14-04-09
18:02
Δεσμώτη, θα ήθελα να σχολιάσω δύο πραγματάκια από το κείμενό σου.
Το πρώτο
Δίκιο έχεις να το επισημαίνεις.
Δικαίωμα να τσαλακώνουν αυτό που αγάπησαν, έχουν οι ατελείς. Και τέτοιος ακριβώς είμαι.
Όσο για το επόμενο που λες, καθένας ας αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να εκφραστεί έτσι. Προσωπικά, το έχω κάνει. Και το μετάνιωσα την επόμενη στιγμή. Όπως και για το προηγούμενο μου μήνυμα εδώ. Όμως το άφησα. Διότι δε θέλω να δείξω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Κι επαναλαμβάνω, ατελής. Μην φανταστείς ότι οχυρώνομαι πίσω από την ατέλεια μου. Την παλεύω. Και προσπαθώ. Από την άλλη, ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να φτάσω στην τελειότητα. Κι αν ίσως ποτέ την προσεγγίσω, ξέρω ότι δε θα την βιώνω (ότι δεν θα μου την αναγνωρίζω δηλαδή).
Το δεύτερο
που σχετίζεται και με το
Όταν διαβάζω τέτοιες αναφορές, πάντα στην αρχή αισθάνομαι θλίψη, κι αμέσως μετά, συνυπαίτιος. Το θέμα για μένα δεν είναι τι κάνει ο Θεός, αλλά τι κάνω εγώ εν προκειμένω. Εύκολα λέω, γιατί Θεέ μου δεν κάνεις τίποτα για όλα αυτά τα δεινά; Ποιο δύσκολα όμως λέω, γιατί δεν κάνω κάτι εγώ για όλα αυτά τα δεινά. Κι εκεί πάνω αναρωτιέμαι, και αυτή εδώ, η σύνδεσή μου στο internet που μου επιτρέπει και δημοσιεύω αυτό το μήνυμα, πόσα στόματα θα μπορούσε να θρέψει; Πόσες αρρώστιες να προλάβει;
Δεν νομίζω ότι ο Χριστός ήρθε να εξαλείψει την πίνα, την αρρώστια, τον πόνο, την δυστυχία ή και τον θάνατο ακόμα, από αυτόν εδώ τον κόσμο. Τα βίωσε άλλωστε όλα. Κάτι άλλο είναι. Μη ρωτήσετε οι ενδιαφερόμενοι εμένα τί. Ρωτήστε τους εαυτούς σας. Όπως αναρωτιέμαι κι εγώ.
Τέλος,
αυτό που έγραψες ας γίνει η ευχή μου για τις ημέρες αυτές, μαζί με τις ευχές μου για αγάπη τόσο προς όλους εσάς, όσο και προς όσους αγαπάτε.
Το πρώτο
Μόνο όσοι αγάπησαν πολύ έχουν δικαίωμα να τσαλακώνουν αυτό που αγάπησαν...
Δηλ. ο full χριστιανός μπορεί να ρίξει κι ένα γ@μοσταύρι.
Εκείνος που αμφιβάλλει, να τα κρατάει για τον εαυτό του.
Δίκιο έχεις να το επισημαίνεις.
Δικαίωμα να τσαλακώνουν αυτό που αγάπησαν, έχουν οι ατελείς. Και τέτοιος ακριβώς είμαι.
Όσο για το επόμενο που λες, καθένας ας αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να εκφραστεί έτσι. Προσωπικά, το έχω κάνει. Και το μετάνιωσα την επόμενη στιγμή. Όπως και για το προηγούμενο μου μήνυμα εδώ. Όμως το άφησα. Διότι δε θέλω να δείξω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Κι επαναλαμβάνω, ατελής. Μην φανταστείς ότι οχυρώνομαι πίσω από την ατέλεια μου. Την παλεύω. Και προσπαθώ. Από την άλλη, ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να φτάσω στην τελειότητα. Κι αν ίσως ποτέ την προσεγγίσω, ξέρω ότι δε θα την βιώνω (ότι δεν θα μου την αναγνωρίζω δηλαδή).
Το δεύτερο
αλλά την ίδια ώρα κάποια μη χριστιανόπουλα τρώνε σβολιασμένο χώμα
που σχετίζεται και με το
Θανάτω θάνατο πατήσας από πείνα, aids κι άλλα χαρμόσυνα.
Όταν διαβάζω τέτοιες αναφορές, πάντα στην αρχή αισθάνομαι θλίψη, κι αμέσως μετά, συνυπαίτιος. Το θέμα για μένα δεν είναι τι κάνει ο Θεός, αλλά τι κάνω εγώ εν προκειμένω. Εύκολα λέω, γιατί Θεέ μου δεν κάνεις τίποτα για όλα αυτά τα δεινά; Ποιο δύσκολα όμως λέω, γιατί δεν κάνω κάτι εγώ για όλα αυτά τα δεινά. Κι εκεί πάνω αναρωτιέμαι, και αυτή εδώ, η σύνδεσή μου στο internet που μου επιτρέπει και δημοσιεύω αυτό το μήνυμα, πόσα στόματα θα μπορούσε να θρέψει; Πόσες αρρώστιες να προλάβει;
Δεν νομίζω ότι ο Χριστός ήρθε να εξαλείψει την πίνα, την αρρώστια, τον πόνο, την δυστυχία ή και τον θάνατο ακόμα, από αυτόν εδώ τον κόσμο. Τα βίωσε άλλωστε όλα. Κάτι άλλο είναι. Μη ρωτήσετε οι ενδιαφερόμενοι εμένα τί. Ρωτήστε τους εαυτούς σας. Όπως αναρωτιέμαι κι εγώ.
Τέλος,
Να'χε και το βαθύ του νόημα μια κάποια ευόδωση στη πράξη, θα γινόταν "must"...
αυτό που έγραψες ας γίνει η ευχή μου για τις ημέρες αυτές, μαζί με τις ευχές μου για αγάπη τόσο προς όλους εσάς, όσο και προς όσους αγαπάτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.