Anonyme
Δραστήριο μέλος
Λογικά διαβάζεις την αγγλική έκδοση, στην οποία τα δύο πρώτα βιβλία ήταν μαζί, και το τρίτο χώρια, αν θυμάμαι καλά. Στα ελληνικά που το διαβάζω εγώ, είναι πιστά χωρισμένο στα τρία.
Η αλήθεια είναι ότι όντως, οι απαντήσεις του Αρχηγού στην Αομάμε κάθονται κάπως περίεργα στην Αρχή. Από κουλές εώς παράλογες. Μετά, μαθαίνουμε άλλα 2-3 πραγματάκια, και δένει λίγο περισσότερο, χωρίς να σημαίνει ότι, με το τέλος του δεύτερου βιβλίου, που τελείωσα πριν λίγες ώρες, ότι έχουμε ικανοποιητικές, ως τώρα, απαντήσεις.
Πολλές κριτικές λένε ότι το τρίτο βιβλίο πάσχει σε σχέση με τα προηγούμενα, θα κρίνω από μόνος μου.
Προσωπικά, θα αφήσω να περάσει λίγος καιρός μέχρι το τρίτο βιβλίο.
Συμφωνώ ότι μερικές φορές το υπερφυσικό στοιχείο του 1Q84 υπάρχει μόνο και μόνο για το υπερφυσικό της υπόθεσης. Ωστόσο, όσες φορές δένει με αυτό που λέμε πραγματικό κόσμο, το κάνει καλά θεωρώ.
Κι εγώ βρήκα ενδιαφέρον το κομμάτι με την πόλη των γατών. Ωστόσο, μάλλον όχι τόσο όσο εσύ. Τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση;
Φοβάμαι ότι στο τρίτο βιβλίο δε θα μάθουμε τα απαραίτητα για τα ανθρωπάκια. Επίσης, φοβάμαι μη καταντήσει πολύ ρομάντζο. Μέχρι τώρα, ο Μουρακάμι καταφέρνει άψογα, για τα δικά μου γούστα, να συνδυάσει το μυστήριο με το ερωτικό στοιχείο.
Να μην ξεχάσω: δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το τέλος του δεύτερου βιβλίου.
Επίσης, μου ήρθαν κάπως απότομες οι αυτοκτονικές τάσεις της Αομάμε.
Τέλος, θέλω να πω πόσο τέλειο είναι που, σε σημαντική έκταση του βιβλίου, οι πρωταγωνιστές είναι ουσιαστικά μόνοι τους. Μας περιγράφει κοινές καθημερινές συνήθειές τους, μακρυά από άλλους, και δεν βαριέσαι εύκολα. Ο Τένγκο είναι δάσκαλος, αλλά δεν το βλέπουμε ποτέ να διδάσκει. Η Αομάμε είναι γυμνάστρια, και δε μας την περιγράφει καθόλου στη δουλειά της. Και οι δύο πρωταγωνιστές έχουν οικογενειακά θέματα, και οι δύο ένιωσαν πραγματική αγάπη μόνο ο ένας τον άλλον. Και όλα αυτά μέσα σε μία γενικότερη μουντίλα και μαυρίλα. Ωραίος ο Μουρακάμι.
Τελείωσα και το δεύτερο, λογικά μέσα στην εβδομάδα θα παραλάβω το τρίτο. Πώς μπορείς να περιμένεις; Δεν έχεις περιέργεια; Εγώ ανυπομονώ και σιχτιρίζω που δεν ήρθε ήδη, γιατί θα ταξιδέψω αρκετά τις επόμενες μέρες και θα ήταν η ιδανική συντροφιά!
Δεν έχω διαβάσει κριτικές για το τρίτο βιβλίο, αλλά το ίδιο πράγμα μου είπαν και δύο φίλες μου, κι ανησυχώ λίγο. Έχει ανοίξει σε τόσο πολλά μέτωπα αυτή η ιστορία, που άντε να τη μαζέψει. Το τέλος του δεύτερου ούτε εμένα μ' ενθουσίασε, έχω την αίσθηση ότι έληξε με cliffhanger (και δη τόσο μεγάλο) μόνο και μόνο για τις πωλήσεις, επειδή υπήρχε απόσταση ενός έτους από την έκδοση του 2ου με το 3ο.
Η ιστορία με τις γάτες μου άρεσε τόσο πολύ επειδή μου φάνηκε πως κατάφερε να περάσει μέσα σε μια τόσο μικρή αφήγηση, περίπου ό,τι προσπαθεί να περάσει σε ολόκληρο το βιβλίο: αυτή την αίσθηση εγκλεισμού, όπου οι ήρωες βρέθηκαν κάπου εξαιτίας κάποιας πράξης τους, αλλά απ' όπου δεν μπορούν να φύγουν. Σαν ένα μικρό inception!
Α, να σε ρωτήσω, πώς έχουν μεταφραστεί οι όροι 'dohta' & 'maza' στα ελληνικά;
Σχετικά με τις περιγραφές, τι να πω, ο Murakami έχει τρομερή μαεστρία στο να αφηγείται την καθημερινότητα, δίνοντας βαρύτητα και προσοχή σε απλές συνήθειες, αλλά χωρίς να γίνεται βαρετή η αφήγηση. Υπάρχει στα περισσότερα βιβλία του σαν στοιχείο. Επίσης πολύ ωραίο που η εστίαση είναι τόσο της Aomame όσο και του Tengo. Αναρωτιέμαι πώς θα κλείσει η ιστορία, αν υποθέσουμε ότι στο τέλος θα ζουν και οι δύο, από ποια οπτική γωνία θα δούμε το τέλος...
Το τρίτο στεφάνι, εξαιρετικό μέχρι στιγμής!
Έχει γίνει και σειρά, στον ant1, την περίοδο 1995-1996 νομίζω. Είναι απ' αυτές τις ιστορίες που δεν μ' αρέσει να βλέπω στην οθόνη, αλλά να διαβάζω.
Α, έχουμε παρόμοια αναγνώσματα! Το είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια, απίστευτα δυνατό έργο.
[...]
Στο μεταξύ διάβασα το "Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί", το κύκνειο άσμα του Ibsen. Δεν γνώριζα ούτε καν την περιγραφή του, μιας κι ήταν δώρο, κι έχοντας ήδη διαβάσει δυο "προτομές" του (την Έντα Γκάμπλερ και τη Νόρα/Το Κουκλόσπιτο), πραγματικά δεν ήμουν αρκετά προετοιμασμένη. Περιστρέφεται γύρω από την τέχνη και τον θάνατο κι είναι από αυτά τα έργα που καταλαβαίνεις ότι ελάχιστα μπορείς να αδράξεις, όταν απέχεις τόσο πολύ από το δεύτερο.
Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί [...] θα δούμε ότι ποτέ δεν ζήσαμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Έχεις διαβάσει αρκετά βλέπω
Για το κουρδιστό πουλί, που δεν το έχω διαβάσει προσωπικά, έχω ακούσει πολλές διαφορετικές απόψεις. Οπότε είναι ευχάριστο ν' ακούω ότι το έχεις τόσο ψηλά.
Θυμάμαι οι σελίδες στο βιβλίο Ι έφευγαν έτσι, αλλά οκ
Λοιπόν, επέστρεψα. Κοντεύω να τελειώσω το δεύτερο βιβλίο κι έχω παραγγείλει το τρίτο (νόμιζα ότι είχα και τα τρία σε ένα, αλλά είχα τα δύο τελικά ), αλλά φοβάμαι πως δεν θα έρθει εγκαίρως.
Μέχρι τώρα θεωρώ ότι από τη μέση περίπου του πρώτου μέχρι τα 2/3 του δεύτερου είναι με διαφορά το πιο δυνατό κομμάτι. Αλλά ανοίχτηκε πολύ ο συγγραφέας με την ιστορία και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα το μαζέψει από εδώ και πέρα. Ήδη οι απαντήσεις που δίνει ο Leader στην Aomame προς το τέλος του 2ου μου φάνηκαν τρομερά αδύναμες.
Ενώ δεν έχω κανένα θέμα με το φανταστικό στοιχείο, θέλει τρομερή μαεστρία να καταφέρεις να το εντάξεις τόσο πολύ μέσα σε ένα έργο και να παραμείνει το έργο λογικό. Διαβάζοντας το 1Q84 συνειδητοποιώ γιατί μου άρεσε τόσο πολύ το The wind bird-up chronicle: ενώ το υπερφυσικό ήταν διάχυτο σε όλο το βιβλίο, κατάφερε έναν τόσο δυνατό παραλληλισμό με τον πραγματικό κόσμο, που δεν πέταγε τον αναγνώστη εκτός της ιστορίας. Με το 1Q84 νιώθω πολλές φορές να με πετάει έξω.
ΑΛΛΑ, έχω να παραδεχθώ ότι η εγκιβωτισμένη ιστορία του "The Town of Cats" που διαβάζει ο Tengo στο τραίνο στο δεύτερο βιβλίο είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τελευταία. Υπάρχει εδώ, αν ενδιαφέρεται κανείς να τη διαβάσει αυτοτελή (ctrl+F 'cats' για να πάει στο ακριβές σημείο, επειδή είναι όλο το κεφάλαιο). Δηλαδή άξιζε όλο το 1Q84 μόνο και μόνο επειδή διάβασα αυτή την ιστορία, σε αυτό το σημείο της αφήγησης, με όλες τις συνυποδηλώσεις της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Σαν γραφή είναι ωραίο το 1Q84, οκ, αλλά η υπόθεση μέχρι τώρα μου φαίνεται οριακά αδιάφορη (είμαι κάπου στις 200σελ νομίζω, έχω πάρει έκδοση και με τα τρία βιβλία). Δεν έχει αυτό το page-turning effect που είχαν τα άλλα του έργα (για μένα).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ.
Γι αυτό το βιβλίο πήρε το βραβείο Νόμπελ!
Είναι κάπως απλοϊκό να λέμε πως πήρε το Νόμπελ για ένα βιβλίο (και χρονολογικά να το δεις, δηλαδή, δεν στέκει). Ο Ξένος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος τόσο με την Πανούκλα και την Πτώση, όσο και με τον Μύθο του Σίσυφου (φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στο παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης). Άλλωστε η ίδια η ακαδημία είπε πως βραβεύτηκε "for his important literary production, which with clear-sighted earnestness illuminates the problems of the human conscience in our times". Το σύνολο του έργου του είναι εξαιρετικό.
Μόνο σε εμένα δεν άρεσε αυτό..;;
Αλήθεια; Είναι από τα λίγα βιβλία που έχω διαβάσει πολλές φορές και, μάλιστα, το είχα κάνει και εργασία για τη σχολή. Απαθανατίζει με απίστευτη μεστότητα το παράλογο που διέπει την κοινωνία μας, η οποία προσπαθεί πάση θυσία να εξολοθρεύσει οποιονδήποτε δεν συμβαδίζει με τις εκάστοτε κοινωνικές υποδείξεις. Γιατί δεν σ' άρεσε;
On: Τελείωσα "Τα Ρέστα" του Κ. Ταχτσή και ήταν πραγματικά υπέροχο βιβλίο. Θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω και "Το Τρίτο Στεφάνι".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Ο Καμύ μ' αρέσει πάρα πολύ και δεν μπορώ με τίποτα να είμαι αντικειμενική.
Η Πτώση (που του "χάρισε" το βραβείο Νόμπελ) είναι ουσιαστικά το τέλος μιας ανείπωτης τριλογίας (Ξένος-Πανούκλα-Πτώση). Τριών έργων που δεν είναι ούτε μυθιστορήματα, ούτε φιλοσοφικά δοκίμια, αλλά κάτι ανάμεσα. Καθαρή γραφή με πληθώρα διακειμενικών αναφορών που δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές. Ο Καμύ ενδείκνυται γλωσσικά για όσους θέλουν να κάνουν εξάσκηση στα γαλλικά, αλλά από άποψη περιεχομένου χρειάζεται προσοχή για να μη μείνεις στην επιφάνεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Επίσης διάβασα μέσα σ'ένα βράδυ το The Οcean at the Εnd of the Lane, του Neil Gaiman. Δεν ήταν το καλύτερό του αλλά παρ'όλα αυτά ήταν πολύ πολύ ευχάριστο, η γραφή και η φαντασία του πάντα με μαγεύουν.
Τελείωσα σήμερα και τη Μεταμόρφωση του Kafka κι η αλήθεια είναι πως αυτό που με συγκλονίζει κάθε φορά στα έργα που πέρασαν ως κλασσικά, είναι το πόσο μπροστά ήταν οι συγγραφείς τους.
(όλα αυτά αντί να ψάχνω να βρω κείμενο για πτυχιακή )
Η μεταμόρφωση του Κάφκα
Πώς σου φάνηκε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Όλα τα βιβλία του που έχω διαβάσει, είναι από μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, η οποία είναι το κάτι άλλο. Θέλω όμως να διαβάσω το "Ο Σωσίας" το οποίο δεν υπάρχει από Αλεξάνδρου. Οι τρεις μεταφράσεις που υπάρχουν διαθέσιμες είναι οι εξής 1, 2, 3, έχει διαβάσει κανείς κάτι από τους παραπάνω; Μάλλον θα καταλήξω στο 1. επειδή βάσει Βiblionet ο μεταφραστής έχει μεγάλη εργογραφία που συμπεριλαμβάνει κι άλλες μεταφράσεις από τα ρωσικά, αλλά αν κάποιος ξέρει ας βοηθήσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Είναι το πρώτο βιβλίο του Αλεξάκη που διαβάζω, κι η γραφή του είναι ιδιαίτερη. Διηγείται πώς κάποια στιγμή αποφάσισε, ενώ καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του αιωρούνταν ανάμεσα στα ελληνικά και τα γαλλικά, να μάθει μια τρίτη γλώσσα, την αφρικανική διάλεκτο σάνγκο. Θα ήθελα να το διαβάσω και στα ελληνικά από μεταφραστικό ενδιαφέρον και πάλι καλά που υπάρχουν βιβλιοπωλεία σαν την Πολιτεία γιατί 20Ε δεν θα έδινα με τίποτα.
Επίσης έκανα μια επιδρομή στο θέατρο του παραλόγου και διάβασα από Ιονέσκο τα εξής (κλικ για τις ελληνικές μεταφράσεις):
La Cantatrice Chauve (1950)
La Leçon (1951)
Les Victimes du Devoir (1953)
Δεν έχω λόγια, ό,τι έχω διαβάσει από Ιονέσκο και Μπέκετ μου φαίνονται αριστουργηματικά. Αυτοί ήταν ευρηματικοί και πρωτοπόροι άνθρωποι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.