Γιατί δεν είναι δημοφιλής η κλασική μουσική στους νέους;

[Guest 209912]

Καταρχάς η διατύπωση περί του ξεπερασμού της κλασικής μουσικής, πως δλδ ανοίκει σε άλλη εποχή υποδηλώνει πως δεν υπάρχει <<κλασική>> μουσική, που μιλάει στο πιο βαθύ αρχέτυπο της ανθρωπότητας, σε κάθε γεννιά και σε κάθε κουλτούρα. Με τον ίδιο τρόπο δλδ, η Οδύσσεια ήταν για τους Αρχαίους 'Ελληνες και η Κόλαση του Δάντη για τους Ρωμαίους κλπ... αυτό προφανώς δεν ισχύει και νομίζω αυτό θες να πεις. Επίσης, η διαχρονικότητα των κλασικών έργων ξεκάθαρα τα καθιστά πάνω από τα είδη μουσικής που ας πούμε πάντα θα συνδέονται με συγκεκριμένους πληθυσμούς, μόδες και φιλοσοφίες ορισμένων ατόμων π.χ. η Reggae, ενώ αντιθέτως η Jazz, τουλάχιστον κατ' εμέ, κατάκτησε θέση στην αιωνιότητα(και ακόμα περισσότερο η Ιαπωνική).

P.S. καλό είναι να ορίζεις πολλές παραγράφους και να μην χρησιμοποιείες μακροπερίοδο λόγο σε ένα φόρουμ.

Η Οδύσσεια και η Κόλαση είναι από μία άποψη σαν την Reggae καθώς συνδέονται με συγκεκριμένους πληθυσμούς και κουλτούρες και με το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που χρησιμοποιείς για να δώσεις στην Οδύσσεια την υπερβατικότητα που την κάνει κλασσικό έργο μπορείς να την δώσεις και σε σχεδόν σε οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης. Πιστεύεις ας πούμε πως αν ένας αρχαίος Έλληνας μπορούσε με κάποιο τρόπο να ακούσει ένα σημερινό κομμάτι metal, που μιλάει για τον πόλεμο, την θλίψη ή οτιδήποτε άλλο δεν θα μπορούσε να το εκτιμήσει?

Εγώ πιστεύω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Οι τέχνες ως πρωτεύον στόχο έχουν να κινητοποιήσουν τις αισθήσεις μας. Σε κάποιους αρέσει ακουστικά η ρέγγε, σε άλλους η κλασσική, σε άλλους η ροκ και σε άλλους η τζαζ. Ανάλογα με το τι μας αρέσει στα αυτιά αρχίζουμε να ακούμε περισσότερο, που σημαίνει ότι θα εμβαθύνουμε και περισσότερο κατά πάσα πιθανότητα στο τι θέλει να πει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης. Αν σου αρέσει λοιπόν η κλασσική μουσική μάλλον θα έρθεις σε επαφή με Μότσαρτ, Τσαΐκόφσκι κτλ, δηλαδή θα έρθεις σε επαφή με εκείνη την ιστορική περίοδο, μπορεί να διαβάσεις και λογοτεχνία κτλ κτλ. Αν σου αρέσει ο Sin Boy ακουστικά θα εμβαθύνεις σε πουτάνες,ναρκωτικά και αμάξια που είναι μαμά.

Συνεπώς ναι, η κλασσική μουσική κατά μία έννοια σε κάνει πιο πνευματώδη από τον sin boy καθώς σε φέρνει σε επαφή με άλλα πράγματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως σε κάνει απαραίτητα, ή πως είναι αναγκαία. Αλλά όλα ξεκινάνε από τον αν σου αρέσει ακουστικά και γι αυτό δεν χρειάζεται σπουδές.


Α ναι, και για να μην το ξεχάσω, στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει κάποια συγκεκριμένη μουσική, επειδή είναι συνδεδεμένη ψυχολογικά με αναμνήσεις, κυρίως της παιδικής ηλικίας.
Για παράδειγμα ποιο από τα δύο παρακάτω κομμάτια πιστεύεις πως θα ξυπνήσει περισσότερα συναισθήματα σε ένα άτομο της γενιάς μας?

Spoiler

Spoiler

Ποιο ακριβώς από τα δύο είναι πιο ποιοτικό? Πιο χαλαρωτικό? Πιο ερεθιστικό? Πιο κλασσικό? Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να μετρήσεις κάτι στην τέχνη?


Να και ένα σύγχρονο ορχηστρικό κομμάτι.

Spoiler

Αυτό δεν θα μπορούσε να μιλήσει σε όλες τι γενιές και κουλτούρες?

 

[Guest 092312]

Ίσως αργότερα να απαντήσω στο γιατί το "η κλασική μουσική δεν σε κάνει πιο πνευματώδη" βγάζει τόσο ελάχιστο νόημα που δεν μπαίνει καν στη συζήτηση να είναι σωστό ή λάθος

Ωραία δήλωση, αλλά θα ήθελα όντως να ακούσω κάποιο επιχείρημα;

Το ίδιο όμως ισχύει και για όλα τα είδη τέχνης εκείνων των αιώνων, καθώς π.χ. ούτε τις ζωγραφιές και τα γλυπτά θα έβλεπαν και δεν μιλάω καν για ποίηση και λογοτεχνία γιατί ήταν και αγράμματοι. Με άλλα λόγια, το point σου μηδενίζει την Τέχνη σε κάτι σνομπιστικό για τα upper classes του παρελθόντος.

Μα η τέχνη ήταν όντως σνομπίστικη για τα ανώτερα στρώματα ή τουλάχιστον η ευκαρία ενασχόλησης με αυτήν. Η τέχνη, η μόρφωση, εν μέρει ακόμα είναι. Ποιες οι πιθανότητες να πάει σε ωδείο ένα φτωχό παιδί (και μάλιστα από χωριό) σε σύγκριση με ένα ας πούμε λιγότερο φτωχό;

 

[Μάρκος Βασίλης]

Το θέμα είναι ότι όσοι υποστηρίζουν ότι η κλασική απευθύνεται σε μία άλλη εποχή και σε ένα άλλο κοινό εκφράζουν απόψεις που κυρίως εξ ορμώνται από προσωπικές εμπειρίες δίχως βαθειά ανάλυση ή στοχασμό ή έστω μια στοιχειώδη έρευνα ή γνώση για αυτό που εξετάζεται, δηλαδή ό,τι μπορεί να έχουν ακούσει ή να νομίζουν.

Να μιλήσω προσωπικά - ως άτομο που θεωρεί την κλασσική μουσική μιας άλλης εποχής - και να πω πώς δεν τα λέω όλα αυτά ελαφρά τη καρδία, αλλά αφού έχω βγάλει τα ματάκια μου αναφωνώντας σε κάθε δεύτερο μέτρο «Τι έκανε ο τύπος;!» μελετώντας Μπαχ. Δηλαδή, και τάμα να πάω γονατιστός στον Άη Θωμά της Λειψίας έχω κοντέψει να κάνω, για να καταλάβω σημεία από φούγκες - εκεί που η σκέψη ότι κάποιος σαδιστής αντιγραφέας έχει κάνει λάθος φαίνεται πιο ρεαλιστική από το να το έχει γράψει ο ίδιος ο Γιαννάκης ο Μπαχ.

Δεν υποστηρίζω πως είμαι ειδικός αλλά επειδή η κλασική μουσική είναι μια αυστηρή μουσική με κανόνες και δομές δυστυχώς χωρίς γνώση αυτών είναι πολύ δύσκολο κανείς να του αρέσει πραγματικά διότι ναι μεν θέλει να προκαλέσει συναισθηματικές διακυμάνσεις ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό καθώς θέλει να σε βάλει να σκεφτείς και να αναστοχαστείς πάνω στο έργο δηλαδή απαιτεί και μια πνευματική δουλειά που χρειάζεται εργαλεία για να γίνει.

Σίγουρα αυτό ισχύει για πολλά κλασσικά έργα ότι η μελέτη τους σου αποκαλύπτει βαθύτερα νοήματα, αλλά ένα θέμα είναι και το τι θέλουμε να δούμε σε ένα έργο. Σε ό,τι αφορά τα εργαλεία και τις ειδικές γνώσεις, και τον Steve Reich και το 4:33 του John Cage και χίλια δύο σύγχρονα τραγούδια χρειάζεται κανείς ειδικές γνώσεις για να τα καταλάβει. Άλλωστε, τι πάει να πει «να του αρέσει πραγματικά»;. Αν κάποιος νιώθει μία πλημμύρα από συναισθήματα με αυτήν την άρια του Μπαχ πρέπει να καταλαβαίνει ότι τα «Κατά Ματθαίον Πάθη» του Μπαχ εστιάζουν στην ανθρώπινη φύση του Χριστού και χίλια δύο άλλα πράγματα ή, για να εκτιμήσει κανείς την «Μουσική των Νερών» του Χέντελ, πρέπει να ξέρει και την πολιτική κατάσταση στην Αγγλία των αρχών του 18ου αιώνα; Ειδικά για το δεύτερο, η ουβερτούρα με συγκινεί αφάνταστα από την πρώτη φορά που το άκουσα, χωρίς καλά-καλά να ξέρω ποιος ήταν ο Γεώργιος ο ν-οστός.

Αυτό βέβαια εξαρτάται από το κάθε άτομο, την αισθητική του η οποία πάλι και εδώ πιστεύω δεν είναι σε στάδιο ικανό να διακρίνει να συγκρίνει και να σχηματοποιήσει μια σταθμισμένη άποψη ειδικά σε ένα παιδί που μάλιστα δεν εκτέθηκε σε όλα τα ειδη μουσικής σε ίδιο βαθμό οπότε το ζήτημα ξεφεύγει από την αμιγώς αισθητική οπτική και προσλαμβάνει χαρακτήρα κοινωνικής και εκπαιδευτικής ισονομίας υπό την έννοια της εξίσου προβολής και προώθησης όλων των ειδών της μουσικής.

Δε γίνεται από τη μία να θεωρούμε τα παιδιά πολύ «ανώριμα» για να εκτιμήσουν την κλασσική μουσική και από την άλλη ικανά να έρθουν σε επαφή με όλα τα είδη της μουσικής. Συμφωνώ ότι δεν μπορεί ένα 10χρονο να δει στον Μπαχ όσα βλέπει ένας μελετητής του Μπαχ, αλλά αυτό ισχύει και για κάθε άλλο είδος, νομίζω - προσωπικά, στα 10 μου έβλεπα τον Μπαχ ως κάτι απίστευτα βαρετό.

Οι πολιτιστικές καταβολές φυσικά και είναι σημαντικές και ναι η μουσική αυτή ιστορικά τουλάχιστον σε πρώιμα στάδια αναφέρονταν σε άτομα των υψηλών τάξεων και των βασιλέων που φυσικά είχαν και πρόσβαση σε αυτήν αλλά αργότερα έγινε διαθέσιμη σε ευρύτερα στρώματα. Στην Ελλάδα φυσικά συνδέθηκε με την άρχουσα τάξη και την αριστοκρατία, μια διαστρεβλωμένη καθόλα άποψη που έγκειται σε συμπλέγματα κατωτερότητας, φόβου και έχθρας προς το ξένο πολιτιστικά χωρίς να περνάει ούτε καν μιαν έστω στοιχειώδη αξιολόγηση, ότι θα ξεχαστούν τα παραδοσιακά ήθη και κάθε τι λαϊκό που και αυτό είναι μία πλάνη αφενός διότι σήμερα ολοένα και λιγότεροι νέοι ασχολούνται με την παραδοσιακή μουσική και αφετέρου διότι καταναλώνουμε αδηφάγα κάθε τι ξενικό από ξενομανία θεωρώντας ως καλύτερο και πιο προχωρημένο (τι ειρωνεία!).

Η Ελλάδα του 19ου αιώνα ήταν μια νεαρή χώρα που δεν είχε ουσιαστική επαφή με τον δυτικό πολιτισμό της εποχής, οπότε πώς αλλιώς θα μπορούσαν να ιδωθούν η κλασσική μουσική και το κοινό της πέρα από «ξενόφερτα»; Άσε που και ο Όθωνας ήταν λίγο περισσότερο Βαυαρός από ό,τι θα θέλαμε. Οι δυτικοί έβλεπαν σε εμάς κάτι που τότε δεν ήμαστε (δυτικοί) και ήθελαν να μας το «φορέσουν» - όχι ότι δεν βρέθηκαν πολλοί εδώ να το οικειοποιηθούν και να «καθαρίσουν» τη γλώσσα μας για να μοιάσει ξανά της αρχαίας. Οπότε, μάλλον αντανακλαστική ήταν η ξενοφοβία των τότε Ελλήνων προς τον ανοίκειο δυτικό πολιτισμό, προφανώς συμπεριλαμβανομένης και της μουσικής του.

Επίσης, από τη μία λες ότι είναι μία πλάνη το γεγονός ότι «απειλούνταν» οι παραδόσεις μας, αλλά από την άλλη αναγνωρίζεις ότι οι σημερινοί νέοι δεν ασχολούνται με την παράδοση. Τι από τα δύο τελικά συμβαίνει;

Θα ήθελα επίσης να αναφέρω ότι σε όλα αυτά διαδραματίζουν ρόλο και τα μέσα που όχι μόνο δεν την προβάλουν αλλά την διακωμωδούν, την ευτελίζουν και την λερώνουν βάζοντας της σε διαφημίσεις καθημερινών προϊόντων και κάθε τι εμπορικό μην λογαριάζοντας την πνευματική δουλειά συνθετών που τα έργα τους εκτελούνται στις λαμπρότερες και πιο όμορφες αίθουσες συναυλιών και θέατρα ανά τον κόσμο. Αυτά τα αναφέρω με μια διάθεση πραγματικού προβληματισμού διότι μπορεί να φαίνεται κάπως δευτερεύον ως θέμα αλλά αντανακλά πολλές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και τα αίτια και τα αποτελέσματα είναι πολυποίκιλα!!!

Είναι διακωμώδηση η χρήση «κλασσικής» μουσικής σε διαφημιστικά σποτ που αποσκοπούν στο να βγάλει λεφτά κάποιος; Δηλαδή, ο Μπαχ, ο Τέλεμανν, ο Χέντελ, ο Biber και οι λοιποί που έγραφαν μουσική για να βγάλουν λεφτά ήταν ανήθικοι; Η μουσική τους, πέρα από τις λαμπρότερες αίθουσες στις οποίες παίζεται τώρα πια, παιζόταν και σε κάτι στεγνές καθολικές/προτεσταντικές εκκλησίες στις οποίες πολλοί από αυτούς έβγαζαν το ψωμί τους. Όταν ο Μπαχ έβαζε τα παιδιά του σε γραμμή παραγωγής να αντιγράφουν τις πάρτες από τις καντάτες του για να έχει έτοιμη μία καντάτα για κάθε Κυριακή, τι έκανε; Δεν εκμεταλλευόταν εμπορικά τη μουσική του; (Οι κακοπροαίρετοι θα πουν και τα παιδιά του :Ρ). Δηλαδή, ο πρώτος «ευτελιστής» του έργου τού ήταν ο ίδιος ο Γιάννης ο Μπαχ.

Τέλος, οι «σούπερ-σταρ» της κλασσικής μουσικής δεν ήταν όλοι τόσο αγαπητοί στην εποχή τους, τουλάχιστον όχι καθ' όλη τους τη ζωή. Για παράδειγμα, ο Βιβάλντι πέθανε στην ψάθα (ο Αντώνης ο Βιβάλντης ο Σερέτης, έπαψε να ζει ρεμπέτης...), ενώ ο Μπαχ, ο τιτάνας Μπαχ που δεν έχει πατήσει στη Γη μουσικός του βεληνεκούς του (το τελευταίο είναι προσωπική άποψη και το λέω σοβαρά) πέθανε και δεν τον θυμόταν κανείς πέρα από το σόι του (εφτά γενιές μουσικών το σόι των Μπαχέων με τον Μπαχ να είναι της τέταρτης γενιάς). Μάλιστα, χρειάστηκε κοντά ένας αιώνας και ένας μεγάλος Μέντελσον για να ξεθάψουμε τα έργα του Μπαχ και να τα εκτιμήσουμε, για να τα βάλουμε, εν ολίγοις, σε «λαμπερές αίθουσες».

 

[Πύρος]

Εγω πάντως θα ακούσω τη λίμνη των κύκνων για να χαλαρώσω ακόμα κι αν δεν ξέρω τίποτα από κλασική μουσική, και ακόμα κι αν δεν την καταλαβαίνω.. προσωπικά θεωρώ και το ξαναλέω ότι όλα αφορούν απλώς το κατά πόσο μια μουσική μας εκφράζει ή όχι. Παρεπιπτοντως την λίμνη των κύκνων θα την ακούσω και όταν είμαι σε ένα identity crisis και θέλω απλώς να γίνω μελοδραματικος

Δεν μεγάλωσα ακούγοντας κλασική μουσική, ούτε μου το πέρασαν οι γονείς μου, όμως μόνος μου βρήκα τα είδη μουσικής που μου αρέσουν πραγματικά και τώρα ακούω μόνο αυτά γιατι μόνο αυτά με εκφράζουν.

Επίσης, πάνω-κάτω σχεδόν όλοι έχουμε ακούσει κλασικά κομμάτια απλώς δεν γνωρίζουμε τους δημιουργούς και τα ονόματα των κομματιών αυτών. Εγώ πχ πέρυσι έμαθα ότι αυτό το χαρούμενο κομμάτι λέγεται Άνοιξη από τις 4 εποχές του Βιβάλντι.

Κλασική δεν θα ακούσω συχνά επειδή βαριέμαι τα μεγάλα κομμάτια και επειδή δεν μου αρέσει να ακούω μουσική χωρίς στίχους άρα και φωνή. Δεν υποτιμώ την κλασικη μουσική με αυτό που λέω, ισα-ίσα όταν μου έρθει να ακούσω θα το ευχαριστηθώ, αλλά δεν εκφράζομαι ούτε με μεγάλα χρονικα κομμάτια, ούτε με σκέτο ήχο, όσο τέλειος και να είναι. Θέλω το τραγούδι να μην κρατάει πάνω από 4 λεπτά και σίγουρα να υπάρχει φωνη. Και αυτή η φωνή να μην τραγουδάει αργά, αλλά αντιθέτως να είναι πιο γρήγορη.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Θέλω το τραγούδι να μην κρατάει πάνω από 4 λεπτά και σίγουρα να υπάρχει φωνη. Και αυτή η φωνή να μην τραγουδάει αργά, αλλά αντιθέτως να είναι πιο γρήγορη.

Χμμμ... Νομίζω αυτό θα σου κάνει (αγνόησε το θέμα των στίχων). :Ρ

 

[Guest 875331]

Η Οδύσσεια και η Κόλαση είναι από μία άποψη σαν την Reggae καθώς συνδέονται με συγκεκριμένους πληθυσμούς και κουλτούρες και με το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που χρησιμοποιείς για να δώσεις στην Οδύσσεια την υπερβατικότητα που την κάνει κλασσικό έργο μπορείς να την δώσεις και σε σχεδόν σε οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης. Πιστεύεις ας πούμε πως αν ένας αρχαίος Έλληνας μπορούσε με κάποιο τρόπο να ακούσει ένα σημερινό κομμάτι metal, που μιλάει για τον πόλεμο, την θλίψη ή οτιδήποτε άλλο δεν θα μπορούσε να το εκτιμήσει?

Όχι, όλα τα έργα του Western Cannon έχουν ξεπεράσει κάτα πάρα πολύ και κάτα πάρα πολλούς αιώνες τις εποχές και τις κοινωνίες που γράφτηκαν, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η Βίβλος π.χ. Αν ο αρχαίος έλληνας άκουγε μέταλ πιθανότατα δεν θα του άρεσε, με τον ίδιο τρόπο που η mehtul δεν ακούγεται σήμερα, ξεπεράστηκε, όπως αύριο θα ξεπεραστεί και η τραπ. Η ικανότητα επιβίωσης στους αιώνες είναι προφανώς αυτό που κάνει ένα έργο κλασικό, μιλόντας πολύ "πρακτικά".

Εγώ πιστεύω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Οι τέχνες ως πρωτεύον στόχο έχουν να κινητοποιήσουν τις αισθήσεις μας. Σε κάποιους αρέσει ακουστικά η ρέγγε, σε άλλους η κλασσική, σε άλλους η ροκ και σε άλλους η τζαζ.

Η τέχνη μιλά στο ασυνείδητο, όχι τις αισθήσεις και λες "σε κάποιον αρέσει" πάρα πολύ εύκολα, κρύβεται κυριολεκτικά όλη η ανθρωπότητα από πίσω.

Ποιο ακριβώς από τα δύο είναι πιο ποιοτικό? Πιο χαλαρωτικό? Πιο ερεθιστικό? Πιο κλασσικό? Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να μετρήσεις κάτι στην τέχνη?

Η απάντηση σ' αυτά, είανι η απάντηση που δίνεις στην εξής ερώτηση: Αν τα παιδιά βλέπουν πόκεμον και όχι Ντίσνευ(τα κλασικά) τι διαφορές θα δούμε όταν μεγαλώσουν;

Αν η απάντηση σου είναι "καμία; duh" τότε βλέπεις την τέχνη σαν διασκέδαση.

Σίγουρα αυτό ισχύει για πολλά κλασσικά έργα ότι η μελέτη τους σου αποκαλύπτει βαθύτερα νοήματα, αλλά ένα θέμα είναι και το τι θέλουμε να δούμε σε ένα έργο. Σε ό,τι αφορά τα εργαλεία και τις ειδικές γνώσεις, και τον Steve Reich και το 4:33 του John Cage και χίλια δύο σύγχρονα τραγούδια χρειάζεται κανείς ειδικές γνώσεις για να τα καταλάβει. Άλλωστε, τι πάει να πει «να του αρέσει πραγματικά»;. Αν κάποιος νιώθει μία πλημμύρα από συναισθήματα με αυτήν την άρια του Μπαχ πρέπει να καταλαβαίνει ότι τα «Κατά Ματθαίον Πάθη» του Μπαχ εστιάζουν στην ανθρώπινη φύση του Χριστού και χίλια δύο άλλα πράγματα ή, για να εκτιμήσει κανείς την «Μουσική των Νερών» του Χέντελ, πρέπει να ξέρει και την πολιτική κατάσταση στην Αγγλία των αρχών του 18ου αιώνα; Ειδικά για το δεύτερο, η ουβερτούρα με συγκινεί αφάνταστα από την πρώτη φορά που το άκουσα, χωρίς καλά-καλά να ξέρω ποιος ήταν ο Γεώργιος ο ν-οστός.

Αν η κλασική μουσική δε σου μιλάει προσωπικά αυτή τη στιγμή δεν πειράζει. Η τέχνη έχει ως σκοπό περισσότερο να μας κάνει να νιώσουμε συναισθήματα, κατά προτίμηση πρωτόγνορα και εν τέλει να μας εμπνεύσει. Δεν αποτελεί παζλ για ναβ ρούμε τα "νοήματα' και, πάνω απ' όλα, δεν περιορίζεται στην εποχή και την τοποθεσία που δημιουργήθηκε. Για την ακρίβεια, όπως είπα πριν, όσο πιο "κλασική" είναι η τέχνη τόσο αυτά παύουν να έχουν σχέση.

 

[nPb]

Η κλασική μουσική γενικά δεν είναι δημοφιλής κι όχι μόνο στους νέους. Πως να είναι όμως όταν για να την "καταλάβεις" πρέπει να έχεις σπουδάσει....μουσική? Άντε τουλάχιστον τα βασικά

Δημάκη ή Χολίδη; Τι είδους παιδεία χρειάζεται για να το κατανοήσει κανείς; Για παράδειγμα το άσμα "Ό,τι Με Κεράσεις Το Πίνω " τι μουσική ανάλυση θέλει;

 

[Guest 209912]

Όχι, όλα τα έργα του Western Cannon έχουν ξεπεράσει κάτα πάρα πολύ και κάτα πάρα πολλούς αιώνες τις εποχές και τις κοινωνίες που γράφτηκαν, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η Βίβλος π.χ. Αν ο αρχαίος έλληνας άκουγε μέταλ πιθανότατα δεν θα του άρεσε, με τον ίδιο τρόπο που η mehtul δεν ακούγεται σήμερα, ξεπεράστηκε, όπως αύριο θα ξεπεραστεί και η τραπ. Η ικανότητα επιβίωσης στους αιώνες είναι προφανώς αυτό που κάνει ένα έργο κλασικό, μιλόντας πολύ "πρακτικά".

Τι θα πει ακριβώς έχουν ξεπεράσει? Τι ακριβώς μετράμε, με ποια μέτρα και ποια σταθμά. Καταρχάς τα ομηρικά έπη έχουν ξεπεράσει εποχές και κοινωνίες πρωτίστως επειδή είναι πολύ παλιά έργα. Μεγάλο μέρος της αξίας τους οφείλεται στο γεγονός πως είναι από τα αρχαιότερα έργα που διασώζονται. Το ότι τα ξέρουμε επίσης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι είναι δικά μας έργα. Υπάρχουν αντίστοιχα κινέζικα έπη για τα οποία δεν έχουμε ιδέα. Ο αρχαίος πιθανότατα θα άκουγε μέταλ, αν είχε εκτεθεί σε μικρή ηλικία, όπως γίνεται με τα παιδιά σήμερα. Το ίδιο είδος είμαστε και οι ίδιοι άνθρωποι.

Η τέχνη μιλά στο ασυνείδητο, όχι τις αισθήσεις και λες "σε κάποιον αρέσει" πάρα πολύ εύκολα, κρύβεται κυριολεκτικά όλη η ανθρωπότητα από πίσω.

Αυτό υπάρχει κάποιος τρόπος να το μετρήσουμε ή να το αποδείξουμε? Ή απλώς είναι μια υπόθεση? Επίσης τι ακριβώς σημαίνει αυτό που είπες?

Η απάντηση σ' αυτά, είανι η απάντηση που δίνεις στην εξής ερώτηση: Αν τα παιδιά βλέπουν πόκεμον και όχι Ντίσνευ(τα κλασικά) τι διαφορές θα δούμε όταν μεγαλώσουν;

Αν η απάντηση σου είναι "καμία; duh" τότε βλέπεις την τέχνη σαν διασκέδαση.

Δεν ξέρω να απαντήσω. Δεν έχω κάνει ούτε διαβάσει κάποια έρευνα που να απαντά στο θέμα. Η δική σου απάντηση ποια είναι?

 

[_Σταύρος_]

Δημάκη ή Χολίδη; Τι είδους παιδεία χρειάζεται για να το κατανοήσει κανείς; Για παράδειγμα το άσμα "Ό,τι Με Κεράσεις Το Πίνω " τι μουσική ανάλυση θέλει;

Σωστός, για να 'ακούσεις" όμως Wagner χρειάζεται! Γειά σου nPb πως είσαι


Υγ Η είσοδος των θεών στη Βαλχάλα

 

[Guest 875331]

Τι θα πει ακριβώς έχουν ξεπεράσει? Τι ακριβώς μετράμε, με ποια μέτρα και ποια σταθμά. Καταρχάς τα ομηρικά έπη έχουν ξεπεράσει εποχές και κοινωνίες πρωτίστως επειδή είναι πολύ παλιά έργα. Μεγάλο μέρος της αξίας τους οφείλεται στο γεγονός πως είναι από τα αρχαιότερα έργα που διασώζονται. Το ότι τα ξέρουμε επίσης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι είναι δικά μας έργα. Υπάρχουν αντίστοιχα κινέζικα έπη για τα οποία δεν έχουμε ιδέα. Ο αρχαίος πιθανότατα θα άκουγε μέταλ, αν είχε εκτεθεί σε μικρή ηλικία, όπως γίνεται με τα παιδιά σήμερα. Το ίδιο είδος είμαστε και οι ίδιοι άνθρωποι.

Σημαίνει πως η δημοφιλία έχει πέσει τραγικά και πως η τωρινή κουλτούρα το έχει αφήσει ξωπίσω. Παλίοτερα έβλεπες μεταλλάδες με μαλλιά κλπ, πλέον παίζει να χω 2-3 χρόνια να δω κάτι που πριν 5-6 έβλεπα καθημερινά!


Βλέπεις, η κλασική μουσική επιβιώνει μέχιρ σήμερα εδώ και τόσους αιώνες και τα έπη του Ομοίρου εδώ και 2-3 χιλλιετίες. Η μέταλ, πάει.

Αυτό υπάρχει κάποιος τρόπος να το μετρήσουμε ή να το αποδείξουμε? Ή απλώς είναι μια υπόθεση? Επίσης τι ακριβώς σημαίνει αυτό που είπες?

Ναι, είναι αδύνατο να επιχειρηματολογήσεις εναντίον του, εκτός αν πιστεύεις πως ξέρεις τα πάντα για τον κόσμο και τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η επιστήμη και πόσο μάλλον οι <<έρευνες>> απαίχουν χιλλιετίες μέχρι να απαντήσουν αυτά(έμμεσος τρόπος να πει κάποιος πως δεν μπορούν να τα απαντήσουν). Σε πρώτο επίπεδο, αυτό σημαίνει πως η τέχνη μας επηρεάζει(ναι, με τρόπους που δεν ξέρουμε).

Δεν ξέρω να απαντήσω. Δεν έχω κάνει ούτε διαβάσει κάποια έρευνα που να απαντά στο θέμα. Η δική σου απάντηση ποια είναι?

Αν αλλάξεις την τέχνη που εκτίθεται ο άνθρωπος, αλλάζεις τον άνθρωπο.

 

[Guest 209912]

Σημαίνει πως η δημοφιλία έχει πέσει τραγικά και πως η τωρινή κουλτούρα το έχει αφήσει ξωπίσω. Παλίοτερα έβλεπες μεταλλάδες με μαλλιά κλπ, πλέον παίζει να χω 2-3 χρόνια να δω κάτι που πριν 5-6 έβλεπα καθημερινά!


Βλέπεις, η κλασική μουσική επιβιώνει μέχιρ σήμερα εδώ και τόσους αιώνες και τα έπη του Ομοίρου εδώ και 2-3 χιλλιετίες. Η μέταλ, πάει.

Γελοίο επιχείρημα απλά, σύμφωνα με το οποίο η κλασσική πάει ξεπεράστηκε γιατί δεν βλέπεις στους δρόμους άτομα με ρούχα του 18ου αιώνα και η Ιλιάδα είναι ξεπερασμένη επειδή δεν κυκλοφορούμε με χιτώνες. Το ότι επιβιώνει κάτι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Και ναι προφανώς επιβιώνουν τα Ομηρικά έπη, το έγραψα και πριν είναι τα αρχαιότερα μας ποιήματα υπάρχει περίπτωση να τα αφήσουμε να χαθούν? Αν δεν τα κάναμε στο σχολείο πόσοι νομίζεις ότι θα τα ξέρανε? Όσοι περίπου ξέρουν και την κόλαση του Δάντη. Χώρια που υπάρχουν και ένα κάρο σύγχρονα έργα αντίστοιχα τους.

Ναι, είναι αδύνατο να επιχειρηματολογήσεις εναντίον του, εκτός αν πιστεύεις πως ξέρεις τα πάντα για τον κόσμο και τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η επιστήμη και πόσο μάλλον οι <<έρευνες>> απαίχουν χιλλιετίες μέχρι να απαντήσουν αυτά(έμμεσος τρόπος να πει κάποιος πως δεν μπορούν να τα απαντήσουν). Σε πρώτο επίπεδο, αυτό σημαίνει πως η τέχνη μας επηρεάζει(ναι, με τρόπους που δεν ξέρουμε).




Αν αλλάξεις την τέχνη που εκτίθεται ο άνθρωπος, αλλάζεις τον άνθρωπο.

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για κάτι. Εγώ δεν εξέφρασα κάποια άποψη. Είπα απλά πως δεν ξέρω. Εσύ είπες πως η κλασσική σε κάνει πιο πνευματώδη οπότε εσύ πρέπει να το αποδείξεις. Και σύμφωνα με αυτό που είπες δεν μπορείς να το αποδείξεις καθώς δεν ξέρουμε ακριβώς πως επηρεάζει η μουσική τον άνθρωπο και συνεπώς αν αυτό ισχύει ότι και να πεις είναι απλά δικές σου ή regurgitated εικασίες.

Επίσης αφού δεν ξέρεις πως επηρεάζει η μουσική τον άνθρωπο δεν μπορείς να κρίνεις και τα διάφορα είδη μουσικής.

 

[Resaldis]

Η σύγχρονη ηλεκτρική μουσική, σε αντιδιαστολή με την κλασική, δεν έχει σοβαρές μελωδικές αξιώσεις.
Άρα το νεανικό κοινό έχει εκπαιδεύσει το αυτί του στην κακοφωνία, ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσεγγίσει ποιοτικά είδη μουσικής, όπως λόγου χάρη η κλασική, η θρησκευτική κ.λπ.

 

[Guest 875331]

Γελοίο επιχείρημα απλά, σύμφωνα με το οποίο η κλασσική πάει ξεπεράστηκε γιατί δεν βλέπεις στους δρόμους άτομα με ρούχα του 18ου αιώνα και η Ιλιάδα είναι ξεπερασμένη επειδή δεν κυκλοφορούμε με χιτώνες. Το ότι επιβιώνει κάτι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Και ναι προφανώς επιβιώνουν τα Ομηρικά έπη, το έγραψα και πριν είναι τα αρχαιότερα μας ποιήματα υπάρχει περίπτωση να τα αφήσουμε να χαθούν? Αν δεν τα κάναμε στο σχολείο πόσοι νομίζεις ότι θα τα ξέρανε? Όσοι περίπου ξέρουν και την κόλαση του Δάντη. Χώρια που υπάρχουν και ένα κάρο σύγχρονα έργα αντίστοιχα τους.

... όπως είπα η δημοφιλία της mehtul έχει πέσει τραγικά τα τελευταία χρόνια και τείνει προς την εξαφάνιση. Βεβαίως δεν θα εξαφανιστεί τελείως, σε λίγα χ΄ρονια θα είναι σαν την γκραντζ.

Μ' αρέσει που λες πως ξέρουμε τον Όμοιρο επειδή γράφτηκε παλιά. Ξέρεις πόσα έργα τέχνης και όχι μόνο έχουν ξεχαστεί τελείως; Η στείρα πλειοψηφεία. Ξέρεις γιατί δεν έχουμε ξεχάσει τον Ομοιρο; Επειδή αναφέρεται βαθιά στην ανθρώπινη κατάσταση, επειδή κάθε μέρα αντιμετωπίζεις τις σειρήνες και τους δαίμονες στον 'Αδη. Αυτό, btw, αποτύπωσε ο James Joyce στον Οδυσσέα.

Αντίστοιχα, η mehtul ξεχάστηκε επειδή προσφέρει λίγα απ' όλα αυτά, επειδή παρέμεινε μια τάση edgy εφοίβων.

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για κάτι. Εγώ δεν εξέφρασα κάποια άποψη. Είπα απλά πως δεν ξέρω. Εσύ είπες πως η κλασσική σε κάνει πιο πνευματώδη οπότε εσύ πρέπει να το αποδείξεις. Και σύμφωνα με αυτό που είπες δεν μπορείς να το αποδείξεις καθώς δεν ξέρουμε ακριβώς πως επηρεάζει η μουσική τον άνθρωπο και συνεπώς αν αυτό ισχύει ότι και να πεις είναι απλά δικές σου ή regurgitated εικασίες.

Αυτό απλά αποτελεί απλοποίηση για να μπορέσεις να απορρίψεις την Τέχνη. Ποιος είπε πως η κλασική μουσική σε κάνει πιο πνευματώδη; Αν δεις πρι νείπα πως αυτή η πρόταση βγάζει τόσο ελάχιστο νόημα, ώστε δεν μπορεί καν να απορριφθεί, είναι η απόλυτη σαλάτα λέξεων. Τι ακριβώς θες να σου στει΄λω; Πως ο ψυχισμός μιας εποχής βγαίνει στην τέχνη της; Πως η αισθητική διαμορφώνει την ηθική; Απορώ γτ έχετε τόση τεμπελιά να δείτε τα πράμγατα όταν δε μπορούν να αναλυθούν με non reproducible ψευτοεπιστημονικές <<έρευνες>> και πρέπει να ανατρέξετε σε φιλοσοφία, σημειολογία, ανθρωπολογία κλπ. (δεν λέω πως δεν υπάρχουν ερευνημένα οφέλη και επιρροές της μουσικής στη ψυχολογία, τη νευρολογία του εγκεφάλου κλπ, αλλά πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τα χρειάζεσαι έτσι κ αλλιώς, κυριολεκτικά νομίζεις πως ξέρεις τα πάντα).

 

[Guest 209912]

... όπως είπα η δημοφιλία της mehtul έχει πέσει τραγικά τα τελευταία χρόνια και τείνει προς την εξαφάνιση. Βεβαίως δεν θα εξαφανιστεί τελείως, σε λίγα χ΄ρονια θα είναι σαν την γκραντζ.

Μ' αρέσει που λες πως ξέρουμε τον Όμοιρο επειδή γράφτηκε παλιά. Ξέρεις πόσα έργα τέχνης και όχι μόνο έχουν ξεχαστεί τελείως; Η στείρα πλειοψηφεία. Ξέρεις γιατί δεν έχουμε ξεχάσει τον Ομοιρο; Επειδή αναφέρεται βαθιά στην ανθρώπινη κατάσταση, επειδή κάθε μέρα αντιμετωπίζεις τις σειρήνες και τους δαίμονες στον 'Αδη. Αυτό, btw, αποτύπωσε ο James Joyce στον Οδυσσέα.

Αντίστοιχα, η mehtul ξεχάστηκε επειδή προσφέρει λίγα απ' όλα αυτά, επειδή παρέμεινε μια τάση edgy εφοίβων.




Αυτό απλά αποτελεί απλοποίηση για να μπορέσεις να απορρίψεις την Τέχνη. Ποιος είπε πως η κλασική μουσική σε κάνει πιο πνευματώδη; Αν δεις πρι νείπα πως αυτή η πρόταση βγάζει τόσο ελάχιστο νόημα, ώστε δεν μπορεί καν να απορριφθεί, είναι η απόλυτη σαλάτα λέξεων. Τι ακριβώς θες να σου στει΄λω; Πως ο ψυχισμός μιας εποχής βγαίνει στην τέχνη της; Πως η αισθητική διαμορφώνει την ηθική; Απορώ γτ έχετε τόση τεμπελιά να δείτε τα πράμγατα όταν δε μπορούν να αναλυθούν με non reproducible ψευτοεπιστημονικές <<έρευνες>> και πρέπει να ανατρέξετε σε φιλοσοφία, σημειολογία, ανθρωπολογία κλπ. (δεν λέω πως δεν υπάρχουν ερευνημένα οφέλη και επιρροές της μουσικής στη ψυχολογία, τη νευρολογία του εγκεφάλου κλπ, αλλά πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τα χρειάζεσαι έτσι κ αλλιώς, κυριολεκτικά νομίζεις πως ξέρεις τα πάντα).

Σορρυ αλλά ειλικρινά δε καταλαβαίνω τι λες.

Με κάποιον τρόπο πρέπει να ξέρεις αν ένας ισχυρισμός είναι αληθής η όχι.

Οι τρόποι που έχουμε είναι είτε η λογική για πράγματα που αποδεικνυονται με αυτή, είτε η επιστημονική μέθοδος για πράγματα τα οποία είναι φυσικά και χρειάζονται στοιχεία.


Η τεμπελιά δε ξέρω που κολλάει.

 

[Guest 875331]

Σορρυ αλλά ειλικρινά δε καταλαβαίνω τι λες.

Με κάποιον τρόπο πρέπει να ξέρεις αν ένας ισχυρισμός είναι αληθής η όχι.

Οι τρόποι που έχουμε είναι είτε η λογική για πράγματα που αποδεικνυονται με αυτή, είτε η επιστημονική μέθοδος για πράγματα τα οποία είναι φυσικά και χρειάζονται στοιχεία.


Η τεμπελιά δε ξέρω που κολλάει.

Εχ τώρα δεν ξέρω πόσα παρακλάδια της φιλοσοφίας συνοψίζω γράφοντας αυτό, και μόλις απέρριψες και την ύπαρξη της φιλοσοφίας καθώς δεν είναι ούτε επιστήμη, ούτε λογική, αλλά όπως και να 'χει. Η οδύσσεια δεν λέει στον άνθρωπο να κάνει αυτό κι αυτό και να μην παρασύρεται απ' τις σειρήνες(γυναίκες), μιλάει στο ασυνείδητο του και τον ωθεί να μάθει μέσω της δικής του ζωής αυτά τα μαθήματα, δεν του τα μαθαίενι, δεν τον κάνει πιο πνευματικό. Με τον ίδιο τρόπο δρα και η Μουσική, απλά για έναν μηδενιστή το παράδειγμα του Ομοίρου και γενικά το παράδειγμα της λογοτεχνίας είναι πιο εύπεπτο. Υπάρχουν πολλές μελέτες για τη πνευματική διάσταση της μουσικής, πως μπορεί να εκφράζει τις καταστροφές και τις επιτυχίες, αλλά αυτά είναι δευτερεύοντα.

 

[_Σταύρος_]

Χαμός στο ίσιωμα

 

[Μάρκος Βασίλης]

Αν η κλασική μουσική δε σου μιλάει προσωπικά αυτή τη στιγμή δεν πειράζει. Η τέχνη έχει ως σκοπό περισσότερο να μας κάνει να νιώσουμε συναισθήματα, κατά προτίμηση πρωτόγνορα και εν τέλει να μας εμπνεύσει. Δεν αποτελεί παζλ για ναβ ρούμε τα "νοήματα' και, πάνω απ' όλα, δεν περιορίζεται στην εποχή και την τοποθεσία που δημιουργήθηκε. Για την ακρίβεια, όπως είπα πριν, όσο πιο "κλασική" είναι η τέχνη τόσο αυτά παύουν να έχουν σχέση.

Τώρα, να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα σε τι απάντησες. :Ρ Μήπως δεν είδες το ερωτηματικό και προέκυψε μπέρδεμα; (η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό ερωτηματικό παρα-είναι διακριτικό για σημείο στίξης)

Σε άλλα νέα, η «κλασσική» μουσική, όπως και η κλασσική τέχνη, μόνο αναλλοίωτη δεν έχει μείνει στους αιώνες. Μάλιστα, όσο πιο παλιά πας, τόσο πιο πιθανό είναι να έχει υποστεί αλλοιώσεις (αντιγραφές κ.λπ.). Μιας και μιλάμε για μουσική, ας πάρουμε τον «μπετατζή» της σύγχρονης δυτικής μουσικής, των Μπαχ. Τα έργα του στην αφάνεια μέχρι το 1820, τα ξέρουν μόνο οι μουσικολόγοι και οι ενδιαφερόμενοι σπουδαστές - από την εποχή του Μπαχ έως το 1820 έχουν αρχίσει να ξεπηδούν αρκετές μουσικές σχολές στην κεντρική Ευρώπη και την Ιταλία. Έρχεται ο Μέντελσον που η γιαγιά του (ή η θεία του, δε θυμάμαι ποια ήταν) τον φέρνει σε επαφή με έργα του Μπαχ, με μία «λειτουργία σε Σι ελάσσονα», με κάτι «κατά Ματθαίον Πάθη» και με κάτι άλλα άγνωστα τότε έργα. Μην τα πολυλογούμε, ο Μέντελσον παθαίνει την πλακάρα της ζωής του με τα «κατά Ματθαίον Πάθη» και αποφασίζει να τα ανεβάσει για να τα γνωρίσει το κοινό της εποχής του (έχει περάσει ένας αιώνας από την Μεγάλη Παρασκευή του 1717 που πρωτοπαίχτηκαν).

Τι κάνει, όμως, ο Μέντελσον για να τα ανεβάσει και να έχουν απήχηση; Αλλάζει κάποια μέρη του έργου για να ακουστεί πιο άνετα από το κοινό της εποχής του. Διότι, από το λουθηρανικό κοινό του Αγίου Θωμά στην Λειψία μέχρι το κοσμικότερο κοινό του Μέντελσον, τα ακούσματα έχουν αλλάξει, έχει περάσει ολόκληρος κλασσικισμός και Mozart στο μεταξύ.

Αλλά, δεν είναι το μόνο που αλλάζει στη μουσική από όταν την έγραψε ο Μπαχ έως τώρα. Έχουν αλλάξει τα όργανα. Άλλο αυτά που λέμε «όργανα εποχής» και άλλο τα σύγχρονα όργανα, του τελευταίου ενάμιση αιώνα. Μεταλλικές χορδές, άλλες διαστάσεις, συνθετικά δοξάρια, άλλα κόρνα, άλλα κλαρινέττα, άλλη φάση, γενικά. Με αποτέλεσμα, άλλον ήχο. Το ίδιο κείμενο βγάζει άλλο νόημα όταν παίζεται σε όργανα εποχής και άλλο όταν παίζεται σε σύγχρονα. Για παράδειγμα, εδώ ακούμε ένα απείρως γνωστό κοντσέρτο για βιολί του Αντώνη του Βιβάλντι (του σερέτη) σε σύγχρονα όργανα, παιγμένο με τα πρότυπα του ρομαντισμού και εδώ ακούμε το ίδιο κοντσέρτο σε όργανα εποχής, με ερμηνεία μουσικολογικά ακριβέστερη. Άλλο κομμάτι το ένα και άλλο το άλλο. Οπότε, σημείο πρώτο υπέρ του ότι η κλασσική μουσική παντρεύεται τα ακούσματα των καιρών μας.

Επόμενο, η μουσική, σε αντίθεση με τη γλυπτική και τη ζωγραφική, δεν έχει μόνο τον δημιουργό, το δημιούργημα και τον αποδέκτη/κοινό. Έχει και τον ερμηνευτή. Και, επειδή δεν νομίζω κανείς να μπορεί να ζήσει ένα κομμάτι μόνο μέσα από την παρτιτούρα του, χωρίς να ακούει, χρειάζεται έναν ερμηνευτή. Επομένως, χρειάζεται έναν άνθρωπο που θα δώσει το νόημά του στο κείμενο που έχει μπροστά του και θα το αποδώσει όπως ο ίδιος νομίζει επηρεασμένος από τον καιρό στον οποίο ζει και τις προσωπικές του απόψεις. Για παράδειγμα, το ίδιο κομμάτι του Biber ερμηνεύεται από τον Manze με έναν μαγικό, largo τρόπο, ενώ από τον Goebel ως ένα σχεδόν βίαιο έργο. Κάθε μία από τις παραπάνω ερμηνείες σου αφήνει άλλα - εντελώς άλλα - συναισθήματα, ειδικά αν ακούσεις την εν λόγω πασσακάλια μαζί με τις άλλες 15 σονάτες της συλλογής στην οποία ανήκει (είναι η τελευταία της συλλογής). Σημείο δεύτερο· η μουσική και, συνακόλουθα, τα συναισθήματα που μεταφέρει, εξαρτώνται από τον ερμηνευτή, άρα και από το περιβάλλον στο οποίο αυτός ζει, άρα από την εποχή στην οποία ακούγονται.

Συνεχίζοντας, πάμε στο αγαπημένο μου· το κούρδισμα. Το ίδιο κείμενο, στην εποχή πριν το «Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο» - αλλά και για αρκετό καιρό μετά, έβγαζε άλλο νόημα ανάλογα με το κούρδισμα στο οποίο παιζόταν. Δε χρειάζεται να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες για το ποιες είναι οι αλλαγές που έχουν εμφανιστεί στα κουρδίσματα όλων αυτών των εποχών, αρκεί να πούμε ότι, όλα τα πρώτα έργα του Μπαχ (πριν τα δύο βιβλία με τα πρελούδια και τις φούγκες) είναι γραμμένα για ένα άλλο κούρδισμα. Ωστόσο, πώς παίζονται σήμερα; Χμμμ, σε ένα κούρδισμα που ούτε το προηγούμενο ούτε αυτό του «Καλώς Συγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου» είναι. Παίζονται εκεί που παίζονται όλες οι δυτικές συνθέσεις (just intonation ή equal temperament, πιο παλιά). Αυτό συνιστά τεράστια αλλοίωση του ηχητικού αποτελέσματος, σε βαθμό που μιλάμε για άλλο νόημα και άλλα συναισθήματα που σου γεννά (έχω επισυνάψει δύο αρχεία από το ίδιο κομμάτι του Gibbons). Σημείο τρίτο, αλλού έγραφε ο Μπαχ και ο κάθε συνθέτης της εποχής και αλλού παίζουμε τώρα - μουσική παρένθεση από τους πιο ωραίους δίσκους γραμμένους σε άλλο κούρδισμα από το just intonation.

Επομένως, η μουσική, μία τέχνη τόσο πολύμορφη που ερμηνεύεται ανά τους αιώνες με χίλιους δύο διαφορετικούς τρόπους δεν μπορεί να θεωρηθεί διαχρονική όπως τα κείμενα του Ομήρου - επειδή απλά τα διαβάζουμε/ακούμε ακόμα. Διότι, απλώς, δεν τα ακούμε ακόμα όπως όταν πρωτοβγήκαν από τις πένες των συνθετών και τα ηχεία των πρώτων μουσικών που τα ερμήνευσαν.

@resaldis01

Η σύγχρονη ηλεκτρική μουσική, σε αντιδιαστολή με την κλασική, δεν έχει σοβαρές μελωδικές αξιώσεις.

Άρα το νεανικό κοινό έχει εκπαιδεύσει το αυτί του στην κακοφωνία, ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσεγγίσει ποιοτικά είδη μουσικής, όπως λόγου χάρη η κλασική, η θρησκευτική κ.λπ.

Δεν έχει σοβαρές μελωδικές αξιώσεις η σύγχρονη μουσική; Οι νέοι είναι εκπαιδευμένοι στην κακοφωνία; Πόθεν πώς; Τα ίδια έλεγαν και τον 13ο αιώνα όταν η μουσική ξέφευγε από τα παραδοσιακά καθαρά διαστήματα (οκτάβες, τέταρτες, πέμπτες) και έμπαιναν στο παιχνίδι οι βρώμικες τρίτες και έκτες που άκουγαν οι χωρικοί και οι αγρότες των βόρειων χωρών (cantus gemellus/gymell). Είναι τα ίδια διαστήματα (τρίτες και έκτες) που βγάζουν ένα κιλό συναίσθημα στις μουσικές συνθέσεις από τότε.

Για χιλιοστή φορά, ας αράξουμε και ας ακούσουμε απλά μουσική, είτε είναι μέταλ είτε κλασσική είτε stoner είτε ρεμπέτικα. Σε τελική ανάλυση, αν σε κάποιον αρέσει αυτό και όχι αυτό, τι πειράζει; - εντάξει ο πρώτος καλλιτέχνης έχει μπει φυλακή ως δολοφόνος ενώ ο άλλος όχι, αλλά κοιτάμε την μουσική τους τώρα.

 

[Resaldis]

Δεν έχει σοβαρές μελωδικές αξιώσεις η σύγχρονη μουσική; Οι νέοι είναι εκπαιδευμένοι στην κακοφωνία; Πόθεν πώς; Τα ίδια έλεγαν και τον 13ο αιώνα όταν η μουσική ξέφευγε από τα παραδοσιακά καθαρά διαστήματα (οκτάβες, τέταρτες, πέμπτες) και έμπαιναν στο παιχνίδι οι βρώμικες τρίτες και έκτες που άκουγαν οι χωρικοί και οι αγρότες των βόρειων χωρών (cantus gemellus/gymell). Είναι τα ίδια διαστήματα (τρίτες και έκτες) που βγάζουν ένα κιλό συναίσθημα στις μουσικές συνθέσεις από τότε.

Για χιλιοστή φορά, ας αράξουμε και ας ακούσουμε απλά μουσική, είτε είναι μέταλ είτε κλασσική είτε stoner είτε ρεμπέτικα. Σε τελική ανάλυση, αν σε κάποιον αρέσει αυτό και όχι αυτό, τι πειράζει; - εντάξει ο πρώτος καλλιτέχνης έχει μπει φυλακή ως δολοφόνος ενώ ο άλλος όχι, αλλά κοιτάμε την μουσική τους τώρα.

Μήπως οι αξιόλογοι συνθέτες δεν έχουν συγκεκριμένο ύφος;

 

[Μάρκος Βασίλης]

Μήπως οι αξιόλογοι συνθέτες δεν έχουν συγκεκριμένο ύφος;

Οι περισσότεροι συνθέτες έχουν συγκεκριμένο ύφος, άσχετα με το είδος τη μουσικής που γράφουν. Αλλά δεν καταλαβαίνω που κολλάει αυτό.

 

[Resaldis]

Οι περισσότεροι συνθέτες έχουν συγκεκριμένο ύφος, άσχετα με το είδος τη μουσικής που γράφουν. Αλλά δεν καταλαβαίνω που κολλάει αυτό.

Υποψιάζομαι ότι η σύνθεση πλέον δεν αφορά συγκεκριμένα είδη, αλλά μία ποικιλία εξ' αυτών.