Black_Butterfly
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Αλεξάνδρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια και μας γράφει απο Ηράκλειο (Κρήτη). Έχει γράψει 1,327 μηνύματα.
26-07-11
02:19
Κοίτα είναι ανάλογα την οικογένεια και τις σχέσεις που υπάρχουν μέσα σε αυτή.Δηλαδη να θεωρω τον εαυτο μου τυχερο που δε νιωθει καταπιεσμενος απο τους γονεις? Τι διαολο σας κανουν πια
Παραδείγματος χάριν στη δικιά μου οικογένεια το χειρότερο είναι η ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ μουρμούρα όλη μέρα.
Επίσης εντάξει θέλω κάποιες στιγμές να μένω μόνη μου, να βρίσκω την ησυχία μου. Ε στο σπίτι μου αυτό δε γίνεται γιατί ή θα τσακώνονται ή θα φωνάζουν ή θα βλέπουν τέρμα τιβι ή θα έχουν καλέσει κόσμο. Αυτό το παραπάνω ισχύει και για το διάβασμα. Θέλω απόλυτη ησυχία για να διαβάζω. (Να φανταστείς στις πανελλήνιες όταν ξανάδωσα είχα κανονίσει να κάνω φροντιστήριο απογεύματα για να έχω το πρωι να διαβάζω που έλειπαν όλοι)
Χμ τι άλλο, τον χειμώνα με ξυπνάγαν υπερβολικά νωρίς για να μην χάσω το μάθημα (duh? ) δε με αφήνουν να ξενυχτήσω χωρίς υπερβολικό πρήξιμο ("Και τι ώρα θα γυρίσεις πίσω?" και τηλέφωνο καθε 30' -.-)
Γενικώς λαμβάνω μια αντιμετώπιση 5χρονου. Δε μπορούν να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι είμαι ενήλικη.
Σε γενικές γραμμές την φοιτητική ζωή δε μπορείς να τη ζήσεις ούτε στην Αθήνα (τεράστιες αποστάσεις, τα παιδιά από τη σχολή μένουν μακριά μου, η σχολή είναι 2 ώρες να πάω blah blah blah) ούτε στο ίδιο σπίτι με τους γονείς (υπερβολικό πρήξιμο). (Για το δεύτερο μετράει και η σχέση που έχεις με τους γονείς σου, πόσο διακριτικοί αυτοί είναι και το κατα πόσο σε αφήνουν "ελεύθερο")
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.