Σέρρες-Τραγωδία: Ένας μαθητής νεκρός από έκρηξη λέβητα Δημοτικού Σχολείου

[Scandal]

Σέρρες-Τραγωδία: Ένας μαθητής νεκρός από έκρηξη λέβητα Δημοτικού Σχολείου

Έκρηξη σε δεξαμενή καυσίμων σημειώθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας σε δημοτικό σχολείο στις Σέρρες, με αποτέλεσμα δύο παιδιά να τραυματιστούν ελαφρά και άλλο ένα να έχει εντοπιστεί στο χώρο χωρίς τις αισθήσεις του. Η έκρηξη σημειώθηκε από άγνωστους μέχρις στιγμής λόγους στο 9ο Δημοτικό Σχολείο...

www.esos.gr

Δεν ξέρεις από που θα σου ρθει Συλλυπητήρια στην οικογένεια.

 

[nPb]

Ακριβώς, η ζωή είναι άδικη και μικρή. Γι' αυτό ας νιώσουμε λίγο την έννοια των λέξεων και ας χαιρόμαστε περισσότερο καθημερινά.

Σήμερα σκεφτόμουν στο δρόμο μετά την είδηση αυτή ότι πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να αγχώνομαι, να πιέζομαι ψυχολογικά λόγω δουλειάς ή σπουδών παλιότερα χωρίς να υπάρχει τελικά, ουσιώδης λόγος. Βέβαια τότε που περνάς τη φάση λες δεν ξέρεις τι τραβάω ή νιώθεις ότι βαλτώνεις. Κάνοντας όμως μια ιστορική αναδρομή δεν είδα να βγήκε κάτι από αυτό. Ακόμη και η τιμωρητική "στιγμή" πέρασε όπως και οι διάφορες εντάσεις, προσβολές, νεύρα κτλ, γονιών, αφεντικών, φίλων, καθηγητών, κτλ. Πάει, σαν μια ιστορία από τα παλιά. Τελείωσε. Πολλοί καθηγητές, προϊστάμενοι, συνεργάτες κα, μπορεί να γέρασαν ή και να πέθαναν άρα η γνώμη τους έληξε. Όλα εξωμαλύνονται στο χρόνο και πάμε μπροστά. Έχει μεγαλύτερη σημασία να βλέπουμε λίγο τις αγχωτικές καταστάσεις με περισσότερη απόσταση βγάζοντας τον εαυτό μας έξω από αυτό, γιατί απλά χάνεται χρόνος ζωής σε όχι και τόσο ουσιώδη θέματα. Μετά έρχονται και κάτι τέτοιες αναποδιές με το κακόμοιρο παιδάκι, και λες δόξα τω θεώ που είμαι ζωντανός και σήμερα. Είναι από τις στιγμές που μηδενίζεις ψυχοσωματικά και βλέπεις πόσο τοξική κοινωνία έχουμε φτιάξει χάνοντας τη ζωή μέσα από υποκειμενικά νεύρα και εντάσεις χωρίς πραγματική σημασία.

 

[Jim175]

Ακριβώς, η ζωή είναι άδικη και μικρή. Γι' αυτό ας νιώσουμε λίγο την έννοια των λέξεων και ας χαιρόμαστε περισσότερο καθημερινά.

Σήμερα σκεφτόμουν στο δρόμο μετά την είδηση αυτή ότι πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να αγχώνομαι, να πιέζομαι ψυχολογικά λόγω δουλειάς ή σπουδών παλιότερα χωρίς να υπάρχει τελικά, ουσιώδης λόγος. Βέβαια τότε που περνάς τη φάση λες δεν ξέρεις τι τραβάω ή νιώθεις ότι βαλτώνεις. Κάνοντας όμως μια ιστορική αναδρομή δεν είδα να βγήκε κάτι από αυτό. Ακόμη και η τιμωρητική "στιγμή" πέρασε όπως και οι διάφορες εντάσεις, προσβολές, νεύρα κτλ, γονιών, αφεντικών, φίλων, καθηγητών, κτλ. Πάει, σαν μια ιστορία από τα παλιά. Τελείωσε. Πολλοί καθηγητές, προϊστάμενοι, συνεργάτες κα, μπορεί να γέρασαν ή και να πέθαναν άρα η γνώμη τους έληξε. Όλα εξωμαλύνονται στο χρόνο και πάμε μπροστά. Έχει μεγαλύτερη σημασία να βλέπουμε λίγο τις αγχωτικές καταστάσεις με περισσότερη απόσταση βγάζοντας τον εαυτό μας έξω από αυτό, γιατί απλά χάνεται χρόνος ζωής σε όχι και τόσο ουσιώδη θέματα. Μετά έρχονται και κάτι τέτοιες αναποδιές με το κακόμοιρο παιδάκι, και λες δόξα τω θεώ που είμαι ζωντανός και σήμερα. Είναι από τις στιγμές που μηδενίζεις ψυχοσωματικά και βλέπεις πόσο τοξική κοινωνία έχουμε φτιάξει χάνοντας τη ζωή μέσα από υποκειμενικά νεύρα και εντάσεις χωρίς πραγματική σημασία.

Η ζωή είναι ωραία, εμείς τη δυσκολευουμε τόσο πολύ. Εγώ κάθε μέρα σκέφτομαι θετικά και ότι όλα θα πάνε καλά, έτσι τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα από ότι περιμένω. Η ζωή δεν είναι καθόλου μικρή, τουλάχιστον 80 χρόνια είναι πάρα πολλά για να ζήσεις όπως εσύ θες