Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
17-09-19
21:50
Μόλις πριν δεν απαξίωσες τις πηγές μου ως ένα "γκουγκλ σερτσ"? Τώρα ξαφνικά είναι οκ το γκουγκλάρισμα?Βαριέμαι πολύ να συνεχίσω καθώς δεν καταλαβαίνεις τα υπερπροφανή. Με ένα απλό google βλέπεις ότι το pp έχει άπειρες εφαρμογές, αλλά όταν μαθαίνεις αποκλειστικά από τις φυλλάδες σου αυτά παθαίνεις. Πέρα απ' αυτό μ' αρέσει που λες ότι καταρρίφθηκε πριν από έναν αιώνα, κάτι το οποίο είναι αδύνατο καθώς τότε δεν υπήρχε τρόπος ορθής επαλήθευσης έτσι και αλλιώς(προ kolmogorov), κάτι το οποίο δείχνει πως απλά παπαγάλλισες τις σημειώσεις απ' την "κοινωνική επιστήμη" που σπούδασες και τώρα το παίζεις έξυπνος αγνοώντας πάσης φύσεως ορθολογισμού και ρίχνοντας αβάσιμους χαρακτηρισμούς. Είναι προφανές, λοιπόν, πως δεν έχεις καμία απάντηση και ό,τι άλλο και να σου γράψω θα το αγνοήσεις λέγοντας "δεν το λέει κανένας επιστήμονας αυτό" χωρίς να ξέρεις τι σημαίνει αυτό ή να μπεις στο κόπο να δεις τι σου γράφω in the first place.
Τέσπα πάλι ένα μάτσο φανφάρες χωρίς κανένα απολύτως επιχείρημα, όντως δεν έχει νόημα να συνεχίσω τον διάλογο μαζί σου.
Όσον αφορά τους προσωπικούς σου χαρακτηρισμούς, μαν πέρα ότι προφανώς δεν ξέρεις τίποτα για μένα, αν ήσουν όντως γρανάζι σ' αυτές τις μεγάλες εταιρίες, μπράβο σου, το ξέρω ότι είναι μάλλον αδύνατο, αλλά προσπάθησε να έρθεις σε επαφή με αυτούς στη κορυφή της ιεραρχίας και πες τους τα feel good woo-woo που πιστεύεις για ομαδικότητε να δεις τι θα γίνει. Βέβαια, στη θέση σου θα προσπαθούσα να μην τους strawmanαρω σα να μην υπάρχει αύριο(και μετά κάνεις πως δεν εκτέθηκες) όπως έκανες σε μένα, καθώς δείχνει ελλειπέστατη κριτική ικανότητα.
Προφανώς δεν ξέρω τίποτα για σένα, συμπεράσματα βγάζω από τα ποστς σου (ξέρεις, η ουσία ύπαρξης ενός φόρουμ). Τέλος και έκανα και συνεχίζω να κάνω τακτικές συζητήσεις, και σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε πλαίσιο meeting, με άτομα που βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας.
Δεν χρειάζεται να τους πω τίποτα για ομαδικότητα, οι ίδιοι μας τα λένε. Και έχει απολυθεί και κόσμος που δημιουργούσε πρόβλημα στην ομάδα, ασχέτως μέχρι που έφτανε η ατομική του ικανότητα. Δεν έχεις ιδέα πόσο κοστίζει, και σε χρόνο και σε χρήμα και σε φθορά των υπόλοιπων υπαλλήλων, να κάνεις ένα απαιτητικό project με άτομα που δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα συλλογικό πλαίσιο.
Το "Pareto Principle" με την εφαρμογή του στο management και ειδικά σε θέματα ποιότητας δεν είναι συνεισφορά του ίδιου του Pareto, αλλά άλλου επιστήμονα, που διάβασε το έργο του και εμπνεύστηκε από αυτό.
Επίσης, το Pareto principle δεν χρησιμοποιήθηκε ως βάση για να αποδείξει ότι οι ανισότητες είναι νομοτελειακές. Έχεις συγχύσει στο μυαλό σου το pareto efficiency με το "principle", που είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους =)
To Pareto Principle ως όρος δεν προέρχεται από επιστήμονα αλλά από τον Joseph Juran κάπου στο '40, που ήταν management consultant. Η ιδέα παραμένει η ίδια, μια πεποίθηση πως οι όποιες (συμπτωματικές) ανισοκατανομές αποτελούν κάποιου είδους φυσικό νόμο και δεν είναι απόρροια άλλων δυναμικών. Του Juran μάλιστα ήταν και ακόμα χειρότερο γιατί είναι αδύνατον να ποσοτικοποιήσεις την προσφορά στην εργασία με τον ίδιο τρόπο που μπορείς για τα χρηματικά μεγέθη.
Αυτός όπως και όλοι που στηρίζουν αυτήν την θεωρία όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό, και για αυτό είναι και που γίνεται λόγος εδώ πέρα, θεωρούσε πως άνηκε σε αυτό το εκλεκτό "20", και πως έπρεπε οι εκάστοτε εταιρίες να επικεντρωθούν στο να το προσελκύσουν με διάφορους τρόπους, δηλαδή κυρίως χρηματικές απολαβές. Το όποιο resurgence έχει δει την τελευταία δεκαετία (προήλθε πάλι από κύκλους του management κυρίως βέβαια) έχει το ίδιο πρόσημο.
Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
16-09-19
01:59
Με συγχωρείς, αλλά αυτό ούτε ισχύει, ούτε ίσχυε ποτέ. Όλες οι ανθρώπινες επιδόσεις υπακούν στο Pareto Principle. Ο τρόπος που το βλέπουμε αυτό στο περιβάλλον μιας εταιρίας είναι όπως είχε πει ο Bill Gates αν πάρεις τους καλύτερους 20% υπαλλήλους της Microsoft, θα χαθεί ολόκληρη η εταιρία. Να προσθέσω ότι αυτό είναι αισιόδοξο, τα νούμερα μπορεί να είναι αντί 80/20 -> 98/2.
Με άλλα λόγια όντως οι high-performing μονάδες είναι που μετράνε και οι υπόλοιποι είμαστε για τα τυπικά.
Το Pareto principle είναι θεωρία όχι φυσικός νόμος, και το 80/20 είναι ένα made up number. Να προσθέσω εδώ πως οι θεωρήσεις του Παρέτο βασίζονται σε μια ελιτίστικη και ταξιστική αντίληψη της πραγματικότητας, που δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη αν αναλογιστούμε πως ο ίδιος καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. To Pareto principle χρησιμοποιήθηκε ως βάση για να "αποδείξει" την πεποίθησή του πως οι κοινωνικές ανισότητες είναι φυσική νομοτέλεια.
Το θεώρημα είναι τρομερά ασαφές και γενικό, χωρίς καμία απτή απόδειξη να το υποστηρίζει. Το να πιστεύουμε πως μια τρομερά περίπλοκη κοινωνική πραγματικότητα υπακούει σε μια αυθαίρετη αναλογία (ειδικά όταν παράλληλα δεν παρατίθεται κανένα σοβαρό στοιχείο) είναι τουλάχιστον αστείο, αλλά στην εποχή του ακόμα οι διαννοούμενοι προσπαθούσαν να βρουν "μεγάλες γενικές αλήθειες" που συναινούσαν με άλλες πεποιθήσεις τους, οπότε το θεώρημα πήρε διασημότητα.
Η όποια συμβολή του Παρέτο σε οικονομία/κοινωνιολογία/πολιτική επιστήμη εντοπίζεται στις κριτικές που του έγιναν και προχώρησαν τους κλάδους, και όχι στο έργο του καθε αυτό. Το Pareto principle απλά είδε μια ανάδυση την τελευταία δεκαετία επειδή το ανέφεραν κάποιοι business people για να προκαλέσουν θόρυβο.
Aπό την άλλη, εγώ μπορώ να σου παραθέσω όχι θεωρίες του 1900 αλλά κάποιες έρευνες, πολύ πρόσφατες μάλιστα και από κορυφαία πανεπιστήμια, για το πως οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη αποδοτικότητα σε ομαδικό πλαίσιο. Κάποια παραδείγματα:
https://sloanreview.mit.edu/article/how-to-manage-virtual-teams/
https://99u.adobe.com/articles/16850/everything-youve-ever-wanted-to-know-about-teams
Αν τα λες όλα αυτά γιατί δεν σκέφτεσαι για εναλλακτικές;
Ποιος στο είπε αυτό? Αν δεν ανέφερα τι πιστεύω πως πρέπει να γίνει είναι επειδή δεν είναι αυτό η ουσία του θέματος. Καλά εννοείται πως διαφωνώ κάθετα με αυτά που είπες (πως η ιδιωτική παιδεία είναι η λύση δηλαδή) αλλά όπως είπα και πριν δεν θέλω να ξεφύγω.
Λέγοντας εμπειρία, εννοώ π.χ. όλους τους μεγάλους επιχειρηματίες των τελευταίων χρόνων(αλλά και πριν) που παραδέχτηκαν ότι πιο σημαντικό είναι να συγκεντρώσουν ταλέντο, και όχι να δημιουργήσουν κλίματα "ομαδικότητας" και άλλες τέτοιες μπουρδίτσες.
Κάθε μεγάλη εταιρία, και εννοώ ΚΑΘΕ μεγάλη εταιρία, το πρώτο πράγμα που κοιτάει είναι να μπορείς να λειτουργήσεις ως μέλος ομάδας. Ο καλύτερος του κόσμου να είσαι, αν είσαι δυσλειτουργικός σε ομαδικό πλαίσιο έχεις πάρει πόδι. Στα εταιρικά jargon αυτό λέγεται "culture fit" και είναι ο λόγος που πρώτα σου παίρνει συνέντευξη το HR και μετά ο τεχνικός manager.
Τι, νομίζεις πως τα εταιρικά περιβάλλοντα λειτουργούν με λογικές πως παίρνει ο καθένας το γραφειάκι του και κλείνει το 8ωρο εκεί? Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Έχεις τρομερά παρωχημένες αντιλήψεις για το πως είναι η εργασία στη σημερινή εποχή.
Ziekr
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Ziekr αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 230 μηνύματα.
15-09-19
10:50
Τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά τις αλλαγές από Κεραμέως σε σημαιοφόρους και βάσεις του 10 κτλ, υπάρχει μεγάλη κουβέντα είτε εδώ είτε γενικά περί του αν θα πρέπει να επιβραβεύονται οι αριστούχοι. Αυτό όμως που δεν τίθεται συχνά ως ζήτημα είναι η αριστεία ως έννοια. Τι είναι η αριστεία?
Αριστεία στην σημερινή εποχή νοείται η υψηλή ατομική επίδοση σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με προκαθορισμένα ερωτήματα. Το να είναι κάποιος αριστούχος σημαίνει πως ουσιαστικά είναι ένας καλός test taker.
Tι σχέση όμως έχουν τα παράπανω με ένα "πραγματικό" περιβάλλον εργασίας ή έρευνας? Ας σκεφτούμε για λίγο τι γενικές ικανότητες ζητούνται πλέον σε θέσεις ευθύνης, σε ένα περιβάλλον εργασίας ή σε ένα χώρο έρευνας:
1) Ομαδικότητα. Κάθε σύγχρονη σχετικά έρευνα τονίζει την ανωτερότητα της επίδοσης μιας ομάδας έναντι του ατόμου. Η αγορά εργασίας μετακινείται σιγά σιγά από την φιλοσοφία των "experts" και προσανατολίζεται σε άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό πλαίσιο.
2) Αφηρημένη/κριτική σκέψη. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται δεν έχουν προκαθορισμένες απαντήσεις. Λύνονται μόνο με ικανότητες ουσιαστικής κατανόησης του πλαισίου, αλλά και με το να μπορεί να βλέπει κάποιος πέρα από αυτό.
Τα παραπάνω τι σχέση έχουν με την αριστεία όπως νοείται στο σχολείο, καθώς σε σημαντικό βαθμό και στο πανεπιστήμιο? Κατ' εμέ, ελάχιστη. Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη θεοποίηση της ατομικής επίτευξης, στην επίλυση επαναλαμβανόμενων προβλημάτων βάσει πολύ συγκεκριμένων οδηγιών. Αν εξαιρέσουμε την τριβή με μια πειθαρχία, που οπωσδήποτε χρειάζεται, τα υπόλοιπα είναι άσχετα, αν όχι αντιθετικά.
Αυτό σχετίζεται με το ότι οι ομαδικές εργασίες στο πανεπιστήμιο τείνουν τις περισσότερες φορές να είναι μια φαρσοκωμωδία? Σχετίζεται με φαινόμενα τοξικότητας στον χώρο εργασίας από ατομικές ματαιοδοξίες? Σχετίζεται με το πόσο εύκολα μπλοκάρουν πολύ εργαζόμενοι όταν παρουσιαστεί ένα καινούργιο πρόβλημα με το οποίο δεν έχουν έρθει ξανά αντιμέτωποι?
Απλά κάποιες σκέψεις μου περί του ζητήματος.
Αριστεία στην σημερινή εποχή νοείται η υψηλή ατομική επίδοση σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με προκαθορισμένα ερωτήματα. Το να είναι κάποιος αριστούχος σημαίνει πως ουσιαστικά είναι ένας καλός test taker.
Tι σχέση όμως έχουν τα παράπανω με ένα "πραγματικό" περιβάλλον εργασίας ή έρευνας? Ας σκεφτούμε για λίγο τι γενικές ικανότητες ζητούνται πλέον σε θέσεις ευθύνης, σε ένα περιβάλλον εργασίας ή σε ένα χώρο έρευνας:
1) Ομαδικότητα. Κάθε σύγχρονη σχετικά έρευνα τονίζει την ανωτερότητα της επίδοσης μιας ομάδας έναντι του ατόμου. Η αγορά εργασίας μετακινείται σιγά σιγά από την φιλοσοφία των "experts" και προσανατολίζεται σε άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό πλαίσιο.
2) Αφηρημένη/κριτική σκέψη. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται δεν έχουν προκαθορισμένες απαντήσεις. Λύνονται μόνο με ικανότητες ουσιαστικής κατανόησης του πλαισίου, αλλά και με το να μπορεί να βλέπει κάποιος πέρα από αυτό.
Τα παραπάνω τι σχέση έχουν με την αριστεία όπως νοείται στο σχολείο, καθώς σε σημαντικό βαθμό και στο πανεπιστήμιο? Κατ' εμέ, ελάχιστη. Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς στον ανταγωνισμό, στη θεοποίηση της ατομικής επίτευξης, στην επίλυση επαναλαμβανόμενων προβλημάτων βάσει πολύ συγκεκριμένων οδηγιών. Αν εξαιρέσουμε την τριβή με μια πειθαρχία, που οπωσδήποτε χρειάζεται, τα υπόλοιπα είναι άσχετα, αν όχι αντιθετικά.
Αυτό σχετίζεται με το ότι οι ομαδικές εργασίες στο πανεπιστήμιο τείνουν τις περισσότερες φορές να είναι μια φαρσοκωμωδία? Σχετίζεται με φαινόμενα τοξικότητας στον χώρο εργασίας από ατομικές ματαιοδοξίες? Σχετίζεται με το πόσο εύκολα μπλοκάρουν πολύ εργαζόμενοι όταν παρουσιαστεί ένα καινούργιο πρόβλημα με το οποίο δεν έχουν έρθει ξανά αντιμέτωποι?
Απλά κάποιες σκέψεις μου περί του ζητήματος.