kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
14-10-08
16:06
Εγώ ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί
Τελικά είναι πλάνη η ισότητα αλλά αυτό που ζητάμε όλοι είναι η ισονομία, ναι;
Αυτό το είπα και εγώ, ότι καταλαβαίνω μέχρι μια μικρή ηλικία (εγώ είχα βάλει τα 3 έτη) να έχει προτεραιότητα η μητέρα για βιολογικούς λόγους κυρίως. Αλλά έπειτα από αυτήν την ηλικία, οποιαδήποτε προτεραιότητα την θεωρώ άδικη.
Ελπίζω να φαίνεται πως όλο αυτό το έγραψα για να σου απαντήσω στο διάλογο που είχατε με την Pall ως μια λίγο πιο αναλυτική προσέγγιση των γραπτών της.
Για μένα το συγκεκριμένο θέμα δεν θα έπρεπε καν να ενταχθεί στο ποστ περί ισότητας.
Είναι εντελώς άκυρο να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την ισοτητα των δυο φύλων μέσα απο τους γονεικούς ρόλους.Ούτε η μάνα μπορεί να υποκαταστήσει τον πατέρα ούτε το ανάποδο και σαφώς δεν συγκρίνονται, είναι σαν να λεμε πως αν χάσω το δεξί μου πόδι δεν θα με πειράξει γιατί έχω το αριστερό(τι γράφω...).
Νομίζω πως δεν κατάλαβες πως με τα παραδείγματα της ενήλικης ζωής προσπαθώ να σου δείξω πως η σύνδεση μας με την μητέρα μας συνοδεύει υποσυνείδητα εφ'όρου ζωής κι όχι μόνο μέχρι τα 5 μας ή τα 2 μας ή τα 10 μας για αυτό έχει "προτεραιότητα" ως κηδεμόνας.
@kleftra
Σε αυτά που λές έχεις δίκιο και για ακριβώς τον ίδιο λόγο μια κακή μητέρα μπορεί να κάνει πολύ πιο κακό στο παιδί. Δεν είμαι αρμόδια, θα'θελα την γνώμη λοιπόν κάποιου ειδικού. V-key... είσαι εδώ? Κάποιος άλλος? Τι είναι σημαντικότερο η ύπαρξη της μητέρας ή η συμπεριφορά της αν χρειαστεί να διαλέξει κανείς?
Σαφώς.Ξαναγράφω πως με το παραπάνω δεν υποστηρίζω την μη κοινή επιμέλεια, απλα γράφτηκε για να απαντήσει σε μια απορία του fandago.
Όσο και αν ο νόμος στρέφεται υπέρ της μητέρας αν αποδειχθεί πως το θέτει σε κίνδυνο τότε η επιμέλεια αφαιρείται, αυτό το γνωρίζουμε όλοι, απλώς το θεωρώ λογικό σε κανονικές συνθήκες να έχει η μητέρα "προβάδισμα".
Να ξαναγράψω πως είμαι υπερ της κοινής επιμέλειας ή θα γίνω κουραστική.
Υ.Γ.Με φόβο πως πλατιάζω επικίνδυνα επανέρχομαι στην δήλωση του fandago πως έχει μπερδευτεί περί ισότητας.
Και συ έχεις μπερδευτεί και τα πράγματα έχουν διαστρεβλωθεί.
Η ισότητα ή μάλλον ο φεμινισμός όταν ξεκίνησε ως κίνημα δεν είχε σκοπό να καταργήσει τους άντρες αλλά να προασπιστεί τα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία,την παιδεία, την πολιτική ζωή κλπ.
Κάπου χάθηκε η μπάλα και κατέληξαν οι περισσότερες απο τις σημερινές φεμινίστριες να προσπαθούν να υποκαταστήσουν το αντρικό φύλο θεωρώντας το δικό τους ως ανώτερο.
Δυο χρόνια πριν τα έχω ξαναγράψει όλα αυτά εδώ κάνε μια αναζήτηση(μην τα θες κι όλα στο πιάτο)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
06-04-06
21:08
Αρχική Δημοσίευση από Leviathan:'διεκδικησει νομικα την γεννηση του παιδιου', εννοεις καταλαβαινω να την αναγκασει να το κρατησει ? (να το κυοφορησει δηλ)?
Ουτε εγω το γνωριζω, αλλα νομιζω πως οχι (ΔΕΝ θα το πετυχει). Και υπο αυτην την εννοια δεν θα υπαρξει ποτε τετοιο δεδικασμενο, αφου κανενα δικστηριο/δικαστης δεν θα παρει τετοια αποφαση. Αναφερομαι στις αναπτυγμενες δυτικες χωρες, οπου επιτρεπεται η αμβλωση. Γιατι αυτο ειναι στην ουσια το θεμα. Σε χωρες που νομικα (για θρησκευτικους λογους συνηθως) απαγορευονται οι αμβλωσεις, φυσικα εννοειται οτι οι γυναικες αναγκαζονται απο το νομο να κυοφορησουν το παιδι και ας μην θελουν (και αν ειναι, το ριχνουν παρανομως...). Επισης σε χωρες που επιτρεπονται οι αμβλωσεις μονο για ιατρικους λογους (το παιδι θα πασχει απο σοβαρη ασθενεια ή κινδυνευει η ζωη της μητερας κατα την εγκυμοσυνη), παλι οι γυναικες αναγκαζονται να κυοφορησουν το παιδι και ας μην το θελουν. (το εμβρυο δηλ εχει νομικα δικαιωματα εκει). Στις περιπτωσεις των δυτικων κοινωνιων ομως, δεν ισχυει αυτο, και οι αμβλωσεις επιτρεπονται γενικα (μονο χρονικο περιθωριο τιθεται). Αρα, κανονικα και με το νομο, η γυναικα οτι θελει κανει. (Και ορθως!) (Ο νομος περι αμβλωσεων δηλ, εχει ηδη λυσει το ερωτημα του τι δικαιωματα εχει το εμβρυο και ο πατερας. Δεν εχουν. Αρα δεν μπορει ενα δικαστηριο να αποφασισει κοντρα στην υφισταμενη νομοθεσια. Τα δεδικασμενα, αφορουν υποθεσεις που ο νομος δεν ειναι απολυτως ξεκαθαρος και αφηνει περιθωρια ερμηνειων ή υπαρχει νομικο κενο, και ο δικαστης αποφασιζει για 1η φορα να το ερμηνευσει 'ετσι', η να 'καλυψει' το νομικο κενο, απαντωντας ενα ερωτημα το οποιο δεν ειχε ξανατεθει, γιατι δεν το ειχε 'σκεφτει' ο νομοθετης). Ο Π.Κ. (αρθρο 304) ειναι σαφης (σαφεστατος). Στην περιπτωση μας (δεν το θελει η μητερα το παιδι) χρειαζεται:
- η συναινεση της εγκυου (την εχουμε, αφου δεν θελει να το κρατησει το παιδι)
- να γινει η τεχνητη διακοπη της εκγυμοσυνης από γιατρό μαιευτήρα - γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα.
- Να μην έχουν συμπληρωθεί 12 εβδομάδες εγκυμοσύνης
Η γνωμη/ αποψη του 'πατερα' δεν ζητειται πουθενα...
Βασικα δηλ στις αναπτυγμενες δυτικες κοινωνιες ο νομος αναγνωριζει εμεσως πλην σαφως οτι το δικαιωμα του 'οριζω το σωμα μου, εγω αποφασιζω για το σωμα μου' (απο τα πλεον βασικα ανθρωπινα δικαιωματα!), υπερτερει του δικαιωματος στη ζωη του εμβρυου, και φυσικα υπερτερει του 'θελω/δεν θελω να γινω
πατερας', το οποιο αφορα το τι θα γινει με το σωμα καπου αλλου - της μητερας. Αρα υπο το πρισμα αυτης της λογικης κανενα δικαστηριο ποτε δεν θα υποχρεωσει μια γυναικα να κυοφορησει παρα την θεληση της, ή να κανει αμβλωση παρα την θεληση της. (Συνηθως,υπαρχει απλως απο το νομο ενα χρονικο περιθωριο για την αμβλωση) .
Η μονη εξαιρεση, δηλ δικαστικως να αποφασιστει αν θα κυοφορηθει το παιδι ή οχι, κοντρα στις επιθυμιες της μητερας, ειναι οταν το ατομο αυτο (η μητερα) ειναι 'ανικανο να αποφασισει' (πχ πασχει απο βαριας μορφης νοητικη υστερηση) ΚΑΙ συντρεχουν ιατρικοι λογοι (κινδυνευει η ζωη της απο την εγκυμοσυνη). (και αυτο δεν ξερω αν εχει συμβει στην Ελλαδα, και ουτε αν προβλεπεται σαφως, αρα μπορει να αποτελεσει δεδικασμενο). Και αρα αφου η ιδια δεν 'καταλαβαινει' τον κινδυνο, αποφασιζει το δικαστηριο για αυτην (την υποχρεωνει να κανει αμβλωση, για να μην κινδυνεψει η ζωη της). Το αναποδο ομως οχι. Και να ειναι κατα τα αλλα ανικανη να αποφασισει, η επιθυμια της να κανει αμβλωση θα γινει σεβαστη. (Η προσωπικη της επιθυμια (να κρατησει το παιδι) δεν θα γινει σεβαστη, μονο αν η ζωη της κινδυενευει και η ιδια δεν κρινεται ικανη (mentally) να συνειδητοποιησει το κινδυνο). Το δικαιωμα 'εγω αποφασιζω για το σωμα μου' ειναι πανω απο ολα, (υπερτερει δηλ ολων των αλλων). Για ολους, αντρες και γυναικες. Αλλα μιας και η εγκυμοσυνη αφορα το σωμα της γυναικας, φυσικο επακολουθο ειναι οτι στο συγκεκριμενο θεμα, η γυναικα αποφασιζει...
Ακριβώς αυτό εννοούσα πως δεν ξέρω αν αναγνωρίζονται νομικά δικαιώματα στον έμβρυο.Εφόσον όμως στο δυτικό κόσμο που μας αφορά αυτό συμβαίνει τότε δεν υπάρχει νομική διαδικασία να κινήσει.
Αυτό όμως δεν αποκλείει πως και στο μέλλον(στο αρκετά μακρινό) δεν υπάρχει περίπτωση τα πράγματα να αλλάξουν.Εξάλλου οι νόμοι διαμορφώνονται ανάλογα με τις εποχές και τις ανάγκες.Και οι νόμοι περί αμβλώσεων ή περί αναγνώρισης της πατρότητας πριν την εφαρμογή τους ουτοπικοί φαίνονταν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
06-04-06
11:55
Αρχική Δημοσίευση από epote:και επειδη κυοφορει? Να κρατησει το παιδι, να το γεννησει και να το δωσει στον μπαμπα. Οχι να το ριξει
Δεν μπορει κάποιος να υποχρεώσει μια γυναίκα να συνεχίσει μια εγκυμοσύνη.Αντιθέτως αν γεννηθεί το παιδί υπάρχουν τρόποι να υποχρεωθεί ο πατέρας να το αναγνωρίσει.Αυτά όλα καθορίζονται απο νομικό πλαίσιο.
Αν η πρώτη περίπτωση τεκμηριώνεται νομικά δεν το γνωρίζω.Πιστεύω όμως πως αν ένας άντρας διεκδικήσει νομικά την γέννηση του παιδιού του απο την μητέρα που δεν το θέλει, αν το πετύχει θα διμιουργήσει δεδικασμένο έτσι ώστε να δικαιώνονται όλες οι παρόμοιες υποθέσεις.Αυτό που δεν ξέρω είναι κατά πόσο ο νόμος αναγνωρίζει ως "πρόσωπο"(δλδ να έχει νομικά δικαιώματα) ένα έμβρυο.Αν του αναγνωρίζει νομικά δικαιώματα τότε ναι ένας πατέρας θα μπορεί να κανει το παραπάνω.
Εξάλλου κι η αναγνωριση της πατρότητας άρχισε να υφίσταται απο την στιγμή που η πρώτη γυναίκα την διεκδίκησε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
05-04-06
22:01
Αρχική Δημοσίευση από akatanomastos:Αρχικα ηθελα να ζητησω συγνωμη για τα λαθη που κανω η θα κανω στο μελλον,ειμαι καινουριοσ στο ιντερνετ.Η κακοποιηση των παιδιων δεν ειναι μονο σωματικη ειναι και ψυχολογικη.Οταν ενα παιδι μεγαλωνει με την γιαγια του η οποια δεν ειναι κ οτι καλυτερο ,οταν δεν περναει σχεδον καθολου ωρεσ με την μανα του και οταν ζει σε ενα περιβαλον με συνεχεισ καβγαδεσ(οι γονεισ χωρισαν για να μην ζει σε τετοιο περιβαλον)και αλλα πολλα που δεν νομιζω οτι ειναι απαραιτητο να πουμε ,αν δεν ειναι οικτρη ειναι τουλαχιστον ανωριμη.Νομιζω οτι καταλαβαινεισ τι γινεται οταν ενασ ανωριμοσ ανθρωποσ μεγαλωνει ενα παιδι που ειναι εξ ορισμου ανωριμο
Mισό λεπτάκι.Η "ισότητα" ως νομική έννοια δεν έχει καμμία σχεση με την ισότητα που εννοούμε στην καθομιλουμένη.Ίσοι απέναντι στον νόμο είμαστε όλοι αλλά αλλιώς αντιμετωπίζεται ο καθένας ανάλογα με τον νομικό του ρολό.
Δλδ στο οικογενειακό δίκαιο άλλη βαρύτητα έχει η μάνα και άλλη ο πατέρας ενός παιδιού ως προς την κηδεμονία.Εκεί τον αρχικό ρόλο έχει η μητερα(μιλάμε πάντα για ανήλικους στους ενήλικους κηδεμονίες κλπ δεν υφίστανται) αν εκείνη κριθεί ανίκανη να το μεγαλώσει η κηδεμονία πηγαίνει στον πατέρα,αν κι εκείνος κριθεί ανίκανος πηγαίνει στους παππούδες και παει λέγοντας.
Η συνήθης περιπτώσης είναι της κοινής κηδεμονίας στην οποία την επιμέλεια έχει η μάνα(δλδ το παιδί ζει μαζί της αλλά ο πατερας έχει τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις στην ανατροφή του).Αν η μητέρα αποδειχθεί ανίκανη τότε την επιμελεια παίρνει ο πατέρας(παλι με κοινή κηδεμονία).Περιπτώσεις που παίρνει μόνο ο ένας την κηδεμονία κι ο άλλος ασφαλιστικά μέτρα για να μην βλεπει το παιδί είναι πιο βαριές.
Εσύ προφανώς ρωτας για το πως κρίνεται μια μητέρα ανίκανη:
Πρέπει να αποδειχθεί στο δικαστήριο ότι κακοποιεί, παραμελεί(δεν προσφέρει τροφή,στέγη και μόρφωση στο παιδί) ή είναι ναρκομανής ή υπόδικη ή αλκοολική ή διαγει ανέντιμο βίο.Επίσης κι όταν της γίνει έξωση και μείνει προσωρινά άστεγη.
Περιπτώσεις όπου το παιδί μεγαλώνει με την γιαγιά του ή το περιβάλλον δεν βοηθά την πνευματική του ανάπτυξη χρειάζονται παρέμβαση κοινωνικού λειτουργού για να αποφανθεί αν μπορεί να ασκηθεί δίωξη.
Πάντως αν η παραπάνω κατάσταση είναι όπως την παρουσιάζεις τότε αν ο πατέρας πραγματικά κινείται για το συμφέρον του παιδιού κι όχι για λόγους εκδίκησης της συζύγου(γιατι αρκετοί αυτό θέλουν) μπορεί να διεκδικήσει επιμέλεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.