Οδηγίες χρήσης για σπουδές με χρόνια πάθηση;

[margg]

Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση σε αυτή την ερώτηση, ίσως απλά να θέλω να πω τον πόνο μου. Ένα μήνα αφότου πέρασα στο τμήμα που περίμενα χρόνια, ξεκίνησα να έχω ενοχλήσεις στο δεξί μου μάτι. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από πολύ πόνο και ένα σωρό εξετάσεις, διαγνώστηκα 1 μήνα αργότερα με πολλαπλή σκλήρυνση. Είπα, "δε θα το βάλεις κάτω" και συνέχισα απτόητη, παρά τη θεραπεία με την κορτιζόνη, για να επανέλθω από την υποτροπή και παρά τους πόνους. Όπως σας είπα, την ήθελα πάρα πολύ τη σχολή, επομένως ήταν σα να μην έβλεπα αυτό που ερχόταν. Στο εαρινό το ίδιο σκηνικό, στο αριστερό μάτι. Πιέστηκα υπερβολικά πολύ, συμμετείχα σε ομαδικές εργασίες, έπαιρνα κορτιζόνη στο μεγαλύτερο μέρος του εξαμήνου και εκεί που είπα ότι θα δώσω έστω 3 μαθήματα, έρχεται μια τρίτη υποτροπή μια εβδομάδα πριν την εξεταστική για να με τσακίσει. Αυτή ήταν η χειρότερη. Διήρκησε όλο το καλοκαίρι, κάνοντάς το εφιαλτικό, για να δείξουν οι νέες μαγνητικές στο τέλος του Σεπτέμβρη ότι η μορφή σκλήρυνσης που έχω συγκαταλέγεται στις καλπάζουσες. Εξελίσσεται με γοργό ρυθμό. Έκανα πάλι ένα σωρό εξετάσεις, γιατί έπρεπε να αλλάξω θεραπεία. Κατέληξα το Δεκέμβριο να αλλάξω λοιπόν θεραπεία. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που υπήρχαν ελπίδες να έρθω στον τόπο σπουδών κατά το εαρινό εξάμηνο. Αν έβγαιναν σε νορμάλ επίπεδα οι εξετάσεις αίματος μετά τη νέα θεραπεία, θα ερχόμουν. Κι έτσι κι έγινε. Έχω ένα μήνα εδώ και δεν ξέρω τι νιώθω. Ο ενθουσιασμός έχει αντικατασταθεί από άγχος. Ενώ νόμιζα ότι μετά από όλα αυτά που πέρασα, θα αισθάνομαι πιο δυνατή και θα δίνω λιγότερη σημασία σε μικροπράγματα, όπως και στους βαθμούς, κοντεύει να μου στρίψει. Φοβάμαι μην πάθω κάτι καινούριο. Ψάχνω όλη την ώρα νέους τρόπους να διαβάσω, ώστε να μην επιβαρύνω τον οργανισμό μου. Αισθάνομαι ότι και τώρα που το μοιράζομαι εδώ, είναι σα να ψάχνω οδηγίες χρήσης για το πώς να αποφοιτήσω χωρίς να δημιουργήσω μεγαλύτερο πρόβλημα στην υγεία μου απ' ό,τι ήδη υπάρχει. Γράφω με την ελπίδα κάποιος που έχει αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για σκπ, να μου πει ότι γίνεται, ακόμη και με τη νόσο. Αισθάνομαι απλά ότι ήρθα από το νοσοκομείο, στο πανεπιστήμιο. Σα να μην έχουν καμία διαφορά. Ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένη. Αν ακούγεται σαν κλάψα, ίσως έχετε δίκιο, απλά ήθελα να τα πω.

 

[Guest 292010]

Δυστυχώς δεν έχω ανάλογη εμπειρία για να μπορέσω να κατανοήσω 100% αυτό που νιώθεις. Ωστόσο, θεωρώ ότι θα σου ήταν πολύ βοηθητική η ψυχοθεραπεία. Δεν ξέρω αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, αλλιώς μπορείς να απευθυνθείς στο πανεπιστήμιο που υπάρχει τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης. Ή στην πόλη που είσαι να βρεις δωρεάν προγράμματα.
Πέρασες και περνάς κάτι πολύ δύσκολο σε μικρή ηλικία κι είναι πολύ λογικό να γεμίσεις με άγχος και ανασφάλεια. Σίγουρα κάποιος ψυχολόγος μπορεί να σε υποστηρίξει.
Φαίνεται ότι όλο αυτό το αντιμετώπισες πολύ ώριμα, με δύναμη και σθένος. Ωστόσο νιώθω ότι κάπως επικράτησε η λογική σου ώστε να το φέρεις εις πέρας και καταχωνιασες διάφορα συναισθήματα μέσα σου τα οποία τώρα σου χτυπάνε την πόρτα με την μορφή άγχους και ανασφάλειας.
Μην το αφήσεις χωρίς να ζητήσεις βοήθεια. Σίγουρα ένας ειδικός θα σε υποστηρίξει. Εμπιστευσου με.