Γονείς που τσακώνονται και διάβασμα για τις πανελλήνιες

[den antexw allh apotyxia]

Γεια!Δίνω πανελλήνιες φέτος. Θέλω κάπου στις 15.000 - 16.000. Πάω φροντιστήριο από την πρώτη λυκείου και σύντομα θα κάνω και ενισχυτικά ιδιαίτερα μαθηματικά. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Ζω με γονείς που τσακώνονται συνέχεια και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ίσα ίσα με ρίχνει κιόλας όταν τσακώνονται και παρατάω το διάβασμα. Τόσο καιρό ήμουν κουλ μιας και δεν είχα άγχος αφού δεν σκεφτόμουν τις πανελλήνιες. Πλέον όμως αν γίνει κάτι τέτοιο στην μέση της χρονιάς υπάρχουν πιθανότητες να τα παρατήσω μιας και η αυτοπεποίθηση μου έχει πιάσει πάτο. Όταν τσακώνονται προσπαθώ να τους φωνάζω αλλά τα ακούω ακόμα περισσότερο. Δεν την παλεύω άλλο. Η αποτυχία έρχεται.

 

[Grand Duchess]

Γεια!Δίνω πανελλήνιες φέτος. Θέλω κάπου στις 15.000 - 16.000. Πάω φροντιστήριο από την πρώτη λυκείου και σύντομα θα κάνω και ενισχυτικά ιδιαίτερα μαθηματικά. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Ζω με γονείς που τσακώνονται συνέχεια και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ίσα ίσα με ρίχνει κιόλας όταν τσακώνονται και κρατάω το διάβασμα. Τόσο καιρό ήμουν κουλ μιας και δεν είχα άγχος αφού δεν σκεφτόμουν τις πανελλήνιες. Πλέον όμως αν γίνει κάτι τέτοιο στην μέση της χρονιάς υπάρχουν πιθανότητες να τα παρατήσω μιας και η αυτοπεποίθηση μου έχει πιάσει πάτο. Όταν τσακώνονται προσπαθώ να τους φωνάζω αλλά τα ακούω ακόμα περισσότερο. Δεν την παλεύω άλλο. Η αποτυχία έρχεται.

Καλησπέρα. Καταρχάς ηρέμησε.Έχεις προσπαθήσει να πεις στους γονείς σου αυτό το θέμα; Επειδή σε καταλαβαίνω απολύτως σε αυτό το θέμα θα σου πρότεινα να το συνηθίσεις. Εγώ το συνήθισα. Στην αρχή ήθελα και εγώ να μπαίνω στον τσακωμό αλλά κατάλαβα μετέπειτα ότι δεν αξίζει. Μπορείς να διαβάζεις ώρες στις οποίες οι γονείς σου δεν είναι σπίτι ή απλά κοιμούνται, καθώς και να φοράς ακουστικά χωρίς καμία μουσική ίσα-ίσα να μπλοκάρεις τα αυτιά σου, στο δωμάτιο σου. Επίσης μπορείς να πας σε κάποια βιβλιοθήκη να διαβάσεις, εγώ θυμάμαι πολλές φορές είχαμε μία αίθουσα ανάγνωσης στο φροντιστήριο που πήγαινα εκεί.
Καλό κουράγιο, και μην αγχώνεσαι.

 

[den antexw allh apotyxia]

Καλησπέρα. Καταρχάς ηρέμησε.Έχεις προσπαθήσει να πεις στους γονείς σου αυτό το θέμα; Επειδή σε καταλαβαίνω απολύτως σε αυτό το θέμα θα σου πρότεινα να το συνηθίσεις. Εγώ το συνήθισα. Στην αρχή ήθελα και εγώ να μπαίνω στον τσακωμό αλλά κατάλαβα μετέπειτα ότι δεν αξίζει. Μπορείς να διαβάζεις ώρες στις οποίες οι γονείς σου δεν είναι σπίτι ή απλά κοιμούνται, καθώς και να φοράς ακουστικά χωρίς καμία μουσική ίσα-ίσα να μπλοκάρεις τα αυτιά σου, στο δωμάτιο σου. Επίσης μπορείς να πας σε κάποια βιβλιοθήκη να διαβάσεις, εγώ θυμάμαι πολλές φορές είχαμε μία αίθουσα ανάγνωσης στο φροντιστήριο που πήγαινα εκεί.
Καλό κουράγιο, και μην αγχώνεσαι.

Τους έχω πει ότι θέλω ησυχία για να διαβάσω αλλά δεν έχω δει καμία διαφορά. Συνέχεια τα ίδια. Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Τουλάχιστον νιώθω ότι δεν είναι μόνη. Να είσαι καλά.

 

[Grand Duchess]

Τους έχω πει ότι θέλω ησυχία για να διαβάσω αλλά δεν έχω δει καμία διαφορά. Συνέχεια τα ίδια. Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Τουλάχιστον νιώθω ότι δεν είναι μόνη. Να είσαι καλά.

Πίστεψε με, δεν είσαι. Από τη στιγμή που δεν σέβονται την προσπάθειά σου, κρατά και εσύ την απόσταση σου. Ακόμη και τώρα όταν γυρνάω στο πατρικό μου, μπαίνω στο δωμάτιο μου και δεν ασχολούμαι. Θεωρώ πως είναι άσχημα πράγματα αυτά. Βλάπτει και την ψυχολογία τους πρωτίστως, και πολύ περισσότερο την δική σου.

 

[Eclipse]

Γεια!Δίνω πανελλήνιες φέτος. Θέλω κάπου στις 15.000 - 16.000. Πάω φροντιστήριο από την πρώτη λυκείου και σύντομα θα κάνω και ενισχυτικά ιδιαίτερα μαθηματικά. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Ζω με γονείς που τσακώνονται συνέχεια και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ίσα ίσα με ρίχνει κιόλας όταν τσακώνονται και παρατάω το διάβασμα. Τόσο καιρό ήμουν κουλ μιας και δεν είχα άγχος αφού δεν σκεφτόμουν τις πανελλήνιες. Πλέον όμως αν γίνει κάτι τέτοιο στην μέση της χρονιάς υπάρχουν πιθανότητες να τα παρατήσω μιας και η αυτοπεποίθηση μου έχει πιάσει πάτο. Όταν τσακώνονται προσπαθώ να τους φωνάζω αλλά τα ακούω ακόμα περισσότερο. Δεν την παλεύω άλλο. Η αποτυχία έρχεται.

Πήγαινε να διαβάσεις εκτός σπιτιού

 

[Viedo]

Κοπέλα μου, δεν είσαι μόνη το μόνο σίγουρο είναι αυτό δυστυχώς!

5 χρόνια πίσω με πήγε αυτό το θέμα, όταν ήμουν κι εγώ στη θέση σου κι έδινα Πανελλήνιες. Δυστυχώς και της δικής μου οικογένειας οι συζητήσεις είναι μονίμως σε πολύ υψηλά dB και πανεύκολα χάνεται ο έλεγχος. Μονίμως, να τσακωνόμαστε να κάνουν ησυχία και να μην φωνάζουν, πράγμα εννοείται που ποτέ μα ποτέ δεν έγινε. Σταματούσαν λίγα λεπτά, λέγοντας χαρακτηριστικά «καλά, καλά, εντάξει, σταματάμε» και μετά από λίγη ώρα πάλι τα ίδια. Το είχα συνηθίσει κι εγώ, μέσα στο πρόγραμμα ήταν οι φωνές και οι καυγάδες, διάβαζα με αυτά... Αναγκαστικά προσαρμόζεσαι. Αν μπορείς να πας να μείνεις σε άλλο σπίτι, όπου θα αισθάνεσαι οικειότητα με τον χώρο και θα μπορείς να συγκεντρωθείς, η δική μου συμβουλή αυτή είναι. Γιατί αυτή η κατάσταση ρίχνει την ψυχολογία σου γενικότερα, όχι μόνο σε αποσπάει από το διάβασμα, αλλά και με το να ακούς κάθε μέρα φασαρίες και διάβασμα να μην έχεις ψυχική δυσφορία σού προκαλεί.

Πραγματικά πάλεψε για εσένα όσο μπορείς να διαβάσεις καλύτερα. Προσπάθησε όσο γίνεται να μην το αφήσεις να σε νικήσει!

Μένω Κύπρο, είμαι από Ελλάδα, στο πατρικό μου σπίτι δεν θα γυρνούσα σίγουρα για να μείνω ξανά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μακριά και αγαπημένοι

 

[ioannaion]

Το ένιωσα στο πετσί μου αυτό το ποστ. (και το username σου βασικά)

Κοριτσάκι μου, πέρασα τα ίδια και χειρότερα. Εμένα βέβαια η θέση μου ήταν πιο δύσκολη καθώς ο ένας μου αδερφός πάσχει από αυτισμό. Οπότε σκέψου να έχω τους δικούς μου να τσακώνονται, καθώς επίσης και τον αδερφούλη μου που έκανε φασαρία άθελά του, ενώ πολλές φορές έπρεπε να τον φροντίσω εγώ. Πέρασα κι εγώ πολύ δύσκολα, και αυτή ήταν η αιτία που επέλεξα σκόπιμα σχολές εκτός Αθηνών όπου μένω.

Δεν θα σου πω να πας να διαβάσεις κάπου αλλού καθώς λόγω του κοροναβίρους είναι επικίνδυνο. Ούτε θα σου πω να τους πιάσεις να μιλήσετε, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα αλλάξει τίποτα.
Θα σου πω εγώ τι έκανα.

Όταν έπεφταν για ύπνο οι γονείς μου και τελείωνα με την φροντίδα του αδερφού μου, διάβαζα κάνα 3ωρο το βράδυ κάποιες φορές. Κοιμόμουν τα μεσημέρια μετά το σχολείο, ξυπναγα για να πάω στο φροντιστήριο και μετά όταν γυρνούσα (συνήθως βράδυ) έτρωγα και καθόμουν κάνα δεκάλεπτο. Μετά έφτιαχνα ένα καφέ, έκανα ένα τσιγάρο και διάβαζα από τις 11.30 μέχρι τις 2. Πολλές φορές το πήγαινα και 3 ανάλογα με τις αντοχές μου.

Αν δεν είσαι νυχτερινός τύπος και προτιμάς να διαβάζεις την μέρα, τότε μια είναι η λύση. Ωτοασπίδες!! Χωρίς πλάκα. Σώζουν ζωές!! Κατά προτίμηση τις μαλακες.

Τα πρακτικά σου τα είπα. Όσον αφορά τον ψυχολογικό τομέα τώρα, εκεί θέλει υπομονή. Να λες μέσα σου ότι θα τα καταφέρεις και να παίρνεις δύναμη με την ιδέα ότι θα φύγεις σύντομα από το σπίτι σου. Πολλές φορές έγραφα κάποιες θετικές σκέψεις σε ένα χαρτί και τα έβαζα στο γραφείο μου να τα βλέπω, καθώς επίσης έβλεπα και motivational βιντεακια στο YouTube.

Επίσης με βοήθησε πολύ η καθηγήτρια της έκθεσης μου, μου έδινε πολύ δύναμη!! Αν έχεις κάποιον καθηγητή που νιώθεις άνετα μαζί του μίλα του!! Θα σε βοηθήσει πολύ!!

Υπομονή αγάπη μου.. Θα περάσει γρήγορα ολο αυτό!! Εσύ κάνε την προσπάθεια σου και πίστεψε στον εαυτό σου γιατί μπορείς!! Αν χρειαστείς οτιδήποτε άλλο στείλε μου μήνυμα. Θα χαρώ πολύ να σε βοηθήσω!! Παθουσα είμαι!!

Κι όμως τα κατάφερα!

Μπορείς κι εσύ!!

Φιλάκια!

 

[Guest 454371]

@den antexw allh apotyxia στο "γήπεδο" της ζωής , θα συναντήσεις πολλές τέτοιες καταστάσεις. Ξέρω, αυτό τώρα δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις γιατί είσαι αρκετά νέα και μικρή, αλλά μεγαλώνοντας θα περάσεις ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις και θα πρέπει να τις αντιμετωπίσεις. Τέτοια γεγονότα πρέπει να σε δυναμώνουν και να σε ωριμάζουν. Όλοι οι γονείς μαλώνουν, φωνάζουν, περνάνε κρίση στις σχέσεις τους και κάποιοι έρχονται και κοντά στο χωρισμό. Το θέμα είναι να μη σε παίρνει από κάτω. Να σηκώνεσαι, όταν πέφτεις.

Και εγώ θυμάμαι, όταν έδινα πανελλήνιες, να μαλώνουν οι γονείς μου. Όλοι είχαμε απρόοπτα. Αυτό δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει και να χάνεις την αυτοπεποιθησή σου. Είδες τι σου είπε η Ιον πιο πάνω. Βλέπεις ότι υπάρχουν χειρότερες δυσκολίες;;

Και να σου πω και κάτι. ΔΕΝ θα μαλώνουν και μια ζωή. Εδώ είχα συμμαθητή στο Λύκειο που οι γονείς του στο σπίτι περνούσαν μια πολύ άσχημη κρίση στο γάμο τους, το παιδί γνώριζε ότι ο πατέρας του είχε γκόμενα και έβγαινε συνέχεια έξω το βράδυ και τα έπινε και η μητέρα του δεν ήξερε τίποτα. Ρωτάς αυτό το παιδί τι κόμπο είχε στο λαιμό του κάθε μέρα, και είχε και πανελλήνιες; Ρωτάς αυτό το παιδί τι στενοχώρια περνούσε; Και όμως δυνάμωσε και έδωσε πανελλήνιες και πέρασε και στη σχολή που ήθελε.

Γι αυτό σου λέω... Θα δεις όλα θα φτιάξουν

 

[nPb]

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι γονείς πρέπει να μαλώνουν. Οι δικοί μου δεν μάλωσαν ποτέ. Ειλικρινά, ορισμένοι άνθρωποι ίσως να μην ξέρουν γιατί έκαναν οικογένεια. Κρίμα...

 

[J.Cameron]

Ολα τα ζευγαρια @nPb παιρνουν εντασεις.Αυτη αλλωστε ειναι η ουσια της σχεσης.Να "εκτονονεσαι" και να συνεχιζεις στην ζωη σου με το ατομο που επελεξες να συμπορευτεις.Τωρα εαν οι καυγαδες ειναι καθημερινοι ειναι αλλο θεμα.Ισα ισα ξερεις ποσο γλυκο ειναι να ζηλευει ο ενας τον αλλο(μεχρι εναν βαθμο), δειχνοντας εμμεσα ποσο αγαπαει ο ενας τον αλλο?

@den antexw allh apotyxia θα σου προτεινα, εαν καποιος γονιος σου ειναι ελευθερος επαγγελματιας και διαθετει καποιο γραφειο, να πηγαινεις εκει και να διαβαζεις.Διαφορετικα παρε ωτοασπιδες ή πηγαινε στους παππουδες, εαν υπαρχει φυσικα αυτη η δυνατοτητα.Καλη συνεχεια!

 

[Scandal]

Παιδιά όσοι έχετε φασαρία στο σπίτι σας και δεν μπορείτε να διαβάσετε, υπάρχουν και οι βιβλιοθήκες (πχ των πανεπιστημίων) όπου μπορείτε να πάτε να διαβάσετε. Βρείτε μια βιβλιοθήκη με ελεύθερη πρόσβαση και λίγο κόσμο και αξιοποιήστε την
ΥΓ: Βέβαια καταλαβαίνω ότι υπάρχει και η ανησυχία του covid-19 στους κοινούς χώρους!

 

[kiyoshi]

Προτείνω:
-Να αγοράσεις ωτοασπίδες ή να εξοικειωθείς με το να διαβάζεις με μουσική
-Βρες κάποια ήσυχη καφετέρια να πηγαίνεις να διαβάζεις (μην ντρέπεσαι καθόλου, πολύ φυσιολογική τακτική)
-Προφανώς μπορείς να πηγαίνεις σε βιβλιοθήκες/ αναγνωστήρια σχολών ή και σε σπίτια φίλων
-Να συνηθίσεις το βραδινό διάβασμα (κοιμούνται όλοι στο σπίτι, κοιμούνται όλοι οι ενοχλητικοί γείτονες και τα παιδιά τους και έχεις δροσούλα)

 

[louminis]

Για να μην ακούω τις φωνές τις μάνας μου, από το καλοκαίρι προ πανελληνίων ήδη είχα πάρει τα μεγαλύτερα sound blocking headphones που βρήκα ονλάιν, από αυτά που φοράνε αυτοί που δουλεύουν με τριπάνια. Κάπως βαριά αλλα με βολέψανε όχι τόσο γιατί με ενοχλεί η φασαρία αλλά για να μην εκνευρίζομαι με κάθε μαλακία που ακούω που δλδ και πάλι εκνευριζόμουν άλλες ώρες τη μέρα αλλά τουλάχιστον ενώ διάβαζα τα φορούσα κ τα ξεχνούσα όλα. Δεν πέρασα οστόσω γιατί κάπου στα μέσα κουράστηκα με το σχολείο κ όλα και τα παράτησα και φέτος που έδωσα 2η φορά τα μάζεψα και πήγα στου πατέρα μου που είχε ησυχία.

Άντε να συγκεντρωθείς μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα, βρες κάπου να πηγαίνεις να διαβάζεις ή κάπου αλλού να μείνεις, σε κανά συγγενή, να μην έχει ένταση. Κάνει μεγάλη διαφορά.

 

[nPb]

Ολα τα ζευγαρια @nPb παιρνουν εντασεις.Αυτη αλλωστε ειναι η ουσια της σχεσης.Να "εκτονονεσαι" και να συνεχιζεις στην ζωη σου με το ατομο που επελεξες να συμπορευτεις.Τωρα εαν οι καυγαδες ειναι καθημερινοι ειναι αλλο θεμα.Ισα ισα ξερεις ποσο γλυκο ειναι να ζηλευει ο ενας τον αλλο(μεχρι εναν βαθμο), δειχνοντας εμμεσα ποσο αγαπαει ο ενας τον αλλο?

Το θέμα είναι ότι δεν εκτονώνονται αλλά φθείρονται και φθείρουν ανθρώπους που δεν φταίνε σε κάτι (π.χ. παιδιά, γατιά). Πάει το μπερτάκι σύννεφο σε πολλές οικογένειες αλλά το παίζουμε Σουηδοί έξω. Προσωπικά δεν βρίσκω λόγο ουσίας να τσακώνεσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς. Ειδάλλως υπάρχουν άλλου είδους θεματάκια.

 

[J.Cameron]

Το θέμα είναι ότι δεν εκτονώνονται αλλά φθείρονται και φθείρουν ανθρώπους που δεν φταίνε σε κάτι (π.χ. παιδιά, γατιά). Πάει το μπερτάκι σύννεφο σε πολλές οικογένειες αλλά το παίζουμε Σουηδοί έξω. Προσωπικά δεν βρίσκω λόγο ουσίας να τσακώνεσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς. Ειδάλλως υπάρχουν άλλου είδους θεματάκια.

Αρα θεωρεις οτι το φυσιολογικο ειναι να μην τσακωνεσαι? Ειχες ποτε σχεση για να το λες αυτο?Προσωπικα ποτε δεν ειχα(β λυκειου σκατο ειμαι ), ωστοσο οταν μαλωνεις δεν σημαινει οτι δεν αγαπας το αλλο ατομο.Και δεν το λεω εγω, το λενε ψυχολογοι.Ειναι κοινη λογικη.Εσυ πιθανως θα αναφερεσαι στους συχνους και εντονους καυγαδες.Εγω αναφερομαι στους καυγαδες που γινονται σπανιως(στο τριμηνο και αν) και δεν ειναι τοσο εντονοι.Δες το θεμα και απο την αλλη μερια του νομισματος...

 

[nPb]

Αρα θεωρεις οτι το φυσιολογικο ειναι να μην τσακωνεσαι? Ειχες ποτε σχεση για να το λες αυτο?Προσωπικα ποτε δεν ειχα(β λυκειου σκατο ειμαι ), ωστοσο οταν μαλωνεις δεν σημαινει οτι δεν αγαπας το αλλο ατομο.Και δεν το λεω εγω, το λενε ψυχολογοι.Ειναι κοινη λογικη.Εσυ πιθανως θα αναφερεσαι στους συχνους και εντονους καυγαδες.Εγω αναφερομαι στους καυγαδες που γινονται σπανιως(στο τριμηνο και αν) και δεν ειναι τοσο εντονοι.Δες το θεμα και απο την αλλη μερια του νομισματος...

Aναφέρομαι σε έντονους καυγάδες και ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι.

 

[J.Cameron]

Aναφέρομαι σε έντονους καυγάδες και ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι.

Τωρα που το διευκρινισες συμφωνω.

 

[den antexw allh apotyxia]

Το ένιωσα στο πετσί μου αυτό το ποστ. (και το username σου βασικά)

Κοριτσάκι μου, πέρασα τα ίδια και χειρότερα. Εμένα βέβαια η θέση μου ήταν πιο δύσκολη καθώς ο ένας μου αδερφός πάσχει από αυτισμό. Οπότε σκέψου να έχω τους δικούς μου να τσακώνονται, καθώς επίσης και τον αδερφούλη μου που έκανε φασαρία άθελά του, ενώ πολλές φορές έπρεπε να τον φροντίσω εγώ. Πέρασα κι εγώ πολύ δύσκολα, και αυτή ήταν η αιτία που επέλεξα σκόπιμα σχολές εκτός Αθηνών όπου μένω.

Δεν θα σου πω να πας να διαβάσεις κάπου αλλού καθώς λόγω του κοροναβίρους είναι επικίνδυνο. Ούτε θα σου πω να τους πιάσεις να μιλήσετε, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα αλλάξει τίποτα.
Θα σου πω εγώ τι έκανα.

Όταν έπεφταν για ύπνο οι γονείς μου και τελείωνα με την φροντίδα του αδερφού μου, διάβαζα κάνα 3ωρο το βράδυ κάποιες φορές. Κοιμόμουν τα μεσημέρια μετά το σχολείο, ξυπναγα για να πάω στο φροντιστήριο και μετά όταν γυρνούσα (συνήθως βράδυ) έτρωγα και καθόμουν κάνα δεκάλεπτο. Μετά έφτιαχνα ένα καφέ, έκανα ένα τσιγάρο και διάβαζα από τις 11.30 μέχρι τις 2. Πολλές φορές το πήγαινα και 3 ανάλογα με τις αντοχές μου.

Αν δεν είσαι νυχτερινός τύπος και προτιμάς να διαβάζεις την μέρα, τότε μια είναι η λύση. Ωτοασπίδες!! Χωρίς πλάκα. Σώζουν ζωές!! Κατά προτίμηση τις μαλακες.

Τα πρακτικά σου τα είπα. Όσον αφορά τον ψυχολογικό τομέα τώρα, εκεί θέλει υπομονή. Να λες μέσα σου ότι θα τα καταφέρεις και να παίρνεις δύναμη με την ιδέα ότι θα φύγεις σύντομα από το σπίτι σου. Πολλές φορές έγραφα κάποιες θετικές σκέψεις σε ένα χαρτί και τα έβαζα στο γραφείο μου να τα βλέπω, καθώς επίσης έβλεπα και motivational βιντεακια στο YouTube.

Επίσης με βοήθησε πολύ η καθηγήτρια της έκθεσης μου, μου έδινε πολύ δύναμη!! Αν έχεις κάποιον καθηγητή που νιώθεις άνετα μαζί του μίλα του!! Θα σε βοηθήσει πολύ!!

Υπομονή αγάπη μου.. Θα περάσει γρήγορα ολο αυτό!! Εσύ κάνε την προσπάθεια σου και πίστεψε στον εαυτό σου γιατί μπορείς!! Αν χρειαστείς οτιδήποτε άλλο στείλε μου μήνυμα. Θα χαρώ πολύ να σε βοηθήσω!! Παθουσα είμαι!!

Κι όμως τα κατάφερα!

Μπορείς κι εσύ!!

Φιλάκια! ❤

Τέτοιες απαντήσεις μου δίνουν κουράγιο. Πάλι σήμερα τα ίδια. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να διαβάσω, αυτές τις καταστάσεις τις ζω από μικρή ηλικία. Και με έχει επηρεάσει όσο δεν φαντάζεσαι. Δεν ανοίγομαι με τίποτα, δεν μου βγαίνει να τα πω στις φίλες μου, να ξεσπάσω, δεν έχω αυτοπεποίθηση. Είχα την εντύπωση ότι οι γονείς είναι οι νούμερο ένα θαυμαστές των παιδιών τους. Που για την μαμά μου ισχύει είμαστε πολύ κοντά. Αλλά ο μπαμπάς μου συνέχεια με μειώνει,άλλες φορές μου λέει ότι θα πανηγυρίζει του χρόνου που θα τα πάω σίγουρα καλά και άλλες με αποθαρρύνει και με μειώνει λέγοντας μου ότι θέλω πολλά ψωμιά για να τον φτάσω. Το καλοκαίρι του 2018 τσακώθηκαν σε σημείο να μην μιλάνε για ένα μήνα ζώντας στο ίσιο σπίτι. Κόψαμε την τούρτα γενεθλίων μου και ούτε κάν που μίλαγαν μεταξύ τους. Όλο αυτό που και που μου δημιουργεί κρίσεις πανικού. Κλαίω, τρέμω.
Η μόνη λύση που έχω σκεφτεί είναι μετά τις πανελλήνιες θα πιάσω μια δουλειά (έχω την διάθεση), να μαζέψω κάποια χρήματα και να πάω σε κάποι@ ψυχολόγο χωρίς να το μάθει κανείς.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 21 Αυγούστου 2020

Κοπέλα μου, δεν είσαι μόνη το μόνο σίγουρο είναι αυτό δυστυχώς!

5 χρόνια πίσω με πήγε αυτό το θέμα, όταν ήμουν κι εγώ στη θέση σου κι έδινα Πανελλήνιες. Δυστυχώς και της δικής μου οικογένειας οι συζητήσεις είναι μονίμως σε πολύ υψηλά dB και πανεύκολα χάνεται ο έλεγχος. Μονίμως, να τσακωνόμαστε να κάνουν ησυχία και να μην φωνάζουν, πράγμα εννοείται που ποτέ μα ποτέ δεν έγινε. Σταματούσαν λίγα λεπτά, λέγοντας χαρακτηριστικά «καλά, καλά, εντάξει, σταματάμε» και μετά από λίγη ώρα πάλι τα ίδια. Το είχα συνηθίσει κι εγώ, μέσα στο πρόγραμμα ήταν οι φωνές και οι καυγάδες, διάβαζα με αυτά... Αναγκαστικά προσαρμόζεσαι. Αν μπορείς να πας να μείνεις σε άλλο σπίτι, όπου θα αισθάνεσαι οικειότητα με τον χώρο και θα μπορείς να συγκεντρωθείς, η δική μου συμβουλή αυτή είναι. Γιατί αυτή η κατάσταση ρίχνει την ψυχολογία σου γενικότερα, όχι μόνο σε αποσπάει από το διάβασμα, αλλά και με το να ακούς κάθε μέρα φασαρίες και διάβασμα να μην έχεις ψυχική δυσφορία σού προκαλεί.

Πραγματικά πάλεψε για εσένα όσο μπορείς να διαβάσεις καλύτερα. Προσπάθησε όσο γίνεται να μην το αφήσεις να σε νικήσει!

Μένω Κύπρο, είμαι από Ελλάδα, στο πατρικό μου σπίτι δεν θα γυρνούσα σίγουρα για να μείνω ξανά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μακριά και αγαπημένοι

Λυπάμαι παρά πολύ για ότι έχεις περάσει. Και γω περιμένω πως και πως να τελειώσω για να είμαι ανεξάρτητη και να πάψω να έχω άγχος για κάθε τσακωμό τους. Σε ευχαριστώ πολύ.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 21 Αυγούστου 2020

@den antexw allh apotyxia στο "γήπεδο" της ζωής , θα συναντήσεις πολλές τέτοιες καταστάσεις. Ξέρω, αυτό τώρα δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις γιατί είσαι αρκετά νέα και μικρή, αλλά μεγαλώνοντας θα περάσεις ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις και θα πρέπει να τις αντιμετωπίσεις. Τέτοια γεγονότα πρέπει να σε δυναμώνουν και να σε ωριμάζουν. Όλοι οι γονείς μαλώνουν, φωνάζουν, περνάνε κρίση στις σχέσεις τους και κάποιοι έρχονται και κοντά στο χωρισμό. Το θέμα είναι να μη σε παίρνει από κάτω. Να σηκώνεσαι, όταν πέφτεις.

Και εγώ θυμάμαι, όταν έδινα πανελλήνιες, να μαλώνουν οι γονείς μου. Όλοι είχαμε απρόοπτα. Αυτό δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει και να χάνεις την αυτοπεποιθησή σου. Είδες τι σου είπε η Ιον πιο πάνω. Βλέπεις ότι υπάρχουν χειρότερες δυσκολίες;;

Και να σου πω και κάτι. ΔΕΝ θα μαλώνουν και μια ζωή. Εδώ είχα συμμαθητή στο Λύκειο που οι γονείς του στο σπίτι περνούσαν μια πολύ άσχημη κρίση στο γάμο τους, το παιδί γνώριζε ότι ο πατέρας του είχε γκόμενα και έβγαινε συνέχεια έξω το βράδυ και τα έπινε και η μητέρα του δεν ήξερε τίποτα. Ρωτάς αυτό το παιδί τι κόμπο είχε στο λαιμό του κάθε μέρα, και είχε και πανελλήνιες; Ρωτάς αυτό το παιδί τι στενοχώρια περνούσε; Και όμως δυνάμωσε και έδωσε πανελλήνιες και πέρασε και στη σχολή που ήθελε.

Γι αυτό σου λέω... Θα δεις όλα θα φτιάξουν

Για μια ζωή θα μαλώνουν! Από τότε που με θυμάμαι μαλώνουν. Όταν ήμουν πιο μικρή όχι τόσο έντονα ίσως επειδή δεν το αντιλαμβανόμουν έτσι όπως και τώρα αλλά τα τελευταία 2 χρόνια έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να φύγω από το σπίτι. Ναι μεν όλο αυτό έχει καταρρακώσει την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση μου αλλά είμαι σίγουρη ότι έχω μάθει, είμαι δυνατότερη και είμαι σίγουρη ότι αυτό το πράγμα στα παιδιά μου και μπροστά σε κάθε παιδί δεν θα το κάνω σε καμία περίπτωση!

 

[Serotonin]

Πάνω κάτω ήδη σου πρότειναν πολλές λύσεις (ωτοασπίδες, να πηγαίνεις να διαβάζεις σε βιβλιοθήκες κλπ). Αυτό που θέλω να σου πω εγώ είναι υπομονή και κουράγιο, και πάνω απ’όλα να ξέρεις ότι έχεις τρομερή δύναμη μέσα σου για να αντιμετωπίζεις μια τέτοια κατάσταση. Μη σε υποτιμάς. Είναι νωρίς ακόμα αλλά είμαι σίγουρη ότι θα πετύχεις τον στόχο σου, απλά και μόνο επειδή βλέπω την όρεξη και το πείσμα που έχεις. Καλή επιτυχία

 

[Κλημεντίνη]

Δυστυχώς αν και η γ λυκείου ειναι μια πολυ απαιτητική χρόνια , πολλα παιδια δεν έχουν τις κατάλληλες συνθήκες στο σπίτι ώστε να τους απασχολεί μονο το διάβασμα.
Τα περισσότερα μαλιστα .
Ο καθένας έχει τις δικές του δυσκολίες και όπως και εσυ δεν μιλας γι αυτό , ετσι κι αυτοί δεν μιλάνε.
Το έχουμε αυτό το συνήθειο οι άνθρωποι δυστυχώς με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε τελείως μόνοι.

Ενα σωρό περιπτώσεις ξέρω : Οικογενειακοί τσακωμοι, οικονομικα προβλήματα, κατακοιτοι παππούδες με άνοια ( απο τις πιο άσχημες εμπειρίες μου) , ενας απο τους δυο γονείς σοβαρά άρρωστος ...ενα σωρό.
Και αυτα ειναι τα συνηθισμένα γιατί δυστυχώς υπαρχουν κι πολυ , πολυ χειρότερες καταστάσεις.

Τι κάνουμε ; προσαρμοζομαστε .

Οι πανελλήνιες ειναι το πρώτο δύσκολο πράγμα που θα χρειαστει να αντιμετωπίσεις .
Γιατί πρέπει για πρώτη φορά στη ζωη σου να βρεις τρόπο να κανεις αυτο που πρέπει να κανεις ακόμα και όταν στη ζωη σου συμβαίνει το χάος.
Η ενήλικη ζωη ειναι γεμάτη απο τέτοιες κατάστασεις .

you just have to get the job done .

Δε θελω να σου μειώσω ολο αυτο που περνάς.
Αλήθεια , σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Αυτο που θελω να ξέρεις ειναι οτι δεν είσαι μόνη οτι η ζωη δεν ειναι εύκολη.
Αλλα είναι όμορφη και αξίζει.

Υπάρχουν περιπτώσεις καλύτερες , υπάρχουν και χειρότερες ε και τι;
Θα κάτσουμε να σκάσουμε;

Είσαι 17 και έχεις οοοοολη τη ζωή μπροστά σου να φτιάξεις τη ζωη σου όπως τη θες.
Η πανελλήνιες ειναι μονο η αρχή.
Δεν έχεις ιδέα-ποσο όμορφη σκέψη- πως μπορεί να ειναι η ζωη σου σε ενα χρόνο απο τώρα, ποσο μάλλον σε 10.
Κανεις μας.
Το μονο που μπορούμε να κάνουμε ειναι να προσπαθήσουμε να την κάνουμε οπως θέλουμε και ο.τι ειναι να έρθει ας έρθει.
Θα το αντιμετωπίσουμε

Τωρα στη πράξη.

Προσωπικά μεγάλωσα σε πολύτεκνη οικογένεια , ειναι δεδομενο οτι δε διάβασα σπίτι Μου.
Χαμος σου λέω .

Η βιβλιοθήκη και ενα ζευγάρι ακούστικα η ωτοασπίδες ( ο.τι τον βολεύει τον καθένα) θα γίνουν οι φίλοι σου.

Έχει και πλακα γιατι ειναι ολοι στην ίδια φάση στη βιβλιοθήκη.Εγω εκανα κι φίλους.

Βραδινος τύπος δεν ειμαι και δεν ξέρω πως γίνεται να ειναι κάποιος που εχει την αλλη μέρα σχολείο.
Δεν ξέρω δηλαδή αν ειναι βιώσιμη λύση in the long run.
Αλλο να το κάνεις 2 μηνες, αλλο 7.
Οι πανελλήνιες ειναι μαραθώνιος ,οχι speed.

Γενικά βγες έξω απο το σπίτι .
Πολλα παιδιά διαβάζουν κι στο φροντιστήριο
Λύσεις υπάρχουν στο εγγυώμαι.
Ακου κι τίποτα Disney instrumental που και που να ηρεμεις.


Τελος ,αν κάναμε ένα thread για τα παράπονα απο συμβίωση στο πατρικό αστο δε θα τελειώναμε ποτε.
Αλλα η αλήθεια οτι περα απο κατάστασεις που δε θα αναφερθώ, η οικογένεια ειναι οι άνθρωποι που μας αγαπανε περισσότερο και θα μας στηρίξουν no matter what.
Να τους αγαπάτε(-παμε) και ας σας σπανε τα νεύρα.
Φυσικο ειναι εξάλλου γιατί μετα απο ενα σημείο δεν ειναι γονείς και παιδιά αλλα ενήλικες με διαφορετικές ανάγκες και υποχρεώσεις που συμβιώνουν όλοι μαζί.
Ποσο καλα μπορεί να παει αυτο♥