WhiteDrum
Διάσημο μέλος
Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
20-11-08
18:25
Εγώ στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχα 2 φίλες.- Την Μαρία και την Κατερίνα. Η μία εκ των δύο έγινε και είναι ακόμα κολλητή-αδερφή-φίλη με φ κεφαλαίο.
Δεν με "έκαναν"¨παρέα εμένα και την Κατ, για τους εξής σοβαρούς λόγους :
1.Διαβάζαμε και παίρναμε καλούς βαθμούς.
2.Παίζαμε μπάσκετ και ποδόσφαιρο και ντυνόμασταν σαν φυσιολογικά παιδάκια-παιδιά της ηλικίας : φόρμα/μπλου τζην, πουλόβερ- τ/σερτ. Και έτσι ήμασταν "λεσβίες", "λέτσοι", "φλώρια".
3.Όταν απυδήσαμε δε και μέιναμε οι 3 μας, μας τσιγκλούσαν πάλι ότι τους σνομπάρουμε.
4.Είπαμε ήμαρτον και τους γράψαμε εκεί που δεν πιάνει η μελάνη.
Τώρα, αν μου άφησε κάποιο τραύμα το ότι εισέπραξα πολλή ζήλια και κακία... τι να σου πω, ακόμη δεν έχω κάποιο δείγμα. Ενδεικτικά θα σου πω, ότι στην Β' Γυμνασίου που εγώ και η Κατ είχαμε επιτύχει στον διαγωνισμό της μαθηματικής εταιρίας, κανείς δεν μας μιλούσε για 1 μήνα. Ούτε "γεια". Το ίδιο και στην πρώτη λυκείου και στην δευτέρα που πετύχαμε ξανά στον ίδιο διαγωνισμό σε κάποια στάδιά του. Επίσης, θυμάμαι χαρακτηριστικά και πικρά ένα σχόλιο στην Γ' Γυμνασίου όταν δεν πέρασε καμία μας στον διαγωνισμό , από μία κοπέλα : "Έτσι μπράβο..."
Έπειτα, από δευτέρα γυμνασίου που άρχισα να ασχολούμαι πολύ με τη μουσική που μου αρέσει, να πηγαίνω σε συναυλίες κτλ, άρχισαν να μου τη λένε ΚΑΙ για αυτό.
Άλλη κακία που θυμάμαι χαρακτηριστικά... Αρχή Γ'λυκείου και περνάω μπροστά απο μία παρέα συμμαθητών. Χαιρετάω, προσπερνάω να πάω να βρω τις φιλενάδες.. Και ακούω από έναν καινούριο συμμαθητή "Ποιά είναι αυτή; Θα μου τη γνωρίσετε;" Απάντηση ενός άλλου : "Ποιο μωρέ; Το φλώρι;"
Για να μην μακρυγορώ, εγώ τα συνήθησα τόσα χρόνια. Και αυξήθηκαν και τα επίπεδα (ας μου επιτρέψετε) του "σταρχιδισμού" μου.Εδώ έρχονταν μανάδες και προσπαθούσαν να μας ρίξουν το ηθικό, επειδή τα δικά τους βλαστάρια δεν διάβαζαν. Δεν ήμασταν ιδιοφυίες. Καθόλου. Απλά δεν ανέχονταν να βλέπουν άτομα χωρίς ψυχολογικά προβλήματα/πατομπούκαλα στα μάτια/ όλη μέρα το κεφάλι στο βιβλίο, να πάνε καλύτερα από αυτούς που δεν άνοιγαν βιβλίο ούτε για να μουτζουρώσουν. Και όμως.
Μου δίδαξαν πολλά τα "τσογλανάκια" του σχολείου μου. Πλέον είμαι άτομο με ελάχιστες επαφές, αλλά όταν αποφασίσω να ανοιχτ'ω σε κάποιο άτομο, πραγματικά γίνομαι χαλί να με πατήσει.
Δεν με "έκαναν"¨παρέα εμένα και την Κατ, για τους εξής σοβαρούς λόγους :
1.Διαβάζαμε και παίρναμε καλούς βαθμούς.
2.Παίζαμε μπάσκετ και ποδόσφαιρο και ντυνόμασταν σαν φυσιολογικά παιδάκια-παιδιά της ηλικίας : φόρμα/μπλου τζην, πουλόβερ- τ/σερτ. Και έτσι ήμασταν "λεσβίες", "λέτσοι", "φλώρια".
3.Όταν απυδήσαμε δε και μέιναμε οι 3 μας, μας τσιγκλούσαν πάλι ότι τους σνομπάρουμε.
4.Είπαμε ήμαρτον και τους γράψαμε εκεί που δεν πιάνει η μελάνη.
Τώρα, αν μου άφησε κάποιο τραύμα το ότι εισέπραξα πολλή ζήλια και κακία... τι να σου πω, ακόμη δεν έχω κάποιο δείγμα. Ενδεικτικά θα σου πω, ότι στην Β' Γυμνασίου που εγώ και η Κατ είχαμε επιτύχει στον διαγωνισμό της μαθηματικής εταιρίας, κανείς δεν μας μιλούσε για 1 μήνα. Ούτε "γεια". Το ίδιο και στην πρώτη λυκείου και στην δευτέρα που πετύχαμε ξανά στον ίδιο διαγωνισμό σε κάποια στάδιά του. Επίσης, θυμάμαι χαρακτηριστικά και πικρά ένα σχόλιο στην Γ' Γυμνασίου όταν δεν πέρασε καμία μας στον διαγωνισμό , από μία κοπέλα : "Έτσι μπράβο..."
Έπειτα, από δευτέρα γυμνασίου που άρχισα να ασχολούμαι πολύ με τη μουσική που μου αρέσει, να πηγαίνω σε συναυλίες κτλ, άρχισαν να μου τη λένε ΚΑΙ για αυτό.
Άλλη κακία που θυμάμαι χαρακτηριστικά... Αρχή Γ'λυκείου και περνάω μπροστά απο μία παρέα συμμαθητών. Χαιρετάω, προσπερνάω να πάω να βρω τις φιλενάδες.. Και ακούω από έναν καινούριο συμμαθητή "Ποιά είναι αυτή; Θα μου τη γνωρίσετε;" Απάντηση ενός άλλου : "Ποιο μωρέ; Το φλώρι;"
Για να μην μακρυγορώ, εγώ τα συνήθησα τόσα χρόνια. Και αυξήθηκαν και τα επίπεδα (ας μου επιτρέψετε) του "σταρχιδισμού" μου.Εδώ έρχονταν μανάδες και προσπαθούσαν να μας ρίξουν το ηθικό, επειδή τα δικά τους βλαστάρια δεν διάβαζαν. Δεν ήμασταν ιδιοφυίες. Καθόλου. Απλά δεν ανέχονταν να βλέπουν άτομα χωρίς ψυχολογικά προβλήματα/πατομπούκαλα στα μάτια/ όλη μέρα το κεφάλι στο βιβλίο, να πάνε καλύτερα από αυτούς που δεν άνοιγαν βιβλίο ούτε για να μουτζουρώσουν. Και όμως.
Μου δίδαξαν πολλά τα "τσογλανάκια" του σχολείου μου. Πλέον είμαι άτομο με ελάχιστες επαφές, αλλά όταν αποφασίσω να ανοιχτ'ω σε κάποιο άτομο, πραγματικά γίνομαι χαλί να με πατήσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.