Αλληλεγγύη στους αιώνιους φοιτητές

Ρόζα Νέρα Flamingo · 28-01-13

Αγαπητέ πιτσιρίκο, σου γράφω αυτό το γράμμα με αφορμή κάποια άρθρα που έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους στο internet, του στυλ «τέλος οι αιώνιοι φοιτητές», τα οποία ουσιαστικά δεν μας λένε κάτι καινούργιο, καθώς το θέμα έχει κλείσει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.
Κατ’ αρχάς, ανήκω κι εγώ στην κάστα των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών». Δεν είμαι βέβαια και τριάντα χρονών, που λέει ο λόγος, αλλά με τα σημερινά δεδομένα, φοιτητές σαν κι εμένα, που βρίσκομαι στο έκτο έτος των σπουδών μου στα οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ (και παρεμπιπτόντως χρωστάω και αρκετά μαθήματα ακόμα), αποτελούν τον πυρήνα την δημογραφικής ομάδας των αιωνίων φοιτητών.
Να σημειώσω ότι ο όρος αυτός συνήθως χρησιμοποιείται μειωτικά, εμπεριέχοντας την έννοια της τεμπελιάς, της οκνηρίας, του ωχαδερφισμού και της κοινωνικής απάθειας και αδιαφορίας. Προσωπικά, όχι μόνο δεν με ενοχλεί ο τίτλος αυτός αλλά είμαι και περήφανος που είμαι αιώνιος φοιτητής. Θα εξηγήσω το γιατί.
Από το πρώτο έτος κιόλας, είδα την φοιτητική μου ζωή σαν μια ευκαιρία· ευκαιρία να ξεφύγω από την εικοσιτετράωρη σχεδόν πίεση του λυκείου-φροντιστηρίου, όχι όμως με το να αράξω και να πέσω σε έναν λήθαργο, αλλά με το να αφιερώσω επιτέλους την ζωή μου, τις ώρες μου και τα νεανικά μου χρόνια σε δραστηριότητες που πραγματικά με ενδιαφέρουν και έχουν σημασία για μένα.
Έτσι λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γραφτώ σε μια ποδοσφαιρική ομάδα και να παίξω επιτέλους μπάλα. Δεν είχα προηγούμενη εμπειρία από ποδόσφαιρο και σε τέτοιο επίπεδο και ήταν μα συναρπαστική εμπειρία για μένα, όσο κράτησε, γιατί η χρόνια αποχή μου από την συστηματική άσκηση ήταν εμφανής.
Όσον αφορά τώρα την συμμετοχή μου στην ακαδημαϊκή κοινότητα, από την πρώτη στιγμή συμμετείχα σε θεατρική ομάδα και σε ομάδα σκηνοθεσίας, όπου είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω στο θέατρο και τον κινηματογράφο, τέχνες που πάντα με έλκυαν.
Πήρα μέρος σε αρκετές παραστάσεις -ως ηθοποιός και ως βοηθός σκηνοθέτη- μετά από κάποιο σημείο, και είχα και την ευκαιρία να γυρίσω και μία ταινία μικρού μήκους. Ήταν η πρώτη μου επαφή με ανθρώπους που τους γοήτευε κι αυτούς η τέχνη όπως κι εμένα και πραγματικά νιώθω ευγνώμων που είχα την δυνατότητα να περάσω τόσο όμορφες στιγμές.
Επιπρόσθετα, δεν έχανα καμία από τις εκδρομές που οργάνωνε το τμήμα φυσικής αγωγής του πανεπιστημίου, που έδωσαν την ευκαιρία σε εμένα και σε τόσους άλλους φοιτητές να γνωρίσουμε την φύση και να δοκιμάσουμε διάφορα αθλήματα, όπως το αγαπημένο μου snowboard σε πολύ καλές τιμές.
Κάτι άλλο που μου απολάμβανα ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια είναι η επισκέψεις μου στην βιβλιοθήκη. Όχι όμως για να λιώσω πάνω από τις σημειώσεις και τα βιβλία των καθηγητών μας, αλλά για να διευρύνω τις γνώσεις μου και τους ορίζοντες μου, διαβάζοντας βιβλία τα οποία δε θα σου τα προτείνει κανένας καθηγητής. Βιβλία σχετικά με ιδεολογίες και οικονομικές απόψεις που σκοπίμως αποσιωπούνται και περιφρονούνται από τους διδάσκοντες και που κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνονται κανονικά στο πρόγραμμα σπουδών, εφόσον θέλουν το τμήμα μας να ονομάζεται Οικονομικών και όχι Νεοφιλελευθερισμού.
Επιπρόσθετα, είχα την ευκαιρία να διαβάσω και λογοτεχνία (ορισμένα κλασσικά όπως 1984) αλλά και να πάρω και μια ιδέα από άλλες επιστήμες, όπως ψυχολογία για παράδειγμα.
Αλλά η σημαντικότερη απόφαση που πήρα κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων ήταν η συμμετοχή μου στον σύλλογο φοιτητών Erasmus. Ήταν ένας σύλλογος ιδρυμένος από φοιτητές με στόχο την βοήθεια προς τους εισερχόμενους φοιτητές Erasmus και την ενσωμάτωση τους στην τοπική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα με την οργάνωση διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και με την καθημερινή επαφή.
Γνωρίσαμε άτομα από όλη την Ευρώπη και είχαμε την δυνατότητα εκτός απ’ το να διασκεδάσουμε, να ανταλλάξουμε τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου, για τον ρόλο μας στην αλλαγή και για το ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα τελικά μεταξύ μας, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Και ευτυχώς γι αυτούς, είχαν την ευκαιρία να δουν από πρώτο χέρι τους αγώνες μας και τις διεκδικήσεις μας για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν μάρτυρες της όποιας μαχητικότητας και πάθους είχαμε επιδείξει και ελπίζω να πήραν κάποια στοιχεία από μας πίσω στις χώρες τους.
Το επόμενο βήμα φυσικά, ήταν το δικό μου Erasmus. Σπούδασα ένα χρόνο στην Βαρκελώνη (όλως περιέργως εκεί είχα λίγο περισσότερη όρεξη για μάθημα με αποτέλεσμα να περάσω αρκετά μαθήματα, άσχετα που οι εδώ καθηγητές μου αρνήθηκαν να μου αναγνωρίσουν έστω και ένα μάθημα με αστείες δικαιολογίες), έζησα με νέους από διαφορετικές χώρες, ήρθα σε επαφή με μετανάστες, κοινωνικά κέντρα, βίωσα από πρώτο χέρι και προσπάθησα να κατανοήσω την σχέση καταλανικού εθνικισμού και αναρχίας, βελτιώθηκα στο skate, έπαιξα basket σε ghetto-style γηπεδάκια με διχτάκια -αλυσίδες και φυσικά είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλη την Ισπανία και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.
Δημιουργήσαμε με όσα παιδιά γνώρισα ειλικρινείς φιλίες και μπορώ να πω πλέον πως έχω φίλους σε κάθε γωνιά της ηπείρου μας αλλά και σε Αφρική, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν , Λατινική Αμερική κτλ.
Και φυσικά όλα αυτά τα χρόνια εκτός από αυτά που προανέφερα και μέθυσα με φίλους, και μαστούρωσα, και γνώρισα και πολλές κοπέλες και βίωσα και ιδιαίτερες εμπειρίες που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω περαιτέρω. Και συμμετείχα και σε συνελεύσεις του πανεπιστημίου, συμμετείχα σε εγχειρήματα και σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στέκια καταλήψεις κτλ , και δούλεψα από δω κι από κει για το μεροκάματο αλλά και δυστυχώς αναγκάστηκα να ζω με γονείς ως τώρα ελλείψει χρημάτων.
Όλα αυτά δεν τα ανέφερα και ανέλυσα για να δείξω πόσο πολυσχιδής προσωπικότητα είμαι, ούτε για να παινευτώ για τα κατορθώματά μου και τις εμπειρίες που έχω ζήσει. Είμαι σίγουρος ότι μαζί μου θα ταυτίζονται και πάρα πολλά άτομα στην ηλικία μου. Τα έγραψα για να καταλήξω στο ότι όλα αυτά τα ζήσαμε γιατί δεν ήμασταν όλη μέρα στα μαθήματα, και γιατί δεν διαβάζαμε από το πρωί ως το βράδυ για να βγάλουμε δέκα. Γιατί δεν ασχολούμασταν με το να κάνουμε θελήματα σε καθηγητές και γιατί η αγάπη μας για την ζωή και την ψυχαγωγία ήταν μεγαλύτερη από την αγάπη μας για το χαρτί. Πιστεύω ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ( για παράδειγμα δαπίτες φοιτητοπατέρες που ξοδεύουν όλη τη φοιτητική τους ζωή σε κυριλέ πάρτι και σε πάγκους για να πάρουν τελικά το πτυχίο με συνοπτικές διαδικασίες με την συνδρομή όλης της παράταξης και φίλα προσκείμενων καθηγητών και παρατρεχάμενων ), όλοι οι αιώνιοι φοιτητές ανήκουμε στην ίδια κατηγορία.
Και θα πει εδώ κάποιος «εντάξει δηλαδή άμα είσαι συνεπής στην υποχρεώσεις σου, δεν μπορείς παράλληλα να κάνεις και αυτά που πραγματικά αγαπάς;». Και η απάντηση μου είναι «όχι». Στα ν+2 χρόνια, δεν προλαβαίνεις να κάνεις όλα όσα θέλεις και δεν έχεις καν το κουράγιο και την όρεξη να τα κάνεις όταν το άγχος της δαμόκλειου σπάθης της διαγραφής κρέμεται συνεχώς πάνω απ το κεφάλι σου.
Ποιος θα αφιερώσει χρόνο να συμμετάσχει δε έναν εθελοντικό οργανισμό; Ποιος θα ασχοληθεί με τις τέχνες; Ποιος θα τολμήσει να «χάσει» ένα εξάμηνο ή έναν χρόνο για να ζήσει την εμπειρία να σπουδάσει στο εξωτερικό; Θέλουν να μας κάνουν να γαμιόμαστε στο διάβασμα τέσσερα χρόνια, μετά να κάνουμε ένα gap year, για να ζήσουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας που μας προσφέρει το σύστημα και να παλέψουμε να στριμώξουμε μέσα σε έναν χρόνο όλα όσα ονειρευόμαστε στην ζωή μας και μετά να γαμιόμαστε στη δουλεία για σαράντα χρόνια.
Το να τελειώσεις το πανεπιστήμιο παρατείνοντας τον χρόνο σπουδών σου δεν έχει σχέση με το πόσο αγαπάς την επιστήμη σου ή με το πόσο καλός είσαι. Είναι θέμα αρχών, είναι απόφαση ζωής. Όλα αυτά δε θα τα καταλάβουνε ποτέ θείτσες και γιαγιάδες που με ρωτάνε πόσα μαθήματα χρωστάς και πότε θα τελειώσεις.
Ούτε συμφοιτητές και λοιποί γνωστοί που κρίνουν τον άλλον από το πόσα μαθήματα έχει για το πτυχίο. Είναι δυστυχώς οι ίδιοι που αύριο θα κρίνουν τους ανθρώπους από το πόσα λεφτά βγάζουν, από τα πόσα κονομάνε, από το πόσο μεγάλο σπίτι έχουν και από το πόσα άλογα έχει το αμάξι τους.
Θα κλείσω, στέλνοντας ένα μήνυμα προς όλους τους «μεγάλους», προς όλους τους πολιτικούς και προς όλους τους επιμελείς και έντιμους φοιτητές που θα γίνουν με την σειρά τους οι αυριανοί «μεγάλοι» και οι αυριανοί πολιτικοί:
Εμείς θα ζήσουμε. Ό,τι και να κάνετε, όσα μέτρα και αν πάρετε, όσα νομοσχέδια και αν περάσετε, θα βρούμε τους τρόπους μας και θα ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε, όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο και όχι σε μια μηχανή. Θα ζήσουμε, θα γελάσουμε, θα ερωτευτούμε και θα δημιουργήσουμε. Αλλά δε θα μείνουμε εκεί. Το κόμπλεξ σας και το μίσος σας για την ζωή που δεν ζήσατε, για τα όνειρα που παρατήσατε και για το φως που δεν θελήσατε να αγγίξετε δεν θα το βγάλετε πάνω μας. Θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε για να σας στείλουμε από κει που ήρθατε. Θα κάνουμε τα πάντα για να ζήσουμε και εμείς και οι επόμενες γενιές όπως ονειρευόμαστε. Και μετά ξύπνησα. Και πήρα και πτυχίο.
Χρήστος Α.

πηγή

fmarulezkd · 28-01-13

Δε θα αναλύσω το αν συμφωνώ ή όχι με αυτό που γίνεται με τους αιώνιους, αλλά διαφώνω στο >90% των θέσεων του συγγραφέα. Χρόνος υπάρχει για όλα και για εκδρομές και δραστηριότητες και διασκέδαση ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΜΑ. Και εκεί φαίνεται ο πραγματικός μάγκας, αυτός που είναι μέσα σ' όλα. Και κάνει τη ζωάρα του ΚΑΙ είναι φοιτητής. Μ' άρεσε ιδιαίτερα το σημείο της <<διεύρυνσης γνώσεων>> στη βιβλιοθήκη. Αυτές οι αποσιωπημένες γνώσεις προφανώς κρύβονται από τον ήλιο, οπότε μπορείς να τις βρεις μόνο μέσα στα εξάμηνα.

Zaraki · 28-01-13

Λογικες δημοτικου στην τριτοβαθμια, με μια λεξη: παρακμη. Περαν αυτου, ο συγγραφεας του κειμενου δεν γνωριζει(ή κανει οτι δεν γνωριζει) 2 βασικα πραγματα.Πρωτον, η τριτοβαθμια δεν ειναι υποχρεωτικη.Αν καποιος θεωρει οτι δεν ειναι ετοιμος, να δοκιμασει ξανα σε μερικα χρονια. Δευτερον, υπαρχει η δυνατοτητα διακοπης σπουδων για οσους το θελησουν. Και τις διακοπες του θα μπορει να κανει, και τη μπαλα του θα παιζει(λολ), απλα δεν θα θεωρειται φοιτητης για αυτο το διαστημα(αφου ουτε στην πραξη θα ειναι).

Insomnie · 28-01-13

Αρχική Δημοσίευση από Ρόζα Νέρα Flamingo:
Αγαπητέ πιτσιρίκο, σου γράφω αυτό το γράμμα με αφορμή κάποια άρθρα που έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους στο internet, του στυλ «τέλος οι αιώνιοι φοιτητές», τα οποία ουσιαστικά δεν μας λένε κάτι καινούργιο, καθώς το θέμα έχει κλείσει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.
Κατ’ αρχάς, ανήκω κι εγώ στην κάστα των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών». Δεν είμαι βέβαια και τριάντα χρονών, που λέει ο λόγος, αλλά με τα σημερινά δεδομένα, φοιτητές σαν κι εμένα, που βρίσκομαι στο έκτο έτος των σπουδών μου στα οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ (και παρεμπιπτόντως χρωστάω και αρκετά μαθήματα ακόμα), αποτελούν τον πυρήνα την δημογραφικής ομάδας των αιωνίων φοιτητών.
Να σημειώσω ότι ο όρος αυτός συνήθως χρησιμοποιείται μειωτικά, εμπεριέχοντας την έννοια της τεμπελιάς, της οκνηρίας, του ωχαδερφισμού και της κοινωνικής απάθειας και αδιαφορίας. Προσωπικά, όχι μόνο δεν με ενοχλεί ο τίτλος αυτός αλλά είμαι και περήφανος που είμαι αιώνιος φοιτητής. Θα εξηγήσω το γιατί.
Από το πρώτο έτος κιόλας, είδα την φοιτητική μου ζωή σαν μια ευκαιρία· ευκαιρία να ξεφύγω από την εικοσιτετράωρη σχεδόν πίεση του λυκείου-φροντιστηρίου, όχι όμως με το να αράξω και να πέσω σε έναν λήθαργο, αλλά με το να αφιερώσω επιτέλους την ζωή μου, τις ώρες μου και τα νεανικά μου χρόνια σε δραστηριότητες που πραγματικά με ενδιαφέρουν και έχουν σημασία για μένα.
Έτσι λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γραφτώ σε μια ποδοσφαιρική ομάδα και να παίξω επιτέλους μπάλα. Δεν είχα προηγούμενη εμπειρία από ποδόσφαιρο και σε τέτοιο επίπεδο και ήταν μα συναρπαστική εμπειρία για μένα, όσο κράτησε, γιατί η χρόνια αποχή μου από την συστηματική άσκηση ήταν εμφανής.
Όσον αφορά τώρα την συμμετοχή μου στην ακαδημαϊκή κοινότητα, από την πρώτη στιγμή συμμετείχα σε θεατρική ομάδα και σε ομάδα σκηνοθεσίας, όπου είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω στο θέατρο και τον κινηματογράφο, τέχνες που πάντα με έλκυαν.
Πήρα μέρος σε αρκετές παραστάσεις -ως ηθοποιός και ως βοηθός σκηνοθέτη- μετά από κάποιο σημείο, και είχα και την ευκαιρία να γυρίσω και μία ταινία μικρού μήκους. Ήταν η πρώτη μου επαφή με ανθρώπους που τους γοήτευε κι αυτούς η τέχνη όπως κι εμένα και πραγματικά νιώθω ευγνώμων που είχα την δυνατότητα να περάσω τόσο όμορφες στιγμές.
Επιπρόσθετα, δεν έχανα καμία από τις εκδρομές που οργάνωνε το τμήμα φυσικής αγωγής του πανεπιστημίου, που έδωσαν την ευκαιρία σε εμένα και σε τόσους άλλους φοιτητές να γνωρίσουμε την φύση και να δοκιμάσουμε διάφορα αθλήματα, όπως το αγαπημένο μου snowboard σε πολύ καλές τιμές.
Κάτι άλλο που μου απολάμβανα ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια είναι η επισκέψεις μου στην βιβλιοθήκη. Όχι όμως για να λιώσω πάνω από τις σημειώσεις και τα βιβλία των καθηγητών μας, αλλά για να διευρύνω τις γνώσεις μου και τους ορίζοντες μου, διαβάζοντας βιβλία τα οποία δε θα σου τα προτείνει κανένας καθηγητής. Βιβλία σχετικά με ιδεολογίες και οικονομικές απόψεις που σκοπίμως αποσιωπούνται και περιφρονούνται από τους διδάσκοντες και που κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνονται κανονικά στο πρόγραμμα σπουδών, εφόσον θέλουν το τμήμα μας να ονομάζεται Οικονομικών και όχι Νεοφιλελευθερισμού.
Επιπρόσθετα, είχα την ευκαιρία να διαβάσω και λογοτεχνία (ορισμένα κλασσικά όπως 1984) αλλά και να πάρω και μια ιδέα από άλλες επιστήμες, όπως ψυχολογία για παράδειγμα.
Αλλά η σημαντικότερη απόφαση που πήρα κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων ήταν η συμμετοχή μου στον σύλλογο φοιτητών Erasmus. Ήταν ένας σύλλογος ιδρυμένος από φοιτητές με στόχο την βοήθεια προς τους εισερχόμενους φοιτητές Erasmus και την ενσωμάτωση τους στην τοπική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα με την οργάνωση διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και με την καθημερινή επαφή.
Γνωρίσαμε άτομα από όλη την Ευρώπη και είχαμε την δυνατότητα εκτός απ’ το να διασκεδάσουμε, να ανταλλάξουμε τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου, για τον ρόλο μας στην αλλαγή και για το ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα τελικά μεταξύ μας, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Και ευτυχώς γι αυτούς, είχαν την ευκαιρία να δουν από πρώτο χέρι τους αγώνες μας και τις διεκδικήσεις μας για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν μάρτυρες της όποιας μαχητικότητας και πάθους είχαμε επιδείξει και ελπίζω να πήραν κάποια στοιχεία από μας πίσω στις χώρες τους.
Το επόμενο βήμα φυσικά, ήταν το δικό μου Erasmus. Σπούδασα ένα χρόνο στην Βαρκελώνη (όλως περιέργως εκεί είχα λίγο περισσότερη όρεξη για μάθημα με αποτέλεσμα να περάσω αρκετά μαθήματα, άσχετα που οι εδώ καθηγητές μου αρνήθηκαν να μου αναγνωρίσουν έστω και ένα μάθημα με αστείες δικαιολογίες), έζησα με νέους από διαφορετικές χώρες, ήρθα σε επαφή με μετανάστες, κοινωνικά κέντρα, βίωσα από πρώτο χέρι και προσπάθησα να κατανοήσω την σχέση καταλανικού εθνικισμού και αναρχίας, βελτιώθηκα στο skate, έπαιξα basket σε ghetto-style γηπεδάκια με διχτάκια -αλυσίδες και φυσικά είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλη την Ισπανία και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.
Δημιουργήσαμε με όσα παιδιά γνώρισα ειλικρινείς φιλίες και μπορώ να πω πλέον πως έχω φίλους σε κάθε γωνιά της ηπείρου μας αλλά και σε Αφρική, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν , Λατινική Αμερική κτλ.
Και φυσικά όλα αυτά τα χρόνια εκτός από αυτά που προανέφερα και μέθυσα με φίλους, και μαστούρωσα, και γνώρισα και πολλές κοπέλες και βίωσα και ιδιαίτερες εμπειρίες που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω περαιτέρω. Και συμμετείχα και σε συνελεύσεις του πανεπιστημίου, συμμετείχα σε εγχειρήματα και σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στέκια καταλήψεις κτλ , και δούλεψα από δω κι από κει για το μεροκάματο αλλά και δυστυχώς αναγκάστηκα να ζω με γονείς ως τώρα ελλείψει χρημάτων.
Όλα αυτά δεν τα ανέφερα και ανέλυσα για να δείξω πόσο πολυσχιδής προσωπικότητα είμαι, ούτε για να παινευτώ για τα κατορθώματά μου και τις εμπειρίες που έχω ζήσει. Είμαι σίγουρος ότι μαζί μου θα ταυτίζονται και πάρα πολλά άτομα στην ηλικία μου. Τα έγραψα για να καταλήξω στο ότι όλα αυτά τα ζήσαμε γιατί δεν ήμασταν όλη μέρα στα μαθήματα, και γιατί δεν διαβάζαμε από το πρωί ως το βράδυ για να βγάλουμε δέκα. Γιατί δεν ασχολούμασταν με το να κάνουμε θελήματα σε καθηγητές και γιατί η αγάπη μας για την ζωή και την ψυχαγωγία ήταν μεγαλύτερη από την αγάπη μας για το χαρτί. Πιστεύω ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ( για παράδειγμα δαπίτες φοιτητοπατέρες που ξοδεύουν όλη τη φοιτητική τους ζωή σε κυριλέ πάρτι και σε πάγκους για να πάρουν τελικά το πτυχίο με συνοπτικές διαδικασίες με την συνδρομή όλης της παράταξης και φίλα προσκείμενων καθηγητών και παρατρεχάμενων ), όλοι οι αιώνιοι φοιτητές ανήκουμε στην ίδια κατηγορία.
Και θα πει εδώ κάποιος «εντάξει δηλαδή άμα είσαι συνεπής στην υποχρεώσεις σου, δεν μπορείς παράλληλα να κάνεις και αυτά που πραγματικά αγαπάς;». Και η απάντηση μου είναι «όχι». Στα ν+2 χρόνια, δεν προλαβαίνεις να κάνεις όλα όσα θέλεις και δεν έχεις καν το κουράγιο και την όρεξη να τα κάνεις όταν το άγχος της δαμόκλειου σπάθης της διαγραφής κρέμεται συνεχώς πάνω απ το κεφάλι σου.
Ποιος θα αφιερώσει χρόνο να συμμετάσχει δε έναν εθελοντικό οργανισμό; Ποιος θα ασχοληθεί με τις τέχνες; Ποιος θα τολμήσει να «χάσει» ένα εξάμηνο ή έναν χρόνο για να ζήσει την εμπειρία να σπουδάσει στο εξωτερικό; Θέλουν να μας κάνουν να γαμιόμαστε στο διάβασμα τέσσερα χρόνια, μετά να κάνουμε ένα gap year, για να ζήσουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας που μας προσφέρει το σύστημα και να παλέψουμε να στριμώξουμε μέσα σε έναν χρόνο όλα όσα ονειρευόμαστε στην ζωή μας και μετά να γαμιόμαστε στη δουλεία για σαράντα χρόνια.
Το να τελειώσεις το πανεπιστήμιο παρατείνοντας τον χρόνο σπουδών σου δεν έχει σχέση με το πόσο αγαπάς την επιστήμη σου ή με το πόσο καλός είσαι. Είναι θέμα αρχών, είναι απόφαση ζωής. Όλα αυτά δε θα τα καταλάβουνε ποτέ θείτσες και γιαγιάδες που με ρωτάνε πόσα μαθήματα χρωστάς και πότε θα τελειώσεις.
Ούτε συμφοιτητές και λοιποί γνωστοί που κρίνουν τον άλλον από το πόσα μαθήματα έχει για το πτυχίο. Είναι δυστυχώς οι ίδιοι που αύριο θα κρίνουν τους ανθρώπους από το πόσα λεφτά βγάζουν, από τα πόσα κονομάνε, από το πόσο μεγάλο σπίτι έχουν και από το πόσα άλογα έχει το αμάξι τους.
Θα κλείσω, στέλνοντας ένα μήνυμα προς όλους τους «μεγάλους», προς όλους τους πολιτικούς και προς όλους τους επιμελείς και έντιμους φοιτητές που θα γίνουν με την σειρά τους οι αυριανοί «μεγάλοι» και οι αυριανοί πολιτικοί:
Εμείς θα ζήσουμε. Ό,τι και να κάνετε, όσα μέτρα και αν πάρετε, όσα νομοσχέδια και αν περάσετε, θα βρούμε τους τρόπους μας και θα ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε, όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο και όχι σε μια μηχανή. Θα ζήσουμε, θα γελάσουμε, θα ερωτευτούμε και θα δημιουργήσουμε. Αλλά δε θα μείνουμε εκεί. Το κόμπλεξ σας και το μίσος σας για την ζωή που δεν ζήσατε, για τα όνειρα που παρατήσατε και για το φως που δεν θελήσατε να αγγίξετε δεν θα το βγάλετε πάνω μας. Θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε για να σας στείλουμε από κει που ήρθατε. Θα κάνουμε τα πάντα για να ζήσουμε και εμείς και οι επόμενες γενιές όπως ονειρευόμαστε. Και μετά ξύπνησα. Και πήρα και πτυχίο.
Χρήστος Α.

πηγή

Κάτι μπουρζουάδες σαν αυτόν, ξυπνάνε τον Κνίτη μέσα μου.

Chris1993 · 28 Ιανουαρίου 2013

Εγώ ξέρω ότι στο πανεπιστήμιο περνάς για να σπουδάσεις. Σαφώς, μπορείς να έχεις x,y,z ασχολίες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν περνάς τα μαθήματα της σχολής σου. Θες να αφοσιωθείς ΜΟΝΟ στις εξωτερικές ασχολίες? Πάρε παύση. Τα 2 παραπάνω έτη σε μια σχολή είναι 6 παραπάνω εξεταστικές για να περάσεις τα χρωστούμενα μαθήματα. ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΕΟΣ.
36 Μαθήματα έχει το Οικονομικό ΑΣΟΕΕ (πχ)
Σε 6 χρόνια έχεις 18 εξεταστικές. 2 μαθήματα ανα εξεταστική να δίνεις, πήρες πτυχίο.
Τι αλληλεγγύη.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους λίγο.

Mercury · 28-01-13

Αλληλεγγύη στους αιώνιους

Ε λόλ...Όχι!!

Dalian · 28-01-13

τέτοιες παπάτζες είχα καιρό να διαβάσω...cheers

Ερινύς · 29-01-13

Δηλαδή θέλει να μας πει ότι αυτός είναι αιώνιος φοιτητής για να ζήσει την ζωή του?
Και γιατί πέρασε στο Πανεπιστήμιο τότε, αφού είχε τόσα πράγματα να κάνει?

Αλλά ναι, ξέχασα. Να ζήσεις την ζωή σου, αλλά να μην έχεις τ' αρχίδια να πεις "εγώ δεν σπουδάζω γιατί θέλω να ζήσω την ζωή μου και αναλαμβάνω τις ευθύνες μου". Ναι, σωστά. Ζήσε την ζωή σου και μετά κλαίγε την μοίρα σου και κάνε τον αγανακτισμένο που δεν θα μπορείς να κάνεις άλλο τον τουρίστα! Εξαιρετική λογική!

Άντε γεια ρε.

Guest 106952 · 29-01-13

Είναι πραγματικά θλιβερό. Η πίεση από τους Έλληνες γονείς σε συνδυασμό με το συνεχές διάβασμα στερεί από πολλά παιδιά τις εμπειρίες της εφηβείας με αποτέλεσμα... το παραπάνω κείμενο. Είμαστε ίσως η μόνη χώρα που η πλειονότητα των φοιτητών δε σπουδάζει αυτό που θέλει, ή έχει μπει σε σχολή προτίμησης των ..γονιών.

Guest 292010 · 29-01-13

Το παιδί προσπαθεί να πει ότι τόσα χρόνια το σχολικό πρόγραμμα δεν σε αφήνει να κάνεις αυτά που αγαπάς και περνάς πανεπιστήμιο και προσπαθείς να χωρέσεις στο πρόγραμμά σου ότι σου έλειψε . Αν από το σχολείο δινόταν αυτή η ευκαιρία ίσως κάποιοι να καταλάβαιναν ότι ας πούμε δεν θέλουν να γίνουν οικονομολόγοι, μηχανικοί και γιατροί αλλά θέλουν να γίνουν ηθοποιοί ας πούμε!
Αν περνάς στη σχολή που πραγματικά αγαπάς γιατί θα σε οδηγήσει στο μέλλον που θες τότε θα γουστάρεις να αφιερώνεις τον περισσότερο χρόνο σου εκεί και θα τελειώσεις. Αν δεν το γουστάρεις το αντικείμενο δεν θα ασχολείσαι και θα ψάχνεις διέξοδο με βάση τα γούστα σου.
Απλά το σχολείο σε προετοιμάζει για το πανεπιστήμιο και σε περιορίζει οπότε δεν ξέρεις αν θέλεις κάτι άλλο αφού δεν το έχεις δοκιμάσει.
Έχει δίκιο πως δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε όλους τους αιώνιους φοιτητές γιατί δεν είναι όλοι τεμπελχανάδες που ξημεροβραδιάζονται με τον φραπέ ξερω γω.
Ειδικά άτομα που δεν ξέρουν τι είναι το πανεπιστήμιο.
Δεν είναι όλοι τόσο καλά ρυθμισμένοι ώστε να συνεχίζουν ασταμάτητα ένα διάβασμα που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Κάποιοι νιώθουν μπουχτισμένοι.

DrHouse · 29-01-13

Λολ,συγγραφικη επιμελεια 5χρονου.

Όλα αυτά δεν τα ανέφερα και ανέλυσα για να δείξω πόσο πολυσχιδής προσωπικότητα είμαι,

Αυτος και ο Ντα Βιντσι.

Γιάννης94 · 29-01-13

ΟΙ/Η συγγραφέας αυτού του κειμένου θα μπορούσε να τα κάνει όοοοοοοολα αυτά, χωρίς να μπει σε κάποια σχολή. Απλά τελειώνοντας το Λύκειο θα μπορούσε να ασχοληθεί και με τον αθλητισμό, και με το θέατρο (πηγαίνοντας ίσως σε κάποια αντίστοιχη σχολή από τις εκατοντάδες που υπάρχουν), θα μπορούσε να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντας διαβάζοντας όλα αυτά τα βιβλία και άλλα πολλά. Το ότι μπαίνω σε μια σχολή, σημαίνει ότι με ενδιαφέρει το αντικείμενό της και προσπαθώ να την τελειώσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να «βγω» στον επαγγελματικό στίβο. Βέβαια αν δεν υπάρχει οικονομική ανάγκη και γουστάρω να με τρέφουν... τότε εντάξει... πάσο!!!

Guest 292010 · 29-01-13

Μήπως στα δικά σας τα σχολεία κάνατε 1 ώρα Μαθηματικά και 1 ώρα Αρχαία και μετά κάνατε χορό, μπάσκετ και μάθημα σκηνοθεσίας?
Με δουλεύετε? Όλους δεν μας πρήζουν ''να μπεις στο πανεπιστήμιο και να σπουδασεις και μπλα μπλα μπλα''
Τι να κάνει ένα παιδί όταν του κάνουν πλυση εγκεφάλου από το γυμνάσιο;
Κάποια καταλαβαίνουν ότι δεν γουστάρουν να σπουδάσουν και γλιτώνουν από την περίσσεια ταλαιπωρία. Καποια όχι. Είναι και οι γονείς από πάνω κι η κοινωνία ολόκληρη. Γεμίσαμε 25.000 τμήματα για να γίνουν όλοι φοιτητες ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλουν ή απλά δεν το χουν με τις σπουδές. Δεν είναι κακό.
Χάθηκαν όλες οι τέχνες γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι φιλόλογοι, μαθηματικοί, οικονομόλόγοι γιατί ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Πως το λένε αυτό με το ψάρι που αν το κρίνεις από την ικανότητα του να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο θα θεωρεί για πάντα πως είναι άχρηστος και ανίκανος.

Κακά τα ψέμματα. Όποιος γουστάρει να σπουδάσει τελείωσε. Μπορεί να αργήσει ένα χρόνο να πάρει μπρος λόγω κούρασης,μπορεί 2, αλλά μετά θα στρωθεί και θα βγάλει τη σχολή στα χρόνια που πρέπει κι άντε 1-2 παραπάνω. Όποιος δεν γούσταρε ποτέ δεν θα το κάνει ποτέ.
Είναι απλά τα πράγματα.
Μπείτε λίγο στην ψυχολογία του διπλανού σας και μη σκέφτεστε πάντα με το δικό σας μυαλό που ''ωωω αφού μπήκα στη σχολή οφείλω να τη βγάλω''
Ο καθένας μας μπήκε στη σχολή που είναι για διαφορετικούς λόγους. Νιώστε λίγο. Ρομπότ καταντήσατε κι εσείς.

MissKit · 29-01-13

Και μας λες, SoZi ότι η λύση σ' αυτό είναι να κάνουμε και καλά ότι σπουδάζουμε ενώ στην ουσία δεν το κάνουμε; Αντιμετωπίζουμε την παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος με μια νέα παθογένεια...

Η «πτυχιολαγνεία» των γονέων δε δικαιολογεί δικές μας τέτοιες συμπεριφορές. Διαωνίζουμε απλώς την κατάσταση αντί να έχουμε κότσια να πούμε «Θέλω να γίνω χορεύτρια» ή «Θέλω να γίνω σκηνοθέτης». Δε θα σκεφτώ με συμπάθεια έναν άνθρωπο που απολαμβάνει την ιδιότητα του φοιτητή χωρίς να είναι φοιτητής, όπως δε θα παραδεχόμουν έναν άσχετο - αυτοαποκαλούμενο επαγγελματία.

Από την άλλη, αυτό είναι μάλλον εξαίρεση στον κανόνα. Κατάχρηση του συστήματος γινόταν για πολλούς λόγους, όχι επειδή στερήθηκαν hobbies στην παιδική τους ηλικία.

Δε διαφωνώ ότι είμαστε πιεσμένοι, αλλά αν θες να πάρεις το χρόνο σου, κάνε το. Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουμε να στηρίζουμε ανθρώπους που δεν έχουν διάθεση να ασχοληθούν με κάτι σοβαρά σε αυτή τη χώρα, είτε είναι φοιτητές, είτε εργαζόμενοι κάπου. Μπορεί και να κατάντησα ρομπότ, dunno.

Guest 292010 · 29-01-13

Έγραφα μία απάντηση 10 λεπτά και πατήθηκε ανανέωση στη σελίδα. Φακ δηλαδή.
Τελοσπάντων.

Αν είχες γονείς που σε έκαναν να πιστεύει ότι πρέπει να ξεπληρώσεις κάπως την ανατροφή σου θα σου έλεγα εγώ αν θα τους έκανες το χατίρι να σπουδάσεις το οτιδήποτε.
Σαν να μου λες τώρα ότι είναι εύκολο ένα αγόρι να πει στον Έλληνα πατέρα του ''Πατέρα είμαι gay'' που λεβέντη τον ανεβάζεις, γαμιά τον κατεβάζει.
Ε εδώ είναι Ελλάδα. Του καθενός το παιδί είναι επιστήμονας και το πιο εξυπνο από όλα.
Τα απωθημένα οι γονείς τα βγάζουν τα παιδιά και τα παιδιά πράττουν αναλόγως με το αν έχουν λάβει άλλα ερεθίσματα πέρα από αυτά που ΄δεχτηκαν από τους γονείς τους.
Δεν ξυπνάει κανείς από τη μία ώρα στην άλλη χωρίς να έχει δει το κάτι διαφορετικό.
Για τον καθένα μας η ανατροφή που πήραμε από τους γονείς μας είναι η σωστή και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να την κρίνουμε αν δεν ακούσουμε τη γνώμη άλλων παιδιών ή αν δεν θέλουμε.
Στην εφηβεία γίνεται η πιο ισχυρή πλύση εγκεφάλου. Είτε καλή είτε κακή.
Μια φορά να μην κάνεις σωστή την άσκηση και σου πει η μάνα σου ''άχρηστος ήσουν μια ζωή'' τελείωσε, θα σε κυνηγάει η χαμηλή αυτοεκτιμήση μια ζωής.
Η βαρύτητα των λόγων αυτών που σε έφεραν στον κόσμο είναι επίπεδο ιπποποτάμου. Ειδικά αν σου φέρονται καλά.
Τώρα αν σε δέρνουν κι έχεις μπουχτίσει μπορεί να τους ρίξεις και ροχάλα και να σηκωθείς να φύγεις.
Συνήθως όμως είμαστε δέσμιοι των επιθυμιών τους και της αγάπης τους. Άλλοι σε μικρό βαθμό άλλοι σε μεγαλύτερο.
Γι'αυτό γίνονται τα παιδιά φοιτητές και τα βλέπεις στο πρώτο έτος να δείχνουν πόσο καταπιεσμένη ζωή ζούσαν.
Έρχονται όλα ταπεινά και φρόνιμα και τα μισά καταλήγουν με ένα μπουκάλι ουίσκι κάθε βράδυ γιατί ποτέ δεν τους άφηναν να πιουν. Άλλα καταλήγουν να γίνονται φουγάρα γιατί ακουγαν το ''ΜΗ ΚΑΠΝΙΣΕΙΣ'' , άλλα παρατάνε τα μαθήματα γιατί 12 χρόνια η μάνα ήταν ''αν δεν διαβάσεις δεν θα δεις τηλεόραση ή 12 στο διαγώνισμα?σκάλες θα καθαρίζεις''
Και τα λοιπά και τα λοιπα.
Εκατοντάδες τέτοια παιδιά.

Να πεις ότι θες να γίνεις ηθοποιός σε ποιον? Στον θειό σου που θα σου πει ''πού τις άκουσες αυτές τις μαλακίες'' ή στον πατέρα σου που μπορεί να σου πει το τραγικό ''αδερφή θες να γίνεις'' Παραλογο? Ξέρω γω. Υποθέτω πως ναι.
Να πει η κοπέλα θέλω να γίνω χορέυτρια; Στη θεια που θα την πει σουρλουλου ή στη μάνα που θα της πει ''ναι για να μη βρεις ποτε δουλειά''
Και μιλάω για την πλειοψηφία. Γιατί έχω στα 21 μου χρόνια ζήτημα να έχω γνωρίσει 10 γονείς που να έχουν ξεφύγει λίγο από τις νοοτροπίες τις παλιές και να είναι ανοιχτόμυαλοι.
Μη σχολιάσω για την επαρχία. Που εκεί τα ποσοστά εκτοξεύονται γίατί έχουμε και το τι θα πει ο κόσμος όπως είπα.

Δεν ξέρω εσείς πού ζείτε και αν χαζέψατε καμιά φορά τους συμμαθητές σας να δείτε λίγο πως νιώθουν.
Ή αν είστε αυτοί που τον καπετάν φασαρία της τάξης τον λυπόσασταν και τον θεωρούσατε άχρηστο και χαιρόσασταν όταν ο καθηγητής του έλεγε ''αποβολή μια μέρα.τσακίσου βγες έξω''.

Δεν είναι όλοι γεννημένοι επαναστάτες. Δεν δεχονται όλοι τα ίδια ερεθισματα. Δεν είναι φτιαγμένοι όλοι να κοπανάνε την πόρτα και να μην υπολογίζουν τον περίγυρο. Κάποιοι είναι πιο ευαίσθητοι, άλλοι πιο σκληροί, άλλοι πιο αποφασιστικοί, άλλοι φοβούνται.
Αν νομίζετε οτι ''παίρνω ένα βρακί κι όπου γη και πατρίς'' είναι μια φράση που μπορούν όλοι να πουν στα 18 γελιέστε.
Το μεγαλύτερο ποσοστό θα κάνει τουμπεκί, θα μεταμορφωθεί σε φοιτητή ακόμα και στην πιο άκυρη σχολή απλά για να μπει κι από κει και πέρα έχει ο Θεός.
Ή θα ξυπνήσει ή δεν θα ξυπνήσει.

Και πολύ βασικός παράγοντας σε όλα είναι το χρήμα. Αυτό τα διορθώνει ή τα σκατώνει όλα.

Guest 106952 · 29-01-13

Αρχική Δημοσίευση από SoZi:
-snip

Εύγε, δε θα μπορούσα να το πω καλύτερα.

Ciela · 29 Ιανουαρίου 2013

εγω δεν καταλαβαινω γιατι όλοι πρέπει να μπαίνουμε σε καλούπια.
αλλοι θελουν να τελειωσουν σε 3 αλλοι σε 5 κ αλλοι σε 10 χρόνια. κουμαντο στη δική σας ζωή όσοι έχετε πρόβλημα.

προσωπικά ακούω μόνο τα πρακτικά επιχειρήματα - εαν υπαρχουν - κ όχι τα "ηθικα". *
btw συμφωνω αρκετα με τη σοζι.

* εκτός κ αν αλλάξει κάποτε ο τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

DrHouse · 29-01-13

Φτανει με τα κλαψουρο-συναισθηματικα ποστ ''συμπαραστασης'' που κατεβαζετε.

Το πανεπιστημιο εχει εναν και μοναδικο σκοπο,να σε κανει επιστημονα.Ουτε να σου βρει δουλεια,ουτε να σε απαλλαξει απο το σπιτι των γονιων σου για πλακα,ουτε να σε παει ταξιδακι 4 χρονια σε αλλη πολη για χαβαλε.
Η αληθεια ειναι οτι η ελληνικη οικογενεια χωνει τα παιδια της για το ''ετσι θελω'' στα πανεπιστημια,και μετα δεν βγαινουν καποιοι ποτε,αλλα τι σημαινει αυτο?Οποιος δεν μπορει να τα καταφερει,θα πρεπει να αποχωρησει.Απο την στιγμη που σου δινεται η δυνατοτητα για κατι,απο εσενα εξαρταται πως θα την εκμεταλλευτεις.Δηλαδη,ολοι πρεπει να βγαλουν το πανεπιστημιο αναγκαστικα?
Εδω υπαρχουν ατομα,και γνωριζω προσωπικα,που βγαζουν 2 και 3 δυσκολες σχολες,μεσω κατατακτηριων,και εμεις τωρα θα ασχολουμαστε με φοιτητες που βαλτωνουν σε 1 σχολη 10 χρονια?

Guest 106952 · 29-01-13

Αρχική Δημοσίευση από DrHouse:
-

Μπορεί να είχες απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες αν μιλούσαμε για λίγα μεμονωμένα περιστατικά. Αυτό όμως αποτελεί παθογένεια της Ελληνικής κοινωνίας και έχει πάρει ενδημικές διαστάσεις.

Ciela · 29-01-13

Αρχική Δημοσίευση από DrHouse:
Η αληθεια ειναι οτι η ελληνικη οικογενεια χωνει τα παιδια της για το ''ετσι θελω'' στα πανεπιστημια,και μετα δεν βγαινουν καποιοι ποτε,αλλα τι σημαινει αυτο?Οποιος δεν μπορει να τα καταφερει,θα πρεπει να αποχωρησει.Απο την στιγμη που σου δινεται η δυνατοτητα για κατι,απο εσενα εξαρταται πως θα την εκμεταλλευτεις.Δηλαδη,ολοι πρεπει να βγαλουν το πανεπιστημιο αναγκαστικα?
Εδω υπαρχουν ατομα,και γνωριζω προσωπικα,που βγαζουν 2 και 3 δυσκολες σχολες,μεσω κατατακτηριων,και εμεις τωρα θα ασχολουμαστε με φοιτητες που βαλτωνουν σε 1 σχολη 10 χρονια?

δεν ειναι αναγκαστικό να τη βγαλουν μπορεί να θελουν να μείνουν χρόνια. βασικά διακρίνω μια κακία απο τους "συνεπεις" στους δε.
ηρεμήστε παιδιά. το πόσο έχει ξεκωλωθεί καποιος γα να βγάλει 5 σχολές σε 10 χρόνια δεν έχει τίποτα να κανει με τον τρόπο ζωής που επελεξε καποιος άλλος. so fair.
ο καθένας με τς επιλογές του.
τωρα το αν θα υπαρχουν αιωνιοι η όχι είναι για μενα κενή ερώτηση. στ αλήθεια. δεν προκειται να βελτιώσει τίποτα στο πανεπιστήμιο παρά θα δώσει ένα λουστρο "δικαιοσύνης" και "νομιμότητας" που δε θα έχει καμία σχέση με οτιδήποτε ουσιώδες.

εδιτ: α, και κάτι στ αλήθεια αυτονόητο που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είναι για πολλούς απο σας. κάποιοι ανθρωποι ΔΕΝ εχουν κατασταλλαξει στο τι θέλουν να κάνουν. και ζουν με τις συνέπειες. τι, νομίζετε ότι θα μπορούν να κυνηγήσουν τις ίδιες δουλειες μ εσας αυριο;

Αλληλεγγύη στους αιώνιους φοιτητές

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Guest 106952

Επισκέπτης

Guest 292010

Επισκέπτης

Διάσημο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Guest 292010

Επισκέπτης

Επιφανές μέλος

Guest 292010

Επισκέπτης

Guest 106952

Επισκέπτης

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Guest 106952

Επισκέπτης

Πολύ δραστήριο μέλος