20-06-09
14:18
Καλώς ορίσατε λοιπόν και πάλι μαζί μας.
Επί του θέματος τώρα. Αδυνατώ να πω με βεβαιότητα αν ο Θεός που πιστεύω μου "επιβλήθηκε" ή όχι. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μας έστελνε ως παιδιά στην εκκλησία. Οι ίδιοι οι γονείς μου, θα έλεγα πως έχουν την τυπική σχέση με την εκκλησία που έχουν πολλοί από εμάς. Και αυτή μάλλον ακολουθώ κι εγώ. Δεν ξέρω αν θα πίστευα τα ίδια αν είχα μεγαλώσει σε μια οικογένεια με διαφορετικές πεποιθήσεις, ή σε μια κοινωνία με διαφορετικές πεποιθήσεις.
Μπορώ να πω με σιγουριά, πως υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που αισθάνθηκα την παρουσία του Θεού κοντά μου. Υπήρξαν και πολλές, (όπως αυτή που διανύω αυτόν τον καιρό) που αισθάνομαι μακριά του. Δε θα έλεγα πως απομακρύνθηκε ο Θεός. Μάλλον εγώ απομακρύνθηκα, και μάλιστα με έναν τρόπο που είναι δύσκολα ανιχνεύσιμος. Πως περιγράφεται η παρουσία του Θεού και πως μπορεί να οριστεί, εγώ αδυνατώ να το πω. Έχω ξαναπεί πως για μένα ο Θεός είναι αγάπη. Μπορώ να πω όμως, πως αυτές οι στιγμές που αισθάνθηκα πλήρης αγάπης, ήταν ένθεες στιγμές (αισθάνθηκα εν Θεό δηλαδή).
Αν συμφωνήσουμε και δεχτούμε πως ο Θεός είναι αγάπη, τότε, μπορώ να κατανοήσω την εκκλησία του κυρίως ως εκκλησία αγάπης, κι εκεί να βρω νόημα σε αυτήν. Μια εκκλησία πρέσβειρα αγάπης. Μια εκκλησία σχολείο αγάπης. Ειδικά στα νεώτερα μας χρόνια, αυτό έχουμε περισσότερο ανάγκη. Τα θεολογικά - φιλοσοφικά θέματα, έρχονται στη συνέχεια. Όπως ήρθαν και σε μένα, και μετά από την αναζήτηση μου επέστρεψα στα αρχικά μου πιστεύω. Ωστόσο, σε εκείνα τα πρώτα μου χρόνια, έπεσα σε ανθρώπους που μου μετέφεραν μια εικόνα Θεού - τιμωρού. Θεού που κρατάει το τεφτέρι και σημειώνει τί καλό και τί κακό έχω πράξει. Μια διαδικασία που μου δημιούργησε με τρόπο υπόγειο, μια σχέση με τον Θεό προβληματική θα έλεγα. Μια σχέση δούναι και λαβείν. Όμως δεν πιστεύω ότι ο Θεός λειτουργεί έτσι. Πολλοί βέβαια έτσι τον κατανοούν, και γι' αυτό απομακρύνονται. Γι' αυτό αισθάνονται τον Θεό καταπιεστικό. Εκεί είναι για μένα που η εκκλησία μας (με τον ευρύτερο όρο της, αυτόν που συμπεριλαμβάνει κάθε πιστό της, εμένα κι εσένα) χρειάζεται πολλή δουλειά.
Δυστυχώς πάσχουμε σε ότι αφορά την θεολογία. Και πάσχουμε εγγενώς. Μιλάω για την πλειοψηφία. Ο Θεός βιώνεται. Δεν λέγεται. Μπορεί να λεχθεί, αλλά αφού προηγουμένως έχει βιωθεί, επί τη βάση της κοινής εμπειρίας και της γνώσης που αυτή εμπεριέχει. Πιστεύω στον Θεό, γιατί τον έχω αισθανθεί. Είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω την εκκλησία στο τυπικό της και τα μυστήρια της, από ευγνωμοσύνη για την αγάπη Εκείνου που μου δίνει την αγάπη Του και την φροντίδα Του. Η σχέση μου μαζί Του, εξακολουθεί να είναι προβληματική και να φέρει το στίγμα εκείνων των πρώτων χρόνων. Προσπαθώ όμως να βρω το ουσιαστικό μέσα σε αυτήν την σχέση. Προσπαθώ να εξελιχθώ ώστε να κατανοήσω διαφορετικά την σχέση αυτή. Αμφισβητώ συνέχεια τον εαυτό μου στα σημεία και ίσως γι' αυτό, αμφισβητώ πολλές φορές και τον Θεό μου/μας. Ελπίζω όμως πως μέσα από τις αντιξοότητες που παρουσιάζει η σχέση μου αυτή, μακροπρόθεσμα θα ωφεληθώ. Διότι εκεί ακριβώς, σε αυτές τις αντιξοότητες, αν συνηθίζουμε να εξετάζουμε τον εαυτό μας, θα αναγνωρίσουμε τα "σκοτεινότερα" σημεία μας. Τα πιο δύσκολα.
Σημείωση editor: Το παρόν ποστ έχει μεταφερθεί από το θέμα "Πιστεύετε στο Θεό;[ΙΙ]"
Επί του θέματος τώρα. Αδυνατώ να πω με βεβαιότητα αν ο Θεός που πιστεύω μου "επιβλήθηκε" ή όχι. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μας έστελνε ως παιδιά στην εκκλησία. Οι ίδιοι οι γονείς μου, θα έλεγα πως έχουν την τυπική σχέση με την εκκλησία που έχουν πολλοί από εμάς. Και αυτή μάλλον ακολουθώ κι εγώ. Δεν ξέρω αν θα πίστευα τα ίδια αν είχα μεγαλώσει σε μια οικογένεια με διαφορετικές πεποιθήσεις, ή σε μια κοινωνία με διαφορετικές πεποιθήσεις.
Μπορώ να πω με σιγουριά, πως υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που αισθάνθηκα την παρουσία του Θεού κοντά μου. Υπήρξαν και πολλές, (όπως αυτή που διανύω αυτόν τον καιρό) που αισθάνομαι μακριά του. Δε θα έλεγα πως απομακρύνθηκε ο Θεός. Μάλλον εγώ απομακρύνθηκα, και μάλιστα με έναν τρόπο που είναι δύσκολα ανιχνεύσιμος. Πως περιγράφεται η παρουσία του Θεού και πως μπορεί να οριστεί, εγώ αδυνατώ να το πω. Έχω ξαναπεί πως για μένα ο Θεός είναι αγάπη. Μπορώ να πω όμως, πως αυτές οι στιγμές που αισθάνθηκα πλήρης αγάπης, ήταν ένθεες στιγμές (αισθάνθηκα εν Θεό δηλαδή).
Αν συμφωνήσουμε και δεχτούμε πως ο Θεός είναι αγάπη, τότε, μπορώ να κατανοήσω την εκκλησία του κυρίως ως εκκλησία αγάπης, κι εκεί να βρω νόημα σε αυτήν. Μια εκκλησία πρέσβειρα αγάπης. Μια εκκλησία σχολείο αγάπης. Ειδικά στα νεώτερα μας χρόνια, αυτό έχουμε περισσότερο ανάγκη. Τα θεολογικά - φιλοσοφικά θέματα, έρχονται στη συνέχεια. Όπως ήρθαν και σε μένα, και μετά από την αναζήτηση μου επέστρεψα στα αρχικά μου πιστεύω. Ωστόσο, σε εκείνα τα πρώτα μου χρόνια, έπεσα σε ανθρώπους που μου μετέφεραν μια εικόνα Θεού - τιμωρού. Θεού που κρατάει το τεφτέρι και σημειώνει τί καλό και τί κακό έχω πράξει. Μια διαδικασία που μου δημιούργησε με τρόπο υπόγειο, μια σχέση με τον Θεό προβληματική θα έλεγα. Μια σχέση δούναι και λαβείν. Όμως δεν πιστεύω ότι ο Θεός λειτουργεί έτσι. Πολλοί βέβαια έτσι τον κατανοούν, και γι' αυτό απομακρύνονται. Γι' αυτό αισθάνονται τον Θεό καταπιεστικό. Εκεί είναι για μένα που η εκκλησία μας (με τον ευρύτερο όρο της, αυτόν που συμπεριλαμβάνει κάθε πιστό της, εμένα κι εσένα) χρειάζεται πολλή δουλειά.
Δυστυχώς πάσχουμε σε ότι αφορά την θεολογία. Και πάσχουμε εγγενώς. Μιλάω για την πλειοψηφία. Ο Θεός βιώνεται. Δεν λέγεται. Μπορεί να λεχθεί, αλλά αφού προηγουμένως έχει βιωθεί, επί τη βάση της κοινής εμπειρίας και της γνώσης που αυτή εμπεριέχει. Πιστεύω στον Θεό, γιατί τον έχω αισθανθεί. Είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω την εκκλησία στο τυπικό της και τα μυστήρια της, από ευγνωμοσύνη για την αγάπη Εκείνου που μου δίνει την αγάπη Του και την φροντίδα Του. Η σχέση μου μαζί Του, εξακολουθεί να είναι προβληματική και να φέρει το στίγμα εκείνων των πρώτων χρόνων. Προσπαθώ όμως να βρω το ουσιαστικό μέσα σε αυτήν την σχέση. Προσπαθώ να εξελιχθώ ώστε να κατανοήσω διαφορετικά την σχέση αυτή. Αμφισβητώ συνέχεια τον εαυτό μου στα σημεία και ίσως γι' αυτό, αμφισβητώ πολλές φορές και τον Θεό μου/μας. Ελπίζω όμως πως μέσα από τις αντιξοότητες που παρουσιάζει η σχέση μου αυτή, μακροπρόθεσμα θα ωφεληθώ. Διότι εκεί ακριβώς, σε αυτές τις αντιξοότητες, αν συνηθίζουμε να εξετάζουμε τον εαυτό μας, θα αναγνωρίσουμε τα "σκοτεινότερα" σημεία μας. Τα πιο δύσκολα.
Σημείωση editor: Το παρόν ποστ έχει μεταφερθεί από το θέμα "Πιστεύετε στο Θεό;[ΙΙ]"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.