Alzheimer: Τρόποι συμπεριφοράς σε συγγενείς που πάσχουν

Τον τελευταιο χρονο ο παππους μου -ο οποιος ειναι και αρκετα μεγαλος- πασχει απο αυτη την ασθενεια...Του εχω ιδιετερη αδυναμια και στεναχωριεμαι οταν τον βλεπω λυπημενο και <<χαμενο >>οταν δε θυμαται προσωπα και καταστασεις...Δε ξερω ομως ωρες ωρες πως να του φερθω...Μπορειτε να με βοηθησετε;

Και μένα ο παππούς μου το ίδιο, σε συνδυασμό με τη γεροντική άνοια . Ανάλογα με το πως είναι μπορεί να με θυμάται, να μου μιλάει κανονικά και άλλες φορές να είναι εντελώς αλλού... Οι άνθρωποι με τέτοια αρρώστια θέλουν ηρεμία, γαλήνη, αγάπη. Μην τον ξεχνάς μόνο. Όταν έχεις χρόνο να πηγαίνεις να τον βλέπεις, να του μιλάς. Ο παππούς μου έγινε χειρότερα από τη στεναχώρια του και κυριολεκτικά άρχισε να χάνεται και όλο και χειροτέρευε. Να φανταστείς δεν είναι και τόσο γέρος, είναι 74.

Οι άνθρωποι που πάσχουν από οποιαδήποτε μορφής άνοια χρειάζονται νομίζω πάνω από όλα αγάπη, σταθερότητα και ηρεμία, όπως είπε και η tsoufou.
Είναι σίγουρα δύσκολο να βλέπεις κάποιον δικό σου να "χάνεται" και να γλιστρά σιγά σιγά, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε τι είναι το καλύτερο για αυτόν. Το να του φωνάζεις για παράδειγμα "Ρε παππού 500 φορές τα έχουμε πει, αυτή είναι η εγγονή σου! Πως γίνεται να μη θυμάσαι; Εσύ την μεγάλωσες!" δε βοηθά ούτε αυτόν ούτε εμάς, και μάλιστα μας κάνει και τους δύο να αισθανόμαστε χειρότερα.

Παιδιά πείτε κι άλλοι εμπειρίες από συγγενείς σας που πάσχουν/έπασχαν από τη νόσο αυτή αν θέλτε. Όχι από άποψη περιέργειας ή κουτσομπουλιού, απλά επειδή και ο παππούς μου δείχνει κάποια πρώτα συμπτώματα. Ήταν συχνά τα περιστατικά που δε σας αναγνώριζε; Δε θυμόταν ονόματα; Καταστάσεις; Γεγονότα παλιά ή πρόσφατα ή και τα δύο; Γινόταν μήπως επιθετικός/η; Είχε αλλάξι συμπεριφορά; Αν ναι, προς το ήρεμο/απομονωμένο/φοβισμένο να το πω ή μήπως υπήρχαν φορές που εκδηλονότων με κάπως βίαιο τρόπο; Αρνιόταν ίσως ότι ξεχνάει; Πήγε σε κάποιο γιατρό; Αν ναι, με τα χίλια ζόρια ή ούτε καν; Πήρε κάποια φάρμακα; Αν ναι, βελτίωσαν κάπως την κατάσταση ή όχι; Είχαν παρενέργειες;

Η γιαγιά μου πάσχει από αυτή την ασθένεια, από τότε που την θυμάμαι, δηλαδή γύρω στα 13 χρόνια. Επαθε δυο εγκεφαλικα σε μικρο χρονικο διαστημα, τα οποια ηταν η αρχη της ασθενειας. Αρχικά ξέχναγε κάποια απλά πράγματα και ευτυχώς οι δικοί μου το υποπτευθηκαν νωρις και την πηγαν σε γιατρο. Ξεκινησε θεραπεια με φαρμακα, τα οποια ακομη και τωρα παιρνει. Τα φαρμακα ομως δεν γιατρευουν τον ασθενη, απλα επιβραδυνουν το να χειροτερεψει η κατασταση του. Το επομενο σταδιο ηταν να εχει διαφορες παραισθησεις και να βλεπει πολλους εφιαλτες, κυριως λογω των παρενεργειων που ειχαν τα φαρμακα. Π.χ. θυμαμαι να λεει πως η μητερα μου μπαινει κρυφα στο σπιτι και κλεβει πραγματα. Το σταδιο που ακολουθησε ηταν να ξεχναει ονοματα και πραγματα που ειχαν συμβει πριν λιγο καιρο, ομως να θυμαται εντονα πραγματα απο την παιδικη της ηλικια. Αργοτερα αρχισε να χανει την δυνατοτητα ομιλιας και κινησης και σταματησε να αναγνωριζει πλεον προσωπα. Τωρα ειναι σε ενα απο τα τελικα σταδια, δεν μπορει να μιλησει(δεν ειναι μουγκη, απλα δεν μπορει να αρθρωσει τις λεξεις) και κινηται μονο με βοηθεια η σε αναπηρικο καροτσακι.