nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,848 μηνύματα.
19-02-24
01:52
Eγώ πάντως που ρώτησα πρόσφατα τον ενδοκρινολόγο μου, "αν αξίζει σήμερα κάποιος να σπουδάσει ιατρική" μου είπε "Μόνο αν φύγει έξω". στην Ελλάδα ούτε για αστέιο
Tότε γιατί σκοτώνονται να περάσουν Ιατρική με πανελλαδικές, κατατακτήριες κτλ;
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,848 μηνύματα.
12-02-24
15:54
Πώς ρε συ πόσο ωραία τα έγραψες είσαι πραγματικά σοφός στην ζωή και πόσο κατάλληλος για συμβουλές!!! Εγώ εχω αυτογνωσία και η ιατρική νιώθω ότι μου ταιριάζει στα χαρακτηριστικά μου και την προσωπικότητα μου, αλλά όχι η πληροφορική, κατάλαβες, γι αυτό την επιλέγω. Είναι πάρα πολύ σοβαρά αυτά που λες, το πτυχίο - επάγγελμα και να σου ταιριάζει και να έχει ζήτηση. Η αγορά εργασίας όμως αποτελείται και από ανθρώπους, ομάδες ανθρώπων συνεργατών που κάνουν το ίδιο πράγμα έχουν τον ίδιο σκοπό, οπότε δεν θα δουν με καλό μάτι αυτούς που πάλεψαν και κοπιασαν, μιας και κάποια στιγμή ένιωσαν εκτοπισμενοι, αν και άριστοι ή αρτιοτατοι θεωρητικοί επαγγελματίες; είμαστε ένας τόσο δαρβινικος κόσμος, τόσο επιλεκτικος; αυτό το λέω γιατί από πολλούς έχω ακούσει καλύτερα να δουλέψεις να έχεις εμπειρία παρά πτυχίο σε προχωρημένη ηλικία και να μην σε παίρνει κανείς στην δουλειά... Δεν συμφωνω γιατί οι ανειδικευτες δουλειες σε βάθος χρόνου είναι πολύ ψυχοφθορες και δεν σου προσφέρουν κάποια επαγγελματική εξέλιξη, τουλάχιστον άμεσα, όλοι σε βλέπουν ωφελιμιστικα και είσαι σαν το γρανάζι μιας μηχανής και τίποτα άλλο... Και οι σύμβουλοι επαγγελματικου προσανατολισμου λένε συνέχεια κάνε αυτό, κάνε εκείνο, η αγορά εργασίας είναι ρευστή, δεν μπορείς να προβλέψεις, μετά με ένα master θα προχωρήσεις, θα αυξήσεις τα skills σου, θα μπορείς να προωθήσεις τον εαυτό σου... Μέσα από αυτά που βλέπω στην Ελλάδα δεν υπάρχει και κάποια τρομερή ανάπτυξη για να μπορείς να εστιαζεις σε παρακλάδια εργασίας, και αυτές οι θέσεις που μπορεί πολλές φορές να ανοίγονται πιθανώς με ένα μεταπτυχιακό, στο οποίο πάλι σε προωθούν άλλοι για να μην χαθούν τα κονδύλια και τα κέρδη τους, είναι λίγες και για λίγους ανθρώπους.
Αυτο είναι το τίμημα του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποιησης που έχει κάνει πολλούς ανθρώπους δυστυχισμένους, αγοράζοντας και πουλώντας τον εαυτό τους μέσα σε ένα διαρκές κυνήγι προσόντων που σε κάνει πολλές φορές να χάνεις τον εαυτό σου.. Υπάρχουν δηλαδή στον καπιταλισμό Καλές θέσεις να βρεις στον οικονομικό και εργασιακό κόσμο, αλλά πολλές από αυτές είναι λίγες και εξειδικευμένες κλπ κλπ. Και σίγουρα δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ικανότητα να αναρριχηθουν τόσο εύκολα, αφού μπορεί να κρύβουν μέσα τους πολύ όμορφα ταλέντα και αξίες σαν άνθρωποι, αλλά λόγω ότι πολλές φορές ο κόσμος αυτός χρειάζεται και άλλα πράγματα εκτός από την αξία σου, τις αρχές και τον επαγγελματισμο σου για να προχωρήσεις, αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν εκτοπισμενοι και νιώθουν άχρηστοι... Επίσης, με αυτό το κυνήγι που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός,
εχει χαθεί η πραγματική αξία της εργασίας, που δεν είναι το κέρδος, ούτε η προσωπική αναγνώριση, αλλά η προσφορά από το περρισευμα που έχεις εσύ σαν άνθρωπος για το κοινό καλό.. Αν κάνεις κάτι με γνώμονα αυτό, δεν έχει σημασία πιο επάγγελμα θα κάνεις, γιατί μέσα σου έχεις βρει την απάντηση ότι αυτό που κάνεις είναι χρήσιμο και για σένα και για τους άλλους... Έχω καταλήξει ότι στην Ελλάδα το κυριότερο που μπορείς είναι να γίνεις ή εργάτης, αγρότης, τεχνίτης, έμπορος, δάσκαλος, γιατρός, δημοσιογράφος, δικηγόρος, ερευνητής, διοικητικός υπάλληλος (πχ λογιστής, τραπεζικός, εφοριακός κλπ) , αρχιτέκτονας, μηχανικόσ, πληροφορικός... Διόρθωσε με αν σκέφτομαι λάθος, αυτά βρίσκω που να έχουν συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα και εύκολα προσβάσιμα σε όλους, με την έννοια ότι δεν είναι μία εξαίρεση που προορίζεται για το 1-5% του εργασιακού πληθυσμού... Η εξειδίκευση του καπιταλισμού είναι κάτι που φέρει και καλά αλλά και ολέθρια αποτελέσματα για πολλούς άξιους ανθρώπους... Πάντως κι εγώ για παράδειγμα που την πάτησα με αυτά τα "master", μελλοντικές εξειδικευσεις κλπ έχω ήδη κουραστεί πάρα πολύ και εύχομαι να ΜΗΝ το περάσει κανείς αυτό γιατί είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ ψυχοφθορο... Να προσέξει τι αποφάσεις να παίρνει γιατι επενδύει στο μέλλον και την ποιότητα της ζωής του... Όντως μετά τα 35-40 δεν υπάρχουν ίδιες δυνάμεις και αντοχές και για αυτό σκέφτομαι πολύ πριν αποφασίσω να σπουδάσω ιατρικη πχ... Όμως κάπου πρέπει να πάω κι εγώ όπως είπα και στον άλλο χρήστη, δεν ωφελεί να λέμε γιατί να κάνεις αυτό γιατί να κάνεις εκείνο, σε καθετί που σκέφτομαι όλοι έχουν να πουν κάτι αρνητικό και ειδικά αυτοί που είναι στον δικό τους κλάδο, ενώ μιλούν θετικά για άλλους κλάδους που δεν είναι δικοί τους... Κουράστηκα ναι, αλλά τι να κάνουμε... Θα τελειώσει κι αυτό...
Θα σου απαντήσω σταδιακά τη γνώμη μου επειδή έγραψες μεγάλο κείμενο και λίγο δύσκολο στην ανάγνωση.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,848 μηνύματα.
12-02-24
01:50
Το θέμα βέβαια δεν είναι ότι αν οι γνωστοί όλων σας βγάζουν 1400 ευρώ από τα 22 τους χρόνια, αλλά κατά πόσον ο καθένας, ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά μιας επιστήμης-επαγγέλματος. Παίζει ρόλο η προσωπικότητα, ο τρόπος σκέψης, η επικοινωνία, τα βιώματα, η αφομοίωση και γενικά η καλή ανταπόκριση σε αυτό το νέο αντικείμενο σπουδών. Αναφέρομαι και στην Πληροφορική, που έχει πολλές ιδιαιτερότητες ως επιστήμη-σύνολο εξελισσόμενων δεξιοτήτων.
Είναι κάποια θέματα που συνήθως παραβλέπονται πάνω στην απελπισία, στην μαυρίλα της ανεργίας ή γενικά και στον τρόπο που παρουσιάζονται οι γνώμες τρίτων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να παίρνονται και λάθος αποφάσεις εν θερμώ. Το γεγονός ότι μια επιστήμη μπορεί να έχει ζήτηση τώρα, δεν λέει κάτι. Για παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι η σχολή Αστυφυλάκων έχει καλή αποκατάσταση, για κανένα λόγο δεν θα μπορούσα να γίνω Αστυφύλακας. Δεν έχω τις σωματικές και άλλου τύπου ικανότητες για αυτό το επάγγελμα. Δεν μου αρέσει η πραγματικότητα ενός Αστυφύλακα. Στη ζωή έχουμε και το δικαίωμα, να μας αρέσουν πράγματα ή να μην μας αρέσουν πράγματα άσχετα τη ζήτηση ή τα λεφτά που κοπανάτε κάποιοι εδώ μέσα. Μπράβο σε όσους το επιλέγουν, αλλά έχω καλή αυτογνωσία. Ξέρω που φτάνουν τα πόδια μου. Συνεπώς πρέπει να υπάρχει και μια αυτογνωσία, τι μπορεί να κάνει ο καθένας και όχι τι προτείνεται ως έμμεση κατεύθυνση από τον οποιονδήποτε επειδή το κάνει εκείνος.
Εφόσον δεν γνωρίζω την θεματοθέτρια προσωπικά, τον χαρακτήρα της, τα ελαττώματά της, τις δεξιότητες που μπορεί να έχει ή να μην έχει, να έχει κάποιο πιθανό κρυμμένο ταλέντο, για ποιο λόγο θα πρέπει της φουσκώσω τα μυαλά για την "αποκατάσταση" των συγκεκριμένων επιστημών; Και αν μπορεί να πάει να σπουδάσει Ιατρική και δεν της βγει ως επάγγελμα, τι θα πούμε μετά; Η πίστωση χρόνου σπουδών δεν είναι μόνο τα 7 χρόνια αλλά και γενικά μέχρι να βρει ένα κανονικό επάγγελμα σαν γιατρός αλλά και να παραμείνει σε αυτό, δεδομένου ότι έχει συνέχεια ηρεμία, επιτυχίες και όχι πιθανά οικογενειακά ή άλλα προσωπικά προβλήματα. Πρέπει όλα να τα βάζουμε στο τραπέζι, πριν πάρουμε την μεγάλη απόφαση γιατί έχουμε την χρονική αξία του χρήματος, της επένδυσης (time value of money). Θα αποδώσει ανάλογα ή πολύ περισσότερο αυτό που επενδύουμε σε χρόνο, χρήματα, κόπο; Στα 45 έτη ή στα 50 έτη κάποιος δεν έχει τις αντοχές των 25 ετών, όσο υγιής και να είναι. Γιατί υπάρχει η εσωτερική πίεση ότι ο χρόνος της ζωής, και ειδικά της επαγγελματικής ζωής μετράει αντίστροφα. Ένα λάθος μπορεί να φέρει εκτροχιασμό από την αγορά άλλα 5-7 χρόνια με αποτέλεσμα, από όσο ξέρω οι άνθρωποι μετά τα 50 δεν βρίσκουν εύκολα δουλειά.
Ο chaos έχει ένα δίκιο σχετικά με τις ηλικίες επαγγελματικής αποκατάστασης γιατί παίζει και το θέμα των ψυχοσωματικών αντοχών. Η αγορά εργασίας εξετάζει και την ηλικία ένταξης στην αγορά εργασίας. Όσο και να παρουσιάζετε τον focko και άλλους ως παραδείγματα ότι ακόμη και στα 40-50 έτη ηλικίας μπορείς να κάνεις αλλαγή καριέρας, συγγνώμη αλλά δεν είναι για όλους. Μιλάω χωρίς εμπάθεια. Υπάρχουν διαφορετικές αντοχές και διαφορετικές ζωές για τον καθένα. Αν μπορείτε να το κάνετε εσείς, ή όσοι το κάνετε, μπράβο σας αλλά δεν είναι η λύση αυτή επειδή το κάνετε εσείς. Επειδή μας διαβάζουν και ανήλικοι μαθητές, ενδεχόμενα να νομίζουν ότι δεν είναι τίποτα 2-3 πτυχία Πανεπιστημίου, όποιος θέλει, πάει και παίρνει από ένα. Το γεγονός να μην είναι ο κοινωνικός κανόνας η επιλογή δεύτερου ή πέμπτου πτυχίου ως "διόρθωση" των αρχικών σπουδών σαφώς και έχει κάποιες αιτίες, ειδάλλως όλοι οι άνθρωποι για να βρουν μια δουλειά θα σπούδαζαν μια ζωή αλλάζοντας πτυχία Πανεπιστημίων μέχρι να βρουν δουλειά. Δεν πάει έτσι. Στον δυτικό κόσμο, έχουν θέμα με την προϋπηρεσία, την πραγματική εμπειρία στην δουλειά και πόσο μάλλον αν δουν κάποιον που σπουδάζει συνέχεια απλά πετάνε το βιογραφικό στα σκουπίδια.
Είναι κάποια θέματα που συνήθως παραβλέπονται πάνω στην απελπισία, στην μαυρίλα της ανεργίας ή γενικά και στον τρόπο που παρουσιάζονται οι γνώμες τρίτων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να παίρνονται και λάθος αποφάσεις εν θερμώ. Το γεγονός ότι μια επιστήμη μπορεί να έχει ζήτηση τώρα, δεν λέει κάτι. Για παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι η σχολή Αστυφυλάκων έχει καλή αποκατάσταση, για κανένα λόγο δεν θα μπορούσα να γίνω Αστυφύλακας. Δεν έχω τις σωματικές και άλλου τύπου ικανότητες για αυτό το επάγγελμα. Δεν μου αρέσει η πραγματικότητα ενός Αστυφύλακα. Στη ζωή έχουμε και το δικαίωμα, να μας αρέσουν πράγματα ή να μην μας αρέσουν πράγματα άσχετα τη ζήτηση ή τα λεφτά που κοπανάτε κάποιοι εδώ μέσα. Μπράβο σε όσους το επιλέγουν, αλλά έχω καλή αυτογνωσία. Ξέρω που φτάνουν τα πόδια μου. Συνεπώς πρέπει να υπάρχει και μια αυτογνωσία, τι μπορεί να κάνει ο καθένας και όχι τι προτείνεται ως έμμεση κατεύθυνση από τον οποιονδήποτε επειδή το κάνει εκείνος.
Εφόσον δεν γνωρίζω την θεματοθέτρια προσωπικά, τον χαρακτήρα της, τα ελαττώματά της, τις δεξιότητες που μπορεί να έχει ή να μην έχει, να έχει κάποιο πιθανό κρυμμένο ταλέντο, για ποιο λόγο θα πρέπει της φουσκώσω τα μυαλά για την "αποκατάσταση" των συγκεκριμένων επιστημών; Και αν μπορεί να πάει να σπουδάσει Ιατρική και δεν της βγει ως επάγγελμα, τι θα πούμε μετά; Η πίστωση χρόνου σπουδών δεν είναι μόνο τα 7 χρόνια αλλά και γενικά μέχρι να βρει ένα κανονικό επάγγελμα σαν γιατρός αλλά και να παραμείνει σε αυτό, δεδομένου ότι έχει συνέχεια ηρεμία, επιτυχίες και όχι πιθανά οικογενειακά ή άλλα προσωπικά προβλήματα. Πρέπει όλα να τα βάζουμε στο τραπέζι, πριν πάρουμε την μεγάλη απόφαση γιατί έχουμε την χρονική αξία του χρήματος, της επένδυσης (time value of money). Θα αποδώσει ανάλογα ή πολύ περισσότερο αυτό που επενδύουμε σε χρόνο, χρήματα, κόπο; Στα 45 έτη ή στα 50 έτη κάποιος δεν έχει τις αντοχές των 25 ετών, όσο υγιής και να είναι. Γιατί υπάρχει η εσωτερική πίεση ότι ο χρόνος της ζωής, και ειδικά της επαγγελματικής ζωής μετράει αντίστροφα. Ένα λάθος μπορεί να φέρει εκτροχιασμό από την αγορά άλλα 5-7 χρόνια με αποτέλεσμα, από όσο ξέρω οι άνθρωποι μετά τα 50 δεν βρίσκουν εύκολα δουλειά.
Ο chaos έχει ένα δίκιο σχετικά με τις ηλικίες επαγγελματικής αποκατάστασης γιατί παίζει και το θέμα των ψυχοσωματικών αντοχών. Η αγορά εργασίας εξετάζει και την ηλικία ένταξης στην αγορά εργασίας. Όσο και να παρουσιάζετε τον focko και άλλους ως παραδείγματα ότι ακόμη και στα 40-50 έτη ηλικίας μπορείς να κάνεις αλλαγή καριέρας, συγγνώμη αλλά δεν είναι για όλους. Μιλάω χωρίς εμπάθεια. Υπάρχουν διαφορετικές αντοχές και διαφορετικές ζωές για τον καθένα. Αν μπορείτε να το κάνετε εσείς, ή όσοι το κάνετε, μπράβο σας αλλά δεν είναι η λύση αυτή επειδή το κάνετε εσείς. Επειδή μας διαβάζουν και ανήλικοι μαθητές, ενδεχόμενα να νομίζουν ότι δεν είναι τίποτα 2-3 πτυχία Πανεπιστημίου, όποιος θέλει, πάει και παίρνει από ένα. Το γεγονός να μην είναι ο κοινωνικός κανόνας η επιλογή δεύτερου ή πέμπτου πτυχίου ως "διόρθωση" των αρχικών σπουδών σαφώς και έχει κάποιες αιτίες, ειδάλλως όλοι οι άνθρωποι για να βρουν μια δουλειά θα σπούδαζαν μια ζωή αλλάζοντας πτυχία Πανεπιστημίων μέχρι να βρουν δουλειά. Δεν πάει έτσι. Στον δυτικό κόσμο, έχουν θέμα με την προϋπηρεσία, την πραγματική εμπειρία στην δουλειά και πόσο μάλλον αν δουν κάποιον που σπουδάζει συνέχεια απλά πετάνε το βιογραφικό στα σκουπίδια.