Κάποτε το Φάληρο είχε κάτι από Βιέννη

[nPb]

Το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό έγκλημα στα Νότια, είναι αυτό του θαυμάσιου ξενοδοχείου Ακταίον στο Νέο Φάληρο. Ένα έγκλημα που μάταια περιμένει δικαίωση.

Το Ακταίον εγκαινιάστηκε το 1903, ενώ το Φάληρο διένυε ήδη την Belle Epoque του, από τον τραπεζίτη Ιωάννη Πεσμαζόγλου σε σχέδιο των αρχιτεκτόνων Ερνέστου Τσίλερ και Πάνου Καραθανασόπουλου και κόστισε πάνω από 2.500.000 δραχμές, ποσό υπέρογκο για την εποχή. Το ξενοδοχείο είχε 160 πολυτελή υπνοδωμάτια, μια επιβλητική κεντρική είσοδο, εστιατόριο, καφέ-ζαχαροπλαστείο, αίθουσα θεατρικών παραστάσεων, αίθουσες χορού, καζίνο (στο Μεσοπόλεμο), κήπους με αναψυκτήρια, περίπτερο μουσικής, χώρους για περιπάτους και μεγάλες, πολυτελείς αίθουσες δεξιώσεων. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, να προσελκύσει την κοσμική ζωή της Αθήνας! Εκείνη την περίοδο το Φάληρο υπήρξε επίκεντρο ψυχαγωγίας και διακοπών. Οι Αθηναίοι κατέφταναν για να παρακολουθήσουν κάποια συναυλία της φιλαρμονικής ορχήστρας στη ροτόντα ή κάποια παράσταση στο θέατρο, να απολαύσουν τις ηλιόλουστες μέρες στην περίφημη εξέδρα και τις εγκαταστάσεις των λουτρών με τις υπερ-θαλάσσιες καμπίνες. Η διαμονή στο ξενοδοχείο Ακταίον κόστιζε το 1903, 15 δραχμές ημερησίως, το πρόγευμα κόστιζε 4 δραχμές ενώ το δείπνο 5. Λίγα μέτρα πιο πέρα από το ξενοδοχείο, βρισκόταν η Ταραντέλλα, το περίπτερο στο οποίο η ορχήστρα του Ακταίον έδινε μουσικές παραστάσεις. Στην κεντρική είσοδο δεξιώσεων υπήρχε το άγαλμα των Τριών Χαρίτων, έργο του γλύπτη Κανόβα. Τα πορσελάνινα πιάτα προέρχονται από τα κεραμουργία Sarreguemines, τα αργυρά και επάργυρα σερβίτσια από τους Οίκους Charles Christofle και τους αδερφούς Elkington ενώ τα κρυστάλλινα είδη από τα κρυσταλλουργία της Βοημίας και του Saint-Gobain.

Ωστόσο από τα μέσα του 1920 αρχίζει σταδιακά η παρακμή του Ακταίον. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το ξενοδοχείο χρησιμοποιείται ως κατάλυμα προσφύγων. Το 1930 διενεργείται εκεί ο διαγωνισμός καλλιστείων για την Μις Πειραιά. Το 1935 σε δυο αίθουσές του λειτούργησε ο χειμερινός κινηματογράφος Γκρέκα μέχρι το 1956. Δυστυχώς κατά τη διάρκεια του Β. Παγκοσμίου Πολέμου το κτήριο επιτάχτηκε και βομβαρδίστηκε από συμμαχικά και μη πυρά. Κατεδαφίστηκε το μεγαλύτερο τμήμα του λίγο αργότερα από τον γνωστό για τις κατεδαφίσεις δήμαρχο Πειραιά Αριστείδη Σκυλίτση, αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του, την περίοδο της χούντας, κατεδαφίστηκαν μεταξύ άλλων η Ράλλειος Σχολή, το ιστορικό Ρολόι του Πειραιά και το θεατράκι του Τσίλερ. Είχε απομείνει ωστόσο, μονάχα το ισόγειο τμήμα του, το οποίο και κατεδαφίστηκε ολοσχερώς επί δημαρχίας Στέλιου Λογοθέτη (1991-1998) και στη θέση του ανεγέρθηκε το κτήριο του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan.

Το ξενοδοχείο Ακταίον ήταν ένα κτήριο ορόσημο που θα κοσμούσε σήμερα τα νότια και θα πρόσφερε αυτό το στοιχείο του ένδοξου παρελθόντος που λείπει πολύ από τα νότια προάστια.

Περισσότερες φωτογραφίες για το εσωτερικό του ξενοδοχείου: NouPou Guides

 

[Ουριήλ]

View attachment 78278

Το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό έγκλημα στα Νότια, είναι αυτό του θαυμάσιου ξενοδοχείου Ακταίον στο Νέο Φάληρο. Ένα έγκλημα που μάταια περιμένει δικαίωση.

Το Ακταίον εγκαινιάστηκε το 1903, ενώ το Φάληρο διένυε ήδη την Belle Epoque του, από τον τραπεζίτη Ιωάννη Πεσμαζόγλου σε σχέδιο των αρχιτεκτόνων Ερνέστου Τσίλερ και Πάνου Καραθανασόπουλου και κόστισε πάνω από 2.500.000 δραχμές, ποσό υπέρογκο για την εποχή. Το ξενοδοχείο είχε 160 πολυτελή υπνοδωμάτια, μια επιβλητική κεντρική είσοδο, εστιατόριο, καφέ-ζαχαροπλαστείο, αίθουσα θεατρικών παραστάσεων, αίθουσες χορού, καζίνο (στο Μεσοπόλεμο), κήπους με αναψυκτήρια, περίπτερο μουσικής, χώρους για περιπάτους και μεγάλες, πολυτελείς αίθουσες δεξιώσεων. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, να προσελκύσει την κοσμική ζωή της Αθήνας! Εκείνη την περίοδο το Φάληρο υπήρξε επίκεντρο ψυχαγωγίας και διακοπών. Οι Αθηναίοι κατέφταναν για να παρακολουθήσουν κάποια συναυλία της φιλαρμονικής ορχήστρας στη ροτόντα ή κάποια παράσταση στο θέατρο, να απολαύσουν τις ηλιόλουστες μέρες στην περίφημη εξέδρα και τις εγκαταστάσεις των λουτρών με τις υπερ-θαλάσσιες καμπίνες. Η διαμονή στο ξενοδοχείο Ακταίον κόστιζε το 1903, 15 δραχμές ημερησίως, το πρόγευμα κόστιζε 4 δραχμές ενώ το δείπνο 5. Λίγα μέτρα πιο πέρα από το ξενοδοχείο, βρισκόταν η Ταραντέλλα, το περίπτερο στο οποίο η ορχήστρα του Ακταίον έδινε μουσικές παραστάσεις. Στην κεντρική είσοδο δεξιώσεων υπήρχε το άγαλμα των Τριών Χαρίτων, έργο του γλύπτη Κανόβα. Τα πορσελάνινα πιάτα προέρχονται από τα κεραμουργία Sarreguemines, τα αργυρά και επάργυρα σερβίτσια από τους Οίκους Charles Christofle και τους αδερφούς Elkington ενώ τα κρυστάλλινα είδη από τα κρυσταλλουργία της Βοημίας και του Saint-Gobain.

Ωστόσο από τα μέσα του 1920 αρχίζει σταδιακά η παρακμή του Ακταίον. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το ξενοδοχείο χρησιμοποιείται ως κατάλυμα προσφύγων. Το 1930 διενεργείται εκεί ο διαγωνισμός καλλιστείων για την Μις Πειραιά. Το 1935 σε δυο αίθουσές του λειτούργησε ο χειμερινός κινηματογράφος Γκρέκα μέχρι το 1956. Δυστυχώς κατά τη διάρκεια του Β. Παγκοσμίου Πολέμου το κτήριο επιτάχτηκε και βομβαρδίστηκε από συμμαχικά και μη πυρά. Κατεδαφίστηκε το μεγαλύτερο τμήμα του λίγο αργότερα από τον γνωστό για τις κατεδαφίσεις δήμαρχο Πειραιά Αριστείδη Σκυλίτση, αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του, την περίοδο της χούντας, κατεδαφίστηκαν μεταξύ άλλων η Ράλλειος Σχολή, το ιστορικό Ρολόι του Πειραιά και το θεατράκι του Τσίλερ. Είχε απομείνει ωστόσο, μονάχα το ισόγειο τμήμα του, το οποίο και κατεδαφίστηκε ολοσχερώς επί δημαρχίας Στέλιου Λογοθέτη (1991-1998) και στη θέση του ανεγέρθηκε το κτήριο του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan.

Το ξενοδοχείο Ακταίον ήταν ένα κτήριο ορόσημο που θα κοσμούσε σήμερα τα νότια και θα πρόσφερε αυτό το στοιχείο του ένδοξου παρελθόντος που λείπει πολύ από τα νότια προάστια.

Περισσότερες φωτογραφίες για το εσωτερικό του ξενοδοχείου: NouPou Guides

Δυστυχώς ως χώρα είμαστε της λογικής "στρώσε τσιμέντο και όλα θα φτιάξουν¨. Αυτή η λογική κυριαρχεί στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα όπου πραγματικά επικρατεί ένα αρχιτεκτονικό χάος. Δεν υπάρχει σχέδιο αλλά ούτε πλάνο. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του αυξανόμενου πληθυσμού στην Αθήνα (Βλέπε την αύξηση του πληθυσμού μετά από την μικρασιατική καταστροφή) οι κυβερνήσεις αλλά και ο κόσμος επιθυμεί τα φθηνά, πάντα τα φθηνά που σε αυτή τη περίπτωση είναι το τσιμέντο.

Επίσης δεν νοείται να υπάρχουν σχέδια σε αυτή τη χώρα, δυστυχώς, διότι ότι καλό προσπαθούμε να κάνουμε πάντα θα υπάρχουν οι λεγόμενοι χούλιγκαν που θα προσπαθήσουν είτε με τα φημισμένα γκράφιτι τους είτε με την βαρβαρότητα να καταστρέψουν τα σχέδια μοντερνοποίησης... τώρα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί "γιατί υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;" η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται στην φημισμένη παιδεία που είναι άλλο θέμα.

Σχετικά με το ξενοδοχείο Άκταιον... θα παραμείνει στην ιστορία ως μια προσπάθεια επαναφοράς του πολιτισμού, και θα μπει στο φάκελο μαζί με άλλα κτίρια αυτής της εποχής ( βλέπε Σάρλιτσα στη Μυτιλήνη)...

(Μυτιλήνη το περίφημο ξενοδοχείο Σάρλιτσα με τα υαματικά λουτρά)

(Αθήνα)

 

[nPb]

Δυστυχώς ως χώρα είμαστε της λογικής "στρώσε τσιμέντο και όλα θα φτιάξουν¨. Αυτή η λογική κυριαρχεί στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα όπου πραγματικά επικρατεί ένα αρχιτεκτονικό χάος. Δεν υπάρχει σχέδιο αλλά ούτε πλάνο. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του αυξανόμενου πληθυσμού στην Αθήνα (Βλέπε την αύξηση του πληθυσμού μετά από την μικρασιατική καταστροφή) οι κυβερνήσεις αλλά και ο κόσμος επιθυμεί τα φθηνά, πάντα τα φθηνά που σε αυτή τη περίπτωση είναι το τσιμέντο.

Επίσης δεν νοείται να υπάρχουν σχέδια σε αυτή τη χώρα, δυστυχώς, διότι ότι καλό προσπαθούμε να κάνουμε πάντα θα υπάρχουν οι λεγόμενοι χούλιγκαν που θα προσπαθήσουν είτε με τα φημισμένα γκράφιτι τους είτε με την βαρβαρότητα να καταστρέψουν τα σχέδια μοντερνοποίησης... τώρα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί "γιατί υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;" η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται στην φημισμένη παιδεία που είναι άλλο θέμα.

Σχετικά με το ξενοδοχείο Άκταιον... θα παραμείνει στην ιστορία ως μια προσπάθεια επαναφοράς του πολιτισμού, και θα μπει στο φάκελο μαζί με άλλα κτίρια αυτής της εποχής ( βλέπε Σάρλιτσα στη Μυτιλήνη)...

View attachment 78325

(Μυτιλήνη το περίφημο ξενοδοχείο Σάρλιτσα με τα υαματικά λουτρά)

View attachment 78326
(Αθήνα)

H Aθήνα από ψηλά μοιάζει με πόλη - φαβέλας ή έχω άδικο; Αυτό που ήθελαν πέτυχαν οι "σοσιαλιστές" δεξιοί του κομμουνιστοφανή (από τα Lidl) παραδείσου της Ελλάδας: αν όχι στην καθεστωτική επιβολή με κομμουνιστικά τάνκς τουλάχιστον με την άθλια εικόνα των κτιρίων (μέσα και έξω).

Στην Πάτρα...η βίλλα του Άγγλου σταφιδέμπορου Albert Birgfeld.

 

[jims]

Είναι αλήθεια πάντως ότι η Αθήνα είναι ένα τέρας έτσι όπως διαμορφώθηκε. Αν προσπαθήσει κάποιος να βρει φωτογραφίες της περιόδου 1900-1939 θα διαπιστώσει ότι ήταν ένα στολίδι μπροστά στο σημερινό αίσχος. Νομίζω ότι η ασχήμια της κατέστη εντόνως έκδηλη κάπου στην δεκαετία 70. Σίγουρα επηρέασε αρνητικά την διαμόρφωση της η άφιξη των προσφύγων το 1922 αλλά η ζημιά με τις τόσες ακαλαίσθητες πολυκατοικίες έχω την εντύπωση ότι έγινε κάπου στη δεκαετία του 70 και ιδιαίτερα την περίοδο της χούντας.

 

[Dias]

Γωνία Μεσογείων και Σοφίας υπήρχε η βίλα Μαργαρίτα. Η αισθητική της χούντας δεν την ήθελε και την αντικατέστησε με ένα έκτρωμα.

 

[nPb]

Κάπου είχα διαβάσει ότι το αρχιτεκτονικό στυλ των κτιρίων της δεκαετίας του 1970 και μετά, ήταν από μεταπτυχιακές σπουδές Ελλήνων μηχανικών στη Γερμανία. Υπάρχει κάποια άποψη σε αυτή την πραγματικότητα;

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 29 Μαρτίου 2021

Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου Α' με τα δυο συντριβάνια και το θέατρο Απόλλων έργα του Τσίλλερ.

..πριν χτιστεί το αρχιτεκτονικό "θαύμα" δίπλα από το θέατρο.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 29 Μαρτίου 2021

Είναι αλήθεια πάντως ότι η Αθήνα είναι ένα τέρας έτσι όπως διαμορφώθηκε. Αν προσπαθήσει κάποιος να βρει φωτογραφίες της περιόδου 1900-1939 θα διαπιστώσει ότι ήταν ένα στολίδι μπροστά στο σημερινό αίσχος. Νομίζω ότι η ασχήμια της κατέστη εντόνως έκδηλη κάπου στην δεκαετία 70. Σίγουρα επηρέασε αρνητικά την διαμόρφωση της η άφιξη των προσφύγων το 1922 αλλά η ζημιά με τις τόσες ακαλαίσθητες πολυκατοικίες έχω την εντύπωση ότι έγινε κάπου στη δεκαετία του 70 και ιδιαίτερα την περίοδο της χούντας.

Τι τέρας...πες μου με το χέρι στην καρδιά. Σ' αρέσει η φωτογραφία της πόλης; Εγώ προσωπικά ντρέπομαι για την εικόνα αυτή. Δεν θέλω να εκπροσωπεί την ιθαγένειά μου ότι είμαι Έλληνας. Η Αθήνα για μένα έπρεπε να είναι ότι ιερό υπάρχει στον πλανήτη μας. Είναι πάνω από αξίες και ιδανικά...και όχι αυτό το αρχιτεκτονικό χάλι.

 

[Ουριήλ]

Η Αθήνα για μένα έπρεπε να είναι ότι ιερό υπάρχει στον πλανήτη μας. Είναι πάνω από αξίες και ιδανικά

Ξύνεις πληγές... η Αθήνα, όνομα εμπνευσμένο από την θεά της Σοφίας Αθηνά. Ειρωνικά δεν περιέχει ούτε λιγοστή από την σοφία του κόσμου. Τα πανεπιστήμια της δεν είναι φημισμένα, η παιδεία της καταρρέει, οι άνθρωποι της παρακμάζουν. Η Αθήνα είναι πνιγμένη στο τσιμέντο. Η Αθήνα είναι απλός ένα κέλυφος ενός παλιού ένδοξου παρελθόντος που μόνο τα ερείπια της μένουν.

Μην ξεχνάς ότι μετά την πτώση του Βυζαντίου μέχρι το 1831 η Αθήνα ήταν ένα χωριό ούτε 10.000 ατόμων. Αυτό δε σήμαινε απαραίτητα κάτι κακό το αντίθετο. Από τότε υπήρχαν ευκαιρίες ακμής της πόλης και μετατροπής της στη μητρόπολη της γνώσης και της σοφίας... αλλά δυστυχώς από το 20ο αιώνα όλα άλλαξαν προς το χειρότερο και από ότι φαίνεται μέρα με την μέρη τα πράγματα χειροτερεύουν...

Προσωπικά πιστεύω ότι ούτε με θαύμα η Αθήνα δεν θα μπορέσει να σωθεί, θα είναι πάντα βυθισμένη σε μια άβυσσο τσιμέντου και άγνοιας και εμείς θα ήμαστε πάντα οι θεατές.

 

[methexys]

τώρα ανοίξατε μεγάλο θέμα...
Αρχικά, όσο κι αν δεν μας αρέσουν οπτικά μερικες πολυκατοικίες, δεν μπορούμε να τις απορρίπτουμε, αφού είναι κι αυτές χαρακτηριστικό της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Το αρχιτεκτονικό κίνημα του μοντερνισμού επηρέασε έντονα τους αρχιτέκτονες που ασχολήθηκαν αρχικά με την κατασκευή μικρότερων διόροφων-τριοροφων κτιρίων και στη συνέχεια, πολυκατοικιών στην Αθήνα. Μερικα από αυτά τα κτίρια είναι πραγματικά πολύ αξιόλογα, αλλά φυσικά, δεν ασχολείται κανεις με την συντήρηση τους και αφήνονται στην τύχη τους, ιδιαίτερα αν είναι πολυκατοικίες που οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν έχουν καμία αξία. Κι όμως, πολλές πολυκατοικίες είναι σημαντικό μέρος της ιστορίας της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα.
Κατά τ’αλλα, σίγουρα η έντονη ανοικοδόμηση και η αντιπαροχή τις δεκαετίες του ‘50 και ‘60 δεν βοήθησαν και πολύ στο να δημιουργηθεί ένα αρμονικό αστικό τοπίο, και σίγουρα κατασκευάστηκαν και κτήρια για τα οποία δεν υπήρχε η ανάλογη αρχιτεκτονική μελέτη, οποτε τώρα έχουμε αυτό το αποτέλεσμα. Η αρχιτεκτονική επηρεάζεται πάντα από την πολιτική σκηνή και από την ιστορική περίοδο που διανύει μια χώρα, οποτε ήταν λογικό να κατασκευαστούν γρήγορα πολλά και μεγάλα κτίρια, ώστε να στεγάσουν τον κόσμο. Δεν υπήρχε περίπτωση πχ να βλέπαμε νεοκλασικά διοροφα κτίρια που δεν θα συμβάδιζαν καθόλου με την εποχή και τον μοντερνισμό, που είχε επηρεάσει πολύ την Ευρώπη. Για να μην αναφερθώ στο ότι δεν θα θεωρουνταν καν νεοκλασικά αλλά αντιγραφές νεοκλασικών.
Πάντως, επειδή αναφερθήκατε σε πολεοδομικά σχέδια κτλ, στις αρχές του 19ου αιώνα είχαν προταθεί πολεοδομικά σχέδια για την ανάπτυξη της πόλης, όμως για διάφορους λόγους δεν εφαρμόστηκαν ή εφαρμόστηκαν εν μέρη. Τώρα νομίζω ότι είναι αργά για να γκρεμίσουμε ολόκληρη την πόλη και να την ξανάχτισουμε Σίγουρα μπορουν και θα έπρεπε να γίνουν επεμβάσεις, δυστυχώς όμως ξέρουμε ότι εκεί μπαίνουν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα να βλέπουμε προχειροδουλειες...
Πάντως στην Ελλάδα πάντα γκρεμίζονταν σημαντικά κτίρια και γενικά, ενδιαφερόμαστε μόνο για τα αρχαία μας, άντε και κανένα νεοκλασικό στην καλύτερη περίπτωση, οποτε ο,τι άλλο έχει αξία δεν αναδεικνύεται ποτε. Κρίμα.

 

[nPb]

Θα μπορούσαν όμως να γκρεμίζονται παλιές πολυκατοικίες που κατά κάποιον τρόπο δεν πληρούν κανέναν κανονισμό περιβαλλοντικής προστασίας, δεν παρέχουν καμία ασφάλεια όχι μόνο σε περίπτωση σεισμών αλλά και σε τεχνικά θέματα (π.χ. απουσία υποδομών για νέα τεχνολογία ασανσέρ, αυτόνομης θέρμανσης, παράθυρα που αλλοιώνουν την ηλιακή ακτινοβολία αντί κουρτίνας, κτλ).

Σαν αρχιτέκτονας που είσαι θα μπορούσες μέσω της ένωσης που έχετε, να "πιέσετε" υπεράνω κομμάτων σε έναν ανοιχτό διάλογο της αισθητικής των νέων κτιρίων ώστε να αποτυπώσουν μια νέα Ελληνική κουλτούρα δόμησης για τις επόμενες γενιές. Όπως λέμε για παράδειγμα η νεοκλασική αρχιτεκτονική του 19ου-20ου αιώνα, να υπάρχει κάτι ανάλογο ως νέα απάντηση στο αισθητικό χάλι του 21ου αιώνα. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η όψη των κτιρίων όσο ότι καμία πόλη στην σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει ένα αρχιτεκτονικό "μοτίβο" στα κτίριά της όπως αυτό συναντάται σε πολλές δυτικές πόλεις τουλάχιστον για το κέντρο της πόλης. Για παράδειγμα, ποιο αρχιτεκτονικό μοτίβο θα μπορούσε να έχει η Πάτρα ή η Καλαμάτα χωρίς η μια πόλη να αντιγράφει την άλλη. Δίνω τροφή για σκέψη και συζήτηση. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι υπάρχουν φοιτητές Πολιτικών Μηχανικών που "απαξιώνουν" την έννοια της αρχιτεκτονικής όψης (το έχω ακούσει και με λυπεί). Κανονικά θα έπρεπε σε μια κατασκευή να συνυπάρχει ο Πολιτικός Μηχανικός με έναν Αρχιτέκτονα ώστε ο Αρχιτέκτονας να δίνει τις απαντήσεις της αισθητικής τόσο ως προς την καλαισθησία όσο και ως προς το φυσικό ή οικιστικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, ταιριάζει μια ξερή πολυκατοικία δίπλα σε ένα νεοκλασικό διώροφο σπίτι με ωραία αρχαϊζουσα αρχιτεκτονική; Αυτή την ιδέα όσο και πολιτικά εγκάθετος να είναι κάποιος ή όσα συμφέροντα / διαπλοκή να υπήρχαν από πίσω με τους συγγενείς, δήμους κτλ, πιστεύω ότι θα την απέρριπτε.