Παναγιώτης_Σ
Νεοφερμένος
Ο Παναγιώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών, Πτυχιούχος του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Θράκης και μας γράφει απο Ξάνθη (Ξάνθη). Έχει γράψει 88 μηνύματα.
12-07-10
13:21
Επομένως δεν θα με νοιάζει και το πως θα αισθανθούν οι δικοί μου μετά τον θάνατο μου,αφού δεν θα υπάρχω.
Δηλαδή δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που λέει ο Pangeos,ότι τα αγαπημένα του πρόσωπα θα κλονιστούν.
Αφού εσύ ή εγώ θα είμαστε νεκροί,πως θα καταλάβουμε το αν θα κλονιστούν ή όχι?
Και ακόμη κι αν πούμε πως ναι,το ξέρουμε από τώρα ότι θα κλονιστούν κάποια συγκεκριμένα άτομα,αλλά όταν θα είμαστε ήδη νεκροί,πιστεύεις πως θα μας απασχολεί κάτι τέτοιο?
Αυτό είναι θέμα των ζωντανών I guess.
Άρα εντάξει. Όταν πεθάνουμε, δε θα μας νοιάζει τίποτα πέρα από το τομάρι μας. Το θέμα είναι οτι ναι, θα κλονιστούν ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αδερφός μου αν π.χ. αύριο με χτυπήσει ένα λεωφορείο και σκοτωθώ. Αυτό το γνωρίζω και τους σκέφτομαι, γιατί δε θα ήθελα να πεθάνω, αλλά πολύ περισσότερο δε θα ήθελα να ζήσουν δυστυχισμένοι και στιγματισμένοι οι γονείς μου και ο αδερφός μου από αυτή την ανάμνηση. Να με συγχωρείς αλλά με ενοχλεί η εγωιστική σκέψη σου. Αφού δε θα νιώθεις τίποτα εσύ ή δε θα σε απασχολεί, χέστηκες. Ε δεν είναι έτσι. Δεν είναι ο εαυτός μας το κέντρο του κόσμου. Τι είμαστε πια; Και φυσικά δεν εννοώ οτι ο οποιοσδήποτε έχει ευθύνη για τη ζωή του για να μην ανησυχούν οι διπλανοί του, όχι! Απλά σε περίπτωση που κάποιος θα αποφάσιζε για το τέλος του, όπως κάνουμε εδώ μέσα δηλαδή , θα σκεφτόμουν τους δικούς μου. Τόσο απλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Παναγιώτης_Σ
Νεοφερμένος
Ο Παναγιώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών, Πτυχιούχος του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Θράκης και μας γράφει απο Ξάνθη (Ξάνθη). Έχει γράψει 88 μηνύματα.
09-07-10
00:14
Φοβάμαι το θάνατο σε νεαρή ηλικία, τώρα ας πούμε που είμαι 26, αλλά όχι μόνο επειδή θέλω να γευτώ τη ζωή μου, να δημιουργήσω όμορφες σχέσεις με τους συνανθρώπους μου, να μάθω... αλλά γιατί τα αγαπημένα μου πρόσωπα θα κλονιστούν. Αν ζούσα μόνος μου, χωρίς κανέναν κοντά μου, σαφώς και δε θα με ένοιαζε. Γι' αυτό πιστεύω κιόλας οτι οι γέροντες και γερόντισσες δεν απασχολούνται απ' αυτό, πιο πολύ τους ενδιαφέρει να μη ζούν μόνοι, χωρίς τρυφερότητα, αγάπη, συμπόνοια και με αρρώστιες, πόνο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.