Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων & Ηλεκτρονικών Μηχανικών ΠΑΔΑ και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,351 μηνύματα.
19-07-23
16:19
Τα έχεις λίγο εξειδικευμένα λίγο στο μυαλό σου τα πράγματα . Το γεγονός ότι δεν νιώθεις ότι προσφέρεις δεν σημαίνει ότι δεν προσφέρεις . Αλλά είναι αποδεκτό φυσικά να μην νιώθεις ότι προσφέρεις .Απο την άλλη, όμως αν πχ γνώριζα καλό προγραμματισμό και οι βάσεις μου ήταν ακέραιες θα μπορούσα μετά να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ πχ να φτιάξω ένα πρόγραμμα απεικόνισης 3D να βοηθάει τους χειρουργούς στην οργάνωση των χειρουργικών κινήσεων ή στα συστήματα δεδομένων σε νοσοκομείο, συστήματα ασφαλείας κοκ
Για λογισμικά σαν αυτά που λες δεν εργάζονται 2-3 άτομα . Εργάζονται από εκατοντάδες έως χιλιάδες άνθρωποι από όλες τις ειδικότητες , επιστήμονες υπολογιστών , φυσικοί , μηχανικοί υπολογιστών και ημμυ , μαθηματικοί και άλλοι τόσοι , όπου ο καθένας από αυτούς βασίζεται επίσης σε άλλους τόσους .
Ο μόνος λόγος που δεν έχεις στα μάτια σου το ίδιο το ένα με το άλλο είναι ότι με τον γιατρό έχεις άμεση επαφή και αναλαμβάνει τα credits ένα άτομο στο τέλος ή μια μικρή ομάδα ανθρώπων .
Don't get me wrong , το ανθρώπινο σώμα δεν είναι απλή υπόθεση . Ωστόσο το να κάνεις μια συγκεκριμένη χειρουργική επέμβαση ρουτίνας όπως είναι φανερό δεν είναι τόσο περίπλοκο ώστε να μην μπορεί να γίνει από μια μικρή ομάδα ανθρώπων ( 5-10 ) . Όπου και αυτοί φυσικά έχουν βασιστεί σε πόσες άλλες εταιρίες ( ποιος φτιάχνει τις οθόνες ; Τους υπολογιστές ; Τα modalities που χρησιμοποιούν ; ) . Δεκάδες εταιρίες οι οποίες με την σειρά τους βασίζονται επίσης σε άλλες εταιρίες ( που βρίσκουν τα υλικά ; Και χίλια δυο άλλα πράγματα που χρειάζονται για να κατασκευάσουν τα προϊόντα τους οι πρώτες ; )
Από την άλλη το να φτιάχνεις τόσο περίπλοκα λογισμικά είναι τόσο δύσκολο που δεν μπορεί να είναι έργο λίγων ανθρώπων και μερικών ωρών , τουλάχιστον όχι μακροσκοπικά . Εξορισμού δεν μπορείς να φαίνεσαι ο "πρωταγωνιστής" της ημέρας . Είσαι ένα μικρό κομματάκι στο παζλ , χωρίς να σημαίνει ότι αυτό δεν έχει σημασία .
Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων & Ηλεκτρονικών Μηχανικών ΠΑΔΑ και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,351 μηνύματα.
18-07-23
14:53
Τι είναι τα πράγματα λέει στην ιατρική ;Δεν νομίζω ότι έγινε κατανοητό αυτό που έγραψα.
Ήμουν πάντοτε ανάμεσα σε Καλές Τέχνες και Ιατρική. Πάντοτε. Το ένα πόδι Τέχνη, το άλλο πόδι Επιστήμη.
Θα ακουστεί κριντζ τώρα, αλλά είτε καλλιτέχνης δηλαδή φαντάζουν ότι θα γίνω στην ζωή μου ή νευρολόγος. Δυο τελείως αντίθετοι δρόμοι.
Έδωσα Πανελλήνιες (από Θετική+ Βιολογία, δίναμε τότε)πέρασα από τύχη στο ΠΑΠΕΙ , άσχετο και καμια σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Γι'αυτό και το έχω κάνει παύση.
Ο Περίγυρος ωστόσο με έπεισε ότι μεσω της σχολής θα κατάφερνα να ασχοληθώ ΕΣΤΩ με τις τέχνες και τα ταξίδια. Όπως πολλοί δηλαδή Καλλιτέχνες, θα είχα τελειώσει μια άσχετη σχολή απλά για καβάντζα και αν ήθελα και να δουλεύω πάνω στο αντικείμενο αργότερα, θα μπορούσα να ταξιδεύω Άρα θα ήταν win-win. Συνεπώς, θα είχα μεν απωθημένο την Ιατρική, αλλά θα είχα ικανοποιήσει τα 2/3 πράγματα που θέλω από την ζωή μου.
Τωρα όμως συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν δεν είναι αλήθεια. Το πιθανότερο είναι ότι απλά θα σαπισω σε ένα γραφείο και δεν θα έχω χρόνο για τίποτα άλλο. Στην πραγματικότητα δηλαδή μάλλον ούτε καλλιτέχνης θα γίνω ούτε ταξίδια θα έχω χρόνο να κάνω και από πάνω θα είμαι και σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει.Από το να γίνει λοιπόν αυτό, σκέφτομαι ότι ίσως είναι καλύτερα να σπουδάσω Ιατρική που ήταν πάντοτε η δεύτερη επιλογή μου και θα είμαι σε ένα επάγγελμα που θα με γεμίζει. Θα έχω σαν αποθυμένο φυσικά τις τέχνες και τα ταξίδια, αλλά τουλάχιστον θα έχω ικανοποιήσει την 1 από τις 2 εναλλακτικές που είχα θέσει ότι θέλω για την ζωή μου.
Έχω κόλημμα με την νευρολογία και τον ανθρώπινο εγκέφαλο ήδη από το δημοτικό και έχω δουλέψει ως βοηθός και γραμματεία σε πρακτική νευρολόγου γιατί ήθελα να δω πως είναι. Δεν το σκέφτομαι δηλαδή για τα χρήματα, αλλά επειδή πράγματι είναι ένας τομέας που γεμίζει ένα μεγάλο κομμάτι μου.
Ιδανικά θα ήθελα να είμαι Νευρολόγος και Καλλιτέχνης και να έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό είναι ουτοπία, γιατί και οι δύο κλάδοι απαιτούν τρομερή χρόνια συστηματική ενασχόληση και αφοσίωση για να διακριθείς. Απλά στην Ιατρική τα πράγματα είναι πιο αξιοκρατικά και ξέρω ότι κατά 99% ο,τι βάλω στο μυαλό μου θα το πετύχω. Πράγμα που δεν ισχύει στις Τέχνες.
Από το να μην κάνω δηλαδή τίποτα από τα δυο. Ίσως είναι καλύτερα να σπουδάσω Ιατρική, για να ικανοποιήσω το ένα μεγάλο κομμάτι μου.
Ελπίζω να έγιναν πιο κατανοητά.
Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων & Ηλεκτρονικών Μηχανικών ΠΑΔΑ και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,351 μηνύματα.
18-07-23
08:01
Η γνώμη μου είναι ότι είσαι τελείως μα τελείως μπερδεμένος . Έχεις ένα σετ άσχετων πραγμάτων να περιτριγυρίζουν το κεφάλι σου ταυτόχρονα , τα οποία έχεις συνδέσει αυθαίρετα με τρόπους που ίσως να ισχύουν , ίσως και όχι . Τέλος πάντων , η ουσία είναι ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα , ούτε να απολαμβάνεις τα θετικά όλων των επιλογών . Θα αποφασίσεις τι είναι πιο σημαντικό για εσένα και και θα κρίνεις ανάλογα .Μεγαλώνοντας ήμουν ανάμεσα σε Καλές Τέχνες και Ιατρική.
Τελικά πέρασα τυχαία το 2019 Πληροφορική στο ΠΑΠΕΙ, κάνοντας παύση σπουδών στην πορεία επειδή δεν ήμουν σίγουρη.
Με έπεισαν να προσπαθήσω να πάρω απλά ένα χαρτί και παράλληλα ή στην πορεία, θα είχα δήθεν χρόνο να ασχοληθώ αποκλειστικά με τις Τέχνες και ή τα ταξίδια. Που είναι ο σκοπός της ζωής μου.
Καθώς μεγαλώνω, συνειδητοποιώ ότι ίσως πετούσα στα σύννεφα τόσα χρόνια. Για να ταξιδεύω τώρα όσο είμαι νέα, χρειάζεται χρήματα που οι απλές δουλειές ανειδίκευτου καθυστερούν πολύ για να μαζέψω το ποσό, θα χρειαστεί δηλαδή χρόνια. Στον τομέα της Τέχνης συνειδητοποιώ ότι ίσως είναι μέχρι και αδύνατο να διακριθώ, μια και ούτε από πλούσια οικογένεια κατάγομαι,ούτε έχω συγγενείς ή γνωστούς στον χώρο για να με προωθήσουν. Πχ στο Εθνικό θέατρο στις 6 κοπέλες που πέρασαν, η 1 θέση πήγε στην Μαρίνα Σπανού που πέρασε με την 1η στα 17(πράγμα σπάνιο), έχοντας στην κριτική επιτροπή που μας περνούσε ή έκοβε την μάνα της, καθηγήτρια φωνητικής στο τμήμα. Συνειδητοποιώ δηλαδή ότι και ταλέντο να είχα μάλλον δεν πρόκειται να πετύχω τίποτα.Η χαμηλή αυτοπεποίθηση και ο φόβος της αποτυχίας παίζουν επίσης μεγάλο ρόλο.
Η Πληροφορική δεν μου αρέσει.
Αλλά σκέφτομαι τα θετικά της:
Πχ
-Μπορω να δουλεύω εξ'αποστάσεως και να ταξιδεύω
- Πιο "εύκολα" την παρατάω για να ασχοληθώ με την Τέχνη.
- Είναι σχετικά λίγα χρόνια σπουδών και μετά κατευθείαν δουλειά, αν αυτό θέλεις.
Βέβαια αγχώνομαι με τον ανταγωνισμό.
Αλλά γενικά, σκεφτόμενος αυτά που μπορεί να μου δώσει, θα μπορούσα έστω να σφίξω τα δόντια και να την βγάλω.
Τώρα που φτάνω τα 23, αρχίζω και σκέφτομαι μήπως είναι η τελευταία μου ευκαιρία να ικανοποιήσω έστω το β' όνειρο μου, που ξέρω ότι είναι πιο αξιοκρατικό και κατά πάση πιθανότητα θα γίνει αληθινό: την νευρολογία ή παιδιατρική
- Σκέφτομαι ότι θα κάνω κάτι που έχει κάποιον αντίκτυπο στον κόσμο και δεν θα δουλεύω για να κερδίζει μόνο ένας εργοδότης.
- Θα ασχοληθώ με τον εγκέφαλο και τις ασθενείες του,που τόσο με ενδιαφέρει ή με τα παιδιά που αγαπάω ΠΑΡΑ πολύ.
- Θα καταφέρω ίσως να κάνω έρευνα ή έστω να είμαι αφεντικό του εαυτού μου, αν ανοίξω δική μου πρακτική.
Αλλά από την άλλη αυτό σημαίνει:
- Καταρχάς, θα καταφέρω να προετοιμαστώ και να μπω στην σχολή δίνοντας πανελλήνιες το 2024;
-Πληρεις αφοσίωση στην επιστήμη. Τέρμα τα όνειρα για Τέχνη.
- Ίσως τέρμα και οι σκέψεις για Ταξίδια;
- Η 6 χρόνια καθυστέρηση, μήπως με επηρεάσει αρνητικά στην επαγγελματική μου πορεία; Θα έχω φίλους στο πανεπιστήμιο λόγω της διαφοράς ηλικίας; Πως θα καταφέρω να με συντηρήσω μέχρι να βγάλω τα πρώτα χρήματα της ειδικότητας;
Θα ήθελα την γνώμη σας.
Λόγου χάρη νιώθεις πραγματικά happy με τέχνη ; Κάνε τέχνη ( με ότι αυτό συνεπάγεται οικονομικά).
Θεωρείς ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς να ταξιδεύεις ; Μείνε πληροφορική . Μεγάλος μισθός , εύκολη και γρήγορη αποκατάσταση , χωρίς τις μεγάλες νομικές και ηθικές ευθύνες του γιατρού , ενώ ταυτόχρονα έχεις εκθετική εξέλιξη στο επάγγελμα , το οποίο σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός δεν σε επηρεάζει τόσο καθώς η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά , και θα παραμείνει έτσι λογικά .
Θεωρείς ότι το να μελετάς τον εγκέφαλο και διάφορες παθήσεις ή να αλληλεπιδράς σε καθημερινό επίπεδο με παιδιά σε γεμίζει ; Πήγαινε ιατρική . Ναι είναι 6 χρόνια αλλά η αποκατάσταση είναι σχεδόν δεδομένη και ο μισθός περισσότερο από ικανοποιητικός . Τώρα σχετικά με το θέμα της συντήρησης , αναγκαστικά θα σε στηρίξουν οι γονείς σου . Διαφορετικά είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ρίξεις το διάβασμα που χρειάζεται μετά από δουλειά που θα είσαι χώμα . Δεν μπορουν να σε υποστηρίξουν ; Μην πας...τουλάχιστον όχι ακόμα . Σχετικά με το εάν θα είναι θέμα στην επαγγελματική σου αποκατάσταση τα 6 χρόνια σπουδών...όχι , δεν θα το έλεγα . Μην ξεχνάς ότι άλλοι πάνε να γίνουν γιατροί στα 30,35 και ακόμα και 40 .
Τώρα σχετικά με φίλους , ε δεν γίνεται να μην βρεις άτομα που θα σε δεχτούν καθώς είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν πολλοί που είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα . Οι οποίοι επίσης δεν θα μπορούν να κάνουν παρέες με άλλους καθώς θα τρώνε σνομπισμο που πέρασαν με κατατακτήριες αντί για πανελλήνιες από 18χρονα με σύνδρομα Θεού . Οπότε όσοι είστε νορμάλ θα κάνετε μαζί παρέα .