Δεν έχω ιδέα τι κάνω με την ζωή μου! Πως θα ξεμπλοκάρω;

[cinephilee]

Γενικά τα έχω θαλασσώσει. Έγινα επισήμως 25 χρονών!
Αισθάνομαι ότι τα τελευταία 7 χρόνια, δεν έχω κάνει κυριολεκτικά τίποτα στην ζωή μου.
"Δικαιολογείται" εν μέρη, από πολύ βαριά κατάθλιψη και δύο χειρουργεία, αλλά δεν μπορώ πάρα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, για τον τόσο πολύτιμο χρόνο που έχασα.
Αισθάνομαι τρομερές τύψεις/ενοχές/άγχος/απογοήτευση για το μέλλον μου. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο.
Να φανταστείτε, ούτε δίπλωμα δεν έχω πάρει ακόμη!

Όπως και να έχει θέλω να αλλάξω. Αλλά με πιάνει απελπισία. Και τρομερή τελειομανία. Είμαι σε όλα μια δεκαετία πίσω. Μέχρι και το πόστ μου, θυμίζει ανώριμο 15χρονο.

Είπα να τα βάλω κάτω, γιατί δεν πάει άλλο, και να αρχίσω από τις σπουδές. Είμαι ακόμη εγγεγραμμένη στο προπτυχιακό μου, πρακτικό και με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Αν το ξεκινήσω τώρα, θα το τελειώσω σε 3 χρόνια, δηλαδή στα 28 θα πάρω πτυχίο. Δεν θα έχω όμως καμία προϋπηρεσία στο αντικείμενο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτό το αντικείμενο εμένα δεν μ 'αρέσει. Προσπαθώ να πάω στις παρακολουθήσεις ή να διαβάσω και δεν μπορώ: δεν έχει καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Απλά έτυχε οι γονείς μου, να είναι επαγγελματίες σε αυτόν τον χώρο, να έχει καλές απολαβές και να εργάζονται στο εξωτερικό και γι' αυτό το επέλεξα.

Εμένα, που πετάω στα σύννεφα, τα ενδιαφέροντα μου από παιδί είναι καλλιτεχνικά. Θα ήθελα να κάνω σπουδές και να δουλέψω σε αυτόν τον χώρο, αλλά τρέμω την ανεργία.

Γενικά, όταν έδινα πανελλήνιες (2018) δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη σχολή που να μου αρέσει. Απλά όλοι έλεγαν είναι κρίμα τόσο καλή μαθήτρια να μην σπουδάσει. Έγραψα πολλά μόρια από ΓΕΛ, Θετική/Υγείας (τότε) και πέρασα. Εγώ σκεφτόμουν Καλών Τεχνών/Δραματικές σχολές/Εφαρμοσμένες Τέχνες. Αλλά επειδή, αυτές είναι σχολές που τις σπουδάζεις και σε ιδιωτικά κολλέγια κοκ μου έλεγαν όλοι σπούδασε κάτι άλλο και το κάνεις και αυτό αργότερα.

Αν δεν υπήρχαν οι Τέχνες (που δεν μπορώ να το φανταστώ), θα σπούδαζα ιατρική (νευρολογία/ψυχιατρική) ή ψυχολογία.
Αλλά αυτό είναι και το δίλημμα που είχα στα 17, ότι αν πήγαινα για γιατρός-πέρα όλων των άλλων- θα εγκατέλειπα το όνειρο μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη. Γιατί και εκεί για να ξεχωρίσεις, θέλει ενασχόληση, σπουδές, τρέξιμο, κυνήγι.

Ναι, κανένας δεν σου εγγυάται ότι όντως και να το κυνηγήσεις, θα πετύχεις, αλλά τουλάχιστον έχεις ελπίδες και τον χρόνο με το μέρος σου. Αν είναι να ξεκινήσεις στα 30+ από μηδέν, είναι τελειωμένη υπόθεση. Το πας ερασιτεχνικά πλέον.

Και εκεί είναι που σκάω και λέω: ε, αν είναι να μην ασχοληθώ ποτέ με αυτό που αγαπάω, τουλάχιστον να γίνω γιατρός, να κάνω μια δουλεία ανθρωποκεντρική, που μου δίνει κάποιο νόημα.

Γενικά τα έχω κάνει αχταρμά. Πλέον παίζει πολύ και το ηλικιακό ρόλο.
Ό,τι και να ξεκινήσω τώρα είμαι σε πολύ μειονεκτική θέση. Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό το λάθος.
Κάθε μέρα έυχομαι να ήμουν ξανά 17 χρονών, να έπραττα σωστά αυτήν την φορά. Αλλά δεν γίνεται.

 

[ChrisG152]

Θα σταθώ μονάχα σε μια φράση σου αφού πρώτα σου πω ότι λίγους μήνες πριν βρισκόμουν ακριβώς στην ίδια κατάσταση παρουσιάζοντας τα ίδια συμπτώματα τελειομανίας, απελπισίας, σύγκρισης με άλλους κλπ. Η φράση λοιπόν που σίγουρα χρησιμοποιούσα και εγώ μερικούς μήνες πριν είναι η εξής : ΄΄Αν είναι να ξεκινήσεις στα 30+ από μηδέν, είναι τελειωμένη υπόθεση. Το πας ερασιτεχνικά πλέον.΄΄ Αυτό δεν ισχύει και εύχομαι να το συνειδητοποιήσεις σύντομα, φυσικά είναι η απογοήτευση που μιλά και όχι εσύ, η άλλη φωνή μέσα σου που αναπαράγει λόγους για να ΜΗΝ ξεκινήσεις, ή ακόμα και ο φόβος της αποτυχίας που είναι απόλυτα κατανοητός. Από συμβουλές θα πάρεις άπειρες, από φίλους, συγγενείς, γονείς ή και αγνώστους στο διαδίκτυο οπότε δεν θα συνεισφέρω στην πληθώρα αυτή των συμβουλών. Θα σου πω μονάχα να ξεκινήσεις. Σήμερα? Αύριο? Μεθαύριο? Όποτε νομίζεις ότι είσαι έτοιμη/έτοιμος, αλλά να ξεκινήσεις. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία, ξεκίνα από τον εαυτό σου, από την διατροφή σου, από το δωμάτιο σου, από τον τρόπο που ζεις, τον ύπνο σου και η ομίχλη σιγά σιγά θα εξαφανιστεί και σου εύχομαι μια μέρα στα 35 ή στα 40 σου, πετυχημένη στον χώρο σου, να κοιτάς πίσω στο σήμερα και να γελάς.

 

[Samael]

Γενικά τα έχω θαλασσώσει. Έγινα επισήμως 25 χρονών!
Αισθάνομαι ότι τα τελευταία 7 χρόνια, δεν έχω κάνει κυριολεκτικά τίποτα στην ζωή μου.
"Δικαιολογείται" εν μέρη, από πολύ βαριά κατάθλιψη και δύο χειρουργεία, αλλά δεν μπορώ πάρα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, για τον τόσο πολύτιμο χρόνο που έχασα.
Αισθάνομαι τρομερές τύψεις/ενοχές/άγχος/απογοήτευση για το μέλλον μου. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο.
Να φανταστείτε, ούτε δίπλωμα δεν έχω πάρει ακόμη!

Όπως και να έχει θέλω να αλλάξω. Αλλά με πιάνει απελπισία. Και τρομερή τελειομανία. Είμαι σε όλα μια δεκαετία πίσω. Μέχρι και το πόστ μου, θυμίζει ανώριμο 15χρονο.

Είπα να τα βάλω κάτω, γιατί δεν πάει άλλο, και να αρχίσω από τις σπουδές. Είμαι ακόμη εγγεγραμμένη στο προπτυχιακό μου, πρακτικό και με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Αν το ξεκινήσω τώρα, θα το τελειώσω σε 3 χρόνια, δηλαδή στα 28 θα πάρω πτυχίο. Δεν θα έχω όμως καμία προϋπηρεσία στο αντικείμενο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτό το αντικείμενο εμένα δεν μ 'αρέσει. Προσπαθώ να πάω στις παρακολουθήσεις ή να διαβάσω και δεν μπορώ: δεν έχει καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Απλά έτυχε οι γονείς μου, να είναι επαγγελματίες σε αυτόν τον χώρο, να έχει καλές απολαβές και να εργάζονται στο εξωτερικό και γι' αυτό το επέλεξα.

Εμένα, που πετάω στα σύννεφα, τα ενδιαφέροντα μου από παιδί είναι καλλιτεχνικά. Θα ήθελα να κάνω σπουδές και να δουλέψω σε αυτόν τον χώρο, αλλά τρέμω την ανεργία.

Γενικά, όταν έδινα πανελλήνιες (2018) δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη σχολή που να μου αρέσει. Απλά όλοι έλεγαν είναι κρίμα τόσο καλή μαθήτρια να μην σπουδάσει. Έγραψα πολλά μόρια από ΓΕΛ, Θετική/Υγείας (τότε) και πέρασα. Εγώ σκεφτόμουν Καλών Τεχνών/Δραματικές σχολές/Εφαρμοσμένες Τέχνες. Αλλά επειδή, αυτές είναι σχολές που τις σπουδάζεις και σε ιδιωτικά κολλέγια κοκ μου έλεγαν όλοι σπούδασε κάτι άλλο και το κάνεις και αυτό αργότερα.

Αν δεν υπήρχαν οι Τέχνες (που δεν μπορώ να το φανταστώ), θα σπούδαζα ιατρική (νευρολογία/ψυχιατρική) ή ψυχολογία.
Αλλά αυτό είναι και το δίλημμα που είχα στα 17, ότι αν πήγαινα για γιατρός-πέρα όλων των άλλων- θα εγκατέλειπα το όνειρο μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη. Γιατί και εκεί για να ξεχωρίσεις, θέλει ενασχόληση, σπουδές, τρέξιμο, κυνήγι.

Ναι, κανένας δεν σου εγγυάται ότι όντως και να το κυνηγήσεις, θα πετύχεις, αλλά τουλάχιστον έχεις ελπίδες και τον χρόνο με το μέρος σου. Αν είναι να ξεκινήσεις στα 30+ από μηδέν, είναι τελειωμένη υπόθεση. Το πας ερασιτεχνικά πλέον.

Και εκεί είναι που σκάω και λέω: ε, αν είναι να μην ασχοληθώ ποτέ με αυτό που αγαπάω, τουλάχιστον να γίνω γιατρός, να κάνω μια δουλεία ανθρωποκεντρική, που μου δίνει κάποιο νόημα.

Γενικά τα έχω κάνει αχταρμά. Πλέον παίζει πολύ και το ηλικιακό ρόλο.
Ό,τι και να ξεκινήσω τώρα είμαι σε πολύ μειονεκτική θέση. Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό το λάθος.
Κάθε μέρα έυχομαι να ήμουν ξανά 17 χρονών, να έπραττα σωστά αυτήν την φορά. Αλλά δεν γίνεται.

Όσο συνεχίζεις να περιορίζεις την ζωή σου μέσα σε κουτάκια και να θεωρείς πως πρέπει ΟΛΑ να γίνονται σε συγκεκριμένα timestamps, τόσο θα απογοητεύεσαι. Εαν ήξερες τι θα σου φέρει η ζωή τα επόμενα 10λ. ούτε καν σε μήνα, τότε θα ήταν φούλ βαρετή και δεν θα είχε κάποιο ενδιαφέρον αφού θα ήταν όλα αναμενόμενα.

Δεν είσαι τόσο μεγάλη όσο θεωρείς. Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν βγει στην σύνταξη και συνεχίζουν να σπουδάζουν γιατί αγαπούν την γνώση. Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν αφήσει τα όνειρα του. Όσο ονειρεύεται, είναι ζωντανός. Το όμορφο με τα 17 είναι πως τα ζεις μόνο μια φορά στην ζωή σου. Το ίδιο όμως ισχύει και για την ηλικία σου τώρα .Η ζωή δεν (πρέπει να) είναι αγώνας δρόμου, αλλά προσωπικός περίπατος για εξερεύνηση και δημιουργία.

Πάρε βαθιά ανάσα, σκέψου τι θες να κάνεις και απλά κάντο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο το τι θες να κάνεις για να είσαι χαρούμενη.

 

[mpimpika]

Πότε δεν είναι αργά να κυνηγήσεις τα όνειρα σου! Είσαι νεότατη και δεν χρειάζεται να στέκεσαι σε αυτά που πέρασαν , σε αυτά που δεν έγιναν ή σε αυτά που για οποιονδηποτε λόγο δεν έκανες! Φρόντισε πρωτίστως την υγεία σου για να μπορείς να αντεπεξέλθεις σε ό,τι αποφασίσεις πως σου ταιριάζει! Τα καλύτερα θα έρθουν , πίστεψέ το!!!

 

[Kate1914]

Γενικά τα έχω θαλασσώσει. Έγινα επισήμως 25 χρονών!
Αισθάνομαι ότι τα τελευταία 7 χρόνια, δεν έχω κάνει κυριολεκτικά τίποτα στην ζωή μου.
"Δικαιολογείται" εν μέρη, από πολύ βαριά κατάθλιψη και δύο χειρουργεία, αλλά δεν μπορώ πάρα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, για τον τόσο πολύτιμο χρόνο που έχασα.
Αισθάνομαι τρομερές τύψεις/ενοχές/άγχος/απογοήτευση για το μέλλον μου. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο.
Να φανταστείτε, ούτε δίπλωμα δεν έχω πάρει ακόμη!

Όπως και να έχει θέλω να αλλάξω. Αλλά με πιάνει απελπισία. Και τρομερή τελειομανία. Είμαι σε όλα μια δεκαετία πίσω. Μέχρι και το πόστ μου, θυμίζει ανώριμο 15χρονο.

Είπα να τα βάλω κάτω, γιατί δεν πάει άλλο, και να αρχίσω από τις σπουδές. Είμαι ακόμη εγγεγραμμένη στο προπτυχιακό μου, πρακτικό και με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Αν το ξεκινήσω τώρα, θα το τελειώσω σε 3 χρόνια, δηλαδή στα 28 θα πάρω πτυχίο. Δεν θα έχω όμως καμία προϋπηρεσία στο αντικείμενο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτό το αντικείμενο εμένα δεν μ 'αρέσει. Προσπαθώ να πάω στις παρακολουθήσεις ή να διαβάσω και δεν μπορώ: δεν έχει καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Απλά έτυχε οι γονείς μου, να είναι επαγγελματίες σε αυτόν τον χώρο, να έχει καλές απολαβές και να εργάζονται στο εξωτερικό και γι' αυτό το επέλεξα.

Εμένα, που πετάω στα σύννεφα, τα ενδιαφέροντα μου από παιδί είναι καλλιτεχνικά. Θα ήθελα να κάνω σπουδές και να δουλέψω σε αυτόν τον χώρο, αλλά τρέμω την ανεργία.

Γενικά, όταν έδινα πανελλήνιες (2018) δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη σχολή που να μου αρέσει. Απλά όλοι έλεγαν είναι κρίμα τόσο καλή μαθήτρια να μην σπουδάσει. Έγραψα πολλά μόρια από ΓΕΛ, Θετική/Υγείας (τότε) και πέρασα. Εγώ σκεφτόμουν Καλών Τεχνών/Δραματικές σχολές/Εφαρμοσμένες Τέχνες. Αλλά επειδή, αυτές είναι σχολές που τις σπουδάζεις και σε ιδιωτικά κολλέγια κοκ μου έλεγαν όλοι σπούδασε κάτι άλλο και το κάνεις και αυτό αργότερα.

Αν δεν υπήρχαν οι Τέχνες (που δεν μπορώ να το φανταστώ), θα σπούδαζα ιατρική (νευρολογία/ψυχιατρική) ή ψυχολογία.
Αλλά αυτό είναι και το δίλημμα που είχα στα 17, ότι αν πήγαινα για γιατρός-πέρα όλων των άλλων- θα εγκατέλειπα το όνειρο μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη. Γιατί και εκεί για να ξεχωρίσεις, θέλει ενασχόληση, σπουδές, τρέξιμο, κυνήγι.

Ναι, κανένας δεν σου εγγυάται ότι όντως και να το κυνηγήσεις, θα πετύχεις, αλλά τουλάχιστον έχεις ελπίδες και τον χρόνο με το μέρος σου. Αν είναι να ξεκινήσεις στα 30+ από μηδέν, είναι τελειωμένη υπόθεση. Το πας ερασιτεχνικά πλέον.

Και εκεί είναι που σκάω και λέω: ε, αν είναι να μην ασχοληθώ ποτέ με αυτό που αγαπάω, τουλάχιστον να γίνω γιατρός, να κάνω μια δουλεία ανθρωποκεντρική, που μου δίνει κάποιο νόημα.

Γενικά τα έχω κάνει αχταρμά. Πλέον παίζει πολύ και το ηλικιακό ρόλο.
Ό,τι και να ξεκινήσω τώρα είμαι σε πολύ μειονεκτική θέση. Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό το λάθος.
Κάθε μέρα έυχομαι να ήμουν ξανά 17 χρονών, να έπραττα σωστά αυτήν την φορά. Αλλά δεν γίνεται.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους γενικά. Αν έχω όμως μία μικρή συμβουλή να δώσω, είναι πως τα 30, 40 κ.ο.κ. θα τα φτάσεις ούτως ή άλλως. Οπότε ξεκίνα σήμερα να κάνεις κάτι, είτε αυτό λέγεται ιατρική, είτε τέχνες, είτε είτε είτε. Καλύτερα σε 5 χρόνια να είσαι κάτι παρά να μείνεις στάσιμη. Πάρ'το και αλλιώς, εσύ τι προτιμάς; 30 και γιατρός ή καλλιτέχνης ή οτιδήποτε (τέσπα με πιάνεις νομίζω) ή 30 και όντως τίποτα;* Ποτέ δεν είναι αργά, και το πιστεύεις ή όχι είσαι πάααααααρα πολύ μικρή ακόμη για να λες ότι έχασες χρόνο.

Μην απελπίζεσαι. Μια φάση είναι, θα περάσει. Θα το βρεις, μην φοβάσαι.

*Τίποτα δεν είμαστε ποτέ βέβαια, αλλά πιστεύω κατάλαβες τι προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις.

 

[Scandal]

Στα 17 πήγαινες σχολείο και σε έβαζε σε κουτάκια το σχολείο, οι δάσκαλοι και οι γονείς σου. Δεν είσαι πια σε αυτή τη φάση, μπορείς πλέον να κάνεις ο,τι θέλεις χωρίς να σε ορίζουν αυτα της ηλικίας των 17, που τότε θα θεωρούσες οτι έκανες αυτα που "πρέπει", που τι εκανες ακολουθούσες καποια συγκεκριμένα πράγματα.
Βάλε πλάνο και ακολούθησε το.
Στα 17 έλεγα οτι τα 26 είναι μεγάλη ηλικία. Στα 27 έλεγα οτι τα 35 είναι μεγάλη ηλικία και πάει λέγοντας. Τελικά δεν έχουν κανένα νόημα αυτές οι σκέψεις και οι συγκρίσεις.. βαζε στόχους και πράγματα που θα σε γεμίζουν και άσε την ηλικία.

 

[Λένω]

Γενικά τα έχω θαλασσώσει. Έγινα επισήμως 25 χρονών!
Αισθάνομαι ότι τα τελευταία 7 χρόνια, δεν έχω κάνει κυριολεκτικά τίποτα στην ζωή μου.
"Δικαιολογείται" εν μέρη, από πολύ βαριά κατάθλιψη και δύο χειρουργεία, αλλά δεν μπορώ πάρα να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, για τον τόσο πολύτιμο χρόνο που έχασα.
Αισθάνομαι τρομερές τύψεις/ενοχές/άγχος/απογοήτευση για το μέλλον μου. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο.
Να φανταστείτε, ούτε δίπλωμα δεν έχω πάρει ακόμη!

Όπως και να έχει θέλω να αλλάξω. Αλλά με πιάνει απελπισία. Και τρομερή τελειομανία. Είμαι σε όλα μια δεκαετία πίσω. Μέχρι και το πόστ μου, θυμίζει ανώριμο 15χρονο.

Είπα να τα βάλω κάτω, γιατί δεν πάει άλλο, και να αρχίσω από τις σπουδές. Είμαι ακόμη εγγεγραμμένη στο προπτυχιακό μου, πρακτικό και με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Αν το ξεκινήσω τώρα, θα το τελειώσω σε 3 χρόνια, δηλαδή στα 28 θα πάρω πτυχίο. Δεν θα έχω όμως καμία προϋπηρεσία στο αντικείμενο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτό το αντικείμενο εμένα δεν μ 'αρέσει. Προσπαθώ να πάω στις παρακολουθήσεις ή να διαβάσω και δεν μπορώ: δεν έχει καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Απλά έτυχε οι γονείς μου, να είναι επαγγελματίες σε αυτόν τον χώρο, να έχει καλές απολαβές και να εργάζονται στο εξωτερικό και γι' αυτό το επέλεξα.

Εμένα, που πετάω στα σύννεφα, τα ενδιαφέροντα μου από παιδί είναι καλλιτεχνικά. Θα ήθελα να κάνω σπουδές και να δουλέψω σε αυτόν τον χώρο, αλλά τρέμω την ανεργία.

Γενικά, όταν έδινα πανελλήνιες (2018) δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη σχολή που να μου αρέσει. Απλά όλοι έλεγαν είναι κρίμα τόσο καλή μαθήτρια να μην σπουδάσει. Έγραψα πολλά μόρια από ΓΕΛ, Θετική/Υγείας (τότε) και πέρασα. Εγώ σκεφτόμουν Καλών Τεχνών/Δραματικές σχολές/Εφαρμοσμένες Τέχνες. Αλλά επειδή, αυτές είναι σχολές που τις σπουδάζεις και σε ιδιωτικά κολλέγια κοκ μου έλεγαν όλοι σπούδασε κάτι άλλο και το κάνεις και αυτό αργότερα.

Αν δεν υπήρχαν οι Τέχνες (που δεν μπορώ να το φανταστώ), θα σπούδαζα ιατρική (νευρολογία/ψυχιατρική) ή ψυχολογία.
Αλλά αυτό είναι και το δίλημμα που είχα στα 17, ότι αν πήγαινα για γιατρός-πέρα όλων των άλλων- θα εγκατέλειπα το όνειρο μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη. Γιατί και εκεί για να ξεχωρίσεις, θέλει ενασχόληση, σπουδές, τρέξιμο, κυνήγι.

Ναι, κανένας δεν σου εγγυάται ότι όντως και να το κυνηγήσεις, θα πετύχεις, αλλά τουλάχιστον έχεις ελπίδες και τον χρόνο με το μέρος σου. Αν είναι να ξεκινήσεις στα 30+ από μηδέν, είναι τελειωμένη υπόθεση. Το πας ερασιτεχνικά πλέον.

Και εκεί είναι που σκάω και λέω: ε, αν είναι να μην ασχοληθώ ποτέ με αυτό που αγαπάω, τουλάχιστον να γίνω γιατρός, να κάνω μια δουλεία ανθρωποκεντρική, που μου δίνει κάποιο νόημα.

Γενικά τα έχω κάνει αχταρμά. Πλέον παίζει πολύ και το ηλικιακό ρόλο.
Ό,τι και να ξεκινήσω τώρα είμαι σε πολύ μειονεκτική θέση. Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό το λάθος.
Κάθε μέρα έυχομαι να ήμουν ξανά 17 χρονών, να έπραττα σωστά αυτήν την φορά. Αλλά δεν γίνεται.

Μια πολύ πρακτική και ειλικρινέστατη απάντηση θα σου δώσω χωρίς καμία διάθεση να σου χαϊδέψω τ΄αυτιά.

Αρχικά βγάλε εντελώς από το μυαλό σου το θέμα της ηλικίας.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είσαι 25 και όχι 17 (το παρουσιάζεις με μεγάλη δόση υπερβολής λες και συγκρίνεις πχ τα 55 με τα 17).
Δεν υπάρχει κάτι σημαντικότερο από την υγεία οπότε μπορείς να δικαιολογήσεις απολύτως τον εαυτό σου που εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετώπισες, πήγαν κάποια πράγματα λίγο πίσω.

Σκέψου πόσα παιδιά δίνουν επανειλημμένα πανελλαδικές προκειμένου να εισαχθούν, πόσα παρατείνουν επί χρόνια την λήψη του πτυχίου τους, πόσα εγκαταλείπουν, πόσα δεν μπορούν ν΄ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της Σχολής τους και ξεκινάνε από την αρχή για να σπουδάσουν κάτι άλλο και χίλιες δυο άλλες περιπτώσεις.
Για λόγους δηλαδή που είναι σαφώς λιγότερο σημαντικοί από τους δικούς σου.

Αυτό που θα σου προτείνω, είναι αυτό που θα έκανα εγώ αν ήμουν στην θέση σου.
Επειδή το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης είναι πολύ "άγριο" στις μέρες μας, επειδή ήδη έχεις ξεκινήσει τις σπουδές σου στην Σχολή που επέλεξες τότε και επειδή έχεις επί της ουσίας μια στρωμένη δουλειά από τους γονείς σου, θεωρώ ότι θα πρέπει να την συνεχίσεις και να πάρεις το πτυχίο σου.
΄Εχοντας εξασφαλίσει τον βιοπορισμό σου, μπορείς άνετα ν΄ασχοληθείς με την Τέχνη μιας που την αγαπάς τόσο πολύ.
΄Οταν με το καλό πάρεις το πτυχίο σου, θα έχεις όλη την ζωή μπροστά σου για να κάνεις οτιδήποτε άλλο θελήσεις.
Στα 28 σου χρόνια που θα έχεις αποφοιτήσει, άλλοι ξεκινάνε.

Και βλέποντας και κάνοντας επειδή οι Τέχνες στην Ελλάδα είναι υποβιβασμένες και δεν έχουν ψωμί.
Είναι για τους ρομαντικούς που παλεύουν για κάτι που στο τέλος οι πιθανότητες να τους απογοητεύσει είναι πολλές.
Το ποσοστό δηλαδή της μη επίτευξης των στόχων σου στο πεδίο των Τεχνών, είναι σαφώς μεγαλύτερο από το ποσοστό αυτών που αποφοιτούν από μία οποιαδήποτε άλλη Σχολή που θεωρείται ότι έχει δύσκολη επαγγελματική απόκατάσταση.
Επίσης ο χώρος της Τέχνης είναι μικρός και παίζονται πολλά παιχνίδια.
Είναι ένας πολύ "ιδιαίτερος" χώρος.
Δεν σου το λέω για να σου κόψω τα φτερά αλλά δυστυχώς αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Αν φτάσεις στο σημείο να μπορέσεις να ζήσεις μέσω της Τέχνης, όλα ωραία και καλά.
Είναι όμως εντελώς διαφορετική η ψυχολογία σου αν ξέρεις ότι έχεις μια σίγουρη δουλειά και παλεύεις για το όνειρό σου από το να παλεύεις για κάτι με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα όχι εξαιτίας της ανεπάρκειάς σου αλλά εξαιτίας άλλων λόγων.

Καλή επιτυχία σε ό,τι αποφασίσεις, σου εύχομαι.