Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η μικρή έκρηξη
Αχνάρι ʽσαι της έκρηξης που γέννησε τον κόσμο,
Αχνάρι μέσα στη καρδιά, που γιάτρεψε ο πόνος
Μη μου μιλάς για βάσανα, παθήματα των φίλων,
Από χαρές απρόσμενες, τα ουρλιαχτά των σκύλων
Είναι, βρε φίλε μου γλυκέ, οι πέτρες που βαράνε,
Των εργατών που πελεκούν, ιδρώτα κουβαλάνε
Ας είνʼ καλά, να πεις, κι εγώ θέλει να γειάνω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
με κάνεις και κοκκινίζω βρέ..
πολύ ωραίο είναι!!..ευχαριστώ πολύ!!..
δικιάς σου έμπνευσης?..
...με μούσα εσένα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σα νυχτερίδα πέταξε, σκεπή του έρωτα να φτάσει
Δεν είνʼ του έρωτα παιδί, γονιούς που έχει χάσει
Είναι του φεγγαριού φυλή, είναι μιαν άλλη πλάση,
Στην αγορά τη γύρευες, τα ουράνια την είχαν χάσει
Γιʼ αυτή θεός ευδόκησε, σκοτάδια να της φτιάξει,
Μα είναι στου έρωτα το φως, στου φεγγαριού τη στάση…
(αφιερωμένο εξαιρετικά στη Pornyxterida μας ...αλλά και κάθε άλλη νυχτερίδα του Στεκιού μας!)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Τι σχέση έχω εγώ,
Με τον Θεό που ενώνει τους ανθρώπους;
Ποιος μου ʽπε πως Αυτός με τιμωρεί;
Των μάγων που μαγεύουνε παιδιά με δώρα
Είμαι παιδί εγώ στην αλική
Είμαι το άλας ενός κόσμου
Που τον ενώνει μόνον μία φυλακή
Τι σχέση έχω εγώ,
Με τον Θεό των ζωντανών ανθρώπων;
Ποιος μου ʽπε πως Αυτός μʼ επιτηρεί;
Των φαύλων που υμνολογούν νεκρούς σε φόρα
Είμαι νεκρός εγώ σε μιάν αυλή
Είμαι με σάρκα και οστά ανθρώπου
Που με εμπνέει μόνον λίγη ηδονή.
Νωεύς
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ευτυχώς που είναι( "καλοκάγαθος"!όταν εμείς κάνουμε σχέδια...ο Θεός γελάει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέμʼ ελευθερία
Θες να διαβείς το ρήγμα του
Μα πώς να το διαβείς;
Πότε εδώ πότε πιο κει
Πότε πιο παραπέρα
Πότε βιολί πότε σουβλί
Ξεχάστε τη φλογέρα
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη φοβέρα
Την έφερε ο χάροντας
Την έφερε τη λέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγεται ισότης
Πώς να διαβείς τη γέφυρα
Που χάραξε ο χρόνος;
Μες του μυαλού τα σήμαντρα
Στις πλάκες εωσφόρου
Αγνάντεψε στα σύννεφα
Τα θύματα του φόρου
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη χολέρα
Την έφαγε ο δράκοντας
Μην έρθει κι άλλη μέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγετʼ αδελφότης
Πώς να στραφείς στους ουρανούς
Που φώτισε η νιότης;
Με κρεμασμένα τα κορμιά
Μυαλά σε κάγκελα ριγμένα
Ανάδεψε τη μνήμη σου
Το φως στα ξεχασμένα
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη γαλέρα
Την έκαψε ο Νέρωνας
Να ʽρθει η Ιγκλατέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγεται θεότης
Πώς να πληγώσεις τα πουλιά
Που τα ʽχει μετρημένα;
Είναι το αίμα τους βαρύ
Πολύτιμο κι ωραίο
Μα γιε του Άρʼ οι σοβαροί
Δεν τρων πια το χορτάρι
Τη λευτεριά δε θέλανε
Μα ου της γης βλαστάρια
Δεν ξέρουν πως απόκαναν
Τα θεία Σου εξάρια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Όταν μου είπαν πως πέρναγες από τα μέρη μου
[FONT="]Κάτι βουνά, κάτι χωριά ασήμαντα[/FONT]
[FONT="]Θα πρέπει να ʽμουν πάλι στο χωράφι με τις αχλαδιές[/FONT]
[FONT="]Όλοι αλλού, όλοι κάπου, όλοι για κάτι[/FONT]
[FONT="]Εγώ στις αχλαδιές[/FONT]
[FONT="]Να δαγκώνω κάθε τόσο τον καρπό πʼ αργεί να ωριμάσει[/FONT]
[FONT="]Και να μαλώνω με τʼ αηδόνια που τους παίρνω το φαΐ[/FONT]
[FONT="]Σάμπως σπίτι να μην έχω, μάνα κι αδερφούς![/FONT]
[FONT="]Πρώτα ήταν η αίσθηση,[/FONT]
[FONT="]Βαθιά φωνή επώδυνη όσο και πονεμένη[/FONT]
[FONT="]Μα ποιος την αίσθηση να αντέξει,[/FONT]
[FONT="]Ποιος τώρα να θυμάται τα παλιά[/FONT]
[FONT="]Εγώ εκεί, ο άνθρωπος της φωλιάς, [/FONT]
[FONT="]ο άνθρωπος της φωτιάς ;[/FONT]
[FONT="]Έπειτα ήταν άνεμος,[/FONT]
[FONT="]Κι έπειτα ακόμη το χορτάρι, σιγανό[/FONT]
[FONT="]Και τα πουλιά, ερωτευμένα[/FONT]
[FONT="]Άκουγα και δεν πρόσεχα[/FONT]
[FONT="]Αν από μέσα ήταν ή κι από παντού[/FONT]
[FONT="]Και χάθηκα…[/FONT]
[FONT="]Στα μέρη μου όσοι χάνονται είναι ευτυχισμένοι[/FONT]
[FONT="]Διασκορπισμένοι, αποκαμωμένοι και ισχυροί![/FONT]
[FONT="]Θυμήθηκα…[/FONT]
[FONT="]Δύο χιλιάδες χρόνια ή μήπως τρεις;[/FONT]
[FONT="]Η Ιθάκη, μία φτωχιά, [/FONT]
[FONT="]πόλη να την πει κανείς;[/FONT]
[FONT="]Την ξέχασαν οι ελπίδες,[/FONT]
[FONT="]Των Ποιητών την εξουσία πήρε[/FONT]
[FONT="]Μήτε Καβάφης μήτε Όμηρος ασέβησαν τόσο πολύ[/FONT]
[FONT="]Σαν μάντεψαν να πουν στον Οδυσσέα,[/FONT]
[FONT="]Της Πηνελόπης τα καμώματα με τους Μνηστήρες.[/FONT]
[FONT="]Τέτοια θέλει ο νους για να σαλέψει[/FONT]
[FONT="]Νʼ αρνηθεί, να πεισμώσει, να οργιστεί[/FONT]
[FONT="]Μα μόνον ψυχούλα έμεινε,[/FONT]
[FONT="]Ιερή, ιεράπετρα,[/FONT]
[FONT="]Κίτρινες πλαγιές, κόκκινες ακρογιαλιές,[/FONT]
[FONT="]Στα σπίτια άρχισαν να βάζουν κεραμιδί,[/FONT]
[FONT="]Νέο υλικό, απόκτημα της γης[/FONT]
[FONT="]Κι άρχισαν πλοία στα νερά να ρίχνουν[/FONT]
[FONT="]Βαρκούλες κάποτε, [/FONT]
[FONT="]Τριήρεις με κενή την πρώτη θέση[/FONT]
[FONT="]Ακόμη πιο αρχαία, πιο παλιά κι ωραία,[/FONT]
[FONT="]Πάνω στα προβατάκια των κυμάτων περπατούσαμε[/FONT]
[FONT="]Βεβαιότητα![/FONT]
[FONT="]Που χάθηκε….[/FONT]
[FONT="]Κι έγιναν ορατά τʼ αόρατα, σύμπαντα, [/FONT]
[FONT="]μόνον και μόνον γιατί χάθηκε η βεβαιότητα[/FONT]
[FONT="]Τώρα που το χώμα μας σκέπασε,[/FONT]
[FONT="]Τώρα σε πιάνω και με βλέπεις[/FONT]
[FONT="]Μα πάλι εγώ πονάω[/FONT]
[FONT="]Πονάει, μέσα μου πονάει[/FONT]
[FONT="]Τόσο χώμα, τόση σκόνη![/FONT]
[FONT="]Άκουσα που έρχεσαι,[/FONT]
[FONT="]Που περνάς…[/FONT]
[FONT="]Μου το ʽπαν όλα[/FONT]
[FONT="]Θα έρθω σε σένα ανοιχτός, ζεστός[/FONT]
[FONT="]Με πήραν τα κλάματα[/FONT]
[FONT="]Που ξέρω τι έκανες στον αργαλειό[/FONT]
[FONT="]Όλʼ αυτά τα χρόνια![/FONT]
[FONT="]Θα έρθεις μάλλον παγερός;[/FONT]
[FONT="]Πολεμικός και αδιάφορος;[/FONT]
[FONT="]Θα έρθω μʼ όλο μου το φως[/FONT]
[FONT="]Να σε παρηγορήσω,[/FONT]
[FONT="]Να σου εξηγήσω που κι εγώ,[/FONT]
[FONT="]Δύο, τρεις χιλιάδες…χρόνια[/FONT]
[FONT="]Έγινα του κόσμου παιδάκι[/FONT]
[FONT="]Στην τόση αντάρα, [/FONT]
[FONT="]Στη σκόνη που δεν λέει να φύγει![/FONT]
[FONT="]Θα έρθω με όλο μου το φως,[/FONT]
[FONT="]Για μία αγκαλιά, μία εναρμόνιση έστω,[/FONT]
[FONT="]Και σίγουρα, ναι, βέβαια,[/FONT]
[FONT="]Το δάκρυ θα κυλήσει![/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Τι λένε τα Ομόλογα, αν όχι την αλήθεια;
Από τους πάγους ήρθαμε και κει θα ξαναπάμε
Φωτιές εδώ φωτιές εκεί, όλα στην παγωνιά θα καταλήξουν
Γιατί, του ήλιου την πνοή, κραυγές να μην την πνίξουν!
Από τον πάγο της ψυχής, μέχρι τη θέρμη του μυαλού μας,
Η απόσταση είναι μικρή, μεγάλη η σπουδή μας
Γιατί, του ήλιου την αυγή, κραυγές θέλουν να σβήσουν!
Από τους πάγους φύγαμε και κει θα ξαναπάμε
Φωνές, κραυγές και ψίθυροι, εκεί θα καταλήξουν
Γιατί, του ήλιου τη φυγή, οθόνες θα καλύψουν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.