Σπουδές στα 21

[Konstantinos11]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

 

[ultraviolence]

Κυνήγησε κάτι διαφορετικό. Άφησα σχολή στα 21 μου ξεκίνησα αλλού, τελείωσα τώρα στα 25 και ακόμη δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου αρέσει. Μόνο δοκιμάζοντας μαθαίνεις θεωρώ. Μια απόφαση είναι, αν το θες, θα το κάνεις. Από το να σπουδάσεις κάτι που δε θες καθόλου, καλύτερα να ξεκινήσεις από την αρχή τώρα που είσαι παλικαρακι ακόμη.

Καλή τύχη σου εύχομαι

 

[littlefungi]

Άμα δε σου αρέσει αυτό που σπουδάζεις και έχεις τη δυνατότητα να πας σε μια άλλη σχολή που σου αρέσει περισσότερο κάντο χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα 21 δεν είναι τίποτα. Μας έχει κολλήσει στο μυαλό ότι σπουδές ξεκινάμε στα 18, σιγά το πράγμα πολλοί ξεκινούν και αργότερα.

Πίστεψέ με λογικό είναι να έχεις τέτοιες σκέψεις και γω τα σκέφτομαι αυτά, που θα ξεκινήσω από φθινόπωρο στα 20 σπουδές σε 5ετη ή ελπίζω 6ετη() σχολή. Αλλά είμαστε σε μικρή ηλικία ακόμα, και ανεξαρτήτως ηλικίας αξίζει να προσπαθήσεις για κάτι που σου αρέσει παρά να κάνεις κάτι που δε σε ικανοποιεί

 

[Grand Duchess]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

Ο Θείος μου σπούδασε νομική στα 40. Μην ακούω τέτοια για 20 ετών νέο άνθρωπο.
Εγώ πιστεύω ότι χρησιμοποιείς την δικαιολογία αυτή γιατί φοβάσαι κατα βάθος να φύγεις από την σχολή επειδή δεν έχεις βρει ακόμη κάτι εναλλακτικο.

 

[Panzerkampfwagen]

Ο Θείος μου σπούδασε νομική στα 40. Μην ακούω τέτοια για 20 ετών νέο άνθρωπο.
Εγώ πιστεύω ότι χρησιμοποιείς την δικαιολογία αυτή γιατί φοβάσαι κατα βάθος να φύγεις από την σχολή επειδή δεν έχεις βρει ακόμη κάτι εναλλακτικο.

Θα συμφωνούσα με την παρούσα τοποθέτηση.

Το 21 είναι ηλικία αστείο. Και τα 30 επίσης. Το 40 δεν διαφωνώ, θέλει όντως κότσια και πείσμα.

 

[Unboxholics]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

21 εισαι μην σκεφτεσαι οτι εισαι πολυ μεγαλος, μικρος εισαι!!!Στη σχολη δεν ειναι μονο 18 χρονων στο 1ο ετος υπαρχει ποικιλια.

 

[cha0s]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

Σε 4 χρόνια (διάρκεια σχολής), θα είσαι 25 χρονών. Προτιμάς να είσαι 25 χρονών με πτυχίο της σχολής που θέλεις ή 25 χρονών χωρίς πτυχίο της σχολής που θέλεις;

 

[constansn]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

Είμαι 42 και θα δώσω πανελλήνιες για δεύτερο πτυχίο. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

 

[monaxiko brizolaki]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

Γινομαι 21 το σαββατο και εφυγα με 10% πριν ενα εξαμηνο για την σχολη που παντα ηθελα. Best decision ever

 

[Panzerkampfwagen]

Είμαι 42 και θα δώσω πανελλήνιες για δεύτερο πτυχίο. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Γινομαι 21 το σαββατο και εφυγα με 10% πριν ενα εξαμηνο για την σχολη που παντα ηθελα. Best decision ever

Είμαι 24 και αύριο έχω ΑΥΔΜ. Best decision ever.

 

[Mernilopa]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

Επειδή έκανα ακριβώς το ίδιο.
Σκέψου το καλά.

1ο έτος 21, άλλαξα σχολή.
Δεν είναι το πάθος μου, απλά δεν ήξερα/ξέρω τι θέλω και το βρήκα ως σίγουρη λύση. Είναι πρακτικό και ξέρω ότι θα βρω δουλειά.

Προσωπικά νιώθω τρομερές τύψεις, για τον χαμένο χρόνο. Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.

Ήξερα πάντοτε ότι ήθελα να ταξιδέψω και όταν το κάνεις στις ηλικίες 18-24 υπάρχουν προγράμματα που σε βοηθάνε και δεν έχεις ακόμη την πίεση του ότι πρέπει να αυτοσυντηρείσαι, θεωρείσαι ακόμη "νέος".

Σκεφτόμουν/Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα μπορούσα να είχα πάρει αυτό το ίδιο πτυχίο πριν τα 22 και τώρα να είχα ξεκινήσει ήδη ταξίδια. Θα είχα 3 χρόνια, κενά, δικά μου, να κάνω ότι θέλω χωρίς καμία πίεση ότι "κοντευω τα 30" και πρέπει να οργανωθώ.

Τώρα 2ο έτος είμαι 22 και θα τελειώσω (ΕΛΠΙΖΩ) λίγο πριν τα 25. Που στο μυαλό μου είναι ΤΟΣΟ μα τόσο ΑΡΓΑ. Και ΕΙΝΑΙ: 7 χρόνια μετά το λύκειο και το μόνο που θα έχεις να δείξεις είναι 1 χαρτί απο μια μέτρια σχολή που στην τελική δεν σε ενδιαφέρει κιόλας, για να βρεις μια μέτρια δουλειά και να ζήσεις μια μέτρια ζωή. Άλλοι στα 7 χρόνια, παίρνουν PhD. Όλοι σου λένε, είσαι νέος θεωρώντας ότι θα ζήσεις μέχρι τα 100, αλλά και μέχρι τότε να ζήσεις ΤΙ ποιότητα ζωής θα έχεις; Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις. Μετά τα 40+ τα καλύτερα χρόνια σου είναι πίσω σου, όχι μπροστά σου, ο,τι ήταν να γίνεις έγινες, γι'αυτό πολλοί άντρες κυρίως στις ηλικίες αυτές αυτοκτονούν. Και κυρίως μετά τα 25 νιώθω ότι σε πιέζει ο κοινωνικός περίγυρος να ενηλικιωθείς πραγματικά: το να είσαι 22 χωρίς δουλειά είναι και λίγο χαριτωμένο, το να είσαι 26 δεν είναι.


Προσωπικά και στο πανεπιστήμιο νιώθω περίεργα, ίσως γιατί είμαι κοπέλα.
Ήμουν πάντοτε κοινωνική και είχα πολλούς φίλους αλλά απο τότε που άλλαξα απλά νιώθω πως είμαι πίσω. Από εκεί που δεν είχα ανασφάλειες έχει γίνει η μεγαλύτερη ανασφάλεια μου. Ντρέπομαι να πω την ηλικία μου. Είμαι 2ο έτος και δεν έχω ούτε έναν φίλο από την σχολή.
Πέρυσι οι πιο πολλοί ήταν 17-18 και δεν αισθανόμουν ότι ταιριάζουμε από άποψη εμπειριών, 3 χρόνια είναι 3 χρόνια, μου φαινόταν πολύ παιδάκια. Για τα αγόρια δεν το συζητάω καν. (Εσύ που είσαι αγόρι, πιστεύω δεν θα το έχεις αυτό το θέμα. Ίσα ίσα από άποψη σχέσεων το ότι είσαι μεγαλύτερος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου) Ένιωθα σαν μαμά τους. Και κυρίως, ένιωθα πίεση γιατί αισθανόμουν ότι αυτοί είναι στην ώρα τους και έχουν την πολυτέλεια χρόνου να χαζέψουν ΚΟΚ. Εγώ πρέπει συνειδητά να κάνω βήματα και να κερδίσω χρόνο γιατί είμαι πίσω. Οπότε είσαι σε αυτήν την περίεργη φάση, που νιώθεις σαν 15 χρόνο που πηγαίνει ακόμη 3η δημοτικού. Ξέρεις ότι άλλα πράγματα έπρεπε να κάνεις τώρα.

Γενικά, επειδή με έριχνε πολύ η όλη φάση πλέον αποφάσισα πως απλά ζω για να πάρω το πτυχίο και να συνεχίσω την ζωή μου. Το βλέπω ως παύση όλο αυτό.


Από εκεί και πέρα, σορρυ για το όλο ραντιγκ, εξαρτάται από την σχολή που θα πας και αν σου αρέσει. Αν όπως λες είναι το πάθος σου, μην το σκέφτεσαι καν. Κάντο. Ένα μεγάλο μέρος που εγώ νιώθω έτσι, είναι επειδή χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.

Εξαρτάται από την σχολή, εννοώ ότι, αν δίνεις για Ιατρική, το πολύ πιθανότερο είναι ότι παρά πολλοί θα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε η ηλικία σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια.(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες)

Θεωρώ ότι απέτυχα και ότι και αν σου λένε, απλά πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.


Αυτάα.

 

[monaxiko brizolaki]

Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.

Καλα αυτο δεν παιζει, ειδικα αν εισαι μολις 22. Μάλλον εννοείς για μεγαλύτερους σου από γυμνάσιο/λύκειο.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 18 Ιανουαρίου 2023

χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.

Γιατί πήγες σε σχολή που δεν σου άρεσε στα 21;;;;;

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 18 Ιανουαρίου 2023

Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια

Εν τω μεταξύ το να καθυστερήσεις 2 χρόνια παραπάνω με την σχολή, δεν είναι καν λάθος. Είδαμε κι άλλοι που πήραν το πτυχίο στα 22 τι κάνουν. Οι περισσότεροι δουλεύουν για εργοδότες που δεν τους κολλάνε ένσημα και σε δουλειές που δεν ταιριάζουν στο field της σχολής τους

 

[Panzerkampfwagen]

Επειδή έκανα ακριβώς το ίδιο.
Σκέψου το καλά.

1ο έτος 21, άλλαξα σχολή.
Δεν είναι το πάθος μου, απλά δεν ήξερα/ξέρω τι θέλω και το βρήκα ως σίγουρη λύση. Είναι πρακτικό και ξέρω ότι θα βρω δουλειά.

Προσωπικά νιώθω τρομερές τύψεις, για τον χαμένο χρόνο. Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.

Ήξερα πάντοτε ότι ήθελα να ταξιδέψω και όταν το κάνεις στις ηλικίες 18-24 υπάρχουν προγράμματα που σε βοηθάνε και δεν έχεις ακόμη την πίεση του ότι πρέπει να αυτοσυντηρείσαι, θεωρείσαι ακόμη "νέος".

Σκεφτόμουν/Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα μπορούσα να είχα πάρει αυτό το ίδιο πτυχίο πριν τα 22 και τώρα να είχα ξεκινήσει ήδη ταξίδια. Θα είχα 3 χρόνια, κενά, δικά μου, να κάνω ότι θέλω χωρίς καμία πίεση ότι "κοντευω τα 30" και πρέπει να οργανωθώ.

Τώρα 2ο έτος είμαι 22 και θα τελειώσω (ΕΛΠΙΖΩ) λίγο πριν τα 25. Που στο μυαλό μου είναι ΤΟΣΟ μα τόσο ΑΡΓΑ. Και ΕΙΝΑΙ: 7 χρόνια μετά το λύκειο και το μόνο που θα έχεις να δείξεις είναι 1 χαρτί απο μια μέτρια σχολή που στην τελική δεν σε ενδιαφέρει κιόλας, για να βρεις μια μέτρια δουλειά και να ζήσεις μια μέτρια ζωή. Άλλοι στα 7 χρόνια, παίρνουν PhD. Όλοι σου λένε, είσαι νέος θεωρώντας ότι θα ζήσεις μέχρι τα 100, αλλά και μέχρι τότε να ζήσεις ΤΙ ποιότητα ζωής θα έχεις; Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις. Μετά τα 40+ τα καλύτερα χρόνια σου είναι πίσω σου, όχι μπροστά σου, ο,τι ήταν να γίνεις έγινες, γι'αυτό πολλοί άντρες κυρίως στις ηλικίες αυτές αυτοκτονούν. Και κυρίως μετά τα 25 νιώθω ότι σε πιέζει ο κοινωνικός περίγυρος να ενηλικιωθείς πραγματικά: το να είσαι 22 χωρίς δουλειά είναι και λίγο χαριτωμένο, το να είσαι 26 δεν είναι.


Προσωπικά και στο πανεπιστήμιο νιώθω περίεργα, ίσως γιατί είμαι κοπέλα.
Ήμουν πάντοτε κοινωνική και είχα πολλούς φίλους αλλά απο τότε που άλλαξα απλά νιώθω πως είμαι πίσω. Από εκεί που δεν είχα ανασφάλειες έχει γίνει η μεγαλύτερη ανασφάλεια μου. Ντρέπομαι να πω την ηλικία μου. Είμαι 2ο έτος και δεν έχω ούτε έναν φίλο από την σχολή.
Πέρυσι οι πιο πολλοί ήταν 17-18 και δεν αισθανόμουν ότι ταιριάζουμε από άποψη εμπειριών, 3 χρόνια είναι 3 χρόνια, μου φαινόταν πολύ παιδάκια. Για τα αγόρια δεν το συζητάω καν. (Εσύ που είσαι αγόρι, πιστεύω δεν θα το έχεις αυτό το θέμα. Ίσα ίσα από άποψη σχέσεων το ότι είσαι μεγαλύτερος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου) Ένιωθα σαν μαμά τους. Και κυρίως, ένιωθα πίεση γιατί αισθανόμουν ότι αυτοί είναι στην ώρα τους και έχουν την πολυτέλεια χρόνου να χαζέψουν ΚΟΚ. Εγώ πρέπει συνειδητά να κάνω βήματα και να κερδίσω χρόνο γιατί είμαι πίσω. Οπότε είσαι σε αυτήν την περίεργη φάση, που νιώθεις σαν 15 χρόνο που πηγαίνει ακόμη 3η δημοτικού. Ξέρεις ότι άλλα πράγματα έπρεπε να κάνεις τώρα.

Γενικά, επειδή με έριχνε πολύ η όλη φάση πλέον αποφάσισα πως απλά ζω για να πάρω το πτυχίο και να συνεχίσω την ζωή μου. Το βλέπω ως παύση όλο αυτό.


Από εκεί και πέρα, σορρυ για το όλο ραντιγκ, εξαρτάται από την σχολή που θα πας και αν σου αρέσει. Αν όπως λες είναι το πάθος σου, μην το σκέφτεσαι καν. Κάντο. Ένα μεγάλο μέρος που εγώ νιώθω έτσι, είναι επειδή χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.

Εξαρτάται από την σχολή, εννοώ ότι, αν δίνεις για Ιατρική, το πολύ πιθανότερο είναι ότι παρά πολλοί θα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε η ηλικία σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια.(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες)

Θεωρώ ότι απέτυχα και ότι και αν σου λένε, απλά πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.


Αυτάα.

Σου προτείνω unironically να πας σε καμια ντίσκο να βρεις καμιά κοπελίτσα να περνάς την ώρα σου γιατί τον πολύ τον Καζαντζίδη δεν τον αντέχω ρε φίλε.

EDIT: αλλαγή φύλου στα λεγόμενά μου αλλά το νόημα στέκει.

 

[Κλημεντίνη]

Επειδή έκανα ακριβώς το ίδιο.
Σκέψου το καλά.

1ο έτος 21, άλλαξα σχολή.
Δεν είναι το πάθος μου, απλά δεν ήξερα/ξέρω τι θέλω και το βρήκα ως σίγουρη λύση. Είναι πρακτικό και ξέρω ότι θα βρω δουλειά.

Προσωπικά νιώθω τρομερές τύψεις, για τον χαμένο χρόνο. Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.

Ήξερα πάντοτε ότι ήθελα να ταξιδέψω και όταν το κάνεις στις ηλικίες 18-24 υπάρχουν προγράμματα που σε βοηθάνε και δεν έχεις ακόμη την πίεση του ότι πρέπει να αυτοσυντηρείσαι, θεωρείσαι ακόμη "νέος".

Σκεφτόμουν/Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα μπορούσα να είχα πάρει αυτό το ίδιο πτυχίο πριν τα 22 και τώρα να είχα ξεκινήσει ήδη ταξίδια. Θα είχα 3 χρόνια, κενά, δικά μου, να κάνω ότι θέλω χωρίς καμία πίεση ότι "κοντευω τα 30" και πρέπει να οργανωθώ.

Τώρα 2ο έτος είμαι 22 και θα τελειώσω (ΕΛΠΙΖΩ) λίγο πριν τα 25. Που στο μυαλό μου είναι ΤΟΣΟ μα τόσο ΑΡΓΑ. Και ΕΙΝΑΙ: 7 χρόνια μετά το λύκειο και το μόνο που θα έχεις να δείξεις είναι 1 χαρτί απο μια μέτρια σχολή που στην τελική δεν σε ενδιαφέρει κιόλας, για να βρεις μια μέτρια δουλειά και να ζήσεις μια μέτρια ζωή. Άλλοι στα 7 χρόνια, παίρνουν PhD. Όλοι σου λένε, είσαι νέος θεωρώντας ότι θα ζήσεις μέχρι τα 100, αλλά και μέχρι τότε να ζήσεις ΤΙ ποιότητα ζωής θα έχεις; Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις. Μετά τα 40+ τα καλύτερα χρόνια σου είναι πίσω σου, όχι μπροστά σου, ο,τι ήταν να γίνεις έγινες, γι'αυτό πολλοί άντρες κυρίως στις ηλικίες αυτές αυτοκτονούν. Και κυρίως μετά τα 25 νιώθω ότι σε πιέζει ο κοινωνικός περίγυρος να ενηλικιωθείς πραγματικά: το να είσαι 22 χωρίς δουλειά είναι και λίγο χαριτωμένο, το να είσαι 26 δεν είναι.


Προσωπικά και στο πανεπιστήμιο νιώθω περίεργα, ίσως γιατί είμαι κοπέλα.
Ήμουν πάντοτε κοινωνική και είχα πολλούς φίλους αλλά απο τότε που άλλαξα απλά νιώθω πως είμαι πίσω. Από εκεί που δεν είχα ανασφάλειες έχει γίνει η μεγαλύτερη ανασφάλεια μου. Ντρέπομαι να πω την ηλικία μου. Είμαι 2ο έτος και δεν έχω ούτε έναν φίλο από την σχολή.
Πέρυσι οι πιο πολλοί ήταν 17-18 και δεν αισθανόμουν ότι ταιριάζουμε από άποψη εμπειριών, 3 χρόνια είναι 3 χρόνια, μου φαινόταν πολύ παιδάκια. Για τα αγόρια δεν το συζητάω καν. (Εσύ που είσαι αγόρι, πιστεύω δεν θα το έχεις αυτό το θέμα. Ίσα ίσα από άποψη σχέσεων το ότι είσαι μεγαλύτερος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου) Ένιωθα σαν μαμά τους. Και κυρίως, ένιωθα πίεση γιατί αισθανόμουν ότι αυτοί είναι στην ώρα τους και έχουν την πολυτέλεια χρόνου να χαζέψουν ΚΟΚ. Εγώ πρέπει συνειδητά να κάνω βήματα και να κερδίσω χρόνο γιατί είμαι πίσω. Οπότε είσαι σε αυτήν την περίεργη φάση, που νιώθεις σαν 15 χρόνο που πηγαίνει ακόμη 3η δημοτικού. Ξέρεις ότι άλλα πράγματα έπρεπε να κάνεις τώρα.

Γενικά, επειδή με έριχνε πολύ η όλη φάση πλέον αποφάσισα πως απλά ζω για να πάρω το πτυχίο και να συνεχίσω την ζωή μου. Το βλέπω ως παύση όλο αυτό.


Από εκεί και πέρα, σορρυ για το όλο ραντιγκ, εξαρτάται από την σχολή που θα πας και αν σου αρέσει. Αν όπως λες είναι το πάθος σου, μην το σκέφτεσαι καν. Κάντο. Ένα μεγάλο μέρος που εγώ νιώθω έτσι, είναι επειδή χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.

Εξαρτάται από την σχολή, εννοώ ότι, αν δίνεις για Ιατρική, το πολύ πιθανότερο είναι ότι παρά πολλοί θα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε η ηλικία σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια.(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες)

Θεωρώ ότι απέτυχα και ότι και αν σου λένε, απλά πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.


Αυτάα.

Μετα από αυτο το ποστ νιώθω ότι πρεπει να απευθυνθώ στην ψυχολόγο μου.

 

[Joji]

Επειδή έκανα ακριβώς το ίδιο.
Σκέψου το καλά.

1ο έτος 21, άλλαξα σχολή.
Δεν είναι το πάθος μου, απλά δεν ήξερα/ξέρω τι θέλω και το βρήκα ως σίγουρη λύση. Είναι πρακτικό και ξέρω ότι θα βρω δουλειά.

Προσωπικά νιώθω τρομερές τύψεις, για τον χαμένο χρόνο. Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.

Ήξερα πάντοτε ότι ήθελα να ταξιδέψω και όταν το κάνεις στις ηλικίες 18-24 υπάρχουν προγράμματα που σε βοηθάνε και δεν έχεις ακόμη την πίεση του ότι πρέπει να αυτοσυντηρείσαι, θεωρείσαι ακόμη "νέος".

Σκεφτόμουν/Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα μπορούσα να είχα πάρει αυτό το ίδιο πτυχίο πριν τα 22 και τώρα να είχα ξεκινήσει ήδη ταξίδια. Θα είχα 3 χρόνια, κενά, δικά μου, να κάνω ότι θέλω χωρίς καμία πίεση ότι "κοντευω τα 30" και πρέπει να οργανωθώ.

Τώρα 2ο έτος είμαι 22 και θα τελειώσω (ΕΛΠΙΖΩ) λίγο πριν τα 25. Που στο μυαλό μου είναι ΤΟΣΟ μα τόσο ΑΡΓΑ. Και ΕΙΝΑΙ: 7 χρόνια μετά το λύκειο και το μόνο που θα έχεις να δείξεις είναι 1 χαρτί απο μια μέτρια σχολή που στην τελική δεν σε ενδιαφέρει κιόλας, για να βρεις μια μέτρια δουλειά και να ζήσεις μια μέτρια ζωή. Άλλοι στα 7 χρόνια, παίρνουν PhD. Όλοι σου λένε, είσαι νέος θεωρώντας ότι θα ζήσεις μέχρι τα 100, αλλά και μέχρι τότε να ζήσεις ΤΙ ποιότητα ζωής θα έχεις; Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις. Μετά τα 40+ τα καλύτερα χρόνια σου είναι πίσω σου, όχι μπροστά σου, ο,τι ήταν να γίνεις έγινες, γι'αυτό πολλοί άντρες κυρίως στις ηλικίες αυτές αυτοκτονούν. Και κυρίως μετά τα 25 νιώθω ότι σε πιέζει ο κοινωνικός περίγυρος να ενηλικιωθείς πραγματικά: το να είσαι 22 χωρίς δουλειά είναι και λίγο χαριτωμένο, το να είσαι 26 δεν είναι.


Προσωπικά και στο πανεπιστήμιο νιώθω περίεργα, ίσως γιατί είμαι κοπέλα.
Ήμουν πάντοτε κοινωνική και είχα πολλούς φίλους αλλά απο τότε που άλλαξα απλά νιώθω πως είμαι πίσω. Από εκεί που δεν είχα ανασφάλειες έχει γίνει η μεγαλύτερη ανασφάλεια μου. Ντρέπομαι να πω την ηλικία μου. Είμαι 2ο έτος και δεν έχω ούτε έναν φίλο από την σχολή.
Πέρυσι οι πιο πολλοί ήταν 17-18 και δεν αισθανόμουν ότι ταιριάζουμε από άποψη εμπειριών, 3 χρόνια είναι 3 χρόνια, μου φαινόταν πολύ παιδάκια. Για τα αγόρια δεν το συζητάω καν. (Εσύ που είσαι αγόρι, πιστεύω δεν θα το έχεις αυτό το θέμα. Ίσα ίσα από άποψη σχέσεων το ότι είσαι μεγαλύτερος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου) Ένιωθα σαν μαμά τους. Και κυρίως, ένιωθα πίεση γιατί αισθανόμουν ότι αυτοί είναι στην ώρα τους και έχουν την πολυτέλεια χρόνου να χαζέψουν ΚΟΚ. Εγώ πρέπει συνειδητά να κάνω βήματα και να κερδίσω χρόνο γιατί είμαι πίσω. Οπότε είσαι σε αυτήν την περίεργη φάση, που νιώθεις σαν 15 χρόνο που πηγαίνει ακόμη 3η δημοτικού. Ξέρεις ότι άλλα πράγματα έπρεπε να κάνεις τώρα.

Γενικά, επειδή με έριχνε πολύ η όλη φάση πλέον αποφάσισα πως απλά ζω για να πάρω το πτυχίο και να συνεχίσω την ζωή μου. Το βλέπω ως παύση όλο αυτό.


Από εκεί και πέρα, σορρυ για το όλο ραντιγκ, εξαρτάται από την σχολή που θα πας και αν σου αρέσει. Αν όπως λες είναι το πάθος σου, μην το σκέφτεσαι καν. Κάντο. Ένα μεγάλο μέρος που εγώ νιώθω έτσι, είναι επειδή χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.

Εξαρτάται από την σχολή, εννοώ ότι, αν δίνεις για Ιατρική, το πολύ πιθανότερο είναι ότι παρά πολλοί θα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε η ηλικία σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια.(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες)

Θεωρώ ότι απέτυχα και ότι και αν σου λένε, απλά πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.


Αυτάα.

Όλοι έρχονται σε αυτό τον κόσμο χωρίς να το επιλέξουν; Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία. Στην ουσία από το πουθενά βρίσκεσαι κάπου, όπου πρέπει να προσαρμοστείς. Πηγαίνεις σχολείο, τελειώνεις. Μπορεί να μην μπεις σε μια σχολή. Μπορεί να μην έχεις ΚΑΝ αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις. Η ζωή δεν έρχεται με manual. ΕΜΕΙΣ έχουμε «κατασκευάσει» αυτά που ξέρουμε. ΕΜΕΙΣ έχουμε δημιουργήσει όλα τα κόμπλεξ, τα πρέπει και τα μη.

«Πρέπει να μπεις στα 18 και να έχεις τελειώσει στα 4-5 ή 6 χρόνια»

«Α καλά αυτός μπήκε στα 30, να δω τι θα κάνει»

«Αυτός γιατί δίνει 5η φορά;»

«Αυτός είναι τούβλο και μπήκε νομική, εσύ γιατί να μην μπεις σε μια καλή σχολή;»

«Καλά τράβα γίνε νυχού να γελάνε»

ΠΟΣΑ τέτοια έχουμε ακούσει; Πόσες επιλογές έχουμε κάνει με βάση τι θα πουν οι άλλοι; Πόσοι έχουν νιώσει αποτυχημένοι; Αδικημένοι; Πίστεψε με, οι περισσότεροι δεν έχουν καν ιδέα τι στον διάολο κάνουν. Έχουν μπει on auto mode γιατί «έτσι πρέπει». Να βγάλεις μια σχολή, και ας μην σου αρέσει, για να πας να δουλέψεις, να βγάλεις λεφτά, να είσαι δυστυχισμένος αλλά δεν πειράζει γιατί θα έχεις φουσκωμένο πορτοφόλι και δεν θα εξαρτιέσαι από κανέναν.

Λέγεται πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο μιζεριάζει. Λάθος, μιζεριάζει όποιος δίνει λογαριασμό για το τι κάνει για την ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ.

«Αχ μην κάνω αυτό, εκείνο το άλλο, θα με θεωρήσουν χαζό, ηλίθιο, αποτυχημένο, αναποφάσιστο»

Το μήνυμά σου ήταν ίσως από τα πιο στενάχωρα που έχω διαβάσει στο ίντερνετ τόσα χρόνια. Χωρίς καμία υπερβολή. Σου εύχομαι, αλήθεια, να νιώσεις καλύτερα γιατί το αξίζεις.

 

[monaxiko brizolaki]

Καλά τράβα γίνε νυχού να γελάνε

εν τω μεταξυ , αυτες βγαζουν ακραια φραγκα πλεον

 

[Joji]

εν τω μεταξυ , αυτες βγαζουν ακραια φραγκα πλεον View attachment 112513

Εε ναι Μπριζολάκιον. Για τις υπηρεσίες που προσφέρουν είναι λογικό πιστεύω. Δεν έχουν οι περισσότεροι ούτε την υπομονή ούτε το «χέρι» να κάνουν την συγκεκριμένη δουλειά. Εγώ για να βάψω τα νύχια μου βάφω πρώτα όλο το δάχτυλο και μετά το νύχι

 

[monaxiko brizolaki]

Για τις υπηρεσίες που προσφέρουν είναι λογικό πιστεύω

Ακριβως. Tbf είναι από τις πιο ωραίες δουλειές αν σ'αρέσει κιόλας. Είσαι δημιουργικός και ξεδιπλώνεις το καλλιτεχνικό σου ταλέντο , συναναστρέφεσαι με κόσμο και είσαι κύριος του εαυτού σου. Από τα πιο worth επαγγέλματα κατ'εμε

 

[nicole1982]

Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το οποίο με απασχολεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Είμαι σε μία σχολή και σκέφτομαι να φύγω ώστε να εγγραφώ σε κάποια άλλη διότι πλεον κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτή η σχολή .Το θέμα όμως είναι ότι τον Οκτώβριο που θα ξεκινήσουν οι σχολές θα γίνω 21 και αυτό είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει και νιώθω αρκετά μεγάλος για να πάρω αυτήν την απόφαση η οποία θεωρώ ότι είναι αρκετά καθυστερημένη. Γενικα παλεύω αρκετά να βρω κάτι το οποίο μου αρέσει και αυτό με έχει φέρει πίσω .Τι πιστεύετε?

Στα 37 μου, με δυο μικρά παιδιά, έδωσα ξανα πανελληνιες για δεύτερο πτυχίο. Έδωσε την ίδια χρονιά και ο άντρας μου, παρά τον φόρτο εργασίας του και εκείνος για δεύτερο πτυχίο στα 45 και τελείωσε και στα 3 χρόνια και τώρα περιμένει να περάσει απλά το τέταρτο έτος για να μπορεί να ορκιστεί. Εσυ είσαι μόνο 20. Αφού μπορέσαμε εμείς οι 40αριδες να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, εσυ δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 18 Ιανουαρίου 2023

Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις.

Κάλε τι λες; Σύνταξη;Τι είναι αυτό; Σε ποια χώρα ζεις;Στα 60 οι περισσότεροι εργάζονται ακόμα και έχουν ακόμα χρόνια μπροστά τους. Η σύνταξη έχει πάει στα 67, αν καποιος έχει συμπληρώσει προϋπηρεσία και το πιθανότερο είναι το όριο να αυξηθεί κι άλλο, για να πληρώνουν όσο το δυνατό λιγότερες συντάξεις.Άσε που όσοι είμαστε από 40 και κάτω και με κανένα περίεργο πτυχίο πχ φιλολογίας δεν θα τη δούμε ούτε με κυαλι, γιατί δεν θα διοριστούμε ουτε το 2045 αφού έχει να γίνει διαγωνισμός από το 2009. Οπότε…μια χαρά νέος και παραγωγικός θεωρείται και ο 60αρης. Εδώ πιανουν τιμόνι και οδηγούν κάτι 90χρονοι και όποιον πάρει ο χάρος και δεν μπορεί ο 55χρονος και ο 60χρονος να σπουδάσει;

 

[Paragontas7000]

Επειδή έκανα ακριβώς το ίδιο.
Σκέψου το καλά.

1ο έτος 21, άλλαξα σχολή.
Δεν είναι το πάθος μου, απλά δεν ήξερα/ξέρω τι θέλω και το βρήκα ως σίγουρη λύση. Είναι πρακτικό και ξέρω ότι θα βρω δουλειά.

Προσωπικά νιώθω τρομερές τύψεις, για τον χαμένο χρόνο. Όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου έχουν τελειώσει και τελειωνουν Master τώρα.

Ήξερα πάντοτε ότι ήθελα να ταξιδέψω και όταν το κάνεις στις ηλικίες 18-24 υπάρχουν προγράμματα που σε βοηθάνε και δεν έχεις ακόμη την πίεση του ότι πρέπει να αυτοσυντηρείσαι, θεωρείσαι ακόμη "νέος".

Σκεφτόμουν/Σκέφτομαι λοιπόν ότι θα μπορούσα να είχα πάρει αυτό το ίδιο πτυχίο πριν τα 22 και τώρα να είχα ξεκινήσει ήδη ταξίδια. Θα είχα 3 χρόνια, κενά, δικά μου, να κάνω ότι θέλω χωρίς καμία πίεση ότι "κοντευω τα 30" και πρέπει να οργανωθώ.

Τώρα 2ο έτος είμαι 22 και θα τελειώσω (ΕΛΠΙΖΩ) λίγο πριν τα 25. Που στο μυαλό μου είναι ΤΟΣΟ μα τόσο ΑΡΓΑ. Και ΕΙΝΑΙ: 7 χρόνια μετά το λύκειο και το μόνο που θα έχεις να δείξεις είναι 1 χαρτί απο μια μέτρια σχολή που στην τελική δεν σε ενδιαφέρει κιόλας, για να βρεις μια μέτρια δουλειά και να ζήσεις μια μέτρια ζωή. Άλλοι στα 7 χρόνια, παίρνουν PhD. Όλοι σου λένε, είσαι νέος θεωρώντας ότι θα ζήσεις μέχρι τα 100, αλλά και μέχρι τότε να ζήσεις ΤΙ ποιότητα ζωής θα έχεις; Στα 60 θεωρείσαι πλέον τρίτη ηλικία, βγαίνεις στην σύνταξη γιατί δεν θεωρείσαι πια ικανός να δουλέψεις. Μετά τα 40+ τα καλύτερα χρόνια σου είναι πίσω σου, όχι μπροστά σου, ο,τι ήταν να γίνεις έγινες, γι'αυτό πολλοί άντρες κυρίως στις ηλικίες αυτές αυτοκτονούν. Και κυρίως μετά τα 25 νιώθω ότι σε πιέζει ο κοινωνικός περίγυρος να ενηλικιωθείς πραγματικά: το να είσαι 22 χωρίς δουλειά είναι και λίγο χαριτωμένο, το να είσαι 26 δεν είναι.


Προσωπικά και στο πανεπιστήμιο νιώθω περίεργα, ίσως γιατί είμαι κοπέλα.
Ήμουν πάντοτε κοινωνική και είχα πολλούς φίλους αλλά απο τότε που άλλαξα απλά νιώθω πως είμαι πίσω. Από εκεί που δεν είχα ανασφάλειες έχει γίνει η μεγαλύτερη ανασφάλεια μου. Ντρέπομαι να πω την ηλικία μου. Είμαι 2ο έτος και δεν έχω ούτε έναν φίλο από την σχολή.
Πέρυσι οι πιο πολλοί ήταν 17-18 και δεν αισθανόμουν ότι ταιριάζουμε από άποψη εμπειριών, 3 χρόνια είναι 3 χρόνια, μου φαινόταν πολύ παιδάκια. Για τα αγόρια δεν το συζητάω καν. (Εσύ που είσαι αγόρι, πιστεύω δεν θα το έχεις αυτό το θέμα. Ίσα ίσα από άποψη σχέσεων το ότι είσαι μεγαλύτερος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου) Ένιωθα σαν μαμά τους. Και κυρίως, ένιωθα πίεση γιατί αισθανόμουν ότι αυτοί είναι στην ώρα τους και έχουν την πολυτέλεια χρόνου να χαζέψουν ΚΟΚ. Εγώ πρέπει συνειδητά να κάνω βήματα και να κερδίσω χρόνο γιατί είμαι πίσω. Οπότε είσαι σε αυτήν την περίεργη φάση, που νιώθεις σαν 15 χρόνο που πηγαίνει ακόμη 3η δημοτικού. Ξέρεις ότι άλλα πράγματα έπρεπε να κάνεις τώρα.

Γενικά, επειδή με έριχνε πολύ η όλη φάση πλέον αποφάσισα πως απλά ζω για να πάρω το πτυχίο και να συνεχίσω την ζωή μου. Το βλέπω ως παύση όλο αυτό.


Από εκεί και πέρα, σορρυ για το όλο ραντιγκ, εξαρτάται από την σχολή που θα πας και αν σου αρέσει. Αν όπως λες είναι το πάθος σου, μην το σκέφτεσαι καν. Κάντο. Ένα μεγάλο μέρος που εγώ νιώθω έτσι, είναι επειδή χαραμίζω τα καλύτερα μου χρόνια για κάτι που στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει.

Εξαρτάται από την σχολή, εννοώ ότι, αν δίνεις για Ιατρική, το πολύ πιθανότερο είναι ότι παρά πολλοί θα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, οπότε η ηλικία σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Γενικά εγώ την καθυστέρηση αυτή την θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος μου ως τώρα και με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια.(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες)

Θεωρώ ότι απέτυχα και ότι και αν σου λένε, απλά πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.


Αυτάα.

Φιλη μου το μονο θα σου πω και ειναι αληθεια ειναι οτι τουλαχιστον το 50-60% των φοιτητων στην χωρα μας (με εξαιρεση σχολες οπως ιατρικη και τα υψηλοβαθμα πολυτεχνεια) ειναι στην ιδια φαση με εσενα.Επισης 2 χρονια δεν ειναι και τρελη διαφορα σιγουρα θα υπαρχουν καποια ωριμα ατομα στη σχολη σου.