Άλλα μηνύματα του μέλους ogigidi σε αυτό το thread

Και τωρα θα σκέφτεστε: μα πόσοι άλλοι κλαψιάρηδες που δεν έγραψαν όσο ήθελαν στις πανελληνιες υπάρχουν τελος πάντων?

Υπάρχει ομως μια μικρή πιθανότητα η ιστορία μου να έχει κάποιο ενδιαφέρον και να αξίζει τη προσοχή σας αλλά καλύτερα δείτε το σαν έκκληση για βοήθεια.

Απο μικρός που ημουν μου άρεσε να μαθαίνω. Προτιμούσα πάντα τις πνευματικες δραστηριοτητες απο τις αθλητικες. Ο μπαμπας μου εχει σπουδασει μουσικη αλλα αναγκάστηκε για οικονομικούς λόγους να αλλάξει τη σύντομη επαγγελματική του καριέρα ως μουσικός.Το γεγονός αυτό εχει πληγώσει πολυ τον πατέρα μου και εμενα κιόλας αφου ,επειδή παίζω μουσική, μπορώ να βιωσω το μέγεθος της δουλειάς και της επένδυσης τα οποια πηγαν, κατα ενα τρόπο, χαμενα.

Μην τα πολυλογω, στα 14 ηρθα σε επαφη με μερικά ιατρικα βιβλία και εκεί το ένιωσα πραγματικα οτι αυτό το αντικείμενο εχει κατι μαγικό και μοναδικό και ηθελα να ασχοληθω και εγω με αυτό (νιωθω κάπως περήφανος που δεν επηρεάστηκα απο τη βλαμμενη ηρωοποίηση των γιατρών απο τις γνωστες σειρες). Ειχα δηλαδή αληθινή έλξη προς την ιατρική και οτι σχετίζεται με θεματα υγείας, πρόληψης, φαρμακα, νοσοκομεια τα πάντα.

Και κάπως ετσι αρχίζει ο τεράστιος Γολγοθάς. Όταν ηρθε η πρώτη λυκείου προσπαθησα να διαβασω πολύ για να εχω γερές βάσεις για μια υψηλη βαθμολογία στις πανελληνιες στο σύντομο μέλλον. Όμως τα πρόβληματα ήταν πολλά όπως οι κακοί καθηγητές, η μεγάλη διάσπαση προσοχής μου και η ανοργανωσια μου που με αναγκαζαν να κάθομαι όλη μέρα κυριολεκτικά πανω απο τα βιβλία χωρις ιδιαίτερη πρόοδο. Στη δευτέρα λυκείου παρολο που πηγα σε μεγαλο φροντιστηριο παλι δεν ενιωσα οτι βοήθηθηκα. Θυμαμαι ειχαμε στο σχολείο εναν βιολόγο που η ιστορία του με είχε τρομοκρατήσει αρκετά. Αυτος εδωσε δυο φορές για ιατρική δεν πέρασε και μετα θυμωσε με την αποτυχία του και τα παρατησε αλλα εδωσε κατατακτήριες μετα το πτυχίο και βγηκε 5ος στη σειρα της βαθμολογίας ενω περνάνε μονο 4 άτομα!! Θυμάμαι πόσο πολύ αυτή η ιστορια με έκανε να μην θελω με τίποτα να γινω σαν αυτον τον βιολόγο μου.

Ετσι λοιπόν δινω το 2021 πρώτη φορα και γραφω 15.820 και περασα στο μηχανικων βιοϊατρικής. Χωρις δεύτερη σκεψη λεω οκαυ δινουμε ξανα. Αλλα στην αρχή του Σεπτεμβρίου με επηρέασε ο ξάδερφος μου που και αυτος τότε περασε και λεω εε σιγά και αυτη η σχολή που περασα ωραια ειναι θα παω εκεί. Τωρα που το βλέπω απο κάποια απόσταση η επιπολαιη αυτή επιλογή μου σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό μου ειναι αποτέλεσμα μη διαγνωσμενου δεπυ αλλα δεν ξερω. Εν τελει πηγα στη σχολή με έντονο ενθουσιασμό αλλα σιγα σιγά ένιωθα ότι ιατρική θελω περισσότερο οπότε μετα απο αρκετη σκέψη, στεναχώρια και προβληματισμο αποφασισα να δωσω παλι. Άλλωστε στη πόλη μου ήταν η σχολή οποτε ολα καλα.

Στη δεύτερη φορά όμως ζήλευα τους φιλους μου που ο καθενας στη σχολη του μαθαινε καινούρια πραγματα και εγω εκανα τα ιδια και τα ιδια οπότε ολη την ωρα χαζευα προγραμματα σπουδων απο ενα σωρο σχολες, τα βιβλια που δινει το καθε τμήμα απο τον ευδοξο κτλ κτλ
Κανονικο νερντουλιασμα δηλαδή για σχολές κτλ ετσι εμαθα και το ischool.
Στα πλαισια αυτης της αναζητησης ανακάλυψα το πόσο συναρπαστική μου φαινοταν η Κτηνιατρικη επειδή αφορούσε ιατρικη και βιολογικα προβλήματα σε ζώντες οργανισμούς. Ηταν και 700περιπου μορια πιο κατω απο ιατρική και ειχα ενθουσιαστει υπερβολικα. Εβλεπα τη Κτηνιατρικη μπροστά μου οπου πηγαινα σαν ερωτευμένος. Οταν πηγα να δωσω το 2022 τη δεύτερη φορα πανελληνιες μπορει και να ηθελα κτηνιατρικη πιο πολυ απο ιατρική τόσο πολυ μου άρεσε.

Όμως δυστυχώς γραφω 16.750 και η κτηνιατρική ήταν στα 17.350

Οπότε λεω θα δωσω πάλι και αυτή τη φορά θα βάλω υψηλό στόχο. Και πραγματικα πορωθηκα με την ιδεα του να διαβασω πολύ να πιασω ιατρική Αθήνας ωστε στη χειρότερη να πιασω καποια ιατρική και σιγουρα κάποια κτηνιατρική.

Και αρχιζω το διαβασμα της τρίτης φοράς με ξανα το κόλλημα να περασω ιατρική. Και ο ηλίθιος παω και προσπαθω να λυσω ολες τις ασκήσεις του Σαλτερη και ολες τις ασκήσεις του Μαθιουδάκη που πρακτικά αυτο ειναι αδύνατον. Και εκει ειχα μερικες περιπέτειες με κακους καθηγητες με αποτέλεσμα να τρέχω και να μη προλαβαινω. Ειχα τοσο πολύ απελπιστει που την νύχτα που εγινε το δυστυχήμα στα Τέμπη θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως τουλάχιστον ειμαι αρτιμελής και εχω την υγεία μου παρα το άγχος και τη πίεση (ειρωνικό της επόμενης μέρας),τετοια ήταν όμως η συναισθηματικη μου κατάσταση.

Δινω τριτη φορα το 2023 και δεν θυμομουν καλα κατι δυσκολο που επεσε σε ενα κεφαλαιο Βιολογία με αποτέλεσμα να τα παω χάλια εκεί και έπρεπε με βαρια καρδια να δώσω και τα αλλα δυο μαθήματα αφου ηξερα οτι δεν πιάνω ούτε κτηνιατρικη με τον χαλια βαθμό μου Βιολογια. (Ουτε Φυσική ειχα παει καλα)

Η λύπη ήταν ασύλληπτη που ουτε καν ειδα τους βαθμούς μου οταν βγήκαν. Ημουν σιγουρος οτι θα παω στη παλια σχολή που ήμουν ηδη γραμμένος. Ειχα κουραστει,φοβηθει και τραυματιστεί ψυχικά απο αυτη την αποτυχία. Τοσα χρόνια διάβασμα για το τίποτα.

Και τυχαία βλέπω τους βαθμούς μου και βλέπω οτι ενα 18,7 έκθεση με εχει φερει στο 17.400 το οποιο ειναι 50 μορια πανω απο τη βάση της Κτηνιατρικης της προηγούμενης χρονιάς. Πίστεψα οτι εχω μια μικρή πιθανότητα να σωσω ολα αυτα τα χρόνια δουλειάς και ασύλληπτα βασανιστικου και μη παραγωγικού διαβασματος. 20 αγχωτικες μερες μετά μαθαίνω οτι περασα 4ος απο το τελος στη Κτηνιατρικη της Καρδίτσας.

Η χαρα ηταν τεράστια και ο ενθουσιασμός απερίγραπτος και ανυπομονουσα να αρχισουμε τη σχολή.

Ωστόσο οσο διαβαζα για το επαγγελμα του κτηνιάτρου και μαθαινα γενικα καπως σαν να απογοητευομουν με το επαγγελματικο μετά χωρίς να καταλαβαινω το γιατι. Σκεφτομουν ποιος θα δωσει λεφτα για τα ζωα του??

Πρεπει να πω εδω πως εγω συμπαθώ πολυ τα ζωα αλλα δεν εχω κάποιο ιδιαιτερο συναισθηματικο δεσιμο μαζι τους μιας και ποτε δεν ειχα κατοικίδιο ή ιδιαίτερη επαφή με ζώα στη ζωη μου. Μου αρεσε το ιατροβιολογικο της σχολής και οχι τόσο το "αγαπω τα ζωα πιο πολυ απο τη ζωή μου"

Παρα τις αμφιβολίες μου για τη σχολή σκεφτόμουν οτι οταν παω εκει οι καθηγητές θα μας ηρεμήσουν και θα μας διωξουν τις ανησυχίες μας.

Εε και παω στη σχολή και οι καθηγητες ήταν απογοητευτικοι κατα τη γνώμη μου. Μας έλεγαν πραγματα τύπου "η ιατρική των ζώων είναι ιατρική μεχρι εκει που μας πληρώνουν" ή "για τον άνθρωπο κάνουμε τα πάντα για να τον σωσουμε ενω για το ζωο όχι" και γενικότερα ηταν μιζεροι και απογοητευτικοι. Μεχρι που έρχεται ενας καθηγητής μια μερα και ειχε έτσι χιουμορ ωραιο στυλ κτλ και εγω ενθουσιαστηκα στην αρχη λεω να αυτος ο καθηγητής μάλιστα! Και τελικα αυτος ηταν Ο ΠΙΟ ματαιόδοξος απο όλους. Και μας ελεγε απίστευτα απογοητευτικά πράγματα απο τη δική του πορεια. Αυτος ειχε δωσει 3 φορές κιολας για ιατρική και δεν περασε οπως ειχε συμβει σε εμενα περίπου και μετα απο εναν καταιγισμό αρνητικότητας μας είπε: αν πιστεύετε οτι μπορείτε να γραψετε για ιατρική να το κάνετε μην μείνετε με την απορία. Εε για εμενα αυτο ήταν το αποκορύφωμα.

Αυτο έγινε τον Νοεμβριο του 2023 περίπου. Απο τοτε σιγα σιγα αρχιζα να σκεφτομαι ματαιοδοξα εντελώς. Και τωρα τι κανω εδω? Οι γονείς μου μου πληρωνουν σπιτι. Τι νοημα εχουν ολες αυτες οι γνωσεις?. Κανεις δεν θα δωσει λεφτα για να θεραπευτεί το ζωο του. Που θα βρω εγω κτηνοτροφικες μοναδες να δουλεψω?. Γενικα τετοιες σκεψεις ψηλοαβασιμες και παρανοϊκές. Αρχιζα να εχω δύσπνοια, πόνους στο στήθος, τάση για πανικό, εκανα απουσιες και εν τελει εμεινα στα εργαστήρια, αλλαζα γνώμη καθε 2 ωρες για το δινω πάλι- μενω σχολη. Γενικά μια κατάσταση απελπιστική απίστευτα. Ένιωθα απροστάτευτος, οτι δολοφονω τον εαυτό μου, οτι τον αφήνω να ξεπέσει έτσι. Δεν καταλαβαινα γιατι μου συνέβαινε. Δεν καταλαβαινα αν φταινε αλλοι παράγοντες για το πρόβλημα μου. Δεν ηξερα τίποτα απολύτως. Το συζητησα με τους γονείς μου και επέστρεψα για λιγο στο πατρικό μου οπου με περίμεναν νέοι προβληματα.

Τώρα όλοι θα νομίζουν ότι ειμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει, θα νομίζουν όλοι οτι ειμαι ο άνθρωπος που τοσο πολυ φοβόμουν να γινω. Δηλαδή, οχι ο άνθρωπος που απέτυχε (αυτο σε ολους συμβαινει και σιγα το πράγμα) αλλα αυτος που ζει με το πωθημενο. Αυτο το πωθημενο νομίζω φοβάμαι. Το να ζεις σαν να εχεις ενα τεράστιο στίγμα σαν εναν καρκίνο που δεν σου αφήνει να χαρεις τη ζωη σου.

Δεν ξερω τι ακριβώς μου φταιει. Ιδανικα θα ηθελα να εκτεθω σε μέρη με ζώα για να νιωσω την αξια τους και να θελω να μαθω για αυτα και την ιατρική τους. Ίσως έτσι το ξεπεράσω αυτό που περναω τωρα και καταφέρω να απολαυσω τη ζωη μου ωριμαζοντας στο τρόπο που σκέφτομαι. Ίσως παλι αυτο να ειναι το ολοκαθαρο σημαδι οτι θελω να γινω γιατρός και αυτο αγαπάω και ολο αυτο με την Κτηνιατρική ειναι απλά μια χαζολυση για να γλιτωσω απο τις πανελλήνιες.
Μόνο αν μάθεις τον εαυτό σου και τη ζωή μπορείς να πάρεις σωστες αποφασεις αλλα αυτο απαιτεί χρόνια ζωης ολόκληρα. Χρόνος που ίσως δεν αρκεί για να με αποτρέψει απο το να γίνω εκεινος ο καθηγητής μου ή ο μπαμπας μου καταδικάζοντας με σε μια ζωή γεμάτη απωθημενα.

Ευχαριστω πολύ όσοι αφιέρωσαν τον χρόνο τους για τις δικές μου σκέψεις. Οποιαδήποτε άποψη απο οποιονδήποτε ειναι σε αυτή τη φάση πολύτιμη ακόμα και μετα απο χρόνια απο αυτο το μηνυμα μη διστασετε να πειτε τη γνωμη σας. Και ακομα και να μην απαντησετε μόνο λιγο στο μυαλό σας να σας μείνει η περιπέτεια μου, για εμενα θα ειναι απειρα σπουδαίο και χρησιμο )