Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
01-05-22
12:38
Οφ τόπικ, αλλά τι πρωτόγονες καταστάσεις είναι αυτές (ένας μιλάει, οι υπόλοιποι γράφουν); Η τυπογραφία ξεκίνησε ήδη τον 15ο αιώνα, το διαδίκτυο είναι διαδεδομένο εδώ και 2-3 δεκαετίες. Δεν υπάρχουν συγγράμματα/άλλου είδους υλικό;Εαν έχεις κόσμο που κρατάει σημειώσεις και είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν θα σε βοηθήσει πάρα πολύ. Αλλά αυτό πρέπει να το κρίνεις ανάλογα το μάθημα. Σε κάποια ας πούμε μπορείς να μην πατάς καν, ενώ σε άλλα έστω και μια διάλεξη να χάσεις αρκεί για να χάσεις 1 μονάδα στο τέλος.
Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
29-04-22
22:15
δηλαδη αν καποιος και μετα τα 18 μεινει στη πολη του και εχει μια οικογενεια που ενδιαφερεται πραγματικα για το παιδι της θα το βοηθησει να βρει μια ισορροπια στη ζωη του χωρις να του δωσει κατευθειαν την απολυτη ελευθερια να κανει ο'τι θελει
Και κάθομαι εγώ ρε φίλε και γράφω μερικά post πιο πάνω ολόκληρες παραγράφους για τον αργό απογαλακτισμό ως χαρακτηριστικό (κάποιων) Ελλήνων φοιτητών... Αυτά τα δυο quote έφταναν...Οι γονεις θα συνεχισουν να ειναι υπευθυνοι ομως αλλιως για τι σοι οικογενεια μιλαμε?
Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
16-10-21
22:38
Συγγνώμη αλλά αυτό που λες είναι υπερβολικό, νεολαία είναι τι θες να κάνει? Τώρα θα ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο, διακοπές γυναίκες πάρτυ κτλπ. Γιατί δηλαδή στο εξωτερικό οι φοιτητές πως είναι?
Όταν λες "ζήσουμε" και "όλα χρειάζονται", συμπεριλαμβάνεις όλους τους φοιτητές/νέους; Δεν θεωρείς πως εξαρτάται από τους στόχους που έχει θέσει κανείς; Π.χ. για κάποιον του οποίου τα μελλοντικά σχέδια είναι "πτυχίο - δουλειά - οικογένεια & παιδιά", χωρίς παραπάνω απαιτήσεις, και π.χ. για κάποιον του οποίου είναι "πτυχίο με άριστα - McKinsey - Harvard Business School - Goldman Sachs - PE", θεωρείς ότι αυτό που είπες ισχύει εξίσου;Οπότε η γνώμη μου είναι ότι όλα χρειάζονται, το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
"πτυχίο - δουλειά - οικογένεια & παιδιά": όλα χρειάζονται, συμφωνώ.
"πτυχίο με άριστα - McKinsey - Harvard Business School - Goldman Sachs - PE": όχι, δεν χρειάζονται όλα! Χρειάζονται πολύ, πολύ συγκεκριμένα πράγματα (τα οποία θα τα διαχωρίσω στις κατηγορίες "ακαδημαϊκά" και "διαπροσωπικά") που να καλύπτουν το 95% της ζωής σου, με το άλλο 5% να είναι δραστηριότητες ίσα ίσα για να σε προφυλάξουν από το burn-out.
Προφανώς, ξαναλέω, αυτοί με τον πρώτο τύπο σχεδίων είναι δυσανάλογα περισσότεροι από αυτούς με τον δεύτερο (και αυτό δεν είναι κακό και ισχύει σε όλον τον κόσμο), αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως το φαινόμενο "δεν έχω στο νου μου τίποτα άλλο από γυναίκες, διακοπές και πάρτυ επειδή είμαι νέος και όλα στα @@ μου" δεν το έχω δει σε τόσο μεγάλο βαθμό στο εξωτερικό όπως στην Ελλάδα (π.χ. σπάνια έβλεπα / άκουγα από συμφοιτητές μου να βγαίνουν για ποτά καθημερινές).
Και, στην τελική, ό,τι στόχους και να έχεις, δεν σε γεμίζει το να ζήσεις τη ζωή σου "στο έπακρο" το ΠΣΚ; Πρέπει να είναι κάθε μέρα; (δε σε ρωτάω ρητορικά)
Δε γνωρίζω σε τι είδους εμπειρίες αναφέρεσαι, αλλά έχω την υποψία ότι δεν είναι και τόσο exclusive... τελοσπάντων, δε θα σταθώ εδώ...Για μένα αυτή είναι η ομορφιά της νεανικής ζωής, και μέσα απ' αυτά αποκτάς εμπειρίες που θα σου μείνουν αξέχαστες, ντοκιμαντέρ η ο'τι άλλο επιμορφωτικό μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου.
Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου, για τουλάχιστον 3 λόγους:
1. Έχε υπόψη σου ότι, μετά από τις σπουδές σου, θα εργάζεσαι τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα, πολλές φορές και παραπάνω, πολλές φορές και Σαββατοκύριακα. Είσαι σίγουρος πως θα είσαι σε θέση, από τη μια μέρα (τέλος των σπουδών σου) στην άλλη (αρχή της εργασιακής σου ζωής), να κάνεις απευθείας τη μετάβαση "κινητό" σε "ντοκιμαντέρ/βιβλίο/εφημερίδα" όταν τελειώνει η μέρα σου, χωρίς να επηρεάζεσαι από τη σκέψη του τι σε περιμένει την επόμενη μέρα και του πόσο ευγενικός θα είναι ο προϊστάμενος μαζί σου;
2. Σχεδόν όλες οι πράξεις/σκέψεις μας είναι αποτέλεσμα των συνήθειών μας, δηλαδή ό,τι κάναμε πάντα. Αν έχεις συνηθίσει κατά τη φοιτητική σου ζωή να κάνεις τη ζωή που περιέγραψες πριν, και σπανιότατα έως καθόλου κάνεις κάτι επιμορφωτικό, τι ακριβώς θεωρείς πως θα συμβεί για να "σπάσει" τη συνήθειά σου αυτή; Έπειτα, θεωρείς πως θα έχεις την θέληση, την πειθαρχία και την αντοχή ώστε να ολοκληρώσεις τη μετάβαση αυτή, να βγεις δηλαδή από το comfort zone σου (ή κάποιον παράγοντα που να σου τα αναπτύξει);
Τι εννοώ: έχεις δει ποτέ άρθρα του The Economist, του Wall Street Journal ή της New York Times; Την πρώτη φορά που είδα εγώ, τα αγγλικά μου δεν ήταν ούτε κοντά στο επίπεδο που απαιτούταν για να τα κατανοήσει κανείς σε λογικά χρονικά πλαίσια. Ένα τεστ ονόματι Law School Admissions Test μου έδωσε την ώθηση να βγώ από το comfort zone μου, να αντισταθώ στον εκνευρισμό του ότι πρέπει να έχω δίπλα το κινητό και να ψάχνω κάθε 30 δευτερόλεπτα για λέξεις που δε γνωρίζω και, μετά από πολύ καιρό, να αποτελεί η ανάγνωση άρθρων κάθε τεύχους του The Economist καθημερινή μου συνήθεια.
3. Η συντριπτική πλειοψηφία των καινούργιων γνώσεων και ικανοτήτων που αποκτάμε καθημερινά είναι συνδυασμοί γνώσεων και ικανοτήτων που έχουμε ήδη αποκτήσει στο παρελθόν. Αν δεν έχεις συνηθίσει να κάνεις επιμορφωτικά πράγματα από νωρίς, θα έχεις και ανάλογα λίγες γνώσεις και ικανότητες, και επομένως θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο (=θα απαιτούνται πολύ πιο γερά νεύρα) να αποκτήσεις νέες γνώσεις και ικανότητες, όταν αποφασίσεις να το κάνεις.
Δεν είναι, εν ολίγοις, θέμα χρόνου, αλλά θέμα συνήθειας...
Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
16-10-21
15:44
Κατ' αρχήν, δε μίλησα για τον μέσο Έλληνα φοιτητή, διότι το δείγμα από το οποίο διαθέτω στοιχεία συμπεριφοράς δεν έχει μέγεθος αρκετά μεγάλο ώστε να βγάλω εύρωστα συμπεράσματα, αντιπροσωπευτικά για όλη την Ελλάδα. Αν προσέξεις λίγο καλύτερα, θα δεις ότι στο τέλος έβαλα μια παρένθεση, της οποίας το περιεχόμενο είναι: του σχετικά μικρού συνόλου με το οποίο έχω συναναστραφεί. Συνεπώς, περιόρισα τον χαρακτηρισμό μου σε ένα πολύ μικρό υποσύνολο των Ελλήνων φοιτητών!Ποια είναι η συμπεριφορά που εκπροσωπεί τον μέσο Έλληνα φοιτητή δηλαδή και θεωρείς ότι έχει περιορισμένη αντίληψη?
Τώρα που το ξεκαθάρισα αυτό (ελπίζω), πολύ ευχαρίστως να σου απαριθμήσω ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία του συνόλου που προανέφερα:
- Αναισθησία: πιο συγκεκριμένα, η τάση του να έχουν ως μόνη προτεραιότητα (πέρα από τις σπουδές) το πότε θα βγούν με τους φίλους τους, πότε θα παίξουν βιντεοπαιχνίδια, πότε θα αράξουν στον καναπέ τους για να χαζέψουν με τις ώρες στο YouTube/Netfix/Facebook/Instagram... Αυτό έχει δύο συνέπειες:
1. Πνευματική πενία: η ενημέρωση για το τι γίνεται γύρω τους (στη γειτονιά, στην πόλη, στο νομό, στη χώρα, στον υπόλοιπο κόσμο) είτε είναι ανύπαρκτη, είτε έχει ευτελείς πηγές (π.χ. ΕΡΤ). Θα μου πεις η ενημέρωση συχνά συμπληρώνεται και μέσω συζητήσεων, αλλά (όπως ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο) αν τα μόνα θέματα που συζητάς με τους φίλους σου είναι το τι έκανες με την πρώην σου γκόμενα, το πότε και πού θα βγείτε το βράδυ και διάφορα θέματα χαμηλού πνευματικού επιπέδου, πώς να γίνει αυτό;
2. Δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις: από τη στιγμή που έχει εγκαθιδρυθεί μια παρέα, είναι δύσκολο να μπουν καινούργια άτομα (και συνήθως μάλιστα αποκλείονται τα άτομα που π.χ. περνούν κάποια δύσκολη φάση και επομένως "δεν είναι καλή παρέα"), με αποτέλεσμα να γίνονται συναναστροφές με έναν πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Προφανώς μετά, όταν χρειαστεί να συναναστραφούν με άλλα άτομα που συνήθως είναι διαφορετικοί χαρακτήρες από τους ίδους (π.χ. προϊστάμενος, συνάδελφοι), συχνά τα βρίσκουν μπαστούνια...
- Ηττοπάθεια: ακούνε από μικροί από σχολείο και οικογένεια την καραμέλα "δε θα πετύχεις ποτέ - δεν υπάρχουν δουλειές εδώ και για όλα φταίνε οι πολιτικοί - αρκεί να μην πεινάσεις", με αποτέλεσμα να αρκούνται στα λίγα: "να πάρω το πτυχίο μου" (με 5,5, σε 10 χρόνια, χωρίς να έχω κάνει κάτι που δικαιολογεί αυτήν την καθυστέρηση), "να βρω μια δουλειά" (ό,τι να 'ναι, σε καφετέρια, σε φούρνο, βοηθός κομμωτή...). Το γνωρίζω πως δεν μπορούμε (και δεν θέλουμε) όλοι να φτάσουμε ψηλά, αλλά το να παραδίδει κανείς τα όπλα από τόσο νωρίς και να προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του ότι για όλα φταίει το κράτος και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει τη μοίρα του είναι τουλάχιστον θλιβερό...
Φήμες λένε ότι στον κόσμο υπάρχουν και άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα, και ότι οι Έλληνες μπορούν να μετακινηθούν σε αυτές τις χώρες χρησιμοποιώντας υλικά όπως το διαβατήριο, το διαδίκτυο και το αεροπλάνο... και ότι πολλοί το έχουν κάνει αυτό στο παρελθόν με επιτυχία... μπορεί να κάνω βέβαια και λάθος
- Έλλειψη ανεκτικότητας: ό,τι έδειξε ο φιλαράκος μας λίγο πιο επάνω που με ρώτησε αν έχω δει ειδικό. Δε νομίζω πως πρέπει να γράψω κάτι παραπάνω...
- Πατριωτισμός: σε σημείο που δεν το έχω δει πουθενά αλλού. Στο πανεπιστήμιο που ήμουν προπτυχιακός ήταν και μια παρέα Ελλήνων, με τους οποίους έκανα κι εγώ παρέα πού και πού. Σε κάθε διακοπές πήγαιναν από το δευτερόλεπτο που άρχιζαν μέχρι το δευτερόλεπτο που τελείωναν οι διακοπές... στην Ελλάδα. Η πρώτη συζήτηση που γινόταν στην πρώτη συνάντηση μετά τις διακοπές ήταν... ποιος έκλεισε ήδη τα εισητήρια για Ελλάδα για τις επόμενες διακοπές (σε κάτι μήνες). Ουδεμία κουβέντα για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό, για τη γνωριμία νέων πολιτισμών... Όταν ρωτούσα τι το τρομερό έχει αυτή η χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων που δεν το έχει καμία άλλη στον κόσμο (πέρα από τα γνωστά key-words όπως "δημοκρατία", "φιλοσοφία", "μυθολογία" κλπ. από την αρχαιότητα, που ως γνωστόν αποτελούν επιχείρημα για τη διαγραφή όλων των χρεών σε χώρες όπως Γερμανία, όσοι αιώνες και να έχουν περάσει από τότε), λάμβανα την απάντηση "φίλε δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, δεν έχεις ζήσει ποτέ εκεί για να καταλάβεις..."
- Εγκλωβισμός στο comfort zone: δεν μαθαίνω κάτι καινούργιο που να απαιτεί ικανότητες που προς το παρόν δε διαθέτω... δε συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δε γνωρίζω... δεν πηγαίνω στο εξωτερικό για μέρος των σπουδών μου (ούτε με Εράσμους)...
- Νευρικότητα: στην οικογένεια και στο σχολείο συνήθως νικάει αυτός που φωνάζει και χτυπάει το τραπέζι πιο δυνατά από όλους (γονέας, δάσκαλος), με αποτέλεσμα να μαθαίνουν πως είναι μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά (και ύστερα να τους κοιτούν περίεργα οι εργοδότες σε χώρες όπου αυτό θεωρείται απολίτιστο, πρωτόγονο και στα όρια εισαγωγής σε νευρολογική κλινική)
- Αργός απογαλακτισμός: είναι δεμένοι με την οικογένεια, κάτι το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά γίνεται σε βαθμό που οι γονείς παραμένουν κηδεμόνες ακόμα και μετά τα 18 (και ακόμα και μετά τις σπουδές). Δεν τολμούν να φέρουν αντίρρηση, δεν θέλουν να πάνε στο εξωτερικό ή ακόμα και σε άλλη πόλη για να είναι κοντά τους, αν η μαμά/ο μπαμπάς παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο για να ελέγξουν... εεεε εννοούσα να δούν αν το παιδί τους είναι καλά αυτό θεωρείται αποδεκτό, δεν τίθενται όρια. Η δική μου θεωρία είναι ότι υπάρχει απαίτηση από πλευράς των γονιών να βρίσκονται τα παιδιά κοντά τους για όλη τους τη ζωή, ώστε να τους "γηροκομίσουν" όταν πλέον δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους σε μεγάλη ηλικία.
Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
30-09-21
12:43
Ευχαριστώ, αλλά η ψυχική μου υγεία αυτή τη στιγμή ευτυχώς είναι μια χαρά (στο παρελθόν δεν ήταν, γι’ αυτό και η αναφορά μου στην επίσκεψη σε ειδικό).Καλα κανεις μαν δεν ειναι καν ντροπη,ισα ισα για αυτο σε ρωτησα και ετσι χυμα.Ευχομαι να βελτιωθει η ψυχικη σου υγεια οσο πιο συντομα γινεται.Να περνας καλα.
Θα σε συμβούλευα, στο μέλλον, όταν κάποιος έχει αντίθετη άποψη με εσένα, να χρησιμοποιείς επιχειρήματα αντί να τον ρωτάς «έτσι χύμα» αν έχει δει κανέναν ειδικό (υποδηλώνοντας ότι έχει κάποιο πρόβλημα με την ψυχική του υγεία).
Γι’ αυτό ακριβώς αναφέρθηκα σε σημάδια περιορισμένης αντίληψης - δυστυχώς αυτή η συμπεριφορά εκπροσωπεί τον μέσο Έλληνα φοιτητή (του σχετικά μικρού συνόλου με το οποίο έχω συναναστραφεί).
Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
29-09-21
13:53
Αυτό ακριβώς εννοούσα μιλώντας για πνευματική πενία, εγκλωβισμό στο comfort zone, αναισθησία κλπ. Ευχαριστώ, δεν πιστεύω πως υπάρχει καλύτερο demonstration!Η ψυχη μου με επιασε ρε φιλε.Ζηστε ρε παιδια ζηστε τη πουτανα τη ζωη.Εχεις δει κανα ειδικο?
Υ.Γ.: Ναι, έχω δει. Αν θέλεις να παραμείνεις εγκλωβισμένος σε κοινωνικά ταμπού όπως η ψυχική υγεία, είναι δικαίωμά σου. Προσωπικά, όπως όταν σπάσω ένα άκρο θα πάω σε γιατρό, έτσι και όταν η ψυχική μου υγεία επιδεινώνεται σε βαθμό που δεν μπορώ να τη φέρω μόνος μου ξανά στο σημείο που θέλω, επισκέπτομαι ειδικό και δεν βλέπω το λόγο να το κρατήσω μυστικό.
Νομάρχης
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Νομάρχης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 169 μηνύματα.
27-09-21
18:09
Ποιος και γιατί σας τα λέει αυτά; Γονείς; Εκπαιδευτικοί; Πραγματικά απορώ... Ποιο το νόημα να μπεις ΗΜΜΥ/Ιατρική/Νομική με 19,000+ μόρια και να βγάλεις τη σχολή με 6;Πλέον τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία μου ακούμε να μας λένε να τα δώσουμε όλα φέτος για τις πανελλήνιες για να ζήσουμε την ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή.
Τουλάχιστον, αν χρειάζεται να γίνει λόγος για την "ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή" (εδώ επικροτείται το να μην έχεις τίποτε άλλο στο νου σου παρά το πότε θα βγεις με τους φίλους σου; - δε γίνεται το μυαλό κουρκούτι έτσι; ), πρέπει να τονιστεί και η συνέπεια της μετριότητας, τόσο σε προσωπικό (πενία σε ό,τι αφορά την σφαιρική μόρφωση, διαρκής αποφυγή καταστάσεων που δεν βρίσκονται στο "comfort zone" μας κλπ.) όσο και σε ακαδημαϊκό/επαγγελματικό επίπεδο (θέσεις εργασίας με χαμηλό μισθό και γόητρο, καμία ευκαιρία μεταπτυχιακής φοίτησης σε σπουδαία πανεπιστήμια του εξωτερικού κλπ.).
Νομίζω ότι πολύς κόσμος θεωρεί ότι το "να πάρεις πτυχίο" (με οποιονδήποτε βαθμό, σε οποιαδήποτε διάρκεια, με χωρίς καν επιπλέον σημεία στο βιογραφικό) είναι κατόρθωμα ισάξιο βραβείου Νόμπελ. Είναι πραγματικά στενάχωρο. Η δεκαετία του '90 βρίσκεται πίσω μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά δυστυχώς πολλοί έχουν κολλήσει ακόμα εκεί.
Για να αποφευχθούν οι παραπάνω "συνέπειες", προσωπικά πιστεύω ότι πλέον οι σπουδές πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν Full-Time Job. Και δεν περιορίζομαι μόνο στην άριστη ακαδημαϊκή απόδοση, αλλά και στο χτίσιμο του κατάλληλου βιογραφικού. Οπότε, εκτός από μελέτη, κάντε πρακτικές, εργαστείτε σε τμήματα του πανεπιστημίου, πάτε στο εξωτερικό, συμμετέχετε ενεργά σε οργανώσεις (ή ιδρύστε τες)... Πέρα από την προσωπική εξέλιξη, θα γίνετε αυτόματα και πιο αποδοτικοί στη μελέτη και τη διαχείρηση των πληροφοριών.
Μιλώντας για τον εαυτό μου: όχι.Πιστεύετε ότι όντως η φοιτητική ζωή είναι πολύ καλύτερη από την εφηβική και γενικότερα η καλύτερη περίοδος της ζωής του μέσου ανθρώπου?
- Δεν ήμουν πραγματικά ανεξάρτητος. Ναι, δούλευα παράλληλα, πήρα υποτροφίες, έκανα πρακτική, ό,τι λεφτά έβγαζα τα έβαζα στην άκρη για το μεταπτυχιακό μου... Αλλά γνώριζα πάντα πως, για να πετύχω τους στόχους μου, πρέπει να τα πάω και καλά με τους δικούς μου (ή να βρώ κάποιον χορηγό να μου πληρώνει το νοίκι και τα προς το ζην). Οπότε, αυτή η "ξεγνοιασιά" του τότε ποτέ δεν υπήρχε στην πραγματικότητα (υπάρχει θα έλεγα τώρα, που δουλεύω και συντηρώ τον εαυτό μου 100% μόνος μου).
- Δεν ήμουν συναισθηματικά ώριμος, ούτε επαρκώς κοινωνικοποιημένος. Είχα συνεπώς δυσκολία στην επικοινωνία με τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να έχω ελάχιστους φίλους/γνωστούς. Μεγάλωσα, έμαθα από τα λάθη και τις εμπειρίες... αλλά δεν ήταν και η πιο βολική διαδικασία.
- Δεν ήξερα τι θέλω, τι μου γίνεται, πώς λειτουργεί ο κόσμος εκεί έξω. Η αβεβαιότητα έφερνε διαρκές άγχος, και αυτό με τη σειρά του προκαλούσε σοβαρά προβλήματα συγκέντρωσης και ήταν στοιχείο απωθητικό στις διαπροσωπικές σχέσεις. Βγήκα από το comfort zone μου, σταδιακά, και ξεπέρασα προβλήματα που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν νόμιζα ότι θα ξεπερνούσα... αλλά και πάλι, δεν ήταν και η πιο βολική διαδικασία.
Να πω ότι δεν έχω σπουδάσει ποτέ στην Ελλάδα και έτσι η άποψή μου να είναι κάπως επηρεασμένη από άλλους παράγοντες. Αλλά τα λίγα καλοκαίρια που πήγα και από τις λίγες παρέες με της οποίες συναναστράφηκα εκεί, η μονοτονία των διαλόγων και ο βαθμός αναισθησίας για το τι γίνεται γύρω τους ένιωθα πως μου έκαιγαν εγκεφαλικά κύτταρα:
- Πώς έγραψες;
- Καλά μωρέ, το πέρασα πιστεύω.
- Ω, ωραίο κωλαράκι έχει αυτή. Της βάζω 8.
- Μίλα της ρε!
- Κάτσε να πιω 2-3 ποτάκια και θα κάνω κίνηση.
...
- Άντε ρε, πήγαινε!
- Κάτσε ρε, είναι με τις φίλες της τώρα.
...
- Άντε ρε, πήγαινε τώρα που είναι μόνη της!
- Δε βαριέσαι μωρέ, τι να της πω τώρα; Μου 'φυγε...
- Θες τσιγάρο;
- Δεν καπνίζω.
- Ε; Τι εννοείς;
- Εσύ τι θα πιείς;
- Χυμό πορτοκάλι.
- Γιατί;
- Ε αποφεύγω το αλκοόλ.
- Πρώτη φορά βλέπω...
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Πριν γυρίσω πίσω, κατά το τέλος του μεταπτυχιακού μου, βγήκα για έναν καφέ με μια κοπέλα. Ήταν η μοναδική φορά που ειδωθήκαμε από κοντά, καθώς μας χώριζε ο Ατλαντικός Ωκεανός.Δεν γινεται να ερωτευτεις και γινεις φιλος με καποιον απο το μεσετζερ.
Μέσα στους επόμενους 8-10 μήνες γίναμε φίλοι, ερωτευτήκαμε, και γίναμε ζευγάρι... και όλα αυτά μόνο μέσω WhatsApp (μηνύματα, κλήσεις και βιντεοκλήσεις).
Ήταν η μοναδική και τελευταία σοβαρή σχέση που είχα με μια γυναίκα. Ήταν ίσως ο μόνος άνθρωπος που με ερωτεύτηκε πραγματικά, παρά τις όλες παραξενιές και ατέλειές μου. Δε θα την ξεχάσω ποτέ, και ας μην έχουμε πια επαφή...
Οπότε: γίνεται και παραγίνεται!
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.