Kostas_Athens
Νεοφερμένος
Ο Kostas_Athens αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και Διδακτορικός. Έχει γράψει 99 μηνύματα.
19-07-23
01:07
Απο ότι καταλαβαίνω εγώ η πληροφορική αρσενικοποιείται σε μεγάλο βαθμό, ενώ αντίθετα οι τέχνες και η ιατρική κρατάνε γερά μεγαλό βαθμό θηλυκότητας.Πριν παρατήσεις την πληροφορική (μιας και εκεί πάει το πράγμα), θα ήθελες να γράψεις σε μια λίστα ποια είναι αυτά τα οποία δεν σε γεμίζουν στην πληροφορική; Π.χ., δε με ενθουσιάζουν τα μαθήματα, ή δε μου αρέσει το γεγονός ότι είναι μοναχικό επάγγελμα (εδώ συμπονώ).
Πας να κάνεις μια κίνηση που είτε θα τη θυμάσαι και θα χαίρεσαι σε μερικά χρόνια, είτε θα τη μετανιώσεις πίκρα.
Αν νιώθεις άνετα εννοείται.
Kostas_Athens
Νεοφερμένος
Ο Kostas_Athens αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και Διδακτορικός. Έχει γράψει 99 μηνύματα.
18-07-23
22:30
Τα έχεις παραμπερδέψει στο μυαλό σου και γενικά δείχνεις ότι έχεις μια ανώριμη σκέψη. Όσο σκέφτομαι ότι ίσως υπήρχε ένα παιδί στην ηλικία σου που ήθελε Πληροφορική ΠΑΠΕΙ αλλά δεν την έπιασε για λίγα μόρια και εσύ μετά από 5 χρόνια κάνεις τέτοια ποστς, με πιάνει αγανάκτηση και απογοήτευση για το πως λειτουργεί το σύστημα...Δεν νομίζω ότι καταλάβατε το δίλημμα, μάλλον δεν το έγραψα σωστά και σας μπέρδεμα. Θα ξαναπροσπαθήσω.
Εγώ ή επαγγελματίας «αρτίστας» θέλω να γίνω ή νευρολόγος/παιδίατρος. Από πάντα.
Αν μπορούσα θα τα έκανα και τα δύο, γιατί οποίο από τα δύο και αν επιλέξω το άλλο θα μου μείνει απωθημένο.
Προφανώς, πρέπει να επιλέξω ένα από τα δύο. Δεν μπορώ να τα κάνω και τα δύο.
Επειδή όταν έδωσα Πανελλήνιες πέρασα Πληροφορική στο ΠΑΠΕΙ, και ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη ώστε να ξαναδώσω,όλοι μου είπαν πήγαινε, τελείωνε την να έχεις ένα χαρτί και ασχολήσου παράλληλα ή μετά με την Τέχνη, απλά για να έχεις ένα πτυχίο. Με έπεισαν και το έκανα. Αλλά σταδιακά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν τα πράγματα έτσι όπως έλεγαν, και πως ίσως παγιδευτώ τελικά να κάνω μια δουλειά που δεν μου αρέσει καθόλου και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που θέλω να κάνω: τέχνη ή ιατρική.
Εγώ δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με την Πληροφορική, ένα πτυχίο απλά έλεγα θα πάρω σαν σωσίβιο να στο πω έτσι, απλά επειδή έτυχε και πέρασα για να μην πάει χαμένο και σαν εναλλακτική αν όλα στραβώσουν στο μέλλον. Αντί δηλαδή να δουλεύω γκαρσόνι, να δουλεύω στην πιο entry θέση που μπορείς να φανταστείς. Ή αν στα 30 έλεγα τέρμα, δεν είναι αυτό όνειρο της ζωής μου, να μην έμενα στον δρόμο. Τα επαγγέλματα της Τέχνης δεν έχουν καλή επαγγελματική αποκατάσταση.
Τώρα που μεγαλώνω, οι εμπειρίες δείχνουν ότι εκ τών πραγμάτων ίσως δεν καταφέρω ποτέ να γίνω «επαγγελματίας αρτίστας», γιατί ο χώρος αυτός πέρα από ταλέντο που δεν ξέρω αν έχω, λειτουργεί με άλλους μη αξιοκρατικούς τρόπους.
Άρα, σκέφτομαι αφού έχω απογοητευτεί και δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα η βλέψη μου για Τέχνες, τότε το πιο λογικό είναι να παρατήσω την Πληροφορική στο ΠΑΠΕΙ( που δεν μου αρέσει καθόλου, είναι άσχετο με τα ενδιαφέροντα μου και την είχα απλά σαν καβάντζα) και να δώσω για Ιατρική, για να ικανοποιήσω τουλάχιστον το δεύτερο όνειρο που είχα στην ζωή μου, αν δεν υπήρχαν οι Τέχνες, και να γίνω νευρολόγος/παιδίατρος.
Αυτό φυσικά θα σημαίνει ότι δεν θα γίνω ποτέ επαγγελματίας αρτίστας, αλλά τουλάχιστον θα κάνω κάτι που αγαπάω.
Αυτό είναι το δίλημμα τώρα. Συνεχίζω Τέχνες ( και Πληροφορική ΠΑΠΕΙ) που μάλλον θα αποτύχω και θα καταλήξω να σαπίζω σε τομέα της Πληροφορικής που δεν μου αρέσει ή τα παρατάω για να πάω Ιατρική που σημαίνει ότι δεν θα γίνω ποτέ καλλιτέχνης αλλά τουλάχιστον θα πραγματοποιήσω το Β' όνειρο μου στην ζωή;
Τα ταξίδια τώρα που ανέφερα, δεν συσχετίζονται άμεσα. Το βγάζω από την συζήτηση για να μην μπερδεύουμε.
Το θέμα δηλαδή είναι παλεύω για την Επιλογή Α, που κατά πάσα πιθανότητα θα αποτύχω και θα είμαι τελικά δυστυχισμένη. Ή ακολουθώ την επιλογή Β, που είναι πιο safe, 1 με την έννοια+1=2 ( δεν θα περάσω πχ υποκειμενική οντισιόν, δεν θα πρέπει να κάτσω στον σκηνοθέτη, δεν παίζει ρόλο αν μοιάζω στην Monica Belluci ή όχι,δεν πρέπει να έχω γνωστό ΚΟΚ θα αξιολογήθώ κυρίως από τις γνώσεις και τις πιστοποιήσεις μου)και θα ικανοποιήσουν ένα μεγάλο μέρος μου, αλλά δεν είναι η επιλογή Α.
Ελπίζω πραγματικά,να έγινα κατανοητή.
Συγγνώμη αλλά δεν γίνεται να έχεις όνειρο να γίνεις αρτίστας ή γιατρός... Είναι σαν να λες τον 15Αύγουστο θα κάνεις διακοπές είτε στην Ομόνοια, είτε στα Ιμαλάια... Τελείως ανώριμη (σε βαθμό ανησυχητικό) σκέψη.
Και συνεχίζεις... Μιλάς για safe mode στους γιατρούς... Αξιοκρατία... Σε λίγο θα μας πεις ότι έχεις γονείς γιατρούς που σου τα λένε αυτά... Ούτε στην ιατρική οι γνώσεις και οι πιστοποιήσεις σου θα παίξουν κάποιο ρόλο. Πάλι θα χρειαστείς γνωριμίες και διασυνδέσεις και άλλα περίεργα μη αξιοκρατικά πράγματα. Αντί για τον σκηνοθέτη που πρέπει να του κάτσεις, πάλι θα πρέπει ίσως να κάτσεις είτε του διευθυντή νοσοκομείου είτε του επενδυτή του ιδιωτικού νοσοκομείου. Ένα και το αυτό. Πάνω κάτω το ίδιο πράγμα είναι. Και μιλάμε για ιατρική, όχι για δασκάλα διορισμένη μόνιμα στο σχολείο της γειτονιάς. Μιλάμε για 10 με 15 χρόνια σπουδές, αγροτικά, αναμονές, ειδικότητες και μεταπτυχιακά και τελικά self-study νομικής σχολής λόγω μηνύσεων από περίεργους ασθενείς. Και ώρες ηθικής αγωνίας στα χειρουργεία. Και ταυτόχρονα στο μυαλό σου υπάρχουν τα ταξίδια και οι παραλίες της Σαντορίνης...
Για να μην τα πολυλογώ άσε την ιατρική ή άλλαξε τελείως τρόπο σκέψης. Ωρίμασε την σκέψη σου. Πιστεύω ότι το καλύτερο θα είναι να διαγραφείς απο την Πληροφορική ΠΑΠΕΙ, να περάσεις σε μια σχολή θεάτρου να παλέψεις για το μεροκάματο και να ξεχάσεις τα ταξίδια στην Καραϊβική και το Ντουμπάι.