Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
07-03-12
23:06
Έχουμε ξαναγράψει για το Εl Sistema. Καιρός να το θυμηθούμε τις δύσκολες ώρες που περνά η χώρα μας:
Δείτε το βίντεο από τη Τhe New York Times:
https://video.nytimes.com/video/2012/02/29/arts/music/100000001394603/venezuelas-el-sistema.html
El Sistema
Το 1975, ο οικονομολόγος και μουσικός José Antonio Abreu εγκαινίασε το El Sistema, ένα πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης νέων, χρηματοδοτούμενο από το κράτος της Βενεζουέλας, με την ενεργή συμμετοχή εθελοντών. Αριθμητικά: περιλαμβάνει 125 ορχήστρες νέων (οι 31 συμφωνικές), ενώ 370.000 παιδιά παρακολουθούν μαθήματα στα μουσικά σχολεία ολόκληρης της χώρας – εξ αυτών, το 70-90% προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Το El Sistema έχει «συνυπάρξει» με δέκα διαφορετικές κυβερνήσεις, οι εφτά από τις οποίες το στήριξαν έμπρακτα. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Τσάβες υπήρξε η πιο γενναιόδωρη, απορροφώντας σχεδόν το σύνολο του προϋπολογισμού του προγράμματος. Βασικός στόχος του El Sistema είναι «να χρησιμοποιήσει τη μουσική για την προστασία των παιδιών, μέσα από την εκπαίδευση και την πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς», κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει –καθώς λειτουργεί σαν αντίβαρο σε ένα περιβάλλον φαβέλας, με πολλά ναρκωτικά και πολλά εγκλήματα. Το πιο σημαντικό «προϊόν» του μουσικού πειράματος El Sistema είναι η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολιβάρ «... που εμφανίστηκε το 2007 στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου και ήταν απλώς, θεϊκή».
Η επιτυχημένη πρωτοβουλία του Abreu έχει χρησιμοποιηθεί σαν παράδειγμα από πολλά δυτικά κράτη: η βρετανική κυβέρνηση καθιέρωσε το 2009 ένα πρόγραμμα βασισμένο στο El Sistema, σε τρεις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, με πολυ θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Το El Sistema USA –«ένα παγκόσμιο κίνημα που μετασχηματίζει τις ζωές των παιδιών μέσα από τη μουσική, ένα νέο μοντέλο για την κοινωνική αλλαγή»- αποτελείται από 50 οργανώσεις, που «τρέχουν» αντίστοιχα προγράμματα κατά μήκος της ομοσπονδίας.
Στη σημερινή Ελλάδα, οι δαπάνες για τον πολιτισμό μπορεί να περικόπτονται μέρα με τη μέρα, όμως εδώ και λίγες εβδομάδες λειτουργεί το Κοινωνικό Ωδείο, μία πρωτοβουλία εθελοντών καθηγητών που παραδίδουν δωρεάν μαθήματα μουσικής (κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, τσέλο, κλασσικό φλάουτο, τρομπέτα, φωνητική, θεωρία, σολφέζ, αρμονία, ιστορία μουσικής, χορωδία, πρίμα βίστα και πολλά άλλα) σε ανήλικους και ενηλίκους. «Το Κοινωνικό Ωδείο, για να λειτουργήσει ομαλά, έχει κάποιες ανάγκες σε διδακτικό υλικό και όργανα» ...επομένως, όσοι έχουν κάτι να προσφέρουν, μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα του Ωδείου για περαιτέρω πληροφορίες.
The Press Project
Το Σύστημα καλλιεργεί την ομαδική δουλειά, την συνεργασία, την υπευθυνότητα και την κοινωνικότητα εξυπηρετώντας με τον καλύτερο τρόπο το σκοπό του προγράμματος. Όπως πολλάκις αναφέρεται σε συνεντεύξεις των ανθρώπων της διοίκησης του El Sistema, ο σκοπός ποτέ δεν ήταν η αναζήτηση ταλέντων αλλά η καλλιέργεια του ταλέντου, με στόχο μια κοινωνία με πολίτες «οπλισμένους» με αυτοεκτίμηση.
Δείτε το βίντεο από τη Τhe New York Times:
https://video.nytimes.com/video/2012/02/29/arts/music/100000001394603/venezuelas-el-sistema.html
El Sistema
«Η μουσική σαφώς μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιού, γιατί μπορεί να κατευθύνει, να μετασχηματίσει τις αξίες του». Ένα πετυχημένο λατινοαμερικάνικο πείραμα ενάντια στη φτώχεια, που προσδίδει θετικό πρόσημο στη μουσική αλλά και... στον δημόσιο τομέα.
Το 1975, ο οικονομολόγος και μουσικός José Antonio Abreu εγκαινίασε το El Sistema, ένα πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης νέων, χρηματοδοτούμενο από το κράτος της Βενεζουέλας, με την ενεργή συμμετοχή εθελοντών. Αριθμητικά: περιλαμβάνει 125 ορχήστρες νέων (οι 31 συμφωνικές), ενώ 370.000 παιδιά παρακολουθούν μαθήματα στα μουσικά σχολεία ολόκληρης της χώρας – εξ αυτών, το 70-90% προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Το El Sistema έχει «συνυπάρξει» με δέκα διαφορετικές κυβερνήσεις, οι εφτά από τις οποίες το στήριξαν έμπρακτα. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Τσάβες υπήρξε η πιο γενναιόδωρη, απορροφώντας σχεδόν το σύνολο του προϋπολογισμού του προγράμματος. Βασικός στόχος του El Sistema είναι «να χρησιμοποιήσει τη μουσική για την προστασία των παιδιών, μέσα από την εκπαίδευση και την πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς», κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει –καθώς λειτουργεί σαν αντίβαρο σε ένα περιβάλλον φαβέλας, με πολλά ναρκωτικά και πολλά εγκλήματα. Το πιο σημαντικό «προϊόν» του μουσικού πειράματος El Sistema είναι η Ορχήστρα Νέων Σιμόν Μπολιβάρ «... που εμφανίστηκε το 2007 στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου και ήταν απλώς, θεϊκή».
Η επιτυχημένη πρωτοβουλία του Abreu έχει χρησιμοποιηθεί σαν παράδειγμα από πολλά δυτικά κράτη: η βρετανική κυβέρνηση καθιέρωσε το 2009 ένα πρόγραμμα βασισμένο στο El Sistema, σε τρεις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, με πολυ θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Το El Sistema USA –«ένα παγκόσμιο κίνημα που μετασχηματίζει τις ζωές των παιδιών μέσα από τη μουσική, ένα νέο μοντέλο για την κοινωνική αλλαγή»- αποτελείται από 50 οργανώσεις, που «τρέχουν» αντίστοιχα προγράμματα κατά μήκος της ομοσπονδίας.
Στη σημερινή Ελλάδα, οι δαπάνες για τον πολιτισμό μπορεί να περικόπτονται μέρα με τη μέρα, όμως εδώ και λίγες εβδομάδες λειτουργεί το Κοινωνικό Ωδείο, μία πρωτοβουλία εθελοντών καθηγητών που παραδίδουν δωρεάν μαθήματα μουσικής (κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, τσέλο, κλασσικό φλάουτο, τρομπέτα, φωνητική, θεωρία, σολφέζ, αρμονία, ιστορία μουσικής, χορωδία, πρίμα βίστα και πολλά άλλα) σε ανήλικους και ενηλίκους. «Το Κοινωνικό Ωδείο, για να λειτουργήσει ομαλά, έχει κάποιες ανάγκες σε διδακτικό υλικό και όργανα» ...επομένως, όσοι έχουν κάτι να προσφέρουν, μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα του Ωδείου για περαιτέρω πληροφορίες.
The Press Project
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
28-02-10
23:42
Στο 3λεπτο βίντεο που ακολουθεί, από το World Science Festival (2009) και την ενότητα: "Notes & Neurons: In Search of the Common Chorus" ο Bobby McFerrin παίζει με το κοινό χρησιμοποιώντας την πεντατονική κλίμακα.
Ο ίδιος στο τέλος του βίντεο λέει: "Το ενδιαφέρον για μένα είναι ότι όπου κι αν βρίσκομαι, οπουδήποτε, κάθε κοινό πιάνει το νόημα. Είναι η πεντατονική κλίμακα που το κάνει αυτό για κάποιο λόγο".
Ο ίδιος στο τέλος του βίντεο λέει: "Το ενδιαφέρον για μένα είναι ότι όπου κι αν βρίσκομαι, οπουδήποτε, κάθε κοινό πιάνει το νόημα. Είναι η πεντατονική κλίμακα που το κάνει αυτό για κάποιο λόγο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
16-09-09
16:45
Ναι, ναι, συμφωνω, ωστοσο ωσ εκπαιδευτικοσ δε μπορω παρα να δηλωσω οτι υπαρχει κι η αλη πλευρα. Δλδ το υπερβολικο παθοσ κι ενθουσιαζμοσ μπορει να οδηγησουν σε μονοδιαστατεσ κι επιφανειακεσ αναγνωσεισ.
Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Μπορείς να δώσεις κάποια παραδείγματα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
11-09-09
15:38
Ναι, αυτή είναι η ομιλία και συγκεκριμένα ο Ζάντερ μεταφέρει τα λόγια της γυναίκας έτσι:Η γυναικα εκμυστηρευτηκε στον Ζαντερ ποσο το περιστατικο την αλαξε. Απο τοτε, του ειπε, προσπαθω να συμπεριφερομαι σε καθε συναντηση με αγαπημενο ατομο σα να ειναι η τελευταια φορα που το βλεπω.
Είπε: "Βγήκα από το Άουσβιτς στη ζωή και έδωσα έναν όρκο. Και ο όρκος ήταν, πως δεν θα ξανάλεγα τίποτα το οποίο δεν θα μπορούσε να σταθεί, σαν το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να πω."
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πλούσια κλασσική δισκοθήκη και το πορτραίτο του Μπετόβεν στον τοίχο, ζωγραφισμένο με Σινική μελάνη από τον μπαμπά...
Η μαμά από την άλλη τρελαινόταν κάθε που έπαιζε κλασσική στο σπίτι: "Κλείσε πια αυτό το πράμα, λες και πέθανε κανένας...". Είχε μεγαλώσει τα χρόνια που το ραδιόφωνο έπαιζε κλασσική μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα...
Το πρώτο κλασσικό μου άκουσμα ήταν "ο Πέτρος και ο Λύκος" του Σεργκέι Προκόφιεφ. Η ιστορία ενός παιδιού που παγιδεύει έναν λύκο στο δάσος. Έτσι πολύ γρήγορα, η κλασσική για μένα δεν είχε μόνο λόγια, αλλά και εικόνες που έπλαθα με το μυαλό μου.
Μεγαλώνοντας, δυστυχώς έχασα την επαφή μου με την κλασσική μουσική, αν και πάντα με συγκινούν κάποια κομμάτια, ιδιαίτερα του Μότσαρντ. Ίσως να φταίει και το γεγονός πως δεν ασχολήθηκα προσωπικά με τη μουσική.
Όπως και να 'χει ο Ζάντερ είναι πραγματική έμπνευση και χαίρεσαι να συναντάς ανθρώπους με τόσο πάθος για το αντικείμενό τους. Ζηλεύω τους μαθητές του!
Ένα δείγμα από τον Πέτρο και το Λύκο, καθώς και ένα δείγμα της πολυαγαπημένης ταινίας, Fantasia:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-09-09
12:05
Μέσα από το link του Youtube που σας παρέθεσα, ξεχώρισα το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο βρίσκω εξαιρετική έμπνευση για κάθε εκπαιδευτικό:
Μπεν Ζάντερ: Γύρισα από το μάθημά μου μια μέρα και είπα στη Ρος που είναι συνεργάτιδα και προπονήτριά μου: Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτά τα παιδιά είναι τόσο αγχωμένα, ανησυχούν τόσο πολύ για τις μουσικές εξετάσεις τους, για τους βαθμούς τους και τον ανταγωνισμό. Αγωνιούν τόσο, που δε μπορούν να πάρουν τα απαιτούμενα ρίσκα στη ζωή τους ώστε να γίνουν μεγάλοι καλλιτέχνες. Τι μπορούμε να κάνουμε; Εκείνη σκέφτηκε αυτή την όμορφη ιδέα την οποία θα μοιραστώ μαζί σας:
Την πρώτη μέρα που μπαίνω στην τάξη στην αρχή του έτους, έχω 40 μαθητές περίπου στην αίθουσα και τους λέω: Ο βαθμός σου είναι Άριστα (Α). Αυτός θα είναι ο βαθμός σου για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είσαι ένας μαθητής του Α, με μόνο έναν όρο: Θα πρέπει να μου γράψεις μια επιστολή με ημερομηνία κοντά στο τέλος του μαθητικού έτους το Μάιο, που θα πρέπει να ξεκινά έτσι: "Αγαπητέ κε Ζάντερ, πήρα το Άριστα επειδή...". Θα πρέπει η επιστολή να είναι γραμμένη σαν να γράφτηκε στο τέλος της χρονιάς και να περιγράφει ποιος θα έχεις γίνει μέχρι το τέλος της.
Γράφουν για το ποιοι θα έχουν γίνει και για το τι μπορούν να γίνουν και για το πώς βλέπουν τους εαυτούς τους, σαν η φωνούλα μέσα τους, να έχει σταματήσει να τους υπαγορεύει ότι δεν μπορούν να τα κάνουν ολ' αυτά. Έτσι όταν μπαίνω στην αίθουσα, το άτομο που διδάσκω είναι το άτομο που μου έχουν περιγράψει στις επιστολές τους.
Βλέπετε, ...δέχομαι μόνο Άριστους μαθητές. [Γέλια και χειροκροτήματα].
Βλέπω μερικούς ανθρώπους εδώ μέσα να με κοιτάζουν σαστισμένοι λέγοντας μέσα τους "Μα πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;" Βλέπετε, μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα! Στη σερβιτόρα, στον ταξιτζή, στην πεθερά σου. Μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα. [Γέλια]
Και αυτό που συμβαίνει όταν δίνεις Άριστα, είναι ότι η σχέση μεταμορφώνεται. Σκεφτείτε το. Η Ρος που είναι ψυχοθεραπεύτρια, λέει πως "όταν μια σχέση χαλάει, είναι επειδή δεν δόθηκε σε κάποιον ένα Άριστα".
Μπεν Ζάντερ: Γύρισα από το μάθημά μου μια μέρα και είπα στη Ρος που είναι συνεργάτιδα και προπονήτριά μου: Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτά τα παιδιά είναι τόσο αγχωμένα, ανησυχούν τόσο πολύ για τις μουσικές εξετάσεις τους, για τους βαθμούς τους και τον ανταγωνισμό. Αγωνιούν τόσο, που δε μπορούν να πάρουν τα απαιτούμενα ρίσκα στη ζωή τους ώστε να γίνουν μεγάλοι καλλιτέχνες. Τι μπορούμε να κάνουμε; Εκείνη σκέφτηκε αυτή την όμορφη ιδέα την οποία θα μοιραστώ μαζί σας:
Την πρώτη μέρα που μπαίνω στην τάξη στην αρχή του έτους, έχω 40 μαθητές περίπου στην αίθουσα και τους λέω: Ο βαθμός σου είναι Άριστα (Α). Αυτός θα είναι ο βαθμός σου για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είσαι ένας μαθητής του Α, με μόνο έναν όρο: Θα πρέπει να μου γράψεις μια επιστολή με ημερομηνία κοντά στο τέλος του μαθητικού έτους το Μάιο, που θα πρέπει να ξεκινά έτσι: "Αγαπητέ κε Ζάντερ, πήρα το Άριστα επειδή...". Θα πρέπει η επιστολή να είναι γραμμένη σαν να γράφτηκε στο τέλος της χρονιάς και να περιγράφει ποιος θα έχεις γίνει μέχρι το τέλος της.
Γράφουν για το ποιοι θα έχουν γίνει και για το τι μπορούν να γίνουν και για το πώς βλέπουν τους εαυτούς τους, σαν η φωνούλα μέσα τους, να έχει σταματήσει να τους υπαγορεύει ότι δεν μπορούν να τα κάνουν ολ' αυτά. Έτσι όταν μπαίνω στην αίθουσα, το άτομο που διδάσκω είναι το άτομο που μου έχουν περιγράψει στις επιστολές τους.
Βλέπετε, ...δέχομαι μόνο Άριστους μαθητές. [Γέλια και χειροκροτήματα].
Βλέπω μερικούς ανθρώπους εδώ μέσα να με κοιτάζουν σαστισμένοι λέγοντας μέσα τους "Μα πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;" Βλέπετε, μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα! Στη σερβιτόρα, στον ταξιτζή, στην πεθερά σου. Μπορείς να δώσεις Άριστα στον καθένα. [Γέλια]
Και αυτό που συμβαίνει όταν δίνεις Άριστα, είναι ότι η σχέση μεταμορφώνεται. Σκεφτείτε το. Η Ρος που είναι ψυχοθεραπεύτρια, λέει πως "όταν μια σχέση χαλάει, είναι επειδή δεν δόθηκε σε κάποιον ένα Άριστα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
08-09-09
11:30
Ο Μπέντζαμιν Ζάντερ για τη μουσική και το πάθος
O Μπέντζαμιν Ζάντερ έχει δύο μεταδοτικά πάθη: την κλασσική μουσική και το να βοηθάει όλους μας να συνειδητοποιούμε την ανεκμετάλλευτη αγάπη μας για αυτήν -- και κατ' επέκταση, την ανεκμετάλλευτη αγάπη μας για καινούριες δυνατότητες, νέες εμπειρίες, νέες συνδέσεις.
Ο Ζάντερ είναι μαέστρος στην Φιλαρμονική της Βοστώνης από το 1979. Είναι διάσημος για τις παραστάσεις του που συνδυάζουν το μουσικό ταλέντο του με αυτό του εμπνευσμένου ομιλητή. Χρησιμοποιεί τη μουσική για να δείξει στους ανθρώπους πτυχές που δε γνώριζαν ότι είχαν, βγάζοντας στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό τους.
Είτε είστε λάτρης της κλασσικής μουσικής, είτε την απεχθάνεστε, ο Ben Zander θα σας κερδίσει με τη μεταδοτικότητα και το χιούμορ του, θα σας καθηλώσει και θα σας κάνει να δείτε τη μουσική με άλλο μάτι.
Η κλασσική μουσική κατά τον Ζάντερ, δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη, αντίθετα δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα... Εσείς τι πιστεύετε; Έχει πεθάνει η κλασσική μουσική;
(Η μετάφραση της ομιλίας έγινε από τον Βασίλη Ακοινόγλου)
tedlink
Ben Zander's Homepage
Σχετικό βίντεο στο YouTube
Περισσότερες ομιλίες από το TED, μπορείτε να βρείτε εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.