα από χρόνια στη γενέτειρά της με αφορμή τους φόνους δύο νεαρών κοριτσιών την εξιχνίαση των οποίων καλείται να καλύψει για λογαριασμό της εφημερίδας της. Η επιστροφή της θα την αναγκάσει να έρθει ξανά σε επαφή με την οικογένειά της από την οποία έχει αποξενωθεί και θα ξαναξυπνήσει τις μνήμες της οικογενειακής τραγωδίας που βαραίνουν το παρελθόν της. Παράλληλα η αστυνομική έρευνα που διενεργείται μοιάζει αδιέξοδη και η μόνη λύση για να λυθεί το παζλ των φόνων είναι η κατάδυση της Καμίλ στην προσωπική της κόλαση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[!!!...vivaki...!!!]

Το έχετε το βιβλίο;
Είναι πολύ ωραίο!
Είναι και για μικρούς και για μεγάλους!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Επιδρομή στην ψαροταβέρνα

Στην αγατούλα
Σας τα λέω όλ' αυτά
γιατί εδώ στο νησί μας,
όπως κι αλλου,
οι γάτες ξεχνάνε,
οι άνθρωποι ξεχνάνε,
και η τρέλα δεν θέλει πολύ
να φουντώσει πάλι
φτου ξανά κι απ' την αρχή
​

Όπου μετά από μια σειρά από μυστηριώδεις και ανεξήγητες εξαφανίσεις γάτων, ο ήρωας μας παρακολουθεί μια απαγωγή και αντικρίζει για πρώτη φορά τον κοντό με την τραγιάσκα.
Πρώτα εξαφανίστηκε ο Μεταξονούρης. Μετά ο Σαλταπήδας. Μετά εξαφανίστηκαν ο Νιαουρίνος, ο Γκιουζέπε, ο Ραμσής, η Αραπίνα, ο Σαρδανάπαλος και η Μπιζού. Όλες αυτές οι γάτες δεν είχαν κανένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα εκτός από ένα: Ένα μόνο. Το χρώμα τους. Το μαύρο, κατάμαυρο χρώμα τους.
Στην αρχή, οι αιφνίδιες αυτές απουσίες δεν είχαν προκαλέσει ιδιαίτερη ανησυχία στο γατόκοσμο του νησιού. Δεν είναι δα και τόσο σπάνιο για μια γάτα να γίνεται άφαντη κάποια στιγμή στα καλά καθούμενα. Η εξαφάνιση της μπορεί να οφείλεται σε χίλιες δυο αιτίες: το αφεντικό της μπορεί να μετακόμισε σε κάποια άλλη γειτονιά, ή μπορεί καμιά στριμμένη σπιτονοικοκυρά να την έχει κλειδαμπαρωμένη μέσα στο σπίτι και να μην της επιτρέπει εξόδους -ή δεν αποκλείεται ακόμα να το έχει βάλει η ίδια η γάτα γινάτι και να ξημεροβραδιάζεται έξω από καμιά ποντικότρυπα, περιμένοντας να ξεμυτίσει το αφιλότιμο ποντίκι που έχει βάλει στο μάτι για να το γραπώσει και να του δώσει να καταλάβει.
Προσωπικά, ουδόλως με είχε απασχολήσει το θέμα αυτό ως εκείνο το μοιραίο καλοκαιριάτικο βράδυ.
Το βράδυ εκείνο, που λέτε, είχα ραντεβού με τον Κοψονοΰρη, τον καλύτερο μου φίλο, γνωστό επίσης με τα παρατσούκλια «Γατοκομάντος» ή «Τηγανάκιας», λόγω των επιδόσεων του στον εντοπισμό και την αστραπιαία αρπαγή τηγανητών ψαριών από ψαροταβέρνες. Φίνος γάτος ο Κοψονούρης, άριστος φίλος, πάντα αισιόδοξος, μ' ένα χαρούμενο σπινθήρισμα στα μάτια. Το τι ξάπλες, πλάκες, τσάρκες και μάσες είχαμε κάνει μαζί δεν περιγράφεται. Χαράματα το ίδιο πρωί ο Κοψονούρης μου είχε εκμυστηρευθεί ότι σε μία από τις απογευματινές του περιπλανήσεις είχε εντοπίσει μια παραθαλάσσια ψαροταβέρνα, που το πλαϊνό παράθυρο της κουζίνας της δεν έκλεινε καλά και είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε εκεί κοντά κατά το βραδάκι για να την τιμήσουμε δεόντως με μία αστραπιαία επιδρομή, που θα άδειαζε τα τηγάνια της και θα γέμιζε τις κοιλίτσες μας.
Τόπος του ραντεβού είχε οριστεί η τσίγκινη σκεπή μιας ετοιμόρροπης παράγκας, καμιά τριακοσαριά μέτρα απόσταση από το στόχο μας. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, είχαμε επιλέξει εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ επειδή δεν είχε παρά ελάχιστο φεγγάρι και συνεπώς μειώνονταν σημαντικά οι πιθανότητες να γίνουν αντιληπτές οι κινήσεις μας. Κι αυτό επειδή στο παρελθόν, επιδρομές σε ψαροταβέρνες και άλλα ευαγή ιδρύματα με πανσέληνο μας είχαν στοιχίσει ακριβά.
Εγώ λοιπόν, που λέτε, καταφθάνω πρώτος, σκαρφαλώνω στο άψε-σβήσε από ένα σκουριασμένο λούκι και αρχίζω να κόβω βόλτες πέρα-δώθε στη σκεπή της παράγκας. Αισθάνομαι ανέμελος και ευδιάθετος. Έχω μια υπέροχη θέα από κει πάνω. Δεξιά μου απλώνεται η θάλασσα, σκουροπράσινη κι απέραντη, ως εκεί που φτάνει το μάτι, λες και δεν έχει τέλος. Παλιότερα, όταν ήμουνα μικρό γατάκι, ψιψινάκι δηλαδή, ονειρευόμουν ότι θα γινόμουν κάποια μέρα καραβόγατος, θα μπαρκάριζα σε ένα καλοτάξιδο ιστιοφόρο φορτωμένο κασέλες με λιθρίνια και σαρδέλες και θα γύριζα όλο τον ντουνιά απ' άκρη σ' άκρη. θα περνούσα ζωή χαρισάμενη στα πέρατα του κόσμου, θα γευόμουν εξωτικά φεγγαρόψαρα σε τροπικά λιμάνια, θα σκαρφάλωνα σε ψαροκοκαλόδεντρα σε παραμυθένιες ζούγκλες και θα αγαπιόμουνα με παθιάρες γάτες στο Σιάμ, το Αφγανιστάν και την Περσία.
Αλλά δυστυχώς το όνειρο έμεινε όνειρο, επειδή η θάλασσα μου προκαλούσε ναυτία. Σήμερα βέβαια είναι ήρεμη σαν λάδι προτού το ρίξουν στο τηγάνι για να τηγανίσουν παλαμίδες και το αντιφέγγισμα των αστεριών παιχνιδίζει στην ακύμαντη επιφάνεια της. Το χειμώνα όμως η ίδια αυτή θάλασσα, θεέ μου, πώς αλλάζει, φουρτουνιάζει, θεριεύει, αγριεύει, μανιασμένα κύματα σηκώνονται ίδια βουνά θεόρατα, ο ένας τυφώνας διαδέχεται τον άλλο και για τρεις-τέσσερις μήνες ούτε καράβι, ούτε καΐκι, ούτε κανένα άλλο πλεούμενο μπορεί να πλησιάσει στο νησί μας.
Από κει ψηλά, λοιπόν, κόβω, που λέτε, κίνηση. Λίγο παρακάτω στα δεξιά μου, μπορώ να διακρίνω καθαρά το ασβεστωμένο κτίριο της ψαροταβέρνας «ο Κόκκινος Κοκοβιός», και από το φωτισμένο παράθυρο της κουζίνας, τη σκιά του μάγειρα, του κυρ Ανέστη, που καθαρίζει ανύποπτος τα τηγάνια του, σκουπίζοντας που και που με μια πετσέτα τον ιδρώτα από το μέτωπο του. Δεν έχει και πολλή πελατεία σήμερα η ψαροταβέρνα. Μόνο ένας μεσόκοπος καπετάνιος με τον παπαγάλο του και δυο ερωτευμένα ζευγαράκια κάθονται στα ξύλινα τραπέζια που είναι στρωμένα με ξεθωριασμένα ασπροκόκκινα καρό τραπεζομάντιλα. Απόηχοι από τις φωνές τους φτάνουν στα αυτιά μου και γαργαλιστικές μυρωδιές μπαρμπουνιών περιπαίζουν στα ρουθούνια μου.
Η κοιλιά μου γουργουρίζει ανυπόμονα, αλλά την καθησυχάζω, διαβεβαιώνοντας την ενόρκως ότι σε λίγο θα την κάνω ευτυχισμένη. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί να γουργουρίζει γιατί σπάνια με εμπιστεύεται κι αυτό επειδή οι γαστριμαργικές υποσχέσεις μου, τις πιο πολλές φορές, αποδεικνύονται απατηλές.
Ξαφνικά συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Κάτω από μια αναποδογυρισμένη ψαρόβαρκα εμφανίζεται ένας άλλος, άγνωστος μου, μαύρος γάτος, που καθώς φαίνεται τον έχει προκαλέσει κι αυτόν η γαργαλιστική και ακατανίκητη μυρωδιά των μπαρμπουνιών.
- Όπα! Να τα μας! Ελπίζω να μη μας τα χαλάσει ο γατεργάρης! σκέφτομαι.
Τον παρακολουθώ να πλησιάζει με προφύλαξη προς την κατεύθυνση της ψαροταβέρνας, ρίχνοντας κλεφτές ματιές ολόγυρα. Τα υπόλοιπα συμβαίνουν τόσο αναπάντεχα, τόσο αστραπιαία, που αναρωτιόμουν μετά αν πραγματικά τα είδα. Μια τρίκυκλη μοτοσικλέτα με καρότσα στο πλάι, που ερχόταν φουλαριστή από το βάθος του δρόμου, κόβει ταχύτητα, φρενάρει απότομα, δυο τύποι, ένας κοντός με τραγιάσκα και ένας ψηλός με κρεμαστό μουστάκι, πηδούν, αρπάζουν επιδέξια το γάτο με μια απόχη, του κοπανάνε μια-δυο κλοτσιές και τον μπουζουριάζουν σε ένα τσουβάλι. Ο ταλαίπωρος γάτος αρχίζει να συστρέφεται, να γρατζουνάει και να νιαουρίζει απελπισμένα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι απαγωγείς ρίχνουν το θήραμα τους στην καρότσα, πηδάνε πάλι στη μοτοσικλέτα και γίνονται καπνός.
Εγώ δεν τολμώ να πιστέψω στα μάτια μου. Παγωμένος από έκπληξη χάνο) πολύτιμο χρόνο. Δεν είμαι σίγουρος πώς πρέπει να αντιδράσω. Να περιμένω το φιλαράκο μου τον Κοψουνοΰρη, όπως είχαμε συμφωνήσει, ή να πάρω από πίσω τους κακοποιούς; Από τη μια η πεινασμένη κοιλίτσα μου, από την άλλη ένας συνάδελφος που έχει την ανάγκη μου. Διστάζω κάνα δυο δευτερόλεπτα αλλά το παίρνω απόφαση. Δίνω ένα σάλτο και αρχίζω να τρέχω με όλη μου τη δύναμη πίσω από τη μοτοσικλέτα. 'Αδικος κόπος. Όσο και να τρέχω η μοτοσικλέτα τρέχει ακόμα γρηγορότερα και σε λίγο χάνεται από τα μάτια μου στο βάθος του σκοτεινού δρόμου.
Λαχανιασμένος παίρνω το δρόμο της επιστροφής και όπως περνάω με κατεβασμένη ουρά από το σημείο της απαγωγής, παίρνει το μάτι μου ένα μεταλλικό αντικείμενο να γυαλίζει στην άσφαλτο. Καταπώς φαίνεται έχει πέσει από τους κακοποιούς. Πλησιάζω, το αναποδογυρίζω με το μπροστινό μου πόδι, το μυρίζω και το εξετάζω προσεχτικά. Είναι μια καρφίτσα, από αυτές που φοράνε οι άνθρωποι καμιά φορά στο πέτο. Δείχνει ένα πράσινο τετράφυλλο τριφύλλι μέσα σε ένα ασημένιο πέταλο. Περίεργο. Τι νόημα να έχει άραγε αυτό;
Δεν προλαβαίνω να το καλοσκεφτώ. Ένα ξαφνικό κορνάρισμα μου κόβει τη χολή και ένα θηριώδες τριαξονικό φορτηγό ως εκεί πάνω, περνάει φουλαριστό ξυστά πλάι μου. θαύμα πως δε με έκανε χαλκομανία! Επιστρέφω ολοταχώς στο πόστο μου, σκαρφαλώνω στη σκεπή της παράγκας και αντικρίζω έναν ανήσυχο Κοψονοΰρη να με περιμένει ελαφρώς εκνευρισμένος.
- Ρε συ; Τι έγινες; Δεν είπαμε ότι θα την πέσουμε για ψάρια σήμερα; Τι τρέχει; Που εξαφανίστηκες και με κάνεις κι ανησυχώ;
- Το και το, Κοψονοΰρη! Δυο τύποι, ένας κοντός με τραγιάσκα και ένας ψηλός με κρεμαστό μουστάκι τσουβαλιάσανε ένα γάτο.
- Μπα; Αλήθεια; Τι γάτο;
- Μαύρο! Σαν κι εμάς!
- Και τι σε κόφτει εσένα;
- Αν ήσουνα εσύ στη θέση του δεν θα ήθελες να νοιαζόταν κάποιος για την τύχη σου; Τον χτύπησαν κιόλας! Ποιος ξέρει πού τον πάνε το φουκαριάρη...
- Δεν έχεις άδικο! παραδέχτηκε ο Κοψονούρης. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Και μια και το 'φερε η κουβέντα, κάτι δεν πάει καλά με το σινάφι μας τώρα τελευταία. Ο ένας γάτος εξαφανίζεται μετά από τον άλλο. Λες αυτοί οι δύο τύποι που είδες να 'ναι υπεύθυνοι και για τις άλλες περιπτώσεις; Για το Μεταξονούρη, το Σαλταπήδα, το Νιαουρίνο, τον Γκιουζέπε, το Ραμσή, την Αραπίνα, το Σαρδανάπαλο και την Μπιζού;
- Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να το μάθουμε.
- Δηλαδή;
- Να τους βρούμε.
- Πώς;
- Από την οσμή. Ένας από τους δυο κακοποιούς, ο κοντός με το μουστάκι, είχε μια χαρακτηριστική μυρωδιά.
- Δηλαδή;
- Μύριζε ιώδιο και μέντα.
- Καλά... Τρέχα βρες τον... Ωχ! Τι 'ναι αυτός ο θόρυβος; Ατμομηχανή περνάει;
- Όχι, ρε! Μην υπερβάλλεις! Η κοιλιά μου διαμαρτύρεται!
- Δεν στα λέω εγώ; Πιάνουμε την κουβέντα και ξεχνάμε το ζωτικότερο όλων των θεμάτων! Τη μάσα. Όπου να 'ναι κλείνει η ψαροταβέρνα και θα χάσουμε την ευκαιρία. Είσαι έτοιμος;
- Πανέτοιμος!
- Έχεις κανένα σχέδιο;
- Βεβαίως. Με παρακολουθείς;
- Με απόλυτη προσήλωση.
- Εγώ, το λοιπόν, για να δημιουργήσω αντιπερισπασμό, θα ριχτώ στον παπαγάλο του καπετάνιου που κάθεται σ' εκείνο εκεί το τραπεζάκι, βλέπεις; Μόλις ο μάγειρας βγει για να δει τι τρέχει, εσύ βουτάς ένα ψάρι κι όταν σε πάρει στο κυνήγι, αρπάζω κι εγώ ό,τι προλάβω!
- Τέλεια!
Η επιδρομή στην ψαροταβέρνα πήγε ρολόι. Ξεγελάσαμε με τον αντιπερισπασμό που είχα προτείνει το μάγειρα, αρπάξαμε από το τηγάνι ένα μπαρμπούνι ο καθένας και τα τιμήσαμε δεόντως.
Μετά, για να χωνέψουμε, αρχίσαμε να σουλατσάρουμε ανέμελα στην παραλία, σε απόσταση ασφαλείας βέβαια από την ψαροταβέρνα. Κοιτάζαμε τα αστέρια που καθρεφτίζονταν στα νερά. Αφουγκραζόμαστε τη θάλασσα που γλιστρούσε αθόρυβα ανάμεσα στα βράχια κι όταν αποτραβιόταν άφηνε ένα γλυκό γουργουρητό. Εγώ ρέμβαζα. Ο Κοψονούρης ήταν στα κέφια του και σε μια στιγμή πήρε να τραγουδάει το αγαπημένο του τραγούδι, την «Ντολορές με τις δώδεκα ουρές»:

Η ψιψίνα η Ντολορές
είχε την πιο όμορφη
απ' όλες τις ουρές.

Και οι γάτοι κάνανε ουρά
για να τη δούνε να κουνάει
την ωραία της ουρά.

Ναι, οι γάτοι κάναν χάζι
όποτε την κούναγε με νάζι.

Είσαι φίνα
και τσαχπίνα
Είσαι απίθανη ψιψίνα
Ντολορές
Αχ! Να 'χες όχι μια αλλά δώδεκα ουρές!
​

- Τι λες; Πάμε και για δεύτερο πιάτο; ρώτησε μετά από λίγο ο Κοψονούρης. Ο μάγειρας θα 'ναι ακόμα ξεθεωμένος από το τρέξιμο. Δεν θα αντέξει να ξανατρέχει φτου ξανά κι απ' την αρχή... Δεν τον είδες; Σαν ατμομηχανή σε ανηφόρα ξεφύσαγε...​

- Καλά θα ήτανε, αλλά δεν γίνεται.
- Γιατί; Μη μου πεις ότι χόρτασες.
- Όχι. Αλλά έχω ραντεβού.
- Με την Γκρατσιέλα;
- Ποιαν άλλη;
- Αμάν πια μ' αυτή την Γκρατσιέλα!
- Με περιμένει πώς και πώς. Δεν είναι σωστό να την απογοητεύσω.
- Τυχεράκια, με καμάρωσε ο Κοψονούρης, δεν ξέρω τι σου βρίσκει και είναι τόσο σαρδελωμένη μαζί σου.
- Ούτε εγώ ξέρω, αλλά όσο μου το βρίσκει, θα τη βρίσκω κι εγώ.
Και μ' αυτά τα λόγια αποχαιρέτησα τον Κοψονούρη και πήρα το δρόμο που θα με οδηγούσε στη βελούδινη αγκαλιά της Γκρατσιέλας.

Περισσότερα στις σελίδες του βιβλίου...​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[guess]

το εχω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Krou]

Το εχω διαβασει, θλιβερο ηταν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[trela-7]

Τα δικά μου αγαπημένα είναι...
Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκολντμπαχ (ακούγεται σοφιστικέ αλλά είναι απλά τέλειο)
Το θεώρημα του παπαγάλου
Ο πίνακας της Φλάνδρας
Όλα του Φρέντυ Γερμανού..(Τερέζα..Η εκτέλεση..Γυναίκα από βελούδο κτλ)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.