Άλλα μηνύματα του μέλους Leaperman σε αυτό το thread

Leaperman · 05-01-10

Συμφωνώ. Μόνο τα εθελοντικά κολχόζ της προσταλινικής περιόδου είχαν μια μυρωδιά πραγματικού σοσιαλισμού. Την ίδια εποχή όμως, στο πολιτικό επίπεδο, ο παραμερισμός των αμεσοδημοκρατικών κατά τόπους σοβιέτ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και η ουσιαστική καθυπόταξή τους στο συγκεντρωτικό Κόμμα, δεν αφήνει περιθώρια ψευδαισθήσεων για τον χαρακτήρα του καθεστώτος ακόμα και προτού αναλάβει ο Στάλιν.

Φυσικά για τους λενινιστές παντός είδους αυτά ήταν απαραίτητες "θυσίες" προκειμένου να σωθεί η επανάσταση από τους Λευκούς.

Leaperman · 03-01-10

Φίλε parantop, μάλλον έχουμε διαφορετική αντίληψη περί σοσιαλισμού και εσύ μάλλον κλίνεις προς τον τροτσκισμό;-)

Τη δογματική αντίληψη του Μαρξ για καθολική πρωτοκαθεδρία του οικοδομήματος έναντι του εποικοδομήματος (αν και αποδεχόταν ότι υπήρχαν αλληλεπιδράσεις), προσωπικά τη βρίσκω λανθασμένη και ένα απλό απομεινάρι του διαφωτιστικού οικονομισμού. Σχετικά με αυτό το θέμα, ακόμα δεν έχω διαβάσει μία πειστική, μαρξιστική αντίκρουση των βεμπεριανών θέσεων για τις θρησκευτικές ρίζες του καπιταλισμού

Πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα είναι η https://webwar2.org/index.php/topic,10341.0.html?PHPSESSID=f3347bc97d3522c1ed26947398be2038 . Έχουμε αποκτήσει κερκίδα! Στο Internet τελικά ποτέ δεν είσαι όσο μόνος νομίζεις -απόλες τις απόψεις.

Leaperman · 24-12-09

Σημειωτέον πάντως πως και ο τροτσκισμός τύπους λενινισμού είναι, δεν είναι θεμελιωδώς διαφορετικός ό,τι κι αν λένε οι τεταρτοδιεθνιστές. Ο Τρότσκι πίστευε ότι στη σταλινική Σ.Ε. του '30 υπήρχαν πραγματικά σοσιαλιστικές δομές (τουλάχιστον στο οικονομικό πεδίο).

Leaperman · 23-12-09

Κοίτα, για τους περισσότερους αναρχικούς που ξέρω "ο Τρότσκι ήταν σταλινικότερους του Στάλιν και ο Στάλιν τροτσκιστικότερους του Τρότσκι". Η αλήθεια όμως είναι πως ο τροτσκισμός είναι ελαφρώς πιο κοντά στον ελευθεριακό χώρο, και πως αρκετοί γνωστοί ελευθεριακοί σοσιαλιστές ξεκίνησαν ως τροτσκιστές (κλασικό παράδειγμα ο Καστοριάδης, ο οποίος βέβαια δεν ήταν αναρχικός αλλά ήταν ελευθεριακός).

Leaperman · 23-12-09

Σου προτείνω τα

https://el.wikipedia.org/wiki/Δικτατορία_του_προλεταριάτου

και

https://el.wikipedia.org/wiki/Αναρχι....B1.CF.81.CF.87.CE.B9.CF.83.CE.BC.CF.8C.CF.82

Τα είδα πρόχειρα αλλά για το (μικρό) μέγεθός τους καλά φαίνονται

Leaperman · 23-12-09

@ Razorblade:
Ε, εντάξει, προσωπικά το θεωρώ απίθανο μία μαζική αναρχική κοινωνία να εχει συνελεύσεις παρόμοιες με αυτές των σημερινών συλλογικοτήτων. Αυτή είναι η θεωρία των εξεγερτικών και των μετααριστερών, οι οποίοι δεν κάνουν διάκριση μεταξύ προεπαναστατικής και μετεπαναστατικής λειτουργίας των συνελεύσεων. Νομίζω ότι αυτό είναι λίγο αφελές: πιο πιθανό είναι οι μαζικές ανοιχτές συνελεύσεις όπου θα λαμβάνονται οι πολιτικές αποφάσεις μιας αναρχικής κοινωνίας να καταλήγουν συνήθως στην πλειοψηφική ψηφοφορία, παρά στη συναινετική συνδιαμόρφωση.

Πολύ καλό και συνοπτικό το άρθρο της Βικιπαίδειας για την Παρισινή Κομμούνα.

Leaperman · 23-12-09

Για την παρισινή κομμούνα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Paris_Commune

Για τον ελευθεριακό μαρξισμό:
https://en.wikipedia.org/wiki/Libertarian_Marxism

Επίσης μπορεί να σου αρέσει και το:
https://en.wikipedia.org/wiki/Autonomism

Οι συνδικαλιστικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων στα πανεπιστήμια δεν έχουν και πολύ σχέση με τη συνέλευση μιας αναρχικής συλλογικότητας. Πέραν του ότι είναι πάντα πλειοψηφικές (στις αναρχικές συλλογικότητες συνήθως εφαρμόζεται η συναίνεση, αλλά από την άλλη έχουν πολύ λιγότερα μέλη από έναν φοιτητικό σύλλογο), οι φοιτητικές συνελεύσεις κυριαρχούνται συνήθως από απολιτίκ κομματόσκυλα που προσπαθούν να περάσουν την προαποφασισμένη γραμμή του κόμματος. Μια πραγματικά αμεσοδημοκρατική συνέλευση λειτουργεί ως χώρος επιτόπιας πολιτικής συνδιαμόρφωσης, όχι κομματικής προπαγάνδας οπαδικού τύπου.

Φυσικά, όπως λέει και η Razorblade, η θεωρία απέχει από την πράξη σε κάποιες περιπτώσεις.

Leaperman · 23-12-09

Krou:
Αν εννοείς τη μετάβαση από τη λενινιστική δικτατορία του προλεταριάτου στον ακρατικό, αταξικό κομμουνισμό, δε νομίζω ότι η ηγεσία της Σοβ. Ένωσης σκόπευε να προετοιμάσει ποτέ στα σοβαρά καμιά τέτοια μετάβαση (τουλάχιστον όχι μετά το θάνατο του Λένιν). Έτσι κι αλλιώς δε θεωρώ ότι το λενινιστικό καθεστώς ήταν αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι Μαρξ και Έγκελς ως μεταβατική "δικτατορία του προλεταριάτου".

Απλώς ο λενινισμός αποτέλεσε τη δικαίωση του Μπακούνιν και του ελευθεριακού σοσιαλισμού: όταν διασπάστηκε η Α' Διεθνής σε μαρξιστές και αναρχικούς ο Μπακούνιν (άσχετα αν προσωπικά διαφωνώ με τον αναρχοκολλεκτιβισμό του) είχε πει ότι μία "μεταβατική" δικτατορία του προλεταριάτου σαν αυτή που ήθελαν οι μαρξιστές, τελικά θα μονιμοποιούνταν και θα γινόταν σκληρή δικτατορία. Για την ιστορία, ο Έγκελς είχε περιγράψει ως υπόδειγμα αληθινής δικτατορίας του προλεταριάτου την Παρισινή Κομμούνα, η οποία είχε σαφή κοινοτικό χαρακτήρα και έμοιαζε πολύ περισσότερο με τις διάφορες εκδοχές ελευθεριακού μαρξισμού παρά με τον κατοπινό λενινισμό.

Φυσικά ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της σοβιετίας έπαιξε η στρατιωτική πίεση από τις δυτικές χώρες, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ σοσιαλιστών και αντεπαναστατών (οι οποίοι είχαν διεθνή στήριξη) κατά την περίοδο 1919-1922 κλπ. Αλλά νομίζω πως μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε ο εγγενής αυταρχισμός και εξουσιομανία του λενινισμού.

Τη δεκαετία του '70 έγινε κάτι ποιοτικά διαφορετικό: η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση προέκυψε σχεδόν αυθόρμητα μέσα από ποικιλία παραγόντων και οδήγησε σε αποτυχία των δυτικών σοσιαλδημοκρατιών (που κυριαρχούσαν τότε, τουλάχιστον στη Δ. Ευρώπη) και των ανατολικών λενινιστών να επιτύχουν τους οικονομικούς τους στόχους. Δεν ήταν κάποιο οργανωμένο σχέδιο της Δύσης, απλώς οι σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν με συνέπεια στις νέες συνθήκες. Ως αποτέλεσμα μετά το 1980 η Δύση στράφηκε στο νεοφιλελευθερισμό και η Ανατολή στο ρεφορμισμό (βλ. περεστρόικα, που παρουσιαζόταν ως προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της Σοβ. Ένωσης από τον Γκορμπατσώφ). Είναι αλήθεια βέβαια πως αν ο μισός πλανήτης δε λειτουργούσε ήδη υπό συνθήκες οικονομίας της αγοράς, μάλλον δε θα είχε αναδυθεί ποτέ κάποια καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση παρά την πρόοδο της τεχνολογίας. Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε με σενάρια εναλλακτικής ιστορίας.

Πρέπει να ειπωθεί ότι ο Ρήγκαν αναβίωσε επίτηδες τον Ψυχρό Πόλεμο κατά την περίοδο 1980-1986 (κάτι ταινίες τύπου "Ρόκι 4" και "Κόκκινη αυγή" είναι ενδεικτικές), ώστε να εξαντλήσει περισσότερο οικονομικά τη Σοβ. Ένωση μέσω του ανταγωνισμού για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και να επιταχύνει τη στροφή της προς το ρεφορμισμό. Εγχώριο αποκορύφωμα της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ανατολικού μπλοκ ήταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΚΕ το 1989 (δέκα χρόνια νωρίτερα είχε γίνει στην Ιταλία εμφανής μία ανάλογη στροφή των σταλινικών προς τον ρεφορμισμό). Φυσικά στη Ρωσία, μετά τα απανωτά πραξικοπήματα του 1991, το αποσυντεθειμένο καθεστώς κατέρρευσε τελείως και η Ρωσία έγινε εντελώς νεοφιλελεύθερη. Έτσι η τοπική ελίτ διατήρησε τα προνόμιά της και ενσωματώθηκε εκ νέου στο διεθνές σύστημα, αλλάζοντας ουσιαστικά απλώς αμφίεση.

Razorblade:
Έχεις δίκιο πάλι, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι που μπαίνουν εδώ δεν ξέρουν καν τι είναι οι συνελεύσεις και τι σκοπό εξυπηρετούν:-( Εδώ ο άλλος μας παρέπεμπε στο stop-indymedia...

Leaperman · 23-12-09

Krou δεν ξέρω αν σε κάλυψα σχετικά με το γιατί κατέρευσαν τα λενινιστικά καθεστώτα. Θες να το συζητήσεις κι άλλο; Σήμερα έχω ελεύθερο χρόνο :-)

Leaperman · 23-12-09

Συλλογικότητα σημαίνει συνεργασία και συναπόφαση μέσα σε μια κοινότητα. Τα περί δούλων στο χωράφι του ευγενούς είναι άσχετα και τα συνέδεσες αυθαίρετα. Επαναλαμβάνεις τις κλασικές μπαρούφες των ημιμαθών φιλελεύθερων, που όπως έγραψα πριν προωθούν τον απόλυτο ατομικισμό και προσπαθούν να ταυτίσουν ρητορικά την έννοια της συλλογικότητας ή της κοινότητας με τη φεουδαρχία ή τον σταλινισμό (οι μορφωμένοι φιλελεύθεροι δε λένε τέτοια, έχουν άλλα επιχειρήματα).

Leaperman · 23-12-09

Φυσικά έχεις δίκιο, αλλά είναι απίθανο κάποιος που τυχαίνει να πέσει τυχαία στο νήμα να κάτσει να διαβάσει 45 σελίδες (αν και νομίζω ότι το ζουμί είναι στις πρώτες 10). Οπότε κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να ξαναλέγονται για τους "καινούργιους". Δε νομίζω ότι υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί, τουλάχιστον κάτι "μη προχωρημένου επιπέδου" που θα ήταν μόνο για μυημένους.

Leaperman · 23-12-09

Για πολλοστή φορά στις χώρες αυτές εγκαθιδρύθηκαν λενινιστικού τύπου "δικτατορίες του προλεταριάτου" (δηλαδή προωθημένες σοσιαλδημοκρατίες), δεν εφαρμόστηκε κομμουνισμός. Επομένως υπήρχε εξουσία επιβεβλημένη επί της κοινωνίας η οποία ήλεγχε την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική όψη της κοινωνίας. Όπως παντού και πάντα στην ανθρώπινη ιστορία, στόχος της εξουσίας αυτής ήταν να αυτοδιαιωνίζεται ως εξουσία, (κυρίως) συντηρώντας τον πλούτο που υφάρπαζε από την κοινωνία. Επομένως βασικός στόχος της ήταν η μεγιστοποίηση της παραγωγής υλικού πλούτου και η διατήρηση του ελέγχου της σε αυτή την παραγωγή.

Κατά την δεκαετία του '70 η γενικευμένη και παγκόσμια οικονομική κρίση της εποχής εκείνης σήμανε το τέλος της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση και του λενινισμού στην Ανατολή: τα καθεστώτα αυτά αδυνατούσαν να παράγουν επαρκή πλούτο πλέον υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης και ελέγχου της οικονομίας από πολυεθνικές εταιρείες. Οι σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές ήταν ασύμβατες με τη νέα πραγματικότητα. Έτσι οι ελίτ που ήλεγχαν τα καθεστώτα αυτά (τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση), προσαρμόστηκαν και μετακινήθηκαν προς τα δεξιά, προς τον νεοφιλελευθερισμό. Τα πρόσωπα στην εξουσία δεν άλλαξαν. Μόνο ο τρόπος με τον οποίον πλουτίζουν εις βάρος της κοινωνίας (ο Πούτιν π.χ. είναι πρώην πράκτορας της KGB).

Με αυτό που λες για την παγκόσμια εφαρμογή του κομμουνισμού και της αναρχίας συμφωνώ: ο σοσιαλισμός είναι εγγενώς διεθνιστικό κίνημα. Η συλλογικότητα είναι έμφυτη στον άνθρωπο, απλώς ο φιλελευθερισμός προσπαθεί να το διαστρεβλώσει αυτό με ιδεολογικό τρόπο, ταυτίζοντας την αίσθηση της κοινότητας με τον συντηρητισμό ή με τον σταλινισμό. Ο ατομικισμός βλέπεις είναι απαραίτητος ως αξία για να συντηρείται η οικονομία της αγοράς.

Leaperman · 23-12-09

Το ΚΚΕ βασικά εδώ και πολλές δεκαετίες είναι σοσιαλδημοκρατικό και ρεφορμιστικό μέχρι το κόκκαλο, άλλος ένας στυλοβάτης του αστικού συστήματος. Απλώς έχει εξουσιαστική, αυταρχική νοοτροπία (όπως τα περισσότερα κοινοβουλευτικά κόμματα, κακά τα ψέματα) και μια ψευδολενινιστική ρητορική για να συντηρεί στους αφελείς οπαδούς του ψευδαισθήσεις επανάστασης μέσα από τη "μεγάλη αγκαλιά" του κόμματος.

Παρόμοιες ψευδαισθήσεις συλλογικότητας και κοινής δράσης με κάποιον "προοδευτικό" τελικό στόχο (όχι βέβαια με σκοπό την επανάσταση) προσπαθούν να συντηρούν μέσω της ρητορικής τους και τα δύο κόμματα εξουσίας στους οπαδούς τους.

Έχει πλάκα όμως που οι γόνοι δεξιών και ακροδεξιών οικογενειών διατηρούν ακόμα μετεμφυλιακή νοοτροπία και νομίζουν ότι το ΚΚΕ θα μας φέρει τον "κουμουνισμό", "θα μας στείλει στα γκούλαγκ" και "θα μας πάρει τα σπίτια"... Είναι πραγματικά διασκεδαστικοί αυτοί οι τύποι.

Και αν ο nPb ή κάποιος άλλος αναρωτιέται: Διαφωτισμός>σοσιαλισμός>μαρξισμός>λενινισμός>σταλινισμός

Leaperman · 23-12-09

@In flames: Σ' ευχαριστώ, αλλά αυτά που έγραψα δεν είναι απόψεις για να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις, είναι γεγονότα. ΟΚ, αυτό με τη Δευτέρα Παρουσία είναι προσωπική εκτίμηση:-)

@nPb: Δεν ξέρω για ποιους Ρώσους μιλάς (έτσι, γενικώς και αορίστως, λες και είναι μία οντότητα...), αλλά κομμουνισμός δεν νοείται χωρίς αναρχία. Το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβ. Ένωσης έλεγε πως η χώρα είναι "σοσιαλιστική", όχι κομμουνιστική. Με αυτό εννοούσαν πως υπήρχε κράτος, εξουσία και δικτατορία του προλεταριάτου (όπως ερμήνευαν οι λενινιστές τέλος πάντων τη Δικτατορία του Προλεταριάτου), και ότι "έχτιζαν" την πορεία προς τον κομμουνισμό, όπου το κράτος θα αυτοδιαλυόταν.

Φυσικά θα έπρεπε να είσαι πολύ πορωμένος σταλινικός για να πιστεύεις ότι πράγματι κάποτε ο γραφειοκρατικός, αστυνομικός και στρατιωτικός μηχανισμός της Σοβ. Ένωσης θα αυτοδιαλυθεί για να παραχωρήσει τη θέση του στην κομμουνιστική αναρχία. Κατά την εκτίμησή μου η σταλινική δικτατορία του προλεταριάτου δεν είχε ουδεμία σχέση με σοσιαλισμό, ήταν απλώς μια πολύ προωθημένη σοσιαλδημοκρατία όπου απλώς η εξουσία είχε κάνει διαφορετικού τύπου παραχωρήσεις (σε σχέση με τις δυτικές σοσιαλδημοκρατίες) για να κρατηθεί στο πόστο της.

Leaperman · 23-12-09

Η αναρχία δεν είναι πολίτευμα. Είναι μία κατάσταση αυτοοργανούμενης κοινωνίας χωρίς κράτος ή αγορά, με κοινωνική και συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και συνεργατική, αμεοσοδημοκρατική λήψη αποφάσεων και διαχείριση. Αν θες σώνει και καλά να μιλήσεις για το πολίτευμα της αναρχίας, τότε αυτό είναι η άμεση δημοκρατία (είτε πλειοψηφική είτε συναινετική).

Από αυτή την άποψη αναρχία και κομμουνισμός είναι περίπου το ίδιο, αν και οι μεταμοντέρνοι, μετααριστεροί και εξεγερτικοί αναρχικοί των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών ίσως να διαφωνούσαν. Στη Σοβ. Ένωση δεν υπήρχε προφανώς κομμουνισμός γιατί ο κομμουνισμός προϋποθέτει εξαφάνιση του κράτους.Εκεί επικρατούσαν λενινιστικού τύπου δικτατορίες του προλεταριάτου, που μακροπρόθεσμα (κατά τη δευτέρα παρουσία) θα οδηγούσαν σε μαρξιστικού τύπου κομμουνισμό κατά τη λενινιστική θεωρία.

Leaperman · 22-12-09

Φυσικά εσύ δεν πρόκειται να καταλάβεις το γιατί μες στον παροξυσμό σου της αστικής νομιμότητας (αν ήταν βέβαια τα φιλαράκια σου στη ΝΕΟΣ να λυντσάρουν κανένα μετανάστη, θα πήγαινε περίπατο η αφοσίωσή σου στην αστική νομιμότητα), αλλά είναι εξαιρετικά χρήσιμο να γνωρίζουμε τις φάτσες ασφαλιτών-ρουφιάνων του κράτους που το παίζουν undercover σε πορείες και εκδηλώσεις.

Leaperman · 22-12-09

Εν πάση περιπτώση, ποιος είπε ότι το Indymedia ταυτίζεται με τον αναρχισμό; Ούτε καν με τον εξεγερτικό αναρχισμό των τελευταίων 30 ετών δεν ταυτίζεται. Σε πολλές χώρες (και στο αθηναϊκό μέχρι προ ολίγων ετών) στη διαχειριστική ομάδα επικρατούν "ριζοσπάστες" σοσιαλδημοκράτες. Το Indymedia ξεπήδησε μέσα από το πλουραλιστικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, πολλά χρόνια μετά τη γέννηση του σύγχρονου αναρχισμού.

Αλλά το Indymedia μπαίνει στο μάτι του συστήματος γιατί είναι πραγματική πηγή αντιπληροφόρησης, ακομμάτιστης πολιτικής ανάλυσης (αν και πολλά κόμματα της εξωκοιν. Αριστεράς δημοσιεύουν ενυπόγραφα στο Indymedia) και συντονισμού σχετικά με κινηματικές δράσεις (πορείες, παρεμβάσεις κλπ).

Leaperman · 21-12-09

Δηλαδή στο "αντιπολιτευόμενο" site με τις γνωστές, κλισέ ακροδεξιές παπαροσυνωμοσιολογίες. Συγχαρητήρια, μας "ξύπνησες".

Leaperman · 21-12-09

Αρχική Δημοσίευση από mmpf:
Δεν κόβει ποτέ λεφτά όποτε θέλει γιατί πολύ απλά ελέγχεται από το νομισματικό ταμείο. Και δεν κατεβάζει να νομισματικά επιτόκια, απλώς παίρνει εγγυητικές από το κράτος, ομόλογα τα λένε. Και η ευρωπαική κεντρική τράπεζα ελέγχεται, όχι όμως από τις ιδιωτικές τραπεζες. Το ίδιο και η Federal Reserve

Ε και, τι σχέση έχει το ότι δέχεται ομόλογα του δημοσίου; Αυτό σημαίνει απλώς πως τακτικά δανείζει χρήματα στο κράτος. Η νομισματική πολιτική πώς ασκείται δηλαδή αν όχι με τη μεταβολή των επιτοκίων και τον καθορισμό των απαιτούμενων αποθεματικών, μαγικά κι αυτόματα;

Στις κεντρικές τράπεζες συμμετέχουν εκπρόσωποι των μεγάλων εγχώριων τραπεζών στο διοιηκητικό συμβούλιο. Απλώς η κεντρική τράπεζα αυτή καθ' εαυτή δεν έχει (συνήθως τουλάχιστον) κερδοσκοπικό χαρακτήρα.

Leaperman · 21-12-09

Προσωπικά το Zeitgeist το θεωρώ κάκιστη συνωμοσιολογία απολίτικου υποβάθρου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως σε επιμέρους ζητήματα δεν έχει δίκιο. H Fed κόβει όντως χρήματα όποτε θέλει, γιατί πολύ απλά είναι υπεύθυνη για το σχεδιασμό της νομισματικής πολιτικής. Δε χρειάζεται να τυπώσει πραγματικά χαρτονομίσματα, αρκεί να κατεβάσει τα νομισματικά επιτόκια. Η Fed είναι ανεξάρτητος ημικρατικός οργανισμός και πρακτικά ελέγχεται από τις ιδιωτικές τράπεζες των ΗΠΑ, όχι από την κυβέρνηση. Παρόμοια πράγματα ισχύουν και για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στην Ευρωζώνη.

Τις χαζομαρούλες που γράφτηκαν για λογοκρισία στο Indymedia δεν θα ήθελα να τις σχολιάσω, αλλά όποιος θέλει είναι ελεύθερος να "ενημερώνεται" από το megatv.com και από το... zougla.gr

Leaperman · 21-12-09

Δίνω ένα διασκεδαστικό λινκ για το μέλος του φόρουμ που είχε αναφέρει τον Θορώ (και για όποιον άλλον ενδιαφέρεται για τον αναρχοατομικισμό του 19ου αιώνα):

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1108945

Leaperman · 05-06-09

@Beatiful loser: Μιας και βλέπω ότι αποδέχεσαι την ανάλυση του Μαρξ και τον ιστορικό υλισμό, σου προτείνω (αν δε τα γνωρίζεις ήδη) να κοιτάξεις λίγο από τη μία την καστοριαδική κριτική στον Μαρξ με επίκεντρο τις καπιταλιστικές επιδράσεις στο μαρξικό έργο (οικονομισμός, εργασιακή θεωρία της αξίας), και από την ύλη την ανάλυση του Βέμπερ για τις προτεσταντικές ρίζες του καπιταλισμού, ως ένα παράδειγμα ιστορικής-κοινωνικής εξέλιξης όπου το εποικοδόμημα έχει πρωταρχικό ρόλο έναντι της οικονομίας.

Leaperman · 14-05-09

Ναι ρε παιδί μου, ΟΚ, φυσικά και ισχύει ο διαχωρισμός στους δύο κλάδους του αναρχισμού (έναν φιλελεύθερο και έναν σοσιαλιστικό) αλλά όπως έγραψα οι δύο κλάδοι απλώς δεν είναι ισοβαρείς --είναι παραπλανητικό να παριστάνεις πως είναι.

Μετά την Οκτωβριανή Επανασταση υπήρξε μία μεγάλη καθίζηση του αναρχισμού (με λαμπρή εξαίρεση τους αναρχοσυνδικαλιστές της Ισπανίας) προς ώφελος του λενινισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Μετά το 1950-60 όμως η εξάπλωση του ελευθεριακού μαρξισμού στη Δύση (ο οποίος έχει ένα περίπου αντιεξουσιαστικό προφίλ) οδήγησε στην αναγέννηση και του σοσιαλιστικού αναρχισμού, τόσο σε κινηματικό όσο και σε διανοητικό επίπεδο.

Για τον αναρχοατομικισμό δεν υπήρξε ποτέ παρόμοια αναγέννηση (γεγονός) --κατά τη γνώμη μου (προσωπική ερμηνεία) οι δυνάμει νέοι αναρχοατομικιστές απορροφήθηκαν από τον mainstream φιλελευθερισμό και επομένως (στον βαθμό που αποδέχονταν την οικονομία της αγοράς) εξαντλήθηκαν σε ένα όργιο αντικομμουνιστικής και αντισοσιαλδημοκρατικής ρητορικής αντί να διαφοροποιηθούν από το κατεστημένο (όπως είχαν κάνει οι αρχικοί αναρχοατομικιστές του 19ου αιώνα).

Leaperman · 14-05-09

Προσωπικά δεν στρατολογω κανέναν, δεν εκπροσωπώ κόμματα, γράφω σε αυτό το νήμα από χόμπι. Φαντάζομαι το ίδιο κι εσύ. Το κείμενό σου, αν και σωστό, υπονοοεί ότι υπάρχουν δύο ισοβαρείς τύποι αναρχισμού. Αυτό δεν ισχύει, τι να κάνουμε τώρα; Ο αναρχοατομικισμός άνθισε τον 19ο αιώνα (άντε μέχρι τη δεκαετία του 1920 βαριά-βαριά) και έκτοτε... σιωπή (ως ρεύμα πολιτικής φιλοσοφίας εννοώ). Ας πούμε πόσους στιρνερικούς ξέρεις;

Φυσικά ο αναρχοατομικισμός έχει το δικό του ειδικό βάρος και πρέπει να αναφερθεί (κανείς δεν είπε το αντίθετο), αλλά είναι γεγονός πως στην Ελλάδα στο 99% των περιπτώσεων η λέξη "αναρχία" αναφέρεται σε σοσιαλιστικά ρεύματα. Αυτή τη «μικρή» λεπτομέρεια λησμόνησες να αναφέρεις --εσύ μπορεί να μην το βρίσκεις σημαντικό να το διευκρινήσεις σε κάποιον 16χρονο που σε ρωτά τι είναι ο αναρχισμός, εγώ όμως το βρίσκω.

Leaperman · 14-05-09

Να συμπληρώσω ότι αυτά που έγραψε η Razorblade, αν και ορθά, αφορούν (αν τα δει κανείς ως σύνολο) συγκεκριμένα τον λενινισμό --όχι τον κομμουνισμό γενικά, ούτε καν τον μαρξισμό γενικά. Επίσης ένας λενινιστής μάλλον θα διαφωνούσε κάπως με τον τρόπο διατύπωσης (εγώ όχι:-)

Ακόμη ο αναρχοατομικισμός σήμερα είναι υποτυπώδους εμβέλειας και ανύπαρκτος κινηματικά (λόγω και της... ατομικιστικής φύσης του), οπότε ο τρόπος έκφρασης του beautiful loser είναι κάπως παραπλανητικός (αν και είναι ορθά τα λεγόμενά του). Στην Ελλάδα όταν λέμε αναρχισμό εννοούμε σχεδόν αποκλειστικά τον σοσιαλιστικό αναρχισμό (που κατά τη γνώμη μου είναι η μόνη πραγματική μορφή κομμουνισμού αλλά και δημοκρατίας:-).

Leaperman · 27-04-09

Μα ούτε ο Θορώ είναι απαλαγμένος από μυστικιστικές παρεκκλίσεις (αν δεν κάνω λάθος αυτός είναι που αναφέρεται σε ινδουιστικά κείμενα). Π.χ. ψάξε στο Διαδίκτυο για το βιβλίο «Mysticism in American Literature: Thoreau's Quest and Whitman's Self». Ορίστε και πληροφορίες από το amazon: [ame]https://www.amazon.com/Mysticism-American-Literature-Thoreaus-Whitmans/dp/1931816034[/ame]
-----------------------------------------
Ορίστε και ένα τρίτο ενδιαφέρον απόσπασμα από την ίδια πηγή:
«Αναρχο-θρησκευτικό/spiritualist ρεύμα. Με δεδομένο τον ριζοσπαστικό αθεϊσμό πολλών αναρχικών η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχουν αναρχικοί που πιστεύουν στον θεό μπορεί να ακούγεται σχήμα οξύμωρο. Υπάρχει όμως ένα τέτοιο ρεύμα – το οποίο εκφράσθηκε οργανωτικά γύρω από την εφημερίδα «catholic worker» στις ΗΠΑ. Ωστόσο αυτό το ρεύμα εκφράζεται περισσότερο από προσωπικότητες παρά από κινήματα – η πιο γνωστή μορφή στον δυτικό κόσμο είναι ο Τολστόι και στην ανατολή/μη-δυτικο κόσμο ο Γκαντι.[FONT=&quot][/FONT] Η βασική έμφαση εδώ είναι η αμφισβήτηση οποιασδήποτε επίγειας εξουσίας στο όνομα μιας μεταφυσικης/πνευματικης ηθικής. Ευρύτερα αυτό το ρεύμα αγγίζει μια άλλη αμφιταλάντευση του ιστορικού αναρχισμού –απέναντι στην νεωτερικοτητα και τον [ηγεμονικό σε αυτήν την εποχή] επιστημονικό ορθολογικό λόγο. Ανκαι ο αναρχισμός είναι νεωτερικο κίνημα,[FONT=&quot][/FONT] δεν αντλεί την έμπνευση του μόνο από την νεωτερικοτητα – αντίθετα θεωρεί τον εαυτό του ένα κίνημα ιστορικό με την έννοια της εξελικτικής πορείας. Θα μπορούσε σε αυτά τα πλαίσια να το ονομάσει και κάποιος ένα κίνημα διαμόρφωσης και υλικής εφαρμογης/θεσμοθετησης της "ιδέας της ελευθερίας" – κάτι που σαφώς θα αποκαλούσε «ιδεαλισμό» η μαρξιστική ανάλυση, ενώ στα κοινωνιολογικά πλαίσια θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε «πολιτιστικό»/cultural. Σε αυτά τα πλαίσια οι αναρχικοί αντλούν την ιστορική τους γενεαλογία από την αρχαιότητα [από τον κοσμοπολίτικο στωισμο του Ζήνωνα λ.χ.] από μεσαιωνικά χριστιανικά ρεύματα [όπως η αίρεση των «αδελφών του ελεύθερου πνεύματος» η ριζοσπαστικά κινήματα της προτεσταντικής μεταρρύθμισης] – η έξω από την δύση από εμπειρίες κοινωνικής οργάνωσης χωρίς κράτος [όπως διάφοροι ιθαγενείς πολιτισμοι/κουλτουρες][FONT=&quot][9][/FONT] η από πνευματικά ρεύματα όπως ο ταοϊσμός. Όποτε στην ευρύτερη του διάσταση, αυτό το ρεύμα εκφράζει εμπειρίες αντιεξουσιαστικης πρακτικής που ξεφεύγουν από τα δυτικά η τα νεωτερικα-επιστημονικά πλαίσια.»

Leaperman · 27-04-09

Έχει πλάκα γιατί το άρθρο της ελληνικής Βικιπαίδειας για τον ορισμό του μυστικισμού από όπου παραθέτεις απόσπασμα το έχω επιμεληθεί κι εγώ...:-)

Τι νομίζεις ότι υποδηλώνει η φράση «a spiritual state that 'transcends' the physical and empirical», αν όχι κάποια υπεραισθητή, μη υλική μεταφυσική πραγματικότητα; Και αυτή η περίφημη «spiritual intutition» που αναζητούσαν τι ακριβώς νομίζεις πως ήταν; Επιπλέον ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση παρέχουν η συσχέτιση του κινήματος με τον Καντ, με τον ινδουισμό («Vedic thought», γιόγκα και δε συμμαζεύεται), με τα "divine messages" (που σε συνδυασμό με το spiritual intuition υποδηλώνουν ξεκάθαρα μυστικιστικού χαρακτήρα «φώτιση») και με τον ρομαντισμό, ο οποίος ως διανοητικό ρεύμα αποτελούσε σαφέστατα αντίδραση απέναντι στη νεωτερικότητα.

Ορίστε και μία πρόχειρη βιβλιογραφική αναφορά: Kaplan, Nathan, and Thomas Katsaros, The Origins of American Transcendentalism in Philosophy and Mysticism. New Haven: College and University Press, 1975.

Όταν λέω ελίτ εννοώ την ολιγαρχία η οποία κατέχει την πολιτική ή / και οικονομική δύναμη, είτε αυτή η ολιγαρχία έχει συντηρητικό προφίλ (π.χ. Ρεπουμπλικάνοι), είτε φιλελεύθερο (π.χ. JFK) είτε σοσιαλδημοκρατικό (π.χ. στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ πριν το '90).

Για τον αναρχοατομικισμό παραθέτω ένα απόσπασμα από το https://adakeimena.blogspot.com/2008/05/blog-post_12.html που βρήκα πρόχειρα στο Google:
«Αναρχοατομικισμος. Η πνευματική μορφή πίσω από αυτό το κίνημα είναι ο Μαξ Στιρνερ και η εικόνα του για την μελλοντικη/απελευθερωμενη κοινωνία μοιάζει με ένα είδος συνεργασίας [κοινωνίας?] των αυτόνομων ατόμων- «εγωιστών». Η κεντρική θέση του Στιρνερ είναι ότι ο βασικός στόχος πρέπει να είναι η διασφάλιση της αυτονομίας του ατόμου απέναντι σε κάθε εξουσία – είτε κρατική είτε άλλη [λ.χ. της κοινωνικής ηθικής, της «τυραννίας της πλειοψηφίας» κλπ]. Στον αναρχο-ατομικισμό φαίνεται καθαρά η μια γραμμη/ταση που θα συγκροτήσει τον αναρχισμό – ο φιλελευθερισμός. Ενώ ο μαρξισμός θα αντιμετωπίσει κριτικά τον φιλελευθερισμό σαν ιδεολογία της ανερχόμενης αστικής τάξης – ιστορικά προοδευτική για κάποιο στάδιο αλλά όχι μετά την εμφάνιση του σοσιαλισμού- ο αναρχισμός ενσωμάτωσε βασικά στοιχεία του φιλελευθερισμού όπως την έμφαση στην ατομικοτητα/αυτονομια και την καχυποψία απέναντι στο κράτος. Στον ατομικισμό του Στιρνερ ο φιλελευθερισμός φτάνει σε ένα άκρο και ξεπερνά τον κατεστημένο του ρόλο σαν ιδεολογία της αστικής τάξης – προαναγγέλλει κατά κάποιο τρόπο την φιλοσοφική θέση του υπαρξισμού στον 20ο αιώνα. Μέσα στο αναρχικό κίνημα υπήρχαν πάντα τάσεις που αντλούσαν την έμπνευση τους από αυτό το ρεύμα αλλά σαφώς δεν υπήρχε ένα συγκροτημένο κίνημα. Αυτό το ρεύμα, φαίνεται ότι, γινόταν πιο έντονο σε περιόδους κοινωνικής απομόνωσης/ περιθωριοποίησης των αναρχικών η σαν αντίβαρο σε άλλες τάσεις πιο συλλογικές [όπως ο αναρχοκομμουνισμος και ο αναρχοσυνδικαλισμος] μέσα στον αναρχικό χώρο.»

Μπορώ να επιβεβαιώσω την ακρίβεια του κειμένου γιατί έχω διαβάσει Στίρνερ. Επίσης από την ίδια πηγή:
«Αναρχοκομμουνισμος [η αναρχο-κοινοτισμός]. Αυτό το ρεύμα αναπτύχθηκε μετά τα μέσα του 19ου αιώνα και επηρεάστηκε σαφώς από την άνοδο των εργατικών-σοσιαλιστικών κινημάτων. Εδώ ο αναρχισμός συναντά τον σοσιαλισμό [η, θα μπορούσε να πει κάποιος, ο αναρχισμός αναδεικνύεται μέσα από την συνθεση/διασταυρωση φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού].[FONT=&quot][/FONT] Εν μέρει πνευματικός πατέρας αυτού κινήματος μπορεί να θεωρηθεί ο Μπακουνιν.[FONT=&quot][/FONT]»

Leaperman · 27-04-09

Για άλλη μια φορά Wikipedia:
1)«Among transcendentalists' core beliefs was an ideal spiritual state that 'transcends' the physical and empirical and is only realized through the individual's intuition, rather than through the doctrines of established religions.» Με δυο λόγια μυστικισμός πέρα από τα όρια των καθιερωμένων θρησκειών, μεταφυσικός ιδεαλισμός (άντε δυϊσμός στην καλύτερη περίπτωση) και νοησιοκρατία αντί για εμπειρισμό.
2)«The practical aims of the transcendentalists were varied; some among the group linked it with utopian social change and, in the case of Brownson, it joined explicitly with early socialism, while others found it an exclusively individual and idealist project.» Δηλαδή μη πολιτικό κίνημα, όσοι συμμετέχοντες είχαν ενδιαφέρον για την πολιτική είχαν ποικίλλες και μη συνεπείς μεταξύ τους αντιλήψεις.
3)«Transcendentalists were strong believers in the power of the individual and divine messages». ΟΚ, να ίσως κάποια συσχέτιση με τον φιλελευθερισμό, αλλά τα divine messages μόνο νατουραλισμό δεν υποδεικνύουν. Εξάλλου αυτό φαίνεται και από το 1).
4)«Transcendentalism was rooted in the transcendental philosophy of Immanuel Kant (and of German Idealism more generally), which the New England intellectuals of the early 19th century embraced as an alternative to the Lockean "sensualism" of their fathers and of the Unitarian church, finding this alternative in Vedic thought, German idealism, and English Romanticism.» «Another major influence was the mystical spiritualism of Emanuel Swedenborg.» Να και άλλες συσχετίσεις με τον ιδεαλισμό, τη νοησιαρχία και τη θρησκεία: οι άνθρωποι βασικά αντιδρούσαν στη νεωτερικότητα, τη στιγμή που τόσο ο φιλελευθερισμός όσο και ο σοσιαλισμός είναι καθαρά νεωτερικές τάσεις.

Επαναλαμβάνω ότι δεν ξέρω σε ποιους σύγχρονους μαρξιστές αναφέρεσαι, αλλά ο Μαρξ αναφέρεται ρητά στη διάκριση αρνητικής/θετικής ελευθερίας. Βέβαια σοσιαλιστές δεν είναι μόνον οι μαρξιστές, οπότε και να μην το έκανε δεν σημαίνει αυτό κάτι για τον σοσιαλισμό γενικότερα.

Για τον Κινγκ και τη σχέση του με τη φιλελεύθερη ελίτ, αφού θες λεπτομέρειες, ξανά Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/African-American_Civil_Rights_Movement_(1955%E2%80%931968)#Kennedy_Administration.2C_1961-1963

«καλλιεργουμε το εγω για να ειμαστε καλυτεροι ανθρωπο»
Ναι, μόνο που ο αναρχοατομικισμός ορίστηκε εξαρχής κατ' αντιπαράθεση με τον κοινοτισμό, τη δημοκρατία και την κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι κατά βάση μία ελιτίστικη και εγωκεντρική πολιτική στάση, από εκεί προκύπτει και η μη αμφισβήτηση της οικονομίας της αγοράς αλλά μόνο του κράτους από πολλούς αναρχοατομικιστές. Σε τελική ανάλυση και οι κλασικοί και νεοκλασικοί οικονομολόγοι του (νεο)φιλελεύθερου κατεστημένου, ισχυρίζονται ότι αν κοιτάμε ο καθένας το συμφέρον του συνολικά η κοινωνία ωφελείται --εσύ αυτό το πιστεύεις;-)

ΥΓ: Να διευκρινίσω ότι δεν θέλω να υποτιμήσω τον πλούτο και την ποικιλία των θέσεων του αναρχοατομικισμού: κοινώς δεν έλεγαν όλοι τα ίδια ούτε υποστήριζαν όλοι την αγορά. Απλώς θέλω να καταδείξω τη συσχέτισή του με τον φιλελευθερισμό. Και φυσικά η καταγωγή του αναρχοκαπιταλισμού από τον αναρχοατομικισμό περνά μέσα από τα πιο «πεζά» οικονομολογικά φίλτρα του μονεταρισμού και των νεοκλασικών οικονομικών, δεν είναι κάποια άμεση πορεία. Π.χ. κάποιοι αναρχοατομικιστές του 19ου αιώνα θα απέρριπταν ασυζητητί ένα σημερινό προτεινόμενο αναρχοκαπιταλιστικό μοντέλο.

Leaperman · 27-04-09

«Ο θατσερισσμος εχει χαρακτηρα παραδοσιακου φιλελευθερισμού» κλπ
Φυσικά (μόνο οι σοσιαλδημοκράτες ισχυρίζονται το αντίθετο), αλλά το ίδιο και ο αναρχοατομικισμός. Απλώς προεκτείνει κάποιες κεντρικές έννοιες του φιλελευθερισμού στο φυσικό τους άκρο (εξ ου και η σύνδεση με τον αναρχοκαπιταλισμό). Ακόμα και από τους αναρχοατομικιστές του 19ου αιώνα (πολύ δηλαδή πριν την εμφάνιση των αναρχοκαπιταλιστών), οι περισσότεροι δέχονταν την οικονομία της αγοράς ως «φυσικό» και «δίκαιο» τρόπο παραγωγής και διανομής αγαθών και υπηρεσιών.

«...εσυ εθιξες βαση μιας σκληρης νομισματικης πολιτικης τον χαρακτηρα της εξατομικευμενης αναρχιας.»
Παραλληλισμό έκανα, με αφορμή το πόσο παρόμοιες ήταν οι ρήσεις της Θάτσερ (για τη δικαιολόγηση του νεοφιλελευθερισμού) και του Σω (για τον αναρχοατομικισμό). Τα νεοκλασικά οικονομικά της φίλτατης Μάργκαρετ και των εμπνευστών της (σχολή του Σικάγο κυρίως) δεν είναι άσχετα με τον αναρχοατομικισμό --όπως και όλες οι φιλελεύθερες τάσεις στηρίζονται στον ατομικισμό και στο διαρκές κυνήγι εξυπηρέτησης του ατομικού συμφέροντος (όπως και αν ορίζεται αυτό κατά περίπτωση). Ζωώδης κατάσταση δηλαδή, πασπαλισμένη με ορθολογικοφανή γαρνιτούρα.

Για τον Κινγκ σίγουρα υπήρχαν αντιδράσεις από τους συντηρητικούς, άλλα αφού δεν ήταν «κομμούνι» είχε την υποστήριξη της πιο φιλελεύθερης μερίδας της αμερικανικής ελίτ.

Για τον αμερικανικό υπερβατισμό του 19ου αιώνα, αν αναφέρεσαι σε αυτόν, δεν βλέπω κάποια άμεση συσχέτιση με τον αναρχοατομικισμό (πέρα από τον Θορώ). Κατά τη γνώμη μου δεν επρόκειτο παρά για μία ελιτίστικη αναβίωση μυστικιστικών ρευμάτων με φιλοσοφικό μανδύα --ανορθολογικές και ιδεαλιστικού χαρακτήρα μεταφυσικές αναζητήσεις άσχετες με την πολιτική φιλοσοφία. Η μόνη συσχέτιση που μπορώ να σκεφτώ είναι κατ' αντιπαράθεση με τον μεταφυσικό υλισμό του μαρξισμού. Όχι τυχαία, οι πολιτικές θέσεις των υπερβατιστών ήταν πολλαπλές και χωρίς συνέπεια μεταξύ τους (ως αποτέλεσμα της βασικά μη πολιτικής φύσης του κινήματος). Να σημειώσω επίσης ότι ο υπερβατισμός ερχόταν σε αντιπαράθεση με το κυρίαρχο αγγλοσαξωνικό φιλοσοφικό υπόδειγμα, αυτό του υλισμού και -κυρίως- του εμπειρισμού, μέσα από το οποίο ξεπήδησε ο φιλελευθερισμός (στον οποίον συγκαταλέγεται βασικά ο αναρχοατομικισμός).

Δεν ξέρω ποιους μαρξιστές εννοείς, πάντως ο Μαρξ διακρίνει σαφώς (αν και όχι ακριβώς με αυτούς τους όρους) μεταξύ αρνητικής και θετικής ελευθερίας. Ως παράδειγμα αυστηρά αρνητικής ελευθερίας μάλιστα, σε μία ξεκάθαρη επίθεση στη φιλελεύθερη προπαγάνδα της εποχής, δίνει την «ελευθερία της ατομικής ιδιοκτησίας».

Leaperman · 26-04-09

Εμμ... νομίζω ότι παρεξήγησες κάποια πράγματα.

Ριζοσπαστικοί στην αμερικανική πολιτική σκηνή αποκαλούνται οι αριστεροί/σοσιαλιστές. Ο Κινγκ σίγουρα δεν ήταν αριστερός, ήταν φιλελεύθερος σε ένα αστικοφιλελεύθερο κράτος. Δεν αποτέλεσε ποτέ απειλή για το καθεστώς αυτό καθ' αυτό (χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τη σημασία της δράσης του), παρά μόνο για τα συντηρητικά βαρίδια του παρελθόντος. Άλλοι μαύροι ηγέτες που οι ομάδες τους είχαν πιο συγκρουσιακό χαρακτήρα (είτε ήταν αριστερίζοντες είτε όχι) αντιμετωπίστηκαν πολύ πιο σκληρα από το κράτος και σίγουρα δεν αποθεώθηκαν μεταθανάτια από το κατεστημένο.

Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλο πράγμα το να ζητάς κάποια αλλαγή στον τρόπο που κυβερνά η ελίτ, ή να ζητάς διεύρυνση της ελίτ, και άλλο να απαιτείς κατάργηση όλων των ελίτ. Μην μπλέκουμε μήλα με πορτοκάλια.

Ο σοσιαλισμός (η Αριστερά αν προτιμάς) δεν είναι ένα ενιαίο κίνημα: υπάρχουν οι αναρχοκομμουνιστές, υπάρχουν οι ελευθεριακοί μαρξιστές, υπάρχουν οι λενινιστές, υπάρχουν και οι σοσιαλδημοκράτες (λέμε τώρα). Η διαφορά μεταξύ ελευθεριακών (των δύο πρώτων) και κρατικιστών (των δύο τελευταίων) είναι θεμελιώδης και σχεδόν εξίσου σημαντική με τη διαφορά μεταξύ σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού. Εσύ στον λόγο σου τα έκανες όλα μία ανάκατη ιδεολογική σούπα (του τύπου «έλα μωρέ, όλοι κουμούνια είναι» --αστειεύομαι:-) για να μπορέσεις να επιχειρηματολογήσεις εναντίον της πιθανότητας για επαναστατική δράση. Το επιχείρημά σου όμως, πέρα από το ζήτημα της «ιδεολογικής σούπας» που περιέγραψα, έχει και άλλο πρόβλημα: ταυτίζει τον σκοπό (το πώς θα είναι η μετεπαναστατική κοινωνία) με το μέσον (τη χρήση επαναστατικών μεθόδων για την ανατροπή του προηγούμενου καθεστώτος). Πρόκειται για άσχετα μεταξύ τους ζητήματα.

Ξαναλέω για τον αναρχοατομικισμό: αποτελεί ακραία εκδοχή του φιλελευθερισμού, πρόγονο του αναρχοκαπιταλισμού, και θεμελιώνεται στην άρνηση της κοινωνίας στο όνομα της αρνητικής ελευθερίας («ελευθερία από την κρατική παρέμβαση»). Ο ελευθεριακός σοσιαλισμός αποτελεί ένα πολύ ουσιαστικότερο πρόταγμα κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης αφού πέρα από την αρνητική προωθεί και τη θετική ελευθερία («ελευθερία να ζήσω τη ζωή μου αξιοπρεπώς και χωρίς καταπίεση»).

Αν δεν βλέπεις τον αντικοινωνικό χαρακτήρα του αναρχοατομικισμού (που οι ίδιοι οι αναρχοατομικιστές δεν τον αρνούνται γιατί το θεωρούν κάτι καλό), τότε λυπάμαι φίλε μου αλλά --κατά τη γνώμη μου πάντα-- δεν έχεις εμβαθύνει αρκετά επί του θέματος. Π.χ. εσύ τι αποκομίζεις από τον ορισμό της Wikipedia: «...any of several traditions that hold that "individual conscience and the pursuit of self-interest should not be constrained by any collective body or public authority" and that the imposition of "the system of democracy, of majority decision" over the decision of the individual "is held null and void."»; Το υπογραμμισμένο κομμάτι ταιριάζει γάντι και στον "απλό" φιλελευθερισμό.

Ο Τσώρτσιλ όταν έλεγε σοσιαλισμό εννοούσε, πολύ συγκεκριμένα, λενινισμό. Επίσης αυτό που είπε όχι μόνο αποτελεί υπεραπλούστευση (καθώς φυσικά έκρινε με δύο μέτρα και δύο σταθμά) αλλά και γιγάντιο ψέμα: στις κολλεκτίβες της Καταλωνίας του Ισπανικού Εμφυλίου (οι οποίες βέβαια δεν ήταν λενινιστικές) η παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά πολύ σε σχέση με την προεπαναστατική περίοδο. Αλλά ακόμα και αν δεν είχε γίνει αυτό, η ψευδής ευδαιμονία του υπερκαταναλωτισμού που προωθείται από τον φιλελευθερισμό και την οικονομία της αγορας (πάνε χέρι-χέρι αυτά τα δύο) σίγουρα δεν είναι ο δικός μου ορισμός της ευτυχίας (ίσως βέβαια να είναι του Τσώρτσιλ...)

Edit: ο αντικοινωνικός και αυστηρά ταξικός χαρακτήρας του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού/μονεταρισμού ταιριάζει απόλυτα στον αναρχοκαπιταλισμό που αποτελεί μετεξέλιξη του αναρχοτομικισμού. Στον ηθικό τομέα ο αυστηρός ατομικισμός είναι κοινό χαρακτηριστικό τόσο του αναρχοατομικισμού όσο και του πιο συνήθους φιλελευθερισμού. Ο θατσερισμός και ο αναρχοατομικισμός είναι όμοροι χώροι κατά τη γνώμη μου, στο ευρύτερο πλαίσιο του φιλελευθερισμού, ειδικά αν σκεφτείς ότι πολλοί αναρχοκαπιταλιστές έχουν προτείνει ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς και αστυνομικά σώματα στην «μετεπαναστατική» (LOL) κοινωνία τους.

Leaperman · 26-04-09

«προσπαθησα να το αποφυγω λεγοντας κινγκ και οχι γκαντι»

--Τον σχολίασα ήδη τον Κινγκ στην τελευταία μου επεξεργασία (κακώς δεν το έκανα από την αρχή)

«αντιστοιχα παραδειγματα υπαρχουνε ανθρωπων που οδηγησαν μια συγκρουση λαου-αρχης μονο και μονο για να επιβληθει στην θεση της ηγεσιας μια χειροτερη μορφη απολυταρχιας»
--Άσχετο ζήτημα, έχει να κάνει με τη διαμάχη ελευθεριακότητας και κρατικισμού, ο αναρχισμός είναι πάντα ελευθεριακός.

«Δεν ξερω ποιες ειναι γνωσεις σου γυρω απ την εξατομικευμενη αναρχια και το δικαιωμα ως πολιτης να μην υποστηριζω τις πραξεις που θεωρω ανηθικες με τους φόρους» κλπ.
--Ο αναρχοατομικισμός είναι ουσιαστικά ακραία εκδοχή του φιλελευθερισμού, γι' αυτό και η κυρίαρχη σημερινή τάση του σε επίπεδο διανόησης είναι ο αναρχοκαπιταλισμός. Ως αποτέλεσμα δεν με ενδιαφέρει καθόλου (αν και έχω διαβάσει Στίρνερ, ο οποίος έχει ιδιομορφίες): ο αναρχοατομικισμός δεν είναι παρά «η άρνηση της κοινωνίας» (Μπέρνανρτ Σω). Αν θυμηθούμε τη ρήση της Θάτσερ «δεν υπάρχει αυτό που λέμε κοινωνία», και την εξαθλίωση που επέφερε σταδιακά στην εργατική τάξη της Αγγλίας ο θατσερισμός, καταλαβαίνουμε τις συνέπειες και τις ιδεολογικές συγγένειες της "εξατομικευμένης αναρχίας" (εγώ το ξέρω ως αναρχοατομικισμό).

Π.χ. αν το ψάξεις στις ΗΠΑ όλη την ιστορία με την άρνηση καταβολής φόρων (όσο αναρχικό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο) την υποστηρίζουν συνήθως ακροδεξιές εξτρεμιστικές ομάδες, οι οποίες ταυτόχρονα κάνουν ρατσιστικές δηλώσεις για τους μετανάστες, θεωρούν κομμουνιστικό κόμμα τους Ρεπουμπλικάνους (όπως δηλαδή εδώ ο Καρατζαφέρης έχει χαρακτηρίσει κομμουνιστή τον Καραμανλή, και άλλες τετοιες γελοιότητες για εγκεφαλικά νεκρούς) κλπ -να πού οδηγεί ο αναρχοατομικισμός. Δεν ταυτίζω φυσικά τους αναρχοατομικιστές διανοούμενους του 19ου αιώνα με την αμερικανική εκδοχή του ΛΑΟΣ, απλώς υπογραμμίζω παράξενες ιδεολογικές συγγένειες.

Leaperman · 26-04-09

Αποπροσανατολιστική, φιλοκαθεστωτική και ρεφορμιστική ρήση είναι το να με κατηγορείς ως χούλιγκαν επειδή σου κλώτσησα το πόδι για να διαφύγω, τη στιγμή που εσύ απειλούσες τη ζωή μου με όπλο.

Μην μπερδεύεσαι από τις παραχωρήσεις που έγιναν λόγω αδυναμίας κάποιας παλαιάς ελίτ να αντισταθεί στις πιέσεις μίας νέας ελίτ (π.χ. η ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας), ή για λόγους εκτόνωσης του φορτισμένου κλίματος ώστε να διαιωνιστεί η κυριαρχία κάποιας ελίτ (π.χ. το σοσιαλδημοκρατικό κράτος προνοίας, το οποίο δημιουργήθηκε στη Δ. Ευρώπη για να αποτελέσει καθεστωτικό ανάχωμα απέναντι στην Αριστερά). Εδώ μιλάμε για πλήρη κατάργηση των ελίτ και δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιδράσουν οι κυβερνώντες με όλα τα μέσα που διαθέτουν.

Επίσης είναι πολύ-πολύ περισσότερες και πολύ ουσιαστικότερες οι λαϊκές νίκες που επιτεύχθησαν μέσω της άμεσης σύγκρουσης των πολιτών με το κράτος: από την εργατική πρωτομαγιά (όπου οι αναρχικοί πρωταγωνιστές της, οι οποίοι μάχονταν για μείωση των ωρών εργασίας στα εργοστάσια σε «μόνον» οκτώ ημερησίως, τελικά απαγχονίστηκαν από τις αμερικανικές Αρχές), μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση (άλλο βέβαια που το νέο λενινιστικό καθεστώς πολύ γρήγορα εκφυλίστηκε σε μια στυγνή γραφειοκρατική δικτατορία). Επίσης δεν τολμώ να σκεφτώ τι αντεπαναστατικές στρατιές θα είχε εξαπολύσει το ρεπουμπλικανικό καθεστώς της Ισπανίας στις αναρχικές κολλεκτίβες της Καταλωνίας, αν δεν είχε συμβεί ήδη το πραξικόπημα του Φράνκο.

Α, και ας μην ξεχνάμε ότι το κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις ΗΠΑ του '60 δεν ήταν ριζοσπαστικό. Ως αποτέλεσμα είχε την υποστήριξη μερίδας της «εκσυγχρονιστικής φιλελεύθερης» αμερικανικής ελίτ, γι' αυτό και είχε κάποιο αποτέλεσμα. Ακόμα κι έτσι όμως δεν αποτελούσε παρά τμήμα του πλατύτερου «κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων» το οποίο περιελάμβανε και συγκρουσιακές τάσεις.

Leaperman · 26-04-09

Φυσικά υπάρχει το πασιφιστικό ρεύμα μες στον αναρχισμό. Επίσης γενικά η χρήση βίας αποτελεί άσκηση εξουσίας και είναι καταδικαστέα. Ωστόσο αυτό αφορά το εσωτερικό μίας αρμονικής αντιιεραρχικής κοινωνίας: προφανώς κατά την επαναστατική διαδικασία που θα οδηγήσει σε μία τέτοια κοινωνία, η βία απέναντι στους αντεπαναστάτες (την τωρινή άρχουσα τάξη) είναι αναπόφευκτη, ως μέσο κοινωνικής αυτοάμυνας, όσο αυτοί αντιδρούν, χάρη στο κρατικό «μονοπώλιο της νόμιμης βίας», στη λαϊκή βούληση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος άρχισε ουσιαστικά με τα Δεκεμβριανά, όταν καθεστωτικοί παρακρατικοί/άγγλοι πράκτορες/βασιλόφρονες άρχισαν να πυροβολούν στο ψαχνό αριστερούς διαδηλωτές. Επομένως η «καταδίκη της βίας απ' όπου και αν προέρχεται» δεν είναι παρά μία αποπροσανατολιστική ρεφορμιστική ατάκα που δίνει απλώς διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο τρέχων καθεστώς.

Επίσης η «πολιτική βία» είναι εκτός θέματος γιατί δεν αφορά τον αναρχισμό συγκεκριμένα αλλά οποιαδήποτε επαναστατική διαδικασία (ακόμη και ακροδεξιά «επανάσταση» -λέμε τώρα). Πρόκειται δηλαδή για δύο ορθογώνια μεταξύ τους θέματα τα οποία συσχετίζονται μόνο από την τηλεοπτική προπαγάνδα. Π.χ. οι «κουκουλοφόροι» στην Ελλάδα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, μέχρι τη χούντα, ήταν μαρξιστές -ακόμα και του τότε ΚΚΕ- και όχι αναρχικοί (τη δεκαετία του '30 οι πιο μαχητικοί μαρξιστές διαδηλωτές έσπαζαν βιτρίνες μεγαλοκαταστημάτων, πετροβολούσαν τους τότε ασφαλίτες/χωροφύλακες κλπ).

Συν τοις άλλοις, καθώς απέχουμε πάρα πολύ από την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, η «βία των κουκουλοφόρων» αποτελεί απλώς, στη μεγαλη πλειονότητα των περιπτώσεων, κοινωνική άμυνα και αυτοπροστασία απέναντι στη βία που εξασκεί το σύστημα (φυσική ή μη βία). Είναι εξαιρετικά ύποπτη και «τηλεοπτική» η σύγχυση, γενικά και αόριστα, της άσκησης βίας με την αντιβία και την άμυνα (όπως αυτοί που καταδικάζουν τους Παλαιστίνιους για τις "τρομοκρατικές" τους επιθέσεις, τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι υφίστανται συστηματική γενοκτονία).Ο αναρχισμός δέχεται τον στοχευμένο βίαιο ακτιβισμό όταν και όπου πρέπει, ανάλογα με τις συνθήκες και με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα τα «επεισόδια» που προβάλλει η τηλεόραση είναι απλώς άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στην επίθεση των ΜΑΤ.

Είναι αστείοι ισχυρισμοί του τύπου «ο αναρχισμός είναι γαμάτος αλλά δεν έχει σχέση με τους Έλληνες αναρχικούς που απλώς καίνε και σπάνε ό,τι βρουν». Το μόνο που δηλώνουν τέτοια πράγματα είναι άγνοια και έλλειψη επαφής με ενεργούς πολιτικούς χώρους (αναμενόμενο βέβαια σε μαθητές μικρής ηλικίας, δεν κατηγορώ κανέναν).

Κάποια από τα παραπάνω προέρχονται από παλαιότερες αναρτήσεις μου, οι οποίες απ' ότι βλέπω παραμένουν επίκαιρες.

Leaperman · 23-04-09

«μου φαινονται αρκετα αγριοι και αυτοι ειναι η αιτια καταστροφης την Αθηνας»

Δηλαδή η Αθήνα εξαντλείται σε αστυνομικά τμήματα και υποκαταστήματα τραπεζών και πολυεθνικών; Αν ναι, μακάρι να καταστραφεί από τα θεμέλια, μπας και ριζώσει από επάνω ένας κόσμος της προκοπής.

Leaperman · 22-04-09

Μόλις έγραψα ότι δεν υπάρχουν οι φιλελεύθερες εγγυήσεις --αυτό προφανώς σημαίνει ότι οτιδήποτε πέρα από την κυβερνητική γραμμή τιμωρείται με φυλάκιση. Αυτό ισχύει σε οποιοδήποτε αντιφιλελεύθερο καθεστώς, κάτι που γνωρίζουν και οι πέτρες, επομένως δεν ξέρω τι ακριβώς συζητάμε. Το τελευταίο σχόλιό σου δεν έχει καν νόημα.

Σταματώ εδώ γιατί ο Beautiful Loser με έχει βάλει στη δυσάρεστη θέση να φαίνομαι σαν απολογητής μίας αντισοσιαλιστικής απολυταρχικής δικτατορίας.

Leaperman · 22-04-09

Θα τη συνεχίσουμε πολύ αυτή την εκτός θέματος συζήτηση; Και στα Πανεπιστήμια της Δύσης, στα οικονομικά τμήματα όλως τυχαίως κυριαρχούν οι νεοκλασικοί-νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, τι να κάνουμε τώρα...

Όποιος έχει γνωστό που πήγε Κούβα ξέρει ότι το καθεστώς είναι αρκετά δημοφιλές στο εσωτερικό της χώρας, αλλά (φυσικά) δεν παρέχει τις στοιχειώδεις εγγυήσεις που -έστω τυπικά- προωθεί ο φιλελευθερισμός (π.χ. ελευθερία του λόγου κλπ). Δεδομένης της δικτατορικής φύσης των λενινιστικών καθεστώτων αυτό είναι αυτονόητο και αναμενόμενο. Επομένως δεν ξέρω τι ακριβώς συζητάμε...

Leaperman · 22-04-09

Κατά τη γνώμη μου RazorbladeDream μόνος πραγματικός κομμουνισμός (όπως και μόνη πραγματική δημοκρατία) είναι ο αναρχοκομμουνισμός... αλλά ας μην επεκταθούμε:iagree:!

Leaperman · 22-04-09

Έλα ντε, κι εγώ αναρωτιέμαι τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση. Θυμίζει απελπιστικά έντονα τις προσπάθειες μερικών καθεστωτικών παπαγάλων (περισσότερο στις ΗΠΑ παρά εδώ) να αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία το πόσο πολύ υπερέχει ο «ελεύθερος κόσμος» από τον σατανικό «κομμουνισμό». Όπως έχω επανειλημμένα πει όμως, δεν είναι παρά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Επίσης ούτε η Δύση είναι ελεύθερος κόσμος, ούτε στην Ανατολή (ή στην Κούβα) υπήρχε κομμουνισμός.

Leaperman · 22-04-09

Εντάξει, αν θεωρείς τις κοινοβουλευτικές εκλογές δείγμα ελευθερίας καλύτερα να σταματήσουμε εδώ.

Δεν είμαι ειδικός στην ιστορία της Κούβας αλλά απ' όσο ξέρω ο Μπατίστα είχε «πνίξει» την οικονομία της χώρας με περιοριστικούς κανονισμούς (πάντα βέβαια στο πλαίσιο της αγοράς και της εξάρτησης από τις αμερικανικές επιχειρήσεις), ενώ η πολιτική του είχε οδηγήσει σε τεράστια ανεργία και φτώχεια. Επίσης κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα το 1952 ακυρώνοντας τις εκλογές. Τα επόμενα χρόνια χτύπησε με βία κάθε αντικαθεστωτική διαδήλωση και φυλάκισε φοιτητές και αντιπολιτευόμενους. Το Πανεπιστήμιο της Αβάνα έκλεισε με κυβερνητική εντολή ως άντρο ταραχοποιών. Δε βλέπω κάτι φιλελεύθερο ή μη αυταρχικό σε αυτά τα γεγονότα, αντιθέτως βρωμάνε από μακριά τυπική στρατιωτική δικτατορία με περιοδική διεξαγωγή στημένων εκλογών για λαϊκή νομιμοποίηση (π.χ. αν δεις τα αποτελέσματα των εκλογών του 1954 η νοθεία είναι εμφανέστατη).

Ο Κάστρο πάντως δεν ανήλθε στην εξουσία ως κομμουνιστής, αυτό προέκυψε σταδιακά μέσω του προσεταιρισμού του από τη Σοβιετική Ένωση.

Leaperman · 22-04-09

Τα άτομα που τράπηκαν σε φυγή (και οι οποίοι βρήκαν ξανά τη μητρική αγάπη στη μεγάλη αγκαλιά της CIA) στη μεγάλη πλειονότητά τους ήταν η μεγαλοαστική τάξη της Κούβας και οι μεσοαστοί φίλοι τους. Για αυτούς προφανώς ο Μπατίστα ήταν παράδεισος, τι περίμενες να λένε;

Εν πάση περιπτώσει όλα αυτά τι σχέση έχουν με τον τίτλο του νήματος («Αναρχία»);

Leaperman · 22-04-09

Μα δεν τα αμφισβήτησε κανείς αυτά. Χαίρω πολύ, το κουβανικό καθεστώς είναι αντιφιλελεύθερο και αυταρχικό. Μήπως το καθεστώς του Μπατίστα ήταν φιλελεύθερο (πέρα από τις διευκολύνσεις που παρείχε στις αμερικανικές επιχειρήσεις στο όνομα της οικονομικής ελευθερίας);;;;;; Ή μήπως ο μέσος Κουβανός ζούσε καλύτερα;

Leaperman · 22-04-09

Δεν νομίζω να είναι χειρότερης μορφής δικτατορία αυτή του Κάστρο, δεδομένου του ότι οι περισσότεροι δείκτες που υποδεικνύουν την καθημερινότητα του μέσου Κουβανού έχουν ανεβεί από τη δεκαετία του 50 και του ότι το καθεστώς είναι αρκετά δημοφιλές στο εσωτερικό της χώρας. Είναι σαν να λες ότι οι Ρώσοι αγρότες ήταν καλύτερα ως δουλοπάροικοι επί Τσάρου από ότι επί Σοβιετικής Ένωσης.

Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι το κουβανικό και το σοβιετικό μοντέλο δεν είναι αντισοσιαλιστικό, αυταρχικό και απολυταρχικό. Επίσης δεν σημαίνει ότι αυτά τα καθεστώτα δεν είναι απλώς η άλλη όψη των φιλελεύθερων ολιγαρχιών της Δύσης, που αυτοπαρουσιάζονται ως καλύτερες και δημοκρατικές.

ΥΓ: Σχετικά με τη χθεσινή συζήτηση, για τη σχέση μεταξύ θεωριών συνωμοσίας (Ιλλουμινάτι και δε συμμαζεύεται) με την αμερικανική ακροδεξιά, μπορείς αν θέλεις Φουσέκη να δεις το άρθρο https://en.wikipedia.org/wiki/New_World_Order_(conspiracy)

Leaperman · 21-04-09

Η αθηναϊκή δημοκρατία (με τη δουλοκτητική οικονομία, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τη μονοπώληση των πολιτικών δικαιωμάτων από τους αυτόχθονες ελεύθερους άρρενες) σαφώς και δεν μπορεί να είναι το πρότυπό μας για μία καλύτερη μελλοντική κοινωνία (πόσο μάλλον μία αναρχοκομμουνιστική κοινωνία), δίνει όμως ιδέες και έχει αποτελέσει τη ρίζα μίας μακρόχρονης παράδοσης στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού: η κυριαρχία του ίδιου του δήμου μέσω άμεσης ψηφοφορίας ισότιμων ανθρώπων, η αυτοθέσμιση και αυτονομία των πολιτών, δεν είχαν εφαρμοστεί ποτέ νωρίτερα (πριν την αρχαία Αθήνα δηλαδή) σε αναπτυγμένο αστικό περιβάλλον. Η παράδοση αυτή πήγε να ανθίσει ξανά κατά τον ύστερο Μεσαίωνα στις αυτόνομες πόλεις της βόρειας Ιταλίας (αλλά τελικά την έφαγαν τα εθνικά κράτη και ο φιλελευθερισμός), ενώ επανεμφανίστηκε στο ευρύτερο πλαίσιο του σοσιαλισμού του 19ου αιώνα, ντυμένη με το ελκυστικό ένδυμα της νεωτερικότητας και επιχειρώντας να υπερβεί τους περιορισμούς και τη μεγαλοαστική πόλωση που περιέχονταν στις φιλελεύθερες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Ο σοσιαλισμός αποτελεί ενα πολύ καλύτερα τεκμηριωμένο, μελετημένο και ουσιαστικό πρόταγμα ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης (τόσο με την αρνητική όσο και με τη θετική έννοια της ελευθερίας).

@RazorbladeDream: Λατρεύω την υπογραφή σου!-)

Leaperman · 21-04-09

Μα δεν τον κατηγόρησα. Να βοηθήσω τη σκέψη του προσπαθώ.

Leaperman · 21-04-09

Παρερμηνεύεις τις καταστάσεις Φουσέκη. Προφανώς η επιρροή των δεξαμενών σκέψης στα πολιτικά πράγματα δεν είναι «ψιλοπράγματα», αλλά αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό του τρέχοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος --επίσημα και όχι κάτω από πέπλα συνωμοσιολογίας. Άρα το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα --συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι ψηφίζεις (όχι εσύ προσωπικά, γενικά) αντιπροσώπους αντί να συμμετέχεις εσύ στη λήψη αποφάσεων (και μάλιστα αυτό το θεωρείς δικαίωμά σου!). Το ένα οδηγεί στο άλλο και η τρέχουσα κατάσταση είναι αναπόφευκτη αν πάρουμε ως δεδομένο τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό και τα αστικοφιλελεύθερα κράτη. Οι λέσχες Μπίλντερμπεργκ κλπ (που οι συνωμοσιολόγοι τούς έχουν προσδώσει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που πραγματικά τους αντιστοιχεί) είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και επιτελούν τον ίδιο ρόλο με την Κομισιόν, τις συνόδους των G8 κλπ. Δεν σε βλέπω να εξοργίζεσαι όμως στη δεύτερη περίπτωση --γιατί; (Ρητορικό το ερώτημα, δεν σε κατηγορώ για κάτι).

Το ότι κάποιους ιθύνοντες τους ψήφισες (έστω τους Α) ενώ κάποιους άλλους όχι (έστω τους Β) δεν θα το σχολιάσω καν γιατί είναι άσχετο: η πολιτική πλατφόρμα που προωθούν οι Α που ψήφισες (πάλι όχι εσύ προσωπικά, γενικά μιλάω) προωθεί (και μάλιστα χωρίς να το κρύβει) τα συμφέροντα των Β που δεν ψήφισες --είναι η ίδια κλίκα. Με τις θεωρίες συνωμοσίας αρνείσαι να δεις τον ταξικό χαρακτήρα της ανισομέρειας στη λήψη αποφάσεων (μάλλον θα σου φαίνεται πολύ «κουμουνιστικό» κάτι τέτοιο:-) και διασκορπίζεις την ενεργητικότητά σου στο να καταγγέλεις ότι στη λήψη αποφάσεων δεν λαμβάνει μέρος μόνο η ελίτ Α αλλά και η ελίτ Β! Κάτι τέτοιο όμως, όπως είπα και πριν, είναι απαραίτητο για την ευρυθμία των διεθνών αγορών, δηλαδή για τη σταθερότητα του συστήματος.

Η «πολιτική ελευθερία» που λίνκαρες από τη Wikipedia, ακριβώς επειδή είναι τόσο ευρεία, είναι αποπροσανατολιστική γιατί περιέχει τα πάντα, όλα σχεδόν τα πολιτικά ρεύματα της νεωτερικότητας (πλην φασισμού). Αν θες, πιο συγκεκριμένα, μπορείς να συσχετίσεις τη «θετική ελευθερία» με τον σοσιαλισμό (συμπεριλαμβανομένου του αναρχισμού) και την «αρνητική ελευθερία» με τον φιλελευθερισμό. Πάλι υπεραπλουστευμένο είναι όμως.

Leaperman · 21-04-09

Α, φυσικά, οι βαλτοί είναι άλλοι κατηγορία --δεν τους θεωρώ μπάχαλα. Εξάλλου όποιος έχει λίγη εμπειρία στον δρόμο ξεχωρίζει από μακριά τους ασφαλίτες με τους λοστούς που το παίζουν αναρχικοί.

Leaperman · 21-04-09

Επανέρχομαι για λίγο λόγω ολιγοήμερων διακοπών,

Κατ' αρχάς είναι ζήτημα ορισμού. Ποιους εννοείς μπάχαλους; Γιατί μπάχαλους συνήθως αποκαλούμε τους, βασικά απολίτικους, «αγριεμένους» νεολαίους που έχουν φετιχοποιήσει και μετατρέψει σε αυτοσκοπό τη ρίψη μολότωφ, ακόμα και αν αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί». Σε αντίθεση με την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα της Αριστεράς, μακράν οι περισσότερες συγκρούσεις με το κράτος και επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους των τελευταίων μηνών δεν γίνονται από μπάχαλους αλλά από κανονικούς αναρχικούς ακτιβιστές. Οι μπάχαλοι, που ξεχωρίζουν εύκολα από το νεαρόν της ηλικίας (συνήθως), περισσότερο παρεισφρύουν σε μαζικές κινητοποιήσεις παρά κάνουν κάτι από μόνοι τους (αυτά είναι προσωπική εκτίμηση, μπορεί και να κάνω κάπου λάθος).

Το τι γίνεται λοιπόν με τους μπάχαλους εξαρτάται από τον τρόπο που είναι οργανωμένη η εκάστοτε αναρχική κοινότητα. Σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε ότι ο «μπαχαλισμός» (που βασικά είναι το ίδιο με τον χουλιγκανισμό τον γηπέδων) θα έχει πολύ πολύ λιγότερη ένταση απ' ότι στον τωρινό κόσμο, γιατί θα πρόκειται για έναν πολύ πολύ λιγότερο καταπιεστικό κόσμο (άρα θα υπάρχει και πολύ μικρότερη ανάγκη για ατομική εκτόνωση των πιέσεων). Από εκεί κι έπειτα το ζήτημα κάποιου που προκαλεί πραγματικά προβλήματα στην τοπική κοινωνία, είτε καταστρέφοντας εξοπλισμό της κοινότητας είτε με άλλο τρόπο, θα συζητείται από τη γενική συνέλευση των κατοίκων. Το πιο ακραίο μέτρο -worst case scenario δηλαδή- θα είναι η απομάκρυνση από την κοινότητα (αλλά και πάλι αυτό είναι μόνο μια ιδέα). Το «πραγματικά προβλήματα» το τόνισα γιατί διαφορετικά μπορεί να παρερμηνευτεί αυτό που λέω: κάποιος που απλώς είναι διαφορετικός (αλλόγλωσσος, αλλόφυλος, με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, μοναχικός ή οτιδήποτε) προφανώς δεν προκαλεί προβλήματα στην κοινότητα.

Δεύτερον, οι υπογραφές και η εικόνα σου φίλε Φουσέκη υποδεικνύουν ότι έχεις εντρυφήσει σε --εντελώς αποπροσανατολιστικές-- ακροδεξιές θεωρίες συνωμοσίας. Κάνω λάθος; Το πρόβλημα δεν είναι η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και η Τριμερής Επιτροπή αλλά η ίδια η οικονομία της αγοράς. Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη, μυστική Λέσχη για να λαμβάνονται αποφάσεις από τις ελίτ, αρκεί μία σύνοδος των G8. Η διακυβέρνηση από τις ελίτ και η χειραγώγηση του «λαουτζίκου» είναι εγγενές χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού και εξωτερικεύεται με την υφέρπουσα συγκεντρωτική δυναμική της οικονομίας της αγοράς (εξου και η υποβόσκουσα διαμάχη μεταξύ φιλελεύθερων και δημοκρατών κατά τον 19ο αιώνα για το ποιος θα διαδεχθεί τον καταρρέοντα φεουδαρχικό κόσμο --όλοι ξέρουμε ποιοι κέρδισαν...).

Φυσικά υπάρχουν όντως events όπως οι συναντήσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων κλπ, αλλά δεν είναι κάτι περισσότερο από αυτό που ανοιχτά ισχυρίζονται πως είναι: δεξαμενές σκέψης που συμβουλεύουν τις ελίτ και όπου συμμετέχουν οι επαγγελματίες πολιτικοί και οι χρηματοδότες τους από τις μεγάλες πολυεθνικές. Αν δεχθούμε την αγορά και τον φιλελευθερισμό ως δεδομένα και ουδέτερα (ούτε καλά ούτε κακά), δεν υπάρχει τίποτα σατανικό σε τέτοιες συναντήσεις και οργανώσεις --αποτελούν αναγκαία όργανα για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Άρα, όπως καταλαβαίνεις, το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα.

Leaperman · 13-03-09

Ε... όχι, στην οικονομία της αγοράς δεν υπάρχει καμία αξιοκρατία. Επίσης η "αξιοκρατία" είναι έσχατο ζητούμενο μόνο στη σκέψη των φιλελεύθερων και η δική σου σκέψη φίλε Crookshanks μου φαίνεται από τα λεγόμενά σου πλήρως διαβρωμένη από τον φιλελεύθερο ατομικισμό, οπότε δε νομίζω ότι θα καταλάβεις τι ακριβώς εννοώ ό,τι και να σου πω. Εσύ κατά πάσα πιθανότητα πιστεύεις ότι οι άνεργοι φταίνε που είναι άνεργοι επειδή είναι τεμπέληδες (χωρίς παρεξήγηση, δε θέλω να σε προσβάλλω)...

Στην οικονομία της αγοράς τις καλύτερες αμοιβές τις παίρνουν αεριτζίδικα επαγγέλματα που δεν παράγουν τίποτα ουσιώδες παρά μόνο συντηρούν τη λειτουργία του ίδιου του συστήματος (διαφημιστές, χρηματιστές κλπ ----για να μην αναφερθώ στον αισχρά αντικοινωνικό κατασταλτικό ρόλο των σωμάτων ασφαλείας που οι υπάλληλοί τους πληρώνονται σαφώς πάνω από τον μέσο όρο).

Για να απολαμβάνεις εσύ, ο "σκληρά εργαζόμενος ευσυνείδητος πολίτης" τα αγαθά που απέκτησες "με τον κόπο σου", ο Γ' Κόσμος κρατιέται τεχνητά σε απόλυτη εξαθλίωση και κάθε χρόνο πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι.

Στην αναρχία υπάρχει ελεύθερη παραγωγή και διανομή αγαθών, αυτό προφανώς δε σημαίνει ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Ο καταμερισμός καθηκόντων συναποφασίζεται δημοκρατικά στις τοπικές συνελεύσεις, ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός και με τις κοινωνικές ανάγκες.

Η νοοτροπία του "ζω για να δουλεύω αλλιώς είμαι παράσιτο" που κατά βάθος υπονοείται από τον συλλογισμό σου φίλε Crookshanks είναι πλήρως προπαγανδιστική και εργαλείο του τρέχοντος συστήματος. Δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.

Με το τρέχον επίπεδο τεχνολογικής ανάπτυξης και πληθώρα εργατικού δυναμικού σε έναν αναρχικό κόσμο μάλλον δε θα χρειάζεται να δουλεύει κανείς 8ωρο (αν το καλοσκεφτείς οκτώ ώρες τη μέρα είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ). Το 8ωρο σήμερα (που βασικά πολλές φορές επεκτείνεται σε 10ωρο ή και παραπάνω) αποτελεί απλώς συνέπεια του έμφυτου παραλογισμού του καπιταλισμού, καθώς η αγορά βασίζεται στο ιδεολόγημα της χωρίς τέλος ανάπτυξης, στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση.

Όλη μου η κριτική αφορά το σύστημα per se και όχι την κακή του εφαρμογή στην Ελλάδα. Σαφώς στην Αγγλία (για παράδειγμα) είναι τα πράγματα καλύτερα από ότι εδώ (αν μη τι άλλο επειδή εκεί δε βασιλεύουν οι πελατειακές σχέσεις), εγώ όμως κριτικάρω την Αγγλία (π.χ.) και όχι την Ελλάδα. Το σύστημα βλέπεις είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πυρήνα της Δύσης στον οποίον δεν ανήκει η Ελλάδα.

Δες κι εδώ: https://www.geocities.com/capitolHill/1931/secC2.html

Συγνώμη αλλά πρέπει να απέχω από το φόρουμ, ξεκλέβω χρόνο από τη δουλειά μου για να γράφω εδώ.

Leaperman · 13-03-09

Βλέπω δε μ' αφήνετε ν' "αγιάσω":-) Πάντως είναι ωραίο που βλέπω τέτοιο ενδιαφέρον και ερωτήσεις. Λόγω έλλειψης χρόνου θα απαντώ τηλεγραφικά από εδώ και μπρος.

Το θέμα δεν εξαντλήθηκε κατά κανένα τρόπο, απλώς όπως ήδη εξήγησα εγώ δεν έχω ελεύθερο χρόνο και κάθομαι στον υπολογιστή λίγες ώρες τη μέρα πλέον.

Αν ο αναρχοκομμουνισμός είναι "άδικος", η οικονομία της αγοράς είναι δίκαιη; Έχεις δει καμιά στατιστική για την παγκόσμια κοινωνική / οικονομική κατάσταση και τις γιγαντωμένες ανισότητες τελευταία;

Ο Καστοριάδης (ο οποίος ποτέ δεν έθεσε ταμπέλα στον εαυτό του) ξεκίνησε σταλινικός και κατέληξε "αυτόνομος", με τη δική του τάση της αυτονομίας να έχει πάρα πολλά κοινά σημεία με τον συνήθη αναρχισμό. Προσωπικά τον θεωρώ ελευθεριακό σοσιαλιστή με την ευρύτερη έννοια, απλώς όχι αναρχοκομμουνιστή. Φυσικά υπάρχουν διαφορετικές απόψεις επί τούτου. Και τον Τάκη Φωτόπουλο πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει κατά βάθος τροτσκιστή, εγώ τον θεωρώ αναρχικό.

Γενικά είναι άλλο θέμα το αν κάποιος αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός ή αν συσχετίζεται με αναρχικές ομάδες, και άλλο το κατά πόσον η σκέψη του μπορεί να ενταχθεί στον ελευθεριακό χώρο. Πρόκειται για δύο διαφορετικά ζητήματα.

Leaperman · 12-03-09

Εντάξει, αυτό είναι το πραγματικά τελευταίο ποστ μου

!

Η «ενότητα» στον αναρχικό κόσμο, όπως έγραψα επανειλημμένα, έρχεται με τον συντονισμό των επιμέρους κοινοτήτων (κυρίως στον οικονομικό τομέα) μέσω εντολοδόχων. Ο συντονισμός αυτός μπορεί να έχει πολλαπλά επίπεδα (π.χ., με σημερινούς όρους, πρώτα σε επίπεδο περιφέρειας, μετά σε επίπεδο χώρας, μετά σε επίπεδο ηπείρου κλπ). Το αναρχοκομμουνιστικό μοντέλο δηλαδή προκρίνει μία παγκόσμια συνομοσπονδία ελεύθερων, αμεσοδημοκρατικά αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων, όπου τα κατά τόπους μέσα παραγωγής ανήκουν συλλογικά στις αντίστοιχες κοινότητες και λειτουργούν με αυτοδιαχείριση (π.χ. ένα εργοστάσιο κανονίζει την παραγωγή και τους όρους λειτουργίας του με βάση τις αποφάσεις της τοπικής συνέλευσης των εργατών του, η οποία συντονίζεται με τις άλλες επιμέρους συνελεύσεις της ευρύτερης κοινότητας όπου τοποθετείται το εργοστάσιο --στόχος είναι η κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας μέσα από ένα σύστημα ελεύθερης παραγωγής και διανομής αγαθών).

Όμως αυτός είναι ο τελικός στόχος --όπως κι εσύ είπες δεν μπορεί να εφαρμοστεί αύριο. Το ζητούμενο στην τρέχουσα φάση (σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο στην Ελλάδα) είναι η ενημέρωση του λαού, η διάλυση των χονδροειδών ψεμμάτων περί του κόσμου που διαιωνίζει η εξουσία και η προσέλκυση των πολιτών στην αναρχική νοοτροπία, ώστε να μπορούν να διαχειριστούν κάποτε μία αναρχική κοινωνία. Οι αναρχικές δομές στα σύγχρονα αστικά κέντρα (ανοιχτές συνελεύσεις, αυτοοργανωμένοι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι κλπ) αποτελούν νησίδες αυτού του πνεύματος που διαιωνίζουν και διαδίδουν (ή τουλάχιστον προσπαθούν) την αναρχική νοοτροπία.

Αυτά, δε γράφω άλλα (έτσι κι αλλιώς κι αυτά τα είχα ήδη γράψει με άλλη διατύπωση). Για περισσότερες λεπτομέρειες όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ψάξει στο Google τα ονόματα των στοχαστών που παρέθεσα πριν και να κοιτάξει το έργο τους.

Leaperman · 12-03-09

Μα --προσωπικά-- δεν ενοχλήθηκα από τις απόψεις κανενός, απλώς δεν μπορούμε να συζητούμε σε σοβαρό επίπεδο όταν οι συμμετέχοντες δε γνωρίζουν στοιχειώδη πράγματα για το αντικείμενο (και μάλιστα πράγματα τα οποία έχουν ήδη διατυπωθεί και είναι καταγεγραμμένα). Από τα γραφόμενά σου κατάλαβα ότι είχες παρερμηνεύσει τον αναρχισμό, ζητώ συγνώμη αν έκανα λάθος.

Αλλά, σε κάθε περίπτωση, το νήμα είναι μόνο έξι (6) σελίδες, δεν είναι τόσο δύσκολο να διαβαστεί από την αρχή (ουδεμία σχέση με άλλα νήματα που έχω δει, π.χ. για μαγεία, θρησκεία κλπ)!

Όσον αφορά εμένα νομίζω ότι έχω ήδη δώσει αρκετές διευκρινήσεις και πληροφορίες σε όσους έχουν ρωτήσει, και ότι έχω ξεκαθαρίσει πολλές παρερμηνείες. Επομένως, καθώς το forum μου τρώει πολύ χρόνο, δε νομίζω να αναρτήσω ξανά εδώ. Ευχαριστώ όσους συμμετείχαν στην ωραία συζήτηση (ειλικρινά, το «σχολικό» αυτό forum είναι αρκετά καλύτερο από το μέσο forum γενικής θεματολογίας από πολλές απόψεις)!

ΥΓ: Φυσικά υπάρχουν δεκάδες αναρχικοί διανοητές με διαφορετικές αντιλήψεις, εδώ απλώς έδωσα μία γενική --και κατά το μεγαλύτερο μέρος της γενικώς αποδεκτή-- εικόνα. Όποιος ενδιαφέρεται περαιτέρω μπορεί να κοιτάξει το πλούσιο περιεχόμενο της Wikipedia ή το έργο των στοχαστών του χώρου. Πέρα φυσικά από τους κλασικούς (Κροπότκιν, Μπακούνιν κλπ), προσωπικά εκτιμώ πολύ από τους πιο πρόσφατους την Έμμα Γκόλντμαν, τον Γουέιν Πράις, τον Μάρεϊ Μπούκτσιν, τον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Τάκη Φωτόπουλο (όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους).

Leaperman · 11-03-09

Συγνώμη αλλά αν έκανες τον κόπο να διαβάσεις το τρέχον νήμα ή κάτι σχετικό με την αναρχία προτού τη σχολιάσεις, θα έβλεπες ότι ο αναρχισμός προϋποθέτει πλήρη κατάργηση του σημερινού status quo σε όλα τα επίπεδα (ατομικιστική ανταγωνιστική νοοτροπία, κοινωνική και οικονομική οργάνωση βασισμένη στην αγορά, την υπερπαραγωγή και την υπερκατανάλωση, κατανομή του πλανήτη σε ανταγωνιζόμενα κράτη κλπ). Επομένως είναι τελείως άκυρο το συγκεκριμένο σχόλιό σου περί αδυναμίας εφαρμογής ενός αναρχικού μοντέλου στο σημερινό κόσμο. Αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις ότι ο σημερινός κόσμος θα έχει πάψει να υπάρχει. Π.χ. μιλάς για διεθνείς σχέσεις, τη στιγμή που οι διεθνείς σχέσεις με τη σημερινή έννοια προφανώς δεν έχουν καν νόημα σε έναν αναρχικό κόσμο. Μόλις στην προηγούμενη ανάρτησή μου έλεγα ότι «αν καταργηθεί το κράτος αύριο, χωρίς την απαραίτητη προεργασία, δε θα επικρατήσει αναρχία αλλά χάος». Ευθύνη των αναρχικών είναι να συντηρούν και να διαδίδουν στην κοινωνία μία νοοτροπία και ένα πνεύμα αλληλεγγύης, συνεργασίας, αυτοοργάνωσης και αυτοθέσμισης, μέχρι οι συνθήκες μαζικής αλλαγής να ωριμάσουν.

Ειλικρινά, έχω βαρεθεί να γράφω τα ίδια ξανά και ξανά. Φυσικά ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, δεν είναι δικό μου το νήμα, αλλά καλό θα ήταν κάποιος να έχει διαβάσει το νήμα προτού γράψει σε αυτό. Δεν έχω κανενός είδους πρόβλημα με πραγματικές αντιρρήσεις απέναντι σε ένα αναρχικό μοντέλο οργάνωσης (άλλωστε όπως είπα δεν είναι δικό μου το νήμα), αλλά δεν είναι και το καλύτερο να βλέπεις σχόλια που «ακυρώνουν» όλη σου την προσπάθεια να πληροφορήσεις τον κόσμο, αφού είναι φανερό ότι ο συγγραφέας δε γνωρίζει ή δεν κατανοεί στοιχειώδη πράγματα για την αναρχία (και μάλιστα πράγματα τα οποία έχουν γραφεί επανειλημμένα στις προηγούμενες σελίδες).

Δική μου εκτίμηση, αλλά και πολλών θεωρητικών μελετητών που ερμηνεύουν στοιχεία και σημερινές τάσεις, είναι ότι πολύ πιο σύντομα από 80000 χρόνια στο μέλλον (για την ακρίβεια μες στους ερχόμενους δύο-τρεις αιώνες) η εντεινόμενη υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και των φυσικών πόρων, η διαιωνιζόμενη εξαθλίωση του Γ' Κόσμου, η μόλυνση του περιβάλλοντος και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός ολοένα και πιο τεχνολογικά προηγμένων κρατών, θα οδηγήσει κατά πάσα πιθανότητα σε πλήρη κατάρρευση το σημερινό σύστημα (π.χ. λόγω μαζικής οικολογικής καταστροφής, Γ' Παγκοσμίου Πολέμου ή κάτι άλλο). Εκεί παίζεται το στοίχημα της αναρχίας ως διεθνούς λύσης, διαφορετικά κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει υπαναχώρηση σε μεσαιωνικού τύπου καταστάσεις. Φυσικά κανείς δεν είναι μελλοντολόγος, αλλά δε θέλει και πολύ ψάξιμο για να δεις πόσο γρήγορα το τρέχον σύστημα ωθεί τον πλανήτη στα όριά του.

Leaperman · 10-03-09

Ε, τώρα, αν απευθύνεσαι σε μένα, δεν μπορώ να επαναλάβω όλες τις αναρτήσεις μου. Διάβασε το νήμα από την αρχή, σε περίπτωση που δεν το έχεις κάνει ήδη, και αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι τσέκαρε τα λινκ που έχω παραθέσει (π.χ. ενδεικτικά: https://www.anarkismo.net/article/4756?type=policystatement&comment_limit=0&condense_comments=false, https://en.wikipedia.org/wiki/Anarchist_economics, https://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookstid/ch6.htm, https://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookstid/ch7.htm).

Όσον αφορά όμως τη δημαγωγία, η τελευταία προϋποθέτει ανισομερή πληροφόρηση / μόρφωση και τάση προσκόλλησης σε αρχηγούς. Εξ ορισμού και τα δύο είναι καταστάσεις ξένες προς την αναρχία, αφού η τελευταία ουσιαστικά σημαίνει ισοκατανομή της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό κλπ. Εξάλλου η δημοκρατία απαιτεί πολίτες που επαγρυπνούν, που αρνούνται να εκχωρήσουν τη λήψη αποφάσεων για τη ζωή τους σε άλλους --ό,τι και αν αυτοί υπόσχονται.

Leaperman · 10-03-09

Όχι ακριβώς. Στην αναρχία η εξουσία «εξαφανίζεται» καθώς ισοκατανέμεται σε όλα τα μέλη της κοινότητας, όχι με κατάργηση της κοινότητας (γιατί το «ο καθένας κυβερνά τον εαυτό» του, όπως το θέτεις εσύ, κάπως έτσι το καταλαβαίνω). Επομένως κεντρικό χαρακτηριστικό της αναρχίας είναι η άμεση δημοκρατία στο πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας («αναρχοκομμουνισμός»).

Φυσικά υπάρχουν και «αναρχοατομικιστικά» ρεύματα τα οποία κλίνουν κάπως περισσότερο προς αυτό που εννοείς εσύ ως αναρχία, αλλά γενικώς πάντα επρόκειτο για περιθωριακή τάση που φλέρταρε επικίνδυνα με τον mainstream φιλελευθερισμό (ο οποίος είναι εξ ορισμού ατομικιστικός), για να καταλήξει τελικά στον «αναρχοκαπιταλισμό». Οι διαφορετικές τάσεις μπορούν να ιδωθούν ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο αναρχισμός, γενικά, αποτελεί μία σύνθεση φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, με κάθε ρεύμα να "αναμειγνύει" τα συστατικά σε διαφορετικές αναλογίες (πολύ απλοϊκά τώρα). Από τη Wikipedia (άρθρο Individualist anarchism):

« One view is that the individualist wing of anarchism emphasises negative liberty, i.e. opposition to state or social control over the individual, while those in the collectivist wing emphasise positive liberty to achieve one's potential and argue that humans have needs that society ought to fulfill, "recognizing equality of entitlement". Another distinction is that unlike the social wing which advocates common ownership as a means to eliminate unequal economic power, individualist anarchism is supportive of means of production being held privately, and in the case of the most prevalent strain of anarcho-individualism, advocates that goods and services be distributed through markets.»

Επίσης: « The notion of negative liberty is associated with British philosophers such as Locke, Hobbes, and Adam Smith, and positive liberty with continental thinkers, such as Hegel, Rousseau, Herder, and Marx.»

Και: «Prior to abandoning anarchism, libertarian socialist Murray Bookchin criticized individualist anarchism for its opposition to democracy and its embrace of "lifestylism" at the expense of class struggle.[126] Bookchin claimed that individualist anarchism supports only negative liberty and rejects the idea of positive liberty. Anarcho-communist Albert Meltzer proposed that individualist anarchism differs radically from revolutionary anarchism, and that it "is sometimes too readily conceded 'that this is, after all, anarchism'." He claimed that Benjamin Tucker's acceptance of the use of a private police force (including to break up violent strikes to protect the "employer's 'freedom'") is contradictory to the definition of anarchism as "no government."https://en.wikipedia.org/wiki/Individualist_anarchism#cite_note-127 Meltzer opposed anarcho-capitalism for similar reasons, arguing that since it supports "private armies", it actually supports a "limited State." He contends that it "is only possible to conceive of Anarchism which is free, communistic and offering no economic necessity for repression of countering it."

According to Gareth Griffith, George Bernard Shaw initially had flirtations with individualist anarchism before coming to the conclusion that it was "the negation of socialism, and is, in fact, unsocialism carried as near to its logical conclusion as any sane man dare carry it." Shaw's argument was that even if wealth was initially distributed equally, the degree of laissez-faire advocated by Tucker would result in the distribution of wealth becoming unequal because it would permit private appropriation and accumulation».

Leaperman · 10-03-09

Γιατί ακριβώς "δεν έχει νόημα"; Επειδή δε συμφωνείς μαζί μου; Ε τι να κάνουμε, δε συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει πως όσοι διαφωνούν μαζί σου λένε πράγματα χωρίς νόημα τα οποία εσύ εύκολα απαξιώνεις; Ήμαρτον, νόμιζα ότι είχαμε βρει ένα καλό επίπεδο συζήτησης.

Η κοινότητα αυτή μπορεί να έχει μέγεθος γειτονιάς, μικρής πόλης, παραγωγικής μονάδας ή οτιδήποτε. Πρόκειται για τελείως ad hoc σύστημα αυτοοργάνωσης και αυτοθέσμισης --κανένας θεωρητικός δεν πρόκειται να υποδείξει το "σωστό μέγεθος κοινότητας" ή κάτι τέτοιο. Η πράξη έχει δείξει ότι τέτοια πράγματα αυτορρυθμίζονται όταν έρθει η ώρα. Σκοπός είναι το "μέγεθος" της κοινότητας να είναι τέτοιο ώστε να επιτρέπει την τοπική, αμεσοδημοκρατική λήψη αποφάσεων και καταμερισμό καθηκόντων, χωρίς να διολισθαίνει σε προαναρχικές ολιγαρχικές μορφές. Προφανώς δεν το γνωρίζεις, αλλά σε ένα τέτοιο πλαίσιο κινούνται οι αναρχικές δράσεις στις σημερινές πόλεις (ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, ανοιχτές συνελεύσεις, καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων κλπ).

Όχι, δε νομίζω ότι μία κοινότητα μπορεί να τα καταφέρει μόνη της, γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς αναφέρω τον συντονισμό μέσω εντολοδόχων ως βασικό κομμάτι. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι καταναγκαστικό, αν μία κοινότητα για οποιονδήποτε λόγο θέλει να απομονωθεί οι άλλες δεν μπορούν να της επιβληθούν και να την αναγκάσουν να συμμετάσχει στη συνομοσπονδία.

ZedBlue, μπορεί να μην το συνειδητοποιείς αλλά επαναλαμβάνεις κατά λέξη (εντάξει, εξαιρώντας το κομπιουτερικό παράδειγμα:-) τις μεταρρυθμιστικές μεγαλοστομίες των σοσιαλδημοκρατών ρεφορμιστών που πρωτοδιατυπώθηκαν πριν από έναν αιώνα. Και εκείνοι ήθελαν να μεταρρυθμίσουν τον (τότε τελείως άκρατο) καπιταλισμό προς το "ανθρωπινότερο", και εκείνοι ενοχλούνταν από τον ριζοσπαστισμό του τότε σοσιαλισμού (αναρχικού ή μαρξιστικού). Μάλιστα τελικά πήραν την εξουσία και κυβέρνησαν την Ευρώπη για το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής περιόδου. Το τι κατάφεραν το βλέπουμε σήμερα ---η σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε στη διεθνή κρίση του '70 και ο πιο άκρατος καπιταλισμός προετοιμάζει εδώ και χρόνια την επανεμφάνισή του. Σε περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης οικονομίας μάλιστα δε βλέπω καν πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσει --υπό το πρίσμα του συστήματος πάντα-- μία πραγματικά σοσιαλδημοκρατική πολιτική, αφού αυτή περιορίζει την ευελιξία και την κερδοφορία του κεφαλαίου με αποτέλεσμα αυτό απλώς να μεταναστεύει στον Γ' Κόσμο.

Ακόμα όμως και στην υποτίθεται "σοσιαλδημοκρατική" και "προοδευτική" Γερμανία του '60 οι κοινωνικές ανισότητες ήταν εμφανέστατες, η δουλειά για τους περισσότερους ήταν ανυπόφορο βάρος, ο αστυνομικός αυταρχισμός πήγαινε σύννεφο, η μόλυνση του περιβάλλοντος στο όνομα του καπιταλιστικού κέρδους κατέστρεφε ανενόχλητη τον πλανήτη, οι περισσότερες αποφάσεις λαμβάνονταν ερήμην των πολιτών και ο γραφειοκρατικός καταναγκασμός που ένιωθε ο μέσος άνθρωπος (ακόμα και για υποτίθεται κοινωνικές παροχές, όπως το επίδομα ανεργίας) έσπαγε κόκαλα. Το πρόβλημα βλέπεις δεν είναι ο καπιταλισμός αυτός καθ' εαυτός (ή τουλάχιστον, όχι μόνο) αλλά το «οντολογικό» του θεμέλιο: η εξουσία και η καταπίεση.

Leaperman · 10-03-09

@ZedBlue
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις στο ζήτημα της κλίμακας. Κεντρικός πυλώνας του αναρχισμού είναι η τοπική αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, επομένως δεν έχει νόημα αυτό που λες για εφαρμογή "σε μια ολόκληρη χώρα" ή "σε όλο τον πλανήτη". Κάθε κοινότητα λαμβάνει αποφάσεις ξεχωριστά και τοπικά μέσω συνελεύσεων κατοίκων/εργαζομένων ---από εκεί κι έπειτα όσες κοινότητες / παραγωγικές μονάδες θέλουν συντονίζονται σε συνομοσπονδιακή βάση. Αυτό μπορεί να γίνει με λίγους εντολοδόχους από κάθε συνέλευση, χωρίς απαραίτητα χρήση σύγχρονης τηλεπικοινωνιακής τεχνολογίας (αν και προφανώς αυτή βοηθά πολύ).

Η σημαία είναι καθαρά κρατικό σύμβολο εξουσίας και εδαφικής κυριαρχίας ---γι' αυτό και βλέπεις σημαίες σε ξερονήσια όπου δεν υπάρχουν καν άνθρωποι (πόσο μάλλον "κοινωνίες με κοινά σε μεγάλο βαθμό χαρακτηριστικά, παραδόσεις, πεποιθήσεις, έθιμα κλπ" όπως λες). Σημαίες υπήρχαν και πριν τα έθνη / εθνικά κράτη, π.χ. στις πολιτισμικά ανομοιογενείς πολυεθνοτικές δυναστικές αυτοκρατορίες. Η βίαιη πολιτιστική ομοιογενοποίηση που επέφερε ο κρατικά "επιχορηγούμενος" εθνικισμός (π.χ. οι Ρωμιοί, οι Βλάχοι, οι Αρβανίτες κλπ συγχωνεύτηκαν στο "νεοελληνικό έθνος" μέσω άμεσης κρατικής επέμβασης) αποτέλεσε εξουσιαστική ταφόπλακα στις πλούσιες εθνοτικές (δηλαδή πολιτισμικές) παραδόσεις των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Είναι επομένως τραγελαφικό που οι φανατικοί εθνικιστές (ανέκαθεν, όχι μόνο τώρα) ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να διασώσουν κάποια απροσδιόριστη "εθνική πολιτισμική κληρονομιά". Επαναλαμβάνω ότι εθνικισμός είναι γενικά η πεποίθηση περί αυθυπαρξίας κάποιου έθνους και η επιθυμία για οργάνωση σε εθνικό κράτος, όχι μόνο η επιθετική / φανατική / μισαλλόδοξη εκδοχή αυτού του φαινομένου. Προφανώς βέβαια όλοι οι εθνικισμοί στην έναρξή τους έχουν σαφή επιθετικό / μισαλλόδοξο / φανατικό χαρακτήρα προκειμένου να οριοθετήσουν και να κατοχυρώσουν την εδαφική τους επικράτεια.

Προφανώς και δε θα είναι όλα ρόδινα στην αναρχική κοινωνία. Δεν πρόκειται για μία παραδείσια ουτοπία, αλλά για έναν διαφορετικό τύπο οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών. Όμως αγνοείς ότι ένας βασικός παράγοντας της διαμόρφωσης των ανθρώπινων όντων είναι το κοινωνικό περιβάλλον τους. Το σημερινό κοινωνικοπολιτικό σύστημα στοχεύει συνειδητά στην "παραγωγή" εγωιστικών, ατομικιστικών, άπληστων πλασμάτων --το αποτέλεσμα το βλέπεις κάθε μέρα στις ειδήσεις των 8. Η εξάλειψη ενός τέτοιου συστήματος --και κάθε παρόμοιου εξουσιαστικού συστήματος-- αποτελεί προϋπόθεση για τη "βελτίωση" της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτή η βελτίωση με τη σειρά της αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός αναρχικού συστήματος το οποίο θα βασίζεται στην εκούσια συνεργασία, αλληλοβοήθεια, συναπόφαση και ελεύθερη παραγωγή και διανομή αγαθών --προφανώς αν καταργηθεί το κράτος αύριο, χωρίς την απαραίτητη προεργασία, δεν θα έχουμε αναρχία αλλά χάος.

Σκοπός δεν είναι να συνεισφέρουν όλοι το ίδιο αλλά ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του. Με τη σύγχρονη τεχνολογία και την πληθώρα εργατικού δυναμικού δε θα χρειάζεται μάλλον έτσι κι αλλιώς παραπάνω από ολιγόωρη δουλειά κάθε μέρα, ενώ στόχος είναι ο καθένας να μπορεί να επιλέγει ελεύθερα τον τρόπο και τη φύση της εργασίας του χωρίς να υφίσταται εκμετάλλευση ή καταναγκασμό --ουδεμία σχέση με το σημερινό καθεστώς όπου η δουλειά είναι ολοήμερη καταπίεση από την οποία όλοι ψάχνουν τρόπους να διαφύγουν (χωρίς βέβαια να μπορούν). Από εκεί κι έπειτα υπάρχουν δεκάδες διαφορετικές προτάσεις για τις λεπτομέρειες, δεν πρόκειται να τις αναλύσω, δες τα λινκ που παρέθεσα.

Μπορείς να σνομπάρεις όσο θες τον αθεϊσμό, το φυσικαλισμό, τα ιστορικά γεγονότα. Η ιστορία δεν αλλάζει, ούτε οι φιλοσοφικές θεωρίες. Κανείς δεν σκοπεύει έτσι κι αλλιώς να σου αλλάξει τη γνώμη, ούτε σε κατηγόρησα για τις πεποιθήσεις σου, δέξου όμως ότι τα πράγματα δεν τα βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και ότι η Ιστορία, ως επιστημονικό πεδίο, συνήθως δεν αποφαίνεται υπέρ του όποιου ιερατείου ---μάλλον κάποιος λόγος υπάρχει γι' αυτό. Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλοί λόγοι και οι γραπτές πηγές είναι γεμάτες από αυτούς. Με την ευκαιρία, έχουν πράγματι ασχοληθεί επιστήμονες με υποτιθέμενα «θαύματα», ποιος σου είπε ότι δεν ασχολούνται; Πολλοί από αυτούς μάλιστα, θρησκευόμενοι, με την ελπίδα να αποδείξουν την ύπαρξη θαύματος.

Σταματώ εδώ τη θρησκευτική υποσυζήτηση γιατί στόχος μου ήταν απλώς να δείξω ποιες είναι οι συνήθεις κατευθύνσεις της αναρχικής σκέψης. Σε τελική ανάλυση ο αναρχισμός αφορά την έλλειψη καταναγκασμού, κανένας αναρχικός δεν πρόκειται να επιβάλλει μεταφυσικές απόψεις σε κανέναν. Το ότι τα ιερατεία όμως είναι εξουσιαστικός θεσμός (έστω και σε διανοητικό επίπεδο μόνο), και άρα φύσει αντιαναρχικός, δε βλέπω πώς μπορεί να αμφισβητηθεί.

Leaperman · 16-02-09

Το κλισέ αυτό προπαγανδίζεται καθημερινά από τους φύλακες τους τρέχοντος συστήματος (από άκρα δεξιά μέχρι σοσιαλδημοκρατία), ακόμα και αν δεν έχει ιδιαίτερη λογική βάση. Το ενοχλητικό είναι όταν διατυπώνεται όχι ως ειλικρινής απορία κάποιου ανίδεου (σε ύφος "τι λέτε ρε παιδιά, αυτά είναι δύσκολο να εφαρμοστούν, για εξηγήστε") αλλά ως ξεκάθαρη και στοχευμένη αντιαναρχική προπαγάνδα όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Leaperman · 16-02-09

Μόνο ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου, έχει ήδη εφαρμοστεί με επιτυχία... Όσον αφορά το ουτοπικό, ο τέλειος ανταγωνισμός και το κράτος δικαίου του φιλελευθερισμού ή το κοινωνικό καπιταλιστικό κράτος της σοσιαλδημοκρατίας εν καιρώ παγκοσμιοποίησης είναι λιγότερο ουτοπικά; Αλλά έτσι κι αλλιώς, πού ακριβώς είναι το ουτοπικό στις τοπικές συνελεύσεις πολιτών για τη διευθέτηση των ζητημάτων;

Leaperman · 06-02-09

Δυστυχώς είναι δυνατός στο μυαλό μερικών ο αναρχοκαπιταλισμός, δηλαδή η ιδιωτικοποίηση κάθε σπιθαμής γης και η πλήρης κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων επί της αγοράς στο όνομα της μεγαλύτερης αποδοτικότητας μέσω του ανταγωνισμού και άλλα τέτοια χαριτωμένα...

Δεδομένης της άμεσης συσχέτισης του καπιταλισμού με το φιλελευθερισμό, ο αναρχοκαπιταλισμός προέκυψε ως ακραία κατάληξη του αναρχοατομικισμού, ενός υπερβολικά κλίνοντος προς το φιλελευθερισμό αναρχικού ρεύματος το οποίο πλέον (ειδικά στην Ελλάδα) δεν έχει καμία μα καμία πέραση (βασικά είναι πιο νεκρό και από τον αναρχοσυνδικαλισμό). Αν δεν απατώμαι έχουν υπάρξει και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουν αναρχοκαπιταλιστικές κοινωνίες (φυσικά ως δυστοπίες, π.χ. τα βιβλία του Neal Stephenson).

Leaperman · 06-02-09

Δεν ξέρω αν δεν είναι αρκετά σαφές αλλά η αναρχική οργάνωση της κοινωνίας προϋποθέτει πλήρη κατάργηση του καπιταλισμού (ειδικά με την ακραία τρέχουσα μορφή του, αυτήν της "οικονομίας της αγοράς"). Στην αναρχική κοινωνία δεν πρόκειται να υπάρχουν χρήματα, γεγονός που μέχρι στιγμής δεν ανέφερα γιατί συζητούσαμε για την πολιτική οργάνωση και όχι για την οικονομική. Η πραγματική δημοκρατία, αυτό που πρεσβεύει ο αναρχισμός, προϋποθέτει εκδημοκρατισμό και της παραγωγής και διανομής αγαθών, άρα η οικονομία της αγοράς καταδικάζεται αυτονόητα από όλους τους αναρχικούς (εκτός από κάτι γραφικούς αναρχοκαπιταλιστές, οι οποίοι όμως ουσιαστικά είναι ακραία νεοφιλελεύθεροι και όχι αναρχικοί).

Έτσι όλοι οι αναρχικοί είναι αντικαπιταλιστές, γεγονός που (κακώς) θεώρησα αρκετά προφανές οπότε δεν το τόνισα ως τώρα. Όσον αφορά το ποια θα είναι αυτή η δημοκρατική οικονομική οργάνωση χωρίς αγορά και χωρίς χρήμα, υπάρχει πληθώρα προτάσεων από αναρχικούς οικονομολόγους (βλέπε π.χ. Parecon, Περιεκτική Δημοκρατία κλπ). Σε γενικές γραμμές τα περισσότερα τέτοια συστήματα (όπως και μία πρώιμη, πρόχειρη εκδοχή τους που εφαρμόστηκε επιτυχώς εν καιρώ πολέμου σε κάποιες αναρχικές κολεκτίβες του Ισπανικού Εμφυλίου, αλλά και στην Παρισινή Κομμούνα του 19ου αιώνα) βασίζονται στην ελεύθερη διανομή των παραγόμενων αγαθών μέσω ενός συστήματος κουπονιών, με τα κουπόνια να αντιπροσωπεύουν απαιτούμενες ώρες παραγωγής ενός αγαθού (δηλαδή δεν θα εμπεριέχουν κέρδος και εκμετάλλευση εργατικού δυναμικού, όπως συμβαίνει με τις τιμές των προϊόντων στην καπιταλιστική αγορά). Φυσικά τίποτα δεν είναι δογματικό στον αναρχισμό, υπάρχει ποικιλία προτάσεων και δράσεων. Εδώ απλώς προσπάθησα να δώσω μία πρώτη ιδέα.

Τα πράγματα μάλιστα με τη σημερινή τεχνολογία, η οποία έχει αυτοματοποιήσει σε τεράστιο βαθμό τις διαδικασίες παραγωγής, είναι ακόμα πιο ευοίωνα για την έλευση της αναρχίας αφού κυριολεκτικά με ελάχιστη δαπάνη εργατοωρών, πρώτων υλών, ενέργειας κλπ μπορούν να παραχθούν τεράστιες ποσότητες αγαθών. Γενικότερα η πρόοδος της τεχνολογίας έχει καταστήσει πιο υλοποιήσιμη από ποτέ μία αρμονική αναρχική κοινωνία (αρμονική με την έννοια ότι δε θα υπάρχει εκμετάλλευση, βία και καταναγκασμός, όχι ότι θα είναι στατική και μη προσαρμοζόμενη).

Όσον αφορά τον τρελό που θα θελήσει να επιβάλλει δικτατορία (αν κατάλαβα καλά), αν εννοείς κάποιον δημαγωγό ο οποίος θα οδηγήσει προς αυτή την κατεύθυνση τις αποφάσεις των τοπικών συνελεύσεων (γιατί ιστορικά κάπως έτσι ξεκίνησαν πάντα όλες οι δικτατορίες), απλώς έχω να πω ότι οι δημαγωγοί ανέκαθεν βασίζονταν στη φτώχεια, στη μιζέρια και την αμορφωσιά του πολύ κόσμου. Όμως αυτή ακριβώς η κατάσταση θα έχει εξαλειφθεί εξορισμού σε περιβάλλον αναρχίας (όπου αναρχία ουσιαστικά σημαίνει ισοκατανομή της εξουσίας σε όλους τους τομείς --πολιτική, οικονομία, παιδεία κλπ), οπότε δε θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για δημαγωγία (έτσι κι αλλιώς δε θα υπάρχουν ούτε τα κίνητρα, αφού θα πρέπει κάποιος να είναι ψυχοπαθολογικά ασθενής για να θέλει να διαταράξει την ιδανικότερη για όλους --άρα και γι' αυτόν-- κοινωνική οργάνωση). Όσον αφορά τη μεταβατική περίοδο, όσο δηλαδή θα ζει η προεπαναστατική γενιά, η οποία μοιραία θα έχει αγκυλώσεις του παρελθόντος στη σκέψη και στις συνήθειές της γιατί μεγάλωσε υπό διαφορετικές συνθήκες, θα είναι δουλειά των τοπικών συνελεύσεων και της προεπαναστατικής κοινωνικής προεργασίας που θα έχουν κάνει οι αναρχικοί, να τους οδηγήσει στο να δούνε τα πράγματα αλλιώς. Αυτή είναι τώρα και η μεγάλη ευθύνη των αναρχικών, μιας και φαίνεται να απέχουμε πολύ από την επανάσταση.

Για περισσότερες, εύκολα προσπελάσιμες λεπτομέρειες δίνω τα εξής λινκ:
**)https://en.wikipedia.org/wiki/Anarchist_economics
**)https://www.anarkismo.net/article/4756?type=policystatement&comment_limit=0&condense_comments=false
**)https://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookstid/contents.htm

Leaperman · 04-02-09

Χαίρομαι που ήρθαμε πιο κοντά μέσω της συζήτησης:-) Να απολογηθώ και εγώ με τη σειρά μου για το τερατώδες μέγεθος της ανάρτησης.

Το ζήτημα της κλίμακας (π.χ. ότι στη δημοκρατική Αθήνα υπήρχαν μόνο 40000-50000 πολίτες ενώ σήμερα 6 δις σε όλο τον πλανήτη) είναι ένα ανύπαρκτο πρόβλημα που προβάλλεται από την εξουσία για να διαιωνίσει την αντίληψη της αντιπροσώπευσης (και άρα την κοινοβουλευτική φιλελεύθερη ρεπούμπλικα με την οποία εκφράζεται σήμερα η αντιπροσώπευση). Όμως η ίδια η φύση της αντιπροσώπευσης συνεπάγεται αυτονόητα ολιγαρχία, ακόμα και αν αυτή παίρνει την επίφαση της λαϊκής νομιμοποίησης μέσω εκλογών. Τα σημερινά δυτικά καθεστώτα, που αυτοαποκαλούνται δημοκρατίες, μοιάζουν εξαιρετικά (αν εξαιρέσουμε τη διάκριση των εξουσιών) με την προαυτοκρατορική ρωμαϊκή ρεπούμπλικα, η οποία όπως θα δεις σε όλα τα βιβλία ιστορίας είχε σαφή ολιγαρχικό χαρακτήρα (οι πιο πλούσιοι εκλέγονταν στις θέσεις των αρχόντων, πολλές φορές υποσχόμενοι ρουσφέτια). Ποια είναι η απάντηση του αναρχισμού σε αυτό το ζήτημα;

Όπως εξήγησα στην πρώτη μου ανάρτηση, όχι επαρκώς είναι η αλήθεια και μάλλον γι' αυτό δεν έκανες τη συσχέτιση, η αναρχική θεωρία προωθεί την τοπική και αμεσοδημοκρατική λήψη αποφάσεων, από συνελεύσεις γειτονιάς, μονάδων παραγωγής (π.χ. εργοστάσια) ή κοινότητας, και τη συνομοσπονδιοποίηση αυτών των κοινοτήτων --για λόγους συντονισμού-- μέσω ανακλητών εντολοδόχων (όχι αντιπροσώπων) οι οποίοι μεταφέρουν τις τοπικές αποφάσεις σε επίπεδο περιφέρειας. Έτσι ο περιφερειακός συντονισμός των επί μέρους συνελεύσεων γίνεται μέσω αυτών των εντολοδόχων. Προφανώς οι τελευταίοι εναλλάσονται τακτικά για να μην "επαγγελματοποιηθούν", ενώ με την υπάρχουσα ηλεκτρονική διαδικτυακή τεχνολογία τα πράγματα γίνονται ακόμα ευκολότερα. Ας σημειωθεί εδώ ότι το φοιτητικό κίνημα του 1991, και απ' όσο ξέρω και το πρόσφατο του 2006-2007, είχε μικροδομή που ακολουθούσε αυτό το μοντέλο, με γενικές συνελεύσεις στις επιμέρους σχολές και συντονισμό εντολοδόχων σε πανελλαδικό επίπεδο (συνήθως βέβαια τα κομματόσκυλα της Αριστεράς προσπαθούν να καπελώσουν τις διαδικασίες με διάφορα προσχήματα, αλλά βλέπεις απέχουμε ακόμα πολύ από την αναρχική κοινωνία:-). Οι φοιτητές συνήθως βρίσκονται στην πρωτοπορία...

Μία ολοκληρωμένη εκδοχή αυτής της ιδέας εφαρμόστηκε με επιτυχία στις αναρχικές κολλεκτίβες που ξεπήδησαν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, επομένως έχει αποδειχθεί και στην πράξη, πέρα από τη θεωρία, ότι το πρόβλημα της κλίμακας που προβάλλουν ως επιχείρημα οι οπαδοί του κοινοβουλευτισμού στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτο. Παρόμοια ήταν και η λειτουργία των σοβιέτ στην επαναστατική Ρωσία, προτού το μπολσεβικικό καθεστώς εκφυλιστεί ταχύτατα (εν μέρει λόγω και των εξωτερικών πολεμικών/αντεπαναστατικών συνθηκών βέβαια) σε μία ανελεύθερη και ολοκληρωτική δικτατορία (γραφειο)κρατικού καπιταλισμού.

Τώρα όσον αφορά τα έθνη, τις σημαίες κλπ, δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο σε όσα είπα προηγουμένως. Η σημαία είναι κρατικό έμβλημα (δεν μπορώ να καταλάβω πώς το αμφισβητείς αυτό) και επιπλέον εκφράζει την αστικοφιλελεύθερη ιδεολογία του εθνικισμού μέσω της οποίας κατασκευάστηκαν τα έθνη και τα εθνικά κράτη. "Εθνισμός" δεν υπάρχει επιστημονικά, είναι ένας επιστημονικοφανής όρος που χρησιμοποιούν οι εθνικιστές που θέλουν να διαφοροποιηθούν από τη Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ. Η σωστή διάκριση είναι μεταξύ επιθετικού εθνικισμού (ο οποίος μετά το 1919 ταυτίστηκε εν μέρει με την Ακροδεξιά, ή και τη σκέτη Δεξιά) και μη επιθετικού εθνικισμού (στον οποίον είναι γαλουχημένο από τα σχολικά βιβλία, τις παρελάσεις και τη λοιπή κρατική προπαγάνδα περίπου το 90% του ελληνικού λαού).

Για τη διαφορά εθνότητας και έθνους (η μία είναι ιστορικά αυθύπαρκτη έννοια ενώ το αλλο ιδεολογικό κατασκεύασμα) σε παραπέμπω ξανά στην προηγούμενη ανάρτηση, με τις ανάλογες παραγράφους της οποίας λες μεν ότι συμφωνείς αλλά κατά τ' άλλα την ακυρώνεις με τα λεγόμενά σου. Η σημαία καίγεται γιατί εκφράζει το έθνος / εθνικό κράτος (και τη βία και την εξουσία που αυτό συνεπάγεται) και όχι την εθνότητα, τέλος. Είναι μία πράξη συμβολική που εν μέρει στοχεύει στο να κάνει ανθρώπους σαν κι εσένα να αναρωτηθούν γιατί καίγεται η σημαία, ώστε να συνειδητοποιήσουν τα ψέματα της κρατικής και σχολικής προπαγάνδας. Οι περισσότεροι βέβαια δεν αναρωτιούνται ποτέ... Σε προτρέπω πάντως να διαβάσεις τα βιβλία που παρέθεσα ως πηγές (ειδικά ο Μαζάουερ είναι εξαιρετικός και ακαδημαϊκά πολύ δημοφιλής ιστορικός). Μην ανησυχείς, δεν είναι "αναρχικά" ούτε θα θίξουν τις ευαισθησίες σου.

Και για να τελειώνουμε με το θέμα, νομίζεις πως είναι τυχαίο ότι μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου προέκυψαν ξαφνικά στα ΜΜΕ "τουρκικές προκλήσεις" και "ελληνοτουρκικές διαμάχες" στο Αιγαίο; Χάρες κάνουν οι άνθρωποι απλώς ο ένας στον άλλον, όποτε χρειάζεται να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από την πραγματικότητα παίζουν το χαρτί του εθνικισμού. Μήπως και η χούντα διέξοδο από τα εσωτερικά της προβλήματα δεν έψαχνε και κατέληξε στο τραγικό πραξικόπημα της Κύπρου το '74; Όμως η στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας έμεινε αλώβητη και ο κυπριακός λαός είναι που πλήρωσε το τίμημα του εθνικιστικού κρατικιστικού παραληρήματος από κάθε πλευρά των συνόρων (συμπληρωματικά δες και εδώ σε παρακαλώ πολύ: https://www.anarkismo.net/article/2429).

Μετά μου λες ότι είμαστε άνθρωποι, είμαστε από τη φύση μας κακοί, άρα χρειαζόμαστε ηγέτες και νόμους και μπούρου μπούρου. Κλασική αντιεπιστημονική προπαγάνδα που γίνεται αξιωματικά δεκτή από τους οπαδούς της, αυτά έλεγαν και οι φεουδάρχες και οι παπάδες στους φιλελεύθερους του 18ου αιώνα αλλά να τώρα που κυριαρχεί ο αστικός φιλελευθερισμός. Μάλιστα τότε τη λέξη "δημοκρατία" οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές τη χρησιμοποιούσαν όπως χρησιμοποιούν σήμερα τη λέξη "αναρχία", εννούσαν δηλαδή χάος και οχλοκρατία. Όμως η αναρχική επανάσταση (από την οποία απέχουμε πολύ όπως προείπα) προϋποθέτει μία επανάσταση στην ατομική συνείδηση, μία επανάσταση η οποία είναι απόλυτα εφικτή μέσω της πραγματικής μόρφωσης και παιδείας. Πρώτος στόχος των αναρχικών σήμερα (άλλο ζήτημα φυσικά αν το κατορθώνουν ή όχι) είναι να δείξουν στον πολύ κόσμο τις αλήθειες που επιμελώς αποκρύπτει η εξουσία, κάνοντάς τον ταυτόχρονα μέτοχο στο όραμα μίας αρμονικής αντιεξουσιαστικής κοινωνίας όπου ο καθένας αναγνωρίζει τα όριά του χωρίς να έχει ανάγκη σκυλιά και ιδιοτελείς χωροφύλακες.

Μην ξεχνάς ότι η βία και η σκληρότητα που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στο σύστημα και στην οικονομική / κοινωνική ανισότητα που αυτό διαιωνίζει, δεν είναι απαραίτητο συστατικό της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Αν υπερβούμε το τρέχον σύστημα θα υπερβούμε και τις περιβαλλοντικές συνθήκες που γεννούν αυτή τη σκληρότητα. Σκέψου ότι, παρά τον επικρατούντα ατομικισμό του φιλελευθερισμού και τις τεράστιες ανισότητες, μπορείς υπό τις παρούσες συνθήκες να βρεις πάρα πολλά παραδείγματα αλληλεγγύης και αμοιβαίας συνεργασίας, φαντάσου λοιπόν τι θα γινόταν αν εξαλείφονταν οι μηχανισμοί που προσπαθούν να μας κρατήσουν σε διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ μας... Αυτό είναι το όραμα που υπερασπίζομαι και όχι οι μπάχαλοι, όπως ανέφερες εχθές. Πάντως στόχος τώρα δεν είναι η άμεση κατάργηση του κράτος, αλλά η μόρφωση και η δημοκρατική συνειδητοποίηση του πολύ κόσμου ώστε να μπορεί να διαχειριστεί κάποτε μία αναρχική κοινωνία.

Όσον αφορά τους μετανάστες που αναφέρεις, μην ξεχνάς ότι είναι θύματα του διεθνούς αστικοφιλελεύθερου κατεστημένου και της κάθε εξουσίας (είτε δυτικής είτε όχι). Η Ελλάδα, ένα ταξικά διαστρωματωμένο εθνικό κράτος, συντεταγμένο μάλιστα απόλυτα με τις "Μεγάλες Δυνάμεις", είναι εξίσου υπεύθυνη για τον ξεριζωμό τους όσο και οι ΗΠΑ που βομβαρδίζουν (ή κρατούν σε απόλυτη πενία) τη χώρα τους. Εσύ νομίζεις ότι γουστάρουν τρελά να φεύγουν από την πατρίδα τους και να δουλεύουν σαν τα σκυλιά χωρίς ασφάλιση; Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα μεγαλύτερα θύματα απ' όλους μας (όπως ήταν φυσικά σε έναν βαθμό και οι Έλληνες μετανάστες του '60) και γι' αυτό είναι αυτονόητη η αλληλεγγύη μας, δεν κατανοώ με ποιο σκεπτικό αμφισβητείς κάτι τέτοιο. Και φυσικά η αναρχία δε βλέπει με θετικό μάτι το να "εισρέουν εκατομμύρια μετανάστες στη χώρα μας", γιατί άλλωστε να βλέπει με θετικό μάτι τον ξεριζωμό και τον ανθρώπινο πόνο; Η αναρχία απλώς προκρίνει την αλληλεγγύη στα μεγαλύτερα θύματα του συστήματος, όπως ακριβώς δείχνει αλληλεγγύη και στα εγχώρια θύματα (δες π.χ. τη συνδικαλίστρια καθαρίστρια που δέχτηκε επίθεση με οξύ λίγο πριν τα Χριστούγεννα επειδή διεκδικούσε δώρο εορτών για αυτήν και τους συναδέλφους της...).

Να μη σχολιάσω καλύτερα τον ξενοφοβικό και ρατσιστικό υπαινιγμό της διατύπωσής σου, ούτε τον συνειρμό που προκύπτει εύκολα από τα λεγόμενά σου για Σαμαρά κλπ (ότι δηλαδή αφότου ήρθαν οι μετανάστες το '91 αυξήθηκε η εγκληματικότητα). Από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι μετανάστες παρουσιάζουν μεγαλύτερη τάση προς το έγκλημα σε σχέση με τους Έλληνες (υπάρχουν επίσημες μελέτες ως προς αυτό, ακριβώς λόγω της σχετικής ρατσιστικής φημολογίας). Η εγκληματικότητα σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι ζήτημα φτώχιας ή/και αμορφωσιάς, οπότε είναι φυσικό να υπάρχουν μετανάστες μαφιόζοι ή μικροπαραβατικοί όπως ακριβώς υπάρχουν Έλληνες αντίστοιχοι. Αυτός που ευθύνεται όμως είναι το πολιτικοκοινωνικό σύστημα και το κράτος που διαιωνίζουν τη φτώχια, και όχι κάποιο υποθετικό φυλετικό "γονίδιο εγκληματικότητας" που αλωνίζει στους μετανάστες. Η φτώχια βλέπεις δεν κάνει φυλετικές διακρίσεις (κάνει όμως ταξικές, γι' αυτό και το ζήτημα είναι ταξικό και όχι "εθνικό" ή "φυλετικό").

Και όχι, ο κόσμος στη χώρα μας δεν είναι ενήμερος για τον έμφυτο παραλογισμό της εξουσίας. Αυτό που θέλει ο πολύς κόσμος είναι μία υποτιθέμενη, ιδανική εξουσία χωρίς διαφθορά (όπως π.χ. η Σουηδία, σύμφωνα τουλάχιστον με τη σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα), δεν συνειδητοποιεί το πόσο χιμαιρικό είναι κάτι τέτοιο. Δηλαδή αν εσύ χαρακτηρίζεις την αναρχία ουτοπία, τότε η αντίφαση που ακούει στο όνομα "ιδανικό κράτος" τι είναι; Εφικτός στόχος; Αμάν πια, το πρόβλημα με την εξουσία και το κράτος δεν είναι οι "διεφθαρμένοι πολιτικοί" αλλά το ίδιο το κράτος. Και φυσικά όσο υπάρχει εξουσία δε θα πάψουν να υπάρχουν διεφθαρμένοι πολιτικοί (ναι, ακόμα και στη Σουηδία...). Πριν την ταυτόχρονη εμφάνιση των ταξικών διακρίσεων και του κράτους με τη διάδοση της γεωργίας (σύμφωνα με την κοινωνιολογία και την ανθρωπολογία, το κράτος με τη σύγχρονη έννοια εμφανίστηκε ιστορικά για να προστατεύσει και να διαιωνίσει την οικονομική/κοινωνική ανισότητα, επιβαλλόμενο έτσι επί της κοινωνίας από την πλούσια ελίτ --αυτό είναι θέση των σχετικών επιστημόνων και όχι του αναρχισμού), οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν σαφή αναρχικά χαρακτηριστικά, επομένως μάλλον αποτελεί την έμφυτη κατάσταση του ανθρώπου και η διαστρέβλωση γίνεται ακριβώς λόγω της ύπαρξης εξουσίας.

Και να πω επίσης ότι οι αναρχικοί δεν έχουν κυρήξει τον πόλεμο στο κράτος (και φυσικά όχι στην κοινωνία, αποτελούν τμήμα της κοινωνίας και υπό αυτό το σκεπτικό ενεργούν), το κράτος είναι που έχει κυρήξει τον πόλεμο στην κοινωνία. Επιμένεις να συγχέεις βία και αντιβία. Αν αρνείσαι ότι έχουμε κοινωνικό πόλεμο (που έχουμε, αν εσύ δεν το συνειδητοποιείς επειδή είσαι γαλουχημένος από τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία δε φταίω εγώ), και μάλιστα άνισο αφού ο εχθρός της κοινωνίας είναι παντοδύναμος, τότε σε παρακαλώ πολύ δες τα ακόλουθα λινκ:
**) https://www.iospress.gr/ios1996/ios19960721a.htm
**) https://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grdialogs/andrianopoulos_exchange.htm
**) https://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2007/11_10.htm

Σε παρακαλώ διάβασέ τα, για να μη λες ότι είναι απλώς η άποψή μου ή ότι κατεβαζω πράγματα από το μυαλό μου. Και, τελικά, οι εγχώριοι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, εκμεταλλευόμενοι κλπ είναι θύματα ΑΚΡΙΒΩΣ του ίδιου συστήματος που έχει θυματοποιήσει τους Παλαιστίνιους: πίσω και από τα δύο φαινόμενα (όπως και πίσω από τον ξεριζωμό των μεταναστών) κρύβονται τα ίδια ακριβώς μεγαλοσυμφέροντα. Οπότε απορρίπτω τελείως τη διάκριση που κάνεις μεταξύ "διαφορετικών καταστάσεων" στις οποίες υπόκεινται ο ελληνικός και ο παλαιστινιακός λαός. Προφανώς και η κοινωνική καταπίεση εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο ή ένταση εδώ απ' ότι εκεί, το πρόβλημα όμως είναι κοινό και έχει κοινή ρίζα. Μάλιστα το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.

Επίσης δεν είπα ότι η βία είναι απαραίτητη οπωσδήποτε για να επιτύχουμε την ιδανική κοινωνία, είπα απλώς ότι οι αναρχικοί θεωρητικοί δεν καταδικάζουν τη χρήση στοχευμένης βίας κατά την επαναστατική διαδικασία γιατί πολύ απλά το προηγούμενο καθεστώς θα εξαπολύσει τεράστιες στρατιές εναντίον των επαναστατών και κάπως αυτοί θα πρέπει να αμυνθούν ώστε να επικρατήσουν. Επίσης διευκρίνισα πολλάκις ότι τώρα απέχουμε πάρα πολύ από την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας και, επομένως, η τωρινή αναρχική αντιβία περιορίζεται στο πλαίσιο του ακτιβισμού ή της μινιμαλιστικής αυτοάμυνας. Στην αναρχική κοινωνία δε θα υπάρχει βία (εκτός από λίγες μεμονωμένες ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις ίσως, αλλά και αυτές θα μπορούν να υποστούν κάποιο είδος θεραπείας φαντάζομαι μέχρι τότε), γιατί πολύ απλά δε θα υπάρχει λόγος για χρήση βίας. Όταν δεν έχεις κάτι να χωρίσεις με τον άλλον δεν έχεις και το κίνητρο για χρήση βίας. Στην συνολική καταδίκη της βίας που κάνεις (επαναλαμβάνω ότι συγχέεις βία και αντιβία) διακρίνω μία υπόνοια "μαρξιστικής νομοτέλειας" που ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση, αφού ισχυρίζεσαι πως για κάποιο λόγο το σύστημα θα καταρρεύσει μόνο του. Περιττό να πω ότι αυτό είναι αναπόδεικτο αξίωμα που έχει δεχθεί ισχυρότατη κριτική από "ρεβιζιονιστές" ή μη μαρξιστές θεωρητικούς.

Επίσης κανένας ΜΑΤατζής δεν καίγεται, άσχετα του τι λένε τα κανάλια, οπότε άκυρος ο συσχετισμός σου με τους προβοκάτορες που, κακώς κατ' εσέ, δεν ξυλοκοπούμε. Όλο το επιχείρημά σου στοχεύει στο να περάσει το ψευδές μήνυμα "σύγκρουση" = "προβοκάτσια". Η αναρχική αντιβία σέβεται όσο γίνεται την ανθρώπινη ζωή (δεν αναφέρομαι σε απαίδευτα, καυλωμένα 16χρονα παιδιά που απλώς δηλώνουν αναρχικοί, έχω ήδη μιλήσει για αναρχοποιημένους χούλιγκαν και απολίτικους μπάχαλους). Οι ΜΑΤατζήδες στις πορείες (συνήθως επίσης καυλωμένοι μπάτσοι που παίρνουν χρηματικό ΜΠΟΝΟΥΣ όταν γίνονται επεισόδια, ενώ έτσι κι αλλιώς αμείβονται ικανοποιητικά σε σχέση με τους περισσότερους εργαζομένους, με κατώτερο μισθό πρωτοδιόριστου αστυνομικού να είναι καθαρά 850 ευρώ και με τα χρόνια να φτάνει έως παραπάνω από 1700 ευρώ μαζί με επιδόματα κλπ) δεν κινδυνεύουν ΚΑΘΟΛΟΥ από πέτρες, ξύλα και μολότοφ, τη στιγμή που είναι θωρακισμένοι με αδιαπέραστες ΠΥΡΙΜΑΧΕΣ στολές, κράνη, αντιασφυξιογόνες μάσκες και ασπίδες (οι περισσότεροι πυροσβέστες, καθόλου τυχαία, δεν έχουν τέτοιο εξοπλισμό γιατί δεν παίρνουν ανάλογα κονδύλια) και εξοπλισμένοι με γκλομπ (που συνηθίζουν να τα κρατούν ανάποδα, κατά παράβαση του κανονισμού, για να είναι πιο επικίνδυνα), απαγορευμένα σε καιρό πολέμου δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και φυσούνες. Είναι φανερό για όποιον έχει κατέβει σε πορείες (όχι πορείες του ΠΑΜΕ ή της ΚΝΕ:-) ότι οι αναρχικοί ασκούν αμυντική αντιβία και στις περισσότερες περιπτώσεις ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ την πορεία. Γι' αυτό και είναι εξαιρετικά σπάνιος ο τραυματισμός ΜΑΤάδων (σε πλήρη αντίθεση με τον τραυματισμό --ή και θάνατο-- διαδηλωτών).

Τη δεκαετία του '60 οι απεργοί εργάτες που συγκεντρώνονταν έξω από τη Βουλή συνήθιζαν να ξηλώνουν τα πλακάκια από τα πεζοδρόμια και να επιδίδονται σε πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς που τους αποκαλούσαν "κουμούνια" και "προδότες", σε μία εποχή σφοδρών κοινωνικών συγκρούσεων όπου δεν υπήρχαν ούτε δακρυγόνα, ούτε μολότοφ, ούτε κουκούλες, ούτε κράνη. Οι αγώνες εκείνοι σήμερα θεωρούνται επίσημα "το δημοκρατικό κίνημα του '60" από τους καθεστωτικούς σφετεριστές τους, αλλά όσοι σήμερα αγωνίζονται με τον ίδιο τρόπο (γιατί, ας μην το ξεχνάμε, τα αιτήματα του '60 εν πολλοίς ακόμη ΔΕΝ έχουν ικανοποιηθεί και ούτε πρόκειται φυσικά, καθώς ήταν και είναι υπερβολικά "ριζοσπαστικά" για μία περιφερειακή αστικοφιλελεύθερη ρεπούμπλικα όπως η Ελλάδα) αποκαλούνται "αλήτες" και "ανεγκέφαλοι".

Όμως το θέμα όπως ξαναείπα είναι άλλο: η βία και η αντιβία είναι τελείως περιφερειακά και συγκυριακά ζητήματα στον κοινωνικό πόλεμο που καθημερινά βιώνουμε, και οι περισσότεροι αγωνιστές (είτε αναρχικοί είτε μαρξιστές) δεν επικεντρώνονται φυσικά σε αυτά. Η υπερπροβολή από τα ΜΜΕ της βίας, χωρίς ποτέ να γίνεται λόγος για τα κίνητρα, τα αιτήματα ή -έστω- τα πραγματικά γεγονότα, γίνεται για λόγους τηλεθέασης και αποπροσανατολισμού του αποστασιοποιημένου κοινού. Το να αναλώνονται επομένως τόσες και τόσες αναρτήσεις σε συζητήσεις για τη βία σημαίνει ότι οι συμμετέχοντες απλώς παίζουν το παιχνίδι των ΜΜΕ.

Η μαγεία, η θρησκεία και η φιλοσοφία (μέσα από την οποία ξεπήδησε η επιστήμη) είναι τρία διαφορετικά και διαδοχικά συστήματα ερμηνείας του κόσμου, τα οποία σε κάποιον βαθμό επικαλύπτονται αφού η θρησκεία εμφανίστηκε εν μέρει μέσα από τη μαγεία και η φιλοσοφία εν μέρει μέσα από τη θρησκεία. Το κοινό που έχουν η μαγεία και η θρησκεία είναι ότι δε βασίζονται στον ορθό λόγο, σε αντίθεση με τη φιλοσοφία, και υπ' αυτή την έννοια παρομοιάζω θρησκεία και μαγεία (χωρίς να τις συγχέω προφανώς, όπως με κατηγορείς). Τώρα όσον αφορά τα "θαύματα" της θείας κοινωνίας και του "αγίου φωτός της Ανάστασης", ε, τι να πω; Έχεις την εντύπωση ότι αν ήταν πραγματικά θαύματα (δηλαδή παραβίαση των νόμων της φύσης) δε θα είχαν πέσει χιλιάδες επιστήμονες από πάνω τους να τα μελετάνε; Δε θα είχε αλλάξει όλο το φιλοσοφικό οικοδόμημα;

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός αφού, πολύ βολικά, ο Θεός εξορισμού είναι ασύλληπτος και εξωκοσμικός. Όμως με τις σημερινές μας γνώσεις απλώς δεν χρειαζόμαστε τον Θεό για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο. Όπως προανέφερα πάντως πρόκειται για προσωπικό ζήτημα του καθενός και κανένας αναρχικός δεν πρόκειται να επιβάλλει τίποτα σε κανέναν. Είναι ζήτημα ατομικής συνειδητοποίησης. Έτσι αυτά που λες περί απαγόρευσης της θρησκείας κλπ, σε παρακαλώ να τα πεις στους λενινιστές και όχι σε μένα. Η αναρχία προκρίνει πάνω απ' όλα την ατομική ελευθερία (όχι βέβαια ασυδοσία), απλώς ως νεωτερικό πολιτικό ρεύμα έχει μία ιδιαίτερη συμπάθεια θεωρητικά προς τον αθεϊστικό φυσικαλισμό (όπως ξαναείπα το ίδιο ισχύει γενικά για τους σοσιαλιστές αλλά και για τους φιλελεύθερους --θεωρητικά). Όμως επαναλαμβάνω: είναι σε τελική ανάλυση προσωπικό ζήτημα του καθενός. Και για όποιον έχει μελετήσει λίγη θρησκειολογία είναι αρκετά φανερό ότι όλες οι θρησκείες δανείζονται η μία από την άλλη, από παλαιότερες θρησκείες και από φιλοσοφικές τάσεις (η μεταφυσική και η ηθική, έστω και υπό διαφορετικό πρίσμα, είναι κοινοί τόποι νοητικής άσκησης για τη φιλοσοφία και τη θρησκεία). Πρόκειται σαφώς για ανθρώπινα κατασκευάσματα που επιχειρούν να ερμηνεύσουν ή και να χειραγωγήσουν το Σύμπαν.

Ο χριστιανισμός, στον οποίον προφανώς πιστεύεις, έχει σαφή χαρακτηριστικά αμαλγάματος ελληνικής φιλοσοφίας, παραδοσιακού ιουδαϊσμού και ελληνιστικών μυστηριακών λατρειών, ενώ η οριστικοποίηση των δογμάτων κάθε χριστιανικής σέκτας επηρεάστηκε πολύ έντονα από τα κατά τόπους πολιτικά συμφέροντα (αυτά όσον αφορά τους αξιωματικούς ισχυρισμούς περί «θείας έμπνευσης» κλπ). Τσέκαρε αν θες τα βιβλία "Religions of the ancient World: A guide" (Harvard University Press), "Ο κόσμος της ύστερης Αρχαιότητας" (Αλεξάνδρεια) και "Μυστηριακές λατρείες της αρχαιότητας" (Καρδαμίτσα). Τώρα το ότι δε σε νοιάζει τι είναι ιστορικά φασισμός και δίνεις μία δική σου ερμηνεία, προσωπικά το βρίσκω ιδιαίτερα περίεργο. Τα προπαγανδιστικά σχολικά παραμυθάκια περί διάσωσης του ελληνικού πολιτισμού από την Εκκλησία, την ίδια Εκκλησία που συνεργαζόταν, τουλάχιστον στα υψηλότερα κλιμάκια, άψογα με τις σουλτανικές αρχές το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, λιθοβολούσε τους διαφωτιστές του 18ου αιώνα και καταδίκαζε την ελληνική επανάσταση, η οποία είχε μεικτό ταξικό/κοινωνικό και εθνικιστικό/αστικό χαρακτήρα, καλύτερα να μην τα επαναλαμβάνεις. Η φεουδαρχική Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική και όπως ήδη εξήγησα δεν καταπίεζε κανέναν με βάση εθνοτικά κριτήρια (όλες οι συγκρούσεις προ του 1800, που μάλιστα ήταν σχετικά σπάνιες σε σχέση με την κατοπινή εθνικιστική/αστικοφιλελεύθερη εκδοχή των Βαλκανίων, είχαν θρησκευτικό ή ταξικό χαρακτήρα), επομένως ο "ελληνικός πολιτισμός" (προφανώς εννοείς την υστεροβυζαντινή πολιτισμική κληρονομιά) κινδύνευε μόνο από την αμορφωσιά και τη φτώχεια. Η Εκκλησία, ως συνήθως συντασσόμενη με το κράτος και την ελίτ, δεν έκανε και πολλά για να το αλλάξει αυτό.

Να διευκρινίσω πάντως ότι την εποχή που καθιερώθηκε στη Μεσόγειο (τρίτο και τέταρτο αιώνα μ.Χ.) ο χριστιανισμός είχε σαφή φιλολαϊκά και ελκυστικά χαρακτηριστικά για τους υπερβολικά θρήσκους και κοινωνικά καταπιεσμένους Ρωμαίους της εποχής, καθώς λειτουργούσε ως ένα είδος κράτους πρόνοιας το οποίο ευνοούσε τη συλλογική κοινοτική δράση και συμμετοχή, χωρίς ταξικές διακρίσεις (τότε). Αν εξαιρέσει κανείς τον ρόλο που έπαιξε στην ενίσχυση του αυτοκρατορικού συγκεντρωτισμού (και άρα της κρατικής εξουσίας) και στην οριστική παύση της ρωμαϊκής ανεξιθρησκείας μετά τη βασιλεία του Θεοδόσιου (με μία άνευ προηγουμένου καταστολή των μη χριστιανών), μπορεί κανείς να πει ότι έπαιξε θετικό ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη η επικράτηση του χριστιανισμού. Αλλά φυσικά αυτά δεν είναι μικρά πράγματα για να τα "εξαιρέσει" έτσι απλά κανείς, ενω κατά τους επόμενους αιώνες η Εκκλησία (όχι μόνο η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όπως διαρκώς επαναλαμβάνει η ορθόδοξη προπαγάνδα) "αριστοκρατικοποιήθηκε" και έγινε απλώς άλλος ένας πόλος εξουσίας.

Τέλος πάντων, νομίζω ότι ξεφύγαμε από το θέμα. Δε θέλω να προσβάλλω τα πιστεύω κανενός, απλώς αναφέρω δικά μου βιώματα, εκθέτω τις θέσεις του αναρχισμού και παραθέτω επιχειρήματα αντλημένα από την επιστήμη. Συγνώμη αν οποιαδήποτε στιγμή όξυνα τους τόνους.

Leaperman · 04-02-09

Με βάση τα τελευταία σχόλια να προσθέσω ότι «αρχή», «εξουσία», όπως θέλετε πείτε το, δε σημαίνει απαραίτητα κακοδιαχείριση και εμφανής αυταρχισμός (αν και στην Ελλάδα αυτά θριαμβεύουν). Ο αναρχικός προφανώς και δεν εναντιώνεται στη διαφθορά της πολιτικής ζωής, εναντιώνεται στο διαχωρισμό κοινωνίας (η μεγάλη λαϊκή μάζα η οποία αδυνατεί να λάβει αποφάσεις για τον εαυτό της) και κράτους (μία μικρή, και προφανώς πλούσια, ελίτ η οποία αποφασίζει για λογαριασμό όλης της κοινωνίας). Στη δημοκρατική Αθήνα, σε έναν μόνο βαθμό βέβαια (αφού δεν συμμετείχαν γυναίκες, δούλοι, μέτοικοι και παιδιά), δεν υπήρχε τέτοιος διαχωρισμός. Με άλλα λόγια ο αναρχικός εναντιώνεται στο ίδιο το κράτος, όχι στο "κακό" κράτος, και επομένως υπάρχουν αναρχικοί ακόμα και στη Σουηδία (η οποία μαστίζεται κατά πολύ λιγότερο από αυταρχισμό, φτώχεια και κακοδιαχείριση σε σχέση με την Ελλάδα). Βλέπεις, σε πολλούς ανθρώπους δεν αρέσει να αποφασίζουν άλλοι γι' αυτούς μόνο και μόνο επειδή είναι πιο πλούσιοι. Εξάλλου είναι αρκετά προφανές ότι, διαχρονικά, η κυβερνώσα ελίτ πάνω απ' όλα τοποθετεί το δικό της οικονομικό συμφέρον και μετά το γενικό συμφέρον της κοινωνίας.

Ο Πλάτων, που αναφέρθηκε, ήταν «σεσημασμένος» ολιγαρχικός της εποχής. Αν εσύ αυτό το θεωρείς ορθό, αν θεωρείς δηλαδή ποθητό δικαίωμά σου να «άρχεις» ή να «άρχεσαι», σημαίνει ότι επικροτείς τη διαιώνιση της πολιτικοκοινωνικής ανισότητας και την ετεροθέσμιση της κοινωνίας (στην κοινωνία δηλαδή απαγορεύεται να δημιουργεί τους δικούς της θεσμούς, αυτοί της επιβάλλονται από άλλους όπως η ελίτ που ελέγχει το κράτος). Δεν το αξιολογώ, άποψή σου, το αφήνω στην κρίση του καθενός. Ο Πλάτων πάντως πίστευε ρητά σε μία πεφωτισμένη ελίτ που θα κυβερνούσε τον λαουτζίκο, κρατώντας τον δέσμιο μέσω ενός κράματος φιλοσοφίας και θρησκείας (φτιαγμένο φυσικά από τον ίδιο). Ως γνωστόν η πλατωνική φιλοσοφία βασιζόταν σε θρησκευτικού χαρακτήρα δόγματα που πρόβαλλαν ξάφνου από το νου του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα, αξιώματα τα οποία θεωρούσε δεδομένα με ανεπίτρεπτο τρόπο (υπό μία σημερινή σκοπιά) και έχτιζε επάνω σε αυτά λογικές συνεπαγωγές. Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που τώρα μόνο φασιστικό θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε. Αυτά για την «προγονολατρεία» που διαιωνίζουν τα υπερανακριβή σχολικά βιβλία.

Τώρα απαντώ στις ερωτήσεις του, αρκετά ευέξαπτου, ZedBlue.
Πρώτα απ' όλα δε θέλω να επιβάλλω τις απόψεις μου στο φόρουμ, ειδικά σε ένα φόρουμ που απευθύνεται σε μαθητές οι οποίοι εύκολα επηρεάζονται από αυτά που ακούν τριγύρω λόγω ηλικίας. Απλώς εξηγώ, όσο μπορώ, τις θέσεις και την κατάσταση του σημερινού αναρχισμού γιατί υπάρχει τεράστια έλλειψη ενημέρωσης για το θέμα και μπόλικη παραφιλολογία. Επιπλέον παραθέτω ορισμένα δικά μου βιώματα.

Κατ' αρχάς, όπως διευκρίνισα, η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το έθνος, το κράτος, ή τη σημαία (αυτό το συγκεκριμένο δεν είναι αναρχική θέση, είναι επιστημονικό γεγονός). Γι' αυτό και κάποιος άνετα μπορεί να αισθάνεται Έλληνας, από τη στιγμή που μεγάλωσε σε αυτή τη γωνιά του κόσμου μιλώντας ελληνικά, χωρίς να ενθουσιάζεται για τις νίκες της Εθνικής Ποδοσφαίρου, τις χριστιανικές παραδόσεις, την υποτιθέμενη έχθρα του ελληνικού κράτους και των συνοδοιπόρων του με τις αντίστοιχες κλίκες του τουρκικού / βουλγαρικού / σλαβομακεδονικού κλπ κράτους. Επομένως δεν καταλαβαίνω γιατί με προτρέπεις να φύγω από τη χώρα μου καθώς, όπως λες, "δεν αισθάνομαι Έλληνας". Ήμαρτον, οι χρυσαυγίτες χρησιμοποιούν τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα (δε σε λέω ακροδεξιό, για να μην παρεξηγούμαστε, απλώς κάνω παραλληλισμό). Επαναλαμβάνω: η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το έθνος, το κράτος, ή τη σημαία.

Επομένως ο εμπρησμός της σημαίας, που όπως διευκρίνισα αποτελεί πράξη συμβολικού ακτιβισμού και όχι "ανεγκέφαλου φανατισμού" ή "ανθελληνισμού" και άλλες χαζομάρες, δηλώνει δύο πράγματα:
α) την αντίθεση στην ιδεολογία του εθνικισμού (μέσω της οποίας οικοδομήθηκαν τα έθνη και τα εθνικά κράτη από τους φιλελεύθερους της περιόδου 1792-1919)
α) την αντίθεση στον εξουσιαστικό μηχανισμό που είναι το κράτος (από τη στιγμή που η σημαία είναι σύμβολο ενός εθνικού κράτους)

Εξηγούμαι αναλυτικότερα (ακολουθεί κατεβατό):
************************************************************************
Μία συνεκτική εθνότητα συγκροτείται σε έθνος με τη συμβολή της ιδεολογίας του εθνικισμού, ενώ η κατασκευή των εθνών συμβαδίζει και αλληλοσυμπληρώνεται με την οικοδόμηση των αντίστοιχων εθνικών κρατών. Η εμφάνιση ενός τέτοιου εθνικισμού προϋποθέτει την ύπαρξη μίας εθνότητας αλλά και επιπλέον συνθηκών: απαιτεί μία συμπαγή κοινωνία με κοινή οικονομία, αίσθηση αλληλεγγύης και κοινού συμφέροντος, καθώς και λαϊκή διάθεση για μετάβαση από δυναστικό, οικουμενικό ή τοπικιστικό σε εθνικό κράτος. Προδιαγράφει την κατασκευή μίας «εθνικά αποδεκτής», υποκειμενικής ιστορικής αφήγησης, προωθεί –με τη βία αν χρειάζεται– μία καθολική εθνοτική ομογενοποίηση και αξιώνει το απαραβίαστο των συνόρων του νέου κρατικού μορφώματος.</p>

Στη Δύση ο αριστοκρατικός φεουδαλισμός του Μεσαίωνα, ο οποίος ευνοούσε δυναστικά και τοπικιστικά κράτη, καθώς και η πολιτισμική επικυριαρχία (και κατά τόπους συγκυβέρνηση) της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, με τον υπερεθνικό και οικουμενικό χαρακτήρα της, απέτρεψαν την εμφάνιση της ιδέας του έθνους μέχρι την Αναγέννηση (16ος μ. Χ. αιώνας), το συμβατικό τέλος του Μεσαίωνα και την απαρχή των Νέων Χρόνων. Τότε αρχίζει μία σταδιακή έξοδος από τις μεσαιωνικές συνθήκες και μία επανασύνδεση με τον αρχαίο ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, ο οποίος από κοινού με το χριστιανισμό αρχίζει να θεωρείται θεμέλιο της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Από τότε και στο εξής κερδίζει διαρκώς έδαφος ένας ορθολογικός εκσυγχρονισμός της λαϊκής σκέψης ο οποίος έρχεται σε ρήξη με τη μεσαιωνική παράδοση και τη θρησκεία, ενώ βαθμιαία εξαπλώνεται στην κοινωνία μία απομάγευση της αντίληψης για τον κόσμο και το υπερβατικό αποκαθηλώνεται ως πηγή αξιών και ερμηνειών για να αντικατασταθεί από την υλική πραγματικότητα, την επιστήμη και τον ίδιο τον Άνθρωπο. Ταυτόχρονα προχωρά ταχύτατα ένας καπιταλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας που αναβαθμίζει την πολιτική σημασία της αστικής τάξης και αδυνατίζει το παλαιό φεουδαλικό καθεστώς. Η πίστη και η συντήρηση αντικαθίστανται από την πρόοδο και την αλλαγή ως υπέρτατες αξίες, ενώ ο ατομικισμός και ο φιλελευθερισμός αναπτύσσονται ως πρωτοποριακές, ριζοσπαστικές ιδέες που οδηγούν μακροπρόθεσμα σε ανοιχτές, δυναμικές και πιο αξιοκρατικές κοινωνίες.

Οι διαδικασίες αυτές, η «νεωτερικότητα», κορυφώνονται με το Διαφωτισμό του 18ου αιώνα, ιδεολογικό άλλοθι του καπιταλισμού, των μεγαλοαστών και της αποικιοκρατίας, καθώς η Δυτική Ευρώπη αυτοαναγορεύεται νεωτερική πολιτισμική οντότητα και, με τη βοήθεια της ολοένα και πιο εξελιγμένης σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο τεχνολογίας της, υποτιμά οτιδήποτε μη ευρωπαϊκό ως πρωτόγονο. Ο ώριμος καπιταλισμός και οι νέες τεχνολογίες συναντώνται και οδηγούν στην εκβιομηχάνιση, καθοριστικό χαρακτηριστικό της νεωτερικότητας. Τελικά λίγο πριν λήξει ο 18ος αιώνας οι αστοί, με την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση, εφορμούν για την οριστική υφαρπαγή της ισχύος από τους αριστοκράτες και την Εκκλησία, με τα εθνικά κράτη και τον εθνικισμό να αποτελούν την αιχμή του ιδεολογικού τους οπλοστασίου.

Η εθνότητα για χιλιετίες δεν είχε κανένα επιπρόσθετο πολιτικό νόημα και αποτελούσε καθαρά κοινωνικό φαινόμενο, ώσπου στο δυτικό κόσμο, μετά το Διαφωτισμό, όλο και περισσότερα κράτη αναζήτησαν «νομιμότητα» στην ύπαρξη τους ισχυριζόμενα ότι εκπροσωπούν κάποιο έθνος, θέτοντας έτσι το ιδανικό του εθνικού κράτους ως καθολικό μοντέλο κρατικής υπόστασης. Το εθνικό κράτος ιδανικά έχει αμετάβλητα σύνορα που καθορίζονται αποκλειστικά από τις κοινωνικές συνθήκες, δηλαδή από τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό των εμπλεκόμενων κοινοτήτων, είναι απόλυτα αυτόνομο και υπάρχει ασχέτως από συγκεκριμένα άτομα που κατά καιρούς επανδρώνουν τα ανώτατα αξιώματα του. Η πρωτοτυπία του εθνικού κράτους ήταν ότι για πρώτη φορά προσπαθούσε να συνδέσει την έννοια του κράτους με την υποκείμενη κοινωνία, και μάλιστα με μία συμπαγή κοινωνία με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς, αξιοποιώντας ως πρώτη ύλη τις υπάρχουσες εθνότητες. Στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για αμφίδρομη διαδικασία: τα εθνικά κράτη, όχι σπάνια, σφυρηλάτησαν μέσω επιβολής πλαστούς, στενότερους δεσμούς από τους ήδη υπάρχοντες (γλωσσικούς, πολιτισμικούς, θρησκευτικούς κλπ) για να ενισχύσουν την αντίληψη της ύπαρξης ενός έθνους ή, αντίστροφα αλλά για τον ίδιο σκοπό, εκδίωξαν από τις πατρογονικές τους εστίες μειονότητες που ανήκαν σε διαφορετική εθνότητα. Η ανάδυση του εθνικού κράτους συνδέθηκε ιστορικά με τη σταδιακή αλλά θεμελιώδη αλλαγή της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στη Δύση κατά το πέρασμα από το Μεσαίωνα στους Νέους Χρόνους.

Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας το επικρατέστερο μοντέλο κρατικής υπόστασης ήταν αυτό του δυναστικού κράτους, το οποίο αντιστοιχούσε απλώς στην επικράτεια διακυβέρνησης μίας παραδοσιακά αριστοκρατικής οικογένειας ευγενών με βασιλικές αξιώσεις. Το δυναστικό κράτος μπορούσε να εκτείνεται από την κλίμακα μίας πόλης-κράτους έως την κλίμακα μίας πολυεθνικής αυτοκρατορίας, όπου συνήθως μία εθνότητα υπερείχε των υπολοίπων αλλά γενικά οι ποικίλες κοινότητες συμβίωναν αρμονικά, και η επικράτεια του μπορούσε να επεκταθεί με γάμους μεταξύ αριστοκρατών από διαφορετικές δυναστείες· ολόκληρα κράτη αποτελούσαν «προίκα» ή «κληρονομιά» και συγχωνεύονταν ή διαιρούνταν με βάση τα παραδοσιακά δικαιώματα διακυβέρνησης και τις επιμειξίες διαφόρων βασιλικών οίκων, ανεξάρτητα από τις υποκείμενες κοινωνίες και έθνη. Ένα άλλο μοντέλο κρατικής υπόστασης ήταν αυτό του οικουμενικού κράτους, δηλαδή ενός διαχρονικού κρατικού σχηματισμού με αξιώσεις διακυβέρνησης όλου του γνωστού κόσμου. Ιστορικά, οικουμενικά κράτη προέκυψαν από εξαιρετικά επηρεαστικές συγκεντρωτικές πολυεθνικές αυτοκρατορίες που υπήρξαν για κάποια εποχή κατά πολύ ισχυρότερες από οποιονδήποτε άλλον σύγχρονο τους κρατικό σχηματισμό. Τέλος, ένα ακόμα μοντέλο κρατικής υπόστασης ήταν αυτό της ανεξάρτητης, μη δυναστικής πόλης-κράτους η οποία ανήκε σε ένα ευρύτερο πολιτισμικό και γλωσσικό σύνολο κοινοτήτων αλλά αποτελούσε μία ξεχωριστή κοινωνία (π.χ. κλασική Ελλάδα, μεσαιωνική Βόρεια Ιταλία, ελεύθερες πόλεις της Χανσεατικής Λίγκας κλπ)· το εν λόγω σύνολο κοινοτήτων δε συνέθετε ένα ολοκληρωμένο έθνος καθώς έλειπε η αίσθηση της κοινής, αλληλέγγυας ταυτότητας.
************************************************************************
Ελπίζω να μην κούρασα! Το κείμενο αυτό αποτελεί μία παλαιότερη, πρόχειρη αλλά όσο πιο αντικειμενική και επιστημονική γίνεται, σύνθεση για μία εργασία ιστορίας. Οι πηγές είναι αναγνωρισμένα ακαδημαϊκά συγγράματα. Από εδώ και πέρα ακολουθεί η αναρχική "ανάγνωση" του κειμένου. Το κύριο ζήτημα είναι η διάκριση μεταξύ εθνότητας και έθνους. Η εθνότητα αποτελεί μία αυθύπαρκτη πολιτισμική κοινότητα --δεν συνεπάγεται ούτε σημαίες, ούτε εθνική ομοιογένεια, ούτε εθνικά κράτη, ούτε "εθνική μνήμη", ούτε "εθνικές έχθρες", ούτε τις γενοκτονίες και τη χειραγώγηση των μαζών στα οποία οδηγούν όλα αυτά. Σχεδόν όλες οι εθνότητες στο μεγαλύτερο μέρος των ιστορικών χρόνων έζησαν σε δυναστικά κράτη --οι πόλεμοι γίνονταν μεταξύ των ελίτ κάθε κράτους για λόγους θρησκευτικούς ή δυναστικής νομιμοφροσύνης (π.χ. οι κάτοικοι της σελευκιδικής Συρίας --που στην πλειονότητά τους δεν ήταν ελληνικής καταγωγής και, εκτός από τους αριστοκράτες, πολύ επιφανειακά μόνο ή καθόλου εξελληνισμένοι-- ζήτησαν περί το 145 π.Χ. από τον Πτολεμαίο της Αιγύπτου να τους κυβερνήσει, συνενώνοντας ουσιαστικά την ελληνιστική Συρία --η οποία αποτελούσε πατρίδα για δεκάδες εθνότητες-- με την ελληνιστική Αίγυπτο). Έτσι οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες στην Ευρώπη του δεκάτου-ογδόου αιώνα αποτελούσαν τεράστια κράτη χωρίς έθνη αλλά με εκατοντάδες εθνότητες οι οποίες --όσον αφορά τις εθνοτικές, δηλαδή πολιτισμικές, διαφορές τους-- συμβίωναν αρμονικά. Όταν ξεσπούσαν συγκρούσεις είχαν ταξικά/κοινωνικά ή θρησκευτικά αίτια. Έτσι π.χ. στην "τουρκική" Οθωμανική Αυτοκρατορία δεύτερη γλώσσα στο μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας ήταν τα ελληνικά, ελληνόφωνοι πρίγκηπες συνεργάζονταν άψογα με την κεντρική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης ελέγχοντας αυτοδιοικούμενες επαρχίες (και καταπιέζοντας πολύ αποτελεσματικά τους χωρικούς κάθε εθνότητας) κλπ. Οι πολίτες τότε δεν χωρίζονταν σε Βούλγαρους, Τούρκους, Κούρδους, Σέρβους, Έλληνες κλπ αλλά σε μουσουλμάνους, χριστιανούς και εβραίους (μέσω του συστήματως των μιλετίων).

Η ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια ήταν ένα χωνευτήρι λαών κάθε γλώσσας και κάθε θρησκεύματος. Αυτός ο κόσμος χάθηκε με την εμφάνιση της ιδεολογίας του εθνικισμού στο πλαίσιο της αστικοφιλελεύθερης επέλασης. Η αστική τάξη έπρεπε να οικοδομήσει μεγάλες ομοιογενείς εσωτερικές αγορές για να πουλά τα προϊόντα της και η εθνοτική ποικιλομορφία αποτελούσε τεράστιο εμπόδιο προς αυτόν το σκοπό, ενώ επιπλέον η διάσπαση των πολυεθνικών αυτοκρατοριών σε μικρά, αντιμαχόμενα μεταξύ τους, εθνικού χαρακτήρα κρατίδια θα επέτρεπε στις Μεγάλες Δυνάμεις να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τα τελευταία --με τη συνεργασία των τοπικών ελίτ. Έτσι κατασκευάστηκαν τα έθνη και τα εθνικά κράτη, ενώ ως αποτέλεσμα μέσα σε έναν αιώνα (μέχρι το 1919) οι φιλελεύθεροι είχαν εκδιώξει πλήρως τις παλιές αριστοκρατίες και μοναρχίες. Όμως με τις συνθήκες που τερμάτισαν τον Α' Παγκόσμιο οι φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις είχαν κανονίσει τα νέα σύνορα όπως βόλευε τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις και επομένως δεν επιθυμούσαν αλλαγές --έτσι οι όποιοι ανεκπλήρωτοι εθνικιστικοί πόθοι βρήκαν καταφύγιο στον αναδυόμενο φασισμό και ταυτίστηκαν περίπου μαζί του.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στην Ελλάδα ο πιο επιτυχής επιθετικός εθνικιστής ήταν ο φιλελεύθερος Βενιζέλος, η πολιτική αντιπαράθεση του οποίου με αντίπαλους εθνικισμούς οδήγησε σε εκατομμύρια πρόσφυγες και νεκρούς, αλλά σήμερα η λέξη εθνικισμός (τουλάχιστον σε μη επιστημονικό πλαίσιο) έχει αποκτήσει τελείως αρνητική χροιά και --λανθασμένα-- έχει συσχετιστεί αποκλειστικά με την Ακροδεξιά και με την επιθετική εκδοχή του εθνικισμού. Εθνικισμός όμως, από επιστημονική σκοπιά, είναι και η απλή πίστη στην ιστορική ύπαρξη του έθνους και άρα η εκούσια υποταγή σε ένα εθνικό κράτος.

Μετά, για κάποιον λόγο που δεν κατάλαβα, με ρωτάς αν ξέρω τι είναι ο φασισμός. Τα εξής στοιχεία λοιπόν συναποτελούν τον ιστορικό φασισμό:
α) επιθετικός εθνικισμός
β) κορπορατισμός (απαγόρευση συνδικαλισμού, μετατροπή συνδικάτων σε αταξικές ενώσεις εργαζομένων/εργοδοτών)
γ) ολοκληρωτισμός
δ) αντιφιλελευθερισμός / αντικοινοβουλευτισμός
ε) αυταρχισμός, με την έννοια της επισημοποιημένης βίας στην υπηρεσία του εθνικού κράτους

Όπως διευκρίνησα, αλλά προτίμησες να αγνοήσεις, η βία είναι οργανικό κομμάτι του φασισμού καθώς η αποφυγή της βίας εκεί θεωρείται αδράνεια/παθητικότητα (ναι, το ξέρω, ήμαρτον...). Στον αναρχισμό από την άλλη η βία καταδικάζεται πλήρως, ως άσκηση εξουσίας. Αυτό ωστόσο αφορά την αναρχική κοινωνία (δηλαδή καταδικάζεται η χρήση βίας "στο τέλος του δρόμου") και όχι κατά την επαναστατική διαδικασία που θα οδηγήσει εκεί. Εκτός αν νομίζεις ότι ένα καθεστώς που υποστηρίζεται από μία ισχυρή ελίτ πρόκειται να καταρρεύσει μόνο του, σύμφωνα με τη μαρξιστική ιστορική νομοτέλεια (το κομμάτι της μαρξιστικής θεωρίας που έχει δεχθεί την πιο δριμεία κριτική, καθώς είναι αξιωματικό και επιτρέπει τη μετάθεση της καθεστωτικής ανατροπής στη Δευτέρα Παρουσία). Η πλάκα είναι φυσικά ότι, καθώς απέχουμε πάρα πολύ από την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, η "βία των κουκουλοφόρων" που καταδικάζεις αποτελεί απλώς, στη μεγαλη πλειονότητα των περιπτώσεων, κοινωνική άμυνα και αυτοπροστασία (όπως λεπτομερειακά εξήγησα και πάλι με αγνόησες) απέναντι στη βία που εξασκεί το σύστημα (φυσική ή μη βία). Συγχέεις δηλαδή, γενικά και αόριστα, την άσκηση βίας με την αντιβία και την άμυνα (όπως αυτοί που καταδικάζουν τους Παλαιστίνιους για τις "τρομοκρατικές" τους επιθέσεις, τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι υφίστανται συστηματική γενοκτονία).

Τώρα για τα "μπάχαλα" που λες ότι δικαιολογώ, να διευκρινήσω ότι ως "μπάχαλα" αναφερόμαστε συνήθως στους χουλιγκάνους και στους άλλους απολίτικους νεολαίους που διεισδύουν στις πορείες για να ξεδώσουν, όχι στους αναρχικούς. Εσύ όμως, προφανώς συντασσόμενος με το ΚΚΕ όσον αφορά αυτό το θέμα, ως μπάχαλα θεωρείς οποιαδήποτε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κράτους (σύγκρουση που, σε αυτή τη φάση, αποτελεί μόνο πολιτικό ακτιβισμό ή --συνηθέστερα-- άμυνα). Δηλαδή οι αγρότες (που μάλιστα στην πλειοψηφία τους είναι οπαδοί του δικομματισμού) οι οποίοι συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ στον Πειραία, ύστερα από την αισχρή στάση των δυνάμεων καταστολής, αποτελούν για σένα "μπάχαλα"; Φυσικά το κύριο ζητούμενο δεν είναι η αντιβία αλλά η πολιτική δραστηριοποίηση και ενημέρωση του κόσμου απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας. Όμως έτσι κι αλλιώς η αντιβία των αναρχικών, ακόμα και οι σπάνιες, πιο επιθετικές, ακτιβίστικες πράξεις τους, αποτελούν πολύ περιφερειακό ζήτημα στον αναρχικό χώρο, τουλάχιστον στον σοβαρό αναρχικό χώρο, απλώς υπερπροβάλλονται από τα ΜΜΕ, ξεκομμένα από το πραγματικό τους υπόβαθρο και με κακεντρεχή σχολιασμό, για να αποπροσανατολίζεται ο κόσμος και να λες τώρα εσύ αυτά που λες.

Πρόπερσι είχα κατέβει σε φοιτητική πορεία. Είδα με τα μάτια μου το μπλοκ της ΚΝΕ να αρνείται να αφήσει κυνηγημένο, άοπλο και τρομοκρατημένο φοιτητή να μπει μέσα σ' αυτούς. Τον έδιωχναν ως "μπάχαλο" και τελικά τον πρόλαβαν οι μπάτσοι, οι οποίοι είχαν εξαπολύσει απρόκλητη επίθεση στους φοιτητές τους οποίους ξυλοκοπούσαν και κυνηγούσαν σε όλο το Σύνταγμα και πέριξ, με συνοδεία νέφους δακρυγόνων, για καμιά ωρίτσα. Η αφορμή; Μερικές πέτες και μπουκάλια που εκτοξεύτηκαν προς τα ΜΑΤ, τα οποία κυριολεκτικά είχαν πνίξει προηγουμένως την πορεία. Στα κανάλια μιλούσαν για "κουκουλοφόρους", "γνωστούς-αγνώστους που καταλύουν τη νομιμότητα" και "βεντέτα μεταξύ αστυνομίας και κουκουλοφόρων", ενώ το ΚΚΕ έκανε ως συνήθως λόγο για προβοκάτορες. Τους πραγματικούς προβοκάτορες όμως, τους ασφαλίτες λοστοφόρους κουκουλοφόρους που αλώνιζαν στην Αθήνα μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, δεν είδα να τους σχολιάζει κανείς.

Με ρωτάς γιατί οι προβοκάτορες που "ανιχνεύονται" από αναρχικούς σε πορείες δεν αποτελούν στόχο, προφανώς εννοώντας όπως αποτελεί "στόχο" η σημαία, και μετά με ειρωνεύεσαι επ' αυτού. Μόνο που ξέχασες ότι η σημαία δεν είναι ζωντανή. Δηλαδή τι προτείνεις, όποιος μοιάζει με προβοκάτορα να τον δέρνουμε και να τον καίμε ζωντανό; Ήμαρτον.

Η έλλειψη σεβασμού απέναντι σε θρησκευτικά, κρατικά ή καπιταλιστικά σύμβολα γιατί είναι φασισμός; Εξήγησέ το μου σε παρακαλώ, γιατί ανέλυσα ήδη το τι είναι ο φασισμός ιστορικά και δε βλέπω καμιά συσχέτιση. Και όσον αφορά το ότι αποτελούν σύμβολα στα οποία πιστεύει ο ελληνικός λαός, ποσώς με ενδιαφέρει. Η μεγάλη μάζα της κοινωνίας διατηρείται σε μία τεχνητή αμορφωσιά απίστευτου βαθμού, ώστε να μην αμφισβητούν αυτά ακριβώς τα σύμβολα, να αποτελούν παθητικούς καταναλωτές και να χάφτουν τις σχολικές μπαρούφες (όταν ήμουν Δημοτικό ο δάσκαλός μου μας είχε πει όταν μεγαλώσουμε να μην "πειραματιστούμε" και καταλήξουμε "ανώμαλοι"...). Σε μία κοινωνία όπου απόφοιτοι πανεπιστημίου πιστεύουν στη μαγεία και στην αστρολογία, εγώ γιατί να δείχνω σεβασμό απέναντι στους παραλογισμούς και στα διαιωνιζόμενα ψεύδη που προωθεί η ολιγάριθμη κοινωνική ελίτ για να αυτοεξυπηρετείται; Και ένας στους τέσσερις Αμερικανούς απορρίπτει τη θεωρία της εξέλιξης, εσύ αυτό μήπως το σέβεσαι και βλέπεις τη Θεωρία του Ευφυούς Σχεδιασμού ως "εναλλακτική επιστημονική εξήγηση"; Δε νομίζω.

Αν θέλεις περισσότερες λεπτομέρειες για κάποια από τα ζητήματα που έθιξα μπορείς να συμβουλευτείς τις παρακάτω πηγές:
*) https://en.wikipedia.org/wiki/Society#Evolution_of_societies
*) https://en.wikipedia.org/wiki/State#The_historical_development_of_the_state
*) Μαρκ Μαζάουερ - Σκοτεινή Ήπειρος: Ο ευρωπαϊκός 20ος αιώνας
*) Μαρκ Μαζάουερ - Τα Βαλκάνια
*) Άντονι Πάνγκτεν - Λαοί και Αυτοκρατορίες
*) Στάθης Γουργουρής - Έθνος-όνειρο
*) Νίκος Σβορώνος - Το ελληνικό έθνος: Γέννεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού (βιβλίο που δέχτηκε σφοδρή κριτική τόσο από την επίσημη Αριστερά όσο και από τη Δεξιά, επειδή περιείχε επιστημονικές αλήθειες και όχι φαντασιοπληξίες)
*) https://pespmc1.vub.ac.be/ (Για μία σχετικά πλήρη, σύγχρονη και επιστημονικά ακριβή "ερμηνεία του Σύμπαντος" χωρίς θρησκευτικούς ή μεταφυσικούς ακροβατισμούς ----φυσικά αποτελεί μόνο μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση και όχι απόλυτη δογματική αλήθεια, δεν το δίνω ως προκάτ "ευαγγέλιο")

Leaperman · 02-02-09

Να παρατηρήσω κι εγώ μερικά πράγματα σε σχέση με αυτά που αναφέρθηκαν (τα έχω αναρτήσει και σε άλλο φόρουμ, αυτό το βρήκα μέσω google κατά τύχη):

1) Οι αναρχικοί στην Ελλάδα έχουν μακρά ιστορία (από τη χούντα κι έπειτα) και προϊστορία (από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τον εμφύλιο). Συμμετείχαν στους περισσότερους κοινωνικούς αγώνες με ποικίλους τρόπους. Από τη στιγμή όμως που πλέον δεν υπάρχει αναρχοσυνδικαλισμός (οι σημερινοί Έλληνες αναρχικοί έχουν εξεγερσιακό αναρχοκομμουνιστικό χαρακτήρα) δεν ελκύουν ιδιαίτερα τους εργαζόμενους αλλά μόνο, σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό, φοιτητές και μαθητές, γι' αυτό και στους απέξω ο αναρχισμός φαίνεται ως «εφηβική» ιδεολογία. Φυσικά αυτό ιστορικά είναι λάθος. Εν μέρει όμως είναι σωστή η κριτική των μαρξιστών ότι ο σημερινός αναρχισμός δεν συνδέεται με τους εργαζομένους και άρα έχει μικροαστικά χαρακτηριστικά. Από την άλλη βέβαια έχουν υπάρξει θεωρητικοί που αποδίδουν στον αναρχοσυνδικαλισμό αστικά χαρακτηριστικά, οπότε σε τελική ανάλυση «έτσι είναι αν έτσι πιστεύετε».

2) Οι τρόποι δράσεις τους έχουν μεγάλη ποικιλία. Πορείες, παρεμβάσεις, καταλήψεις, αφισοκολλήσεις, μικροφωνικές, εμπρηστικές επιθέσεις σε συμβολικούς στόχους (εθνική σημαία, κρατικά οχήματα και κτήρια, τράπεζες, πολυκαταστήματα). Προφανώς τα ΜΜΕ, παίζοντας καλά τον ρόλο τους, προβάλλουν μόνο τις τελευταίες αυτές βίαιες ενέργειες, αποκομμένες μάλιστα από το ιδεολογικό τους υπόβαθρο, έτσι ώστε ο μέσος αμόρφωτος Έλληνας δεξιός μικροαστός να νομίζει πως αναρχία σημαίνει «χάος» και οι αναρχικοί είναι «ανεγκέφαλα πιτσιρίκια».

3) Στις περισσότερες περιπτώσεις οι πορείες των αναρχικών είναι απόλυτα ειρηνικές --γι' αυτό και οι περισσότεροι δεν μαθαίνουν ποτέ γι' αυτές. Μόνο όταν υπάρχουν αναρχικά μπλοκ σε μαζικές πορείες και κάποιο καυτό ζήτημα στην επικαιρότητα (π.χ. πρόπερσι ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ ο οποίος συνάντησε μεγάλες συνδικαλιστικές αντιδράσεις) η εκάστοτε κυβέρνηση υποκινεί ταραχές, με τα ΜΑΤ να αναζητούν αφορμή για να διαλύσουν την πορεία και τα πιο μαχητικά κομμάτια της τελεταίας (όχι απαραίτητα αναρχικοί) να απαντούν με πέτρες και μολότοφ. Είναι εξαιρετικά σπάνιο οι αναρχικοί να ξεκινήσουν απρόκλητα βίαια επεισόδια (άλλο φυσικά το τι δείχνουν τα κανάλια). Στις περισσότερες βίαιες πορείες που έχω πάει (άσχετα αν υπάρχουν αναρχικοί μέσα) οι μπάτσοι κλείνουν δρόμους, «πνίγουν» και προκαλούν τους διαδηλωτές, κάποιος διαμαρτυρώμενος τους πετά αυγά ή μπουκάλια και αυτοί απαντούν με δακρυγόνα και επικίνδυνα χημικά. Τότε ξεκινούν τα επεισόδια και οι αναρχικοί (μάλλον άθελά τους) λειτουργούν ως ασπίδα προστασίας των υπόλοιπων διαδηλωτών.

4) Όταν γίνονται συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ή επιθέσεις σε συμβολικούς στόχους, οι οποίες είναι ακτιβίστικες ενέργειες ξεκάθαρα στοχευμένης βίας με σαφές πολιτικό μήνυμα, πολύ συχνά διεισδύουν αναρχοποιημένοι χούλιγκαν ή ασφαλίτες προβοκάτορες δίνοντας έτσι πάτημα στην αντιαναρχική προπαγάνδα των ΜΜΕ και του ΚΚΕ. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις οργανωμένοι αναρχικοί διώχνουν από τα μπλοκ τους άτομα που θεωρούν προβοκάτορες (καμία σχέση βέβαια με ΚΝΕ, η οποία κυριολεκτικά δίνει άτομα στους μπάτσους και γι' αυτό λαμβάνει τα εύσημα από ΝΔ και ΛΑΟΣ).

5) Αναρχία δεν σημαίνει έλλειψη οργάνωσης, έλλειψη δομών ή ουτοπία. Σημαίνει απλώς αντιιεραρχικές οργανωτικές δομές όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται αμεσοδημοκρατικά και με πλειοψηφία, επομένως προϋποθέτει το κράτος να έχει αντικατασταθεί από συμμετοχικές συνομοσπονδιοποιημένες κοινότητες και η οικονομία της αγοράς από κάποιο άλλο, μη εξουσιαστικό/καταπιεστικό/ταξικό σύστημα οικονομικής παραγωγής και διανομής αγαθών (εδώ υπάρχουν διαφωνίες αλλά και πληθώρα προτάσεων, κάποιες από τις οποίες έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία έως έναν βαθμό στην πράξη). Ας σημειωθεί ότι η κατάργηση της ιδιοκτησίας (όπως και στον μαρξιστικό κομμουνισμό) κατά κύριο λόγο σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και της γης, όχι ότι θα μου πάρουν το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια για να το δώσουν σε κάποιον που δεν έχει (αν και φυσικά ο αναρχισμός ευνοεί την εθελοντική προσφορά και την αλληλεγγύη).

6) Ας καταλάβουν όλοι επιτέλους ότι «φασισμός» δεν σημαίνει «κρύβω το πρόσωπό μου» ή «ασκώ βία», «δημοκρατία» δεν σημαίνει «ελευθερία του λόγου» ή «έλλειψη βίας», «αναρχισμός» δεν σημαίνει «ψηφοθηρική σοσιαλδημοκρατία» (αυτά περί συσχέτισης, από τα ΜΜΕ και τους φασίστες, μεταξύ αναρχικών και ΣΥΡΙΖΑ) και «σημαία / έθνος / κράτος» δεν σημαίνουν «κοινωνία».

7) Οι αναρχικοί (γενικότερα οι περισσότεροι νεωτερικοί, είτε σοσιαλιστές είτε φιλελεύθεροι) απορρίπτουν το υπερβατικό και την πνευματοκρατική μεταφυσική, άρα απορρίπτουν τη θρησκεία ως παραίσθηση, ξεπερασμένη μέθοδο ερμηνείας του κόσμου και εισηγητή ετερονομίας στην κοινωνία. Πολύ περισσότερο όμως απορρίπτουν τα οργανωμένα ιερατεία, τα οποία έχουν ξεκάθαρα εξουσιαστικό χαρακτήρα και πολλάκις λειτουργούν ως δεκανίκια του κράτους, της κοινωνικής ετεροθέσμισης και της καταπίεσης. Από εκεί προκύπτει και η έλλειψη σεβασμού σε θρησκευτικά σύμβολα ή πρόσωπα (όπως και η έλλειψη σεβασμού στους μπάτσους ή το κράτος, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα). Ωστόσο σε τελική ανάλυση η σχέση ενός αναρχικού με το θείο είναι μόνο προσωπική υπόθεση, κάποιος σοσιαλιστής δεν είναι απαραίτητα φυσικαλιστής/υλιστής.

8) Ακριβώς επειδή όλα εξαρτώνται από την προσωπικότητα του καθενός, ο αναρχισμός ως πολιτικό ρεύμα δεν είναι υπεύθυνος για πράξεις των μελών του που κρίνονται αρνητικά. Έτσι για κάθε αναρχικό που απλώς γράφει συνθήματα και κατεβαίνει στις πορείες με μαύρα μαντήλια, υπάρχουν δέκα που επιπλέον οργανώνουν δράσεις και προσπαθούν να κινητοποιήσουν πολιτικά τον κόσμο. Όσον αφορά τη βία δεν υιοθετείται ούτε καταδικάζεται εξολοκλήρου. Ο αναρχισμός δέχεται τον στοχευμένο βίαιο ακτιβισμό όταν και όπου πρέπει, ανάλογα με τις συνθήκες και με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα τα «επεισόδια» που προβάλλει η τηλεόραση είναι απλώς άμυνα των διαδηλωτών απέναντι στην επίθεση των ΜΑΤ. Αντίθετα π.χ. ο φασιστικός χώρος, ο οποίος έχει ως οργανικό του στοιχείο τη βία και την περιστολή των ελευθεριών, είναι υπόλογος συνολικά για τις ανάλογες πράξεις των μελών του.

9) O αναρχισμός εν μέρει είναι ένας προσωπικός δρόμος μύησης, όπου πρέπει μόνος να συνειδητοποιήσεις ξανά το σφάλμα και το ψέμα της εξουσίας σε κάθε μορφή της. Διαφωνώ κάθετα με αποψάρες του τύπου «ο αναρχισμός είναι γαμάτος αλλά δεν έχει σχέση με τους Έλληνες αναρχικούς που απλώς καίνε και σπάνε ό,τι βρουν». Το μόνο που δηλώνουν τέτοιοι ισχυρισμοί είναι άγνοια και έλλειψη επαφής με ενεργούς πολιτικούς χώρους (αναμενόμενο βέβαια σε μαθητές μικρής ηλικίας, δεν κατηγορώ κανέναν).

Άλλα μηνύματα του μέλους Leaperman σε αυτό το thread

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος