Όσοι ''απέτυχαν" στις Πανελλήνιες

[Johnny15]

Με την προϋπόθεση να βγει προκήρυξη για ΕΠΟΠ και να έχεις αρκετά μόρια και ένα καλό βύσμα. Μη λες ότι να ναι στο παιδί, δεν ισχύει ότι κατευθείαν γίνεσαι στρατιωτικός. Απ το 2010 έχουν να πάρουν ΕΠΟΠ.

Όπως και να έχει το να μπει δόκιμος να πληρώνεται και να τελειώνει με τον στρατό είναι από τις καλύτερες επιλογές πιστεύω. Το να πάρει ι5 δεν είναι και τόσο εύκολο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αγγελος Κοκ]

Γεια σας,για να μην κουραζω με προλογους θα μπω απευθειας στο ψητο. Εδωσα φετος πανελληνιες και εγραψα 9806 μορια. Σκετη απογοητευση, μαθηματα ολο τον χρονο κλπ οπως τα ξερετε. Η μονη σχολη που υπαρχει περιπτωση να περασω ειναι πληροφοριακων συστηματων και τηλεπικοινωνιων (σχολη που με ενδιαφερει το αντικειμενο), και αυτο μονο αν πεσει η βαση η οποια περυσι ηταν στα 10500. Απο την αλλη οι γονεις μου δεν ειναι ψημενοι να μου πληρωσουν τον επομενο χρονο φροντ για να ξαναδωσω πανελληνιες, αντιθετως εχω υποστει υπερβολικη ψυχολογικη και οικονομικη βια, σε φαση να παω στρατο να ξεμπερδευω για με ξεφορτωθουν απο το σπιτι γιατι ειμαι μεγαλο βαρος οπως λενε. Οποτε σκεφτομαι τις εναλλακτικες μου. Ειναι δυνατον να δωσω πανελληνιες μεσω εσπερινου γελ οπου οι βασεις ειναι χαμηλοτερες και οπως εχω διαβασει γινεται καλο μαθημα ωστε να γλιτωσω τα χρηματα απο το φροντ; (18 ετων)

Κοιτα μπιλλ κι εγω εδωσα περυσι απο θετικη και απετυχα 13585.Λιγες ωρες αγχους στα μαθηματικα και το μυαλο να μην σκεφτεται καθαρα οπως καταλαβαινεις εγραψα 9,8 μαθηματικα και παει το χασα.Φετος ομως ξαναδωσα.Ξεκινησα απο τελη αυγουστου διαβασμα μονος μου.Διαβαζα καλα την θεωρια και ελυνα αρκετες ασκησεις απο καθε βοηθημα.Περιπου τον φλεβαρη ξεκινησα ιδιαιτερα μεχρι τελη μαιου.Τα ιδιαιτερα δεν τα ξεκινησα για να μαθω κατι,αφου εδινα για 2η φορα και τα ηξερα ολα,αλλα για να μου λυσει καποιος τις αποριες μου.Που λες για να μην πολυλογω φετος πηγα πιο σοβαρος και δεν ημουν ψαρωμενος οπως περυσι.Τα πηγα καλα δεν θα πω τελεια εβγαλα 17222 και περναω εκει που θελω.
Αρκετα ατομα μου λεγανε μην ξαναδωσεις εισαι ηδη σε μια καλη σχολη και ισα-ισα μπορει να τα πας χειροτερα.Τελικα κατεληξα να γραφω τον 2ο καλυτερο βαθμο στα μαθηματικα 96/100 (και περυσι ειχα γραψει 49) και να εχω μια αυξηση περιπου 4000 μορια σε σχεση με περυσι.Το ηθελα πολυ δεν τρελαθηκα και στο διαβασμα εννοειται απλα αυτο δεν σημαινει οτι τα αφηνα.Σιγουρα ειχα ενα μικρο αγχος αλλα πιστευω οτι αμα το θες πολυ ξεπερνας καθε εμποδιο.
Αυτα απο μενα ελπιζω μεσω του προσωπικου μου παραδειγματος να σε βοηθησα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Chemwizard]

Κι εγώ είχα συμφοιτητρια που πρώτα ειχε περάσει αισθητική και τώρα εινσι διδάκτωρ.

Όλα γίνονται κι όλα δε γίνονται.

Καθαρό μυαλό και συζήτηση με τους γονείς πρώτα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ziekr]

Όπως και να έχει το να μπει δόκιμος να πληρώνεται και να τελειώνει με τον στρατό είναι από τις καλύτερες επιλογές πιστεύω.

500 ευρώ τον μήνα θα παίρνει, για περίπου ένα χρόνο. Αν μάθει κάποια τεχνική δουλειά θα παίρνει τα ίδια ή και παραπάνω, θα μπορεί να εξελιχθεί και δεν θα έχει να ασχοληθεί και με τις μαλακίες του στρατού. Ειδικά τους ΥΕΑ τους πεθαίνουν τους 4 μήνες της εκπαίδευσης (και υπηρετούνε και 5 μήνες παραπάνω). Υπάρχει λόγος που οι καραβανάδες προσπαθούν να ψαρέψουν κόσμο να πάει έφεδρος, και ο λόγος είναι ότι κανένας που δεν είναι στρατόκαυλος δεν θέλει να πάει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 892943]

Μπιλ, αυτό το οποίο θα πρέπει να μας πεις είναι "τι μαθητής είσαι".

Για να το θέσω απλά:
Σου αρέσει να διαβάζεις; Βρίσκεις κάποια ευχαρίστηση από αυτό, σημαντική εννοώ;
Το έχεις με τα γράμματα; Φαντάζεσαι τον εαυτό σου φοιτητή σε κάποια σχολή;
Θες να ξαναπιάσεις βιβλίο στα χέρια σου; Ή χασμουριέσαι κάθε φορά που μας να διαβάσεις;

Αν το διάβασμα δεν σου αρέσει, κομπλέ. Δεν έγινε κάτι. Απλά, σε περίπτωση που όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει οι αποφάσεις σου να μην ενέχουν το διάβασμα σαν παράμετρο πχ δεν είναι πολύ λογικό το ενδεχόμενο να ξαναδώσεις αν ξέρεις εσύ καλά τον εαυτό σου ειδικά στο κομμάτι του διαβάσματος.


Αν πάλι είσαι σίγουρος ότι η αποτυχία αυτή οφείλεται σε τρίτους παράγοντες (πχ άγχος της στιγμής, οικογενειακά προβλήματα κα) και παράλληλα στοχεύεις και σε κάποιες επιλογές, τότε ίσως αξίζει να ξαναπροσπαθήσεις.

Σε περίπτωση που αποφασίσεις να ξαναδώσεις, θεωρητικά δεν είναι απαραίτητο το φροντιστήριο. Αλλά κάποιοι μαθητές χρειάζονται συνέχεια κάποιον από το κεφάλι τους για να μπουν σε πρόγραμμα, εσύ ξέρεις αν είσαι απ' αυτούς. Αν ναι, τότε το διάβασμα μόνος σου μπορεί να σου φανεί βουνό, στην καλύτερη περίπτωση μόνο στην αρχή. Στη χειρότερη, μπορεί να μη διαβάζεις.

Επίσης, μέσα στη χρονιά είχες κάποια σχολή (ή σχολές) στο μυαλό σου, και αν ναι, ποια;

Ακόμα, είναι πολύ πιθανό να ζηλεύεις άλλα παιδιά, φίλους και γνωστούς, για τα μελλοντικά τους φοιτητικά σχέδια. Θα σου πρότεινα να μην επηρεαστείς από αυτό, όσο δύσκολο κι αν είναι.

Και κάτι άλλο. Το να κάτσεις να ζοριστείς μέσα σε 2-3 βδομάδες ξέρω 'γω να αποφασίσεις "κάτι", ότι κι αν είναι αυτό το κάτι, δεν ξέρω αν θα σου βγει σε καλό. Είναι συνετό να μην παίρνουμε αποφάσεις όταν μας διακατέχει κάποια ψυχική ένταση. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσεις και να σκεφθείς, ειδικά τώρα, αν θες να κάνεις κάποιο τέχνη, ή αν θες να ξαναδώσεις, ή αν θες να πας στρατό. Εδώ αριστούχοι και δεν ξέρουν πώς να βάλουν στις σχολές στο μηχανογραφικό. (όχι πως είναι εντελώς κατακριτέο, τεσπα).

Δεν ξέρω αν βοήθησα, αλλά το μόνο που θέλω να σου ξαναπώ είναι να μη κάνεις σπασμωδικές κινήσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jim2015]

500 ευρώ τον μήνα θα παίρνει, για περίπου ένα χρόνο. Αν μάθει κάποια τεχνική δουλειά θα παίρνει τα ίδια ή και παραπάνω, θα μπορεί να εξελιχθεί και δεν θα έχει να ασχοληθεί και με τις μαλακίες του στρατού. Ειδικά τους ΥΕΑ τους πεθαίνουν τους 4 μήνες της εκπαίδευσης (και υπηρετούνε και 5 μήνες παραπάνω). Υπάρχει λόγος που οι καραβανάδες προσπαθούν να ψαρέψουν κόσμο να πάει έφεδρος, και ο λόγος είναι ότι κανένας που δεν είναι στρατόκαυλος δεν θέλει να πάει.

Την περιπτωση καποιος να αγαπαει την πατριδα του και τον ΕΣ και να θελει να τον υπηρετησει με την ιδιοτητα του Δ.Ε.Α την εχεις σκεφτει η σου ειναι αγνωστα πραγματα αυτα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[gregory nub]

Όπως και να έχει το να μπει δόκιμος να πληρώνεται και να τελειώνει με τον στρατό είναι από τις καλύτερες επιλογές πιστεύω. Το να πάρει ι5 δεν είναι και τόσο εύκολο.

Βασικά είναι εύκολο, αρκεί να μην έχεις θέμα να παίξεις θέατρο ότι είσαι αυτοκτονικός καταθλιψάκιας. Σου δίνουν κανα 2 φορές αναβολή μπας και βελτιωθείς και μετά σε βγάζουν Ι5. Είναι διαδικασία αλλά δεν είναι και δύσκολο.


Όσο για το παιδί που δεν έγραψε καλά, ας κοιτάξει ΙΕΚ, υπάρχουν και τα δημόσια ΙΕΚ γιατί με τα ιδιωτικά θα του βγει ακριβά, καλύτερα να ξαναδώσει. Πχ άμα σ' αρέσει η μαγειρική είναι καλή επιλογή να πας ΙΕΚ μαγειρικής, έχει δουλειές ειδικά στα τουριστικά μέρη (αν και θα λιώσεις εκεί )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kiyoshi]

Καλησπέρα. Χαίρομαι που βρήκα αυτό το thread και επιτέλους μπορώ να εξωτερικεύσω κάπου τις σκέψεις μου σχετικά με τα τελικά (άσχημα) score μου στις πανελλήνιες. Αν με έχετε δει σε άλλα θέματα αυτού το forum να επαναλαμβάνομαι χίλια συγγνώμη αλλά βρίσκομαι σε μία φάση που με διατρέχει η απογοήτευση, το άγχος και η αναποφασιστικότητα.

Λοιπόν, έγραψα 14.496 στο 3ο πεδίο. Αρκετά μέτριος βαθμός σχετικά με αυτό που περίμενα. Όταν είδα τα αποτελέσματα, ντράπηκα. Πήγα σπίτι και κοιμόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα γιατί δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Καθηγητές με έπαιρναν τηλέφωνο, θείοι και θείες αλλά δεν απάνταγα. Η μάνα μου δεν καταλάβαινε γιατί με πείραξε τόσο εφόσον η γενική απόδοση των παιδιών που έβλεπε ήταν κάτω από μέτρια. Οι φίλοι μου τα κατάφεραν, σύμφωνα με περσινές βάσεις έχουν όλοι πετύχει τον στόχο τους και ειλικρινά χάρηκα γι' αυτούς. Δεν εύχομαι σε κανένα να περάσει την φάση που βρίσκομαι εγώ τώρα.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, κοιτάζω συνεχώς σχολές και προσπαθώ να καταλήξω σε κάτι.

Ο στόχος μου ήταν να περάσω Βιοτεχνολογία και αν δεν την έπιανα να είχα ως plan b τα γεωπονικά τμήματα που σχετίζονται με την Φυτική Παραγωγή. Αλλά κάπως, κατάφερα να συγκεντρώσω τόσα μόρια έτσι ώστε να μην τα πιάνω ούτε αυτά -- σύμφωνα με τις βάσεις του 2017. Anyways, ίσως δώσω και δεύτερη φορά αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω την δύναμη να διαβάσω.

Ειλικρινά αυτή η χρονιά με κούρασε πάρα πολύ. Μπορεί να μην φαίνεται από τα μόρια που συγκέντρωσα αλλά προσπάθησα σε βαθμό που εξέπληξα μέχρι και τον εαυτό μου. Ίσως κουράστηκα τόσο επειδή έδινα το 100% μου από την θερινή προετοιμασία με συνέπεια όσο προχώραγε ο καιρός να χάνω όλο και περισσότερες δυνάμεις. Και γι' αυτό η ιδέα της δεύτερης χρονιάς φαντάζει παλούκι.

Τι θα κάνω τώρα; Well, κάτω από τα Γεωπονικά έχω βάλει Τεχνολογία Τροφίμων που μου ψιλοάρεσαν τα μαθήματα αλλά δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να γίνω Food Technologist και νοσηλευτική που πρέπει να είσαι αρκετά κοινωνικός -- κάτι που δεν κατέχω ακόμα.

Ευχαριστώ αν ασχοληθήκατε και διαβάσατε όλα τα παραπάνω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 092312]

Εγώ δεν θα σου πω να δώσεις ή να μη δώσεις ξανά, αυτό είναι αποκλειστικά δική σου απόφαση (άρα ούτε των γονιών/θειάδων, ούτε των καθηγητών, μόνο δική σου). Αυτό που θα σου πω είναι να μην το αποφασίσεις από τώρα. Ξεκουράσου και ανασυγκροτήσου, αυτό προέχει. Φτιάξε ένα καλό μηχανογραφικό με ηρεμία. Σκέψου προπάντων τι θα σου άρεσε να σπουδάσεις, όχι μόνο τι βγαίνεις μετά -με ένα μεταπτυχιακό εξάλλου από τα περισσότερα μπορείς να κάνεις άλλα τόσα. Μετά, απλά ξεκουράσου. Βγάλε τις Πανελλήνιες από το μυαλό σου για ένα διάστημα και ασχολήσου ξανά με αυτές μετά τις βάσεις, μη σου πω και αφού πας ένα διάστημα στην σχολή που θα περάσεις (γιατί θα περάσεις και μάλιστα σε αξιόλογο τμήμα, τα μόριά σου δεν είναι λίγα). Α, και κάτι τελευταίο: μην επηρεάζεσαι από τους γύρω σου. Ο καθένας έχει τους δικούς του στόχους, τις δικές του δυνατότητες, τους δικούς του ρυθμούς. Ναι, it sucks να νιώθεις ότι είσαι ο μόνος που "απέτυχε" (βάσει των δικών σου λεγόμενων ε), αλλά πίστεψέ με, αν βρεις αυτό που αγαπάς, φέτος, του χρόνου, σε 5 χρόνια, θα ξέρεις ότι άξιζε την παραμικρή θυσία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Elmarsia]

Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.

Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:

Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5

ΣΥΝΟΛΟ: 18535

Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.

Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).

Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....

Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:

Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1

ΣΥΝΟΛΟ: 18406

Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;

Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;

Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.


Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)



Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αγγελος Κοκ]

Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.

Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:

Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5

ΣΥΝΟΛΟ: 18535

Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.

Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).

Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....

Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:

Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1

ΣΥΝΟΛΟ: 18406

Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;

Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;

Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.


Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)



Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Καλη επιτυχια.Υπομονη συγκεντρωση και ψυχραιμια και ολα θα πανε καλα!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnny15]

Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.

Μπορείς να πας σε μια άλλη σχολή και αν θελήσεις στο μέλλον να κάνεις κατατακτήριες για ιατρική, αυτό το έχει κάνει ο @fockos.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)

Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, απλά σας προϊδεάζω για το μέλλον γιατί αν βασίζεστε σε αυτό θα εκπλαγείτε όταν δείτε ότι δεν ισχύει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Samael]

Spoiler

Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.

Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:

Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5

ΣΥΝΟΛΟ: 18535

Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.

Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).

Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....

Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:

Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1

ΣΥΝΟΛΟ: 18406

Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;

Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;

Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.


Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)



Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Δεν θελω να φανω κακοπροαιρετος,ουτε αγνοω ποσο πολυ σε νοιαζει η ιατρικη αλλα εχω εναν προβληματισμο .
Η αποδοση σου ουσιαστικα ηταν φοβερη,και τις 2 χρονιες,ωστοσο φαινεται οτι δεν αντιλαμβανεσαι πληρως οτι η Ιατρικη εχει τοση ζητηση που ειναι θεμα τυχης μετα απο ενα σημειο η εισαγωγη σε αυτην και οχι ικανοτητας οπως η ιδια καταληγεις να λες εστω και ασυνειδητα . Εννοω δες το στατιστικα και θα καταλαβεις τι θελω να πω. Τα περιθωρια λαθους,αφορουν τοσο μικρα μεγεθη στην βαθμολογικη κλιμακα που πλεον ειναι εκτεθιμενα στην τυχαιοτητα απο διαφορους παραγοντες.Εχεις πετυχει ηδη και εισαι παρα πολυ ικανη,απλα δεν το εχεις αντιληφθει ακομα.

Εκτος αυτου πως ξερεις οτι η ιατρικη ειναι η δουλεια που σου αρεσει;
Εμενα προσωπικα η φαρμακευτικη μου φαινεται μακραν πιο ενδιαφερουσα σχολη απο αποψη μαθηματων.
Αλλα αυτο ειναι προσωπικη αποψη βεβαια.Απο εκει και περα εαν πραγματι το ηθελες ανεκαθεν και το κυνηγας,εγω ειμαι μαζι σου,ξαναδωσε .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ultraviolence]

Spoiler

Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.

Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:

Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5

ΣΥΝΟΛΟ: 18535

Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.

Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).

Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....

Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:

Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1

ΣΥΝΟΛΟ: 18406

Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;

Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;

Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.


Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)



Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Εφόσον σε ενδιαφέρει ο χώρος της ιατρικής, γιατί δεν κοιτάς και τα τμήματα κτηνιατρικής;
Καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[emmanouel_kriar]

Μπορείς να πας σε μια άλλη σχολή και αν θελήσεις στο μέλλον να κάνεις κατατακτήριες για ιατρική, αυτό το έχει κάνει ο @fockos.



Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, απλά σας προϊδεάζω για το μέλλον γιατί αν βασίζεστε σε αυτό θα εκπλαγείτε όταν δείτε ότι δεν ισχύει.

https://www.forbes.com/sites/kathyc...-work-4-career-moves-they-avoid/#65830ed45372

Ακόμη και το forbes -που φρονώ οτι τόσο αγαπάς- διαφωνεί μαζί σου.

Ο ενταφιαστής ονείρων, είναι νέο επάγγελμα στην πιάτσα των 'ρεαλιστών' ;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Evcathy]

Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.

Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:

Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5

ΣΥΝΟΛΟ: 18535

Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.

Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).

Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....

Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:

Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1

ΣΥΝΟΛΟ: 18406

Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;

Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;

Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.


Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)



Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Απο ποια πολη εισαι; Γιατι αν εισαι Θεσσαλονίκη μπορώ να σου προτείνω φροντ με ΦΟΒΕΡΟ καθηγητή βιολογίας μιας και φαινεται οτι αυτο το μαθημα ειναι το "αδύνατο" σου σημείο για τον στόχο σου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"...

Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Αν και δε διαφωνώ με το να βάζει κάποιος στόχους και να προσπαθεί να τους πετύχει θεωρώ οτι εσύ έχεις ξεπεράσει το μέτρο (με το συμπάθειο ). Καμιά φορά η ίδια η ζωή σού δείχνει το δρόμο που θέλει να ακολουθήσεις και με το να της πηγαίνεις κόντρα κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Είναι η ιατρική κάτι που σε ενθουσιάζει και σε γεμίζει τόσο ώστε να χαραμίσεις 3 χρόνια από τη ζωή σου με την ελπίδα να περάσεις στην ιατρική; Γιατί έχω μια αμφιβολία για το αν είναι δικό σου το όνειρο ή στο έχει ενσωματώσει κάποιος άλλος ώστε έχεις πιστέψει οτι είναι και δικό σου. Συνήθως οι νέοι που θέλουν την ιατρική το κάνουν είτε από θέληση για επαγγελματική αποκατάσταση είτε από πάθος για να βοηθούν το συνάνθρωπο. Εσύ δε μάς λες πουθενά γιατί θες την ιατρική.


Ένα αγαπημένο μου μότο είναι "πρόσεχε τί εύχεσαι γιατί μπορεί να σού τύχει". Κοινώς, πολλές φορές αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια σε κάποιο στόχο κι όταν τον πετυχαίνουμε ανακαλύπτουμε έντρομοι οτι τελικά δε μας καλύπτει.


Επίσης βλέπω μια άρνηση να δεχτείς την αποτυχία και να χάσεις τον έλεγχο των πραγμάτων. Αυτό θα είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στη ζωή σου.Σκέψου το.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnny15]

https://www.forbes.com/sites/kathyc...-work-4-career-moves-they-avoid/#65830ed45372

Ακόμη και το forbes -που φρονώ οτι τόσο αγαπάς- διαφωνεί μαζί σου.

Ο ενταφιαστής ονείρων, είναι νέο επάγγελμα στην πιάτσα των 'ρεαλιστών' ;

Κάθε δουλειά έχει μέσα τις βαρετές ρουτίνες που θα βαριέται να κάνει ο οποιοσδήποτε.

Ο forbes δε διαφωνεί μαζί μου, το θέμα για το οποίο συζητά είναι διαφορετικό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[meetmeinmontauk]

Spoiler

Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.

Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:

Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5

ΣΥΝΟΛΟ: 18535

Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.

Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).

Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....

Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:

Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1

ΣΥΝΟΛΟ: 18406

Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;

Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;

Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.


Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.

Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)



Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!

Θα ήθελες να μας πεις πως προέκυψε αυτή η αγάπη για την Ιατρική? Έχεις ψάξει αρκετά το πρόγραμμα σπουδών, την επαγελματική αποκατάσταση (εντάξει, αυτό είναι ευρέως γνωστό, απλά το αναφέρω), τη γνώμη φοιτητών/ αποφοίτων της σχολής για να λες με σιγουριά ότι είναι η σχολή που θα σου ταίριαζε στο 100%? Δεν τα λέω αυτά για να σε αποθαρρύνω, ίσως όμως θα έπρεπε να είσαι πιο ανοιχτή στις επιλογές σου. Προσπάθησε να βρεις μια άλλη σχολή που να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και παρακολούθησε τα μαθήματα εφόσον εισαχθείς εκεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποκλείεις το να ξαναδώσεις πανελλαδικές 3η φορά. Κάνε το αυτό μόνο και μόνο για να δώσεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου ν' ανακαλύψει τι του αρέσει και τι όχι.
Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, οι βαθμοί σου ήταν πολύ καλοί και σου επιτρέπουν να μπεις σε πολλές σχολές. Μην πετάς αυτή την ευκαιρία προσκολλημένη στο ότι απέτυχες.

Καλησπέρα. Χαίρομαι που βρήκα αυτό το thread και επιτέλους μπορώ να εξωτερικεύσω κάπου τις σκέψεις μου σχετικά με τα τελικά (άσχημα) score μου στις πανελλήνιες. Αν με έχετε δει σε άλλα θέματα αυτού το forum να επαναλαμβάνομαι χίλια συγγνώμη αλλά βρίσκομαι σε μία φάση που με διατρέχει η απογοήτευση, το άγχος και η αναποφασιστικότητα.

Λοιπόν, έγραψα 14.496 στο 3ο πεδίο. Αρκετά μέτριος βαθμός σχετικά με αυτό που περίμενα. Όταν είδα τα αποτελέσματα, ντράπηκα. Πήγα σπίτι και κοιμόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα γιατί δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Καθηγητές με έπαιρναν τηλέφωνο, θείοι και θείες αλλά δεν απάνταγα. Η μάνα μου δεν καταλάβαινε γιατί με πείραξε τόσο εφόσον η γενική απόδοση των παιδιών που έβλεπε ήταν κάτω από μέτρια. Οι φίλοι μου τα κατάφεραν, σύμφωνα με περσινές βάσεις έχουν όλοι πετύχει τον στόχο τους και ειλικρινά χάρηκα γι' αυτούς. Δεν εύχομαι σε κανένα να περάσει την φάση που βρίσκομαι εγώ τώρα.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, κοιτάζω συνεχώς σχολές και προσπαθώ να καταλήξω σε κάτι.

Ο στόχος μου ήταν να περάσω Βιοτεχνολογία και αν δεν την έπιανα να είχα ως plan b τα γεωπονικά τμήματα που σχετίζονται με την Φυτική Παραγωγή. Αλλά κάπως, κατάφερα να συγκεντρώσω τόσα μόρια έτσι ώστε να μην τα πιάνω ούτε αυτά -- σύμφωνα με τις βάσεις του 2017. Anyways, ίσως δώσω και δεύτερη φορά αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω την δύναμη να διαβάσω.

Ειλικρινά αυτή η χρονιά με κούρασε πάρα πολύ. Μπορεί να μην φαίνεται από τα μόρια που συγκέντρωσα αλλά προσπάθησα σε βαθμό που εξέπληξα μέχρι και τον εαυτό μου. Ίσως κουράστηκα τόσο επειδή έδινα το 100% μου από την θερινή προετοιμασία με συνέπεια όσο προχώραγε ο καιρός να χάνω όλο και περισσότερες δυνάμεις. Και γι' αυτό η ιδέα της δεύτερης χρονιάς φαντάζει παλούκι.

Τι θα κάνω τώρα; Well, κάτω από τα Γεωπονικά έχω βάλει Τεχνολογία Τροφίμων που μου ψιλοάρεσαν τα μαθήματα αλλά δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να γίνω Food Technologist και νοσηλευτική που πρέπει να είσαι αρκετά κοινωνικός -- κάτι που δεν κατέχω ακόμα.

Ευχαριστώ αν ασχοληθήκατε και διαβάσατε όλα τα παραπάνω.

Νιώθω ότι σε ξεχάσαμε εσένα και δεν σου απαντήσαμε
Τα μόριά σου ίσως να μην σε ικανοποιούν πλήρως αλλά σου δίνουν επιλογές. Έχεις ψάξει για σχολές άλλων επιστημών πέρα από αυτές που προανέφερες? Κι αν ναι, θα ήσουν πρόθυμος να δοκιμάσεις κάτι το οποίο δεν υπήρχε στις πρώτες σου επιλογές?
Όπως είπα και στην κοπέλα πιο πάνω, να είσαι ανοιχτός σε εναλλακτικές γιατί δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Δεν γίνεται να ξέρουμε με σιγουριά τι θέλουμε στα 18 μας. Στην τελική, αν το τμήμα στο οποίο θα εισαχθείς δεν σ' ευχαριστεί, κάνεις 10% ή ξαναγράφεις πανελλήνιες. Η ζωή μας δεν τελειώνει με μια απόφαση ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία, ούτε σπαταλάμε χρόνο με το να προσπαθούμε να βρούμε τι μας γεμίζει (σε συνδιασμό πάντα με την επαγγελματική αποκατάσταση, κι αυτό είναι σημαντικό).
Σου εύχομαι να πάρεις την καλύτερη δυνατή (για σένα) απόφαση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 982117]

Ένα γενικό ποστ: γιατί να μιλήσουμε περί αποτυχίας; Γιατί να τιναξουμε στον αέρα όλη την προσπάθεια τής χρονιάς; Γιατί να υποτιμήσουμε την δύναμη μας; Γιατί να μειώσουμε τούς εαυτούς μας; Ένα ξέρω: μπορεί να ξαναδώσεις και να πετύχεις, μπορεί να ξαναδώσεις και να πάς χειρότερα, μπορεί να ξαναδώσεις και να πάς ναι μεν καλύτερα αλλ όχι για αυτό που θες. Αλλά γιατί μετά από όλα αυτά να πω είμ άχρηστη; Γιατί να πω ότι είμαι αποτυχημένη; Μεγαλο λάθος. Οι πανελλαδικές ναι μεν σε βαζουν σε μια σχολή αλλ δεν είν' σχέση διαβάζω-μπαινω , μπορεί να είναι της μορφής διαβαζω-αγχος-δεν μπαίνω ή διαβάζω-δεν μπαίνω . Ένα όμορφο παράδειγμα: αν κάποιος γραψει 20 εν ώρα πανελληνίων και σηκωθεί και πετάξει τα γραπτά του στον καδο τί; Είν'άχρηστος; Θα τον πείτε ηλιθιο. Όχι ούτε αυτό είν'. Ειν αυτός πού θα σου πει ότι το μελλον από κάποιους καθορίζεται απι τις πανελλαδικές, σε αλλοτς από εξωτερικό, σε άλλους από κάτι άλλο. Σε άλλους από τίποτα. Αλλά γτ να τιναξουμε στον αέρα τον κόπο; Ίσως δεν πρέπει ν μπει ς ιατρική, ίσως σ δίνεται η ευκαιρία για κάτι άλλο, ίσως να δώσεις κατατακτήριες. Και ναι αν το θες πραγματικά δεν θα σε νοιαζει ότι θα σπουδάζεις για πολλά χρόνια. Χαράζεις πορεία για το ονειρο. Δεν υπάρχει για κανενας ενας δρόμος. Ούτε σωστό δρόμος. Υπάρχει ο δρόμος ο δικός του. Ο δρόμος που ανοίγεται κ για δικούς μας λόγους τον περιφραζουμε. Άρα είν'αδικο όλο αυτό. Επέλεξε τον ορθό δρόμο κ συνεχίζεις.
Φιλικά καλή τύχη κ απότελεσματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.