Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
03-10-19
13:23
Παρατηρώ οτι συνεχώς ανακυκλώνεις την μουσική που αφορά τον Μπαχ και την εποχή Μπαρόκ. Θα πρέπει να πουμε σε αυτο το σημείο οτι το Μπαρόκ σαν εποχή είχε πολλα χαρακτηριστικά με κυριότερο την υπερβολική διακόσμηση και στολισμο της μουσικής καταλήγοντας να παίρνει ένα βαρύ και εντόνως σοβαρό χαρακτήρα χωρίς να αποκλείονται και ανάλαφρα έργα. Και μάλιστα συμφωνώ οτι ο Μπαχ χρησιμοποίησε στοιχεία που δεν χρησιμοποιήθηκαν ή θεωρήθηκαν ίσως και λανθασμένα στην εποχή του κλασικισμού και Εν συνέχεια βλέπουμε σε μεγαλύτερη χρήση αυτών σε νεότερα ρεύματα επιβεβαιώνοντας την διαχρονικότητα τους και την ομορφιά τους. Ωστόσο κάθε εποχή και κάθε κοινωνία εχει μια αισθητική η οποία όπως προείπα διαχέεται σε πολλα πράγματα στα κτίρια στις εκκλησίες στα ρούχα κτλ και η μουσική ακολουθεί ή και υποδεικνύει πολλές φορές την αισθητική αυτη. Εγώ προσωπικά ασχολούμαι περισσότερο με κλασικισμό και πρώιμο ρομαντισμό όπου προφανώς ειναι πιο ξένα χρονικά και χωρικά από τον σύγχρονο Έλληνα αλλα εμένα με εκφράζουν συναισθηματικά πολυ περισσότερο από οτι τα εγχώρια! Ίσως παίζει και ρολο οτι είχα παθολογική αγάπη να ακούω συνέχεια κλασική μουσική μέσω συλλογων δίσκων και πηγαίνοντας σε πολλές παραστάσεις στην Αθήνα που μου άρεσε παρα πολυ αυτο. Εν παςει περιπτώσει εμμένω στο γεγονός οτι μπορεί οι άνθρωποι να έγραφαν μουσική για να βιοποριστουν αλλα αυτο ήταν δικό τους δημιούργημα και το διαχειρίζονταν όπως ήθελαν αυτο δεν δίνει όμως το ελεύθερο να χρησιμοποιείται όπου να ναι οι μουσική τους! Αυτοί μπορεί να μην αναγνώριζαν την ποιότητα της μουσικής τους αλλα παρολαυτα δεν σημαίνει οτι οι ειδικοί και οι μελετητές θα άφηναν να διασύρονται έργα αυτής της εμβέλειας σε διαφημίσεις για πιάτα! Ειναι disrespect και disgrace απέναντι τους προπαντώς και λίγο με ενδιαφέρει αν ακούγεται αυτο σνομπ. Η τέχνη πρέπει να φυλάσσεται και να προστατεύεται όπως τα έργα τέχνης των μουσείων! Αυτη η άποψη ειναι δίκη μου!
Στον Μπαχ αναφέρομαι συχνά γιατί θεωρώ - και ένα μεγάλο μέρος της μουσικής κοινότητας - ότι είναι ο θεμέλιος λίθος της σύγχρονης δυτικής μουσικής (από το Μπαρόκ και δώθε). Το Μπαρόκ είναι πράγματι ένα ύφος που έχει αρκετά έντονο στυλ, αφήνει όμως και αρκετές ελευθερίες στον ερμηνευτή - αν δεις πρωτότυπη παρτιτούρα μπαρόκ έργου θα το παρατηρήσεις. Σοβαρό δε θα το έλεγα, ειδικά αν δεν ασχολείται κανείς μόνο με τους mainstream του ύστερου Μπαρόκ - Μπαχ, Χέντελ κ.λπ.. Αντιθέτως, τα ακούσματα είναι πολύ πιο κοντά στην λαϊκή μουσική παράδοση της Ευρώπης - ξεκινώντας από το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι συνθέσεις έχουν ονόματα παραδοσιακών ευρωπαϊκών χορών/τραγουδιών (σαραμπάντα, πασσακάλια κ.λπ.) και φτάνοντας στο γεγονός ότι η μουσική αυτή ακουγόταν στις εκκλησίες - άρα, όποιος πήγαινε, την άκουγε. Όπως και να έχει, μπορούμε να μιλήσουμε και για τον Αμαντέο τον Μότσαρτ και για τον Σούμπερτ και για τον Μπετόβεν, και για τα παιδιά του Μπαχ και για όλους τους «κλασσικο-ρομαντικούς».
Τώρα, για το αν η μουσική πρέπει να φυλάσσεται σε μουσεία και να μη χρησιμοποιείται σε διαφημίσεις για πιάτα, δε νομίζω ότι είναι διασυρμός το να χρησιμοποιείς την Campanella του Παγκανίνι για να διαφημίσεις γυαλιστικό για το παρκέ - υπαρκτή διαφήμιση - ούτε ότι θα τρίζουν τα κόκαλα του Μότσαρτ επειδή η 25η συμφωνία του έγινε φόντο για διαφήμιση ζυμαρικών - επίσης υπαρκτή διαφήμιση. Σε τελική ανάλυση, τον βαθύτατα θρησκευόμενο Μπαχ, πού το ξέρουμε ότι δεν τον διασύρουμε με το να παίζουμε τη μουσική του σε λαμπερές, χλιδάτες αίθουσες και όχι αποκλειστικά σε εκκλησίες την ώρα της λειτουργίας; Πού ξέρουμε αν θα του άρεσε του Μότσαρτ ή όχι να παίξει η μουσική του σε διαφήμιση για ζυμαρικά; Να σου πω, μιας και είσαι του πιο κλασσικού ρεπερτορίου, ότι και τότε είχαν αρκετό χιούμορ οι άνθρωποι. Δεν είναι όλα «σοβαρά». Άκου, για παράδειγμα, μία πολύ ωραία συμφωνία του Haydn, στην οποία στο φινάλε της - μετά το 28:30 στο βίντεο - αποφάσισε να τρολλάρει λίγο το κοινό της εποχής - ό,τι ακούς είναι γραμμένο στην παρτιτούρα του έργου.
Η μουσική είναι ζωντανή, η μουσική εκφράζει ζωντανό συναίσθημα και το συναίσθημα ρέει, δεν είναι στατικό. Οπότε, γιατί να βάλουμε τη μουσική σε προθήκες; Έχουμε αρκετή τέχνη στα μουσεία. Ας έχουμε και λίγη ελεύθερη και ευπρόσιτη για τον πολύ κόσμο!
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
02-10-19
14:09
Υποψιάζομαι ότι η σύνθεση πλέον δεν αφορά συγκεκριμένα είδη, αλλά μία ποικιλία εξ' αυτών.
Η μουσική, δε θα κουραστώ να το λέω, δεν είναι χωρισμένη σε είδη από την «φύση» της. Εμείς βάζουμε στεγανά. Για παράδειγμα, ο Βιβάλντι έχει γράψει και αυτό και αυτό, με το δεύτερο να ακούγεται τελείως τσιγγάνικο/τούρκικο, με μία αμανετζίδικη διάθεση. Ο Μπαχ έχει γράψει πρελούδιο στο οποίο περνάνε και οι δώδεκα φθόγγοι της δωδεκαφθογγικής κλίμακας σε ενάμισι μέτρο - πράγμα που ο Schoenberg θα ζήλευε, δύο αιώνες μετά (άκου εδώ, μετά το 1:54:17). Ο Biber έχει χρησιμοποιήσει clusters στη μουσική του - σποραδικά - σχεδόν τρεις αιώνες πριν τον Cowell και τον Bartok. Η μουσική είναι πειραματισμός, είναι συναίσθημα, δεν είναι για να την βάλουμε σε καλούπια.
Ίσως το τρανότερο παράδειγμα ότι η μουσική είναι μία να είναι το Tattoo'd Lady του Garragher που έγινε Δρόμοι του πουθενά, από τους 667 και τον Μαργαρίτη.
Γενικά, άλλο το προσωπικό ύφος του κάθε καλλιτέχνη και άλλο το «είδος» της μουσικής του. Ο Μπαχ είχε προσωπικό ύφος που μεταβαλλόταν μέσα στη διάρκεια της ζωής του - ήταν ένας μουσικός «μαθηματικός» - αλλά δε σημαίνει ότι μπαίνει, σώνει και ντε, σε μία άλλη, γενικότερη, νόρμα.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
02-10-19
11:23
Μήπως οι αξιόλογοι συνθέτες δεν έχουν συγκεκριμένο ύφος;
Οι περισσότεροι συνθέτες έχουν συγκεκριμένο ύφος, άσχετα με το είδος τη μουσικής που γράφουν. Αλλά δεν καταλαβαίνω που κολλάει αυτό.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
02-10-19
01:00
Αν η κλασική μουσική δε σου μιλάει προσωπικά αυτή τη στιγμή δεν πειράζει. Η τέχνη έχει ως σκοπό περισσότερο να μας κάνει να νιώσουμε συναισθήματα, κατά προτίμηση πρωτόγνορα και εν τέλει να μας εμπνεύσει. Δεν αποτελεί παζλ για ναβ ρούμε τα "νοήματα' και, πάνω απ' όλα, δεν περιορίζεται στην εποχή και την τοποθεσία που δημιουργήθηκε. Για την ακρίβεια, όπως είπα πριν, όσο πιο "κλασική" είναι η τέχνη τόσο αυτά παύουν να έχουν σχέση.
Τώρα, να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα σε τι απάντησες. :Ρ Μήπως δεν είδες το ερωτηματικό και προέκυψε μπέρδεμα; (η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό ερωτηματικό παρα-είναι διακριτικό για σημείο στίξης)
Σε άλλα νέα, η «κλασσική» μουσική, όπως και η κλασσική τέχνη, μόνο αναλλοίωτη δεν έχει μείνει στους αιώνες. Μάλιστα, όσο πιο παλιά πας, τόσο πιο πιθανό είναι να έχει υποστεί αλλοιώσεις (αντιγραφές κ.λπ.). Μιας και μιλάμε για μουσική, ας πάρουμε τον «μπετατζή» της σύγχρονης δυτικής μουσικής, των Μπαχ. Τα έργα του στην αφάνεια μέχρι το 1820, τα ξέρουν μόνο οι μουσικολόγοι και οι ενδιαφερόμενοι σπουδαστές - από την εποχή του Μπαχ έως το 1820 έχουν αρχίσει να ξεπηδούν αρκετές μουσικές σχολές στην κεντρική Ευρώπη και την Ιταλία. Έρχεται ο Μέντελσον που η γιαγιά του (ή η θεία του, δε θυμάμαι ποια ήταν) τον φέρνει σε επαφή με έργα του Μπαχ, με μία «λειτουργία σε Σι ελάσσονα», με κάτι «κατά Ματθαίον Πάθη» και με κάτι άλλα άγνωστα τότε έργα. Μην τα πολυλογούμε, ο Μέντελσον παθαίνει την πλακάρα της ζωής του με τα «κατά Ματθαίον Πάθη» και αποφασίζει να τα ανεβάσει για να τα γνωρίσει το κοινό της εποχής του (έχει περάσει ένας αιώνας από την Μεγάλη Παρασκευή του 1717 που πρωτοπαίχτηκαν).
Τι κάνει, όμως, ο Μέντελσον για να τα ανεβάσει και να έχουν απήχηση; Αλλάζει κάποια μέρη του έργου για να ακουστεί πιο άνετα από το κοινό της εποχής του. Διότι, από το λουθηρανικό κοινό του Αγίου Θωμά στην Λειψία μέχρι το κοσμικότερο κοινό του Μέντελσον, τα ακούσματα έχουν αλλάξει, έχει περάσει ολόκληρος κλασσικισμός και Mozart στο μεταξύ.
Αλλά, δεν είναι το μόνο που αλλάζει στη μουσική από όταν την έγραψε ο Μπαχ έως τώρα. Έχουν αλλάξει τα όργανα. Άλλο αυτά που λέμε «όργανα εποχής» και άλλο τα σύγχρονα όργανα, του τελευταίου ενάμιση αιώνα. Μεταλλικές χορδές, άλλες διαστάσεις, συνθετικά δοξάρια, άλλα κόρνα, άλλα κλαρινέττα, άλλη φάση, γενικά. Με αποτέλεσμα, άλλον ήχο. Το ίδιο κείμενο βγάζει άλλο νόημα όταν παίζεται σε όργανα εποχής και άλλο όταν παίζεται σε σύγχρονα. Για παράδειγμα, εδώ ακούμε ένα απείρως γνωστό κοντσέρτο για βιολί του Αντώνη του Βιβάλντι (του σερέτη) σε σύγχρονα όργανα, παιγμένο με τα πρότυπα του ρομαντισμού και εδώ ακούμε το ίδιο κοντσέρτο σε όργανα εποχής, με ερμηνεία μουσικολογικά ακριβέστερη. Άλλο κομμάτι το ένα και άλλο το άλλο. Οπότε, σημείο πρώτο υπέρ του ότι η κλασσική μουσική παντρεύεται τα ακούσματα των καιρών μας.
Επόμενο, η μουσική, σε αντίθεση με τη γλυπτική και τη ζωγραφική, δεν έχει μόνο τον δημιουργό, το δημιούργημα και τον αποδέκτη/κοινό. Έχει και τον ερμηνευτή. Και, επειδή δεν νομίζω κανείς να μπορεί να ζήσει ένα κομμάτι μόνο μέσα από την παρτιτούρα του, χωρίς να ακούει, χρειάζεται έναν ερμηνευτή. Επομένως, χρειάζεται έναν άνθρωπο που θα δώσει το νόημά του στο κείμενο που έχει μπροστά του και θα το αποδώσει όπως ο ίδιος νομίζει επηρεασμένος από τον καιρό στον οποίο ζει και τις προσωπικές του απόψεις. Για παράδειγμα, το ίδιο κομμάτι του Biber ερμηνεύεται από τον Manze με έναν μαγικό, largo τρόπο, ενώ από τον Goebel ως ένα σχεδόν βίαιο έργο. Κάθε μία από τις παραπάνω ερμηνείες σου αφήνει άλλα - εντελώς άλλα - συναισθήματα, ειδικά αν ακούσεις την εν λόγω πασσακάλια μαζί με τις άλλες 15 σονάτες της συλλογής στην οποία ανήκει (είναι η τελευταία της συλλογής). Σημείο δεύτερο· η μουσική και, συνακόλουθα, τα συναισθήματα που μεταφέρει, εξαρτώνται από τον ερμηνευτή, άρα και από το περιβάλλον στο οποίο αυτός ζει, άρα από την εποχή στην οποία ακούγονται.
Συνεχίζοντας, πάμε στο αγαπημένο μου· το κούρδισμα. Το ίδιο κείμενο, στην εποχή πριν το «Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο» - αλλά και για αρκετό καιρό μετά, έβγαζε άλλο νόημα ανάλογα με το κούρδισμα στο οποίο παιζόταν. Δε χρειάζεται να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες για το ποιες είναι οι αλλαγές που έχουν εμφανιστεί στα κουρδίσματα όλων αυτών των εποχών, αρκεί να πούμε ότι, όλα τα πρώτα έργα του Μπαχ (πριν τα δύο βιβλία με τα πρελούδια και τις φούγκες) είναι γραμμένα για ένα άλλο κούρδισμα. Ωστόσο, πώς παίζονται σήμερα; Χμμμ, σε ένα κούρδισμα που ούτε το προηγούμενο ούτε αυτό του «Καλώς Συγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου» είναι. Παίζονται εκεί που παίζονται όλες οι δυτικές συνθέσεις (just intonation ή equal temperament, πιο παλιά). Αυτό συνιστά τεράστια αλλοίωση του ηχητικού αποτελέσματος, σε βαθμό που μιλάμε για άλλο νόημα και άλλα συναισθήματα που σου γεννά (έχω επισυνάψει δύο αρχεία από το ίδιο κομμάτι του Gibbons). Σημείο τρίτο, αλλού έγραφε ο Μπαχ και ο κάθε συνθέτης της εποχής και αλλού παίζουμε τώρα - μουσική παρένθεση από τους πιο ωραίους δίσκους γραμμένους σε άλλο κούρδισμα από το just intonation.
Επομένως, η μουσική, μία τέχνη τόσο πολύμορφη που ερμηνεύεται ανά τους αιώνες με χίλιους δύο διαφορετικούς τρόπους δεν μπορεί να θεωρηθεί διαχρονική όπως τα κείμενα του Ομήρου - επειδή απλά τα διαβάζουμε/ακούμε ακόμα. Διότι, απλώς, δεν τα ακούμε ακόμα όπως όταν πρωτοβγήκαν από τις πένες των συνθετών και τα ηχεία των πρώτων μουσικών που τα ερμήνευσαν.
@resaldis01
Η σύγχρονη ηλεκτρική μουσική, σε αντιδιαστολή με την κλασική, δεν έχει σοβαρές μελωδικές αξιώσεις.
Άρα το νεανικό κοινό έχει εκπαιδεύσει το αυτί του στην κακοφωνία, ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσεγγίσει ποιοτικά είδη μουσικής, όπως λόγου χάρη η κλασική, η θρησκευτική κ.λπ.
Δεν έχει σοβαρές μελωδικές αξιώσεις η σύγχρονη μουσική; Οι νέοι είναι εκπαιδευμένοι στην κακοφωνία; Πόθεν πώς; Τα ίδια έλεγαν και τον 13ο αιώνα όταν η μουσική ξέφευγε από τα παραδοσιακά καθαρά διαστήματα (οκτάβες, τέταρτες, πέμπτες) και έμπαιναν στο παιχνίδι οι βρώμικες τρίτες και έκτες που άκουγαν οι χωρικοί και οι αγρότες των βόρειων χωρών (cantus gemellus/gymell). Είναι τα ίδια διαστήματα (τρίτες και έκτες) που βγάζουν ένα κιλό συναίσθημα στις μουσικές συνθέσεις από τότε.
Για χιλιοστή φορά, ας αράξουμε και ας ακούσουμε απλά μουσική, είτε είναι μέταλ είτε κλασσική είτε stoner είτε ρεμπέτικα. Σε τελική ανάλυση, αν σε κάποιον αρέσει αυτό και όχι αυτό, τι πειράζει; - εντάξει ο πρώτος καλλιτέχνης έχει μπει φυλακή ως δολοφόνος ενώ ο άλλος όχι, αλλά κοιτάμε την μουσική τους τώρα.
Συνημμένα
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
01-10-19
11:11
Θέλω το τραγούδι να μην κρατάει πάνω από 4 λεπτά και σίγουρα να υπάρχει φωνη. Και αυτή η φωνή να μην τραγουδάει αργά, αλλά αντιθέτως να είναι πιο γρήγορη.
Χμμμ... Νομίζω αυτό θα σου κάνει (αγνόησε το θέμα των στίχων). :Ρ
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
30-09-19
11:25
Γιατί πρέπει να καταλαβαίνει κάποιος την κλασική μουσική για να του αρέσει; Εγώ με το ζόρι ξέρω τις 7 νότες και ακούω κλασική μουσική από μικρή λόγω απλής συνήθειας. Δεν καταλαβαίνω ποια είναι τα ''μηνύματα'' που ήθελε κάποτε να περάσει, καταλαβαίνω ότι μπορεί να με χαλαρώσει όπως και να με διεγείρει, όταν για παράδειγμα θέλω να συγκεντρωθώ και να διαβάσω.
Σίγουρα, σε ό,τι αφορά τα συναισθήματα που μεταφέρει η μουσική δε χρειάζονται ούτε σπουδές ούτε τίποτα παραπάνω. Σε ό,τι έχει να κάνει με τεχνικά και θεωρητικά ζητήματα εκτιμάς κάποια πράγματα περισσότερο έχοντας και σπουδές σχετικές με τη μουσική. Αλλιώς, μουσική είναι, όπως όλες οι άλλες (η Grande, o sinboy, η Πάολα κ.λπ.).
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
30-09-19
11:07
Η λόγια δυτική μουσική έχει από την φύση της ένα συστηματικό τρόπο με τον οποίο διαρθρώθηκε, αναπτύχθηκε και μετεξελίχθηκε και κανείς θα πρέπει να την αναλύσει και την διαβάσει από τις απαρχές της, ένα επίπονο και μακροχρόνιο εγχείρημα ομολογουμένως διότι πίσω από όλες αυτές τις μελωδίες που ακούμε υπάρχει ταλέντο, σκληρή δουλειά αλλά και μια εγγενής ευφυΐα που μόνο όσοι την έχουν σπουδάσει μπορούν να την καταλάβουν και να την κατανοήσουν πραγματικά. Τώρα, αν απλά κάποιος ακούει γιατί είναι όμορφη στα αυτιά αυτό είναι και ένα κίνητρο να ψάξει περισσότερο!! Πιστεύω είναι πολύ όμορφο τα νέα παιδιά να ασχολούνται με ένα τέτοιο σύνθετο και δύσκολο είδος μουσικής γιατί κατανοούν αφενός τι είναι πραγματική ποιοτική μουσική και τι όχι και έτσι μπορούν να κρίνουν όλη αυτή την σαβούρα και επιπλέον αναπτύσσουν και το αισθητικό τους κριτήριο και σε πολλά άλλα πράγματα. Η μουσική ανήκει στις Τέχνες και μάλιστα αυτή κυοφορήθηκε σε ένα γενικότερο κλίμα πολιτιστικής ανάπτυξης και στις άλλες μορφές όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική ακόμα και επηρεάστηκε από τις πολιτικές και φιλοσοφικές ροές της κάθε επιμέρους εποχής. Αυτά τα λέω γιατί ασχολούμαι με την μουσική για πάνω από 15 έτη και διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τη ιστορία και την θεωρία των τεχνών καθώς και τα εκάστοτε ρεύματα. Θεωρώ ότι είναι η πραγματική βάση για τις περισσότερες μουσικές και κάτι σαν τους Ολυμπιακούς αγώνες της μουσικής!
Δύο από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Σας προτείνω να τους δώσετε μια ευκαιρία, μπορεί και να σας αρέσουν!
https://youtu.be/U7NIW088w7I
https://youtu.be/3AO_1UXy7ok
Συμφωνούμε, γενικά, εκτός από το σημείο που χαρακτηρίζουμε κάποια άλλα είδη της μουσικής «σαβούρα». Εννοώ, κάθε ρεύμα εκφράζει μία σειρά από συναισθήματα και θέσεις, οπότε δε θεωρώ ότι έχει νόημα, ειδικά τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων να τα αποκαλούμε σαβούρα. Μπορεί να μην ακούμε trap κ.λπ., μπορεί να θεωρούμε ότι το στιχουργικό περιεχόμενο είναι χαμηλής ποιότητας, αλλά, σε τελική ανάλυση, κι ο Μπαχ ψιλoάγνωστος και, σίγουρα, δεν ήταν ο all-star που είναι για τους σημερινούς θεωρητικούς της κλασσικής μουσικής.
Επίσης, ας μην τείνουμε να βλέπουμε την εξέλιξη της μουσικής γραμμικά. Ξεκίνησε η κλασσική και μετά μετουσιώθηκε σε όλες τις άλλες. Παράλληλα στην Ευρώπη ζούσαν εδώ και μία χιλιετία Τσιγγάνοι και εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια Εβραίοι που με την μουσική τους παράδοση, διαφορετική από την ευρωπαϊκή όμως συνδεδεμένη και μαζί της, έχουν κάνει την μουσική πιο πλούσια. Στην Αμερική γεννιέται η τζαζ - εντάξει, γρηγοριανό μέλος, αλλά δεν έμεινε εκεί - και στην ανατολή τα μόρια και οι τούρκικοι, αραβικοί και πέρσικοι δρόμοι επηρεάζουν τη μουσική παράδοση μέχρι και στην ψυχεδελική ροκ - π.χ. Donovan. Μεγάλος ο Μπαχ, σημαντική η κλασσική, αλλά, η μουσική είναι πολύ πιο μεγάλη!
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
29-09-19
20:12
Οτι έχουν αλλάξει οι καιροί και ο κόσμος δεν εκφράζεται πλέον έτσι ισχύει απόλυτα .
Γι'αυτό δυστυχώς είναι απαραίτητο να θες να ψαχτείς λίγο παραπάνω για να κατανοήσεις την ιδιοφυΐα και την σκληρή δουλειά αρκετών συνθετών . Γιαυτό κάποιοι απο εμάς εκτιμούμε το είδος . Τώρα εντάξει εαν κάποιος δεν του αρέσει δεν θα του πάρουμε το κεφάλι . Πάντως το μήνυμα που έλεγε οτι δεν προωθείται και δεν διαφημίζεται όπως τα υπόλοιπα είδη έχει δίκιο,είναι ένας λόγος που ο κόσμος δεν μπορεί να ξεκινήσει να ασχολείται .
Ναι, πράγματι δε διαφημίζεται αρκετά, αλλά σκέψου και πού μπορεί να διαφημιστεί. Εννοώ, για να εκτιμήσεις κανείς τις φούγκες του Μπαχ από το Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο πρέπει να ξέρει αρκετή μουσική. Αλλιώς θα του φαίνονται όλες ίδιες, άντε να βλέπει τη διαφορά από μείζονα σε ελάσσονα. Επίσης, για να εκτιμήσεις κανείς τη γενικότερη συνεισφορά του Μπαχ στην μουσική θα πρέπει να ξέρει και πώς ήταν η μουσική πριν τον Μπαχ, αλλά και πώς έγινε η μουσική μετά τον Μπαχ. Πρέπει να ξέρει κανείς τι είναι το Γρηγοριανό μέλος, τι ήταν το cantus gemellus (gymell) και άλλα τόσα πράγματα που, μάνι-μάνι είναι ένα τυπικό πρόγραμμα σπουδών σε ένα ωδείο από την πρώτη κατωτέρα μέχρι το πτυχίο. Γι' αυτό και είναι δύσκολο, ακόμα και να διαφημιστεί η κλασσική μουσική, να αποκτήσει ξανά τόσο μαζικό και ευρύ/διαφοροποιημένο κοινό.
Δε λέω ότι αυτό είναι καλό ή κακό, είναι απλά πραγματικότητα, όπως και αυτό που περιέγραψες παραπάνω. Αλλά, η μουσική είναι και συναίσθημα και το κυριότερο είναι να νιώθει κανείς τη μουσική που ακούει, οπότε, ας περνάμε καλά με αυτά που ακούμε. Σε τελική ανάλυση, όπως ξαναείπα, η μουσική είναι μία και ο όρος κλασσική είναι απλά μία σύμβαση.
Να σημειωθεί ότι είμαι μεγάλος φαν της κλασσικής (13 κλασσικές σπουδές πίσω και άλλα τρία μπροστά δεν γίνονται χωρίς να σου αρέσει, άλλωστε :Ρ).
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
29-09-19
17:10
Το θέμα διερευνά το γιατί εφόσον όλα έχουν την αξία τους,η κλασσική δεν είναι τόσο δημοφιλής .
Νομίζω αυτό είναι πιο απλό από όσο το φανταζόμαστε. Απλά «πάλιωσε». Δηλαδή, τι να κάνουμε, μπροστά ο Μπαχ 10 χιλιάδες χρόνια από την εποχή του, αλλά η κοινωνία δεν εκφράζεται, στην πλειονότητά της, έτσι.
Επίσης, τα «καπάκια» τι είναι; :Ρ
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
29-09-19
16:55
Η κλασσική μουσική, όπως σωστά είπε ο Unseen Skygge δε σε κάνει πιο πνευματώδη αν απλά την ακούς. Ας πούμε, κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με την κλασσική μουσική (αυστηρά και ιστορικά μιλώντας) και δεν έχει εικόνα της θεωρίας της μουσικής, αυτό το κομμάτι δε θα το βρει ιδιαίτερα αστείο πέρα από 1-2 σημεία. Οπότε, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την ιστορική και μουσική συγκυρία μέσα στην οποία γράφτηκε. Οπότε, κάποιος που ακούει sinboy στα 10 μπορεί άνετα να ακούει Mozart στα 20 του. Το θέμα είναι ότι, ακριβώς επειδή η θεματολογία της (μουσικά, στιχουργικά κ.λπ.) είτε είναι ασύμβατη με τον 21ο αιώνα είτε εκφράζει καίριους προβληματισμούς αλλά με άλλον τρόπο, με άλλα, μακρινά σε εμάς, εκφραστικά μέσα, δεν έχει απήχηση, πια.
Ας πούμε, με αυτό το κομμάτι - για να πιάσουμε και τα hits του 19ου αιώνα - μπορεί κανείς να ξεσπάσει άμα θέλει. Αλλά τα εκφραστικά μέσα είναι άλλα καθώς άλλη και η θεματολογία (η «Ημέρα της Κρίσης» δεν είναι πρόσφορο έδαφος για να εκτονώσει τα νεύρα του ένα 10χρονο). Άλλωστε, ο κόσμος προχωράει, τα ήθη και τα έθιμα αλλάζουν κ.λπ., οπότε, όλα καλά.
Ας πούμε, με αυτό το κομμάτι - για να πιάσουμε και τα hits του 19ου αιώνα - μπορεί κανείς να ξεσπάσει άμα θέλει. Αλλά τα εκφραστικά μέσα είναι άλλα καθώς άλλη και η θεματολογία (η «Ημέρα της Κρίσης» δεν είναι πρόσφορο έδαφος για να εκτονώσει τα νεύρα του ένα 10χρονο). Άλλωστε, ο κόσμος προχωράει, τα ήθη και τα έθιμα αλλάζουν κ.λπ., οπότε, όλα καλά.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
29-09-19
12:22
Η κλασική αφορά κυρίως την οργανική (instrumental) μουσική, άρα δεν απευθύνεται στο γενικό κοινό.
Ποιος το είπε αυτό; Η πλειονότητα των πλέον διάσημων έργων της κλασσικής μουσικής είναι φωνητικά. Πάρε όλες τις γνωστές όπερες, πάρε τις καντάτες του Μπαχ, πάρε τις πιο κλασσικές άριες του Βιβάλντι, τα μεγάλα ορατόρια του Χέντελ και του Τέλεμανν, όλα φωνητικά είναι. Δεν νομίζω να έχε να κάνει με την «ορχηστρικότητα» της μουσική αυτής. Άλλωστε, η stoner, η psychedelic, η doom, η darkwave κ.λπ. έχουν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, ορχηστρικό χαρακτήρα (πολλά κομμάτια δεν έχουν φωνητικό μέρος) αλλά έχουν απήχηση.
Αρχικά, να κάνουμε έναν τεχνικό διαχωρισμό και να πούμε ότι μιλάμε για την «κλασσική» μουσική με την ευρεία έννοια, φαντάζομαι (Μπαχ μέχρι Ντεμπυσσύ) και όχι για την περίοδο του Mozart και του Haydn (1750-1800). Πέρα από τον ήχο αυτών των εποχών, που σε πολλούς φαίνεται ξένος και ίσως παλιός (μουσικολογικά, ο ήχος του Μπαχ δεν είναι μακρινός μας, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να νοιάζει τον μέσο ακροατή), η «κλασσική» μουσική είναι ένα τμήμα της μουσικής που σε μεγάλο βαθμό απέχει από τη σύγχρονη θεματολογία. Σε πολλούς ακροατές, η μονότονη επανάληψη θρησκευτικών θεμάτων (Μπαχ, Μπουξτεχούντε, Πάχελμπελ κ.λπ.) δεν είναι κάτι που θα τους ξετρελάνει.
Αντίστοιχα, δεδομένου ότι δεν είναι και μέρος του δικού μας, πιο βαλκανο-ανατολίτικου, πολιτισμού αυτή η δυτική παράδοση της μουσικής, συνακόλουθα, δεν μπορούμε να την ενστερνιστούμε και τόσο εύκολα. Όχι μόνο οι νέοι, αλλά και οι μεγαλύτεροι.
Αλλά, σε τελική ανάλυση, η μουσική είναι μία, οι διαχωρισμοί γίνονται για δική μας ευκολία, οπότε «κλασσικοί» είναι και οι Led Zeppelin και οι λοιποί.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.