Τα δικά μας διηγήματα

Ο Δημήτρης κλείνει τον υπολογιστή και αναστενάζει. Ειχε μία αρκετά δύσκολη μέρα και δεν έχει κάθισει στιγμή να πάρει μια ανάσα μέχρι τώρα. Τα άκρα του έχουν μουδιάσει, το στόμα του έχει στεγνώσει. Η Νάταλη καθεται στον καναπέ. Προσπαθεί να αποσπαστεί από την τηλεόραση αλλά το μυαλό της γυρνάει αλλού.
Ο Δημήτρης σηκώνεται και την πλησιάζει. Κάθεται δίπλα της και περνάει το χέρι του πάνω από τους ώμους της. Δεν αντιδρά. Για λίγα δευτερόλεπτα νιώθει τον γεμάτο ένταση χτύπο της καρδιάς της , την ζεστή ανάσα πάνω στο λευκό δέρμα της, την εντονη επθυμία της να φύγει, να βγεί στον δρόμο και να αρχίσει να τρέχει. Δεν την νοιάζει ο προορισμός. Η καθημερινότητα την πνίγει. Η λεπτή φωνή της σπάει την σιωπή. ''Ξερεις... Ακομα κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτο που εγινε. Αν δεν της είχα πει...''.
''Ελα, μην το σκέφτεσαι τωρα. Τελείωσε. Ότι ήταν να γίνει έγινε. Μην βασανίζεις το μυαλό σου με λάθη του παρελθόντος.''. Το χερι του παραμένει προστατευτικό πάνω στους ώμους της, ενω το άλλο γυρνάει γύρω από τον λαιμό της. Η ανάσα της χαλαρώνει, ο χτύπος της καρδιάς της αυξάνει την ένταση. Τοσο που νομίζεις πως από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει. Πάει να πει κάτι, αλλά κρατιέται. Χαμηλώνει το βλέμμα της και πλησιάζει αργά το στόμα του. Απο το μυαλό της περνάνε χίλιες σκέψεις, οι οποίες ομως εξαφανίζονται αστραπιαία με την πρώτη επαφη. Η ανάσα της δυναμώνει, το κορμί της χαλαρώνει και η σκέψη της μένει παγωμένη. Τώρα υπάρχει μόνο αυτός. Ο χρόνος έχει σταματήσει. Το φιλί της φαίνεται ατελείωτο, αλλά συγχρόνως τόσο λυτρωτικό, που εύχεται να μην τελειώσει ποτε. Να κρατήσει για πάντα. Για πάντα... Τιποτα δεν κρατάει για πάντα. Ο χρόνος έρχεται και φεύγει, τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις καν να το καταλάβεις. Αλλα εκείνη την στιγμή είναι σταματημένος. Το νιώθει.
Καθως το φιλι γίνεται πιο παθιασμένο, ο Δημήτρης ακουμπάει ελαφρά την τιράντα του νυχτικού της. Πρέπει να αντισταθεί. Πρέπει. Δεν το κάνει όμως. Τα άκρα της είναι μουδιασμενα, το μυαλό της σταματημένο... Η τιράντα κατεβαίνει προσεκτικά, σχεδον ευλαβικά, καθως η Νάταλη πέφτει στον κόκκινο καναπέ. Σειρά έχει η άλλη, και τώρα η Νάταλη έχει παραδωθεί ολοκληρωτικά. Πιάνει με τα λεπτά δάχτυλά της το κουμπί του πουκαμίσου, που λύνεται πριν καν το καταλάβει. Τόσο εύκολα ξεκουμπώνει ένα πουκάμισο? Για πρακτικούς λόγους, σίγουρα, σκέφτεται. Η ανάσα της έχει βρεί τον κανονικό ρυθμό της, η καρδιά της τον φυσιολογικο χτύπο της. Το μυαλο της όμως... Δεν ειναι σωστό, το ξέρω ότι δεν είναι σωστό. Εχω ακόμα καιρό να σταματήσω, να αντισταθώ.. Και τοτε γιατι δεν το κάνω?... Εχει πληρη γνώση του τι θα ακολουθήσει. Δεν είναι και πρωτάρα άλλωστε. Έχει δει αυτός ο καναπές... Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Με τον Δημήτρη ένιωσε αυτό που δεν την έκανε κανένας άλλος να νιώσει.
Τι είναι αυτο? Δεν μπορει να το εξηγησει, δεν μπορει να το περιγράψει. Είναι πολύ δυνατό για να του αντισταθείς, πολύ ισχυρο για να το προσπεράσεις. Είναι η πρώτη της σκέψη όταν ξυπνάει το πρωί και η τελευταία της πριν παραδωθεί στον ύπνο το βράδυ. Νιώθει σαν φυλακισμένη, κι όμως, είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δεν θυμαται να το έχει νιώσει ποτέ πριν. Δεν έχει αποφασίσει αν είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο. Είναι φορές που καταρριέται τον εαυτό της, και άλλες που πετάει στον ουρανό. Όχι τον αληθινό βέβαια, εκεί πετάνε μόνο τα πουλιά. Αλλά μηπως κι αυτή, πουλί δεν νιώθει? Ένα πουλί που συνάντησε έναν άγγελο εκεί ψηλά, και δεν θέλει να τον αφήσει. Όχι. Ότι και να κάνει δεν θα τον αφήσει...
Ο Δημήτρης παίρνει θάρρος τώρα. Ανεβάζει την νυχτικιά και προχωράει το χέρι του πιό πάνω από το συνηθισμένο. Η Νάταλη τραντάζεται, αλλά τον αφήνει. Είναι πλέον πολύ αργά για να κάνει πίσω. Προσπαθεί να ξεκουμπώσει την ζώνη του χωρίς όμως να εγκαταλείψει το στόμα του. Κρέμεται από αυτό, λες και είναι αυτο που την κρατάει ακόμα ζωντανή. Σειρά έχει το παντελόνι και το πουκάμισο, ενω ο Δημήτρης έχει επικεντρωθεί στο περίπλοκο κούμπωμα του σουτιέν της, που μέσα στην έξαψη του φαίνεται σαν κύβος του Ρούμπικ. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες παραιτείται, και ξαναβουτάει με πάθος στο καλλίγραμμο κορμί της για να την ριξει στον καναπε. Όχι ότι περίμενε αντίσταση βέβαια, αλλά εκείνο το διστακτικό της βλέμμα τον γεμίζει ανησυχίες. Κι αν δεν θέλει? Κι αν το μετάνιωσε? απο το μυαλό του περνάνε εκατομμύριες αφοπλιστικές σκέψεις, ενώ έχει επικεντρωθεί πάλι στο μαύρο σουτιέν, που από πείσμα και μόνο είναι αποφασισμένος να λύσει.
Η Νάταλη ξαφνικά σηκώνεται από τον καναπέ διακοπτοντας την προσπάθειά του και επιβεβαιώνοντας τις ανησυχίες του. ''Μωρό μου...''
''Δημήτρη, δεν πρέπει. Δεν πρέπει και το ξέρεις... Εγω.. εγω... παρασυρθηκα... Δεν έπρεπε...''
''Έλα ρε Ναταλίτσα τώρα... Τι σε πείραξε?'' Ειπε φανερά ενοχλημένος, ενώ αναρωτιόταν αν έπρεπε να ντυθεί ή όχι. Δεν είχε συνηθήσει να τον απορρίπτουν έτσι οι γυναίκες. Άλλωστε δεν ήταν όποιος κι όποιος αυτός!
''Δημήτρη... Σοβαρέψου... Δεν... Είναι πολύ αργά, δουλεύεις αύριο. Ίσως είναι καλύτερα να πηγαίνεις. Θα τα πούμε αύριο, αν έχεις χρονο να περάσεις.''
''Ενταξει... Ενταξει. Θα τα πούμε αύριο. Θα σου τηλεφωνήσω.''. Ήταν πολυ ενοχλημένος και δεν έκανε καμία προσπάθεια να το κρύψει. Η αμηχανία πλανιόταν στον χώρο και τους έπνιγε.
''Αν δεν ήταν αυτος...''
''Θα ηταν διαφορετικα. Αλλά τωρα είναι κι αυτος. Ας μην επεξεργαζόμαστε ενδεχόμενα καλύτερα. Δεν κάνει καλό ξέρεις...''
Αυτη η ηρεμία της και η αντικειμενικότητα με την οποία έβλεπε τα πράγματα του την έδινε. Πώς γίνεται να προτιμάει εκείνον? Δεν βγάζει νόημα. Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας... Είναι αρκετα κουρασμένος και εξαντλημενος για να της φέρει αντίρρηση, πόσο μάλλον για να συνεχίσει μία κουβέντα που δεν οδηγεί πουθενά, οπότε κάνει μεταβολή και προχωράει προς την πόρτα. Η Νάταλη τον ακολουθεί με τα μάτια και δεν λέει τίποτα. Είναι κι αυτή πολύ κουρασμένη, αλλά νιώθει ένα κύμα ανακούφισης καθώς τον βλέπει να απομακρύνεται. Δεν μπορούσε άλλο να παίζει θέατρο...
Τον αγαπάει... Τον αγαπάει περισσότερο απ'όσο έχει αγαπήσει ποτέ άνθρωπος. Τον αγαπάει με όλη την δύναμη του μυαλού της, της καρδιάς της, του κορμιού της... Και αυτό το βράδυ το επιβεβαίωσε. Δεν μπορεί να είναι χωρις αυτόν, δεν αντέχει λεπτό μακριά του. Θέλει να του φωνάξει, να τρέξει να τον πιάσει απο τον λαιμό, να ενωθούν τα χείλη τους και να μείνουν ενωμένα για πάντα... Είναι πολύ αργά όμως. Ο Δημήτρης ειναι έτοιμος να χαθεί πίσω από την ξύλινη πόρτα, και μαζί του θα χαθεί και όλος ο κόσμος της. Όλος ο κόσμος της... Η βαριά φωνή του σπάει την σιωπή σαν πέτρα στο γυάλινο παράθυρο.
"Εγώ πάντως ξέρεις.. Δεν μετάνιωσα".