Κάνες και Ρόδα

Η θέση της αστυνομίας σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα ιδεοληψιών και συμπλεγμάτων που γεννήθηκαν στην ελληνική κοινωνία κατά τη μεταπολίτευση μετά την τραυματική περίοδο της Χούντας. Η αστυνομία μέσα σ’ όλα δαιμονοποιήθηκε. Αυτό ίσως έχει και μια πραγματική βάση και αφορά τη θέση της αστυνομίας κατά την περίοδο της Χούντας ως όργανο εξουσίας και εκτέλεσης των Χουντικών εντολών. Δεν υποστηρίζω ότι όλα η ελληνική αστυνομία τα πράττει άψογα και ότι η κριτική είναι ανεδαφική στο σύνολό της. Πρέπει όμως να ξεχωρίσουμε τα λάθη από την ασυδοσία. Τα λάθη είναι φυσιολογικό να γίνονται. Οι αστυνομικοί είναι μέλος της κοινωνίας μας, όλοι κάνουμε λάθοι, το ίδιο και η αστυνομικοί. Απλό. Ορισμένα από τα λάθη, σαφώς, θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ένα τέτοιο τραγικό λάθος ήταν η δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Όμως γι’ αυτό θα μιλήσουμε και πιο κάτω. Κάποιες φορές όμως εμφανίζονται και κρούσματα ασυδοσίας. Δησφυμούν την αστυνομία, δημιουργούν ένα αίσθημα ανασφάλειας και την εντύπωση ότι ο αστυνόμος είναι εχθρός, εντείνοντας έτσι την κακή εικόνα της αστυνομίας στην κοινή γνώμη. Αυτά τα περιστατικά πρέπει να εντοπίζονται, να απομονώνονται και να πολεμούνται πρώτα πρώτα από τους ίδιους. Οι παραβάτες θα πρέπει – το σημαντικότερο- να αντιμετωπίζουν την ηθική απαξία από τους συναδέρφους τους.

Ένας ακόμη παράγοντας. Θα πρέπει πίσω από την αποτελεσματικότητα και τα λάθη της αστυνομίας να αξιολογηθεί και το ψυχολογικό φορτίο του προσωπικού. Η ελληνική κοινωνία βλέπει την αστυνομία ως αποδιοπομπαίο τράγο. Της φορτώνει όλα της τα αμαρτήματα. Τα συνθήματα τύπου “Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” και άλλα παρεμφερή βγαλμένα από την πολιτική μας προϊστορία, προϊόντα ιδεολογικών απολιθωμάτων ακούγουνται ακόμα και το πιο θλιβερό, από νέους ανθρώπους. Και κάτι ακόμη χειρότερο. Κατά τις προγραμματικές του δηλώσεις ο πρωθυπουργός κατήγγειλε ότι αστυνομικός ξυλοκόπησε έναν αλλοδαπό, ο οποίος μερικές μέρες αργότερα πέθανε. Από την ιατροδικαστική εξέταση αποδείχτηκε ότι ο άτυχος αλλοδαπός είχε καταλήξει από τη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών. Στο μεταξύ διάφορες αντιρατσιστικές οργανώσεις είχαν πολιορκήσει το αστυνομικό τμήμα στο οποίο ανήκε ο αστυνομικός και είχαν επιχειρήσει να τον λιντσάρουν. Ο αστυνομικός διαπομπέφθηκε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, οι οποίες βέβαια καλλιέργησαν το μίσος στην κοινή γνώμη και τον κοινωνικό διχασμό. Ο πρωθυπουργός δεν ζήτησε συγγνώμη ποτέ, η φήμη του κατηγορούμενου αστυνομικού δεν αποκαταστάθηκε ποτέ, η αλήθεια δεν αποκαταστάθηκε ποτέ.

Προφανώς κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αξιολογήσει το ψυχολογικό βάρος αυτών των ανθρώπων. Μπορεί κανείς να κατανοήσει το ψυχολογικό φορτίο αυτών των ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει σε μία υποκριτική κοινωνία που τους θεωρεί βάρος, δολοφόνους, μπάτσους; Μπαίνει κανείς στον κόπο να μπει στη θέση της γυναίκας που ο άνδρας της υπηρετεί στα ΜΑΤ και κάθε φορα τον αποχαιρετά λες και πρόκειται να πάει στο μέτωπο, μην ξέροντας αν θα επιστρέψει; Μπάινει κανείς στον κόπο να μπει στη θέση του πατέρα που στελνει την κόρη του στην Αθήνα προκειμένου να γίνει ειδική φρουρός και επιστρέφει πίσω στο χωριό γεμάτη τρύπες από τις σφαίρες των παλαβών αγωνιστών; Υπολογίζει κανείς τον ψυχικό βρασμό των ανδρών που κυκλοφορούν στιγματισμένοι από τους “αγνούς” ιδεολόγους της δημοκρατικής τρομοκρατίας και της καθαρής βίας;
Γι’ αυτό και πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι αστυνομία θέλουμε. Στο σημείο αυτό θέλω να επισημάνω ότι η θέση πολλών περί μη άσκησης βίας είναι συνήθως αστεία. Δεν καταλαβαίνω τι επιθυμούν μερικοί. Όταν οι αγωνιστές της δημοκρατίας προσεγγίζουν την παραταγμένη την αστυνομία με καδρόνια και βόμβες μολότοφ, οι άνδρες των ΜΑΤ να απαντούν με λουλούδια; Όταν ο ληστής απειλεί τον αστυνόμο με το πιστόλι, ο τελευταίος θα πρέπει να αντιμετωπίζει την κατάσταση με ψυχολογικές τεχνικές; -”Φίλε μου, πρέπει να ξέρεις ότι κατά Φρόιντ, το όπλο είναι προέκταση του ανδρικού μορίου. Μίλησε μου για τα παιδικά σου χρ…”. Τη συζήτηση διακόπτει μια σφαίρα.
Έτσι νομίζω ότι είναι ένα σύγχρονο αίτημα η απενοχοποιηση της αστυνομίας. Η περίοδος της Χούντας έχει παρέλθει εδώ και 36 χρόνια και όλοι όσοι υπηρέτησαν σ’ αυτήν την αμαρτωλή περίοδο έχουν φύγει από το σώμα. Οι αστυνομικοί σήμερα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Δουλεύουν για να κερδίσουν τα ίδια χρήματα με μας. Η κρίση τους γέννησε τις ίδιες αγωνίες με μας. Διασκεδάζουν στα ίδια μέρη με μας. Δουλεύουν για την εξασφάλιση πρώτιστα των παιδιών τους, όπως εμείς. Είναι άνθρωποι ακριβώς όπως εμείς. Και χωρίς να θέλω να σοκάρω κάποιους, δεν ξοδεύουν το χρόνο τους φακελώνοντας δημοκράτες πολίτες στην ασφάλεια.
Νομίζω ότι αυτό που απαιτούν οι καιροί είναι μια αστυνομία δυναμική, αποφασιστική, επεμβατική, σίγουρη για τον εαυτό της. Και γι’ αυτό χρειάζεται τη συμβολή όλων μας. Αυτά που προασπίζεται σήμερα η αστυνομία είναι πολύ υψηλότερα απ’ ότι φαίνεται με μια πρώτη ματιά. Αγωνίζονται για το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή. Αγωνίζονται για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού αποκρούωντας τις συνεχείς ληστρικές επιθέσεις που έχουν λάβει μορφή επιδημίας και έχουν ως αποτέλεσμα την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, την προλεταριοποίηση των μεσαίων τάξεων και τη διάσπαση της δυναμικής και συνεκτικής του κοινωνικού ιστού μεσαία τάξη. Αγωνίζονται για την την ελευθερία της έκφρασης απέναντι σ’ αυτους τους ψυχοπαθείς ψυχρούς δολοφόνους που σκοπό έχουν να επιβάλουν το φόβο στην κοινωνία και να απαγορεύσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Κατά συνέπεια ο αγώνας τους σήμερα είναι κάτι υψηλότερο και σημαντικότερο : Είναι ένας αγώνας για τη Δημοκρατία και την Κοινωνία.
Για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω χρειάζεται η κάλυψη όλων μας. Η συμπαράταξη όλων μας. Μόνο έτσι η αστυνομία απαλλαγμένη από τα συμπλέγματα και τα προσκόματα του παρελθόντος θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις που δημιουργούνται.


​