Θέλω ιατρική, αλλά δεν ξέρω εάν μπορώ να την ακολουθήσω

[rennemaybe]

Λοιπόν, ας μοιραστώ και εγώ τις δικές μου σκέψεις που με προβληματίζουν υπερβολικά πολύ. Αρχικά ας ξεκινήσω με το βασικό και κύριο θέμα, αγαπώ την ιατρική. όχι απλά την αγαπώ, είναι ο μόνος κλάδος μου με κάνει να ονειρεύομαι και να χοροπηδάω πάνω κάνω μόνο και μόνο απο την σκέψη ότι θα μπορούσα να γίνω ένας γιατρός κάποτε. επίσης γνωρίζω πολύ καλά ότι θα γίνω γιατρός, τελεία και παύλα. λοιπόννννν, στην β λυκείου όπως κάθε μαθητής που έχει ως στόχο την ιατρική, διάλεξα την κατεύθυνση των θετικών σπουδών και ξεκινησα προετοιμασία σε φροντιστήριο για τα μαθήματα υγείας. στην αρχή τα πήγαινα αρκετά καλά, σίγουρα διάβαζα πολύ παραπάνω από ότι διαβάζω τώρα. όλα πήγαιναν καλά ώσπου ήρθε ο Ιανουάριος πού ξεκίνησαν οι αμφιβολίες. συνήθως δεν είχα ποτέ αμφιβολίες γιατί όπως σας είπα και πριν, είμαι πολύ παθιασμένη για την ιατρική και ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα, όμως εκείνη την περίοδο περνούσα μια αρκετά δύσκολη φάση ψυχολογικά, είχα πάρει και έναν κακό βαθμό σε διαγώνισμα και το είχα πάρει αρκετά στραβά και έτσι τα παράτησα... το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ στην ζωή μου και δεν νομίζω να έχω μετανιώσει κάτι τόσο πολύ όσο αυτό. σκεφτόμουν πώς το πολύ διάβασμα δεν ειναι το φόρτε μου και πώς σε μια κατεύθυνση όπως τα οικονομικά θα τα πήγαινα καλύτερα, σωστά? να σημειωθεί ότι από πάντα μισούσα τα μαθηματικά και ό,τι είχε σχέση με αυτά. επίσης σκεφτόμουν πώς οκευ τα οικονομικά προσφέρουν σχολές με "μέλλον". εντομεταξυ ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε δουλειά γραφείου και οι τομείς που προσφέρει αυτή η κατεύθυνση δεν μου αρέσουν και πολύ, απλα κάπως κορόιδευα τον εαυτό μου... και έτσι λοιπόν μια μέρα σταμάτησα το φροντιστήριο και δεν ξαναπατησα σε φροντιστήριο. αυτή η αίσθηση ευδαιμονίας κράτησε λιγότερο από ένα μήνα καθώς ξεκίνησα να μετανιώνω την απόφαση μου. ένιωθα ένα κενό. και ήξερα πως δεν θα έπρεπε να το νιώθω αυτό το κενό αφού δικιά μου απόφαση ήταν. και έτσι λοιπόν, μέχρι και τον Αύγουστο, αγνοούσα αυτό το "κενό" και οτιδήποτε σχετικό με την ιατρική μου προκαλούσε πόνο. δεν μπορούσα να δω κανένα υλικό σχετικά με την ιατρική καθώς με έκανε να μετανιώνω την απόφαση μου ακόμα παραπάνω και το κενό που ένιωθα μέσα μου συνέχιζε να μεγαλώνει που κόντευε να με φάει ολόκληρη. Γενικά, όλος ο κόσμος μου έχει πει πώς η ιατρική μου ταιριάζει απίστευτα, γνωρίζω πάρα πολλά πράγματα σχετικά με την ιατρική καθώς με ενδιαφέρουν πολύ τα ιατρικά θέματα, μου αρέσει να συζητάω για ιατρική και τρελενομαι να βοηθάω κόσμο και θα μπορούσα να βλέπω τον εαυτό μου σε είκοσι χρόνια να βοηθάει κόσμο. τέλος πάντων, φτάνει ο Αύγουστος λοιπόν, εντομεταξυ εγώ από την κατεύθυνση τον οικονομικών δεν ήξερα τίποτα και δεν ήξερα την ύλη, δεν γνώριζα πώς θα είναι τα μαθήματα. επιπλέον, δεν είχα στόχο, δεν υπήρξε καμία σχολή που να με ενδιέφερε πλήρες αλλά το αγνόησα γιατί αυτό μπορεί να άλλαζε στην πορεία. να σημειώσω ότι δεν άλλαξε ποτέ αυτό. και επίσης έχω και μια αδερφή η οποία είναι σε πολύ μικρή ηλικία, μωράκι ουσιαστικά και ήμουνα μαζί της 24/7 οπότε μου ήταν πολύ δύσκολο να την αποχωριστω. επίσης η χρονιά ξεκίνησε με πολύ καλό τρόπο γιατί σαν να μην είχα και όλο αυτό το μπαχαλο στο μυαλό μου με την ιατρική, μένω και στην Θεσσαλία όπου είχαμε πλημμύρες και είχα αποκλειστεί για μια εβδομάδα. ότι όρεξη για διάβασμα και να είχα, εξαφανίστηκε. γενικά εγώ δουλεύω πολύ με θέληση και πάντα θέλω να έχω κάποιο σκοπό και στόχο. ε τώρα δεν έχω κανένα στόχο. μετά από τις πλημμύρες, δεν διάβαζα πολύ και ανακάλυψα ότι τελικά δεν μου αρέσουν καθόλου τα μαθήματα της κατεύθυνσης. μαθηματικά ντιπ, αοθ με τίποτα, μόνο αεππ μαρεσε. και αυτό με το ζόρι το κατάλαβα. στην καρδιά μου υπήρχε η ανάγκη για ιατρική και όσο την αγνοούσα τόσο πιο πολύ πονούσα. ξέρω ότι ακούγομαι πολύ δραματική αλλά πραγματικά το μετάνιωσα. το αστείο της υπόθεσης ότι ήμουν άριστη στα μαθήματα της υγείας και ότι διάβαζα, έμενε. ενώ απο τα οικονομικά, εμπαιναν απο το ένα αυτί και έβγαιναν από το άλλο... γενικά τις μέρες μου τις σπαταλούσα με άγχος για το τι θα κάνω με την ιατρική, ποτέ δεν με αγχωσαν οι πανελλήνιες γιατί δεν έβρισκα λόγο να με αγχωνουν. όλοι είχαν στόχο, αλλά εμένα ο στόχος μου βρισκόταν σε άλλη κατεύθυνση. και ντρεπόμουν. ντρεπόμουν που δεν διάβαζα, ντρεπόμουν που δεν είχα κάποιο ρεαλιστικό στόχο. μέχρι και τώρα, οι μέρες μου ειναι γεμάτες με άγχος και απορία για το μέλλον. έχω τρείς εβδομάδες που απλά τα παράτησα. και δεν διαβάζω καθόλου, ούτε καν προσπαθώ. απλά ασχολούμε με την αδερφούλα μου και με τον εαυτό μου. προσπαθούσα να αγνοήσω την ιατρική, δεν έβγαινε σε καλό. όπως ανέφερα και πρίν, όσο την απέφευγα, τόσο πιο πολύ την σκεφτόμουν. είναι πράγματι κάτι παραπάνω από πάθος. γενικά, όταν σκεφτόμουν τι να ακολουθήσω ήμουν πάντα ανάμεσα σε διεθνών και ευρωπαϊκών και πληροφορική. βέβαια κανένα από τα δύο δεν ήταν ιατρική. άρα μετα απο τρεις μέρες που έλεγα πως θα σπουδάσω διεθνών ή οτι θα σπουδάσω πληροφορική, γυρνούσε σιγά σιγά η ανάγκη για να γίνω γιατρός. όταν είπα στην μητέρα μου ότι μετάνιωσα, είχαμε μια μεγάλη διαφωνία. και ένιωσα πολύ ενοχή. τώρα πλέον δεν διαβάζω, ασχολούμε με χόμπι και απλά παρακολουθώ το φροντιστήριο. ούτε καν ασκήσεις δεν λύνω πλέον. απλά ζω. τι να κάνω? όσους ρώτησα, μου είπαν να προσπαθήσω όσο μπορώ σε αυτήν την κατεύθυνση και να ξαναδώσω του χρόνου απο υγείας. πιστεύετε οτι θα τα καταφέρω? τα οικονομικά ζητήματα δεν είναι και τα καλύτερα και νιώθω πολλές ενοχές που θα πρέπει η μητέρα μου να πληρώσω για άλλον έναν χρόνο. το θέμα είναι οτι γνωρίζω πολύ καλά πώς και να σπουδάσω κάτι άλλο, είτε θα το μετανιωσω και θα παρατήσω την σχολή, ειτε θα δώσω κατατακτήριες για ιατρική. μόνο την ιατρική κοιτάζω μπροστά μου. μόνο αυτό θέλω. είμαι αρκετά διαθετιμενη να ξαναδώσω, το μόνο που με αγχώνει είναι τα κενά και προφανώς η κατάσταση με την αδερφούλα μου που είναι κολλημένη μαζί μου και προφανώς και εγώ είμαι κολλημένη μαζί της. επισησ φοβάμαι να το αναφέρω στην μητέρα μου καθώς δεν θέλω να έχουμε πάλι διαφωνίες. τι να κάνω?

 

[Matenma]

Λοιπόν, ας μοιραστώ και εγώ τις δικές μου σκέψεις που με προβληματίζουν υπερβολικά πολύ. Αρχικά ας ξεκινήσω με το βασικό και κύριο θέμα, αγαπώ την ιατρική. όχι απλά την αγαπώ, είναι ο μόνος κλάδος μου με κάνει να ονειρεύομαι και να χοροπηδάω πάνω κάνω μόνο και μόνο απο την σκέψη ότι θα μπορούσα να γίνω ένας γιατρός κάποτε. επίσης γνωρίζω πολύ καλά ότι θα γίνω γιατρός, τελεία και παύλα. λοιπόννννν, στην β λυκείου όπως κάθε μαθητής που έχει ως στόχο την ιατρική, διάλεξα την κατεύθυνση των θετικών σπουδών και ξεκινησα προετοιμασία σε φροντιστήριο για τα μαθήματα υγείας. στην αρχή τα πήγαινα αρκετά καλά, σίγουρα διάβαζα πολύ παραπάνω από ότι διαβάζω τώρα. όλα πήγαιναν καλά ώσπου ήρθε ο Ιανουάριος πού ξεκίνησαν οι αμφιβολίες. συνήθως δεν είχα ποτέ αμφιβολίες γιατί όπως σας είπα και πριν, είμαι πολύ παθιασμένη για την ιατρική και ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα, όμως εκείνη την περίοδο περνούσα μια αρκετά δύσκολη φάση ψυχολογικά, είχα πάρει και έναν κακό βαθμό σε διαγώνισμα και το είχα πάρει αρκετά στραβά και έτσι τα παράτησα... το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ στην ζωή μου και δεν νομίζω να έχω μετανιώσει κάτι τόσο πολύ όσο αυτό. σκεφτόμουν πώς το πολύ διάβασμα δεν ειναι το φόρτε μου και πώς σε μια κατεύθυνση όπως τα οικονομικά θα τα πήγαινα καλύτερα, σωστά? να σημειωθεί ότι από πάντα μισούσα τα μαθηματικά και ό,τι είχε σχέση με αυτά. επίσης σκεφτόμουν πώς οκευ τα οικονομικά προσφέρουν σχολές με "μέλλον". εντομεταξυ ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε δουλειά γραφείου και οι τομείς που προσφέρει αυτή η κατεύθυνση δεν μου αρέσουν και πολύ, απλα κάπως κορόιδευα τον εαυτό μου... και έτσι λοιπόν μια μέρα σταμάτησα το φροντιστήριο και δεν ξαναπατησα σε φροντιστήριο. αυτή η αίσθηση ευδαιμονίας κράτησε λιγότερο από ένα μήνα καθώς ξεκίνησα να μετανιώνω την απόφαση μου. ένιωθα ένα κενό. και ήξερα πως δεν θα έπρεπε να το νιώθω αυτό το κενό αφού δικιά μου απόφαση ήταν. και έτσι λοιπόν, μέχρι και τον Αύγουστο, αγνοούσα αυτό το "κενό" και οτιδήποτε σχετικό με την ιατρική μου προκαλούσε πόνο. δεν μπορούσα να δω κανένα υλικό σχετικά με την ιατρική καθώς με έκανε να μετανιώνω την απόφαση μου ακόμα παραπάνω και το κενό που ένιωθα μέσα μου συνέχιζε να μεγαλώνει που κόντευε να με φάει ολόκληρη. Γενικά, όλος ο κόσμος μου έχει πει πώς η ιατρική μου ταιριάζει απίστευτα, γνωρίζω πάρα πολλά πράγματα σχετικά με την ιατρική καθώς με ενδιαφέρουν πολύ τα ιατρικά θέματα, μου αρέσει να συζητάω για ιατρική και τρελενομαι να βοηθάω κόσμο και θα μπορούσα να βλέπω τον εαυτό μου σε είκοσι χρόνια να βοηθάει κόσμο. τέλος πάντων, φτάνει ο Αύγουστος λοιπόν, εντομεταξυ εγώ από την κατεύθυνση τον οικονομικών δεν ήξερα τίποτα και δεν ήξερα την ύλη, δεν γνώριζα πώς θα είναι τα μαθήματα. επιπλέον, δεν είχα στόχο, δεν υπήρξε καμία σχολή που να με ενδιέφερε πλήρες αλλά το αγνόησα γιατί αυτό μπορεί να άλλαζε στην πορεία. να σημειώσω ότι δεν άλλαξε ποτέ αυτό. και επίσης έχω και μια αδερφή η οποία είναι σε πολύ μικρή ηλικία, μωράκι ουσιαστικά και ήμουνα μαζί της 24/7 οπότε μου ήταν πολύ δύσκολο να την αποχωριστω. επίσης η χρονιά ξεκίνησε με πολύ καλό τρόπο γιατί σαν να μην είχα και όλο αυτό το μπαχαλο στο μυαλό μου με την ιατρική, μένω και στην Θεσσαλία όπου είχαμε πλημμύρες και είχα αποκλειστεί για μια εβδομάδα. ότι όρεξη για διάβασμα και να είχα, εξαφανίστηκε. γενικά εγώ δουλεύω πολύ με θέληση και πάντα θέλω να έχω κάποιο σκοπό και στόχο. ε τώρα δεν έχω κανένα στόχο. μετά από τις πλημμύρες, δεν διάβαζα πολύ και ανακάλυψα ότι τελικά δεν μου αρέσουν καθόλου τα μαθήματα της κατεύθυνσης. μαθηματικά ντιπ, αοθ με τίποτα, μόνο αεππ μαρεσε. και αυτό με το ζόρι το κατάλαβα. στην καρδιά μου υπήρχε η ανάγκη για ιατρική και όσο την αγνοούσα τόσο πιο πολύ πονούσα. ξέρω ότι ακούγομαι πολύ δραματική αλλά πραγματικά το μετάνιωσα. το αστείο της υπόθεσης ότι ήμουν άριστη στα μαθήματα της υγείας και ότι διάβαζα, έμενε. ενώ απο τα οικονομικά, εμπαιναν απο το ένα αυτί και έβγαιναν από το άλλο... γενικά τις μέρες μου τις σπαταλούσα με άγχος για το τι θα κάνω με την ιατρική, ποτέ δεν με αγχωσαν οι πανελλήνιες γιατί δεν έβρισκα λόγο να με αγχωνουν. όλοι είχαν στόχο, αλλά εμένα ο στόχος μου βρισκόταν σε άλλη κατεύθυνση. και ντρεπόμουν. ντρεπόμουν που δεν διάβαζα, ντρεπόμουν που δεν είχα κάποιο ρεαλιστικό στόχο. μέχρι και τώρα, οι μέρες μου ειναι γεμάτες με άγχος και απορία για το μέλλον. έχω τρείς εβδομάδες που απλά τα παράτησα. και δεν διαβάζω καθόλου, ούτε καν προσπαθώ. απλά ασχολούμε με την αδερφούλα μου και με τον εαυτό μου. προσπαθούσα να αγνοήσω την ιατρική, δεν έβγαινε σε καλό. όπως ανέφερα και πρίν, όσο την απέφευγα, τόσο πιο πολύ την σκεφτόμουν. είναι πράγματι κάτι παραπάνω από πάθος. γενικά, όταν σκεφτόμουν τι να ακολουθήσω ήμουν πάντα ανάμεσα σε διεθνών και ευρωπαϊκών και πληροφορική. βέβαια κανένα από τα δύο δεν ήταν ιατρική. άρα μετα απο τρεις μέρες που έλεγα πως θα σπουδάσω διεθνών ή οτι θα σπουδάσω πληροφορική, γυρνούσε σιγά σιγά η ανάγκη για να γίνω γιατρός. όταν είπα στην μητέρα μου ότι μετάνιωσα, είχαμε μια μεγάλη διαφωνία. και ένιωσα πολύ ενοχή. τώρα πλέον δεν διαβάζω, ασχολούμε με χόμπι και απλά παρακολουθώ το φροντιστήριο. ούτε καν ασκήσεις δεν λύνω πλέον. απλά ζω. τι να κάνω? όσους ρώτησα, μου είπαν να προσπαθήσω όσο μπορώ σε αυτήν την κατεύθυνση και να ξαναδώσω του χρόνου απο υγείας. πιστεύετε οτι θα τα καταφέρω? τα οικονομικά ζητήματα δεν είναι και τα καλύτερα και νιώθω πολλές ενοχές που θα πρέπει η μητέρα μου να πληρώσω για άλλον έναν χρόνο. το θέμα είναι οτι γνωρίζω πολύ καλά πώς και να σπουδάσω κάτι άλλο, είτε θα το μετανιωσω και θα παρατήσω την σχολή, ειτε θα δώσω κατατακτήριες για ιατρική. μόνο την ιατρική κοιτάζω μπροστά μου. μόνο αυτό θέλω. είμαι αρκετά διαθετιμενη να ξαναδώσω, το μόνο που με αγχώνει είναι τα κενά και προφανώς η κατάσταση με την αδερφούλα μου που είναι κολλημένη μαζί μου και προφανώς και εγώ είμαι κολλημένη μαζί της. επισησ φοβάμαι να το αναφέρω στην μητέρα μου καθώς δεν θέλω να έχουμε πάλι διαφωνίες. τι να κάνω?

1)Αρχικα τι θες να γινεις οταν μεγαλωσεις;
Γιατρος απαντησες αυτην την ερωτηση
2) Σου πεσανε πολλα μαζεμενα και εκανες μια λαθος επιλογη....dont worry be happy ουτε ο πρωτος ανθρωπος θα εισαι ουτε ο τελευταιος. Πιθανον δεν σε σταματησε και κανεις και βυθιστηκες στο προβλημα
3) ποτε δεν ειναι αργα. Αναγκαστικα τωρα δεν μπορεις να αλλαξεις κατευθυνση γιατι εχουν γινει οι δηλωσεις. Για μενα αφου ουτως ή αλλως βρισκεσαι ψυχικα αλλου και δεν εχεις σκοπο να συγκεντρωθεις κλπ κλπ και για να μην πεθανεις απο το αγχος. Θα ελεγα να κανεις μια ειλικρινη συζητηση με τους γονεις σου. Μην φοβασαι αν διαφωνησεις. Κλαψε. Εξηγησε. Σιγουρα θα νιωθουν περηφανοι οι γονεις σου με τον δρομο που θες να επιλεξεις οποιος ειναι αυτος και να σε στηριξουν
4) Εξηγησε το στη μαμα σου οπωσ το εξηγεις στον εαυτο σου. Οτι χανεις τον χρονο σου σε κατι που δεν σε γεμιζει οτι ειναι πεταμενα λεφτα να συνεχισεις το φροντ αυτη τη στιγμη οτι το θελεις παρα πολυ και εισαι διατεθειμενος να κανεις οτι μπορεις για να τα καταφερεις και να εισαι χαρουμενη με τις επιλογες σου.
5) εγω τι θα εκανα. Δεν ξερω που ειχες φτασεις στο υγειας την υλη. ή θα εκοβα τελειως το φροντ και θα επιανα μια δουλεια ωστε να δειξω οτι ειμαι διατεθειμενη να τα κανω ολα και να αναλαβω και καποια ευθυνη. Κατανοω την πιεση την οικονομικη. Και παραλληλα θα επαιρνα βοηθηματα και θα ξεκινουσα τωρα δειλα δειλα να βγαλεις καποια υλη. Πανελληνιες δεν θα εδινα γιατι δεν ηθελα να μπω στο διλλημα μα ενταξει και η πληροφορικη ωραια ειναι. Αφου ξερεις τι θες. Γραψτο καπου να το βλεπεις και να το υπενθυμιζεις στον εαυτο σου.
ή θα εκανα ιδιαιτερα (δεν ξερω οικονονικα αν ειναι εφικτο) ή θα εμπαινα σε καποιο τμημα υγειας και θα παρακολουθουσα τους εναπομηναντες μηνες με σκοπο να πας για 2η χρονια στο φροντ και να πετυχεις του χρονου. Σε συννενοηση με καθηγητες. Εμπιστοσυνη, χωρις ντροπη και τυψεις.
Μην στεναχωριεσαι, μην νιωθεις τυψεις, μην αναβαλλεις κατι που μπορεις να κανεις τωρα, και μην σκεφτεσαι τις κατατακτηριες γιατι αμα σπουδασεις πχ πληροφορικη που ειναι ασχετο με βιολογια χημεια κατατακτηριες πως θα δωσεις; εξτρα λεφτα και με καθυστερηση 4 με 5 χρονια απο τη ζωη σου. Ολα θα πανε καλα. Αφου καταλαβες το λαθος πες συγγνωμη στον εαυτο σου και προχωρα. Πες οτι φετος πηγες στρατο και δινεις του χρονου δεν εγινε και κατι αφου απο οτι λες το θες πραγματικα.

Καλη τυχη και καθε επιτυχια ευχομαι!

 

[theredpanda]

Κοίτα να δεις, εφόσον θες ιατρική θα δώσεις για ιατρική. Ακόμη και να πας πληροφορική ή διεθνών δεν θα είναι αυτό που πραγματικά θες, τζάμπα χρόνος και χρήμα θα σπαταλήσεις. Καλύτερα να σταματήσεις τα φροντιστήρια και αν γίνεται να πιάσεις καμιά δουλειά ώστε να καλύψεις είτε μέρος είτε όλα τα έξοδα των φροντιστηρίων. Τα κενά μην σε αγχώνουν, όρεξη να υπάρχει για να στρωθείς στο διάβασμα και όλα μια χαρά θα είναι. Μίλα στην μητέρα σου, εφόσον έχει ηρεμήσει λίγο η κατάσταση γύρω από αυτό το ζήτημα, διότι ναι έχεις κάνει λάθος αλλά και ποιος δεν έχει κάνει. Ναι μπορεί να υπάρξουν διαφωνίες, αλλά τι προτιμάς? Να ακολουθήσεις κάτι που δεν αγαπάς ή να της μιλήσεις, με ο,τι συνεπάγεται? Πραγματικά είναι κρίμα να μην ακολουθήσεις κάτι που τόσο πολύ αγαπάς, διότι αν δεν το κάνεις θα το μετανιώσεις.