Τραγούδια για την 17η Νοεμβρίου

[Αμπελοφιλόσοφος]

Και το "Ο Μπαρμπα-Γιάννης και η απολησμονιά" απο Active Member ειναι καλο κατα τη γνωμη μου, αν και δεν αναφερεται μονο σε γεγονοτα που συνεβησαν επι χουντας... Δεν ξερω αν θα ταιριαζει...

https://www.youtube.com/watch?v=3icf8Jt0XKA
Στου μπάρμπα Γιάννη τη βεράντα μυρίζει γιασεμί
φέρμα κουβέντα στριφτάρι κι αβέρτα οι στοχασμοί.
Των ματιών το βούρκωμα θυμάμαι και τα γέλια,
τις μνήμες για σπουδαίους και για κενά βαρέλια.

Την βύθισή του στα μαύρα περασμένα
(τα για όλους ξεχασμένα) την 'εκανε για μένα
στα χαρτογραφημένα απ' τους αποθηριωμένους
με πήγε από μέρη λεύτερα τόπους ξεσφραγισμένους.

Πάμε Ακροναυπλία γι’ αρχή μ’ αψηφισιά
για κάποιους μοναξιώτες μ’ ένα φεγγίτη μοιρασιά.
Θυμάμαι από τη Θήβα έναν λεβέντη γιατρό
η «ΟΠΛΑ» του ‘χε τάξει να τον βρούνε μισερό.
Τον βρήκαν κρεμασμένο θα ‘βγαινε σε έναν μήνα
και κλέψαν το τεφτέρι του που θα δινε στον Στίνα.
Να σε πάω Ικαρία, Μακρόνησο ή Γιάρο
για τη σιωπή μου εκεί κάποιοι με λέγαν «Χάρο».
Δεν ήμουν στα κοπαδιαστά, στους κωλοπετσωμένους
ήμουνα ήδη στους νεκρούς τους κατασταλαγμένους.
Ξέρεις, απ’ τα κοπάδια κάποιους τους είδα υπουργούς,
κυβερνήτες πατεράδες και γυιούς.
Μα φτου στο διόλο, σκατά στο στόμα μου
στην ψυχή ο παραδαρμός κι όχι στο σώμα μου.
Εμάς, του «τίποτα» μας σκοτώναν με το γάντι
ή ύστερα απ’ το πετσόκομα μας δίναν πασαβάντι
και την στάμπα τους σε κάθε τρισκατάρατο,
γιατί η ιστορία στον τόπο αυτό είναι κατουροκάνατο
και αυτή που λες εσύ, μικρή κοσμογωνιά,
μια χαμηλοβλεπούσα είναι στην απολησμονιά.

Θα σου πω στα γρήγορα (πράγμα δυσκολοκάμωτο)
για κάθε προτάτο πλανερό και ατσαλάκωτο.
Το ΕΑΜ, τη Βάρκιζα, τα μαζεμένα «Yes»,
το κόμμα και την αποχή από τις εκλογές.
Τον Παπάγο, τον Πλαστήρα και τον βασιλιά,
τους αποστάτες και της Χούντας τη ληστοφωλιά,
το ΠΑΚ, την αντίσταση απ’ το παράνομο κόμμα
- οι εκλεκτοί στα Παρίσια κι οι άτυχοι στο χώμα.
Για το νόμιμο κόμμα, το δώρο του εθνάρχη,
την αλλαγή, το καθεστώς του όπως λάχει,
τους κοσκωτάδες και το ροζέ ’89
σερί πάει η γεννοβολιά μέχρι τούτη τη γενιά.
Θα ‘θελα να με ρώταγες ποιος σκότωσε τον Άρη,
ποιος έδωσε τον Ράπτη και τον Καστοριάδη,
ποιος τον Λαμπράκη σκότωσε και ποιος τον Παναγούλη,
ποιος κρυβόταν πίσω από το μάυρο κουκούλι.
Τίνος Ρέμβη ήτανε η χουντομορταρία
και ποιοι οι ανθρωποφύλακες στα κελιά τα κρύα.
Ποιοι λοιδωρούσαν τα παιδιά στο Χημείο
και ποιοι της λευτεριάς δεν περάσαν το πορθμείο.
Ρώτα με λεβέντη μου, μέρες να σου λέω,
γι’ άλλα θα βλέπεις να γελώ και γι’ άλλα ίσως να κλαίω.
Κοντεύω τα εκατό – μεγάλη σερμαγιά
μα έξω απ’ το μνημούρι μου η απολησμονιά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Trolletarian]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[garch]

Scorpions στη 17 Νοέμβρη? Τέσπα τόσα τραγούδια υπάρχουν.

Spoiler

Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη

Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Μη με ρωτάς-Μάνος Λοΐζος.

Και γενικότερα όσα είπε ο pipis852,είναι πολύ καλά.

Ε όσο να ΄ναι έχει την ίδια σχέση με το χιλιοπαιγμένο "the wall", ίσως και παραπάνω.

Ξυλούρη (το αυτονόητο που σχεδόν παραλείπεται) είπε κανείς?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αμπελοφιλόσοφος]

Τα παρακατω δεν ξερω αν ταιριαζουν γαντι, παντως κατι ειναι...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Pasipoy]

H Γιορτή των παλιών καλών going through

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Trolletarian]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Χριστιάννα ^^]

Εδώ είμαστε:





Η έξοδος από την ψευδαίσθηση ήτανε την Παρασκευή γύρω στις 7 η ώρα, όταν ήρθε στα γραφεία της συντονιστικής επιτροπής το θυμάμαι χαρακτηριστικά, δηλαδή τον είδα, τον είδα με τα μάτια μου ένας φοιτητής που ʽχε τα χέρια του μέχρι τους αγκώνες ματωμένα και μας έλεγε κλαίγοντας ότι:
Ξημέρωσε για μένα ο ήλιος δεν έλαμψε
Θυμάμαι χτες το κορίτσι που μου γέλασε
Και ντρέπομαι γιατί είχα δάκρυα στα μάτια
Την αντίκρισα σκυφτός κι η καρδιά μου ήταν κομμάτια
Θα ʽθελα «σʼαγαπώ» να της έλεγα
Όμως έπεσε νεκρή και στον ώμο της έκλαψα
Πώς να μην νιώσεις όσο κι αν φοβήθηκες για μένα
Εγώ είδα τα όνειρά μου να ʽναι λερωμένα μʼαίμα
Είχα κλειστεί στη νομική το ʼ72
Ήμουν ο πρώτος επισκέπτης στο στρατοδικείο
Είδα το φίλο μου να πέφτει από αδέσποτη σφαίρα
Δακρυγόνα είδα, που έκαναν τη νύχτα μέρα
Κι όταν έψαξα ένα χάδι απ τον πατέρα μου να πάρω
Θυμήθηκα, ήταν εξόριστος στη Γυάρο
Σε θυμάμαι καλά, κάπου σε έχω ξαναδεί
Είσαι απ αυτούς που φωνάζαμε συνθήματα μαζί
Είσαι ο μπάτσος που με μανία με χτυπούσε
Κι όταν έπεσε η χούντα μαζί χειροκροτούσε
Σου ʽγραψα στον τοίχο «δε θα περάσει ο φασισμός»
Στ αυτιά μου ηχεί ακόμα ο φοιτητικός σταθμός

(εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο
Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών
Των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων
«αδέρφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες
Πως είναι δυνατόν, πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέρφια σας;
Να χυθεί ελληνικό αίμα» )

Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά
Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά
Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά
Τα φοιτητικά μου χρόνια τελείωσαν ξαφνικά… x2

Εφαρμογή του Συντάγματος του ʽ67
Κι όλα αυτά σιγά, σιγά μην σπάσουν τα αυγά
Ένα κράτος βυθισμένο στο ψέμα, στο ψέμα
Διαδηλώσεις πολλές, πνιγμένες στο αίμα
Ποιος έβαψε, ποιος το φθινόπωρό μας άλικο
Και πόσοι αντίκρισαν κατάματα το άδικο;
Πως έγινε, πως αδέρφια να σκοτώνουν τʼαδέρφια τους
Φταίνε μαλάκες που δεν ξύπνησαν στα κέφια τους
Πως γίνεται ; πώς; Σε ρωτάω αν ξέρεις πες μου
Να προλάβω να πεθάνω πριν τελειώσω τις σπουδές μου
Ποιος γέλασε; Και μας είπε μειονότητα
Ελλάδα σε στιγμάτισαν μέσα στην ανθρωπότητα
Οι φωνές μας ζουν μέσα την ιστορία
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»
Τα όνειρά μας, άθελά μας κάναμε στη μπάντα
Και πίσω απ όλα οι αμερικάνοι όπως πάντα
7 ολόκληρα χρόνια σ ένα κράτος φοβισμένων
Ελλάς, Ελλήνων, φυλακισμένων
Ήμουνα μέσα τη νύχτα εκείνη του 73 έχω βάψει με το αίμα μου τη λέξη ελευθερία

Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά
Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά
Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά
Τα φοιτητικά μου χρόνια τελείωσαν ξαφνικά…

Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά...
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά...
Στη πύλη που την έριξαν δειλά
Στη πύλη που την έριξαν δειλά
Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά
Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αμπελοφιλόσοφος]

Ακομα:





Επισης σε μια γιορτη για τη 17 Νοεμβρη μπορει να γινει το εξης:

Ξεχωριστε 1-2 τραγουδια που μπορουν να ερμηνευτουν απο χορωδια χωρις τη συνοδεια μουσικων οργανων και πειτε στους παρευρισκομενους να δινουν ρυθμο χτυπωντας με τα δαχτυλα (ξερετε, αυτο που κανουν και στο ζεϊμπεκικο π.χ. οταν μερακλωνουν, δεν ξερω αν υπαρχει καποια συγκεκριμενη λεξη για να το περιγραψει κανεις ).

Αυτο γινοταν και στα κεντρα οπου τραγουδουσαν "περιεργα" τραγουδια επι χουντας. Η ασφαλεια θελοντας να τα σταματησει αλλα ταυτοχρονα να φανει και "διακριτικη", εμπαινε μεσα και ελεγε οτι πρεπει να σταματησουν λογω του οτι κανουν πολυ φασαρια τα παλαμακια και οι μουσικες. Ε, κι ετσι, οι καλλιτεχνες, αντι να σταματησουν να παιζουν, συνεχιζαν σε πιο "χαμηλους" τονους με αυτο τον τροπο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[spyroskaftanis]

Αν θέλετε να ξεφύγεται από τα καθιερομένα και να κάνετε κάτι προτότυπο θα μπορούσατε να φτιάξετε ένα βιντεάκι χρησιμοποιόνταν ένα τραγουδάκι επανασταστικό τέτοιο στυλ: https://www.youtube.com/watch?v=P2TRyqoi2T4&feature=related

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αμπελοφιλόσοφος]

Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα
με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,
ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές
στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.
Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,
όμως, μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.
Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο
που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.
Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,
'ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.
Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια
γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.
Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη·
ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη
που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια
ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.
Είναι όλα εδώ, παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,
πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.
Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο
κι έτσι το χώμα που έχεις μπει, δεν είναι γόνιμο.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα
να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα.
Σου' πα να με κάνεις δράκο
να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.

Είναι όλα ίδια, μαστρο Μίκη*, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι.
Ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.
Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα.
Ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.
Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,
ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.
Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου.
Θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.
Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,
δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.
Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες
από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.
Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,
ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.
Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,
σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.
Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα
κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα
- δήθεν καπάτσα - τη βλέπω, και την είδες από παιδί·
ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα....
Σου 'πα να με κάνεις δράκο...
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα να τους τη σπάω,
μάθε με να γράφω με το ζερβό.

*εννοει τον παππου του (Μιχαλη), οχι τον Θεοδωρακη.



Έξω απ την πόρτα μας
Γυρνάνε,
έξω απ την πόρτα μας οι μπάτσοι τριγυρνάνε, μάς ζητάνε.
Λυσσάνε·
κρύψτα βιβλία αν τα βρουν, θα μάς τραβάνε.
Χτυπάνε,
κι απ το μισάνοιχτο παράθυρο κοιτάνε και ρωτάνε,
που να ναι
αυτή η παράξενη σκιά που κυνηγάνε...

Πρώτη μου σύντομη διήγηση απ τα χρόνια της σιωπής
με τσιλιαδόρο τον αέρα στα ελλενίτ της σκεπής
τα καρακολια μαζεμένα στη γωνία με φακούς και λοστούς
η νύχτα θάρρευε όσους η μέρα είχε σκυφτούς,
τους κυνηγούς των πεποιθήσεων,
τις μπασκίνες των μετέπειτα εδώ κυβερνήσεων.
Λοιπόν, θυμάμαι το βλέμμα προς την πόρτα του παππού μου,
εγώ να κάνω πως θυμάμαι να χω και το νου μου.
Από δίπλα η φασαρία, κάποιον χτυπάγανε
είχαν γορτή πριν εκεί και τραγουδάγανε.
Βρήκαν και κάτι βιβλία και τους μαζέψανε,
ίσως να βρήκαν τη σκιά που γυρεύανε,
για σίγουρα όμως χτύπησαν δίπλα και σε μας
ρίξαν φως από τις γρίλιες κι ένας φουκαράς
που είχε έναν φοίνικα φλαμπέ πάνω στην αγκράφα,
έσπρωξε την πόρτα, μεγάλη γκάφα.

Πρόσφατες εικόνες, βιονικά τα καρακόλια,
δημοκράτες οι άρπαγες και χημικά τα βόλια,
νεολογισμοί, αφορισμοί κι εξοστρακισμοί,
οι κάμερες πασχίζουν για του κράτους την τιμή.
Όμως τώρα τραγουδάμε όλοι ανενόχλητοι.
Χωριστά οι ξυπόλητοι, οι ρεφόρμες και οι απόλυτοι.
Μας την πέφτουν πάνω στο φεύγα στην τρεχάλα,
λίγο μπουντρούμι και digital κρεμάλα.
Τότε το κάθε μέρος είχε το ρουφιάνο του·
τώρα που ο καθένας έχει από ένα μπάτσο πάνω του
κι αν χτυπάν την πόρτα όλα είναι βάση νόμου
δωρεάν η είσοδος στο σπίτι του τρόμου
πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει
πότε ο σκιαγμένος τους φρουρός θα πυροβολήσει.
Παίρνει εκδίκηση ο φασίστας ο ευνούχος
τώρα ο μπάτσος είναι γείτονας μας κι αριστούχος.

Χτυπάνε,
η διαταγή είναι στο ψαχνό να μας χτυπάνε, κι όπως να ναι
Βαράνε, για να ξορκίσουνε τον φόβο τους γελάνε.
Πετάνε,
τα χημικά που έχουνε λήξει μας κερνάνε, μας μεθάνε.
Ρουφιάνε,
μόνοι τους φτιάξαν τη σκιά που κυνηγάνε.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ: Γενικα απο Ακτιβ Μεμπερ δυσκολα θα σας αφησουν να βαλετε κατι, τουλαχιστον σε εμας δεν μπηκε κατι...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_Silence_]

εμεις θα τραγουδησουμε και το ''γυριζω τις πλατες μου στο μελλον''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.