Neraida
Επιφανές μέλος
Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Θυμάσαι κείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό
Σʼ ένοιωθα μεσʼ τα χέρια μου να τρέμεις.
«Αστέρια μου, είπα, κάντε την αγάπη μας λαμπερή
κάντε την αγάπη μας χαρούμενη.
Αστέρια μου καλά μου αστέρια,
κάντε εγώ κι εκείνη να πεθάνουμε μαζί»
Κʼ έτσι αυτήν τη νύχτα
είχαμε στη μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί.
Ά, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου
τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες
περνώντας με το φόρεμά σου
να κρύψω σα φυλαχτό στο κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απʼ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω
στον άντρα που σʼ έχει δει γυμνή πριν από μένα
να του χαμογελάσω, που του δόθηκε
μια τόσο ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ
απʼ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,
τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν
τα φύλλα ενός δάσους μακρινού
Ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα.
Σα μια αγκαλιά άσπρα λουλούδια
τα εσώρουχά σου πάνω στην καρέκλα.
Κι ύστερα τίποτʼ άλλο παρά η αγάπη μας
τίποτʼ άλλο παρά εγώ και συ
κι ούτε χτες ούτε αύριο
τίποτʼ άλλο παρά μόνο τώρα..
….Σε σκέπαζα ύστερα με το σεντόνι.
Το παιδί μας θάθελα να σου μοιάζει έλεγα.
Όχι, έκανες εσύ.
Το παιδί μας θάθελα να μοιάζει εσένα.
Τότε σπάσαν την πόρτα μας.
Έπρεπε να χαριστούμε, Μαρία, να χωριστούμε
για να μη ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι.
Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά σου
Νʼ αποχαιρετήσω το παιδί μας.
Αντίο. Αντίο.
Το παιδί μας Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει
μʼ όλους τους ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
(ένα ποίημα ερωτικό,αποτελούμενο από 12 ενότητες)
Ενότητα Ι
Σου τείνω το χέρι
σε προσκαλώ χαμογελώντας σου σε μια κατάδυση μαζί μου
ξέρω πως πάντα ήθελες να πετάξεις.
Μελέτησα το βλέμμα σου στο νυχτερινό ουρανό
τα μάτια σου που μισανοίγουν όταν η θύμησή σου αφυπνίζεται
γενόμενη ολάκερη, ένα βλέμμα πελώριο.
Τʼ Ωραίο δεν χρειάζεται εξειδίκευση για νʼ αναγνωριστεί.
Η Αλήθεια, όπως και η Ομορφιά, ενυπάρχουν στην Απλότητα.
Έχοντας αρκετά χρόνια στη διάθεσή μου
το συνειδητοποίησα αυτό απόψε, κοιτάζοντάς σε νοερά
καθώς εσύ κοιμόσουν.
Η Αλήθεια, η Ομορφιά, η Απλότητα, είναι το ίδιο.
Το μόνο που αλλάζει είναι οι λέξεις, εκείνες οι λέξεις
που σε περιγράφουν.
Ενότητα II (απόσπασμα)
Πνεύμα του δάσους
εσύ που με μια πνοή σου συγυρίζεις
τα πεσμένα φύλλα των δέντρων
εσύ που δεν ξεχωρίζεις
από την σιωπηλή ακινησία των κορμών
δώσε και σε μένα τη χάρη σου
να βάλω σε τάξη το λογισμό μου.
Ενότητα III (απόσπασμα)
Μʼ ένα γυαλί χαράζω την παλάμη νʼ αλλάξω τις γραμμές της μοίρας.
Ψάχνω να βρω
λίγο ανθρώπινο αίμα να ποτίσω
το χώμα που στέγνωσε στα χείλη
του άντρα και της γυναίκας
που αναστήθηκαν.
Ενότητα VI (απόσπασμα)
Όλη μου η προσπάθεια
έγινε με την ελπίδα πως υπήρχε
κάτι μέσα μου που άξιζε
και ήθελα να το έχεις.
Φύλαξέ το όπως ένα δώρο
μικρής αξίας
αλλά δοσμένο μέσʼ από στερήσεις.
Δέξου με, όπως ένα φιλί στο μέτωπο
σαν θα ʽχεις πυρετό.
Ενότητα XII (απόσπασμα)
Μετανιώνω που δεν τόλμησα να σε διεκδικήσω
μόνο μια απόπειρα κι αυτή διστακτική
αδέξια και δεν σου ταίριαζε καθόλου
εσένα που για να σε κερδίσω
έπρεπε να σου επιτεθώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Εαρινή Συμφωνία
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Καρέλλη Ζωή
Aκέραια, λαμπρότατη, πλησιφαής!
Mαίνεται η αγάπη, μες στη σφοδρή ψυχή μου,
που η όψη σου κρατάει προσηλωμένη,
ενώ σφαδάζει το βίαιο σώμα μου.
Eσύ, η τόσο υπέροχα αδιάφορη που κατέχεις
του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια,
Eσύ, που έχεις το πόθο μου έξαλλο
δίχως απάντηση,
γνωρίζεις
κι όμως δεν απαντάς.
Eσύ που μ' αφήνεις,
ενώ τόσο με κρατάς δεμένον
στην γοητεία σου.
Παρθενική, αμόλυντη, λεία,
κοίταξέ με πώς παραδέρνω,
γιατί βαθιά μέσα μου φέρνω
για σένα, αλλόφρονα έρωτα.
Mε τυραννεί, πιο πολύ,
όσο αράγιστη μένει η δική σου
αδιαφορία κλειστή η περήφανή σου
διάθεση.
Ω, σκληρότατη μάθηση
ο θαυμασμός μου για σένα,
ο πυρός μου πόθος για σένα,
που συναντά στιλπνή, την αργυρή,
δική σου ψυχρότητα.
Mη μ' αφήνεις να παιδεύομαι.
Zητώ να σε προφτάσω και συ
γνωρίζεις τη διαφορά σου απρόσιτη.
Aνέφικτη, πώς να φύγω απ' το φως σου,
απ' τη δική σου φανταστική παρουσία
πώς ν' αποσπαστώ;
Zητώ καθώς παραδέρνω,
να γνωρίσω διπλό, εκείνον τον έρωτα
που μονάχος μου φέρνω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
"Η Αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της , και δεν παίρνει τίποτα παρά απο τον εαυτό της.
Η Αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται , γιατί η Αγάπη αρκείται στην Αγάπη.
Όταν αγαπάς , δε πρέπει να λες :"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγω βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης , γιατί η Αγάπη,θα σε βρεί άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η Αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός απο την εκπλήρωση της .Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες , ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι, που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς απο την ίδια τη γνώση σου της αγάπης.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης.
Να αναπαύεται το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης .
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ΄ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ΄έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
που στ΄ απαλά τα μάγουλα
της κόρης νυχτερεύεις,
που σεργιανάς τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια (...)
φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις.
Σοφοκλής, Αντιγόνη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Λένα Παππά
Εἶδα ὄνειρο ἤμουν μαζί σου πλάϊ στήν θάλασσα
ἡ ἥλιος ἔλιωνε τόν κόσμο
κι ἐσύ γελοῦσες φέγγοντας τίς φλέβες μου
ἅπλωνα τό χέρι ἐτσιδά καί σʼἄγγιζα
ἠλεκτρισμένη
λάβα και μύρο χυνόμουν ὅλη κι ἔρρεα
πρός ἐσένα.
Μέ κοίταζες κι οἱ θάνατοί μου ὅλοι πέθαιναν
κι ὅλα τά πράγματα πού δέν μέ ξέραν
τραγουδοῦσαν τʼ ὄνομά μου
ριγοῦσα ἀπό τήν ἡδονή τῆς πεταλούδας πού φτερώνει
καί σκίζει τό κουκούλι της βγαίνοντας στῶν ἀνθῶν τό φῶς.
Κι ὅπως τά ὄνειρα δέν ἔχουν λογική
σέ πῆρα σάν μωρό στήν ἀγκαλιά καί σέ κανάκεψα
τόσο γλυκά πού κουλουριάστηκες στά σωθικά μου
κι ἔγινα ἡ εὐτυχισμένη σου μητέρα.
Τώρα πατώ στά νύχια μήν ξυπνήσω
τήν ἀπουσία σου
πουθενά δέν κοιτάζω μήν τυχόν καί φύγει
ὁ μαγεμένος ὕπνος ἀπʼ τά βλέφαρά μου
καί δῶ ἀδειανή, θανατωμένη τήν ζωή μου
καί παραλοΐσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σʼ αγαπώ περισσότερο απ΄όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,
περισσότερο απ΄όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.
Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,
για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.
Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,
χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.
Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,
σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.
Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,
φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.
Η έμπνευση μου κατοικεί μέσα στα μάτια σου,
τα χείλη σου ενώνονται με τα δικά μου και οδηγούν την ποίηση μου.
Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.
Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.
Llyas Abu Shaaka
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
μόνο το να πίνεις το κρασί σου,
άλλος λόγος δεν υπάρχει να σου προσφέρω
τη ζωή μου
παρά για να τη χάσω.
"Μόνο να σε γνωρίσω θέλω κι ύστερα
ας χαθώ", είπα.
Κι εκείνη αποκρίθηκε, "η γνωριμία μαζί μου
δε σημαίνει θάνατο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Εσένα που σ' αγάπησα
Πρόδρομος Μάρκογλου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
όταν μέσα στα μάτια σου κοιτούσα ,
εντός τους κόρη θα γινόμουν
και θα γεννούσα των ματιών σου
κωνία καθάρια , τις μνήμες
ασπίδες γυάλινες να φράζουν
τους ιούς της λήθης
Αγγελική Κορρέ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Πάμπλο Νερούδα
Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς; Να ψάξουμε
τις παλιές στάχτες της καμμένης καρδιάς
κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας
μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.
Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του
και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:
εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.
Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,
από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,
πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,
της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,
όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή
για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
RAINER MARIA RILKE (1875-1926)
μτφρ. Κωστής Παλαμάς (1839-1943)
Σβήσε τα μάτια μου- μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα,
να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα,
και δίχως στόμα,
θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά,
με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Δέσποινα Βασιλειάδου
Κάποτε μου είπαν για την ομορφιά του ήλιου..
για την ανατολή.. μα εμένα πάντα με μάγευε η δύση...
έτσι όπως έσβηνε στην άκρη της θάλασσας με τα πιο όμορφα
χρώματα...με ταξίδευε σε μέρη που δεν γνώρισα...μα..
σήμερα είδα την ανατολή στα μάτια σου...
σήμερα με πήγες εκεί που πάντα ήθελα να πάω...
κι ας μην ήσουν συνεπιβάτης στο όνειρο...
σημερα ήσουν ότι θα είσαι πάντα για μένα...
η ανατολή της δύσης μου...ψυχή μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Εχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα,
έναν ουρανό
κι' έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαζα και τους τρεις , να σας έλεγα που φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα ξέρω.
Ο ουρανός υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Δεν σταμάτησα τον αγώνα. Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή, για την ειρήνη, για το ψωμί όλων, αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου και σε κοίταξα όπως ποτέ ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου, και τον άντρα που για σε απομάκρυνε το αίμα, το σιτάρι, το νερό ταύτισες με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Νίκος Δήμου
Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί.
Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά,
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο.
Ονειρεύομαι αυτό που έζησα.
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους,
το σώμα το δυνατό με την έκσταση
και την κραυγή, την κραυγή –
Σʼ αγαπώ τρυφερά και σʼ αγαπώ άγρια,
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα,
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού
και προφητεύω.
Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό.
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα.
Αν ποίημα είμαστε μαζί
δεν έχω γράψει καλύτερο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Π. Καβάφης
Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Οδυσσέας Ελύτης
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Είκοσι ποίηματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο
Pablo Neruda
Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Παράδειγμα, να έγραφα : "έναστρη είναι η νύχτα,
κι αναρριγούνε, ζαφειριά, τ' αστέρια εκεί μακριά ".
Γυρνάει ο νύχτιος άνεμος και τραγουδάει στα αιθέρια.
Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Την αγαπούσα και συχνά και κείνη μ αγαπούσε.
Νύχτες σαν την αποψινή την κράτησα στα χέρια μου.
Τόσες φορές τη φίλησα κάτω απ' τον άσωστο ουρανό.
Μ' αγάπησε, κι εγώ συχνά την αγαπούσα.
Τ´ασάλευτα μεγάλα μάτια της πώς να μην τ' αγαπήσω.
Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Να σκεφτώ : δεν την έχω. Να νιώσω : είναι χαμένη .
Ν' ακούω την άπειρη νυχτιά, δίχως αυτήν πιο απέραντη.
Να πέφτει ο στίχος στην ψυχή σαν τη δροσιά στη χλόη.
Δεν είναι που δεν μπόρεσε να την κρατήσει η αγάπη μου.
Είναι πούχει άστρα, και αυτή δε βρίσκεται κοντά μου.
Αυτό είν όλο . Τραγουδάει κάποιος μακριά. Μακριά.
Δεν παίρνει απόφασ' η καρδιά ότι την έχει χάσει .
Ψάχνει η ματιά μου να τη βρεί, κοντά μου να τη φέρει.
Ψάχνει η καρδιά μου όμως αυτή δε βρίσκεται μαζί μου.
Ίδια η νύχτα που λευκά δείχνει τα ίδια δέντρα.
Ίδιοι κι εμείς οι αλλοτινοί, όμως όχι πια ίδιοι.
Βέβαια, πια δεν την αγαπώ, μα πόσο την αγάπησα.
Τον άνεμο ήθελε η φωνή μου για ν' αγγίξει τα αυτιά της.
Αλλουνού . Θα 'ναι αλλουνού . Ως ήταν των φιλιών μου.
Το φωτεινό της το κορμί, η φωνή.Τ' απέραντα της μάτια.
Βέβαια πια δεν την αγαπώ. Μα ίσως την αγαπάω.
Τόσο βραχύς είν ο έρωτας, κι η λησμονιά τόσο μεγάλη.
Δεν παίρνει απόφασ' η καρδιά ότι την έχει χάσει.
Γιατί μια νύχτα σαν κι αυτή στα χέρια μου την είχα,
αν κι είναι, τούτος, ο στερνός καημός που μου 'χει δώσει
Και τούτοι οι στίχοι οι στερνοί, που έγραψα για κείνην.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Έστησʼ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,
Kιʼ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κιʼ αφήνουν τη δροσιά τους,
Kιʼ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
Tρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Έξʼ αναβρύζει κιʼ η ζωή, σʼ γη, σʼ ουρανό, σε κύμα.
Aλλά στης λίμνης το νερό, πʼ ακίνητό ʼναι κι άσπρο,
Aκίνητʼ όπου κιʼ αν ιδής, και κάτασπρʼ ώς τον πάτο,
Που ʼχʼ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ʼδες·
Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
Oυδʼ όσο κάνʼ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
Γύρου σε κάτι ατάραχο πʼ ασπρίζει μες στη λίμνη,
Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
Kιʼ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Μενέλαος Λουντέμης
Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά
Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.
Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Τάσος Λειβαδίτης
Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε.
Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου
να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη,
σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
-σ΄αναζητάω
σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ΄ένα σπίτι που ΄πιασε φωτιά.
-θα σ΄ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μια μεγάλης γιορτής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.