Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και Φοιτήτρια του τμήματος Νοσηλευτικής Πατρών. Έχει γράψει 6,602 μηνύματα.
19-01-23
16:05
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΑΚ ΠΑΚΟΥΛΙΔΟΥΣόρρι για το πρόχειρο μήνυμα, αλλά αύριο γράφω και είμαι σε περίεργη φάση
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και Φοιτήτρια του τμήματος Νοσηλευτικής Πατρών. Έχει γράψει 6,602 μηνύματα.
18-01-23
15:44
Όλοι έρχονται σε αυτό τον κόσμο χωρίς να το επιλέξουν; Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία. Στην ουσία από το πουθενά βρίσκεσαι κάπου, όπου πρέπει να προσαρμοστείς. Πηγαίνεις σχολείο, τελειώνεις. Μπορεί να μην μπεις σε μια σχολή. Μπορεί να μην έχεις ΚΑΝ αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις. Η ζωή δεν έρχεται με manual. ΕΜΕΙΣ έχουμε «κατασκευάσει» αυτά που ξέρουμε. ΕΜΕΙΣ έχουμε δημιουργήσει όλα τα κόμπλεξ, τα πρέπει και τα μη.Επειδή έκανα ακριβώς το ίδιο.
Σκέψου το καλά.
1ο έτος 21, άλλαξα σχολή.
Δεν είναι το πάθος μου, απλά δεν ήξερα/ξέρω τι θέλω και το βρήκα ως σίγουρη λύση. Είναι πρακτικό και ξέρω ότι θα βρω δουλειά.
Προσωπικά νιώθω τρομερές τύψεις, για τον χαμένο χρόνο. Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.
Ήξερα πάντοτε ότι ήθελα να ταξιδέψω και όταν το κάνεις στις ηλικίες 18-24 υπάρχουν προγράμματα που σε βοηθάνε και δεν έχεις ακόμη την πίεση του ότι πρέπει να αυτοσυντηρείσαι, θεωρείσαι ακόμη "νέος".
Σκεφτόμουν/Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα μπορούσα να είχα πάρει αυτό το ίδιο πτυχίο πριν τα 22 και τώρα να είχα ξεκινήσει ήδη ταξίδια. Θα είχα 3 χρόνια, κενά, δικά μου, να κάνω ότι θέλω χωρίς καμία πίεση ότι "κοντευω τα 30" και πρέπει να οργανωθώ.
Τώρα 2ο έτος είμαι 22 και θα τελειώσω (ΕΛΠΙΖΩ) λίγο πριν τα 25. Που στο μυαλό μου είναι ΤΟΣΟ μα τόσο ΑΡΓΑ. Και ΕΙΝΑΙ: 7 χρόνια μετά το λύκειο και το μόνο που θα έχεις να δείξεις είναι 1 χαρτί απο μια μέτρια σχολή που στην τελική δεν σε ενδιαφέρει κιόλας, για να βρεις μια μέτρια δουλειά και να ζήσεις μια μέτρια ζωή. Άλλοι στα 7 χρόνια, παίρνουν PhD. Όλοι σου λένε, είσαι νέος θεωρώντας ότι θα ζήσεις μέχρι τα 100, αλλά και μέχρι τότε να ζήσεις ΤΙ ποιότητα ζωής θα έχεις; Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις. Μετά τα 40+ τα καλύτερα χρόνια σου είναι πίσω σου, όχι μπροστά σου, ο,τι ήταν να γίνεις έγινες, γι'αυτό πολλοί άντρες κυρίως στις ηλικίες αυτές αυτοκτονούν. Και κυρίως μετά τα 25 νιώθω ότι σε πιέζει ο κοινωνικός περίγυρος να ενηλικιωθείς πραγματικά: το να είσαι 22 χωρίς δουλειά είναι και λίγο χαριτωμένο, το να είσαι 26 δεν είναι.
Προσωπικά και στο πανεπιστήμιο νιώθω περίεργα, ίσως γιατί είμαι κοπέλα.
Ήμουν πάντοτε κοινωνική και είχα πολλούς φίλους αλλά απο τότε που άλλαξα απλά νιώθω πως είμαι πίσω. Από εκεί που δεν είχα ανασφάλειες έχει γίνει η μεγαλύτερη ανασφάλεια μου. Ντρέπομαι να πω την ηλικία μου. Είμαι 2ο έτος και δεν έχω ούτε έναν φίλο από την σχολή.
Πέρυσι οι πιο πολλοί ήταν 17-18 και δεν αισθανόμουν ότι ταιριάζουμε από άποψη εμπειριών, 3 χρόνια είναι 3 χρόνια, μου φαινόταν πολύ παιδάκια. Για τα αγόρια δεν το συζητάω καν. (Εσύ που είσαι αγόρι, πιστεύω δεν θα το έχεις αυτό το θέμα. Ίσα ίσα από άποψη σχέσεων το ότι είσαι μεγαλύτερος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου) Ένιωθα σαν μαμά τους. Και κυρίως, ένιωθα πίεση γιατί αισθανόμουν ότι αυτοί είναι στην ώρα τους και έχουν την πολυτέλεια χρόνου να χαζέψουν ΚΟΚ. Εγώ πρέπει συνειδητά να κάνω βήματα και να κερδίσω χρόνο γιατί είμαι πίσω. Οπότε είσαι σε αυτήν την περίεργη φάση, που νιώθεις σαν 15 χρόνο που πηγαίνει ακόμη 3η δημοτικού. Ξέρεις ότι άλλα πράγματα έπρεπε να κάνεις τώρα.
Γενικά, επειδή με έριχνε πολύ η όλη φάση πλέον αποφάσισα πως απλά ζω για να πάρω το πτυχίο και να συνεχίσω την ζωή μου. Το βλέπω ως παύση όλο αυτό.
Από εκεί και πέρα, σορρυ για το όλο ραντιγκ, εξαρτάται από την σχολή που θα πας και αν σου αρέσει. Αν όπως λες είναι το πάθος σου, μην το σκέφτεσαι καν. Κάντο. Ένα μεγάλο μέρος που εγώ νιώθω έτσι, είναι επειδή χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.
Εξαρτάται από την σχολή, εννοώ ότι, αν δίνεις για Ιατρική, το πολύ πιθανότερο είναι ότι παρά πολλοί θα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε η ηλικία σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια.(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες)
Θεωρώ ότι απέτυχα και ότι και αν σου λένε, απλά πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.
Αυτάα.
«Πρέπει να μπεις στα 18 και να έχεις τελειώσει στα 4-5 ή 6 χρόνια»
«Α καλά αυτός μπήκε στα 30, να δω τι θα κάνει»
«Αυτός γιατί δίνει 5η φορά;»
«Αυτός είναι τούβλο και μπήκε νομική, εσύ γιατί να μην μπεις σε μια καλή σχολή;»
«Καλά τράβα γίνε νυχού να γελάνε»
ΠΟΣΑ τέτοια έχουμε ακούσει; Πόσες επιλογές έχουμε κάνει με βάση τι θα πουν οι άλλοι; Πόσοι έχουν νιώσει αποτυχημένοι; Αδικημένοι; Πίστεψε με, οι περισσότεροι δεν έχουν καν ιδέα τι στον διάολο κάνουν. Έχουν μπει on auto mode γιατί «έτσι πρέπει». Να βγάλεις μια σχολή, και ας μην σου αρέσει, για να πας να δουλέψεις, να βγάλεις λεφτά, να είσαι δυστυχισμένος αλλά δεν πειράζει γιατί θα έχεις φουσκωμένο πορτοφόλι και δεν θα εξαρτιέσαι από κανέναν.
Λέγεται πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο μιζεριάζει. Λάθος, μιζεριάζει όποιος δίνει λογαριασμό για το τι κάνει για την ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ.
«Αχ μην κάνω αυτό, εκείνο το άλλο, θα με θεωρήσουν χαζό, ηλίθιο, αποτυχημένο, αναποφάσιστο»
Το μήνυμά σου ήταν ίσως από τα πιο στενάχωρα που έχω διαβάσει στο ίντερνετ τόσα χρόνια. Χωρίς καμία υπερβολή. Σου εύχομαι, αλήθεια, να νιώσεις καλύτερα γιατί το αξίζεις.