giannhs2001
Επιφανές μέλος
Ο Ιωάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 22 ετών, Φοιτητής του τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας ΑΠΘ και μας γράφει απο Κατερίνη (Πιερία). Έχει γράψει 17,856 μηνύματα.
22-09-22
21:11
Αν είσαι σε σχολή που αξίζει καθώς έχει αρκετές προοπτικές στο μέλλον ( πληροφορική, ψυχολογία, νοσηλευτική, ιατρική κυρίως ) τότε τα 4-6 έτη αντίστοιχα τα βλέπεις ως μία καλή επένδυση για το μέλλον σου και διανύεις τη σχολή με άλλη ψυχολογία. Όταν είσαι στις τριτοδεύτερες δικές μας σχολές που το μέλλον σου είναι αβέβαιο έως και αδύνατον από εκεί πας με φουλ πεσμένη ψυχολογία και τα 4 έτη τα βλέπεις ως χάσιμο πολύτιμου χρόνου.
giannhs2001
Επιφανές μέλος
Ο Ιωάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 22 ετών, Φοιτητής του τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας ΑΠΘ και μας γράφει απο Κατερίνη (Πιερία). Έχει γράψει 17,856 μηνύματα.
22-09-22
17:30
Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα ψέμματα της Ελληνικής κοινωνίας τα οποία φεύγουν με πολύ άγαρμπο τρόπο στο τέλος όταν βλέπεις την αλήθεια.Ότι δηλαδή τα φοιτητικά χρόνια ειναι ολο ξέφρενες διασκεδάσεις και διαβασμα τελευταίας στιγμής ( 5 χρόνια παρατεταμενων διακοπών)
giannhs2001
Επιφανές μέλος
Ο Ιωάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 22 ετών, Φοιτητής του τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας ΑΠΘ και μας γράφει απο Κατερίνη (Πιερία). Έχει γράψει 17,856 μηνύματα.
22-09-22
16:26
lol τι λέτε;Θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι αρκετές Ελληνίδες μητέρες μεγαλώνουν τον γιό τους ως το πρότυπο άνδρα που δεν θα ήθελαν οι ίδιες για σύντροφο, ως εκδίκηση στον σύζυγό τους
giannhs2001
Επιφανές μέλος
Ο Ιωάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 22 ετών, Φοιτητής του τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας ΑΠΘ και μας γράφει απο Κατερίνη (Πιερία). Έχει γράψει 17,856 μηνύματα.
20-09-22
20:31
Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Πάντως το να αναφέρεις κάτι στερεότυπα των boomers ότι οι φοιτηταί είναι φραπεδιά και αραλίκι ολημερίς είναι αστείο. Αδιαφορία υπάρχει για πολλούς λόγους και με πολλές διαφορετικές ερμηνείες.
Όταν πρωτομπήκα είχα μπει με τόσες φιλοδοξίες και όνειρα. Θυμάμαι σε ένα εθελοντικό μάθημα Τουρκικής γλώσσας στο πρώτο εξάμηνο είχα συνομιλήσει με τους «παλιούς» της σχολής, άτομα τότες επί πτυχίω και είχα μοιραστεί τις σκέψεις μου μαζί τους περί να βάζω κόφτες/ρήτρα στα μαθήματα, να βγάλω τη σχολή και στα 5 χρόνια αν χρειαστεί για να τη βγάλω με υψηλό μέσο όρο, θέλω ακαδημαϊκή καρριέρα και διάφορες τότε σάχλες. Εκείνοι με είπαν «όλοι έτσι ξεκινήσαμε και εσύ σε λίγα χρόνια απλά θα θες να φύγει το κάθε μάθημα να τελειώσεις να σηκωθείς να φύγεις», τότες δεν το κατάλαβα αυτό αλλά τώρα λέω πόσο δίκιο είχαν τελικά.
Στο τμήμα μου μπήκα με πρώτη επιλογή αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν το πόσο πολύ έκλεισα τον εαυτό μου σαν ποντίκι στην γωνία. Είμαι εγκλωβισμένος εις μιαν σχολήν που ναι μεν με αρέσει αλλά δεν έχει καμμία προοπτική για το μέλλον και όλο αυτό με προκαλεί δυσφορία. Συχνά λένε για μένα ότι είμαι στερεοτυπικός φοιτητής του στυλ «βαριέμαι» και «άντε να φύγουμε να πάμε σπίτια μας» και έτσι που είναι αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν χρωστάω κανένα μάθημα και μπαίνω τώρα τέταρτο έτος με μόνον 8 μαθήματα για πτυχίο, πράγμα που μόνον τεμπέλη δεν μπορεί να με κάνει ( για αυτό είπα για διαφορετικές ερμηνείες της «αδιαφορίας» ). Όμως το να σπουδάζεις σε μία σχολή που ξέρεις ότι δεν θα σου προσφέρει κάτι όσο και αν την γουστάρεις και να σε εμποδίζει από το να κάνεις άλλα χρήσιμα πράγματα ( όπως η εύρεση εργασίας ) καταντάει τέρμα ψυχοφθόρο και απλά θες να απεμπλακείς.
Για αυτό πάντα πρέπει να προσέχουμε τι εννοούμε «αδιαφορία». Ο καθένας σε αυτό το κόσμο κουβαλάει μέσα του τον δικό του καημό σε αυτή τη ζωή.
Όταν πρωτομπήκα είχα μπει με τόσες φιλοδοξίες και όνειρα. Θυμάμαι σε ένα εθελοντικό μάθημα Τουρκικής γλώσσας στο πρώτο εξάμηνο είχα συνομιλήσει με τους «παλιούς» της σχολής, άτομα τότες επί πτυχίω και είχα μοιραστεί τις σκέψεις μου μαζί τους περί να βάζω κόφτες/ρήτρα στα μαθήματα, να βγάλω τη σχολή και στα 5 χρόνια αν χρειαστεί για να τη βγάλω με υψηλό μέσο όρο, θέλω ακαδημαϊκή καρριέρα και διάφορες τότε σάχλες. Εκείνοι με είπαν «όλοι έτσι ξεκινήσαμε και εσύ σε λίγα χρόνια απλά θα θες να φύγει το κάθε μάθημα να τελειώσεις να σηκωθείς να φύγεις», τότες δεν το κατάλαβα αυτό αλλά τώρα λέω πόσο δίκιο είχαν τελικά.
Στο τμήμα μου μπήκα με πρώτη επιλογή αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν το πόσο πολύ έκλεισα τον εαυτό μου σαν ποντίκι στην γωνία. Είμαι εγκλωβισμένος εις μιαν σχολήν που ναι μεν με αρέσει αλλά δεν έχει καμμία προοπτική για το μέλλον και όλο αυτό με προκαλεί δυσφορία. Συχνά λένε για μένα ότι είμαι στερεοτυπικός φοιτητής του στυλ «βαριέμαι» και «άντε να φύγουμε να πάμε σπίτια μας» και έτσι που είναι αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν χρωστάω κανένα μάθημα και μπαίνω τώρα τέταρτο έτος με μόνον 8 μαθήματα για πτυχίο, πράγμα που μόνον τεμπέλη δεν μπορεί να με κάνει ( για αυτό είπα για διαφορετικές ερμηνείες της «αδιαφορίας» ). Όμως το να σπουδάζεις σε μία σχολή που ξέρεις ότι δεν θα σου προσφέρει κάτι όσο και αν την γουστάρεις και να σε εμποδίζει από το να κάνεις άλλα χρήσιμα πράγματα ( όπως η εύρεση εργασίας ) καταντάει τέρμα ψυχοφθόρο και απλά θες να απεμπλακείς.
Για αυτό πάντα πρέπει να προσέχουμε τι εννοούμε «αδιαφορία». Ο καθένας σε αυτό το κόσμο κουβαλάει μέσα του τον δικό του καημό σε αυτή τη ζωή.