Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
17-09-19
04:44
Δεν χρειάζεται να απαντήσω σε ό,τι γράφεις, καθώς με την πρώτη πρόταση ορίζεις το πλαίσιο, στο οποίο η μαρξιστική ιδεολογία σου προβάλλεται στην πραγματικότητα, αντί το αντίθετο, δλδ, την προσπάθεια αντικειμενικότητας.
Είναι κωμικοτραγικά σαφές πως το PP δεν είναι ένας αυθαίρετος αριθμός καθώς υπάρχει παντού στη φύση, στην οικονομία και στα περισσότερα πράγματα που θα μπορούσε να υπάρχει γενικά. Ο λόγος που νομίζεις πως είναι αβάσιμο είναι επειδή αντί να κάτσεις 2 λεπτά να διαβάσεις απ τη wikipedia, πήρες έτοιμη τη γνώμη σου απ' ότι ακροαριστερή φυλλάδα έπεσε στα χέρια σου, και από εκεί έμαθες και να εκνευρίζεσαι όταν κάποιος το αναφέρει.
To να αναφέρεις τι ισχύει δεν σε κάνει ούτε μαρξιστή ούτε αναρχοκομμούνι, ούτε άλλες φράσεις που φαντάζομαι πως χρησιμοποιείς και που δείχνουν το επίπεδό σου. Το PP είναι μια θεωρία που έχει καταρριφθεί κάναν αιώνα πριν, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Επίσης εν αντιθέσει με σένα εγώ δεν παίρνω τις πληροφορίες μου από προπαγανδιστικά περιοδικά, τον Pareto τον είχαμε στην σχολή του πρώτου μου πτυχίου, όπως και σε κάθε σχολή οικονομικών/κοινωνικών/πολιτικών επιστημών. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός επιστήμονας στις μέρες μας που να πιστεύει αυτές τις αηδίες, όπως είπα και πριν ο λόγος που ακόμα διδάσκεται είναι διότι οι κριτικές που του έγιναν προχώρησαν τα πεδία. Έχει ιστορική σημασία, αυτό είναι όλο.
Μόνο το γεγονός πως θεωρείς πως "υπάρχει παντού στη φύση" δείχνει την παντελή άγνοια σου και την καφενειακή αντίληψη που έχεις για τον κόσμο. Έχεις και τον Νίτσε ως άβαταρ τρομάρα σου.
Απ' τις περιγραφές φαίνεται πως απλά έκανες ένα γκουγκλ ψάχνοντας να βρεις κάτι και να πετάξεις ονόματα μεγάλων ιδρυμάτων(λες και έχει σημασία ή λες και μιλάμε για Επιστήμη(φυσική)).
Ήταν απλά ένα ενδεικτικό δείγμα, μπορώ να σου βρω άπειρες παρόμοιες έρευνες, από άπειρα άλλα πανεπιστήμια. Συγνώμη που εμπιστεύομαι περισσότερο άτομα με κατάρτιση που έχουν κάνει πολυετείς έρευνες σε κάποιο ζήτημα, από κάποιον τύπο σε ένα φόρουμ που μέχρι στιγμής τα μόνα του επιχειρήματα είναι λυκειακού τύπου εντζίλες (καλά για παράθεση στοιχείων ούτε λόγος)
Εσένα σε τρομάζει τόσο πολύ το γεγονός πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω που από μόνοι τους είναι τόσο πιο ικανοί από σένα, χωρίς καμιά ντροπή, που βάζεις λόγια σε στώματα τρίτων μπας, λέω εγώ μπας, και νιώσεις λίγο καλύτερα σήμερα.
Και για του λόγου το αληθές, αναρωτιέμαι πως γίνεται να πιστεύετε πως οι πιο ικανοί κ πετυχημένοι επαγγελματίες δουλεύουν 8ωρο ΛΟΛΟΛ.
Μάλλον εσύ είσαι που έχεις τρομερές ανασφάλειες και αυτό βγάζει μάτι
Όσο για ικανούς και πετυχημένους επαγγελματίες και λοιπά ρομαντικά δεν χρειάζεται να μου τα πει κανένας, έχω δουλέψει σε δύο Fortune 100 εταιρίες μέχρι στιγμής και τα έχω δει ιδίοις όμμασι. Άμα και όταν πιάσεις την πρώτη σου δουλειά σε πολυεθνική ίσως να αποκτήσεις perspective (αν δεν σε διώξουν πρώτα με αυτό το attitude)
Για τα άλλα που λες δεν χρειάζεται να απαντήσω καν, μιλάνε μόνα τους.
Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
16-09-19
01:59
Με συγχωρείς, αλλά αυτό ούτε ισχύει, ούτε ίσχυε ποτέ. Όλες οι ανθρώπινες επιδόσεις υπακούν στο Pareto Principle. Ο τρόπος που το βλέπουμε αυτό στο περιβάλλον μιας εταιρίας είναι όπως είχε πει ο Bill Gates αν πάρεις τους καλύτερους 20% υπαλλήλους της Microsoft, θα χαθεί ολόκληρη η εταιρία. Να προσθέσω ότι αυτό είναι αισιόδοξο, τα νούμερα μπορεί να είναι αντί 80/20 -> 98/2.
Με άλλα λόγια όντως οι high-performing μονάδες είναι που μετράνε και οι υπόλοιποι είμαστε για τα τυπικά.
Το Pareto principle είναι θεωρία όχι φυσικός νόμος, και το 80/20 είναι ένα made up number. Να προσθέσω εδώ πως οι θεωρήσεις του Παρέτο βασίζονται σε μια ελιτίστικη και ταξιστική αντίληψη της πραγματικότητας, που δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη αν αναλογιστούμε πως ο ίδιος καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. To Pareto principle χρησιμοποιήθηκε ως βάση για να "αποδείξει" την πεποίθησή του πως οι κοινωνικές ανισότητες είναι φυσική νομοτέλεια.
Το θεώρημα είναι τρομερά ασαφές και γενικό, χωρίς καμία απτή απόδειξη να το υποστηρίζει. Το να πιστεύουμε πως μια τρομερά περίπλοκη κοινωνική πραγματικότητα υπακούει σε μια αυθαίρετη αναλογία (ειδικά όταν παράλληλα δεν παρατίθεται κανένα σοβαρό στοιχείο) είναι τουλάχιστον αστείο, αλλά στην εποχή του ακόμα οι διαννοούμενοι προσπαθούσαν να βρουν "μεγάλες γενικές αλήθειες" που συναινούσαν με άλλες πεποιθήσεις τους, οπότε το θεώρημα πήρε διασημότητα.
Η όποια συμβολή του Παρέτο σε οικονομία/κοινωνιολογία/πολιτική επιστήμη εντοπίζεται στις κριτικές που του έγιναν και προχώρησαν τους κλάδους, και όχι στο έργο του καθε αυτό. Το Pareto principle απλά είδε μια ανάδυση την τελευταία δεκαετία επειδή το ανέφεραν κάποιοι business people για να προκαλέσουν θόρυβο.
Aπό την άλλη, εγώ μπορώ να σου παραθέσω όχι θεωρίες του 1900 αλλά κάποιες έρευνες, πολύ πρόσφατες μάλιστα και από κορυφαία πανεπιστήμια, για το πως οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη αποδοτικότητα σε ομαδικό πλαίσιο. Κάποια παραδείγματα:
https://sloanreview.mit.edu/article/how-to-manage-virtual-teams/
https://99u.adobe.com/articles/16850/everything-youve-ever-wanted-to-know-about-teams
Αν τα λες όλα αυτά γιατί δεν σκέφτεσαι για εναλλακτικές;
Ποιος στο είπε αυτό? Αν δεν ανέφερα τι πιστεύω πως πρέπει να γίνει είναι επειδή δεν είναι αυτό η ουσία του θέματος. Καλά εννοείται πως διαφωνώ κάθετα με αυτά που είπες (πως η ιδιωτική παιδεία είναι η λύση δηλαδή) αλλά όπως είπα και πριν δεν θέλω να ξεφύγω.
Λέγοντας εμπειρία, εννοώ π.χ. όλους τους μεγάλους επιχειρηματίες των τελευταίων χρόνων(αλλά και πριν) που παραδέχτηκαν ότι πιο σημαντικό είναι να συγκεντρώσουν ταλέντο, και όχι να δημιουργήσουν κλίματα "ομαδικότητας" και άλλες τέτοιες μπουρδίτσες.
Κάθε μεγάλη εταιρία, και εννοώ ΚΑΘΕ μεγάλη εταιρία, το πρώτο πράγμα που κοιτάει είναι να μπορείς να λειτουργήσεις ως μέλος ομάδας. Ο καλύτερος του κόσμου να είσαι, αν είσαι δυσλειτουργικός σε ομαδικό πλαίσιο έχεις πάρει πόδι. Στα εταιρικά jargon αυτό λέγεται "culture fit" και είναι ο λόγος που πρώτα σου παίρνει συνέντευξη το HR και μετά ο τεχνικός manager.
Τι, νομίζεις πως τα εταιρικά περιβάλλοντα λειτουργούν με λογικές πως παίρνει ο καθένας το γραφειάκι του και κλείνει το 8ωρο εκεί? Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Έχεις τρομερά παρωχημένες αντιλήψεις για το πως είναι η εργασία στη σημερινή εποχή.
Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
15-09-19
10:50
Τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά τις αλλαγές από Κεραμέως σε σημαιοφόρους και βάσεις του 10 κτλ, υπάρχει μεγάλη κουβέντα είτε εδώ είτε γενικά περί του αν θα πρέπει να επιβραβεύονται οι αριστούχοι. Αυτό όμως που δεν τίθεται συχνά ως ζήτημα είναι η αριστεία ως έννοια. Τι είναι η αριστεία?
Αριστεία στην σημερινή εποχή νοείται η υψηλή ατομική επίδοση σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με προκαθορισμένα ερωτήματα. Το να είναι κάποιος αριστούχος σημαίνει πως ουσιαστικά είναι ένας καλός test taker.
Tι σχέση όμως έχουν τα παράπανω με ένα "πραγματικό" περιβάλλον εργασίας ή έρευνας? Ας σκεφτούμε για λίγο τι γενικές ικανότητες ζητούνται πλέον σε θέσεις ευθύνης, σε ένα περιβάλλον εργασίας ή σε ένα χώρο έρευνας:
1) Ομαδικότητα. Κάθε σύγχρονη σχετικά έρευνα τονίζει την ανωτερότητα της επίδοσης μιας ομάδας έναντι του ατόμου. Η αγορά εργασίας μετακινείται σιγά σιγά από την φιλοσοφία των "experts" και προσανατολίζεται σε άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό πλαίσιο.
2) Αφηρημένη/κριτική σκέψη. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται δεν έχουν προκαθορισμένες απαντήσεις. Λύνονται μόνο με ικανότητες ουσιαστικής κατανόησης του πλαισίου, αλλά και με το να μπορεί να βλέπει κάποιος πέρα από αυτό.
Τα παραπάνω τι σχέση έχουν με την αριστεία όπως νοείται στο σχολείο, καθώς σε σημαντικό βαθμό και στο πανεπιστήμιο? Κατ' εμέ, ελάχιστη. Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη θεοποίηση της ατομικής επίτευξης, στην επίλυση επαναλαμβανόμενων προβλημάτων βάσει πολύ συγκεκριμένων οδηγιών. Αν εξαιρέσουμε την τριβή με μια πειθαρχία, που οπωσδήποτε χρειάζεται, τα υπόλοιπα είναι άσχετα, αν όχι αντιθετικά.
Αυτό σχετίζεται με το ότι οι ομαδικές εργασίες στο πανεπιστήμιο τείνουν τις περισσότερες φορές να είναι μια φαρσοκωμωδία? Σχετίζεται με φαινόμενα τοξικότητας στον χώρο εργασίας από ατομικές ματαιοδοξίες? Σχετίζεται με το πόσο εύκολα μπλοκάρουν πολύ εργαζόμενοι όταν παρουσιαστεί ένα καινούργιο πρόβλημα με το οποίο δεν έχουν έρθει ξανά αντιμέτωποι?
Απλά κάποιες σκέψεις μου περί του ζητήματος.
Αριστεία στην σημερινή εποχή νοείται η υψηλή ατομική επίδοση σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με προκαθορισμένα ερωτήματα. Το να είναι κάποιος αριστούχος σημαίνει πως ουσιαστικά είναι ένας καλός test taker.
Tι σχέση όμως έχουν τα παράπανω με ένα "πραγματικό" περιβάλλον εργασίας ή έρευνας? Ας σκεφτούμε για λίγο τι γενικές ικανότητες ζητούνται πλέον σε θέσεις ευθύνης, σε ένα περιβάλλον εργασίας ή σε ένα χώρο έρευνας:
1) Ομαδικότητα. Κάθε σύγχρονη σχετικά έρευνα τονίζει την ανωτερότητα της επίδοσης μιας ομάδας έναντι του ατόμου. Η αγορά εργασίας μετακινείται σιγά σιγά από την φιλοσοφία των "experts" και προσανατολίζεται σε άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό πλαίσιο.
2) Αφηρημένη/κριτική σκέψη. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται δεν έχουν προκαθορισμένες απαντήσεις. Λύνονται μόνο με ικανότητες ουσιαστικής κατανόησης του πλαισίου, αλλά και με το να μπορεί να βλέπει κάποιος πέρα από αυτό.
Τα παραπάνω τι σχέση έχουν με την αριστεία όπως νοείται στο σχολείο, καθώς σε σημαντικό βαθμό και στο πανεπιστήμιο? Κατ' εμέ, ελάχιστη. Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη θεοποίηση της ατομικής επίτευξης, στην επίλυση επαναλαμβανόμενων προβλημάτων βάσει πολύ συγκεκριμένων οδηγιών. Αν εξαιρέσουμε την τριβή με μια πειθαρχία, που οπωσδήποτε χρειάζεται, τα υπόλοιπα είναι άσχετα, αν όχι αντιθετικά.
Αυτό σχετίζεται με το ότι οι ομαδικές εργασίες στο πανεπιστήμιο τείνουν τις περισσότερες φορές να είναι μια φαρσοκωμωδία? Σχετίζεται με φαινόμενα τοξικότητας στον χώρο εργασίας από ατομικές ματαιοδοξίες? Σχετίζεται με το πόσο εύκολα μπλοκάρουν πολύ εργαζόμενοι όταν παρουσιαστεί ένα καινούργιο πρόβλημα με το οποίο δεν έχουν έρθει ξανά αντιμέτωποι?
Απλά κάποιες σκέψεις μου περί του ζητήματος.