Κατάθλιψη και Αυτοκτονικές Τάσεις στην Εφηβεία

Διαβάζοντας τυχαία μια σειρά άρθρων περί της εφηβικής κατάθλιψης και αυτοκτονίας στην Αμερική, και γενικότερα στις ανεπτυγμένες χώρες, είδα ότι το πρόβλημα αυτό όσο πάει και αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς και χωρίς προοπτικές για την καταπολέμισή του. Για τον λόγο αυτό, έκανα και αναζήτηση στα ελληνικά για να βρώ στατιστικά στοιχεία για την χώρα μας. Έτσι έμαθα διάφορα "ενδιαφέροντα" πράγματα για το θέμα αυτό και, δυστυχώς, ότι και στην Ελλάδα παρατηρείται όλο και περισσότερο, παρότι είναι ακόμα περιορισμένο και υπόκειται ακόμα στα στερεότυπα του 20ου αιώνα. Αποτελεί, έτσι, ένα σύγχρονο ταμπού. Όντας, προσωπικά, αρκετά οικείος με καταθλιπτικά συναισθήματα και άσχημες ιδέες, δεν ήταν και ιδιαίτερο σόκ για εμένα να μάθω ότι το 2006 (όπου τα πράγματα να σημειωθεί ότι ήταν πολύ καλύτερα σε βιοτικό επίπεδο για τον μέσο έφηβο, με την οικονομική κριση να είναι έννοια για αυτόν άγνωστη μέχρι τα μέσα του 2008 ) 21 άντρες και 4 γυναίκες 15 με 24 ετών έβαλαν τέλος στην ζωή τους. Υπερπολλαπλάσιες ήταν οι απόπειρες, καθώς σε κάθε επιτυχημένη αυτοκτονία αντιστοιχούν αρκετές αποτυχημένες. Ήταν άτομα στην "καλύτερη" ηλικία, αυτή με τον περισσότερο ενθουσιασμό και προσδοκίες, και οι τελευταίοι στην λίστα όπου θα θεωρούνταν υποψήφιοι αυτόχειρες.

Όμως γιατί η κοινωνία μας δεν καταλαβαίνει ότι η έντονη κατάθλιψη στον άνθρωπο είναι ψυχική ασθένεια, πλήρως ιάσιμη, που μπορεί να χτυπήσει τον καθένα μας και που, πάνω από όλα, χρήζει άμεσης βοήθειας;;; Αντίθετα, τα άτομα με τετοιου είδους προβλήματα περιθωριοποιούνται και, δακτυλοδεικτούμενοι, κατηγοριοποιούνται ως "τα μαύρα πρόβατα" της κοινωνίας.
Μιλώντας από δική μου πείρα, τέτοια προβλήματα όντως υφίστανται,ακόμα μάλιστα και στον χώρο του σχολείου. Ένας τεράστιος αριθμός παιδιών και εφήβων, στον οποίο και εγώ ομολογώ ότι συμπεριλαμβάνομαι, υπόκεινται καθημερινά στο "νταηλίκι " εντός και εκτός της τάξης, την απομόνωση για την διαφορετικότητά τους από την μάζα και την κοροϊδία από τους "κούλ" και τους "καθωσπρέπει" της τάξης για τον τρόπο ντυσίματος τους και για τον κλειστό χαρακτήρα τους. Και το χειρότερο είναι, ότι και πολλοί δάσκαλοι/καθηγητές, αντί να δώσουν ένα χέρι βοηθείας στον μαθητή που κάθεται μονίμως στο τελευταίο θρανία, χωρίς να βγάζει άχνα, χωρίς να συμμετέχει στο μάθημα και που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να του μιλήσει, επιβαρύνουν την κατάστασή του με τις δικές τους, κακόβουλες, κριτικές.

Επειδή έχω γράψει πολύ περισσότερα από όσα υπολόγιζα και θέλω να καταλήξω κάπου, λοιπόν: Ποια είναι η γνώμη και η εμπειρία σας για την κατάθλιψη; Και, κατ'αρχάς, πιστεύετε ότι η κατάθλιψη και η αυτοκτονία πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπίζονται? Οι αυτοκτονικές τάσεις ή η πλήρης εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας για κοινωνικοποίηση θεωρείτε, επομένως, ότι είναι πράξεις ενός ΔΕΙΛΟΥ ή ΤΡΕΛΟΥ ανθρώπου, ή κάποιου του οποίου τα προβλήματα και ο ΠΟΝΟΣ του έχουν θολώσει την σκέψη και την κρίση και απαιτεί τη βοήθεια τρίτων;

Μπορεί αυτά που λέω να ακούγονται υπερβολικά και ακραία σε κάποιους. Όμως, πιστέψτε το ή όχι, 5000 περίπου έφηβοι (δηλ. άτομα ηλικίας 15-24 ετών) αυτοκτονούν ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, με τις αποτυχημένες προσπάθειες να ξεπερνούν τις 250.000 τον χρόνο!!! Κάποια άτομα μπορεί να πουν ότι "τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στην Αμερική" και ότι "εμείς είμαστε ασφαλείς", όμως δεν πρέπει να κρυβόμαστε από ένα πρόβλημα που διακαώς διογκώνεται. Διότι, πρέπει να περιμένουμε να χάσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα συμμαθητή, ένα φίλο, ένα συγγενή ή έστω έναν γνωστό για να συνετιστούμε και να κατανοήσουμε τις κραυγές για βοήθεια που στέλνουν τα άτομα αυτά???

(Τα στατιστικά για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα και πολλές μα ΠΟΛΛΕΣ διαφωτιστικές πληροφορίες τις πήρα από εδω https://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/odigos_sxoleia_new_.pdf
Είναι ένας οδηγός προς δασκάλους και καθηγητές για το τί πρέπει να κάνουν όταν έχουν μαθητές που χρειάζονται τέτοια βοήθεια και έχει διανεμηθεί από την οργάνωση Κλίμακα. Και, προσωπική παράκληση, μην διατυπώσετε υβριστικές φράσεις προς τους αυτόχειρες και αυτούς όπου χρειάζονται ψυχική βοήθεια. Ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει οποιαδήποτε άποψη θέλει και να την διατυπώνει όπου θέλει, όμως ας μην αφήσουμε τους φανατισμούς με τις ιδεολογίες μας να μπλεχτούν με μια αθώα συζήτηση μεταξύ νέων για ένα μείζων πρόβλημα σαν και αυτό)

Has it ever occured to you,ότι η "αλματώδης αύξηση των νέων με κατάθλιψη" στα στατιστικά recently,μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι παλαιότερα δεν γίνονταν τέτοιες μελέτες,οπότε δεν υπάρχουν αντίστοιχες πληροφορίες to compare with?

Αρχική Δημοσίευση από Mr. Crowley:

Has it ever occured to you,ότι η "αλματώδης αύξηση των νέων με κατάθλιψη" στα στατιστικά recently,μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι παλαιότερα δεν γίνονταν τέτοιες μελέτες,οπότε δεν υπάρχουν αντίστοιχες πληροφορίες to compare with?

Click για ανάπτυξη...

Έχεις απόλυτο δίκιο, όταν μιλάμε για χρονικό διάστημα μεγάλο όπως, πχ. απο την δεκαετία του '70 μέχρι και σήμερα. Τότε ναι, θα ήταν πολύ πιθανό τα σημερινά επίπεδα να είναι πολύ χαμηλότερα από τότε. Όμως μιλάω για την πάροδο τον τελευταίων 10-15 χρόνων, από τότε όπου βγήκαν στην μέση διάφορες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις προς βοήθεια αυτών των ανθρώπων, και από τότε άρχισαν να καταγράφουν στατιστικά στοιχεία .
Είναι, πράγματι, δύσκολο να αναγνωρίσεις αν οι τάσεις αυτές είναι τελικά ανοδικές ή καθοδικές, όμως, στην Ελλάδα, τέτοια φαινόμενα άρχισαν παρατηρούνται μόνο τα τελευταία 10 χρόνια, ή έστω, από τότε τους δίνεται σημασία, γνωστοποιούνται και μεγενθοποιούνται από τα ΜΜΕ.