spakon
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Κώστας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Ευκαρπία (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 147 μηνύματα.
22-06-11
14:58
Μπράβο σου φίλε (όχι ειρωνικά), γιατί είσαι ειλικρινής.Αρνητική δεν πήρες από εμένα. Κατανοώ απόλυτα αυτά που λες και οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοιες σκέψεις σαν αυτή που εκφράζεται στο post σου έκανα και γω τον πρώτο καιρό αφ ότου ορθοπόδησα.παιδιά συγγνωμη που επεμβαινω (δεν ειμαι καν τριτη λυκειου) αλλά ειδα το αρχικο μηνυμα και δεν αντεξα να μην απαντησω....ειστε με τα καλα σας???? λετε συγχαρητηρια σε ενα παιδι που παραλιγο να αυτοκτονησει για να πιασει 19.000+ στις πανελλαδικες?? ειστε σιγουροι οτι το μυαλο σας ειναι ακομα στη θεση του?? δηλαδη ελεος...αν αυτοκτονουσε θα ηταν και ηρωας!! με μνημειο διπλα σε αυτο του αγνωστου στρατιωτη!! αν ειναι δυνατον...και που επιασε στρατιωτικη ιατρικη? τι εγινε? επιασε τον παππα απο τα....? και εξαλλου ετσι θα κανει σε ολη του τη ζωη? αν τον παρατησει η κοπελα του μετα απο 6-7 χρονια σχεσης που το πηγαινανε για γαμο? θα αυτοκτονησει? θα πηδηξει απο τον 8ο? ειναι ακομα 18 χρονων και δεν αγαπαει τη ζωη του? ε λοιπον εγω δεν θα του πω συγχαρητηρια γιατι με κανει να ντρεπομαι φρικτα για τους σημερινους νεους που ακομα κια τη ζωη τους θυσιαζουν για να κατορθωσουν να χωρεσουν σε ενα ασφυκτινα στενο συστημα που εχει φτιαξει το υπουργειο παιδειας! η ζωη οχι απλα δεν τελειωνει με τις πανελλαδικες...αλλα ουτε και αρχιζει!!! (βαλτε μου οσες αρνητικες θελετε...αν ακομα θελετε να ζητοκραυγαζετε που ενα παιδι πηγε να παιθανει εξαιτιας των πανελλαδικων και μαλιστα να επαινειτε τον αγωνα του συνεχιστε το!)
Δυστυχώς ζούμε στο υπάρχον σύστημα. Εγώ προσπάθησα να προσαρμοστώ σε αυτό , αλλά αδικαιολόγητα υπερέβαλα. Νομίζω όμως πως αυτή μου η εμπειρία είναι άδικο να με στιγματίσει εφ όρου ζωής και να λέω συνεχώς ηττοπαθώς "δεν είμαι άνθρωπος, είμαι ..... (βαριά βρισίδια)",... και να σκύψω και τώρα το κεφάλι και να παραιτηθώ. Νομίζω πως μια δεύτερη ευκαιρία την αξίζω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spakon
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Κώστας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Ευκαρπία (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 147 μηνύματα.
22-06-11
14:39
Προσωπικα,αν πας με τετοια ψυχολογια στο στρατο,καλυτερα μην σκεφτεις καν να δηλωσεις ΣΣΑΣ (που λογικα πας για την επαγγελματικη αποκατασταση).Καλυτερα δηλωσε ιατρικη Αθηνων και ας κανεις και μια εξτρα δουλεια στην Αθηνα,αρκει να ζησεις φοιτητικη ζωη και να χαλαρωσεις απο το λουκι που περασες φετος.
Δεν θα τους ελεγα κακους.Στον στρατο,ψαχνουν ατομα που ειναι σκληρα απεναντι σε καποια θεματα,δεν χανουν ευκολα την ψυχραιμια τους και προσπαθουν μεχρι και την τελευταια στιγμη,να επιλυσουν καποιο ζητουμενο (κοινως,δεν τα παρατανε).
Ψυχραιμία και συγκρότηση είναι κάτι που είτε το έχεις έμφυτο είτε , κυρίως, που το αποκτάς μέσα από δύσκολες εμπειρίες. Νομίζω πως απέδειξα στον εαυτό μου με την ηρεμία που επέδειξα τους τελευταίους δυσκολους μήνες και ιδίως κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων ότι βγήκα πιο δύνατός, ώριμος και έτοιμος να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις.(αξιοσημείωτο είναι ότι προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έννοιωσα στιγμή αγχωμένος κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, πέρα από το στοιχειώδες φυσιολογικό παραγωγικό άγχος).
Τη ΣΣΑΣ δε τη δηλώνω μόνο για επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά με ελκύει και ο στρατός καθ' ότι είμαι αρκετά πειθαρχημένος και οργανωτικός (το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που διάβαζα το καθορισμένο ημερήσιο πρόγραμμα των ΣΣΑΣιτών).
Και όσον αφορά τη αναγκαία χαλάρωση μετά αυτή τη χρονιά, να σαι καλά, αλλά νομίζω πως το καλοκαίρι είναι υπεραρκετό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spakon
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Κώστας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Ευκαρπία (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 147 μηνύματα.
22-06-11
14:04
To ξέρω. Και η απόφαση αυτή ήταν δύσκολη για αυτόν ακριβώς το λόγο που λες. Όμως είναι όνειρο ζωής και κατέληξα να τη δηλώσω.Είμαι διατεθμένος να περάσω πολλά για αυτό, αν και πιστεύω πως βγήκα πιο δυνατός και ώριμος από αυτή την εμπειρία και δε θα την ξαναβιώσω.θέλεις να δηλώσεις στρατιωτική σχολή και έχεις τέτοια ψυχολογια;
Πρόσεχε ο στρατός δεν είναι κατασκήνωση είναι κακοί αυτοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spakon
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Κώστας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Ευκαρπία (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 147 μηνύματα.
22-06-11
06:22
Φυσικά προτίθεμαι να διαβάσω φίλε μου. Δεν έχω σκοπό να είμαι τουρίστας. Απλά θέλω να εκφράσω το άγχος και εν μέρει τη θλιψη μου ότι πράγματι δε θα υπάρξει φοιτητική ζωή για μένα και ότι η άποψη "αν περάσεις, την έκανες λαχείο και δε θα ξανακουραστείς στη ζωή σου ποτέ πιο πολύ από Πανελλήνιες" είναι μύθος. Και συγγνώμη, αλλά ποιός φοιτητής Ιατρικής που σκοτώνεται μερόνυχτα στο διάβασμα, θα παραδεχτεί ότι μετά από μια εξαντλητική και ψυχοφθόρα χρονιά, με το που τελείωσε τις Πανελλήνιες δήλωσε ότι θα πάει με μεράκι και όρεξη για διάβασμα στη σχολή; Και όμως πολλοί ενώ αρχικά γκρίνιαζαν, το έκαναν τελικά(γκρίνια με τη θετική έννοια). Και γω ,το υπογράφω, έτσι θα κάνω.αν δεν έχεις σκοπό να διαβάσεις τότε γιατί θες ιατρική;
Προσωπικά σε όλη τη σταδιοδρομία μου σα μαθητής έκανα δηλωσεις που περιείχαν την ίδια ποσότητα γκρίνιας με το παραπάνω μου post και πάντα έστρωνα τον κώλο μου και πετύχαινα το άριστο. Τώρα σοβαρολογώ, δεν είναι αστείο: Για δύο μήνες (Δεκέμβριο - Ιανουάριο): ήμουν με ηρεμιστικά, σφυγμοί μονίμως πάνω από το 100 ,πίεση 10 η μικρή 15 και πάνω η μεγάλη, ρίγος, αϋπνία, μυικές συσπάσεις, κρίσεις πανικού (μόνο λιποθυμία δεν έπαθα, ίσως καλυτερα να πάθαινα γιατί το σύστημα θα κανε reboot από τη αρχή και δε θα αργοπέθαινα 2 μήνες).Στο σχολείο νόμιζαν πως έκανα ναρκωτικά από την έκφραση του προσώπου, ο πατέρας και η μάνα μου κόντεψαν να πεθάνουν ( κάθε μέρα έκλαιγαν ) και το αποκορύφωμα:για μία εβδομάδα μέσα στον Ιανουάριο είχα αποφασίσει να παρατήσω το σχολείο, είχα φύγει από το σπίτι γιατί δεν ήθελαν να με βλεπουν οι δικοί μου (έμενα στη γιαγιά μου) και κολλούσα πλακάκια (έχουμε γνωστό στον οποίο πήγα για δουλειά).Σε αυτή τη βδομάδα 2 φορές σκέφτόμουν επί 5 λεπτά να αυτοκτονήσω: μια φορά που ήμουν μόνος στη κουζίνα της γιαγιάς μου και έβλεπα το μαχαίρι στον πάγκο σα τη λύτρωση και μια φορά που προχωρούσα δίπλα στο κεντρικό και σκεφτόμουν αν θα πέσω μέσα στο δρόμο. Και όμως διάβαζα όλη μέρα αυτούς τους 2 μήνες. Kαι κάθε λεπτό διαβάσματος ήταν οδύνη. ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΣΤΕΙΕΥΤΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΑ με τα λεγόμενα μου. Προσπαθούσα να τα ξεχασω ,πραγματικά βούρκωσα όταν τα πληκτρολογούσα. Όποιος με αμφισβητεί και θεωρεί ανόητα ή υπερβολικά ή αστεία τα λεγόμενά μου να ΜΗΝ ποστάρει. Πραγματικά μόνο εγώ και ο 1 κολλητός μου ξέρουν όλη την αλήθεια. Και όλα αυτά, φίλε μου Βασίλη, ξεκίνησαν από μια "γκρίνια" παρόμοια με αυτή που είδες στο παραπάνω post.
Τελικά Βοήθησε ο Θεός ( στον ναό του οποίου κατέφευγα κατ' εξακολουθηση, ως ύστατη και μοναδική ελπίδα) και κατάφερα από Φεβρουάριο να ανακάμψω και να μαι:19.414. Πείτε με αχάριστο (μάλλον σκεφτείτε το, αλλά μη το γράψετε). Αλλά ακόμα δεν ξέρω αν άξιζε να καταστρέψω την υγεία μου (σίγουρα έχασα 5-6 χρόνια απ τη ζωή μου, οι μυικές συσπάσεις σε κάθε λογής μυ και το παίξιμο του ματιού έμειναν κουσούρια) και των γονιών μου για αυτά τα μόρια. Με αυτά που πέρασα και (εννοείται) την προσπάθεια στο διάβασμα που έκανα ΑΞΙΖΑ να περάσω Ιατρικη. Θα μου πείτε ίσως υπάρχουν και παιδιά που πέρασαν τα ίδια δεινά, αλλά δεν είχαν το αποτέλεσμα. Τότε πραγματικά τους ντρέπομαι για την ξεδαντροπιά μου να πω εγώ τον πόνο μου με το happy end και όχι να ακούσω το δικό τους.
Λοιπόν για να επιστρέψω, μια γκρίνια την έχουμε σε αυτό όλοι οι ευσυνείδητοι μέλλοντες φοιτητές που ξέρουμε τι έπεται. Αυτούς που μπήκαν στη σχολή απ το παράθυρο βλέπεις να κάνουν πομπώδεις δηλώσεις και τελικά να μην περνάν πάνω από 2 μαθήματα σε 2 χρόνια ( ξέρω άτομο)
Τελικά το post πήρε άλλη τροπή από αυτή που αρχικά υπολόγιζα.
Φίλε μου, προφανως όλο αυτό το post, έτσι όπως κατέληξε, δεν απευθύνεται μόνο σε σένα, προφανώς δεν έχω κάποιο παράπονο από εσένα. Είναι μια κατάθεση ψυχής (Σημειωταίον τα περί αυτοκτονίας μόνο εδώ τα είπα, ούτε καν στους κολλητούς μου).
Βy the way προτείνω να δημιουργηθεί θέμα "Οι θυσίες και ο αγώνας των επιτυχόντων και μη" ( τονίζω όλη η χρονιά είναι αυτή που μετράει. Όχι αυτά τα απαίσια κωλοτρίωρα των Πανελληνίων που μπορούν να κανουν κάποιον άριστο μη επιτυχόντα). Εκεί παρακαλώ να μεταφερθεί το post μου, γιατί βγήκα off topic.
Σόρρυ που χάλασα το κλιμα του θέματος, στενοχωρώντας μερικούς και κάνοντας άλλους να γελασουν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.