Πως η τόσο in και trendy φιλοζωία έγινε περίγελος λόγω κρίσης

Γράφει ο Χαραμής Θ.

-Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ’ αφήσεις σ’ έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ’ όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν λύκοι…
Ζυράννα Ζατέλη -Και με το φως του λύκου επανέρχονται

Φυσικά και η λατρεμένη Ζυράννα Ζατέλη χρησιμοποιεί ως μεταφορά τη φύση του σκύλου, για να ξεμπροστιάσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Όσο και αν προσπαθήσεις, ο σκύλος, λύκος δε γίνεται.


Ο βιασμός της φύσης ενός είδους, έτσι ώστε να προσαρμοστεί στις ανάγκες του ανθρώπου, ήταν τέτοιος, που ουσιαστικά μετέτρεψε ένα ζώο σε πολυεργαλείο. Αυτή η διαδικασία ονομάστηκε εξημέρωση. Χαράχτηκε τόσο βαθιά στο dna του, που τον βάφτισε καλύτερο φίλο του ανθρώπου.

Σε μία χώρα που ιστορικά μέχρι τα 70′s o σκύλος ήταν τσοπάνης η εξέλιξη της σχέσης μας με το ζώο ήταν πολύπαθη και συχνά αστεία. Ο σκύλος τσοπάνης με τη βοήθεια της τηλεόρασης στις αρχές της δεκαετίας του 80, έγινε πιο δημοφιλής και αγαπητός. Μεγάλες στιγμές τότε για τα απανταχόυ κόλεϊ που κατέκλυσαν τα Ελληνικά νοικοκυριά. Ναι, τη Λάση εννοώ. Έτσι έγινε γνωστή η συγκεκριμένη ράτσα και ήταν αδύνατο να εξηγήσεις τότε σε κάποιον επίδοξο αγοραστή πως το Λάση που πήρε είναι κάτι άλλο από αυτό που βλέπει στις ταινίες. Δε πηδάει στα ποτάμια να σε σώσει,βδε σου δίνει το φιλί της ζωής και δε σου φέρνει τις παντόφλες όταν γυρνάς σπίτι.

Αργότερα, και ενώ ο Έλληνας άρχισε να φλερτάρει με έννοιες όπως το status και το lifestyle, η μόδα πήρε αμπάριζα και τα σκυλιά. Ντόπερμαν και Ροτβάιλερ παντόυ. Σε εξώφυλλα περιοδικών,σε πασαρέλες, στο Κολονάκι και σε όλη την επικράτεια .Σταδιακά άρχισαν τα »μουράτα» να χάνουν τη δημοφιλία τους από άλλες εξωτικές ράτσες που δεινοπάθησαν σε χέρια ιδιοκτητών και σε συνθήκες διόλου ιδανικές. Χάσκι και ελκηθρόσκυλα έλιωναν κάτω από τον καυτό Ελληνικό ήλιο. Βελγικά λυκόσκυλα, στριμώχτηκαν σε δυαράκια. Κανισάκια και πεκινουά μπήκαν σε τσάντες Loui και έγιναν αξεσουάρ για μαντάμ και λολίτες. Τα σκυλιά πουλάγαν.

Και ύστερα ήρθε η κρίση…

Άνθρωποι χάσανε τις δουλειές τους. Πεινάσαν. Καταστραφήκαν.ωΜαζί με αυτούς,ήταν λογικό να τη πληρώσουν και τα ζώα. Σωστό; Λάθος; Λογικό;

Δε ξέρω. Ξέρω πως πρόσφατα, βρέθηκα να απολογούμαι που έχω σκύλο και δεν τον παρατάω στο δρόμο, τη στιγμή που πεινάνε άνθρωποι.Έτσι ακριβώς μου το πέταξε κατάμουτρα η γειτόνισσα και δυο-τρεις άλλοι φίλοι.

Όντως ο σκύλος κοστίζει. Πράγματι δίπλα μας πεινάει κόσμος.Τώρα το κατάλαβες Έλληνα; Τώρα που η κρίση σου χτύπησε στη πόρτα; Την Ρουάντα την ξέρεις; Το Μαλάουι; Τα παιδιά του Νίγηρα που στα έτριψε στη μούρη η Λαγκάρντ; Να ξέρεις πάντως πως αυτός που θα στη πει για τα έξοδα του σκύλου, είναι η κατηγορία ανθρώπου που αδιαφορεί πλήρως και για τον άστεγο και τον πεινασμένο.

Χιλιάδες σκυλιά αμολήθηκαν στους δρόμους με ένα νέο ισχυρό άλλοθι. Στη κρίση δε μας νοιάζουν τα ζώα. Το κακό είναι πως όχι μόνο τα αδέσποτα πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς τρομαχτικούς, αλλά πως γίνανε ακόμη πιο μισητά και απεχθή από ποτέ. Η τόσο in και trendy φιλοζωία έγινε περίγελος. Ο σκύλος που περιφέρεται στο δρόμο πεινασμένος και τρομαγμένος είναι κάτι το φυσικό. Αυτή είναι η θέση του ζώου και αυτό είναι το περισσότερο που του αξίζει. Τα στατιστικά για τη χώρα μας και τα ζώα είναι αποκαρδιωτικά. Βέβαια δε χρειάζεται να δεις στατιστικές αν απλά κάνεις μια βόλτα ή πας σε ένα κυνοκομείο. Τότε καταλαβαίνεις πως Ευρώπη μας νοιάζει να είμαστε μόνο στο όνομα και το νόμισμα. Ο πολιτισμός ενός λαού,καθρεφτίζεται και στο πως συμπεριφέρεται στα ζώα και όσο χιλιοπαιγμένο και αν ακούγεται αυτό το κλισέ ,είναι η αλήθεια.

Σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη εποχή να κάνεις μαθήματα φιλοζωίας στους ανθρώπους αλλά τουλάχιστον ας έχουμε κατά νου τα βασικά. Μη το πάρεις σπίτι σου αν δε το γουστάρεις. Αν γουστάρεις, διάλεξε κάποιο από τα χιλιάδες παρατημένα στα κυνοκομεία και στους δρόμους. Όταν το πάρεις, ανέλαβε τις ευθύνες σου. Αν παίξει θέμα και δε μπορείς, κάνε κάτι να μη βρεθεί στο δρόμο.Όταν το βρεις στο δρόμο, μη το κλωτσήσεις. Δε σου φταίει το ζώο φίλε μου. Αν σου δείχνει δόντια, είναι γιατί εσύ το έμαθες έτσι.

Και επίσης έχε κατά νου πως η ιστορία έχει δείξει πως όταν αρχίζουν οι διωγμοί των ζώων, πλησίαζουν και αυτοί των ανθρώπων.

Δεν είναι μόνο θέμα φιλοζωίας αλλά και ανθρωπιάς και παιδείας.
Είναι λογικό πολλοί πλέον να μην μπορούν να συντηρούν ζώα, εδώ υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει όλοι να τα παρατήσουμε.
Πιστεύω ότι όσο μπορούμε όλοι πρέπει να βοηθήσουμε.
Να ταΐσουμε το ζωάκι που κοντεύει να πεθάνει από την πείνα, να δώσουμε ρούχα και τρόφιμα σε όσους το έχουν ανάγκη, κυρίως τα παιδιά.
Ας το κάνουμε έστω λόγω των ημερών.
Είναι απαράδεκτο να βλέπεις ένα πεινασμένο ζωάκι και να το κλοτσάς όπως επίσης ένα παιδί που κλαίει και λιποθυμάει από την πείνα και να γυρίσεις αδιάφορα από την άλλη.
Είναι δύσκολες εποχές ναι, αλλά ας μη χάσουμε την ανθρωπιά και τη συμπόνια μας....