jj!
Τιμώμενο Μέλος
Ο jj! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος. Έχει γράψει 13,487 μηνύματα.
27-11-20
18:09
Επειδή τα αγαπώ τα αγγλικά και επειδή, ίσως, είμαι από τους λίγους ανθρώπους που το επίπεδό τους βελτιώθηκε μετά την επιτυχή τους εξέταση στο proficiency (C2), θέλω να πω την γνώμη μου επί του θέματος.
Να πω ότι εγώ έδωσα το ECPE του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν το 2011, στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών, όταν ήμουν Β' γυμνασίου (αν ψάξει κάποιος, μπορείς να βρει σχετικά μου μηνύματα στο forum από τότε ). Τότε υπήρχε η παντοδυναμία του Cambridge και του Michigan, με τα περισσότερα φροντιστήρια να προτιμούν το Michigan, γιατί η εξέταση ήταν ευκολότερη και πιο φιλική στον εξεταζόμενο. Φυσικά, το προτιμούσαν και για λόγους marketing, καθώς τα ποσοστά επιτυχίας ήταν υψηλότερα στο Michigan, εξαιτίας της εξέτασης που γινόταν (και εξακολουθεί να γίνεται) με το σύστημα πολλαπλής επιλογής.
Παρόλα αυτά, οι δύο εξετάσεις είχαν παρόμοιο επίπεδο και παρόμοιες απαιτήσεις σε ό,τι αφορά την γραμματική και το λεξιλόγιο. Η προετοιμασία στα φροντιστήρια γινόταν εφ' όλης της ύλης και πραγματικά μάθαινες αγγλικά, όποια εξέταση και να επέλεγες να δώσεις. Εννοείται, βέβαια, ότι η εξέταση του Michigan ήταν πιο απλή και μπορούσες πιο εύκολα να περάσεις (εδώ πέρασα εγώ που ήμουν 14 ετών ).
Τα επόμενα χρόνια ξεκίνησαν να ξεπροβάλλουν άλλα πιστοποιητικά αγγλικών, όπως το MSU (Michigan State University), το TOEIC, το ESB, κλπ... Όλα είχαν το ίδιο marketing: "αναγνωρίζεται από το ΑΣΕΠ!". Ειδικά για το MSU, επειδή είχε τη λέξη "Michigan" μέσα, όλοι όσοι το έπαιρναν έλεγαν ότι "πήραν το proficiency του Michigan"
Πλέον έχουμε κι άλλα πιστοποιητικά, όπως το NOCN και το LRN, τα οποία, όπως είπε η Nina-Nana είναι πάτος σε επίπεδο και ο μοναδικός τους σκοπός είναι να χορηγούν το χαρτί σε όσους γνωρίζουν λίγα αγγλικά και δεν θέλουν να παιδεύουν πολύ το μυαλό τους (π.χ. μικρά παιδάκια 14-15 χρονών ή 40άρηδες που θέλουν Γ1-Γ2 για να διοριστούν στο δημόσιο). Ο λόγος ύπαρξης των πιστοποιητικών αυτών είναι η αρπαχτή που γίνεται από τους φροντιστηριούχους, για αυτούς που θέλουν να κάνουν τα χαρτιά τους για προκηρύξεις του ΑΣΕΠ. Το ίδιο ισχύει και για τα πιστοποιητικά γνώσης Η/Υ. Δεν μαθαίνεις πραγματικά, απλά κάνεις ίσα-ίσα προετοιμασία για την εξέταση, ώστε να πάρεις ένα χαρτί για τα μόρια.
Για το TOEIC που λες, φίλε Hacker13, χωρίς παρεξήγηση, αλλά το Β1 δεν είναι να το παινεύεσαι... Αυτό σημαίνει ότι τα πήγες εξαιρετικά χάλια στη διαβαθμισμένη εξέταση και έλαβες την κατώτερη πιστοποίηση που μπορεί να χορηγηθεί. Συνήθως το TOEIC το δίνουν άτομα που δεν θέλουν να πληρώσουν συγκεκριμένη εξέταση (π.χ. Β2) και δίνουν τα χρήματα με την ελπίδα να έχουν υψηλότερο σκορ και να λάβουν τελικά το Γ1, ενώ στην χειρότερη περίπτωση παίρνουν Β1, όπως εσύ.
Εγώ, έχοντας κάνει πρόσφατα διάφορα mock tests, για να δω σε τι επίπεδο βρίσκονται τα αγγλικά μου ~10 χρόνια μετά, στο Cambridge βρίσκομαι στο Γ1, το ECPE το περνάω άνετα [Pass] στο GCVR, ενώ τις υπόλοιπες εξετάσεις πιστοποίησης δεν τις κοίταξα καν, γιατί από το λίγο που είδα το επίπεδο ήταν Β2 στην καλύτερη...
Συνοψίζοντας, αν κάποιος θέλει πιστοποίηση ξένων γλωσσών για το ΑΣΕΠ και τα ελληνικά πανεπιστήμια, ας πάρει ό,τι του φαίνεται πιο εύκολο. Αν, όμως, θέλει να μάθει σωστά τα αγγλικά και να συμβαδίζει το επίπεδό του στη γλώσσα με το πιστοποιητικό στο οποίο εξετάζεται, ας προτιμήσει το Cambridge (και δευτερευόντως το Michigan). Αν κάποιος θέλει ένα value for money πιστοποιητικό (για την Ελλάδα), μπορεί να δώσει το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας, που είναι όσο δύσκολο/εύκολο πρέπει και με χαμηλά εξέταστρα.
Να πω ότι εγώ έδωσα το ECPE του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν το 2011, στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών, όταν ήμουν Β' γυμνασίου (αν ψάξει κάποιος, μπορείς να βρει σχετικά μου μηνύματα στο forum από τότε ). Τότε υπήρχε η παντοδυναμία του Cambridge και του Michigan, με τα περισσότερα φροντιστήρια να προτιμούν το Michigan, γιατί η εξέταση ήταν ευκολότερη και πιο φιλική στον εξεταζόμενο. Φυσικά, το προτιμούσαν και για λόγους marketing, καθώς τα ποσοστά επιτυχίας ήταν υψηλότερα στο Michigan, εξαιτίας της εξέτασης που γινόταν (και εξακολουθεί να γίνεται) με το σύστημα πολλαπλής επιλογής.
Παρόλα αυτά, οι δύο εξετάσεις είχαν παρόμοιο επίπεδο και παρόμοιες απαιτήσεις σε ό,τι αφορά την γραμματική και το λεξιλόγιο. Η προετοιμασία στα φροντιστήρια γινόταν εφ' όλης της ύλης και πραγματικά μάθαινες αγγλικά, όποια εξέταση και να επέλεγες να δώσεις. Εννοείται, βέβαια, ότι η εξέταση του Michigan ήταν πιο απλή και μπορούσες πιο εύκολα να περάσεις (εδώ πέρασα εγώ που ήμουν 14 ετών ).
Τα επόμενα χρόνια ξεκίνησαν να ξεπροβάλλουν άλλα πιστοποιητικά αγγλικών, όπως το MSU (Michigan State University), το TOEIC, το ESB, κλπ... Όλα είχαν το ίδιο marketing: "αναγνωρίζεται από το ΑΣΕΠ!". Ειδικά για το MSU, επειδή είχε τη λέξη "Michigan" μέσα, όλοι όσοι το έπαιρναν έλεγαν ότι "πήραν το proficiency του Michigan"
Πλέον έχουμε κι άλλα πιστοποιητικά, όπως το NOCN και το LRN, τα οποία, όπως είπε η Nina-Nana είναι πάτος σε επίπεδο και ο μοναδικός τους σκοπός είναι να χορηγούν το χαρτί σε όσους γνωρίζουν λίγα αγγλικά και δεν θέλουν να παιδεύουν πολύ το μυαλό τους (π.χ. μικρά παιδάκια 14-15 χρονών ή 40άρηδες που θέλουν Γ1-Γ2 για να διοριστούν στο δημόσιο). Ο λόγος ύπαρξης των πιστοποιητικών αυτών είναι η αρπαχτή που γίνεται από τους φροντιστηριούχους, για αυτούς που θέλουν να κάνουν τα χαρτιά τους για προκηρύξεις του ΑΣΕΠ. Το ίδιο ισχύει και για τα πιστοποιητικά γνώσης Η/Υ. Δεν μαθαίνεις πραγματικά, απλά κάνεις ίσα-ίσα προετοιμασία για την εξέταση, ώστε να πάρεις ένα χαρτί για τα μόρια.
Για το TOEIC που λες, φίλε Hacker13, χωρίς παρεξήγηση, αλλά το Β1 δεν είναι να το παινεύεσαι... Αυτό σημαίνει ότι τα πήγες εξαιρετικά χάλια στη διαβαθμισμένη εξέταση και έλαβες την κατώτερη πιστοποίηση που μπορεί να χορηγηθεί. Συνήθως το TOEIC το δίνουν άτομα που δεν θέλουν να πληρώσουν συγκεκριμένη εξέταση (π.χ. Β2) και δίνουν τα χρήματα με την ελπίδα να έχουν υψηλότερο σκορ και να λάβουν τελικά το Γ1, ενώ στην χειρότερη περίπτωση παίρνουν Β1, όπως εσύ.
Εγώ, έχοντας κάνει πρόσφατα διάφορα mock tests, για να δω σε τι επίπεδο βρίσκονται τα αγγλικά μου ~10 χρόνια μετά, στο Cambridge βρίσκομαι στο Γ1, το ECPE το περνάω άνετα [Pass] στο GCVR, ενώ τις υπόλοιπες εξετάσεις πιστοποίησης δεν τις κοίταξα καν, γιατί από το λίγο που είδα το επίπεδο ήταν Β2 στην καλύτερη...
Συνοψίζοντας, αν κάποιος θέλει πιστοποίηση ξένων γλωσσών για το ΑΣΕΠ και τα ελληνικά πανεπιστήμια, ας πάρει ό,τι του φαίνεται πιο εύκολο. Αν, όμως, θέλει να μάθει σωστά τα αγγλικά και να συμβαδίζει το επίπεδό του στη γλώσσα με το πιστοποιητικό στο οποίο εξετάζεται, ας προτιμήσει το Cambridge (και δευτερευόντως το Michigan). Αν κάποιος θέλει ένα value for money πιστοποιητικό (για την Ελλάδα), μπορεί να δώσει το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας, που είναι όσο δύσκολο/εύκολο πρέπει και με χαμηλά εξέταστρα.